ตอนที่ 56 ศึกใหญ่ขององค์หญิงสามในแผนกเกษตรกรรม 1
“ถ้าคุณเล่นผิดกติกาจริงก็มาตอบมาเลยว่าคุณยังมีส่วนแบ่งให้พวกเราอยู่มั้ย?!”
พลเอกโอคาซีแค่นั่งเงียบ ๆ และหลังจากกินอาหารกระป๋องอย่างช้า ๆ คนที่ดูเหมือนพ่อครัวก็ปรากฏตัวขึ้นข้างหลังเขา แล้วก็เริ่มปรุงหนวดปลาหมึกสดนี้ให้กับทุกคนได้ดูกันที่นี่
เมื่อสุกแล้วพ่อครัวก็หั่นเป็นชิ้นบาง ๆ แล้ววางลงบนโต๊ะของพลเอกโอคาซี
พลเอกโอคาซีหยิบส้อมมาจิ้มกินชิ้นหนึ่ง “ผมกินปลาหมึกยักษ์ไปเยอะมาก และตอนนี้ผมก็เลื่อนระดับจากระดับ 8 เป็นระดับ 9 แล้ว”
หลังจากกินอีกชิ้นแล้ว “นี่รวมถึงพ่อของผมด้วยที่อัปเกรดจาก 8 ดาวเป็น 9 ดาว”
“ทหารทุกคนในตระกูลแอนดรูว์ของเรายกเว้นทหารช่าง ทั่วไปแล้วได้รับการอัปเกรดเยอะถึงร้อยเปอร์เซ็นต์ แล้วคุณยังคิดว่าสิ่งนี้มีพิษอีกเหรอ?”
โอคาซีมองที่หน้าจอแล้วพูดอย่างแผ่วเบา “ผมอยากจะบอกว่าเจ้าหน้าที่จากทางการยืนยันแล้วว่านี่เป็นข่าวลือ และคุณทุกคนก็เป็นคนฉลาด จึงควรจะเห็นว่ามีใครบางคนมุ่งเป้าไปที่องค์หญิงสามด้วยความมุ่งร้าย”
“องค์หญิงสามเป็นคนแบบไหน ผมคิดว่าคงไม่มีใครรู้ดีไปมากกว่าผมแล้ว ถ้าคุณยืนยันว่าคุณไม่อยากกิน พวกเราก็ไม่มีใครสามารถบังคับได้ หลังจากนั้นผมจะขอให้ทำแบบสำรวจความคิดเห็นบนเว็บไซต์ หากผู้คนบนดาวดวงนี้มากกว่า 1% มีความกังวลเกี่ยวกับเอเลี่ยนปลาหมึกยักษ์ ดังนั้นเราก็จะไม่ขายเอเลี่ยนปลาหมึกยักษ์กระป๋องบนดาวนี้อีกต่อไป!
ชาวเน็ตถึงกับอุทานออกมาเบา ๆ เมื่อได้ยิน!
มันคุ้มค่ามั้ยเนี่ย? เรื่องนี้ทำให้พลเอกโอคาซีไม่พอใจ!
นอกจากนี้ท่านพลเอกก็กินเข้าไปหมดแล้ว แล้วทำไมพวกคนธรรมดาจะกินไม่ได้ล่ะ? อย่างน้อยที่สุดก็เป็นความจริงที่ทหารของตระกูลแอนดรูว์สามารถอัปเกรดได้หลังจากกินมัน!
หากพวกเขาไม่เชื่อคนเหล่านี้ แต่การอัปเกรดของพลเอกโอคาซีก็ถูกเผยแพร่ในห้องถ่ายทอดสด แล้วมันจะผิดไปได้ยังไง?!
“ไม่นะ! ท่านพลเอก! อย่าหุนหันพลันแล่น! ถ้าคน 90% อยากกินมันและมีคนงี่เง่าเพียง 1% ที่ไม่กินมัน แล้วพวกเราจะทำยังไง?!”
“ใช่แล้ว! ฉันยังอยากกินอาหารกระป๋องและอยากอัปเกรด! ฉันเคยกินอาหารกระป๋องมาก่อนและได้รับเลื่อนระดับ! พ่อของฉันมีความสุขมาก!”
“ฉันอยากกินเอเลี่ยนปลาหมึกยักษ์! อ้ากกกก ไอ้เวรที่ไหนอยู่เบื้องหลัง!”
“หึหึ! ทุกคนต่างรู้ว่าพลเอกเป็นผู้ถือหุ้น แต่พวกคุณยังคงเชื่อสิ่งที่เขาพูดอีกเหรอ? พวกคุณช่างโง่เง่าจริง ๆ!”
“เวรเอ๊ย! จับคนร้ายได้แล้ว! แกถูกส่งมาจากคนที่บงการอยู่เบื้องหลังใช่มั้ย?!”
“IP ถูกบันทึกแล้ว รอตำรวจไปหาที่หน้าประตูบ้านได้เลย!”
……
พลเอกโอคาซีมองดูข้อความบนหน้าจอโดยไม่ได้พูด
ผู้ช่วยชาร์ลก้าวไปข้างหน้าและปิดวิดีโอถ่ายทอดสด
“ท่านพลเอกครับ เราจะอัปโหลดแบบสำรวจออนไลน์ตอนนี้เลยมั้ยครับ?” ผู้ช่วยชาร์ลถาม
“ใช่!” พลเอกโอคาซีมองดูอาหารกระป๋องบนโต๊ะ “ตอนนี้ในโกดังมีอยู่กี่กระป๋อง?”
“น่าจะยังมีอยู่ประมาณหนึ่งแสนกระป๋องครับ!” ผู้ช่วยชาร์ลคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบว่า “ที่จริงแล้วยอดขายอาหารกระป๋องก็ไม่ได้น้อยมากนะครับ”
“อืม เข้าใจแล้ว” พลเอกโอคาซีไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
แบบสำรวจถูกส่งออกไปอย่างรวดเร็ว
ผู้คนบนดาวเคราะห์ทั้งดวงกังวลมาก! พวกเขาเกรงว่าจะมีไอ้บ้าคนไหนเขียนว่าฉันไม่อยากซื้อมันเพราะไม่มั่นใจ แล้วเป็นไปได้มั้ยที่ดาวของฉันจะไม่มีโอกาสได้กินอาหารอร่อย ๆ แบบนี้อีก?!
โชคดีที่จากการสำรวจดาวเคราะห์เกือบหนึ่งร้อยดวง มีประชากรมากกว่า 2% ที่แสดงความกังวลจากการสำรวจดาวเคราะห์หกดวง
ผู้คนบนดาวเคราะห์ทั้งหกนี้เกือบจะตายเพราะความโกรธ! ยิ่งพวกที่มีลูกอยู่ที่บ้านและพวกที่มีพรสวรรค์ในการต่อสู้ก็ยิ่งหงุดหงิดใจขึ้นไปอีก!
ผู้คนจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ เริ่มให้การเป็นพยานทางออนไลน์ว่าพลังดวงดาวของพวกเขาดีขึ้นหลังจากกินเอเลี่ยนปลาหมึกยักษ์ และไม่มีผลข้างเคียงแม้แต่น้อย
ผู้เชี่ยวชาญหลายคนค้นพบว่ามีสารอาหารในเอเลี่ยนปลาหมึกยักษ์ที่มีประโยชน์ต่อผู้สูงอายุหลายอย่าง และยังสามารถช่วยเรื่องความสวยและความงามได้อีกด้วย
ทำให้บริษัทเครื่องสำอางหลายแห่งเริ่มตั้งสติได้แล้ว
องค์หญิงสามรู้สึกลำบากใจ เธอไม่ได้คำนึงถึงเรื่องเล็กน้อยเหล่านี้ แต่รัฐมนตรีการคลังยินดีจัดการให้!
อย่างไรก็ตามเขาก็ได้ลงนามทำสัญญากับองค์หญิงสาม! พวกเขาทั้งหมดมีสิทธิ์ซื้อเอเลี่ยนปลาหมึกยักษ์จากดาวเคราะห์ปลาหมึกยักษ์นี้แล้วนำไปขายต่อ
ตอนแรกมีคนกินไม่เยอะแต่ตอนนี้ยิ่งหายากกว่าเดิมจนเกิดการประท้วง!
รัฐมนตรีการคลังยิ้มเยาะแล้วโบกมือปฏิเสธ!
“ก่อนหน้านี้พวกคุณไม่ได้บอกเหรอว่ากังวลที่จะกินเอเลี่ยนปลาหมึกยักษ์พวกนี้? ถ้ากังวลก็กินให้น้อยลงดีกว่า!”
เชี่ยเอ๊ย! นี่คือเจ้าหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบนะ!
ช่วยไม่ได้นี่! ประชาชนต้องอดทนให้ได้!
อาหารกระป๋องเหรอ? คุณอยากกินอาหารกระป๋องเหรอ?! ช่างเป็นเรื่องตลก! ของแบบนั้นมันยากที่จะได้มา!
คนที่สะสมอาหารกระป๋องและเนื้อเอเลี่ยนปลาหมึกยักษ์ไว้เป็นจำนวนมากก็เผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาอย่างมีความสุขได้อีกครั้ง
“พวกที่หวงแหนชีวิตของคุณก็กินให้น้อยลง ให้พวกเราที่ไม่กลัวตายกินเพิ่มเถอะ! อ่าฮือ!” ท้ายที่สุดมันก็เป็นแค่คำพูดหนึ่งเท่านั้น นี่มันแย่จริง ๆ!
คนเหล่านี้ยังต้องการถ่ายทอดสดเพื่อกระตุ้นความโลภของพวกเขา! มีการถ่ายทอดสดเป็นระยะ ๆ และมีคนจำนวนมากที่ได้รับการอัปเกรด!
ผู้คนทั้งหมดต่างรู้สึกสำนึกผิดที่หากินได้ยาก แล้วองค์หญิงสามของเราล่ะ?
เธอมองกระเป๋านักเรียนที่อยู่ตรงหน้าและเบิกตากว้าง!
“ทำไมฉันยังต้องสะพายกระเป๋านักเรียนในเมื่อฉันต้องไปเรียนวิทยาลัย!” สวี่หลิงอวิ๋นชี้ไปที่กระเป๋านักเรียนบนเตียงและส่งข้อความไปหาหัวหน้าพ่อบ้าน!
“เรื่องนี้ท่านต้องทูลถามจักรพรรดิและจักรพรรดินี” หัวหน้าพ่อบ้านก้มศีรษะลง บอกตามตรงว่าคนธรรมดาไม่สามารถเข้าใจความคิดเหล่านี้ของจักรพรรดิได้จริง ๆ!
พระองค์บอกว่าลังเลที่จะพูดกับลูกสาวของพระองค์ และบอกว่าลูกสาวของพระองค์ที่สะพายกระเป๋านักเรียนดูเหมือนย้อนเวลากลับไปในอดีต อะไรวะเนี่ย!
สวี่หลิงอวิ๋นโกรธจัดจนวิ่งไปถามพ่อของเธอด้วยตัวเอง แต่เมื่อพระองค์เห็นว่าเธอกำลังถือกระเป๋านักเรียน จักรพรรดิก็น้ำตานองหน้า!
สิ่งนี้ทำให้สวี่หลิงอวิ๋นสะดุ้งและครุ่นคิดว่าเกิดอะไรขึ้น และยุ่งอยู่กับการปลอบโยนพ่อแก่ ๆ ของเธอ
“ฮือ ๆ ลูกสาวของฉันโตขึ้นแล้ว เจ้ายังจำได้ไหมว่าตอนที่เจ้ายังเป็นเด็ก เจ้าแบกกระเป๋านักเรียนใบนี้ไว้บนหลังและกระโดดไปโรงเรียน? ฮือ ๆ… เจ้าทะเลาะกับเพื่อนร่วมชั้นหลังเลิกเรียนแล้วก็กลับบ้านมาบอกพ่อว่าเจ้าชนะการต่อสู้…”
สวี่หลิงอวิ๋นมองดูเสียงและอารมณ์ที่เล่าให้เธอฟังว่าตอนยังเป็นเด็กเป็นอย่างไรด้วยสีหน้าหงุดหงิด เธอรังแกอันธพาลตัวน้อยในชั้นเรียน แล้วกลับบ้านไปหาพ่อเพื่อขอรางวัลหลังจากชนะการต่อสู้
“พ่อต้องทำได้! ถ้าลูกไม่ไปตอนนี้ ลูกจะไปวิทยาลัยสาย!” สวี่หลิงอวิ๋นดึงแขนของเธอออกจากมือพ่อ ‘เฒ่า’ ของเธอ โดยไม่สนใจกระเป๋านักเรียนใบเล็กที่จักรพรรดิมองอย่างกระตือรือร้น
“พ่อของฉันเป็นจักรพรรดิได้ยังไง? ปู่ของฉันมีปัญหาทางสายตาหรือเปล่า?” สวี่หลิงอวิ๋นถามหัวหน้าพ่อบ้านขณะอยู่บนถนน
หัวหน้าพ่อบ้านยิ้มเขิน ๆ “ที่จริงแล้วจักรพรรดิทรงเป็นที่พึ่งได้”
แต่ทำไมเสียงพูดนี้ดูไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่?!