84 ทากัตซูกิมาโกโตะคือรสชาติของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่
TLN สวัสดีปีใหม่ครับ
“ผู้ใช้สปิริต มอบเลือดนายให้ชั้น”
ปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพูดกับผมระหว่างที่แสดงปลายของเขี้ยวที่คมของเธอ
เดี๋ยวก่อน!
“เดี๋ยว!” (ลูซี่)
ดูเหมือนลูซี่ได้รีสตาร์ทสำเร็จแล้ว
เธอแงะผมออกมาจากปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ
“หมายความว่ายังไงที่ว่ามอบเลือดนายให้ชั้น?!” (ลูซี่)
“เธอไม่ได้ฟังเหรอ? ชั้นเป็นแวมไพร์ ไม่ใช่ว่ามันเห็นได้ชัดเหรอว่าชั้นดื่มเลือดน่ะ?”
“ถ้าคุณทำอย่างนั้น, มาโกโตะจะกลายเป็นแวมไพร์!” (ลูซี่)
อ้า, งั้นมันเป็นอย่างนั้นเหรอ?
ถ้าคุณถูกดูดเลือด, มนุษย์คนนั้นจะกลายเป็นแวมไพร์
มันเหมือนกันในโลกอื่น, หือห์
“ไม่ต้องเป็นห่วง ชั้นไม่มีแผนจะเปลี่ยนฮีโร่ของประเทศอื่นเป็นแวมไพร์ ชั้นจะออมมือ”
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพูดเหมือนมันเป็นความน่ารำคาญและคว้าคอเสื้อผมและดึงผม
อุโอ้, แข็งแรง
ผิวสีขาวและตาดวงใหญ่สีแดงได้ใกล้เข้ามามาก
“งั้น, ขอบคุณสำหรับอาหาร”
“ป-โปรดอย่าทำให้มันเจ็บ…” (มาโกโตะ)
ไม่มีคำตอบจากข้อจากคำขอของผม
เธอยิ้ม
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะอ้าปากของเธอกว้างด้วย ‘อ้านน’
ปากที่เย็นของเธอสัมผัสกับคอผมและความเจ็บเหมือนเข็มจิ้มได้ตามมา
“คุห์…!” (มาโกโตะ)
มันเจ็บ…น้อยกว่าที่ผมคาด
“ม-มาโกโตะ…” (ลูซี่)
ลูซี่ที่ดูอยู่อย่างใจจดใจจ่อ, ดังนั้นผมส่งยิ้มไปให้เธอเพื่อบรรเทาความกังวลของเธอ
เสียงกลืนของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะดังในหูของผม
อุว้าห์…เลือดผมถูกกินที่นี่, ไม่ใช่เหรอ?
“อืม…ถ้ามากกว่านั้น…หรือบางที, โปรดดื่มเลือดของชั้น!” (ลูซี่)
ลูซี่ต้องกังวลแต่, เธอได้เสนอว่าจะเปลี่ยนที่กับผม
“…มันโอเค…ลูซี่…” (มาโกโตะ)
ผมไม่อยากให้เธอเปลี่ยนที่กับผม
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะแยกปากของเธอ
“[รักษาระดับสูง]”
แผลที่คอผมรักษาในทันที
ความเจ็บได้หายไป
งั้นเธอได้ใช้เวทมนตร์รักษาหลังจากดื่มเลือด
“ฟฟฟู่ห์, นั่นอร่อย”
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเลียปากของเธอด้วยแก้มที่แดงนิดหน่อยเหมือนกับพอใจ
ลิ้นที่เล็กของเธอเลียเลือดที่เหลืออยู่เล็กน้อยที่ยังห้อยอยู่ที่ปากของเธอ
…นี่มันค่อนข้างกระตุ้นอารมณ์
“มันเป็นที่คุณชอบมั้ย?” (มาโกโตะ)
ถ้าเธอพูดว่ามันรสชาติแย่, ผมจะโกรธ, โอเคมั้ย?
“เลือดที่ไม่สกปรกนั้นดี โดยเฉพาะคนต่างโลก พวกเขากินของดี, ดังนั้นรสชาติของพวกเค้าดีกว่าอีก”
“มันเป็นอย่างนั้นเหรอ?” (มาโกโตะ)
ผมได้กินแฮมเบอร์เกอร์เยอะ, มันฝรั่งทอด, และอาหารขยะแบบอื่นๆทุกครั้งไปในโลกเก่าของผมนะ
ผมมีการกินที่ค่อนข้างไม่ดีต่อสุขภาพ
กระนั้นเธอดูเหมือนชอบเลือดของผม
“…ไม่สกปรก…” (ลูซี่)
สีหน้าของลูซี่มืดลงกับคำพูดของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ
“มีอะไรเหรอ, ลูซี่?” (มาโกโตะ)
“อย่างที่คาด, มันใช้ไม่ได้กับชั้น, หือห์…ชั้นไม่อาจแทนมาโกโตะ…” (ลูซี่)
มีอะไรเหรอ?
คำว่าเลือดไม่สกปรกเป็นบางอย่างที่กวนใจเธอเหรอ?
“เฮ้ย, นักเวทย์ผมแดง เธอมีความเข้าใจผิดนั่น”
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะดูเหมือนจะรู้ว่าเธอหมายความว่าอย่างไร
“…เลือดปีศาจของชั้นมัน{สกปรก}, ใช่มั้ย?” (ลูซี่)
“ไม่ เธอแน่นอนว่ามีเลือดปีศาจอยู่และมีคนที่เรียกกึ่งปีศาจว่าเลือดสกปรก, แต่ชันมีความหมายที่ต่างกันไป ตั้งแต่ทีแรก, ชั้นก็เป็นปีศาจ, เธอรู้มั้ย?”
งั้นมันมีความหมายแบบนั้น
กึ่งปีศาจเป็นเลือดสกปรก
นั่นฟังดูเหยียดเชื้อชาติ…
“งั้น, ‘เลือดไม่สปรก’ หมายความว่ายังไง?” (ลูซี่)
ปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเลี่ยงตาของเธอจากคำถามของลูซี่ และพบว่ามันยากที่จะตอบ
แม้ว่าเธอเป็นพวกที่พูดอะไรออกมาตรงๆ, นี่เป็นการตอบสนองที่แปลก
“ปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ?” “โปรดบอกเราด้วย”
ปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะได้ ‘ฟุมุ’ และพูด
“เลือดไม่สกปรก…นั่นหมายความว่าเลือดของบางคนที่ไม่มีประสบการณ์การมีเซ็กส์”
“เอ๋?” “หือห์?”
“ผู้ใช้สปิริต-คุง เธอยังบริสุทธิ์, ใช่มั้ย?”
อะไร?!
“ผม-ผม-ผมไม่ได้บริสุทธิ์!” (มาโกโตะ)
ผมจบที่การตอบมันด้วยปฏิกิริยาตอบสนอง
“เอ๋?! นายไม่เหรอ?” (ลูซี่)
ลูซี่-ซัง, โปรดอย่าตอบโต้นั่น
มันเป็นเรื่องโกหก ผมยังบริสุทธิ์
“หืมม, แต่ประเมินระดับเหนือกว่าของชั้นได้ขึ้น [สถานะ: บริสุทธิ์] นะ”
“คุณเห็นนั่นได้ด้วยสกิลเหรอ?!” (มาโกโตะ)
อย่าเล่นตลกนะ, สกิลประเมิน!
มันไม่มีความเป็นส่วนตัวเหรอ?
ผมจะฟ้อง!
“ส-สกิลประเมินบอกแม้แต่เรื่องนั้นได้?” (ลูซี่)
ลูซี่กอดตัวเธอเองแล้วถอย
“ด้วยประเมินระดับกษัตริย์, เธอเห็นได้ชัดว่าสามารถบอกจำนวนคนได้ด้วย แต่ชั้นไม่อยากรู้มันนะ”
““น่ากลัว!””
นั่นน่ากลัว
สกิลประเมินดูง่ายๆ, แต่จริงๆแล้วเป็นสกิลที่เสื่อม…
…ประเมินของฟูจิ-ยังระดับเหนือกว่า, ใช่มั้ย?
ผมหวังว่าเค้าจะไม่โตไปเป็นระดับกษัตริย์
ไม่, แต่ของผมเท่ากับศูนย์ ดังนั้นมันไม่มีผลกับผมนะ
“อืม, นั่นหมายความว่ามาโกโตะบริสุทธิ์, ดังนั้นเลือดเค้าอร่อย?” (ลูซี่)
ลูซี่-ซัง, มันไม่จำเป็นต้องยืนยันไปซะทุกครั้งนะ
“ใช่, เลือดมีชีวิตมันดีที่สุดเมือนเป็นมนุษย์และบริสุทธิ์!”
ปราชผู้ยิ่งใหญ่-ซามะตอบด้วยรอบยิ้มที่งดงาม
ลูซี่เลี่ยงหน้าของเธอและไหล่ของเธอได้สั่น
…เฮ้ย, เธอหัวเราะ, ใช่มั้ย?
“ด้วยสิ่งนี้, หนี้ของเธอที่ต้องจัดการกับเวทมนตร์สปิริตได้ถูกจ่าย…ฟุฟุ, ถ้าเธอมอบเลือดของเธอให้ชั้นตั้งแต่จอนนี้, ชั้นจะมอบความช่วยเหลือให้ทุกเวลา”
“เออ๋~, นั่นค่อนข้าง…” (มาโกโตะ)
ผมไม่อยากทำแบบนั้นจริงๆ
“ปรกติคุณทำอะไรไรเพื่ออาหาร?” (ลูซี่)
ลูซี่ถาม
ใช่, เธอจัดการมันยังไง?
“อย่างที่ชั้นพูด, ชั้นเป็นแวมไพร์คือความลับของรัฐที่มีแค่บางคนรู้ อาหารของชั้นคือเลือดที่ใช้ในการแพทย์ ที่ถูกนำมาแต่มันไม่มีรสชาตินะ…เลือดมีชีวิตกินตรงๆดีที่สุดจริงๆ”
โปรดอย่ามองมาทางนี้ระหว่างที่เลียปากของคุณ
“มันไม่จำเป็นต้องเป็นผม” (มาโกโตะ)
“ฮึ่ม! ทุกๆคนผสมพันธุ์กันเหมือนสัตว์ รสชาติของฮีโร่แห่งแสงนั้นแย่ที่สุด ชายอายุเท่าเธอที่ยังบริสุทธิ์นั้นหายาก ทั้งหมดนี้เพราะชั้นไม่กินเลือดของเด็ก”
“…”
ดูเหมือนการยังบริสุทธิ์นั้นหายาก
ผมไม่ดีใจกับสิ่งนั้น
…นี่มันอะไร?
รังแก? ลวนลาม?
“ทั้งหมดเพราะซากุไร-คุง…ไม่ขาดผู้หญิง” (มาโกโตะ)
“มาโกโตะ, เป็นกำลังใจให้นะ นายโอเคด้วย, รู้มั้ย” (ลูซี่)
“เฮ้ย, ลูซี่, มองมาทางนี้ระหว่างที่พูดนั่น” (มาโกโตะ)
ตาของเธอหัวเราะ
“นายพูดอะไรถึงเรื่องคนอื่น, นักเวทย์บริสุทธิ์?”
“อะ?!” (ลูซี่)
อ้าา, ลูซี่-ซัง
แม้เธอไม่ได้มีประสบการณ์เหมือนกัน, เธอได้ยกตัวเองขึ้นไปและหล่นลงมาด้วยความเสียหายสองเท่า
“งั้น, ผมจะกลับแล้วตอนนี้” (มาโกโตะ)
ผมรู้สึกขาดเลือด
ผมเหนื่อยในหลายๆความหมาย
“อุมุ, ถ้าเธอมีปัญหาเรื่องอะไร, มาที่นี่อีกครั้ง”
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะอยู่ในอารมณ์ที่ดีเยอะมากกว่าตอนที่ผมมา
“ออ้า, ว่าแต่, ผมจบที่การเอาชนะฮีโร่ของตะกูลวาเลนไทน์, ดังนั้นผมอาจจะอยู่ในสายตาของพวกเค้า” (มาโกโตะ)
“เรื่องนั้น, หือห์ เธอคิดว่าชั้นเป็นใคร? ชั้นเป็นปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่ตั้งแต่ค้นพบไฮแลนด์ ถ้าพวกเค้าพูดอะไร, ชั้นจะคำรามเค้าออกไป”
โออ้, นั่นพึ่งพาได้
เจ้าหญิงโนเอลและปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ; ด้วยทั้งสองคนเป็นมิตร, มันควรจะโอเค
“ในการแลกเปลี่ยน…เธอรู้, ใช่มั้ย?”
ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะพูดด้วยรอยยิ้ม
จ่ายด้วยเลือด, ใช่มั้ย?
ยังไงซะ, ผมควรจะคิดว่ามันเป็นการบริจาคเลือด
“ออ้า, ใช่ ถ้าเป็นไปได้, บริสุทธิ์อย่างนี้ต่อไปดังนั้นเลือดเธอไม่สกปรก”
“โปรดอย่าไร้เหตุผลสิ” (มาโกโตะ)
ผมไม่ฟังคำสั่งนั้นแม้ว่าจะเป็นคุณ, ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ!
“อะไร เธอมีแผนจะเสียบัตร-บริสุทธิ์ไปเหรอ? ช่างน่าเสียดาย เลือดเธอจะรสชาติแย่ลง”
“เอ๋?! มาโกโตะ, ใครล่ะ?! อายะ? เจ้าหญิงโซเฟีย? (ลูซี่)
“ชั้นไม่มีแผนแบบนั้น” (มาโกโตะ)
เธอเป็นไอโง่เหรอ?
มากกว่านั้น, อันหลังมันเป็นไปไม่ได้
“งั้น, ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่คุณทำ” (มาโกโตะ)
“อ-อืม, ชั้นอยากจะรู้เกี่ยวกับตาทวดของชั้นอีก, ถ้าเป็นไปได้, ชั้นฟังเรื่องเค้าได้มั้ย, ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ?” (ลูซี่)
“หืม, ยังไงซะ, ชั้นไม่ถือ”
มันดูเหมือนลูซี่จะอยู่ที่นี่ต่อ
“ลูซี่, เธอจะถูกดูดเลือด” (มาโกโตะ)
“เจ้าโง่ มันไม่ใช่ว่าทุกคนจะได้ ชั้นเป็นมนุษย์เก่า เลือดของเอลฟ์และปีศาจไม่เหมาะกับชั้น”
“มันมีอะไรแบบนั้นด้วย, หือห์” (มาโกโตะ)
มันมีหลายอย่างเกิดขึ้นกับแวมไพร์ด้วย, หือห์
ผมออกจากที่อาศัยของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ
◇◇
ผมเสียเลือดและเหนื่อย, ดังนั้นผมกลับมาที่ห้องในโรงแรมและหลับไปซักพัก
ในเวลาของอาหารเย็น, ผมเซไปกินอาหารเย็น
คนที่อยู่นี่คือฟูจิ-ยัง, และเขากระโดดหาผมทันทีที่เค้าเจอผม
“ทักกิ-โดโนะ! ชั้นได้ยินมา! นายปล่อยฮีโร่สายฟ้า, เกราลท์-ซามะ, ตกอยู่ในสภาพเกือบ-ตาย!” (ฟูจิ)
ไม่ใช่ว่าได้ข้อมูลมาเร็วเกินไปเหรอ?
เครือข่ายข้อมูลของพ่อค้ามันบ้าไปแล้ว
มีทวิตเตอร์ที่นี่เหรอ?
“มากก่วาจะเรียกว่าเกือบ-ตาย…” (อายะ)
“เค้าได้ตายไปแล้ว…” (ลูซี่)
คนที่โต้ตอบคือซา-ซังและลูซี่
สองคนกลับมาจากปราสาทไฮแลนด์, หือห์
อ้า, มันแค่สองคนนี้บอกเขาเกี่ยวกับเรื่องของเกราลท์-ซัง, หือห์
“ม-มาโกโตะ-ซามะ, พอมาคิดว่านายเอาชนะฮีโร่สายฟ้า-ซามะที่อยู่ระดับ 3…” (คริส)
คริส-ซังสั่น
“อย่างที่ชั้นคิด, ชั้นรู้ว่าทากัตซูกิ-ซามะไม่ใช่คนธรรมดา!” (นีน่า)
นีน่า-ซังชมผมเหมือนปรกติ
“คริส-ซัง, นี่อะไรเหรอเรื่องระดับ?” (อายะ)
ซา-ซังถามเกี่ยวกับคำที่ผมก็สนใจเหมือนกัน
“ปีละครั้ง, ครอบครัวรายวงศ์ของประเทศทั้งหกรวมถึงตัวแทนของขุนนางได้รวมตัวกัน ในเวลานั้น, นักสู้ที่แข็งแกร่งของแต่ละประเทศ ประลองกันต่อหน้าพวกเขา” (คริส)
“อันดับที่อยู่ที่นั่นเรียกว่าระดับ!” (นีน่า)
นีน่า-ซังเพิ่มคำอธิบายของคริส-ซัง
“เข้าใจแล้ว ว่าแต่, ใครเป็นหมายเลข 1?” (มาโกโตะ)
แต่ผมจินตนาการได้ว่าเป็นใครนะ
“แน่นอน, ผู้กอบกู้อาเบลที่เกิดใหม่, ฮีโร่แห่งแสง, ซากุไร-ซามะ!” (นีน่า)
นีน่า-ซังพูดด้วยรอยยิงขณะที่เธอมองไปที่ซากุไร-คุงอยู่
ใช่, มันกวนใจผมซักพักแล้ว
…ทำไมซากุไร-คุงอยู่ที่นี่
“ฟูจิวาระ-คุงเรียกชั้นมาที่นี่ ถามชั้นว่าชั้นอยากจะกินอาหารเย็นด้วยกันมั้ย ชั้นก็อยากจะคุยยามว่างกับทุกคนเหมือนกัน, นายเห็นมั้ย” (ซากุไร)
ซากุไร-คุงพูดด้วยรอยยิ้มที่สดชื่น
ที่ข้างหลังเขามีคนสวย, โยโกยามะ-ซัง
ตาเราสบกัน, และเธอยิ้ม
แม้ว่าในชั้นเรียนเราจะไม่มอง-ตากัน
หรือเหมือนกับ, ผมเลี่ยงสายตามากกว่า
ไม่ใช่ว่าคุณภาพของ ชั้น 1-A สูงเหรอ
“ยังไงซะ ถ้างั้น, ทุกคน! มากินอาหารเย็นกัน การเตรียมการเสร็จแล้ว-เดสุ โซ”
เราไปที่โตะที่มีอาหารที่ฟุ่มเฟือยเรียงรายกัน
◇◇
“อาหารของไฮแลนด์นั้นฉูดฉาด” (มาโกโตะ)
การรวมจานที่ของชีสทีดู-แพงและอาหารเรียกน้ำย่อย
สลัดและเทอร์รีนใช้ผักจากฤดู
เห็ดที่มีกลิ่นหอมใส่อยู่ในซุป
กราแตงของกุ้งมังกรตัวใหญ่ที่ดูเหมือนกุ้งมังกรหนาม
สเต็กหลากหลายและซอสที่มีชีวิตชีวา
ผลไม้และของหวานหลายอย่าง
“มันเหมือนอาหารฝรั่งเศษ” (อายะ)
“ใช่, แต่แคลอรี่สูง เพราะสิ่งนั้น, ชั้นต้องระวังไม่ให้อ้วน
“อ้าา, นั่นมันมีปัญหาอย่างแน่นอน” (อายะ)
“ใช่มั้ย~?”
ซา-ซังและโยโกยามะ-ซังคุยกันแบบนักเรียนมัธยมปลาย
“ฟูจิ-ยัง, นายทำอะไรวันนี้?” (มาโกโตะ)
ชั้นไปรอบๆและทักทายบริษัทที่ช่วยชั้น ชั้นคิดว่าจะไปรอบๆเมืองซิมโฟเนีย อยากไปด้วยกันมั้ย?” (ฟูจิ)
“นั่นฟังดูดี ชั้นจะไป” (มาโกโตะ)
สำรวจเมืองหลวง
เมืองหลวงที่ใหญ่ที่สุดของทวีปนี้
ผมรอคอยมัน
“ไม่ว่ายังไง, ทักกิ-โดโนะ, นายบ้าไปอีกแล้ว” (ฟูจิ)
“จริงๆ พอมาคิดว่านายจะสู้กับเกราลท์-ซามะพูดที่พูดว่าเป็นหมาป่าคุ้มคลั่ง” (คริส)
ฟูจิ-ยังและคริส-ซังพูดนี่ด้วยสีหน้าที่ทึ่ง
“เค้าเข้ามาหาเรา, ดังนั้นชั้นไม่มีทางเลือก” (มาโกโตะ)
ผมไม่ใช่คนผิด
“แต่ทากัตซูกิ-คุง, มันโล่งใจที่ซากุไร-คุงอยู่ที่นั่นนะ, ไม่ใช่เหรอ?” (อายะ)
“จริงๆเลย, ชั้นสงสัยอยู่พักนึกว่าจะเกิดอะไรขึ้น” (ลูซี่)
ดูเหมือนซา-ซังจะเห็นว่าเกราลท์-ซังอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายจากเวทมนตร์ของผม
ลูซี่รู้สึกถึงมานาของสปิริตที่อยู่นอกการควบคุม, หือห์
แต่สองคนที่ไม่อาจหาทางหยุดผมได้นะ
และดังนั้น, ในเวลานั้น, ซากุไร-คุงเป็นคนที่หยุดผม
“ซากุไร-คุง, นายช่วยชั้นจริงๆ” (มาโกโตะ)
“ฮ่าฮ่า, แน่นอนชั้นจะช่วยนายทากัตซูกิ-คุง” (ซากุไร)
นั่นฮีโร่แห่งแสง-ซามะ
หน้าและหัวใจของเขาคือทอง
“เรียวซุเกะและทากัตซูกิ-คังเป็นเพื่อนที่ดีกันนะ, หือห์”
โยโกยามะ-ซังพูดเหมือนเข้าใจขึ้นมากระทันหัน
แต่มันไม่เหมือนว่าเราเข้ากันได้พิเศษมากนะ
แต่มันจริงที่เรามีเวลาพูดกันมากขึ้นหลังๆนะ
“ชั้นเป็นเพื่อนกับทากัตซูกิ-คุงตั้งแต่ตอนประถม” (ซากุไร)
ซากุไร-คุงพูดออกมาตรงๆ
…ไม่, พวกเราไม่ใช่เพื่อนกัน, ใช่มั้ย
พวกเราไม่คุยกันในโรงเรียนมัธยมต้นหรือมัธยมปลาย
“เอออออ๋?!” “อะไร?!” “จริงอ่ะ?!”
ซา-ซัง, ฟูจิ-ยัง, และโยโกยามะ-ซัง; เพื่อนร่วมชั้นของผมขึ้นเสียงขึ้นมาด้วยความตกใจ
“ทักกิ-โดโนะ, ชั้นไม่ได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย!” (ฟูจิ)
“ชั้นไม่เคยเห็นนายพูดกันในโรงเรียนมัธยมต้นเลย” (อายะ)
“…ไม่ใช่นั้นโอเคแล้วเหรอ?” (มาโกโตะ)
มันไม่เหมือนว่าทุกคนยังคงเป็นเพื่อนกันเพราะคุณอยู่ด้วยกันในโรงเรียนประถม
เมื่ออยู่ในเกรดที่สูงกว่าอย่างโรงเรียนมัธยมต้น, มีกำแพงสูงที่เรียกว่าปราสาทสูงและต่ำ
กลางชั้นเรียนนั่นคือซากุไร-คุง, และผมผู้เล่นเกมอยู่มุมของห้อง
“ทากัตซูกิ-คุงอยู่บ้านข้างๆ เราเล่นด้วยกันบ่อยเมื่อเรายังเด็ก” (ซากุไร)
“มาโกโตะ, นายเป็นเพื่อนวัยเด็กกับฮีโร่แห่งแสง-ซามะเหรอ?!” (ลูซี่)
ลูซี่ตะโกนในความตกใจ
“ซากุไร-คุงมันก็แค่ว่าอพาร์ทเมนต์ของชั้นที่อยู่อาศัยอยู่ข้างนาย นั่นไม่ได้เรียกว่าบ้านข้างๆ” (มาโกโตะ)
“แต่เราไปโรงเรียนด้วยกันในปีหนึ่งของประถมนะ” (ซากุไร)
ยังไงซะ, นั่นก็จริง
ผมตกใจที่นายยังจำได้
“เฮ้ เฮ้, ทากัตซูกิ-คุงเป็นยังไงตอนประถม?” (อายะ)
ซา-ซังถามซากุไร-คุงด้วยความสนใจอย่างมาก
แต่ไม่มีอะไรน่าสนใจจริงๆนะ
“อ้า! งั้น, ชั้นจะเล่าถึงเวลาที่ทากัตซูกิ-คุงช่วยเรา” (ซากุไร)
ซากุไร-คุงตอบด้วยรอยยิ้ม
เอ๋? เรื่องอะไรล่ะนั่น?
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน