ตอนที่ 101 – วัตถุต้องห้าม ACE-017
หวังอวิ๋น “หลีกทาง”
นักท่องเวลาที่สกุลหวังจ้างมาค่อย ๆ เคลื่อนเข้าใกล้ บรรยากาศตึงเครียดขึ้นมา
แต่หูเสี่ยวหนิวยังไม่ถอย
หวังอวิ๋นเบือนหน้าไปเหมือนกับแข็งใจไม่ได้อยู่บ้าง สุดท้ายเธอยังคงกล่าวกับหูเสี่ยวหนิวเสียงต่ำ ๆ ว่า “ฉันให้โอกาสนายอีกครั้ง หลีกทาง เมื่อก่อนทุกคนเป็นเพื่อนกัน อย่าบังคับฉัน”
หูเสี่ยวหนิวกล่าวช้า ๆ ว่า “ความจริงเธอเป็นคนที่เห็นแก่ตัวคนหนึ่งถูกรึเปล่า ไม่ว่าจะทรยศพวกเราหรือว่าอยากจะฆ่าพวกเราตอนนี้ ล้วนเป็นแค่การหาข้ออ้างให้ตัวเองเพื่อปกปิดความเสแสร้งของเธอ วันนี้ฉันสามารถถอยหลบไปก่อน แต่ฉันอยากจะใช้การกระทำจริง ๆ บอกกับเธอมากกว่าว่า ถ้าฉันฟื้นเป็นคนแรกถูกสอบสวน ฉันจะไม่ยอมจำนน คนของเธออยู่ที่นี่ พวกเราใช้ความจริงมาพิสูจน์”
หูเสี่ยวหนิวกล่าวต่อว่า “ที่จริงฉันก็อยากหลีกทางมาก แต่สองวันนี้ทุก ๆ ครั้งที่ฉันนอนหลับก็จะฝันเห็นเพื่อนคุนหลุนตะโกนลั่นให้รีบไป ฉันหูเสี่ยวหนิวก็ไม่ใช่คนที่กระดูกแข็งเป็นพิเศษ แต่วันนี้ถ้าถอยไป ฉันกลัวว่าอนาคตฉันจะหลับไม่ลงแล้ว!”
หวังอวิ๋นเอ่ยเสียงอ่อนโยนว่า “เป็นนายที่บังคับฉัน ฆ่าพวกเขา ที่โลกภายนอกจะให้พวกคุณคนละล้าน”
แต่ยังไม่ทันที่คนข้างหลังเธอจะเกิดปฏิกิริยา ด้านนอกตรอกเล็ก ๆ จู่ ๆ ปรากฏเสียงฝีเท้าอันแปลกประหลาด
เสียงฝีเท้านั้นจากไกลมาใกล้ บางครั้งเหมือนอยู่ด้านซ้าย แต่ก้าวถัดไปกลับมาถึงด้านขวา ถึงขนาดที่ว่าชั่วขณะหนึ่ง ทุกคนล้วนรู้สึกว่าเสียงฝีเท้าอยู่ที่ด้านหลังตนเอง
แต่ทุกคนหันหน้ากลับไปดูกลับมองไม่เห็นเงาร่างของผู้ใด
อย่างช้า ๆ สุดถนนเล็กมีร่างคนคนหนึ่งค่อย ๆ ปรากฏชัดขึ้นมา ชายอายุประมาณสามสิบปีคนหนึ่งเดินมาถึงใจกลางของทุกคนเสมือนด้านข้างไร้ผู้คน เขาสำรวจมองบรรยากาศอันตึงเครียดรอบด้านอย่างนิ่งสงบ ถามหวังอวิ๋นเสียงอ่อนโยนว่า “เธอก็คือหวังอวิ๋นใช่ไหม หาง่ายกว่าที่ฉันคาดไว้หน่อย”
หวังอวิ๋นอึ้งไป “คุณเป็นใคร”
ผู้ชายสวมชุดโค้ทสีดำ ด้านในเป็นชุดสูทหรูหรา บนหน้าอกแขวนนาฬิกาพกย้อนยุคที่ไม่เข้ากับยุคสมัยไซเบอร์ เส้นผมยาวปานกลางถูกหวีไปหลังศีรษะ มัดเป็นมวยเล็ก ๆ
บนมือเขาสวมถุงมือหนังแกะเล็ก ๆ สีดำหนึ่งคู่ ตอนที่นิ้วขยับ พื้นหนังของถุงมือจะส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าด
“ผม?” ชายหนุ่มคิดดู “นานมากแล้วที่ไม่มีคนถามว่าผมเป็นใคร งั้นขอผมแนะนำตัวเองหน่อย ชมรมเหิง หลี่ตงเจ๋อ”
หวังอวิ๋นอุทานเสียงต่ำ “หลี่ตงเจ๋อแห่งชมรมเหิง?”
“การอุทานประเภทนี้ค่อนข้างเห็นบ่อย แต่ยังไม่ต้องพะวงกับเรื่องนี้” หลี่ตงเจ๋อคิดดู “บอสให้ผมถามคุณหนึ่งคำถาม ผู้บงการของคดีลักพาตัวครั้งนี้สรุปว่าเป็นใคร คุณคิดดูให้ดี ๆ นะ เรื่องนี้ผมจะต้องได้รับคำตอบในวันนี้”
หวังอวิ๋นอึ้งไป เธอกล่าวอย่างเบลอ ๆ ว่า “ฉันไม่รู้จริง ๆ ค่ะว่าอีกฝ่ายเป็นใคร วันที่สองหลังจากที่พวกเราสี่คนเกิดเรื่องที่บ้านเจียงเสวี่ย ในกระเป๋าฉันจู่ ๆ มีจดหมายหนึ่งฉบับเพิ่มขึ้นมา บนซองจดหมายติดแสตมป์ลายมารร้าย ในจดหมายบอกว่าเขาจะติดต่อกับฉัน ตอนนั้นฉันกลัวมาก เพราะฉันสัมผัสไม่ได้ด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายเอาจดหมายมายัดใส่กระเป๋าฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ คนที่มีเวทมนตร์ยิ่งใหญ่อย่างนี้ อยากจะฆ่าฉันจะต้องง่ายมากเลย!”
“เข้าใจแล้ว เป็นวัตถุต้องห้าม ACE-017 แสตมป์มารร้าย” หลี่ตงเจ๋อพยักหน้า
หวังอวิ๋นถามอย่างขลาดกลัวว่า “ท่านมาที่นี่ยังมีธุระอะไรอีกไหมคะ”
หลี่ตงเจ๋อพยักหน้าอย่างสงบนิ่ง “อ้อ ผมมาฆ่าคุณ”
สีหน้าของหวังอวิ๋นค่อย ๆ แปรเปลี่ยนไป ซับซ้อนเหมือนสีน้ำมันถาดหนึ่งที่ถูกพลิกคว่ำบนพื้น
“สรุปแล้วฉันผิดอะไร!” จู่ ๆ เธอถามขึ้นมาอย่างเสียสติ “เพราะอะไรพวกคุณล้วนอยากจะฆ่าฉัน!?”
หลี่ตงเจ๋อคิด “ผมก็ไม่รู้นะ บอสแค่บอกว่าอยากฆ่าคุณ ผมก็ไม่ได้ถามว่าเพราะอะไร”
พูดจบ เขายกมือกำอากาศ
พริบตาถัดมา หวังอวิ๋นรู้สึกว่าอากาศรอบตัวของตนเองเหมือนจะถูกดูดออกไป เข้าไปสู่สภาพแวดล้อมที่เป็นสูญญากาศอย่างสิ้นเชิง ภายใต้แรงบีดอัดอันไม่อาจบรรยาย เส้นเลือดปริแตกภายใต้ผิวหนังไปทีละเส้น
เรียบง่าย
ตรงไปตรงมา
……
ณ ขณะเดียวกัน หลี่ซูถงมองไปทางชิ่งเฉินถามว่า “เอาล่ะ หลี่ตงเจ๋อน่าจะฆ่าสายข่าวคนนั้นที่เธอบอกแล้ว”
ชิ่งเฉินอึ้งไป “เดี๋ยวนะครับ ครูบอกให้หลี่ตงเจ๋อลงมือด้วยตัวเองเลยเหรอครับ”
ในความประทับใจของเขา หลี่ตงเจ๋อเป็นบุคคลที่สถานะสูงส่งยิ่งในโลกภายใน ถึงอย่างไรก็เป็นบุคคลที่สามารถจองเหมาภัตตาคารรื่อกวงได้ตรง ๆ การฆ่าหวังอวิ๋นยังไม่ถึงกับต้องลงมือด้วยตัวเองปะ
หลินเสี่ยวเสี้ยวที่อยู่ด้านข้างหัวเราะฮิ ๆ กล่าวว่า “หลี่ตงเจ๋อเป็นคนที่ใกล้ชิดบอสที่สุด คนที่บอสให้ฆ่า เขาลงมือด้วยตัวเองมาโดยตลอด”
ไม่กี่นาทีให้หลัง บนอีรีดเดอร์ในมือหลินเสี่ยวเสี้ยวจู่ ๆ ได้รับข้อความหนึ่งข้อความ ในนั้นมีเพียงคำว่า ACE-017 ไม่กี่ตัวอักษร
“อีรีดเดอร์ของคุณยังสามารถรับข่าวสารภายนอกได้ด้วยเหรอ” ชิ่งเฉินสงสัย
“อ้อ ผมรับผิดชอบการช่วยบอสติดต่อกับโลกข้างนอกน่ะ” หลินเสี่ยวเสี้ยวหัวเราะฮิ ๆ กล่าว “ดูท่าตัวการร้ายจะติดต่อกับหวังอวิ๋นผ่าน ACE-017 ข้อสงสัยนี้น่าจะช่วยคุณแก้ไขได้แล้วล่ะ คนหลังม่านคนนี้ไม่เรียบง่ายเลย ในระยะเวลาสั้น ๆ ก็เกาะกุมวัตถุต้องห้ามได้แล้วหนึ่งชิ้น”
“ACE-017 คืออะไร เลขรหัสของวัตถุต้องห้ามเหรอ มีประโยชน์อะไร” ชิ่งเฉินถาม
“อืม วัตถุต้องห้าม ACE-017 ถูกคนเรียกอีกอย่างว่าแสตมป์มารร้าย” หลินเสี่ยวเสี้ยวกล่าว “หลังจากได้รับ ป้อนเลือด 1600CC หนึ่งครั้งจะสามารถทำให้มันยอมรับนายแล้วสิงอยู่ในท้องโฮสต์ ภายใน 24 ชั่วโมงที่ยอมรับนาย เลือดต่างถิ่นไม่สามารถปรากฏขึ้นมาร่างกายของโฮสต์ หลังจากนั้น ทุกครั้งที่กรีดนิ้ว เลือดที่หยดลงบนซองจดหมายล้วนจะสามารถกลายเป็นลายแสตมป์มารร้าย จากนั้น จดหมายฉบับนั้นจะไปยังสถานที่ใด ๆ ก็ตามที่คุณอยากให้มันไปถึง แต่ที่ที่ไปถึงนี้เหมือนจะมีข้อจำกัด แถมอย่างมากที่สุดเขียนได้แค่หนึ่งประโยค”
ชิ่งเฉินอึ้งไป คนปกติตอนที่เสียเลือดปริมาณ 800CC ก็จะปรากฏสีหน้าซีดขาว หลั่งเหงื่อเย็น มือเท้าเกิดอาการหนาวเหน็บ เสียเลือด 1500CC ขึ้นไปจะก่อให้เลือดที่ไปเลี้ยงสมองไม่เพียงพอ
นี่เป็นเรื่องที่เอาชีวิตคน
หรือพูดได้ว่า อยากจะกลายเป็นเจ้านายของแสตมป์มารร้ายจะต้องเสี่ยงชีวิต
หลินเสี่ยวเสี้ยวดูออกว่าชิ่งเฉินคิดอะไรอยู่ จึงได้กล่าวว่า “ว่ากันว่าลายบนแสตมป์จะเปลี่ยนไป ถ้ามีคนทน 24 ชั่วโมงนี้ไม่ไหว ลายมารร้ายบนแสตมป์จะเข้าใกล้รูปลักษณ์ของคนตาย มีคนพูดว่า นั่นคือวิญญาณถูกแสตมป์รับเอาไป”
เยี่ยหว่านพยักหน้า “วัตถุต้องห้ามนี้เมื่อก่อนอยู่ในมือท่านประธานาธิบดีสมัยที่ 4 ภายหลังเขาถูกฆ่าในวัยชรา แสตมป์มารร้ายไม่รู้ร่องรอย”
จู่ ๆ ชิ่งเฉินคิดว่า หวังอวิ๋นกลายเป็นสายข่าวก็มีเหตุผลส่วนเล็ก ๆ ที่ถูกกจดหมายฉบับนี้ขู่ขวัญ
แต่นี่ไม่ได้เป็นเหตุผลให้อีกฝ่ายกระทำชั่วเลย
“แสตมป์นี้มีประโยชน์อื่นไหม” ชิ่งเฉินถาม “อย่างเช่นกระตุ้นความคิดชั่วร้ายหรือด้านมืดของคนรับจดหมาย”
หลินเสี่ยวเสี้ยวปฏิเสธ “ความสามารถของวัตถุต้องห้ามส่วนมากมีหนึ่งเดียว แสตมป์มารร้ายอาจจะมีแค่ฟังก์ชั่นส่งจดหมาย มีแค่วัตถุต้องห้ามไม่กี่ชิ้นถึงจะมีความสามารถหลายประเภท”
“ตัวอย่างเช่น?” ชิ่งเฉินอยากรู้
“เช่น…… ACE-005 ที่กัวหู่ฉานอยากหา” หลินเสี่ยวเสี้ยวมองชิ่งเฉินแล้วขยิบตาให้
………………………………………
วัตถุต้องห้ามอย่างที่หนึ่งเผยโฉมแล้ว หลังจากนี้ยังมีวัตถุต้องห้ามโผล่มาอีกเยอะมาก ๆ ค่ะ บางอันสำคัญมาก ๆๆๆๆ แต่บางอันก็ค่อนข้างไร้สาระ อย่างเช่นมีวัตถุต้องห้ามอันหนึ่งเป็นกล่องทิชชู่ที่ดึงทิชชู่ออกมาได้ไม่จำกัด 555 หรือนาฬิกาพยากรณ์อากาศ
ตอนที่ 102 – รหัสลับของวัตถุต้องห้าม