เทียนหลางอุ้มเจ้าขาวและเดินออกจากห้องลงไปที่ชั้นล่างและพบว่าพ่อของเขากำลังทำความสะอาดร้านอยู่ ในระหว่างที่ของเขากำลังไปจ่ายตลาดเพื่อเตรียมไว้สำหรับทำอาหารให้กับลูกค้า
เมื่อพ่อของเทียนหลางเห็นเขาลงมาก็กล่าวทักทันที
”ว่าไงลูกตื่นแล้วงั้นเหรอ ?”
”ครับ”
หลังจากขบคิดอยู่ชั่วครู่เทียนหลางก็วางเจ้าขาวลงและเดินเข้าไปที่ห้องครัวก่อนจะตระโกนออกมา
”เดียวผมจะทำอาหารเช้าให้นะ”
”แกทำเป็นด้วยงั้นเหรอ ?”
”แน่นอนสิ ผมลูกใครกัน !”
ในชีวิตก่อนนั้นเทียนหลางนั้นเคยถูกยกย่องว่าพ่อครัวอันดับต้น ๆ ในดินแดนสวรรค์แม้เขานั้นจะสู้ฝีมือของพ่อครัวส่วนตัวของจักรพรรดิไม่ได้ก็เถอะ แต่ก็ยังถือว่าเป็นแนวหน้าอยู่ดีดังนั้นการทำอาหารนั้นกลายเป็นเรื่องง่าย ๆ เหมือนกับพลิกอ่านหนังสือเลยทีเดียว
ตอนนี้เป้าหมายแรกของเทียนหลางในการจุติใหม่นี้ก็คือการฟื้นฟูร้านอาหารบัวหยกของครอบครัวเขาโดยพึ่งเทคนิคการทำอาหาของเขา
หลังจากที่เข้ามาในครัวพร้อมกับเปิดสิ่งที่เรียกว่าตู้เย็นออกเทียนหลางก็พบกับวัตถุดิบมากมายอยู่ภายในตู้ เทียนหลางหยิบมาขึ้นมาตรวจดูอย่างลวก ๆ ก่อนจะบ่นออกมาอย่างช่วยไม่ได้
‘เหตุใดวัตถุดิบพวกนี้ถึงคุณภาพต่ำเช่นนี้กันเล่า ? สงสัยคงเพราะสิ่งที่ถูกเรียกว่ามลพิษ และสารเคมีกัดกินสินะ’
ถึงแม้วัตถุดิบเหล่านี้จะไม่ได้ดีมากนักแต่มันก็ดีมากพอสำหรับการทำอาหารของเขา แต่ด้วยเพราะเขาต้องนำมันไว้ทำอาหารสำหรับลูกค้าในช่วงเย็นและค่ำเทียนหลางจึงไม่สามารถนำมันออกมาใช้ได้มากนัก
”อืม…. อาหารที่ใช้วัตถุดิบน้อยและอร่อย… มันมีเยอะเหมือนกันนะแต่เอาเป็นข้าวผัดไข่แล้วกันมันคือพื้นฐานของพื้นฐาน ถือว่ารื้นฟื้นความทรงจำในการเป็นพ่อครัวของข้าที่ห่างหายไปกว่าพันปีก็แล้วกัน”
เทียนหลางตักข้าวในหม้อมาสามถ้วยและใส่มันลงไปในกระทะพร้อมกับน้ำมันเล็กน้อย ใส่เครื่องปรุงนิดหน่อยและเริ่มผัดข้าวน่าแปลกใจที่วัตถุดิบอาจจะไม่ได้คุณภาพตามที่เขาคาดแต่สำหรับข้าวนั้นกลับเป็นข้าวที่ดีอย่าไม่น่าเชื่อ
หลังจากผัดข้าวไปได้ไม่นานเทียนหลางก็เริ่มที่จะราดไข่ที่เขาตอกเอาไว้ก่อนหน้านี้ลงไปและเริ่มผัดมันให้เข้ากันกับข้าว ในระหว่างที่เทียนหลางกำลังผัดข้าวอยู่นั้นเขาก็ใช้ปราณของเขาในการควบคุมไฟและการผัดของเขาให้ดียิ่งขึ้น เทียนหลางฮำเพลงเบา ๆ พร้อมกับผัดข้าวไปด้วยก่อนจะใส่ส่วนผสมเล็ก ๆ น้อย ๆ เพิ่มเติมอีกครั้งจากนั้นเทียนหลางก็สบัดกระทะเป็นครั้งสุดท้าย
จากนั้นข้าวผัดไข่สีทองอร่ามก็ได้ปรากฏขึ้นเรียกได้ว่ามันเป็นสีทองอย่างแท้จริงข้าวแต่ละเม็ดถูกปกคลุมโดยไข่ที่สุกกำลังพอดีทำให้มีสีทองอ่อน ๆ และมันทำให้ข้าวผัดไข่จานนี้กลายเป็นเหมือนข้าวผัดไข่ที่ทำมาจากทองคำ
เทียนหลางถือจานข้าวผัดไข่ของเขามาวางไว้ที่เคาน์เตอร์ ทันทีที่พ่อของเขาเห็นข้าวผัดไข่สีทองก็ถึงกับตาโตทันทีก่อนจะพูดออกมาแบบขำ ๆ
”นี่ลูกรวยขนาดเอาทองมาทำข้าวผัดเลยงั้นเหรอ ?”
เทียนหลางที่ได้ยินก็ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้น
”โถ่ ! ใครมันจะบ้ารวยขนาดถลุงเงินไปกับข้าวผัดไข่กันเล่า พ่อลองกินก่อนเถอะรับรองมันอร่อยแน่”
เมื่อพ่อของเทียนหลางได้ยินก็พยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะลงมือทานมัน ทันทีที่พ่อของเขาได้ลิ้มรสชาติของข้าวผัดไข่ฝีมือเทียนหลางเขาก็ถึงกับตาโตขึ้นมาทันทีและจัดการกินมันอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพูดขึ้น
”นะ… นี่ลูกทำข้าวผัดไข่อร่อยขนาดนี้ได้ยังไง ?”
”มันก็ง่าย ๆ หน่าพ่อต่อไปนี้ผมจะเป็นคนทำอาหารเองและพ่อกับแม่ก็คอยนั่งเฉย ๆ สบาย ๆ ก็พอ”