69 เล่ม 3 คิดว่าจะโอเคเหรอ? ไม่ต้องเลยนะ!
ครับ อรุณสวัสดิ์ ทุกคน มันเป็นหนึ่งเดียวคนนั้น้ครับ ฮิโระ ผมเป็นตัวละครหลักที่มีความรับผิดชอบ ผู้ที่ล็อคประตูของห้องผม และเข้านอนเร็วมากคืนก่อนหน้า ตอนนี้ ผมสั่นในความกังวลใจ หลังจากที่เช็คล็อกการเข้าถึงประตู มีความพยายามที่จะเปิดประตูผมสองครั้งเมื่อคืน ผมสงสัยว่าทั้งหมดนี้มมันอะไรกัน แค่ใครที่จะทำอย่างนี้?
ผมไปที่ห้องกินข้าว เพื่อจะพบเอลม่าที่บูดบึ้ง ระหว่างที่มีมิและคริสงอตัวอยู่ที่มุมโต๊ะ พวกเธอดูเหมือนว่าจะไม่สบายใจ ดั่งพวกเธอถูกจับได้คาหนังคาเขาว่าพยายามจะทำอะไรไม่ดี ตาเราสบกัน ความเงียบงันที่แปลกประหลาดเกิดขึ้น
“……โอเคสาวๆ มาใจเย็นแล้วมาคุยกันนิดก่อนเถอะ แน่นอนเลยว่าพี่ไม่มีแผน ที่จะลงมือกับคริส แทนที่จะแบบนั้น แน่นอนเลยว่าพี่ทำไม่ได้ รู้ป่ะ มีความจริงที่ว่าพี่ เป็นคนที่ถูกตั้งเป็นผู้ปกครองชั่วคราวของเธอ แต่ที่สำคัญมากไปกว่านั้น การไปลงมือของคนหนึ่ง ไปบนเลดี้ขุนนางสาวอายุน้อยๆ จะนำพาปัญหามาทุกแบบ ถ้าพี่เป็นปู่ของคริส แน่นอนเลยว่าพี่จะฆาตกรรมทหารรับจ้างเวรคนไหน ที่มาลงมือสกปรกๆกับหลานที่น่ารักของพี่ เมื่อเวลาที่เธออ่อนแอ ไม่ว่าจะต้องใช้อะไรก็ตาม”
มีมิและคริสเลี่ยงสายตา ขณะที่ผมพูดอย่างนั้น
“และเอลม่า ชั้นค่อนข้างมีความรู้สึกว่านี่ จะจบที่การเกิดขึ้นเมื่อคืน ดังนั้นชั้นทำให้มั่นใจว่าล็อคประตู แน่นอน ว่ามันไม่ได้หมายความไว้สำหรับการไม่ให้เธอเข้ามา และทำความสนุกของเราเสีย หรืออะไรบางอยางแบบนั้น”
“เข้าใจแล้ว มันช่วยไม่ได้นะถ้าอย่างนั้น
อารมณ์ที่บูดบึ้งของเอลม่า ในที่สุดก็เปลี่ยนไปเป็นดีขึ้น และเธอมอบมันให้ผม รอยยิ้ม
“ไม่ว่าจะกรณีไหน… เพราะทั้งหมดเรามีคริสอยู่กับเรา ชั้นคิดว่ามันจะดีที่สุด ถ้าเราระงับตัวเราเอง จากกิจกรรม ‘เหล่านั้น’ สำรับเวลานี้”
“โอ้ พี่ไม้ต้องถือหนูจริงๆหรอกนะ รู้มั้ย?”
“แต่บางอย่างแบบนั้น ไม่เหมาะสมนะ ไม่คิดอย่างนั้นเหรอ……?”
ผมหันสายตาไปหามีมิ และเธอส่ายหัวของเธอ พร้อมหน้าที่แดงทั้งใบหน้าในความอับอาย เอ๋? จะบอกพี่ว่าไม่ให้ถือหนู และเอาเลยเหรอ คริส? ไม่ บางอย่างแบบนั้นมันไม่โอเคเลยซักนิด ยังไงทำไมพวกเธอสาวๆก็ยืนกรานมันจังวะ?
“เพราะทั้งหมด หนูไม่ออยากรู้สึกว่าถูกทิ้งไว้คนเดียว
“ไม่ต้องเลย มันเป็นไปไม่ได้ โอเคมั้ย? พี่อธิบายไปแล้วว่าทำไม ใช่มั้ย? พี่มั่นใจว่าน้องเข้าใจเหตุผลของพี่แล้ว และเราไม่ได้แม้แต่จะใช้เวลาด้วยกันมากตั้งแต่ทีแรก น้องอาจจะได้รับอิทธิพล มาจากสถานการณ์ แต่ได้โปรดใจเย็นและคิดให้ถ้วนๆ ให้ระวังมากกว่านี้ แน่นอนว่า นี่อาจเป็นกรณีของการไปโดยการปลุกเร้าทางจิตใจที่ผิด แต่พี่ จะทำทั้งหมดที่พี่สามารถจะทำได้ เพื่อปกป้องน้อง แม้ว่าโดยที่เราไม่ต้องเข้าไปในความสัมพันธ์แบบนั้น โอเคมั้ย คริส? เราคิดตื้นๆกับเรื่องพวกนี้ไม่ได้นะ”
ผมพยายามจะอธิบายอย่างซีเรียส เท่าที่ผมทำได้ แต่คริสยังมีสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์ บนหน้าน้อยๆที่น่ารักของน้องเค้า ไปเรียนรู้อะไรแบบนี้มา จากส่วนหนึ่งของการศึกษาของขุนนางเหรอ? ค่อนข้างที่จะเสรีนิยมนะ สำหรับอายุเท่าน้องน่ะ เลดี้น้อย และอะไรที่แย่ไปกว่านั้น ก็คือเธอดูเหมือนจะค่อนข้างซีเรียสเกี่ยวกับมัน
“หรือน้องคิดว่าพี่ควระตามใจน้อง แม้ว่ามันเป็นไปได้มาก ที่จะสร้างความขัดแย้งใหญ่ ระหว่างพี่กับปู่ของน้องน่ะ คริส?”
“……ไม่ค่ะ”
“มันมีขั้นบันได สำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง โอเคมั้ยน้องเอ๋ย? พี่มั่นใจว่า น้องจะไม่อยากทำอะไร ที่ไปทำให้ศักดิ์ศรีของปู่น้อง และความภาคภูมิใจ ที่เป็นส่วนหนึ่งของขุนนางเสียหาย ใช่มั้ย?”
“……ค่ะ พี่พูดถูก”
แน่นอนว่า ค่อนข้างจะมีขุนนางอิมพีเรียลที่จำนวนหนึ่ง ที่เป็นบุคคลที่โดดเด่นและมีเกียรติหลังจากทั้งหมด
ผมมอบรอยยิ้มที่อบอุ่นให้คริส ขณะที่ผมดีใจอยู่ในหัวของผม โดยความจริงที่ว่าผมสามารถที่จะเกลี่ยกล่อมน้องเค้าได้สำเร็จ อะไร? ผมไม่รู้สึกผิด เกี่ยวกับการหลอกสาวเด็กๆที่ไร้เดียงสาอย่างนั้นเหรอ? แน่นอนเลยว่าไม่! มันจำเป็น สำหรับทั้งความปลอดภัย ของคริสและผม! จริงจังเลย พวกคุณ
“ไม่ว่ายังไง มันเป็นอย่างนั้น มีมิ เอลม่า เธอสองคนดูแลคริส และทำให้มั่นใจ ว่าเธอไม่ทำอะไรบุ่มบ่าม พี่ก็จะทำส่วนของพี่ด้วย แน่นอนว่า”
“ออุ…… ร-รับทราบ”
“ได้เลย”
“น้องก็ดูแลตัวเองด้วย พี่อาจจะดูสบายๆตอนนี้ แต่การใช้เหตุผลของผู้ชาย มัเปราะบางอย่างคาดไม่ถึงนะ รู้มั้ย”
โดยเฉพาะของผม
“มมมมุ… หนูเข้าใจ”
มันดูเหมือน ในที่สุดผมก็เกลี้ยกล่อมคริสให้ล้มเลิกได้ ผมออกกำลังกายเล็กน้อย หลังจากท่กินข้าวเช้าเสร็จ อาบน้ำเร็วๆ และแต่งตัว
“ปรกติพี่ใช้ชีวิตแบบนี้ตลอดเหรอ?”
“ใช่ นี่คือที่มันเป็นปรกติ ในยานของฮิโระซามะ”
มีมิตอบคำถามของคริสด้วยความพร้อม แต่คริสมีสีหน้าที่บอบบางอยู่บนใบหน้าของเธอ
“หนูคิดมาตลอด ว่าการใช้ชีวิตอยู่บนยานทหารรับจ้างนั้น เอิ่ม… ดิบๆและหยาบ”
“แต่นี่เป็นยานทหารรับจ้างลำเดียวเท่านั้น ที่พี่รู้ ที่มันเสนอความสบายเดียวกัน กับห้องโดยสารของครูซเซอร์หรูหรานะ”
เอลม่าพูดตามคำพูดคิด ด้วยความละเอียดด้านลบที่แตกต่างกันนิดหน่อยในคำพูดของเธอ แต่ไม่ใช่สภาพแวดล้อมการใช้ชีวิตทีดี นั้นเป็นเรื่องดีเหรอ? ต้องขอบคุณเรื่องนั้นนะ เรากินอาหารอร่อยๆได้ นอนบนเตียงนุ่มๆและสะอาด และมีห้องน้ำที่มีอุปกรณ์ครบครัฯ
“พี่มีความคิดเห็นที่ว่า การใช้ชีวิตอยู่อย่างสบายๆ มันดีกว่าการใช้ชีวิต แบบทหารรับจ้างทั่วไปทุกวัน โอเคสาวๆ ในที่สุดเราก็จะไปที่ดาวเคราะห์รีสอร์ตแล้ววันนี้ แต่เราน่าจะได้เข้าไปสู้กับคนที่ตามคริสมานะ ดังนั้นอย่าลดการป้องกันลงล่ะ”
“ค่ะ!”
“โอเค”
มีมิตอบอย่างกระฉับกระเฉง เอลม่าแค่ปัดๆมัน ค’ม่อนเอลม่า…… ยังไงซะ ผมเดาว่า มันจะไม่ค่อยชอบมาพากล ถ้าเอลม่าได้กระฉับกระเฉงเหมือนมีมิเลย เธอทำงานได้อย่างระดับสเตลล่าที่เป็นรองนักบินของผม ดังนั้นผมเดาว่า ยังไงก็ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเธอ
พวกเราทั้งหมดเข้าห้องนักบินไม่นานหลังจากนั้น ผมนั่งที่เก้าอี้นักบิน เอลม่านั่งที่เก้าอี้โอเปอร์เรเตอร์ เอลม่าที่เก้าอี้รองนังบิน คริสที่เก้าอี้รองโอเปอร์เรเตอร์ ด้วยการนี้ เก้าอี้ทั้งหมดข้างในห้องนักบินกฤษะได้มีคนนั่งแล้ว
“มันโอเคจริงๆที่หนูจะอยู่ให้องนักบินด้วยเหรอ?”
“เพราะทั้งหมดด นี่เป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุดข้างในยาน การทำงานของระบบควบคุมความเฉื่อย มันดีที่สุดข้างในนี้ด้วย”
ผมตอบคำถามของคริส ขณะที่ผมเช็คระบบของกฤษณะ ผมปล่อยโล่ที่การตั้งเอาต์พุตต่ำที่สุดไว้เมื่อวานเผื่อไว้ แต่ไม่มีการบงบอกมา ว่ามีการโจมตีใดๆมาจากข้างนอก ศัตรูน่าจะได้ข่าวว่าเราทำการจองการนัดที่ดาวเคราะห์รีสอร์ตแล้ว และน่าจะคิดที่จะเด้งมาซุ่มโจมตี ระหว่างที่เราไปตามทาง
เพราะทั้งหมด การโจมตีที่จุดนั้นมันมีความเสี่ยงน้อยที่สุดสำหรับพวกเขา เพราะทั้งหมดมีโอกาสดีที่กองประจำการทหารอิมพีเรียลพื้นที่จะเข้ามาเกี่ยวข้อง ถ้าพวกเขาทำการโจมตีข้างในโคโลนี่ แล้วก็ยังมีโอกาสที่ปู่ของคริสจะรู้เกี่ยวกับสถานการณ์ ถ้าพวกเขาเอะอะครั้งใหญ่ และจบอยู่ในข่าวหรือบางอย่าง
“โยช มีมิ ส่งคำร้องขอออกจากท่า”
“ค่ะ รับทราบ!”
มีมิใช้งานคอนโซลตรงหน้าเธอ และส่งคำร้องขอออกจากท่า ไปให้ออกฟิศผู้ดูแลท่ายาน คำร้องของเรา ถูกยอมรับในไม่นาน ดังนั้นผมเริ่มขับยานเพื่อไปบริเวณออกจากท่าอย่างระวัง ผมได้เปิดใช้งานโล่ไปที่ความจุดสูงสุดแล้ว ศัตรู อาจจะซุ่มโจมตี โดยปลอมมันเป็นอุบัติเหตุปรกติ ดังนั้นผมอยู่ที่การระวังรอบข้าง
ดูเหมือนจะไม่มียานที่ทำตัวแปลกๆ ผมคิดมากเกินไปเหรอ? ไม่ มันไม่ใช่อะไรที่แย่ที่จะระแวดระวัง เราน่าจะโอเค ถ้าครูซเซอร์เล็กชนเข้าเรา และเราจะถูกปิ้ง ถ้ายานคาร์โก้ขนของเต็มลำ บินมาชนกับเราตรงๆ
“……ฟฟฟู่ นี่กดประสาทอย่างแน่นอนเลย”
“เรายังไม่ออกจากอันตรายๆ ชั้นได้ตั้งเส้นทาง ที่มันจะบอกได้ยาก ว่าเราจะมุ่งหน้าไปดาวเคราะห์รีสอร์ตดวงไหน ดังนั้นตามตัวชี้นำทางไปอย่างระวัง”
“ได้จ่ะ”
ผมตามเส้นทางนำทางที่ตั้งโดยเอลม่าอย่างระวัง ขณะที่ผมขับยานต่อไป ช่าย มันควรจะค่อนข้างยาก ที่คนไล่ตามจะบอกว่าดาวเคราะห์ไหนที่เราจะมุ่งหน้าไป ระหว่างที่ตามเส้นทางนี้
“เตรียมพร้อมใช้งานเอฟทีแอลไดร์ฟ”
“ค่ะ! เอฟทีแอลไดร์ฟ เริ่มชาร์จ”
เมื่อเอาต์พุตเจเนอเรอเตร์เพิ่มขึ้น เสียงหึ่งที่บ่งบอกว่าเอฟทีแอลฟไดร์ฟ เริ่มชาร์จแล้วดังขึ้น
“นับถอยหลัง เริ่ม เอฟทีแอลไดร์ฟทำงานใน 5 4 3 2 1…… เอฟทีแอลไดร์ฟ ทำงาน”
กฤษณะเริ่มเคลื่อนไหวที่ความเร็วเร็วกว่าแสง เมื่อไดร์ฟทำงาน ดาวที่ดูเหมือนจุดของแสงที่อยู่กับที่ เริ่มเป็นเส้นแสงวิ่งไปหลังเรา ขณะที่พวกมันเปลี่ยนเป็นเส้นแสงบางๆ
“ว้าาา…… งี้นี่ก็เป็นที่การเดินทางผ่านเอฟทีแอลไดร์ บนยานมันเป็นยังไง ข้างในห้องนักบิน”
คริสส่งเสียงอย่างตื่นเต้น ขณะที่เธอมองฉากภาพเคลื่อนไหวของอวกาศนอกตรงหน้าเรา ถ้าอย่างนั้น วิวมันต่างไป เมื่อเห็นจากหน้าต่างของครูซเซอร์โดยสารหรูหราเหรอ?
“พี่ชินกับมันแล้วตอนนี้ แต่พี่ก็ชอบมัน เมื่อตอนแรกพี่ได้รับประสบการณ์มัน–”
สัญญานเตือนดังขึ้นในห้องนักบินกระทันหัน ขณะที่ผมเริ่มพูด ยังไงซะ นั่นมันเร็ว
“ดูเหมือนพวกมันอยู่ที่นี่”
“เอ่อเฮอะ และชั้นก็ซะมั่นใจ ว่าพวกมันจะลำบาก ในการพยายามจะเลือกว่าเราจะไปที่ดาวเคราะห์ไหนด้วย”
“บางทีเพราะมันไปลุยทุกดาว เพราะยังไงมันก็มีแผนที่จะกวาดล้างเรางั้นเหรอ?”
ข้อความเตือนแสดงขึ้นบนหน้าปัดห้องนักบิน บ่งบอกว่าเราถูกโดนยิงโดยเครื่องขัดขวาง มันจะเป็นไปได้ ที่เราจะเลี่ยงการโดนยิงโดยเครื่องขัดขวางที่ว่านี้ แต่จุดหมายของเรา คือล่อศัตรูออกมา เพื่อที่ะทำลายพวกมันทั้งหมด ดังนั้น ผมแค่ปล่อยให้มมันเป็นไป
มันจะดีกว่า ที่จะเตรียมการสำหรับการต่อสู้ แทนที่จะสะบัดให้หลุดจารระยะเครื่องขัดขวางด้วยกำลัง หลังจากทั้งหมด
“มีมิ พร้อมต่อสู้ ชั้นจะปล่อยระบบรองเหมือนเดิมนะเอลม่า ลุยเต็มที่กันเลยเถอะพวก”
“รับทราบ!”
“อาย อาย〜”
“อ-อืม แล้วหนูล่ะ?”
คริสเรียกออกมาด้วย แต่…หืม ผมควรให้น้องเค้าทำอะไรดีล่ะ?
“เราจะทำการขับเคลื่อนต่อสู้ ดังนั้นทำให้มั่นใจว่าน้องไม่กัดลิ้นโดยอุบัติติเหตุ จีที่น้องจะโดน จะโดนจำกัดโดยระบบควบคุมความเฉื่อยถึงจุดใหญ่ แต่น้องยังจะรู้สึกหนัก ระหว่างการขับเคลื่อนต่อสู้ ดัังนั้นพร้อมทนตามนั้นนะ และพยายามอย่าสงเสียงดัง แม้ว่าน้องจะกลัว โอเคมั้ย”
“ค-ค่ะ หนูจะทำเต็มที่”
คริสตอบด้วยความประหม่าในเสียงขงเธอเล็กน้อย เพราะทั้งหมด มีโอกาส ที่ผมจะถูกเบี่ยงความสนใจถ้าน้องเค้ากรี้ดออกมา เมื่อมาคิดดูแล้ว มีมิเงียบเต็มที่ระหว่างการต่อสู้ครั้งแรก แต่บางที เธออาจจะแข็งจากความกลัวเมื่อกลับไปตอนนี้ ดังนั้นเธอไม่สามารถที่จะกรี้ดตั้งแต่ทีแรก
ผมลดเอาต์พุตเจเนอเรเตอร์ และลดความเร็ว ผมอนุญาตให้เครื่องขัดขวางใช้เวทมนตร์ของมัน และในที่สุดยานก็กลับไปที่อวกาศปรกติ
หลังจากเสียงระเบิด ในที่สุดเส้นแสงก็กลับมาเป็นจุดของแสงดาว จากนั้นผมเพิ่มเอาต์พุตเจเนอเรเตอร์ไปสู้โหมดต่อสู้ในทันที
“โว่ว! พวกมันเอาจริงแฮ้ะ หือห์!”
ผมใช้งานระบบอาวุธ ขับเคลื่อนหลบหลีก กระสุนเส้นแสงสีแดงเข้มทะลุผ่านพื้นที่ ที่กฤษณะเพิ่งจะอยู่ชั่วครูก่อนหน้า ไม่มีการเตือน หือห์ พวกแกมันไร้ปราณีอย่างแน่นอนเลย
“ตรวจพบสัญญาณศัตรู ยานเล็กสิบสองลำ และขนาดกลางสี่ลำ!”
“กระจายชาฟตอนนี้ แฟลร์และเซลล์โล่พร้อมทุกเวลา”
“โอเค้ ลุยกันเถอะ”
ผมหมุนยาน และใช้งานปืนใหญ่เลเซอร์หนักทั้งสี่่ และปืนใหญ่ลูกซองกระสุนจริงทั้งสอง
ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ มาเริ่มการโจมตีสวนกันเถอะ ผมจะไม่ให้ซักหนึ่งในพวกเวรอย่างแกหนีที่นี่เป็นชิ้นเป็นอัน!
เป้าหมายเดือน 8/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook