97 ลิตตี้ประเมินผลลัพธ์
ในห้องอาจารย์ใหญ่…
“ขอบคุณมากที่ช่วย และขอโทษกับปัญหาที่พวกเธอประสบ…”
อาจารย์ใหญ่คำนับลิตตี้และคนอื่นๆ เทศกาลโรงเรียนถูกยกเลิกและทุกคนยกเว้นคนเหล่านั้นที่เกี่ยวข้องถูกส่งจากโรงเรียนกลับไปบ้าน
ผู้ปกครองของนักเรียนตั้งคำถามโรงเรียนอย่างเข้มข้นและนอกประตู มีเสียงเอะอะมากมายจากอัศวินที่คุ้มกันโรงเรียน
สมาชิกแผนกในโรงเรียนกังวลเกี่ยวกับความเสียหายสู่ยี่ห้อโรงเรียนอริสโตเปีย
อาจารย์ใหญ่พูดต่อ“ ฉันไม่รู้เลยว่าจริงๆแล้วนักเรียนจะกล้าอัญเชิญนางฟ้า เห็นได้ชัดเลย ว่าเราประเมินความเป็นของการที่อะไรๆผิดพลาดนั้นต่ำไป…”
หนึ่งในอาจารย์กล่าว“ใช่ ฉันจินตนาการว่าอย่างนั้น เราก็อับอายความไร้ความสามารถในการรับมือกับสถานการณ์อย่างถูกต้องของเราด้วย แต่เราช่วยไม่ได้เพราะมันก็เป็นครั้งแรกที่เรารับมือกับอะไรแบบนี้ ฉันแค่หวังว่านักเรียนมากปัญหาเหมือนพวกเขานั้นจะไม่ปรากฏในโรงโรงปีต่อไปของเรา”
อาจารย์ใหญ่เพิ่มเติม“ฉันหวัง แต่่ยังไงซะ การอาละวาดอันเกิดขึ้นจากการอัญเชิญนางฟ้านั้นแน่นอนเลยว่า…”
โดยไม่ยั้งอะไร โรม่าฉีกข้ออ้างทั้งหมดทิ้งอย่างชัดเจน“พวกเขาเรียนอยู่ในโรงเรียนนี้มาหลายปี และพวกเขาก็ยังเป็นอันดับต้นๆของชั้นเรียนด้วย มันไม่เหมือนว่าพวกเขาโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้และสร้างปัญหาให้ทุกคน”
อย่างไรก็ตาม ลิตตี้ มีความคิดของเธอเองเกี่ยวกับเรื่องนี้ ยืนขึ้นตรงพร้อมพองแก้มและเติมเข้าไป“แต่มันยังไม่จบ เรายังพัฒนาชื่อเสียงโรงเรียนได้อีก”
อาจารย์ใหญ่ตอบในน้ำเสียงสิ้นหวัง“ไม่ มันจบแล้ว ตอนนี้ไม่มีทางจะได้ชื่อเสียงที่เสียไปกลับคืน และฉันเป็นผู้ผิด…”
“เราไม่ควรมีวันยอมแพ้! เราพลิกสถานการณ์ได้เสมอและพัฒนาชื่อเสียงโดยทำสิ่งดีๆได้”
“ลิ้ตตี้ มันเกิดขึ้นแล้ว…”
“อย่ายอมแพ้นะ โรม่าซัง!”
ลิตตี้มีความรู้สึกว่าต้องรับผิดชอบช่วยโรงเรียนฝ่าพายุไปให้ได้อย่างแท้จริง เธอนั้นได้แรงบันดาลใจจากการต่อสู้ระหว่างเรดเนอร์และนางฟ้าซาเอลซึ่งเรดเนอร์ไม่ได้ยอมแพ้เลย ดังนั้นแรงจูงใจจะช่วยเหลือของลิตตี้สูงขึ้นมากกว่าที่เคยเป็น
“แบดริกซังมีปัญหาจริงจังเป็นพิเศษ อะไรจะเกิดขึ้นกับคนนั้นล่ะ?”
“เขาก่อปัญหาเยอะมากขนาดนี้ แย่ที่สุดนั้น เขาจะโดนประหาร”
“ประหาร?”
เขาสร้างอันตรายให้ผู้คนมากมาย, และนั่นรวมถึงตระกูลราชวงศ์, ดังนั้นคาดถึงการลงโทษของเขาได้เลย แต่ลิตตี้ยุ่งกับการคิดว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้าเรดเนอร์ไม่อยู่แถวนั้นและควบคุมสถานการณ์ เมินการพูดเกี่ยวกับการประหาร
“แต่รู้ไหม… ชายคนนั้น (เรดเนอร์) น่าทึ่ง”
“แน่นอนฉันน่าทึ่ง ถูกไหม”
โดยไม่เคาะประตู เรดเนอร์เข้าห้องอาจารยใหญ่ หลังจากชำเลืองการมองไม่หลบของลิตตี้ว่ามีคำถามว่าเขามาทำอะไรที่นี่ เขาเดินไปหาอาจารย์ใหญ่
ลิตตีัรู้ว่าเธอควรซาบซึ้งกับเขา แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธออดไม่ได้ที่จะไม่พูดขอบคุณ
“อาจารย์ใหญ่ ฉันมีรายงานเกี่ยวกับการปฏิบัติที่จะเกิดขึ้นกับแบดริก เราตัดสินเพียงขังเขาในห้องขังส่วนตัว”
“โอ้ แและทำไมถึงเป็นอย่างนั้น”
“เพราะเราไม่รู้ว่าผลของวงเวียนแห่งการตัดสินจะเกิดขึ้นกับเขาอย่างไร เราพยายามนำมันออกแต่ต้องหยุดไว้ก่อนเพราะการตอบสนองแรงมหาศาลจากมัน ถ้าเราประหารแบดริก ไม่มีอะไรบอกว่าอะไรจะเป็นผลลัพธ์”
“เข้าใจแล้ว แน่นอนนั่นดูลำบาก…”
โรม่าไม่ได้เป็นแค่คนเดียวเท่านั้นผู้สงสัยว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้าคนอื่นถูกโจมตีโดยสายฟ้าฟาดนั้นแทนเรดเนอร์ ในทางกลับกันลิตตี้เงียบปากกริบเพราะเธอไม่ชอบที่เขาอยู่ใกล้ๆ
หลังจากถูกฟาดโดยสายฟ้าของซาเอล เรดเนอร์ยังสามารถสู้กลับไป นั่นเนื่องจากความอึดของเขาหรือทักษะ?
ลิตตี้ครุ่นคิดอยู่เกี่ยวกับนี่สักพัก เธอพยามหาแหล่งกำเนิดความแข็งแกร่งของเขาไม่ด้วยวิธีใดก็วิธีหนึ่ง
“เธอมันเสียเวลากับการเฝ้าสังเกตฉัน”
“ฉันไม่ได้ทำ!”
ทันใดนั้น ชายวัยกลางคนแปลกๆและเอลีนเข้าห้องมา
เอลีนดูขอโทษขอโพยแต่ค่อนข้างยิ้มมุมปาก
“มาร์ควิส คาแช็ก… และคุณเอลีน”
“อาจารย์ใหญ่ ดิฉันรับมือกับเรื่องนี้ไม่ได้ ได้โปรดคุยกับมาร์ควิสคาแช็กได้ไหมคะ?”
“มาร์ควิสคาแช็ก… เรื่องนี้เกี่ยวกับฮิสไรต์ซามะหรือ?”
“นั่นถูกแล้ว! คุณ พวกคุณทำอะไรกับลูกสาวฉัน!”
มาร์ควิสคาแช็ก, พ่อฮิสไรต์, ก็เป็นญาติของตระกูลราชวงศ์ด้วย
เพราะอิทธิพลทางการเมือง เขาเป็นหนึ่งในคนผู้มองข้ามไม่ได้ ไม่ว่าเขาเป็นญาติตระกูลราชวงศ์หรือไม่ เขาไม่อยู่ในช่วงเวลาวุ่นวายกับนางฟ้าแต่เขารู้เรื่องราวทั้งหมด
“ฉันขออภัยมากมายมากเกี่ยวกับเหตุการณ์นั้น…”
“ฮึ่ม ฉันไม่สนเกี่ยวกับการขออภัยห่วยๆของคุณ ลูกสาวหวานตัวน้อยๆ ของฉันร้องไห้ในความกลัว เพราะอีนักผจญภัยอวดดีเกินไปตัวเล็กๆตรงนั้น!”
“ฮฮฮฮิ๊…!”
คูฟาตึงเครียดหลังจากถูกชี้มาคนเดียวว่าเป็นผู้ก่อเหตุ เธอรับมือเรื่องการฝึกสาธารณะของฮิสไรต์ และจากนิสัยของคูฟา เธอแม้แต่ถกเถียงสวนกลับยังไม่ได้เลย
ระหว่างคูฟาแข็งอยู่กับที่ ไม่สามารถพูดอะไรสักอย่างได้ คาแช็กกดดันเธอ
“ตัวน้อยของฉัน! ฮิสไรต์ผู้น่ารักและสง่างามกลัวมากจนเธอออกข้างนอกไม่ได้! อะไร? แกเข้าใจมั้ยว่าแกทำอะไรลงไป!”
“หนูขอโทษ หนูขอโทษ…”
“หึ” (อควาเรีย)
เมื่อเห็นพฤติกรรมไม่สนใจของอควาเรีย คาแช็กพูดในความโมโห“ยัยสัตว์ประหลาด! ทำไมแกทำตัวไม่สนใจแบบนั้น?! มากกว่านั้น… ทำไมพวกเขาให้บางคนอันตรายเหมือนแกเข้ามาในเมืองหลวงแห่งราชวงศ์? ฉันจะบอกราชาให้พวกเขาแกะรอยพวกเขา!”
อควาเรียถูกเรียกว่าสัตว์ประหลาดแต่เธอดูเบื่อและเปลี่ยนทรงร่างกายเธอเล่นขณะเธอไหลไปรอบๆ
เขาเป็นตัวอย่างทั่วไปของประเภทคนที่เธอเคยเห็นจนถึงจุดเบื่อหน่ายในปีผ่านๆมา เธอเพียงแค่ไม่อยากข้องเกี่ยวกับคนแบบนั้น ดังนั้นเธอเมินเขา
“และคนอื่นก็ด้วย! แต่ฉันโทษแกไอ้แก่ที่พาพวกนักผจญภัยในหน้าที่มา! รู้บ้างมั้ยว่าอะไรคือความเละเทะที่แกเป็นอยู่เพราะพวกมัน? แกเข้าใจมันมั้ย?”
อาจารย์ใหญ่พูดในเสียงขอโทษขอโพย“ฉันขออภัยกับความไร้ความสามารถสนับสนุนคุณของเรา”
“แล้วเกี่ยวกับลูกสาวฉันล่ะ?!”
โรม่าอยากแทรก แต่สายตาของลิตตี้หยุดเธอ สายตาและไร้สีหน้าชัดเจนเป็นข้อพิสูจน์ว่าเธอโมโห
มีหลายสิ่งที่โรม่าอยากพูดด้วยเหมือนกัน แต่เธอเก็บคำพูดไว้กับตัวและรอให้ลิตตี้พูดก่อน
ลิตตี้พูด“คูฟาซังไม่ต้องขอโทษ เธอไม่เคยได้โจมตีฮิสไรต์ซัง เธอเพียงแค่ป้องกันตัวเธอเองเท่านั้น”
โรม่าก็เพิ่ม“เมื่อฮิสไรต์ซังหล่นจากการสร้างเวทมนตร์ของตัวเอง ต้องขอบคุณคูฟาซังและอควาเรียซังผู้รับเธอและสุดท้ายเธอไม่ได้รับการบาดเจ็บ และคุณกำลังบอกฉันว่ามันเป็นความผิดคูฟาหรือ?”
ลิตตี้พูดต่อมากขึ้น“ทำไมฮิสไรต์กลัวตั้งแต่แรก? คูฟาไม่เคยเป็นศัตรูกับเธอ แต่ถ้ามีอะไรที่เธอไม่เข้าใจ ทำไมไม่ให้เธอถามคูฟา”
“อีเด็กเวร! แกคิดจริงๆเหรอว่าเธอคุยกับแกได้กับที่เธอกลัวขนาดไหน?” (มาร์ควิส)
“ถ้าอย่างนั้นเราควรทำอะไร?” (ลิตตี้)
“มันไม่สำคัญ ยัยลิตตี้, ยัยโรม่า, ยัยคูฟา! โดยอำนาจของมาร์ควิส ฉันจะสั่งให้สมาคมนักผจญภัยถอนใบอนุญาตเป็นเป็นนักผจญภัยของพวกแก!” (มาร์ควิส)
“อะไรนะ?!” (ลิตตี้)
“เมียน! เมียน! เมียน! เมียน!”
เมียนก็แสดงว่าเธอปฏิเสธคาแช็กด้วยท่าจะกัด ใบอนุญาตเป็นนักผจญภัยคือฝันที่เป็นจริงของโรม่า
ขณะสำหรับโรม่า เธอรู้ว่าคาแช็กแค่กดดันอาจารย์ใหญ่เพราะสมาคมนักผจญภัยจะไม่ถ อนใบอนุญาตเป็นนักผจญภัยสำหรับบางอย่างที่พวกเขาไม่ได้เป็นผู้ต้องรับผิดชอบ
แม้ว่าถอยหลังก้าวสองก้าว ตั้งแต่แรก การฝึกสาธารณะถูกจัดขึ้นโดย 5 อันดับสูงสุดรวมถึงฮิสไรต์ซังด้วยการอนุญาตโดยอาจารย์ผู้สอน มากกว่านั้น ลิตตี้และคนอื่นนั้นถูกบังคับให้เข้าร่วมมันหลังจากรับคำขอจาก สมาคมเทียม ซึ่งพวกเธอสร้าง
เมื่อเห็นคุยกันอย่างนี้เอลีนหยุดยิ้มมุมปากไม่ๆได้และเข้าร่วมการถกเถียงกัน
“จริงๆแล้ว เราได้รับคำร้องเรียนจากผู้ปกครองนับไม่ถ้วน… แม้แต่มีคำขู่ว่าพวกเขาจะนำลูกออกจากโรงเรียนถ้าคุณไม่ทำอะไร คุณจะทำอะไรเกี่ยวกับมัน อาจารย์ใหญ่?” (เอลีน)
“หืมมม…” (อาจารย์ใหญ่)
เอลีนพูดต่ออีกครั้ง“ฉันคิดว่ามันดีที่สุดที่จะไล่สามคนออกจากโรงเรียนเพื่อขอให้สมาคมนักผจญภัยถอนใบอนุญาต ถ้ามันไม่ถูกทำขึ้น มันจะมีผลกับยี่ห้ของโรงเรียน”
“นั่นโหดร้ายเกินไปมากสำหรับบางอย่างที่เราไม่ได้ทำ” (ลิตตี้)
แม่ว่าผลลัพธ์นั้นเป็นไปไม่ได้อย่างมากที่จะถูกถอนใบอนุญาตพวกเธอ มันยังจะทิ้งตราบาปบนอาชีพของพวกเธอ พวกเธอไม่อยากเห็นนั่นเกิดขึ้น
“ไม่ใช่มันยากที่เป็นนักผจญภัยเรอะ? ยังไงซะ พวกเธอไม่กลัวที่สุดท้ายเธออาจสู้กับบางอย่างเหมือนนางฟ้าเข้าสักวัน คุคุคุ…”
เรดเนอร์พยายามต้อนลิตตี้จนมุมโดยใช้คนอื่น หลักๆคือคาแช็กและเอลีน
มันเป็นเรดเรอร์ผู้สู้กับนางฟ้า และมันต้องขอบคุณเขาที่พวกเธอสามารถควบคุมสถานการณ์
อย่างไรก็ตาม เขาก็ใช้นั่นเป็นข้อได้เปรียบเมื่อเจรจากับลิตตี้และคนอื่นๆ
เรดเนอร์พูดต่อด้วยรอยยิ้มยุแหย่“เฮ้ ลิตตจี้ เธอดูเหมือนนักผจญภัยที่แน่วแน่มาก แต่เธอทำงานดีจริงมั้ยครั้งนี้? ถ้าคุณฮิสไรต์ถูกแนะนำอย่างถูกต้อง สถานการณ์นี้จะไม่เกิดขึ้น ถูกไหม?”
“ฉันจะไม่ยอมแพ้”
“หืมม?”
“ถ้าคุณพูดว่าฉันทำงานไม่ดีครั้งนี้ ฉันจะพยายามอีกครั้งและอีกครั้ง คิดยังไงบ้าง อาจารย์ใหญ่ซัง? เรายังพัฒนาชื่อเสียงโรงเรียนได้”
อย่างน้อยลิตตี้ก็เข้าใจว่าเรดเนอร์กำลังต้อนให้อาจารย์ใหญ่ส่งคำร้องเรียนใส่พวกเธอ… เรดเนอร์เป็นพวกรักชาติที่ไม่อยากได้อิทธิพลของนักผจญภัย เพื่อนั่น เขาเกลียดนักผจญภัยและใช้เล่ห์เหลี่ยมมากมายเพื่อให้ภาพลักษณ์ของพวกเขาไม่ดี… นี่อาจเป็นหนึ่งในนั้น
ดังนั้น ลิตตี้ โดยไม่ถูกยั่วยุโดยเรดเนอร์ เข้าหาอาจารย์ใหญ่และพยายามผ่อนคลายเขา
อาจารย์ใหญ่ผู้ค่อนข้างใจไม่แข็งหันหัวหนี เขาเหนื่อยและอยากออกจากสถานการ์และรับมือกับเหตุภายหลัง
ชัดเจนว่ายี่ห้อของโรงเรียนได้รับความเสียหายโดยเหตุการณ์นี้ เหมือนเอลีนพูดมา อย่างไรก็ตาม มันก็ปฏิเสธไม่ได้ด้วยว่าการฝึกสาธารณะถูกทำขึ้นโดยการอนุญาตจากโรงเรียน ดังนั้นการโทษลิตตี้และทีมนั้นไม่ถูกต้อง
อย่างไรก็ตาม เพราะเรดเนอร์อยู่ อาจารย์ใหญ่ตอบรับความหวังของลิตตี้ทันทีไม่ได้
“ฉันขอโทษ แต่ฉันอยากเอานี่ไปคิดก่อน…”
“ขออภัยครับ”
ขณะอาจารย์พูดออกมาแบบระวังตัว เจสเตอร์ปรากฏขึ้นอย่างสุภาพ เขาคำนับเบาๆให้พ่อเขาเรดเนอร์ด้วยเหมือนกัน จากนั้นยืนต่อจากลิตตี้และหันหน้าหาอาจารย์ใหญ่
“อาจารย์ใหญ่ นักผจญภัยทั้งสามคนที่นี่มีตัวอย่างที่ดีออกมาแล้ว ผมไม่คิดว่ามันถูกต้องที่จะถอนใบอนุญาตพวกเขา”
“เธอกำลังฟังอยู่หรือ?”
“ครับ ผมได้ยินเกี่ยวกับมัน… นักเรียนคนอื่นก็ได้ยินการสนทนาการระหว่างเอลีนและเหล่าอาจารย์ด้วย พวกเขากังวลด้วยเหมือนกัน มันไม่ใช่แค่ชั้นเรียนเรา… ได้โปรดมาทางนี้”
เมื่อเจสเตอร์เชิญทุกคนออกจากห้องทำงานอาจารย์ใหญ่ มีนักเรียนมากมายอยู่ที่นั้น ทางเดินนั้นใหญ่โต และมันเต็มไปด้วยนักเรียน
เมริด้าและนักเรียนชั้นสูงอย่างเดียวนั้นก็ไม่ใช่เพียวคนเดียวที่อยู่ มันก็ยังมีนักเรียนหลายคนจากชั้นปีอื่นด้วย
“อาจารย์ใหญ่โรงเรียน! โทษลิตตี้จังและคนอื่นๆไม่ได้นะ! งานสมาคมนักผจญภัยนั้นสนุก และเราเรียนรู้หลายอย่าง!”
“นั่นถูกแล้ว! ขอบคุณเธอสำหรับการหยุดโกเลมจากการวิ่งไปทั่วระหว่างการนำเสนองานของเรา!”
“ขอบคุณที่ช่วยเราซื้อวัตถุดิบเมื่อเราไม่มีเวลา!”
เมริด้าและนักเรียนคนอื่นๆผู้กำลังพูดเป็นคนเหล่านั้นผู้ถูกช่วยโดย สมาคมนักผจญภัยเทียม สาขาอริสโตเปีย การดูชัดๆโดยอาจารย์ใหญ่เปิดเผยว่าทางเดินเต็มไปถึงสุดทางไกลๆด้วยนักเรียน
ความเป็นจริงว่าหลายคนได้มาเพื่อปกป้องสามสาวนั้นทำให้อาจารย์ใหญ่ประทับใจมาก ณ เวลาเดียวกัน มันทำให้เขาแน่ใจมากขึ้นเกี่ยวกับการไม่ลงมืออะไรกับลิตตี้และทีม
อาร์เธอร์และมีอาจากห้องเรียนชั้นสูงมาเพื่อร้องขอกับอาจารย์ใหญ่
“ผมไม่เคยมีคะแนนที่ยอดเยี่ยมแม้ว่าผมอยู่ห้องเรียนชั้นสูง แต่ขอบคุณลิตตี้และคนอื่นๆ ผมได้รับความมั่นใจมา อย่างเป็นพิเศษเพราะผมเหมือนแบดริกซามะมาก่อนหน้า… แต่ตอนนี้ ผมหยุดไล่ตามเงาพี่ชาย ผมอยากเป็นตัวของผมเอง”
“หนูเกือบจะยอมแพ้ด้วยเหมือนกัน มันต้องขอบคุณสาวๆเหล่านี้ที่หนูได้รับความมั่นใจ…”
“พวกเธอ…”
“พ่ะ พวกเธอพูดเกี่ยวกับอะไร?”
เอลีนขึ้นเสียงแหลมสูงเธอใส่นักเรียน นักเรียนเคยกลัวเอลีนมาก่อน แต่ตอนนี้ไม่มีสัญญาณของความกลัว
ความโมโหของเอลีนเพิ่มมากขึ้นขณะนักเรียนแสดงออกถึงการตอบสนองต่างจากปรกติ
“มันคือเรดเนอร์ซามะคนนี้ที่พวกเธอควรขอบคุณ! สามคนนั้นทำอะไรเมื่อคนนี้กำลังสู้นางฟ้า!”
“แน่นอน เราก็รู้สึกขอบคุณเรดเนอร์ซามะ! ขอบคุณ! แต่เราก็รู้สึกขอบคุณลิตตี้คูฟาและโรม่า”
““““ใช่””””
“นนนุ…”
เรดเนอร์ทำอะไรไม่ได้นอกจากเงียบเมื่อเขาถูกชมแบบนี้ ข้างในเขา เขาภาคภูมิใจในตัวเองและประเทศของเขา แต่เขาอยู่ต่อหน้าลิตตี้และคนอื่นๆ เขาทำเต็มที่เพื่อซ่อนความเขินของเขา
หลังจากตัดสินใจ ในที่สุดอาจารย์ใหญ่ก็พูด“…คาแช็กซามะ คุณก็ถูกที่โกรธ แต่ก็มีนักเรียนที่ขอบคุณสาวๆด้วย มันจริงว่าพวกเธออาจเป็นมือสมัครเล่น เหมือนที่คุณพูด แต่ในฐานะผู้สอน… ผมเลิกมองอะไรที่สำคัญจริงๆกับผมไม่ได้”
“จะ, จะทำอะไร…!”
“ผมเชื่อว่าสถานการณ์นี้เป็นความผิดของโรงเรียน เราควรรับมือกับมันอย่างจริงใจและรับผิดชอบเต็มที่ ผมแม้แต่ยินดีที่จะเริ่มต้นใหม่ในเวลานี้ถ้าจำเป็น”
“อะไร? หมายถึงอะไร?”
“เราจะอธิบายกับนักเรียนและผู้ปกครองที่ส่งคำร้องเรียนอย่างถูกต้อง อุบัติเหตุนี้เป็นผลจากการไม่ใส่ใจของเรา เราจำเป็นต้องเปลี่ยนทิศทางของเรา”
ตอนนี้ที่อาจารย์ใหญ่ตัดสินใจแล้วและรับความรับผิดชอบเต็มที่ คาแช็กรู้แล้วว่าเขาทำอะไรไม่ได้ เหตุการณ์นั้นดั้งเดิมแล้วเป็นผนแก้แค้นโดยฮิสไรต์ ผู้ร้องไห้สู่พ่อของเธอ
เรดเนอร์ก็ไม่แทรกแซงเพราะเขาไม่อยากให้จุดยืนของเขาชัดเจนเกินไปและสุดท้ายจบลงเหมือนผู้นำจอมกดขี่
“แล้วก็ ผมมีบางอย่างสำคัญอยากจะบอกพ่อ” (เจสเตอร์)
“มีอะไร?” (เรดเนอร์)
“เริ่มต้นวันนี้ ผมจะลาออกจากโรงเรียนอริสโตเปีย” (เจสเตอร์)
“อะไร?” (เรดเนอร์)
“ขอบคุณที่ฟังความเห็นแก่ตัวของผมและให้ผมเข้าภาคเรียนนักผจญภัย ผมจะจ่ายเงินรวมถึงค่าเข้าคืนในเวลาต่อมา” (เจสเตอร์)
แน่นอนเรดเนอร์โมโหที่ได้ยินคำสารภาพนี้จากลูกชายของเขาเอง ไม่มีใครถูกอนุญาตให้แทรกแทรงเรื่องระหว่างพ่อแม่และลูก โดยเฉพาะเมื่อพวกเขารับมือกับดยุคผู้ยิ่งใหญ่
อาจารย์ใหญ่และอาจารย์กลัวสุดมากที่เรื่องส่วนตัวเช่นนี้ถูกปรึกษากันตอนนี้
“เหตุผลคืออะไร?”
“ผมสมควรเป็นอันดับสูงสุดของโรงเรียน แต่ลิตตี้ตรงนั้นสู้ผมในแบบที่ยิ่งกว่าเท่าเทียมกัน ถ้าพ่อถามว่าใครในหมู่พวกเราดีกว่า มันจะเป็นลิตตี้ตรงนั้น ผู้เพิ่งเป็นนักผจญภัยระยะเวลาสั้นๆ… ผมไม่เห็นจุดหมายของการอยู่ในโรงเรียนนี้สี่ปีถ้าผมไปถึงระดับเธอยังไม่ได้ด้วยซ้ำ”
“เธอไม่ได้จะหมายความว่าการแพ้นักผจญภัยทำให้เธออยากทำแบบนี้”
“…ผมกำลังขออนุญาตจากพ่อ”
ความเดือดดาลอันเงียบงันของเรดเนอร์ข่มขู่ทุกคนรอบข้างเขา ถ้าเขาอาลาวาดลงคนอื่น ไม่มีใครจะสามารถหยุดเขา
อาจารย์ใหญ่เหมือนกันกับเอลีน, คาแช็ก, และคนอื่นๆนั้นถอยหลังติดกำแพงอย่างสมบูรณ์
ในทางกลับกัน สาวสาวไม่ขยับจากที่พวกเธอยืน แม้ว่าพวกเธอรับการข่มขู่
แม้แต่สาวผู้ตามคูฟาก็ยังไม่ถอยหนีไปจากเธอ แม้เธอยังสั่น
“อา อาาา อืมมม! เจสเตอร์ซามะ ได้โปรดเปลี่ยนใจ! เอลีนคนนี้จะทำทุกอย่างที่ทำได้ให้ท่าน”
“เอลีนเซ็นเซ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่อาจารย์ทำให้ผม ได้โปรด จากตอนนี้ไป อาจารย์ควรดูแลนักเรียนตัวเองเหมือนกันกับอาจารย์ใหญ่”
“แน่นอนฉันจะทำ! ดังนั้นได้โปรดคิดเกี่ยวกับมัน”
“… ได้ เธอทำตามใจต้องการได้”
การตกลงของเรดเนอร์ทำให้เอลีนยอมแพ้ เอลีนอยู่ในพวกที่แค่สนใจเกี่ยวกับชื่อเสียงของโรงเรียนถึงท้ายที่สุด
เจสเตอร์ไม่เชื่อใจคำพูดที่ออกมาจากคนเช่นนั้น
“อย่างไรก็ตาม ฉันหวังว่าเธอจะเข้าใจว่านี่หมายถึงอะไร ฉันไม่คาดถึงผลลัพธ์ครึ่งๆกลางๆ”
“เรื่องนั้นผมรู้ดี และผมยังไม่ลืมฝันของพ่อ”
“หืมม เธอดูกล้าเกินนะ มาแค่พูดกันว่านั่นเส้นทางหนึ่งให้เดินตามไป”
ลิตตี้ทำอะไรไม่ได้นอกจากรับรู้ความแข็งแกร่งของเจสเตอร์ในการเผชิญหน้าคนเหมือนเรดเนอร์โดยไม่กลัว
“เจสเตอร์ซัง… นั่นเท่อ่ะ”
“ลิต… ตี้?”
ไม่รู้ถึงความกังวลที่วิ่งขึ้นสุดเร็วของโรม่า ลิตตี้ชื่นชมเจสเตอร์
ไม่นานคาแช็กก็ไปพร้อมหน้าตาไม่คู่ควรมาพิจารณา และไอลีนก็รู้สึกทำอะไรไม่ได้
อาจารย์ใหญ่ขอโทษหน้านักเรียน ในทางกลับกัน นักเรียนมีความสุข มันเป็นช่วงเวลาแห่งความตรงกันข้ามที่ยิ่งใหญ่
แปลโดย: wayuwayu
tipme : tipme.in.th/wayuwayutl
ได้โปรดโดเนทเพื่อสนับสนุนผู้แปล ติดตามข้อมูลข่าวสาร, ติดต่อ: http://linktr.ee/wayuwayu