83 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พบกับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะอีกครั้ง
“ฮีโร่มาโกโตะ, นายโอเคมั้ย”
ผมเหม่อมองหลังของเกราลท์-ซังที่จากไป, และเจ้าหญิงโซเฟียได้พูดกับผม
ใช่, ผมต้องขอบคุณเธอ
“เจ้าหญิงโซเฟีย, ขอบคุณมากครับที่รักษาผมด้วยเวทมนตร์ของเธอ” (มาโกโตะ)
เวทมนตร์น้ำ: น้ำรักษา
ถ้าผมจำไม่ผิด, เวทมนตร์ระดับกลาง ผมไม่สามารถใช้มันได้
“น-นายสังเกตเหรอ? …ไม่จำเป็นต้องขอบคุณชั้น” (โซเฟีย)
เจ้าหญิง-ซามะหันหน้าเธอไปทางอืน
หืม, เธอต้องโมโหที่ผมจบที่การสู้กับฮีโร่ของประเทศอื่น
ผมทำเละ, หือห์
“ชั้นขอโทษในความหยาบคายของฮีโร่ประเทศเรา, ฮีโร่ประเทศแห่งน้ำ, มาโกโตะ-ซามะ”
คนที่มาต่อคือออราเคิลแห่งแสง, เจ้าหญิงโนเอล
เธอก็ช่วยผมด้วย
“ขอบคุณมากครับที่ชุบชีวิตเกราลท์-โดโนะเมื่อกี้ ชั้นได้สร้างปัญหาเนื่องให้เธอเพราะเวทมนตร์ชั้นอยู่เหนือการควบคุม” (มาโกโตะ)
เจ้าหญิงโนเอลทำหน้าตกใจ
“นายดูอยู่เหรอ? แต่นายดูเหมือนนายหมดสตินะ” (โนเอล)
“โอ้ใช่, เจ้าหญิงโนเอลใช้เวทมนตร์เพื่อชุบชีวิตเกราลท์-ซังถูกโชว์ให้ผมโดยโนอาห์-ซามะ ผมยังหมดสติอยู่ตอนนั้น
มาตีเนียนเถอะ
“อืม, ผมรู้สึกว่ามันเป็นอย่างนั้น…ว่าแต่, ทำไมผมถึงหมดสติ?” (มาโกโตะ)
ผมโดนเวทมนตร์ตัวเองเหรอ?
ถ้ามันเป็นอย่างนั้น, ผมไม่ระวังจริงๆ
“ทะกัตซูกิ-คุง, นั่นความผิดชั้นเอง” (ซากุไร)
ซากุไร-คุงข้างผมพูดอย่างขอโทษขอโพย
“ชั้นรู้สึกว่าเกราลท์-คุงจะเป็นอันตรายถ้าเป็นแบบนั้น ชั้นอาจจะรุนแรงไปนั่น, แต่ชั้นต้องหยุดนายด้วยกำลัง” (ซากุไร)
หือห์, งั้นมันเป็นอย่างนั้น
“ใช่ ใช่! ซากุไร-คุงไปที่นายอยู่ด้วยความเร็วที่สุดยอด, และมอบหมัดใส่ท้องของนายอย่างรวดเร็ว!” (อายะ)
ซา-ซังอธิบายกับผม
เดี๋ยว, เอ๋? ผมถูกหยุดด้วยต่อยท้อง?
“อ-อายะ, เธอเห็นนั่นเหรอ?” (ลูซี่)
“ว้าว, ผมไม่เห็นมันเลย…” (เลนเนิร์ด)
ลูซี่, ผู้ที่ควรมีสายตาที่ดี, และแม้แต่ฮีโร่เจ้าชายเลนเนิร์ดก็ไม่อาจตามความเร็วนั้นได้ด้วยตา
ซากุไร-คุงน่าทึ่งไปเลย
และซา-ซังที่เห็นนั่นก็สุดยอด
“นายช่วยชั้นไว้นั่น, ซากุไร-คุง” (มาโกโตะ)
หรือเหมือนกับ, ด้วยเวทมนตร์สปิริตอยู่เหนือการควบคุม, ซากุไร-คุงเป็นแค่คนเดียวที่หยุดมันได้มากกว่า…
นั่นมันอันตราย
เห็นได้ชัดว่าผมไม่ควรปล่อยให้เวทมนตร์สปิริตอยู่เหนือการควบคุม
ใช่, มีอย่างอื่นที่กวนใจผม
“ฮีโร่สายฟ้าคือบางคนจากขุนนางศักดิ์สิทธิ์ทั้งห้า, วาเลนไทน์, ใช่มั้ย? มันโอเคที่จะเอาชนะเค้าเหรอ?” (มาโกโตะ)
ผมถูกบอกว่าอย่าไปมีเรื่องกับพวกเขาแต่ผมได้ทำลายเรื่องนั้นไปแล้ว
“มันโอเค, มาโกโตะ-ซามะ ชั้นจะพูดกับตระกูลวาเลนไทน์เอง” (โนเอล)
เจ้าหญิงโนเอลตอบผมด้วยรอยยิ้ม
ถ้าเธอพูดอย่างนั้น, มันควรจะโอเค?
“ขอบคุณ, โนเอล-ซามะ” (มาโกโตะ)
“ฟุฟุ, ฮีโร่แห่งน้ำ-ซามะและคนอื่นเป็นเพื่อนของเรียวซุเกะ-ซามะและเป็นแขกที่สำคัญ ไม่ว่าคนอื่นจะพูดยังไง, แค่ปล่อยมันให้ชั้น ชั้นอาจจะดูแบบนี้, แต่ชั้นเป็นคนสำคัญมากนะ, รู้มั้ย?”
ผู้สืบทอดบัลลังก์คนต่อไป, เจ้าหญิงโนเอล, ยกนิ้วโป้งให้ผมและขยิบตา
ช่างเป็นคนที่มีเสน่ห์
“เฮ้ย, ผู้ใช้สปิริต, นายตื่นแล้วเหรอตอนนี้? มาที่ของชั้นภายหลังซิ”
“““?!”””
โว่ห์!
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะปรากฏตัวกระทันหันโดยเทเลพอร์ต!
และจากนั้น, หลังจากพูดสิ่งที่เธออยากพูด, เธอหายไปอีกครั้ง
ช-ช่างเป็นคนที่มีอิสระ
อ้า, รอยยิ้มของเจ้าหญิงโนเอลแข็งไป
“ข-ขอโทษ, มาโกโตะ-ซามะ ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะคืออาจารย์สอนเวทมนตร์ของชั้น, เห็นมั้ย…” (โนเอล)
ดูเหมือนเจ้าหญิงโนเอลต่อต้านปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะไม่ได้ด้วยเหมือนกัน
“ชั้นจะขอบคุณเธออยู่แล้ว” (มาโกโตะ)
แต่ผมรู้สึกว่าเธอจะดุผมอย่างมากนะ
“งั้น, ชั้นไปตอนนี้นะ” (มาโกโตะ)
“เอ๋? ทำไมไม่พักก่อนซักนิดล่ะอย่างน้อย?” (ลูซี่)
“ใช่, นายโดรหมัดต่อยท้องความเร็วสูงจากซากุไร-คุงนะ, รู้มั้ย?” (อายะ)
ซา-ซัง, เธอแค่อยากพูดว่าหมัดต่อยท้องความเร็วสูง, ใช่มั้ย?
หน้าของซากุไร-คุงได้เกร็ง
“ซาซากิ-ซัง…นั่นจากก่อนหน้า, ชั้นไม่มีทางเลือก ทากัตซูกิ-คุง, ถ้านายจะไปที่ของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ, ชั้นจะนำทางนาย” (ซากุไร)
“ขอบคุณ” (มาโกโตะ)
มันทำให้ผมนึกถึงเวลานั้นลาลาเบรินทอส
“ลูซี่, ไปกันเถอะ” (มาโกโตะ)
“เอ๋? ชั้นด้วยเหรอ?” (ลูซี่)
“เธอต้องขอบคุณเธอสำหรับกำไล, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
“ช-ใช่, นายพูดถูก…แต่มันน่ากลัวนิดหน่อยนะ” (ลูซี่)
ผมก็รู้สึกเหมือนกัน
“แล้วเธอล่ะ, ซา-ซัง?” (มาโกโตะ)
“หืมม, ชั้นคิดว่าชั้นจะไปดูลานฝึกอีกหน่อยนะ พวกเขาดูเหมือนจะมีอุปกรณ์ฝึกที่น่าสนใจ” (อายะ)
มันจริง เราไปติดกับฮีโร่สายฟ้าทันทีหลังจากมาที่นี่, ดังนั้นเราไม่ได้ดูสิ่งอำนวยความสะดวกอะไรเลย
เป็นลานฝึกของกองกำลังที่แข็งแกร่งที่สุดในทวีป, สิ่งอำนวยความสะดวกค่อนข้างสมบูรณ์
ศิลปะการต่อสู้ที่นีน่า-ซังได้สอนซา-ซังหลังๆได้สนุกสำหรับเธอ
ด้วยพลังกายภาพที่ใช้สู้, มันดูเหมือนมันคุ้มค่าที่จะทำจริงๆ
เจ้าชายเลนเนิร์ดและซา-ซังจะไปอยู่ที่ลานฝึก
เจ้าหญิงโซเฟียและเจ้าหญิงโนเอลดูเหมือนมีอะไรบางอย่างจะพูดระหว่างราชวงศ์, ดังนั้นพวกเขาไปที่อื่น
และดังนั้น, ลูซี่, ซากุไร-คุง, และผมไปที่ที่ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะอยู่
◇◇
“มันเป็นที่นี่” (ซากุไร)
ที่ที่ซากุไร-คุงพาผมมาเป็นมุมของพื้นที่ปราสาทไฮแลนด์, เป็นที่ที่ใหญ่ขนาดลานออกกำลังกายเล็ก
“…อุว้าาห์…” (มาโกโตะ)
“…ที่นี่คืออะไรกัน?” (ลูซี่)
ที่ที่เป็นเหมือนพื้นที่ห่างไกล, โลกของสีเงิน
ที่อยู่อาศัยน้ำแข็งที่ไม่เข้ากันกับสถานที่ได้มอบความรู้สึกเหนือโลก
ลูซี่และผมมองขึ้นไปในความทึ่งกับสิ่งนี้
กำแพงสูงที่ล้อมรอบที่อยู่อาศัยน้ำแข็งน่าจะทำจากคริสตัลที่มีมานาอยู่ข้างใน มันได้ระยิบระยับ
มันมีไฟเวทมนตร์ที่ส่ายอยู่รอบๆ ส่องแสงให้ปราสาทน้ำแข็งนั่น
และ, แม้ว่าจะมีหิมะกองอยู่บนพื้น, มีดอกไม้ที่บานอยู่รอบๆ
ความรู้สึกของฤดูได้เละเทะ
ไม่, ทั้งหมดนี่มันเละ
…นี่สร้างจากเวทมนตร์ของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเหรอ?
ผมรู้สึกเหมือนเป็นประเทศลึกลับ, ด้วยสวนที่ลึกลับ, และที่อยู่อาศัยลึกลับ
“งั้น, ดูแลตัวเองด้วย, ทั้งสองคน” (ซากุไร)
““เอ๋?””
ซากุไร-คุงกำลังจะจากไปอย่างไร้หัวใจ
“นายไม่มาด้วยเหรอ?” (มาโกโตะ)
“เมื่อบางคนที่ไม่ได้ถูกเรียกไปที่เธออยู่, ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะจะโมโหน่ะ” (ซากุไร)
ซากุไร-คุงพูดอย่างขอโทษขอโพย
คุณอยู่ในที่อยู่อาศัยที่อหังการ-ด้วยตัวเองเช่นนี้, ดังนั้นเรียกคนมาเยอะๆสิ, ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ!
แต่ทั้งหมดนี้เธอดูเหมือนจะเป็นคนแปลกประหลาดนะ
“งั้น, ไปกันเถอะ, ลูซี่” (มาโกโตะ)
“อ-โอเค” (ลูซี่)
เราก้าวเท้าเข้าไปในหิมะนอกฤดู, และเปิดประตูของที่อยู่อาศัยน้ำแข็ง
◇◇
ข้างในที่อยู่อาศัยน้ำแข็งมันมืดสนิท
แม้ว่าข้างนอกจะแพรวพราวขนาดนั้น?!
ผมแทบจะไม่เห็นพื้นจากเทียนที่ถูกทิ้งไว้ที่พื้น
นี่มันดันเจี้ยนเหรอ?!
บรรยากาศที่ไม่สงบนี้มันอะไรกัน…?
“ขอโทษที่รบกวน ทากัตซูกิ มาโกโตะ มาแล้วครับ” (มาโกโตะ)
“ฮืออ…มันมืด, น่ากลัวอ่ะ…” (ลูซี่)
ลูซี่จับแขนเสื้อผม
ผมเดินหน้าอย่างลังเล
“งั้นนายก็มาแล้ว”
“ฮิ้ห์” “คย๊า!”
ลูซี่และผมหันไปพร้อมกับสะดุ้ง, ตุ้กตาในชุดเมดยืนอยู่ที่นั่น
น่ากลัว!
“นี่…อะไร?” (ลูซี่)
“ไม่รู้สิ…” (มาโกโตะ)
“ทางนี้ ตามชั้นมา”
เสียงของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะสามารถได้ยินมาจากตุ้กตา
คำพูดของผมถูกเมิน, เราถูกนำลึกเข้าไปข้างใน
แม้ว่าเธอควรจะเป็นบุคคลที่สำคัญจริงๆ…มันไม่มีผู้รับใช้ที่นี่เลย?
ลึกเข้าไปข้างในห้องที่สลัว, มีปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะในเสื้อคลุมสีขาว
เธอนอนอยู่บนโซฟาขนาดยักษ์
ข้างในห้องรู้สึกเหมือนข้างในเต็นท์ของเมืองลาเบรินทอส
พวกเราถูกล้อมไปด้วยเฟอร์นิเจอร์โบราณที่ดู-แพง
เธอชอบที่ที่มึดและสับสนเหรอ?
“มันเป็นซักพักแล้วนะครับ, ปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะขอบคุณมาก ที่จัดการกับน้ำที่ผมสร้างมันเกินไปด้วยเวทมนตร์สปิริต” (มาโกโตะ)
“ขอบคุณมากค่ะสำหรับกำไลในครั้งนั้น” (ลูซี่)
ลูซี่และผมขอบคุณเธอก่อน
แต่ปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะยังมีสีหน้าที่เบื่อหน่าย
“…ผู้ใช้สปิริต-คุง, มันดูเหมือนนายยังไม่เลิกเป็นสาวกของเทพมารนะ”
“…อึก, นั่น…” (มาโกโตะ)
เธอพูดตรงที่มันเจ็บขึ้นทันที
“ยังไงซะ, โอเค ชั้นไม่คาดว่าเธอจะเป็นฮีโร่ของโรเซสในเวลาสั้นๆ ด้วยสิ่งนี้, นายจะไม่สามารถประกาศว่านายเป็นสาวกของเทพมารได้มากกว่าเดิม มันจะมีผลด้านลบกับกำลังใจของผู้คนมากเกินไป”
ปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพูดด้วยความไม่พอใจ
โออ้! ดูเหมือนเธอจะมองข้ามมันต่อไป นั่นโล่งใจ
“มากกว่านั้น, พอมาคิดว่านายจะจัดการเด็กฮีโร่สายฟ้า แต่นั่นมันน่าสงสารสำหรับเกราลท์ แม้ว่าเขามีสกิลฮีโร่สายฟ้าเดียวกับอาเบล…”
“มาโกโตะคือคนที่สุดยอดน่ะ!” (ลูซี่)
ลูซี่พูดให้ผมอย่างแข็งขัน
แต่ผมจำมันไม่ได้ เหนือการควบคุมยังไงล่ะ
“อะไรสุดยอด? เวทย์ที่อยู่เหนือการควบคุมนั่นมันใช้การไม่ได้”
“ใช่…นั่นถูกต้อง ผมจะระวัง” (มาโกโตะ)
โนอาห์-ซามะก็บอกสิ่งนั้นด้วย, ดังนั้นมันเป็นจุดที่ผมต้องแก้มันครั้งหน้า
“ชั้นคิดว่าคนที่จะเสียการควบคุมควรจะเป็นนักเวทย์ผมแดงตรงนั้น ว่าแต่ว่า, เธอมาจากตระกูลวอล์คเกอร์, ใช่มั้ย?”
“อ้า, ช-ใช่ ลูซี่ เจ วอล์คเกอร์” (ลูซี่)
หัวเรื่องเปลี่ยนไปที่ลูซี่
“ลูกหลานของจอห์นนี่, หือห์…นี่, ชั้นจะมอบสิ่งนี้ให้เธอ”
เธอโยนไม้เท้ามาให้ลูซี่
ลูซี่เกือบจะรับมันไม่ทัน
“น-นี่คือ?” (ลูซี่)
“ไม้เท้าที่จอห์นนี่ใช้”
“?!ตาของชั้นใช้?!” (ลูซี่)
หืม?
“ตาของเธอรู้จักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเหรอ, ลูซี่?” (มาโกโตะ)
ผมถามลูซี่, แต่คนที่ตอบคือปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ
“นาย…นายไม่รู้จักฮีโร่ของสปริง ล็อก, จอห์นนี่ วอล์คเกอร์? มันเป็นหนึ่งในพวกพ้องของอาเบล, รู้มั้ย”
“อา” (มาโกโตะ)
ตอนนี้ผมจำได้แล้ว
ผู้กอบกู้อาเบล, หญิงสาวศักดิ์สิทธิ์แอนนา, ปราชสีขาวผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ, และนักธนูเวทย์จอห์นนี่
สมาชิกของปาร์ตี้ในตำนานที่ช่วยโลก
ผมจำได้ว่าผมคิดว่าปาร์ตี้เล็กมาก
แต่พอมาคิดว่าหนึ่งในสมาชิกจะเป็นตาทวดของลูซี่
อย่างที่คาดกับเอลฟ์อายุยืน
แม้ 1,000 ปีที่แล้ว มันแค่ 4 รุ่นไปแล้ว หือห์
“นั่นสุดยอด, ลูซี่! เธอน่าจะบอกชั้น” (มาโกโตะ)
ไม่ว่ายังไง, ปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะก็ยังใจดีเหมือนเคย
เธอมอบอุปกรณ์หายากให้เรา
มันดูเหมือนเธอไม่โกรธที่เวทมนตร์ผมได้อยู่นอกเหนือการควบคุมด้วย
นั่นโล่งใจ
“ยังไงซะ, ชั้นเข้าใจว่าทำไมเธอไม่อยากพูดมัน”
ปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพูดด้วยน้ำเสียงแหย่ๆ และรอยยิ้ม
“ตาทวดของชั้น, ฮีโร่ของสปริง ล็อก, จอห์นนี่ วอล์คเกอร์ เป็นเพลย์บอยในหมู่เอลฟ์ ซึ่งหายาก…” (ลูซี่)
“เค้ามีภรรยา 50 คน, และเค้าทำให้คนท้องมากกว่าจำนวนนั้นสองเท่า… จำนวนของผู้หญิงที่เขาลงมือด้วย…มันนับไม่ถ้วน”
“…อะไรนะ?” (มาโกโตะ)
สมาชิกของปาร์ตี้ฮีโร่ในตำนาน? เค้าทำอะไรอยู่?
ยังไงซะ, นั่นอาจจะเป็นสิ่งที่มันเป็น?
ทั้งหมดเพราะพวกเขาพูดว่าฮีโร่เป็นพวกประหลาด
“ขอบคุณสิ่งนั้น, มีหลายคนในทั้งทวีปเรียกตัวเองว่าเป็นลูกหลานของจอห์นนี่ วอล์คเกอร์…บางคนเป็นจริงๆ และบางคนก็ไม่ใช่” (ลูซี่)
“เห็นได้ชัดว่ามีคนที่หลอกลวงคนอื่นโดยการบอกว่าเป็นลูกหลานของจอห์นนี่”
“ชั้นชื่นชมตาทวด, แต่ชั้นเกลียดนิสัยเรื่องผู้หญิงของเค้าจริงๆ” (ลูซี่)
…ยังซะ, นั่นแน่นอน
ตอนนี้ผมเห็นส่วนหนึ่งของเหตุผลแล้วว่าทำไมลูซี่ถึงเข้มงวดกับเรื่องความรัก
“แต่เจ้าโง่นั่นไม่พยายามจะลงมือกับชั้นหรือแอนนา ต้องเป็นเพราะอาเบลอยู่ที่นั่น”
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพูดเหมือนย้อนวันวาน
โอ้? นั่นเป็นวิธีที่น่าสนใจที่พูดมัน
“คุณพูดมันเหมือนกับเป็นตัวคุณเอง” (มาโกโตะ)
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะมีสกิลสืบทอง ที่สมควรจะอนุญาตให้เธอสืบทอดความทรงจำ
“หืม? พอนายทักขึ้นมา ชั้นยังไม่ได้บอกนายเลย”
ตาที่เหมือน-ทับทิมมองตรงมาหาเรา
“ได้ยินอะไรเกี่ยวกับชั้นมา?” ถามโดยปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ
“ลูกหลานของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะที่เป็นพวกพ้องของผู้กอบกูอาเบล 1,000 ปีก่อน, ใช่มั้ย? ด้วยสกิลสืบทอด, คุณสืบทองพลังของปราชผู้ยิ่งใหญ่รุ่นแรก…” (มาโกโตะ)
นั่นคือที่ผมได้ยินมาก่อน
“นั่นมันโกหก”
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพูดอย่างง่ายดาย
““เอ๋?””
ลูซี่และผมส่งเสียงที่ตกตะลึง
“โก…หก?” (มาโกโตะ)
“ใช่, มันไม่มีสกิลสืบทอด มันอาจจะมีอยู่จริงๆ, แต่ชั้นไม่รู้จักสกิลที่สะดวกแบบนั้น”
“ง-งั้น, นั่นหมายความว่าคุณไม่มีพลังของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะรุ่นแรก?! งั้น, นั่นหมายความว่าคุณหลอกลวงทุกคนอยู่!” (ลูซี่)
ลูซี่ส่งเสียงด้วยความโกรธ
ลูซี่ในอดีตพูดว่าปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเป็นคนที่ยิ่งใหญ่ที่ยืนจุดสูงสุดของนักเวทย์ทั้งหมด
เธออาจจะรู้สึกถูกทรยศ
“แต่เธอเป็นนักเวทย์ที่สุดยอดนะ, ดังนั้นไม่ใช่ว่ามันโอเคเหรอ?” (มาโกโตะ)
สำหรับบางคนอย่างผมที่มาจากต่างโลก, ผมอยากให้เธอเป็นตัวละครสนับสนุนต่อไป
“มันไม่ใช่แบบนั้น! ที่สำคัญคือส่วนที่ว่ามี {พลัง} เดียวกับปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะที่สู้ด้วยกันกับผู้กอบกู้อาเบล! นั่นทำไมสกิลฮีโร่แห่งแสงถึงยิ่งใหญ่, และเจ้าหญิงโนเอลผู้ที่มี่สกิลออราเคิลแห่งแสงได้รับความเคารพของทุกคน สกิลฮีโร่สายฟ้า…ในความหมาย, ก็หนึ่งในนั้น” (ลูซี่)
เกราลท์-ซัง, พวกเขาพูดว่า ‘ในความหมาย’ สำหรับคุณ ช่างน่าสงสาร
แต่, ผมเข้าใจแล้ว…
เรื่องราวของผู้กอบกู้อาเบลและพวกพ้องของเขาเมื่อ 1,000 ปีก่อนเป็นเรื่องราวฮีโร่ที่ทุกคนในโลกนี้รู้
ทุกคนในโลกนี้ทำทักษะที่เขามีให้ศักดิ์สิทธิ์
“ขอโทษที่ต้องขัดเธอระหว่างที่เธอกำลังวุ่นวาย, แต่ชั้นมีพลังของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ที่เธอพูดถึง”
“เอ๋?”
คนนี้พูดอะไรน่ะ
เธอไม่ได้สืบทอดมัน, ใช่มั้ย?
“หมายความว่ายังไง?” (มาโกโตะ)
“ชั้นเป็นปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่คนนั้นเองเมื่อ 1,000 ปีก่อน”
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะโยนระเบิดมาเหมือนกับไม่มีอะไร
“อ-อืม…นั่นเป็นไปไม่ได้ แม้แต่ความอายุยืนของเอลฟ์ก็ไม่นานขนาด 1,000 ปี” (ลูซี่)
ลูซี่ต้องคิดว่ามันเป็นการล้อเล่น, เธอปฏิเสธมัน
ตั้งแต่ที่แรก, ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะดูเด็กกว่าแม้แต่ผม
แต่วิธีการพูดของเธอ…เป็นผู้ใหญ่นะ
“ชั้นเป็นอันเดด”
อากาศได้แข็งตัว
““เอ๋?””
ไม่ใช่ว่าเราถูกบอกอะไรที่เหลือเชื่อที่นี่เหรอ?
“คนที่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้มี่แค่ราชวงศ์และขุนนางเล็กน้อย พวกนาย…คือพวกของฮีโร่, ดังนั้นมันไม่ควรจะมีปัญหา”
“หือห์…อย่างนั้นเหรอ”
เข้าใจแล้ว, งั้นคนอย่างเจ้าหญิงโนเอลก็น่าจะรู้แล้ว
ซากุไร-คุง, บอกผมเรื่องนี้…
ออา, แต่มันอาจจะเป็นบางอย่างที่มันไม่ควรบอก
“ชั้นถูกช่วยโดยอาเบล 1,000 ปีก่อน ตั้งแต่นั้นมา, ชั้นเป็นฝ่ายเดียวกับมนุษย์”
“…”
ลูซี่.exe หยุดทำงาน
ความช็อกต้องใหญ่มากสำหรับผู้คนในโลกนี้
ลูซี่แข็งไปเพราะฮีโร่ในตำนานเป็นปีศาจ, หรือจะเป็นความจริงที่ว่าตัวตำนานเองยังมีชีวิตอยู่?
“นั่นทำไมคุณถึงผ่อนปรนมากกับลูซี่ที่เป็นครึ่ง-ปีศาจและ ซา-ซังเป็นมอนสเตอร์?” (มาโกโตะ)
ผมคิดว่ามันแปลกที่เธอปล่อยเราไปง่ายๆ
“มันเป็นอย่างนั้น แต่ว่า, แต่เผ่าของชั้นคือแวมไพร์ ชั้นเดิมทีเป็นมนุษย์นะ”
ปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะยิ้มและผมสามารถเห็นเขี้ยวที่คม
ครั้งแรกที่ผมเจอเธอ, ผมคิดว่าเธอเป็นสาวน้องที่สวยงาม ที่ดูเหมือนตุ้กตา, แต่ตอนนี้…เธอได้น่ากลัวนิดหน่อย
ปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเดินมาหาเราอย่างช้าๆ
“แวมไพร์? แต่คุณโอเคที่จะโดนแสงแดดก่อนหน้านี้นี่?” (มาโกโตะ)
แม้ว่ามันจะมีแดดเมื่อเธอจัดการกับสิ่งที่ตามมาของเวทมนตร์สปิริตของผม
แสงอาทิตย์ควรจะเป็นจุดอ่อนของแวมไพร์
“ใช่…มันไม่สบายตัว แม้ว่าชั้นควรจะหลับในตอนกลางวัน
ปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเข้าหาผมมากขึ้น
มีอะไร?
“ชั้นทนอยู่ใต้แสงอาทิตย์ได้นิดหน่อย แต่มันรู้สึกไม่สบายนะ”
“ข-เข้าใจแล้ว ผมสร้างปัญหาให้คุณ…” (มาโกโตะ)
ปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะตอนนี้อยู่ในระยะมือเอื้อม
ผมตอนนี้มองลงไปข้างล้างที่ปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะที่เตี้ย, แต่บางทีผมควรจะลดตัวลง
“ขอบคุณสิ่งนั้น, ชั้นรู้สึกขาดเลือดนิดหน่อย”
มือของปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะจับแก้มผม
มือเธอเย็น
ในอดีตเมื่อเธอตรวจผมด้วยสกิลของเธอ, ผมจำได้ว่าคิดว่ามันเย็นมาก
“นี่เป็นการจ่ายค่าปัญหา, ผู้ใช้สปิริต มอบเลือดนายให้ชั้น”
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน