ตอนที่ 86 เปลี่ยนนามสกุล
เฉินเถียนเถียนจากไป ผู้เฒ่าสี่ก็ถอนหายใจราวกับแก่ลงไปอีกสิบปี ส่วนเฉินผิงอันนั่งเหม่อลอยอยู่บนพื้น
เขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขากําลังทําอะไรอยู่? รักหยุนจิงเอ๋อหรือเกลียดหยุนจิงเอ๋อกันแน่?
จําชื่อไม่คิดว่าเฉินเถียนเถียนจะเฉียบขาดถึงเพียงนี้ เมื่อนางบอกว่าอยากเปลี่ยนสกุลก็มุ่งหน้าไปที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน
“เถียนเถียน เจ้าพูดจริงหรือ? เจ้าจะไปตามหาพ่อของเจ้าจริง ๆ หรือ?”
เฉินเถียนเถียนยิ้ม “ข้าไม่ได้ตั้งใจจะทําเช่นนั้น เพียงแค่ทําให้เฉินผิงอันตกใจ หากในภายหน้าข้าจะมีโอกาสได้เจอท่านพ่อก็สุดแล้วแต่โชคชะตา! ส่วนเฉินผิงอันนั้นเวรกรร มย่อมตามสนองเขาในอีกไม่นาน!”
จี๋ชื่อนิ่งเงียบ ในตอนนั้นตัวนางเองก็ไม่รู้อะไรมาก อย่างน้อย ๆ ก็ไม่รู้เรื่องที่นางหยุนตั้งครรภ์
หัวหน้าหมู่บ้านถอนหายใจยาวหลังจากรับฟังสิ่งที่จี้ชื่อพูดอย่างซื่อตรง
ในที่สุดก็เข้าใจแล้วว่าเหตุใดผู้เฒ่าถึงปกป้องเฉินเถียนเถียน…
ในไม่ช้าเฉินเถียนเถียนจะถูกเรียกว่าหยุนเถียนเถียน!
สําหรับเรื่องนี้ อีกคนหนึ่งที่รู้สึกถึงบางอย่างคือหยุนเคอ!
ชื่อหยุนเถียนเถียนทําให้เขานึกย้อนวันวาน… ทันใดนั้น เขาก็นึกถึงใครบางคน นั่นคือบุตรสาวของตระกูลหยุนที่ปกครองเมืองหลวงในตอนนั้น
ในตอนนั้นอัครมหาเสนาบดีหยุน ดํารงตําแหน่งอาลักษณ์ของราชสํานัก!
แม้จะเป็นเพียงอาลักษณ์ของราชสํานัก แต่ก็ได้เกี่ยวข้องกับองค์ชายของหลายตระกูลถึงตอนนั้นหยุนเคอจะยังเด็ก แต่เขาก็จดจําคนผู้นี้ได้
ไม่ใช่เหตุผลอื่นใดแต่เป็นเพราะอัครมหาเสนาบดีหยุน มีน้องสาวผู้งดงามอยู่ที่บ้าน! แต่น้องสาวผู้แสนงดงามคนนั้นหาใช่น้องของเขา แต่เป็นนางสนม
เคยได้ยินมาว่าพ่อของอัครมหาเสนาบดีหยุนเห็นนางรําจากต่างแดนบนถนน เขาจึงพานางไปที่จวนในฐานะนางสนม ซึ่งนางรําผู้นี้คือหยุนจิงเอ๋อ!
เนื่องจากหยุนจิงเอ๋อแม่ของนางเป็นที่โปรดปราณที่สุดในบ้าน ภายใต้การดูแลของผู้เป็นพ่อ นางจึงเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวาง! แต่จู่ ๆ คนงามผู้โด่งดังก็หนีออกจากบ้าน ตามชู้รัก!
ต่อมาได้ยินว่าอัครมหาเสนาบดีหยุนจับกุมตัวพวกเขาไว้ได้ และจากนั้นไม่นานก็ได้ยินว่าพวกเขาหนีไปแล้ว
หากคํานวณตามเวลานั่นคือหยุนจิงเอ๋อที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านเทพธิดาเมื่อสิบสี่ปีก่อน!
หยุนเคอค่อนข้างสับสน เขาไม่แน่ใจว่าควรบอกเรื่องราวชีวิตของหยุนจิงเอ๋อให้หยุนเถียนเถียนฟังหรือไม่
แต่เมื่อบอกที่มาของหยุนจิงเอ๋อ หยุนเถียนเถียนจะต้องสืบหาต้นกําเนิดของตัวเองอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้เขายังไม่อยากเปิดเผยตัวตน!
ที่สําคัญมันเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นหยุนจิงเอ๋อถึงหนีออกจากเมืองหลวง? ถ้าบอกหญิงสาวเกี่ยวกับเรื่องนี้ นางจะกลับเข้าไปในเมืองหลวงก่อนถึงเวลาอันควรแล้วจะเกิดอันตรายกับนางหรือไม่?
ช่างเถิด… หยุนจิงเอ๋อในตอนนั้นเป็นเพียงนางสนมที่ไม่มีใครเห็นคุณค่า
ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังเช่นนั้นก็กลับถูกบีบบังคับให้แต่งงานกับชายชาวบ้าน เห็นได้ว่าคนที่ครอบครองหยุนจิงเอ๋อในตอนนั้นหาใช่คนดีนัก เพื่อไม่ให้เด็กสาวผู้นี้ต้องโศกเศร้า ไม่พูดอะไรเสียน่าจะดีกว่า ปล่อยให้บางอย่างเป็นไปในวิถีที่ควรจะเป็น
หยุนเคอตัดสินใจเลิกกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขากลับมาที่ลานเล็ก ๆ อย่างสงบ ไม่ไกลจากบ้านของเขา ยังมีบ้านอีกสองสามหลังตั้งอยู่อย่างโดดเดี่ยวในถิ่นทุรกันดารนี้!
หนึ่งในนั้นคือบ้านของหยุนเถียนเถียน!
เมื่อถึงตอนกลางคืน หยุนเถียนเถียนก็เดินเข้าไปในห้องเล็ก ๆ มีข้าวของเครื่องใช้มากมายตกแต่งอยู่เต็มห้อง เป็นเพราะนางประหยัดจึงมีเงินเก็บมากพอสมควร แต่หากหยิบยกออกไปโอ้อวด ผู้อื่นคงจะตื่นตระหนกไม่น้อย!
นางเพิ่งบอกกับจี้ชื่อว่าจะไปซื้อของที่ตลาดด้วยกัน! หากพรุ่งนี้จี้ชื่อเห็นของหลายอย่างในห้องนี้ จะไม่แปลกใจจนตาหลุดไปเลยหรือ?
แต่เพื่อไม่ให้ผู้อื่นรับรู้ถึงสิ่งประดิษฐ์ของพระเจ้าในมือของนาง หยุนเถียนเถียนจึงทําได้เพียงทรมานตัวเองและใช้ผ้าห่มเก่าที่จี้ชื่อนํามาจากบ้าน!
หยุนเถียนเถียนยิ่งรู้สึกเสียใจเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ นางสามารถทําให้ชีวิตดีขึ้นได้ แต่เมื่ออยู่ในตระกูลเฉิน ก็ไม่กล้าที่จะหยิบอะไรออกมาเพราะกลัวว่าของอื่น ๆ จะดูด้อยค่า
ตอนนี้ก็ยังไม่กล้าเอาออกมา เพราะกลัวว่าคนอื่นจะเจอบางอย่างที่ผิดปกติ
แต่เมื่อนึกถึงชีวิตใหม่ที่กําลังจะมาถึง หยุนเถียนเถียนผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว แม้กระทั่งก่อนเข้านอน มุมปากของนางก็ยังประดับไปด้วยรอยยิ้มหวาน!
จิตใจของหยุนเคอไม่ค่อยสงบนัก เมื่อนึกถึงเด็กสาวที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล ไม่รู้ว่านางจะกลัวที่ต้องมาอยู่ในที่ธุรกันดารเช่นนี้หรือไม่!
ดูเหมือนว่าหยุนเคอจะลืมคิดไปว่าเด็กสาวกล้าออกไปล่าสัตว์กับเขาในตอนกลางคืน คนเช่นนี้จะกลัวได้อย่างไร?
เขายังคงรู้สึกประหม่าเล็กน้อย เป็นความกังวลที่อธิบายไม่ถูก! ไม่รู้ว่าจะทักทายหญิงสาวผู้นี้อย่างไร เมื่อพบกันในวันพรุ่งนี้
เขาป่วยหรือ? เหตุใดถึงเอาแต่คอยกังวลเกี่ยวกับเด็กสาวผู้นี้อยู่ตลอดทั้งวัน ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับนาง!
หยุนเคอตัดสินใจว่าจะไปหาหมอในวันพรุ่งนี้! แม้ว่าเขาค่อนข้างจะหมดหวังกับโลกนี้แต่ก็ยังไม่ถึงกับอยากตาย เมื่อไม่สบายก็ต้องไปหาหมอ!
เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น จี้ชื่อก็มาตะโกนเรียกหยุนเถียนเถียนที่หน้าประตู
หยุนเถียนเถียนได้ยินในทันที จึงตื่นนอนอย่างรวดเร็วและหยุนเคอซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านของนางก็ได้ยินเช่นกัน!
วันนี้ไม่มีอะไรผิดปกติ ไม่ต้องกังวลไป แต่หยุนเคอคิดว่าหญิงสาวตื่นเช้ามาก เขาจึงรีบตื่นด้วย เมื่อล้างหน้าล้างตาเสร็จก็เดินออกมาและเห็นว่านางยังคงยุ่งอยู่!
ในตอนนี้ฟ้าสว่างแล้ว หากหยุนเคออยากเข้าไปในเมืองก็มีเกวียนรออยู่ที่หน้าหมู่บ้านแล้ว แต่ก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทําไมถึงอยากรอผู้หญิงคนนี้!
หยุนเถียนเถียนรีบร้อนไปสระผม ด้วยความช่วยเหลือของจี้ชื่อ จึงได้หวีผมอีกอันที่เหมาะกับยุคสมัยนี้
หยุนเถียนเถียนจําได้ว่าตอนที่เข้าไปในเมืองครั้งแรก ผู้คนมากมายต่างสนใจนาง เปียสองเส้นบนหัวนี้สะดุดตาคนอื่นอย่างมาก!
ตอนนี้จึงม้วนผมครึ่งหนึ่งไว้บนศีรษะเอาและผูกกับผ้า ตามแบบของหญิงสาวที่ยังไม่ออกเรือนในยุคนี้
แม้ว่าในชาติก่อน หยุนเถียนเถียนจะหกคะเมนตีลังกาอยู่ท่ามกลางผู้ชาย แต่นางก็ยังเป็นผู้หญิงที่มีความรักสวยรักงามตามธรรมชาติ หลังจากหวีจัดแต่งทรงผมอย่างสวยงามเช่นนี้แล้ว ก็ส่องดูความงามในอ่างซ้ำแล้วซ้ำเล่า
จี้ชื่อถอนหายใจและกล่าวขึ้น ”เจ้าดูคล้ายกับแม่ของเจ้ามากขึ้นเรื่อย ๆ ! ไม่รู้ว่าในอนาคตใครจะโชคดีได้แต่งงานกับสาวสวยบ้านนี้!”