85 ความทรงจำของ ซากุไร เรียวซุเกะ
-ซากุไร เรียวซุเกะ รำลึกความหลัง-
ถ้าผมจำไม่ผิด, มันเป็นตอนที่เราอยู่ปีสามของโรงเรียนประถม
หลังจากโรงเรียนเลิก, เราจะมารวมตัวกันตามปรกติ
กลุ่มห้าคน, เด็กชาย 3 และเด็กหญิง 2
มีผมและทากัตซูกิ-คุงอยู่ในกลุ่มนั้น
ทากัตซูกิคุงและผมผู้ที่อยู่ใกล้ได้มาเป็นคนแรก
“มันไม่ใช่อย่างนั้น ซากุไร-คุงมากดอินเตอร์คอมทุกครั้ง แม้ว่าชั้นอยากจะอยู่บ้าน” (มาโกโตะ)
“จริงเหรอ?” (ซากุไร)
ผมรู้สึกว่านั่นจริง
“ตั้งแต่ทีแรก, ชั้นพูดตลอดว่าชั้นจะไปถ้าไปได้, ใช่มั้ย? มันมีเวลานึงเมื่อชั้นเล่นเกมที่เพิ่งออกใหม่…” (มาโกโตะ)
“…นายไม่ได้เปลี่ยนมากจากโรงเรียนมัธยมต้น, ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)
ทากัตซูกิ-คุงได้รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อคุยเกี่ยวกับอดีต, และซากุไร-คุงได้ยิ้มอย่างมีเลศนัย
ยั้งไงซะ, ยังไงก็ตาม, เพราะเราเป็นกลุ่มที่เพื่อนบ้านรวมตัวกันบ่อย
ในวันธรรมดาที่อากาศดี, เราจะเล่นกันนอกบ้าน
ในวันที่ฝนตก, เราจะเล่นที่บ้านใครซักคน
นั่นเป็นวิธีที่เราผ่านแต่ละวันไป
วันหนึ่ง, มีชายแก่บอกพวกเราว่าเขาจะมอบขนมให้เรา
เขาได้มีแต่รอยยิ้มขณะที่เขาพูดกับเรา
ในบางเวลา, เค้าอยู่ในสวนที่เราเล่นกันบ่อย
รูปลักษณ์เขาปรกติ, และไม่ได้ดูน่าสงสัย
เขาดูเหมือนคนแก่ที่นิสัยดีจริงๆ
“อ่ะนี่, ชั้นจะให้นี่กับเด็กที่มีพลังอย่างพวกเธอ”
เขาได้มอบขนมหลากหลายให้เราทุกครั้ง
ตอนแรก, ผมคิดว่าเขาน่าสงสัย, แต่เขาบอกว่าเขาได้เดินจูงสุนัข, และเมื่อเราเห็นพอมเมอเรเนียนที่น่ารัก, เด็กหญิงลดการป้องกันของพวกเขาลง
หมานั้นน่ารักจน, ถึงเวลาที่เราสังเกต, เล่นกับหมาน้อยและคนแก่เป็นเรื่องรายวัน
เราไม่ได้คิดลึกเกี่ยวกับมัน
“น่าสงสัย” (อายะ)
“ใช่, แต่พูดอะไรแน่นอนไม่ได้นะ…” (ฟูจิ)
ซาซากิ-ซังและฟูจิวาระ-คุงได้แสดงความสงสัย
ทากัตซูกิ-คุงฟังระหว่างพักคางไว้บนมือข้างหนึ่ง
เขาไม่ได้ลืม, ใช่มั้ย?
มันสนุกซักพักหนึ่ง คิดว่าหมาน้อยน่ารักนั้นได้เป็นส่วนหนึ่งของเพื่อนเล่นของเรา
และจากนั้น…บางอย่างเกิดขึ้น
คนแก่ที่ยิ้มตลอด…แปลกไปวันนั้น
เขาไม่ได้พาสุนัขตัวน้อยมา
แต่เราไม่ได้ระวัง
มันเป็นสวนเล็กๆที่ตึกอาพาร์ทเม้นท์ล้อมรอบมัน
เขาบอกเราว่าเขาจะให้ขนมเราและเราตามไป
เมื่อเราอยู่ในเงาของต้องไม้ในที่ที่รอบข้างมองไม่เห็น, ผู้ชายได้เผยธาตุแท้ออกมา
“ธาตุแท้?” (อายะ)
“เอ๋? เป็นไปได้มั้ยว่า…” (ฟูจิ)
“ใช่, เค้าเป็นพวกเสื่อมที่เล็งไปที่เด็กหญิง” (ซากุไร)
“ไม่…” (ฟูจิ)
ซากุไร-ซังและฟูจิวาระ-คุงคิ้วขมวด
ชายคนนั้นต่อยทากัตซูกิคุง, ผม, และเด็กผู้ชายเพื่อปิดปากเราอย่างกระทันหัน
เขาพยายามจะถอดเสื้อของเด็กหญิงที่กลัว
“ม-ไม่มีทางน่า” (คริส)
ขุนนางมักกาเรน, คริส-ซัง, ได้จับมือผู้หญิหู-กระต่ายและกลัวเล็กน้อย
“มันเป็นครั้งแรกที่ชั้นโดนต่อยโดยผู้ใหญ่แปลกหน้า มันเจ็บและมันน่ากลัว แต่ชั้นคิดว่าปล่อยมันไปแบบนี้ไม่ได้, ดังนั้นชั้นพยายามจะเผชิญหน้าเค้า” (ซากุไร)
“ว-ว้าว, นายมีความกล้าแฮ๊ะ, ซากุไร-คุง” (อายะ)
ซาซากิ-ซังได้ตกใจ
“แต่ถ้ามันเป็นฮีโร่แห่งแสง-ซามะ, มันไม่ควรจะมีปัญหา, ใช่มั้ย?” (นีน่า)
แฟนสาวของฟูจิวาระ-คุงที่เรียกว่านีน่าเอียงหัวของเธอในความสับสน
“ในโลกของเรา, ชั้นไม่ใช่ฮีโร่ ไม่ใช่อะไรเลย, ชั้นเป็นแค่เด็กไร้พลังธรรมดา ชั้นและเด็กอีกคน, ในท้ายที่สุด, ถูกซัดโดยเจ้าเสื่อม” (ซากุไร)
มันช่างน่าสลดใจ
เราเชื่อใจชายอย่างนี้ ผมสาปแช่งความโง่ของเราที่ไม่ตั้งข้อสงสัยใส่เขา
เพื่อนผมโดนต่อย, และเด็กหญิงได้ร้องไห้
ในสถานการณ์ที่เราไม่สามารถทำอะไรเลย…
“ตะโกนดังๆไม่ได้เหรอ?”, ซาซากิ-ซังถาม
“เราพยายามจะร้องหาความช่วยเหลือ, ในเสียงที่ดังจริงๆ เด็กหญิงได้ร้องไห้ดังด้วย แต่เพราะสวนมีเด็กเล่นอยู่ และเด็กส่งเสียงดังเป็นเรื่องปรกติ ไม่มีใครมาช่วยเรา” (ซากุไร)
“ช่างเป็นอาชญากรรมที่กล้ามาก…” (ฟูจิวาระ)
มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ
ใช้หมาน้อยเพื่อลดความระมัดระวังของเรา, และใช้จุดบอดตรงกลางเมืองเพื่อก่ออาชญากรรม
ผมไม่ได้ถูกบอกรายละเอียด, แต่เขาน่าจะเป็นอาชญากรที่ก่อเหตุซ้ำ
“เอ๋? แล้วมาโกโตะล่ะ? เกิดอะไรขึ้นกับมาโกโตะ?” (ลูซี่)
“…”
เอลฟ์ผมแดง, ลูซี่-ซัง, เขย่าไหล่ของทากัตซูกิ-คุง
ทากัตซูกิ-คุงต้องจำเวลานั้นได้, คิ้วเขาได้ขมวด
มันหายากที่จะเห็นเขาทำหน้านี้
“แล้วไงต่อ, แล้วไงต่อ?” (อายะ)
ซาซากิ-ซังคะยั้นคะยอให้ผมพูดต่อ
“ชั้นคิดว่าชั้นเสร็จแน่ ทั้งตัวชั้นได้เจ็บปวดจากการโดนต่อย, และชั้นตะโกนในสภาพนั้นไม่ได้ด้วย ชั้นไม่สามารถแม้แต่จะจินตนาการว่าอะไรจะเกิดขึ้น, แต่ตัวของชั้นได้สั่นในความกลัว เด็กอีกคนสลบไป มันได้สิ้นหวัง” (ซากุไร)
ในเวลานั้น…
เป๊ง!
เราได้ยินเสียงประหลาด
เจ้าเสื่อมไม่ได้ยินมัน
สมาธิเขาอยู่ที่เด็กหญิงที่กลัว
ทันทีที่เขายื่นมือที่เลวทรามของเขา…
เป๊ง, เป๊ง, เป๊ง, เป๊ง!
เสียงประหลาดดังกังวานอย่างต่อเนื่อง
“ไม่ถึง 1 นาทีหลังจากนั้น, ผู้คนในอพาร์ทเม้นต์รอบๆได้ออกมา มากกว่านั้น, ตำรวจด้วย เราไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้น” (ซากุไร)
“““???”””
ฟูจิวาระ-คุง, ซาซากิ-ซัง, และ ซากิ ได้ทำสีหน้าตกตะลึง
บางทีผมข้ามเกินไป?
“อืม, ชั้นไม่ค่อยเข้าใจมัน, แต่…” (ลูซี่)
ลูซี่-ซัง, นีน่า-ซัง, และคริส-ซังได้ทำสีหน้ามีปัญหา
“ทากัตซูกิ-คุง, นายทำอะไรเหรอ?” (อายะ)
ซาซากิ-ซังถามทากัตซูกิ-คุงให้อธิบาย
เขาพูดในอารมณ์ที่เสีย
“…แม้ว่าชั้นตะโกน, ไม่มีใครมาช่วยเรา, ดังนั้นชั้นเลยสร้างสถานการณ์ที่บังคับให้พวกเขามา” (มาโกโตะ)
เขาอธิบาย, ยกเว้นแต่สิ่งที่เขาทำ
“นายหมายความว่ายังไง?” (ฟูจิ)
“ในเวลาที่เราเบี่ยงเบนความสนใจเขา, ทากัตซูกิ-คุงทำหน้าต่างชั้นหนึ่งของอพาร์ทเม้นต์ใกล้ๆให้แตก, และสร้างความวุ่นวาย” (ซากุไร)
ผมสรุป
“““เอ๋?”””
ซากิ, ฟูจิวาระ-คุง, และ ซาซากิ-ซังเปิดปากกว้างอีกครั้ง
ทากัตซูกิ-คุงมีสีหน้าที่ขมขื่น
ทำไม?
“…ถ้านายทำหน้าต่างแตก, ความช่วยเหลือจะมาเหรอ?” (คริส)
คริส-ซังทำหน้าตาเชิงถาม
คนที่ไม่ได้มาจากโลกเราจะมีการตอบสนองแบบนั้น
“ในโลกของเรา, ทำหน้าต่างแตกบานนึงค่อนข้างสร้างความโกลาหล ทั้งหมดเพราะมันเป็นเมืองที่สงบสุขที่ไม่มีมอนสเตอร์” (มาโกโตะ)
ทากัตซูกุ-คุงพูดในการพึมพำ
“ทากัตซูกิ-คุง, มันไม่ใช่แค่หนึ่ง นายทำหน้าต่างของอพาร์ทเม้นใกล้ๆ 《ทุกบาน》แตก” (ซากุไร)
แต่นี่เป็นบางอย่างที่ผมเรียนรู้ภายหลังนะ
ผมตกใจที่เขาทำได้โดยไม่ลังเล
“หือห์…แต่ทำยังไงล่ะ? มันมีหินอยู่รอบๆให้ใช้เหรอ? บริเวณรอบๆอพาร์ทเม้นต์ที่ทากัตซูกิ-คุงอยู่ ได้รับการดูแลอย่างดี และไม่มีแม้แต่หินเล็กอยู่, ใช่มั้ย?” (อายะ)
ซาซากิ-ซังได้ไปที่อพาร์ทเม้นต์ของทากัตซูกิ-คุงเหรอ?
ทากัตซูกิ-คุงทำสีหน้าไม่พอใจกับคำถามนั้นและพูด…
“…ชั้นพกมันติดตัว ลูกเหล็กเพื่อทำหน้าต่างแตก” (มาโกโตะ)
“““……..หือห์?”””
ซาซากิ-ซัง, ฟูจิวาระ-คุง, และซากิมองไปที่ทากัตซูกิ-คุง
ใช่, มันทำผมช็อกด้วยเหมือนกันเมื่อผมได้ยินมัน
ทากัตซูกิ-คุงเริ่มพูดพร้อมกับทำหน้าบึ้ง
“…ในเวลานั้น, ชั้นอินอยู่กับเกมของตะวันตก มันมีเกมที่ตำรวจมากมายจะรวมตัวกันเมื่อตัวละครหลักอาละวาดในเมือง ในเกมนั้น, นายยิงปืนและโยนระเบิด, แต่นั่นมันเป็นไปไม่ได้ในญี่ปุ่น, ใช่มั้ย? ชั้นคิดแบบนั้นว่า, แทนที่จะทำอย่างนั้น, ชั้นสามารถ, รู้มั้ย…ทำหน้าต่างบ้านส่วนตัวแตก ชั้นอยากจะทดสอบว่าตำรวจมากแค่ไหนจะมารวมกัน” (มาโกโตะ)
“นั่นทำไมนายถึงพกของไว้ทำหน้าต่างแตกเหรอ?” (อายะ)
ซาซากิ-ซังพูดในความชื่นชม
“ชั้นคิดว่ามันจะมีเวลาที่ชั้นลองทำมัน…การเล่นตลกที่น่ารักของนักเรียนประถม, ไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?” (มาโกโตะ)
ทากัตซูกิ-คุงพูดอย่างบึ้งตึง
“น่ารัก…งั้นเหรอ?” (ฟูจิ)
ฟูจิวาระ-คุงได้สับสน
“ทากัตซูกิคุง, สมองเกมเมอร์…” (อายะ)
“เงียบน่า, ซา-ซัง มันเป็นอดีตที่มืดมิดของชั้น! หลังจากนั้น, ชั้นถูกดุเยอะมากโดยครูและพ่อแม่!” (มาโกโตะ)
ทากัตซูกิ-คุงจับหัวของเข้าแล้วตะโกน ‘อ๊าก!’
ออา, เขาใจแล้ว
นั่นได้เกิดขึ้น
เขาพูดว่าเขาไม่พอใจที่เขาถูกดุ
“แต่ขอบคุณสิ่งนั้นเราได้ถูกช่วย” (ซากุไร)
“ใช่! แม้ว่ามันเป็นสมองไวของชั้นที่ทำงานนี่, วันต่อไป, ฮีโร่คือซากุไร-คุงและเด็กอีกคน! ชั้นต้องเขียนคำขอโทษ 20 หน้า! นั่นไม่แฟร์เลย” (มาโกโตะ)
“ออ้า, อย่างนั้นเหรอ ว่าแต่, ทำหน้าต่างแตกไปกี่บานล่ะ?” (อายะ)
ซาซากิ-ซังถามเหมือนกับเห็นใจ
ทากัตซูกิ-คุงยิ้มกับคำถามนั้น
“จำนวนที่ทำลาย:11 ความแม่นยำ: 90% ค่อนข้างดี, ไม่คิดอย่างนั้นเหรอ? ชั้นเขียนนั่นไปในคำขอโทษ” (มาโกโตะ)
“นายไม่ได้สำนึกเลยซักนิด!” (อายะ)
“ชั้นถูกดุมากกว่าเดิมอีก สงสัยจังว่าทำไม” (มาโกโตะ)
“นายงี่เง่าเหรอ?!” (อายะ)
ทากัตซูกิ-คุงและซาซากิ-ซังได้เล่นตลกกันอยู่นั่น
มันเป็นซักพักแล้วที่ผมได้คุยกับทากัตซูกิ-คุงมากขนาดนี้ นี่มันสนุก
เขาไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ
เค้าเดินในทำนองของเขาเอง, พูดเกี่ยวกับเรื่องเกมตลอดเวลา
เค้าเหมือนเดิมในอดีต
ความทรงจำในเวลานั้นลอยกลับมาหาผม
“นั่นเมื่อกี้คือในปี 3 ของประถมของเรา ต่อไปเป็นปี 4…” (ซากุไร)
“ซากุไร-คุง! เรามาหยุดพูดเกี่ยวกับเรื่องอดีตเหอะ?!” (มาโกโตะ)
เขารีบเทแอลกอฮอล์ใส่แก้วข้างหน้าผม
แต่ผมไม่ใช่คน-ดื่มนะ…
แต่ผมไม่อยากปฏิเสธแอลกอฮอล์ที่ทากัตซูกิ-คุงเทให้ผม
“มา, ดื่ม ดื่ม” (มาโกโตะ)
ทากัตซูกิ-คุงเสนอเครื่องดื่มให้ผม
มันเป็นซักพักแล้วที่ผมสามารถผ่อนคลายและพูดกับทากัตซูกิ-คุงแบบนี้
ผมนำแก้วแอลกอฮอล์ที่เสนอให้ผม, และ {กลืนมันลงไปทีเดียว}
-มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ-
“…ฟฟฟฟฟี้”
ซากุไร-คุงหลับไปด้วยแก้วเดียว
เอ๋? ซากุไร-คอโคตรอ่อนเลย?
ไม่ใช่ว่าฮีโร่แห่งแสงมีภูมิคุ้มกันต่อสถานะผิดปรกติเหรอ?
“เรียวซุเกะเป็นคนไม่ดื่มน่ะ แล้วก็, การปกป้องของพระเจ้าของเทพธิดาแห่งแสงอ่อนแอตอนกลางคืน, เค้าเลยจบที่การเมา” (ซากิ)
โยโกยามะ-ซังอธิบาย
“เฮฮ๋ห์, อย่างนั้นเหรอ นั่นผิดคาด” (อายะ)
ซา-ซังจิ้มแก้มของซากุไร-คุง
เขาไม่แสดงอาการว่าจะตื่นขึ้น
“มันเป็นเครื่องดื่มโดยทากัตซูกิ-คุง, ชั้นเลยคิดว่าเขาต้องบังคับตัวเองให้ดื่มมัน” (ซากิ)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
จริงเหรอ?
หืมม, ผมไม่ควรกดดันเขาขนาดนั้น
นี่มันล่วงละเมิดทางแอลกอฮอล์?
แต่ถ้าผมปล่อยไว้อย่างนั้น, ผมรู้สึกว่าเขาจะพูดเกี่ยวกับอดีตอันมืดมิดของผมทั้งหมด…
“แต่ซากุไร-โดโนะดูเหนื่อยนะ แต่ชั้นรู้สึกมันเมื่อชั้นเจอเค้าก่อนหน้านี้ด้วยนะ” (ฟูจิ)
“จริงเหรอ, ดันนะ-ซามะ?” (นีน่า)
“ใช่, เค้าดูโทรมนิดหน่อย” (ฟูจิ)
โออ้, ผมไม่ทันสังเกตซักนิด
ฟูจิ-ยังมีตาที่ดี
ได้ยินสิ่งนี้, โยโกยามะ-ซังทำสีหน้าเหนื่อย
“เรียวซุเกะคือฮีโร่แห่งแสง, ใช่มั้ย? ในโลกนี้, เขาถูกเรียกว่าผู้กอบกู้เกิดใหม่, และพวกเค้าวางความหวังไว้กับเขา เขากลายเป็นคู่หมั้นของโนเอล-ซามะที่จะสืบทอดบัลลังก์ มันมีเวลาเมื่อเจ้าชายคนแรกและเจ้าชายคนที่สองมอบอาหารมีพิศและพยายามจะสาปเค้า เค้าได้ถูกโจมตีโดยมือสังหารหลายครั้ง” (ซากิ)
“““……”””
พวกเราไร้คำพูด
ช่างยากลำบาก
ซากุไรคุงมีเรื่องค่อนข้างยาก…
“แต่…” (ซากิ)
โยโกยามะ-ซังขมวดคิ้วเล็กน้อย
“เพราะการปกป้องของพระเจ้า ‘ความโปรดปรานของเทพธิดาแห่งแสงอัลเธน่า*’ เรียวซูเกะมีภูมคุ้มกันต่อพิษและคำสาป แม้จะถูกโจมตีโดยมือสังหาร 10 คน, เค้าสามารถกำจัดพวกเค้าได้ด้วยมือเปล่า ตั้งแต่ทีแรก เค้าไม่มีแม้แต่รอยข่วนจากพวกนั้น มากกว่านั้น, เมื่อเค้าอาบอยู่ในแดด, แผลทั้งหมดจะถูกรักษา ไม่ใช่นั่นไม่แฟร์เหรอ?”
“““…ใช่…”””
เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย
ไม่ใช่ว่าเขาไม่สามารถเอาชนะได้เหรอ?!
มีใครที่สามารถกำจัดซากุไร-คุงในโลกนี้ได้มั้ย?
“ยังไงซะ, มันจะแย่ถ้าเค้าถูกโจมตีตอนกลางคืน, แต่อัศวินอย่างพวกเราเลยปกป้องเค้าเป็นกะนะ” (ซากิ)
เข้าใจแล้ว
ตอนกลางวันเขาเป็นฮีโร่ที่ไม่สามารถเอาชนะได้, แต่มันจะอันตรายถ้าเขาถูกโจมตีตอนกลางคืน
“พอมาคิดดูแล้ว, เธอก็หมั้นกับซากุไร-คุง, ไม่ใช่อย่างนั้นเหรอ, ซากิ-จัง?” (อายะ)
ซา-ซังถามอย่างเฉยๆ
“ใช่, ทั้งเอริและชั้น” (ซากิ)
“ข-เข้าใจแล้ว มันไม่กวนใจเธอเหรอ?” (อายะ)
ซา-ซังทำสีหน้าซับซ้อนเล็กน้อย
“ใช่, ตอนแรก” (ซากิ)
สายตาเมื่อเธอมองซากุไร-คุงมีความงดงามของภรรยา
“เรียวซุเกะหมั้นไปมากกว่า 20 คน มากกว่านั้น, พวกเขาทุกคนมีหมายเลข ชั้น18 และเอริ 17 ชั้นจบที่การไม่สนใจมันอีกต่อไป” (ซากิ)
“ว-ว้าว” “ยี่สิบ…”
ลูซี่และซาซังพูดในความตกใจ
ฮาเร็ม 20, หือห์
เขาเป็นราชา?
ออ้า, เขาหมั้นกับเจ้าหญิง, ใช่มั้ย
“แต่เรียวซุเกะไม่ได้ดูเหมือนเขาสนุกเลยซักนิด เพราะว่า, เพื่อให้มีลูกหลานของฮีโร่แห่งแสง, เขาได้ถูกสั่งโดยพระราชาให้มีลูกมากที่สุดเท่าที่ทำได้ เค้าใช้เวลาทุกคืนกับผู้หญิงที่เค้าไม่ได้เจอหน้ากันนาน, และมันไม่มีเวลาให้เค้าผ่อนคลาย ตอนกลางวันเค้าต้องออกคำสั่งกองทหารอัศวินที่มากกว่าร้อย” (ซากิ)
“…เค้าจะไม่ได้พักหัวใจเค้านะแบบนี้” (ฟูจิ)
ฟูจิ-ยังพูดด้วยความสงสาร
เมื่อได้ยินแบบนั้น, มันแน่นอนว่ามันไม่ได้ฟังเหมือนสถานการณ์ที่น่าอิจฉา
ดีที่สุดคงจะเหมือนฟูจิ-ยังกับภรรยา 2 คน
แต่ผมมีศูนย์นะ
“นั่นทำไมเขาสามารถผ่อนคลายเมื่อเค้าอยู่ด้วยกันกับเพื่อนเก่าเหมือนชั้นและเอริ ในอดีต, ชั้นไม่เข้ากันกับเอริสู้กันเพราะเรียวซุเกะ, แต่ตอนนี้ พวกเราเหมือนกับสหายสนิท” (ซากิ)
“อย่างนั้นเหรอ…” (อายะ)
ซา-ซังทำสีหน้าที่ซับซ้อน
ลูซี่ได้ฟังโยโกยามะ-ซังแล้วเหมือนกับประทับใจ
“เฮ้ ทากัตซูกิ-คุง” (ซากิ)
คนสวยเบอร์หนึ่งในชั้นเรียนเรามองตรงมาทางผม
เมื่อเราอยู่ในชั้นเรียนด้วยกัน, เธอไม่ได้เรียกชื่อผมแบบนี้
“อะไร?” (มาโกโตะ)
ผมตอบอย่างธรรมชาติ
“เรียวซูกะอาจถูกขอความช่วยเหลือมาก, แต่ตัวของเค้าเองไม่มีใครที่เค้าจะพึ่งพาได้” (ซากิ)
“จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)
“อ้า, นั่นจริงแฮ๊ะ ทังหมดเพราะซากุไร-คุงเป็นผูนำตลอด” (อายะ)
ซา-ซังเห็นด้วยกับคำพูดของโยโกยามะ-ซัง
พอเธอมาพูดถึงแล้ว, ก็ใช่…
กลุ่มจะทำให้เค้าเป็นคนตรงกลางตลอด
ผู้คนจะล้อมรอบเขา
“นั่นทำไมการที่เค้าถูกช่วยในอดีตโดยนายสร้างความประทับใจที่ใหญ่สำหรับเค้า ในเวลานั้นที่นายช่วยเค้าในลาเบรินทอสด้วยเวทมนตร์กษัตริย์เพื่อปราบมังกรต้องห้าม, เค้าบอกว่าเค้ามีความสุขจริงๆ” (ซากิ)
โยโกยามะ-ซังหัวเราะเบาๆ
“เค้าพูด: ‘ทากัตซูกิคุงได้ช่วยชั้นจริงๆในแบบที่ชั้นนึกไม่ถึง’” (ซากิ)
“…ข-เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
ไม่, มันบังเอิญน่ะ
สปิริตของลาเบรินทอสได้ให้ความร่วมมือมาก
“ช่วยเค้าอีกนะ, โอเคมั้ย?” (ซากิ)
“…ได้, เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
เดาว่าผมควรต้องช่วยเพื่อนเก่าผมในอะไรที่ผมทำได้
“เรียวซูเกะดูเหมือนจะสนุกวันนี้” (ซากิ)
โยโกยามะ-ซังลูบผมของซากุไร-คุงขณะที่เธอหัวเราะ
“มันดูเหมือนว่าเขาจริงๆแล้วอยากให้นายเข้ามาเป็นอัศวินแห่งแสง ทากัตซูกิ-คุง แต่นายได้เป็นฮีโร่ของโรเซส, ดังนั้นเค้าชวนนายไม่ได้อีกต่อไป, มันเลยทำให้เค้าเศร้าใจ” (ซากิ)
“ข-เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)
ซากุไร-คุงซีเรียสเหรอ?!
ผมจะไม่เข้าร่วมการเป็นทหาร…เดี๋ยว, ฮีโร่ในความหมายนึงก็เป็นทหาร, หือห์
“จากนั้น, เรียวซุเกะได้หลับไป, เราเลยจะกลับแล้วนะ, โอเค๊?” (ซากิ)
พูดสิ่งนี้, โยโกยามะ-ซังอุ้มซากุไร-คุงแบบเจ้าหญิง
การดูโยโกยามะ-ซังที่ผอมบางอุ้มซากุไร-คุงอย่างง่ายดาย, มันทำให้ผมคิดว่านี่คืออิเซไกจริงๆ
“พบกับเรียวซูเกะอีกนะ, โอเคมั้ย?” (ซากิ)
หลังจากพูดสิ่งนี้, เธอจากไป
◇◇
“ซากุไร-คุงและซากิ-จังมีเวลาที่ลำบากกันจัง, ไม่ใช่เหรอ…?” (อายะ)
“เป็นฮีโร่แห่งแสง-ซามะมันลำบาก, หือห์…” (ลูซี่)
ซา-ซังและลูซี่มองพวกเขาจากไปด้วยความเป็นห่วง
บรรยากาศได้บูดบึ้งที่นี่
“ทักกิ-โดโนะ, ครั้งหน้าเราเป็นคนที่ไปเจอพวกเค้ามั้ย?” (ฟูจิ)
ใช่, นั่นจริงแฮ๊ะ
ครั้งที่แล้วและครั้งนี้, พวกเขาเป็นคนมาหาเรา
“มาติดของฝากไปด้วยเมื่อเราไปเจอกันอีกดีกว่า” (มาโกโตะ)
เหมือนกับในอดีต, ในท่าทีที่เบาสมอง
สมาชิกได้เปลี่ยนไปอย่างสมบูรณ์จากเวลานั้นในปี 3 ของโรงเรียนประถม, แต่เรื่องแบบนี้ฟังดูไม่เลว
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน