พลิกชะตาหมอยา เฟิ่งชิงหัว บทที่ 85 ผู้ช่วยชีวิตแบบไหนกัน
ชื่อของธูปนี้คือกลิ่นโรสแมรี่ กลิ่นหอมแรงถึงใจ เป็นเรื่องง่ายที่จะทำให้คนที่ได้กลิ่นเสียสติ แต่ตอนนี้ถูกเพิ่มด้วยยาอย่างหนึ่ง เป็นยาแรงที่ทนไม่ได้
กลิ่นหอมนี้จะระเหยไปในอากาศในเวลาสิบนาที ส่วนผงหอมในร่างกายมนุษย์ก็จะละลายไปในกระแสเลือด ยกเว้นว่าเส้นประสาทในสมองยังคงตื่นตัวอย่างต่อเนื่องเพื่อสร้างภาพลวงตา
ดูเหมือนว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังในครั้งนี้ค่อนข้างฉลาด สามารถคิดแผนยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวได้
ไม่เพียงแต่สามารถกำจัดนางในฐานะสิ่งกีดขวางเท่านั้น แต่ยังสร้างความสงสัยระหว่างแคว้นเทียนหลิงและแคว้นฉีเซี่ยได้อีกด้วย
แทบไม่ต้องคิดเลย เฟิ่งชิงหัวก็เดาได้เลยว่าผู้ยุยงในครั้งนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากองค์หญิงซีหลัน และนางยังสอนเพลงสยบขวัญให้กับเหออานอีกด้วย และแม้เรื่องตอนนี้เหออานเป็นคนทำ ในขณะที่ที่ องค์หญิงซีหลันนั่งอยู่เบื้องหลังอย่างปลอดภัยเพื่อดูผลลัพธ์
เพียงไม่กี่วันที่นางไม่อยู่ คน+ที่นางเกลียดก็กลายเป็นพันธมิตรกับคนที่เกลียดนาง
เฟิ่งชิงหัวตบหน้าชายที่นอนอยู่บนพื้น “นอนบนพื้นสบายไหม? เจ้ายังไม่ลุกขึ้นมาอีก?”
ชายที่นอนอยู่บนพื้นก็ลืมตาขึ้น ตาพร่ามัว แก้มแดงเล็กน้อย ดูเหมือนว่าฤทธิ์ของยาจะเริ่มมีผล แต่ถูกเขาควบคุมไว้
เฟิ่งชิงหัวใช้เข็มเงินแทงระหว่างคิ้วเขาโดยตรง ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นทำให้สติของชายหนุ่มกลับคืนมาชั่วคราว
“บอกข้ามา ฐานะของเจ้าคืออะไร เหตุใดมีคนต้องการใช้เจ้าเพื่อใส่ร้ายข้า” เฟิ่งชิงหัวนั่งยองกับพื้นแล้วท้าวคางพร้อมถาม
ชายหนุ่มพลิกตัวและนั่งตัวตรง สายตาของเขากลับมาชัดเจน เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วยิ้ม “พระชายาเจ็ด ท่านแน่ใจหรือว่าเป็นเพราะฐานะของข้าเท่านั้น ไม่ใช่เพราะเจ้าปิดกั้นทางของใครบางคน?” เสื้อผ้าของเขายุ่งเหยิงเล็กน้อยซึ่งทำให้เขาดูตลก แต่ไม่ได้ส่งผลกระทบต่ออารมณ์อ่อนโยนเหมือนหยกของเขาแม้แต่น้อย
“สิ่งที่เจ้าพูดดูเหมือนว่าข้าทำให้เจ้าลำบากใจรึ?” เฟิ่งชิงหัวกล่าวพร้อมกับเหน็บแนมเล็กน้อย
“ไม่กล้า อีกฝ่ายมีอุบายอื่นซ่อนอยู่ในใจ ดังนั้นจึงไม่สามารถป้องกันได้”
“ไม่สามารถป้องกันได้?” เฟิ่งชิงหัวยิ้มเมื่อนางได้ยินประโยคนี้ “ผู้ส่งสารผู้นี้ คำพูดนี้เจ้าหลอกลวงคนอื่นก็พอ แต่ไม่ง่ายที่จะหลอกข้า ตอนที่เจ้าเพิ่งถูกโยนเข้ามา เจ้าโดนยาเป็นเรื่องจริง แต่ตามฝีมือของเจ้าแล้ว เจ้าไม่น่าจะหลงกลง่ายๆ แบบนี้”
เมื่อครู่นี้ที่นางจับชีพจรให้เขา ก็ได้รู้ความแข็งแกร่งกำลังภายในของเขา แม้ว่าชีพจรจะผิดปกติเล็กน้อย แต่หลอดเลือดแดงของเขาหนาและทรงพลัง เห็นได้ชัดว่าเขามีศิลปะการต่อสู้ แต่เมื่อพิจารณาจากท่าทีของเขาแล้ว เขาไม่ได้ต่อสู้เลยเมื่อเขาถูกจับ
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ชายหนุ่มก็พูดอย่างจนปัญหาเล็กน้อย “ข้าตั้งใจหลงกลของอีกฝ่ายจริงๆ ต้องการดูว่าอีกฝ่ายต้องการทำอะไร แต่ข้าไม่คาดไม่ถึงว่าจะได้พบกับพระชายาเจ็ดผู้เป็นเลิศด้านการแพทย์ ดูเหมือนว่าลมควันนี้จะไม่มีผลกับท่านสักนิด”
เฟิ่งชิงหัวเพียงแค่ยิ้มแต่ไม่พูดอะไร นางไม่ใช่เชื่อสิ่งที่ชายหนุ่มพูด
ชายหนุ่มพูดอีกครั้ง “องค์หญิงเจ็ดมีข้อสงสัยเกี่ยวกับฐานะของข้า ข้าก็เข้าใจ ถ้าท่านต้องการที่จะพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ข้าเป็นเพียงนักค้าขายคนหนึ่งจากฉีเซี่ยเท่านั้น สกุลหลายพยางค์เยลู่ ชื่อพยางค์เดียวคือฉู่ ถ้ามีอะไรพิเศษ ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าที่มีความสัมพันธ์เพียงเล็กน้อยกับราชวงศ์ฉีเซี่ย ถ้าเป็นเรื่องอื่น ไม่มีอะไรเลยจริงๆ”
“จริงหรือ?” เฟิ่งชิงหัวยืนยันอีกครั้ง นามสกุลประจำชาติของฉีเซี่ยดูเหมือนจะเป็นฮองฮู ถ้าชายคนนี้ไม่ได้โกหก เขาก็เป็นนักธุรกิจจริงๆ เหตุผลที่องค์หญิงซีหลันเลือกเขา เพราะฐานะของเขาคือผู้ส่งสารฉีเซี่ย
“แน่นอน” เยลู่ฉู่พูดอย่างใจเย็นด้วยรอยยิ้ม
เฟิ่งชิงหัวพยักหน้าและพูดเสียงเรียบ “ถ้าอย่างนั้น ในฐานะผู้ช่วยชีวิตของเจ้า เจ้าต้องไม่เนรคุณ”
เมื่อเยลู่ฉู่ได้ยินคำพูดนี้ ดวงตาที่สวยงามของเขาก็กระพริบเล็กน้อย ราวกับว่าเขาได้ยินสิ่งที่น่าตกใจ
เขามีผู้ช่วยชีวิตตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
หญิงสาวคนนี้น่าสนใจอย่างที่เขาคิดจริงๆ
“ทำไม? เจ้าจะไม่ยอมรับงั้นหรือ? ถ้าอย่างนั้นข้าก็ดึงเข็มออกนะ?” เฟิ่งชิงหัวทำท่าทางเพื่อดึงเข็มเงินระหว่างคิ้วของชายหนุ่มออกมา แต่เยลู่ฉู่เอื้อมมือจับข้อมือนางเพื่อห้าม
เยลู่ฉู่กล่าวว่า “ขอบพระทัยพระชายาเจ็ดที่ช่วยชีวิตข้า ข้าจะทำตามคำสั่งของผู้มีพระคุณ”
“อืม ถ้าเช่นนั้น อีกสักครู่เจ้าร่วมมือกับข้าดีๆ” เฟิ่งชิงหัวกล่าว แล้วดึงเข็มเงินออกมาโดยไม่ลังเล
เยลู่ฉู่อึ้งอีกครั้ง ไม่ว่าเขาจะเห็นด้วยหรือไม่ก็ตามก็จะดึงเข็มออก เมื่อครู่นี้เขาคิดมากเพื่ออะไร? ตอนนี้ยังเป็นหนี้บุญคุณนางเปล่าๆ
เยลู่ฉู่กำลังจะพูด ก็เห็นเฟิ่งชิงหัวทำท่าให้เงียบ
ข้างนอกห้องโถง มีร่างลับๆ ล่อๆ เพิ่มขึ้นสองคน เฟิ่งชิงหัวเอียงศีรษะฟังอย่างตั้งใจ
“ยาของนายเจ้าไม่มีปัญหานะ?”
“นายของเราไม่เคยพลาดมาก่อน องค์หญิงวางใจได้เพคะ”
องค์หญิงเหออานพยักหน้า แต่พูดด้วยความสงสัยอีกครั้ง “เกิดอะไรขึ้น เหตุใดยังไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆจากข้างใน หรือว่าการต่อสู้ของเยลู่ฉู่สูงส่ง ไม่ยอมแพ้?”
“องค์หญิง จุดประสงค์ของเพลงสยบขวัญที่นายของเรามอบให้ท่านคืออะไรเพคะ? ก็เพื่อรบกวนแนวป้องกันทางจิตวิทยาของเยลู่ฉู่ เราได้นำเขาเข้าไปแล้ว ดังนั้นจึงไม่มีอุบัติเหตุอย่างแน่นอนเพคะ”
เฟิ่งชิงหัวซึ่งอยู่ในประตูได้ยินอย่างชัดเจนและรู้สึกว่าองค์หญิงซีหลันคนนั้นเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านกลยุทธ์จริง ๆ ตั้งแต่เริ่มวางผังไปจนถึงปิดตาข่ายทีละขั้น ๆ จนนางอดไม่ได้ที่อยากจะยกนิ้วให้นาง
แต่สิ่งหนึ่งที่คาดไม่ถึงมากที่สุดในกลยุทธ์ที่ละเอียดนี้คือพวกนางไม่ควรใช้วิธีนี้กับนาง
เฟิ่งชิงหัวทำตามแผนของพวกนางทันที จับชายเสื้อของเยลู่ฉู่แล้วโยนลงบนเตียง จากนั้นนั่งลงบนขอบเตียง จับคอและเริ่มครวญครางเบา ๆ
“อื้อ อ้า คุณชาย อย่า อื้ม อา โอ้”
เยลู่ฉู่เวียนศีรษะที่ถูกเฟิ่งชิงหัวโยนแล้วยังไม่ทันตอบสนองต่อสิ่งที่นางกำลังจะทำก็ได้ยินเสียงครางเข้ากรดูก จากนั้นเห็นแก้มสีชมพูของหญิงสาวแดงระเรื่อเล็กน้อย ริมฝีปากสีแดงอ้าออกเล็กน้อย เขากลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว เขาระงับหัวใจที่เต้นแรงและหันหน้าหนี
เสียงของเฟิ่งชิงหัวยั่วยวนเป็นพิเศษหลังจากจงใจลดระดับเสียงลง ผู้คนที่อยู่นอกประตูหน้าแดงและสบถในใจว่าไร้ยางอาย
องค์หญิงเหออานหันไปมองนางกำนัล“ทำตามที่ข้าบอกแล้วกัน เร็วเข้า”
“เพคะ”
หลังจากนางกำนัลจากไป องค์หญิงอานก็พูดอีกครั้งว่า “เดี๋ยวถ้ามีใครมา ผู้ส่งสารของฉีเซี่ยคนนั้นพูดอะไรจะทำเช่นไร?”
“ตอนที่พวกข้าทุบเขาสลบ ไม่มีใครอยู่รอบ ๆ ตอนนี้เขาได้ประโยชน์แต่ทำผิด ตราบใดที่นางกำนัลของเจ้ายืนยันว่านางเฝ้าดูทั้งสองคนเข้าไปทีละคน ฮ่องเต้ของพวกท่านก็จะจัดการเรื่องนี้เอง”
“อือ งั้นก็ดี”
“ไปเถอะ ถ้ามีคนพบเข้าจะถูกสงสัย”
“อื้อ”
จากนั้นทั้งสองก็ออกจากห้องโถงใหญ่และแยกจากกัน องค์หญิงเหออานกำลังจะกลับไปที่ห้อง จู่ๆ ก็รู้สึกปวดคอและหมดสติไป
เยลู่ฉู่ดูเฟิ่งชิงหัวใช้อุบายบางอย่างเพื่อเปิดประตูที่ล็อคไว้ แต่ไม่ได้หลบหนีทันที แต่ให้เขารออยู่ที่นี่
เมื่อเห็นนางกลับมาพร้อมกับแบกหญิงสาวคนหนึ่งอยู่บนไหล่ เยลู่ฉู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย และในวินาทีถัดมาก็ได้ยินเฟิ่งชิงหัวพูดว่า “เอาล่ะ ตอนนี้เจ้าสามารถตอบแทนบุณคุณที่เจ้าเป็นหนี้ข้าได้แล้ว”
คิ้วของเยลู่ฉู่กระตุก เขาต้องการที่จะหนีโดยสัญชาตญาณ
ถ้าเขารู้ก่อนหน้านี้เขาไม่ควรปล่อยให้ตัวเองถูกจับตัว ในตอนนี้เขาคงไม่ตกอยู่ในเงื้อมมือของพระชายาเจ็ด เสียใจตอนนี้ เสียใจตอนนี้มีประโยชน์ไหม?
ในอีกด้านหนึ่ง นางกำนัลไปที่สวนบุปผาหลวงและบอกทุกคนว่านางเห็นหญิงสาวคนหนึ่งที่ดูเหมือนพระชายาเจ็ดเข้าไปในวังในพร้อมกับคุณชายชาวต่างชาติ ด้วยท่าทีสนิทสนม
ทุกคนตกตะลึง แม้ว่าสาวใช้จะบอกว่าหน้าตาคล้ายกัน แต่ในวังจะมีหน้าตาคล้ายกันได้อย่างไร เพียงแต่นางกำนัลไม่กล้าพูดโดยตรงนั้นเอง ดังนั้นสายตาของเหล่าขุนนางจึงหันไปยังสถานที่ที่ท่านอ๋องเจ็ดประทับอยู่
มีสายตาของหลายคนจับจ้องไปที่หนานกงจี๋ หนานกงจี๋ก็รีบก้มลงคุกเข่าทันที แก้ต่างให้ลูกสาวของตน “ฝ่าบาท ลูกสาวของข้าไม่ใช่คนที่ไม่รู้จักมารยาท ข้าเกรงว่าอาจมีความเข้าใจผิดในเรื่องนี้”
“เข้าใจผิด? เหตุใดตึงไม่เข้าใจผิดคนอื่น แต่กลับเข้าใจผิดนาง?” ไทเฮาบนแท่นสูงกล่าวอย่างเย็นชา “ฮ่องเต้ เรื่องสกปรกเช่นนี้ไม่ได้รับอนุญาตให้เกิดขึ้นในวัง รีบส่งคนไปตรวจสอบ ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ทุบตีทั้งสองคนด้วยไม้ให้ตายซะ!”
ฮ่องเต้เซวียนถ่งมองดูลูกชายของตน เห็นว่าเขาไม่ได้พูดอะไร สีหน้าเรียบนิ่ง ราวกับว่าเขาไม่ได้ถูกรบกวนจากเรื่องแบบนี้ ไม่เห็นแม้แต่ความโกรธที่ภรรยาของเขามีความสัมพันธ์กับผู้อื่น
ในใจของฮ่องเต้เซวียนถ่งกลับถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อเขาเห็นลูกชายของเขาตามใจหนานกงเยว่ลั่วเช่นนี้ เขายังคงกังวลเล็กน้อย แต่ตอนนี้เขาวางใจแล้ว ดังนั้นเขาจึงเสนอให้ไปดูด้วยกัน เกรงว่านางกำนัลจำผิดและทำลายชื่อเสียงของพระชายาเจ็ดโดยเปล่าประโยชน์