68 เล่ม 3 ก่อนพายุ
วันต่อมา…
“อร่อย……!”
คริสเคี้ยวแฮมเบอร์เกอร์ (ทำเทียม) เป็นอย่างแรกในตอนเช้า ด้วยสายตาที่เป็นประกาย
ยังไงซะ ผมได้เสิร์ฟฮอทดอกและพิซซ่า (ทำเทียม) ที่ทำมาโดยเท็ตซุจิน V ให้กับเธอระหว่างอาหารค่ำเมื่อคืน ผมมั่นใจว่าคริสจังไม่ได้มีประสบการณ์ ที่จะได้ชิมอาหารขยะที่สร้างโดยทำอาหาร-ออโต้มาก่อน ดังนั้นทั้งหมดนี้ มันเปลี่ยนไปเป็นประสบการณ์ที่สดใหม่สำหรับเธอ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมเธอติดใจพวกมันมาก
มันดูเหมือนเธอชอบรสที่ชัดๆจริงๆ และการทำอะไรอย่างการกินโดยจับอาหารด้วยมือโดยตรง ยังไงซะ ผมเดาว่ามันโอเค เพราะอาหารขยะทำเทียม ที่ทำมาโดยทำอาหาร-ออโต้ จริงๆแล้วมีแคลอรี่ที่ต่ำ แม้ว่าจะรสชาติและรูปลักษณ์เป็นแบบนั้น มันเป็นของมหัศจรรย์ ที่ดูเหมือนและรสชาติเหมือนอาหารขยะ แม้ว่าจะค่อนข้างมีสารอาหารและค่อนข้างที่จะเพื่อสุขภาพ
“มันจะโอเคจริงๆเหรอ? ครอบครัวน้องเค้าไม่โทษเราที่ไปสอนอะไรแปลกๆเหรอ?”
“มันโอเค พี่คิดว่าพวกเค้าจะไม่คัดค้านหรอก ที่น้องเค้าเรียนรู้เกี่ยวกับอาหารที่คนทั่วไปกินน่ะ”
“แต่รู้มั้ย จริงๆแแล้วเท็ตซุจิน V มันเป็ของไฮคลาสจริงๆ ที่ไม่สามารถซื้อได้โดยพลเมืองธรมดานะ ดังนั้นทางเทคนิคแล้วพูดไม่ได้หรอก ว่าของพวกนี่เป็นอะไรที่พวกคุณๆธรรมดาเค้ากินกันน่ะ……”
ทำอาหาร-ออโต้ที่ติดตั้งในยานก่อนหน้าที่เราจะได้เท็ตซูจิน V จริงๆแล้วไม่ได้แย่ขนาดนั้น แต่เท็ตซุจินมันแค่ดีกกว่าหนึ่ง…ไม่ สามเท่า มากกว่าทำอาหาร-ออโต้ปรกติ ใช่ เอลม่าพูดถูก บางทีการเอาตัวอย่างที่เท็ตซุจิน V ทำออกมาเป็นตัวอย่างขออง ‘อาหารที่พลเมืองธรรมดากินประจำวัน’ จริงๆแล้วไม่ค่อยจะเหมาะสมซักเท่าไหร่หือห์
เดาว่าผมจะหาเวลาเพื่อเสิร์ฟอาหารบางอย่าง ที่ทำมาจากทำอาหาร-ออโต้ธรรมดา แม้ว่าพวกมันจะไม่อร่อย บางที่ผมจะเสิร์ฟของพิเศษของระบบดาวเอลีนต่อด้วย
โอ้ เดี๋ยวก่อน ของพิเศษของระบบดาวเอลีน มันน้ำปั่นแปลกๆที่สร้างจากของที่อยู่ในตลับอาหารที่ยังไม่ปรุงสำเร็จนี่หน่า จากพวกคุณๆที่นั่น ข้างในตลับอาหารที่ถูกผลิตมาปีหรือสองปีก่อนหน้า รสชาติดีที่สุด ผมล่ะไม่เกทพวกเขาจริงๆเลย
และกลับมาที่หัวเรื่องเลยนะ
『ถ้าอย่างนั้น คืนแรกที่นอนด้วยกันเป็นยังไง มีมิ? พี่หวังว่าน้องเค้าไม่ได้ฝันร้ายเพราะอะไรที่น้องเค้าได้ผ่านมานะ』
『ใช่ อื้ม ไม่มีอะไรแบบนั้น อย่างน่าขอบคุณ แต่น้องเค้าอาจจะเหนื่อยจริงๆ เพราะน้องเค้าหลับไปอย่างเร็วเลย』
『เข้าใจแล้ว นั่นเป็นเรื่องดีที่ได้ยิน』
ผมแลกเปลี่ยนข้อความกับมีมิ ขณะที่ผมกินอาหาร และถามเธอเกี่ยวกับสภาพของคริสเมื่อคืน ผมกังวลว่าเธออาจจะมีฝันร้ายหรือความทรงจำย้อนมา เกี่ยวกับอะไรที่เกิดขึ้นกับน้องเค้า ยังไงซะ มันแค่คืนแรก ดังนั้นมันยังเร็วเกินไปที่จะโล่งใจ
“ถ้าอย่างนั้น เราจะทำไรกันดีวันนี้?”
“ยังไงซะ ไม่มีอะไรที่เราทำได้นอกจากจะบำรุงรักษายาน เดินข้างนอกมันอันตราย และเราเติมเสบียงในโคโลนี่ไม่ได้ด้วย เพราะเราไม่รู้ว่าอะไรที่ศัตรูจะทำกับของ ถ้ามันได้ใช้วิธีใดวิธีหนึ่งไปยุ่งกับพวกมัน ก่อนที่พวกมันจะส่งมา”
“แต่มันง่ายจริงๆที่จะไปทำอะไรกับเสบียงอาหาร แม้ว่าด้วยระบบส่งของอัตโนมัตร์เหรอพี่?”
มีมิเอียงหัวของเธอไปด้านข้างแล้วถาม ผมก็สงสัยเกี่ยวกับเรื่องนั้นด้วย
“ยังไงซะ พี่ก็ไม่แน่ใจจว่าพวกเค้าจะสามารถไปทำอะไรกับพวกมันได้ง่ายๆมั้ย แต่ในโอกาสน้อยๆ ที่พวกมันสามารถทำได้ขึ้นมา เราทั้งหมดจะบ๋ายบาย ถ้ามันใส่บางอย่างเหมือนระเบิดพลาสม่าแรงสูงมา”
“ใช่ พวกมันจะไม่สามารถทะลุมาจากข้างนอกได้ง่ายๆ แต่ถ้าพวกมันใส่ระเบิดเข้ามาในยานได้ กฤษณะจะไม่ออกไปโดยไร้รอยขีดข่วน”
พูดถึงแล้ว ระเบิดพลาสม่าเป็นอาวุธที่ปล่อยพลาสม่าที่สุดยอดจะร้อนจำนวนมากมาย ด้วยกันกับการระเบิดที่ทรงพลัง เมื่อโยนและระเบิด มันค่อนข้างที่จะอันตราย ในความเป็นจริง พวกมันเจาะรูเข้าไปในกำแพงของโคโลนี่ได้อย่างง่ายๆ ดังนั้นบุคคลทั่วไปหรือองค์กร ถูกห้ามไม่ให้มีพวกมัน พวกมันจะถูกมอบให้กองทัพอย่างเข้มงวด แต่แม้จะอย่างนั้น ผมเขาใจทำไมเอลม่ายกตัวอย่างแบบนี้ เบสิคแล้วเธอบอกเราให้เตรียมตัวสำหรับเหตุการณ์กรณีที่แย่ที่สุด
“พวกเค้าจะไปไกลๆขนาดนั้นจริงๆเหรอ…?”
มีมิดูเหมือนจะยังสงสัยอยู่ ยังไงซะ ยังไงมันก็ไม่เสียหายที่จะเตรียมตัวไว้ แต่เราแค่รับคริสมาอยู่กับเราเมื่อวานนี้ ดังนั้นผมไม่คิดจริงๆหรอก ว่าพวกเขาจะสามารถเตรียมบางอย่างที่แรงๆขนาดนั้น ในเวลารู้ตัวที่สั้นๆแบบนี้
“แต่ก็นะ มีความจริงที่ว่าเอลม่าโดนพวกมันมาร์คไปแล้วเมื่อวาน”
“ใช่ มีนั่นด้วย การตอบสนองของพวกมันเร็วไปมาก เมื่อเอาเรื่องนั้นมาคิดในใจ มนัจะไม่เสียหายที่จะระวังเป็นพิเศษ”
“ออุ… หนูว่าพี่พูดถูก เราลดการป้องกันของเราไม่ได้เลย”
“อืม มันมีความจริงที่ว่าหนูน่ะ ค่อนข้างที่จะเป็นตัวปัญหากับแผนของลุงหนู หนูว่ามันดีที่สุด ที่เราจะทำอะไรโดยมีเหตุการณ์กรณีที่แย่ที่สุดอยู่ในใจ”
คริสกินแฮมเบอร์เกอร์ของเธอให้หมด และเช็ดปากด้วยกระดาษทิชชู่อย่างสง่างาม การถูกเลี้ยงดูมาดีมันแสดงออกมาจริงๆ ด้วยท่าทางเล็กๆเหล่านี้ ยังไงซะ ผมก็เช็ดปากด้วยหลังจากที่กิน แต่มันจะเป็นไปไม่ได้สำหรับผม ที่จะสง่างมแบบนั้น เมื่อทำโดยไม่ให้มันดูไม่เป็นธรรมชาติ
“แต่มันมีโอกาส ที่เราจะทำให้พวกมันสงสัย ถ้าเราไม่ออกไปจากยานเลยซักนิด ใช่มั้ย?”
“ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้นหรอก อย่างน้อยที่สุด พวกมันรู้อยู่แล้วว่าเรามีคริสอยู่ ดังนั้นพวกมันระวังเราจากตอนแรกอยู่แล้ว เพราะพวกมันน่าจะคิดไปแล้วว่าคริสบอกเราเรื่องสถานการณ์ของเธอแล้ว พวกมันน่าจะไม่เห็นว่ามันไม่เป็นธรรมชาติมากไปถ้าเราอยู่กันแต่ในยาน”
“เดาว่าอย่างนั้น”
ยังไงซะ เพราะเราได้ยินรายระเอียดที่โหดร้ายทั้งหมดแล้ว ผมมั่นใจว่าลุงของคริสได้มาร์คพวกเป็นเป้าหมายสำหรับการกวาดล้างแล้ว การแอบหลังจากรู้สึกโดนข่มขู่ มันดูเหมือนจะเป็นธรรมชาติหือห์
สีหน้าของคริสขุ่นมัว
“หนูขอโทษอย่างลึกซึ้งค่ะทุกๆคน……. หนูพาพี่ๆทุกคนเข้ามาในเรื่องนี้”
“โอ้ อย่ากังวลเกี่ยวกับมัน ไม่มีทางที่ไอชายคนนี้เค้าจะไปปล่อยสาวน่ารักๆเหมือนคริส ไว้ตามลำพังหรอกเห็นป่ะ ปัดมันไปให้เป็นเรื่องของโชคชะตาเถอะ พี่ว่า”
เอลม่าตีแก้มผมเบาๆด้วยหลังมือซ้ำๆ ขณะที่เธอพูดแบบนั้น อื้ม ใช่ ผมแค่ปล่อยสาวน่ารักไว้ตามลำพัง ผู้ที่เห็นได้ชัดเจนว่าอยู่ในปัญหาเพียงคนเดียวไม่ได้หลังจากทั้งหมด…… ผมมั่นใจเลยว่านิสัยนี้ของผม จะนำผมไปลงจอดในปัญหาทุกรูปแบบในอนาคต ดังนั้นผมแค่ต้องกัดฟังและรับผิดชอบ นั้นแค่แบบของผู้ชายที่ผมเป็น
แต่แล้วมีมิและเอลม่าล่ะ คุณถาม? อื้ม ผมรักและเห็นเธอเป็นสมบัติจริงๆ พวกเธอสองคน ดังนั้นผมจะรับความรับผิดชอบ เพื่อพวกเธอมากเท่าที่จะมากได้ด้วยเหมือนกัน แต่นั่นคือนั่น และนี่คือนี่ เพราะมีโอกาสอยู่เสมอที่จะตาย หรือถูกส่งไปที่มีติอื่นอีกครั้ง ผมต้องมีมาตรการบางอย่างขึ้นมา เพื่อเตรียมการสำหรับเรื่องเหล่านั้น
ในความเป็นจริง ผมได้เตรียมกันกับกิลดิ์ทหารรับจ้างอย่างลับๆแล้ว ว่าในโอกาสที่น้อยๆ ที่พวกเขาติดต่อผมไม่ได้ และผมหายไประหว่างทำงาน ถูกตีตราไปเป็นตายระหว่างทำงาน ผมทำมันเพื่อที่ว่ากฤษณะและสินทรัพย์ที่เหลือของผม จะถูกส่งไปให้มีมิ ถ้าอะไรเหล่านั้นมันได้มีวันเกิดขึ้นกับผม
แล้วเอลม่าล่ะ? มันดูเหมือนเธอไม่ได้ตัดสัมพันธ์กับครอบครัวของเธอ ดังนั้นผมไม่คิดว่าเธอจะเข้าไปขัดแย้งกับมีมิ ถ้าผมหายไประหว่างทำงาน หรือตายระหว่างทำงาน ใช่ ผมมั่นใจว่าเธอจะไม่ทำอะไรแบบนั้น และนอกจากนี้ มีมิเสีคนรักทั้งหมดของเธอไปแลว ดังนั้นผมต้องให้ลำดับความสำคัญกับเธอเมื่อมันเป็นเรื่องเหล่านี้
“?”
มันดูเหมือนมีมิเห็นสภาพเศร้าๆของผม ด้งนั้นเธอหันมาส่งสายตากับผมอย่างกังวล ผมเบี่ยงประเด็นไปและบอกเธอไปว่ามันไม่มีอะไร
“พูดอีกอย่าง เราทั้งหมดว่างทั้งวันอย่างสิ้นเชิงหือห์”
“อึน เราควรไปล่าโจรสลัดมั้ย?”
“ตอนนี้ทำไมมันกระโดดไปเรื่อนั้นล่ะ……?”
ผมหมายถึง ไม่มีอันตรายที่เราจะถูกซุ่มโจมตี ระหว่างที่เราล่าโจรสลัด พร้อมกับเจ้าหญิงน้อยที่ติดสอยห้อยตามาเหรอ? และแม้ว่าพวกมันจะไม่ทำอย่างนั้น เราจะไปจบที่การเปิดไพ่บางใบให้พวกมันดู….. หรือแทนที่จะพูดอย่างนั้น พอมาคิดวาเธอจะแนะให้เราไปล่าคนเป็นธรรมชาติแบบนั้น มันดูเหมือนมีมิเริ่มค่อนข้างที่จะคุ้น กับวิถีชีวิต และวิธีคิดของทหารรับจ้าง หือห์
“หืม นั่นจะจบที่การปล่อยให้ศัตรูได้เป็นพยานความสามารถบางอย่างของเรา ดังนั้นเราน่าจะไม่ควร ในสถานการณ์พวกนี้ เราจำเป็นต้องให้ตัวเราเองสงบ และเตรียมมากที่สุดเท่าที่เราเตรียมได้แทน”
หลังจากพูดอย่างนั้น เอลม่าลุกขึ้นจากเก้าอี้ และนำเบียร์ออกมาจากตู้เย็น เฮ้ย
“มันยังเพิ่มเริ่มเช้าเองนะรู้ป่ะ”
“ยังไงซะ เราจะไม่สามารถออกจากยานได้ ดังนั้นมีอะไรเสียหายที่จะแค่ดื่มนิดหน่อย? พวกมันจะไม่สามารถทำอะไรกับเราได้เลย ถ้าเราใช่งานโล่”
“อื้ม นั่นจริง แต่…..”
ผมยอมแพ้และหยิบโคล่าไม่อัดลมออกมาจากตู้เย็น ผมเอามันให้คริสหนึ่งขวด มันดูเหมือนมีมิไม่ได้ชอบมันจริงๆ ผมก็เลยไม่ได้ให้เธอ
“เฮ้คริส เจ้านี่มันคู่กับแฮมเบอร์เกอร์ ฮอทดอกและพิซซ่าได้อย่างดีเลยนะ ดื่มมันระหว่างกินพวกนั้นอยู่มันดีที่สุดเลย”
“เป็นเช่นนั้นเหรอ?”
คริสรับขวดโคล่าไม่อัดลม ที่ผมเสนอด้วยั้งสองมือและเริ่มที่จะดื่มมันในท่าทางที่สง่างาม
“มันมีกลิ่นยาจาวๆ ยังไงก็ตาม…มันหวานมากเลย”
“ไม่ใช่เหรอ? นี่คู่กันดีจริงๆกับเบอร์เกอร์ น้องลองมันที่หลังที่ข้าวเที่ยงได้นะ”
“เข้าใจแล้วค่ะ”
“โอ้ไม่เอาน่า… เอิร์ลจะฉีกนายเป็นชิ้นนะ ที่ไปสอนคริสให้ดื่มอะไรแบบนั้นด้วยกันกับอาหารขยะน่ะ”
“ชั้นไม่อยากได้ยินจากบางคน ที่ไม่มีปัญหาอะไรที่จะกินเหล้าแค่ตอนหลังกินเข้าเช้าเสร็จในตอนเช้า
ผมสบตากับเอลม่า โอ้? อะไร? จะเอาเหรอ? แต่แน่นอนว่าผมชนะเธอในการสู้มือเปล่าไม่ได้นะดังนั้นได้โปรดปล่อยผไปเถอะ
ผมยกสองมือยอมแพ้ อะไร? ผมดูน่าสมเพช? งี่ง่าน่า วิชาจับทุ่มจับล็อคของเอลข่าวร้ายนะ ซีเรียสเลย รู้ป่าว พวกมันไม่ทิ้งคุณไว้กับแผลใดๆแต่ยังโคตรจะเจ็บปวดเลย เธอเป็นผู้เชี่ยวชาญ ในการทำให้บาดเจ็บโดยไม่มีแผลเลยล่ะ… ช่างเป็นเอลฟ์ที่ป่าเถื่อน
“มันดูเหมือนพวกพี่ทั้งสองสนิทกันจริงๆนะหลังจากทั้งหมด”
“ใช่ พวกเค้าสนิท ไม่ใช่อย่างนั้นเหรอ? พี่แม้แต่รู้สึกิจฉานิดหน่อยเลยในบางเลา”
“แต่มีมิซังสนิทกันดีกับฮิโระซามะด้วย ใช่มั้ยคะ?”
“อ-เอ่ะเฮะเฮะ……. ใช่”
มีมิจับแกมทั้งด้วยมือ และสร้างรอยยิ้มที่เขินอาย ฮ่าฮ่าฮ่า ช่างน่ารัก มีมิ
โอ้ แต่ชั้นคิดอยยู่นะว่าฮิโระจำเป็นต้องแสดงออกมาว่าแคร์ชั้นมากขึ้น แทนที่จะพูดแบบนั้น ได้โปรด ททำกับชั้นเหมือนกันกับมีมิบางเวลาเถอะนายน่ะ”
“ถ้าอย่างนนั้น จริงๆแล้วเธอรู้สึกกวนใจ ที่ชั้นปฏบัติกับมีมิและเธอต่างกันเหรอหือห์?
“ม-ไม่ใช่… ชั้นไมได้กวนใจขนาดนั้นจริงๆ”
“ฮี่ฮี่ แต่ไม่ใช่ชั้นปฏิบัติกับเธอเท่าเทียมกันในเตียงเหรอ?”
“เตีย……!? เอ็!? น-นายพูดอะไรต่อหน้าคริสน่ะ?”
หน้าของเอลม่าเปลี่นเป้นแดงสด ฮ่าฮ่าฮ่า นั่นเป็นยังไงล่ะ?
“น-นี่คือที่พี่เรียกว่าการสนทนาของผู้ใหญ่เหรอ…?”
“อ-อ่ะฮ่าฮ่าฮ่า…”
ม่ายเลย นี่มันแค่การล่วงละเมิดทางเพศน่ะ มันสนุกจริงๆ ที่จะแหย่เอลม่าแบบนี้น่ะ เห็นป่ะ การตอบสนองของเธอนั้นน่ารักจริง
และดังนั้น วันที่สองที่คริสอยู่กับเรา ผ่านไปโดยไม่มีเหตุการณ์
แต่ศัตรูไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรด้วยซักนิด มันทำให้ดูเหมือนน่ากังวล ผมแม้แต่ใช้งานโล่พลังงาน เพื่อนที่จะยุแหย่การตอบสนอง แต่ไมได้อะไรกลับมา จากใจมันน่าขนลุกนิดหน่อย
โอ้ พูดถึงแล้วคริสดูเหมือนจะเริ่มอุ่นๆขั้นกัับมีมิอย่างมากแล้ว และพวกเธอทั้งสองคน แม้แต่มีการสาวคุยกันก่อนจะไปนอนเมื่อคืน
“……”
“……”
มีมิและคริสแอบชำเลืองมองมาทางผม ด้วยแก้มที่แดง ระหว่าตอนกินข้าวเข้าวันต่อมา พวกเธอจริงๆแล้ว…? ไม่ พวกเธอทำไม่ได้ ใช่มั้ย? แต่ผมควรทำอะไรดีล่ะ?
ไม่มีอะไรเข้ามาในใจ ในท้ายที่สุด มีมิและเอลม่ารู้อย่างดีอยู่เต็มอก ว่าผมไม่มีเจตนาจะไปลงมือกับคริส ผมจะไม่ทำตัวอย่างไม่เหมาะสม
ผมตัดสินใจที่จะเมินมันในท้ายที่สุด และไปอาบน้ำ หลังจากออกกำลังกายไปนิดนึง เราน่าจะยุ่งๆจริงๆในไม่นาน
เป้าหมายเดือน 8/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook