บทที่95 เธอจะอธิบายอะไรหน่อยมั้ย?
ถ้าเมิ่งอี้หลั่งยังช่วยลูกชายเขาไม่ได้อีก เมิ่งเสี่ยวหลงคงต้องถูกส่งไปยังกองทัพเมืองB ส่งไปที่สำนักรปภ.รอประหารแล้ว
เมืองBอยู่ที่เจียงเป่ย เป็นสถานที่เขตกองทัพและเป็นที่อยู่ดั้งเดิมตั้งแต่บรรพบุรุษของตระกูลล่อ(พระราชวงศ์) การระวางโทษก็เข้มงวดเหมือนที่เมืองหลวง ถึงตอนนั้นค่อยจะไปช่วยคน คงเป็นไปไม่ได้แล้ว!
__ __
ไวน์ข้าวที่เลือกความเข้มข้นของแอลกอฮอล์มันสูง มู่เทียนซิงดื่มไปแค่2-3คำ เธอก็ไม่กล้าดื่มแล้ว
วันนี้คุณอาจจะขอมั้นเธอด้วย เกิดเธอเมาขึ้นมา จะทำไงดีล่ะ?
ดวงตาคู่นึงกำลังจ้องไปที่เธอ และเข้าใจในทุกความรู้สึกนึกคิดของเธอ หลิงเล่นเอียงศีรษะเล็กน้อย วางถ้วยลงบนโต๊ะกาแฟ
ถ้วยของเขา ทานหมดแล้ว
เมิ่งอี้หลั่งรีบเอ่ยว่า:”ซือซ่าวครับ ถ้าซือซ่าวชอบทาน นี่ยังมีอีกนะครับ!”
บนโต๊ะยังมีอีก2ถ้วยที่ยังไม่มีใครกิน
แต่หลิงเล่ท่าทีเหมือนไม่ได้ยิน ในขณะที่ทุกคนกำลังอึ้งทำแววตาประหลาดใจ มือใหญ่ของเขาก็ยื่นไปตรงด้านหน้ามู่เทียนซิง
ความหมายนั้น มันมีความหมายอะไรบางอย่าง!
มู่เทียนซิงหน้าแดง เธอก้มศีรษะลงเล็กน้อยพร้อมกับแลบลิ้นเลียริมฝีปาก มือทั้งสองข้างถือถ้วยและเดินมาตรงที่เขานั่งอยู่ และวางถ้วยลงบนฝ่ามือเขา:”ขอบคุณค่ะ”
ซึ่งเธอเองก็รู้สึกเผ็ดไปหน่อยจริงๆ
มันไม่เข้มข้นเหมือนที่คุณยายทำให้ตอนเด็กๆ มีเพียง1เปอร์เซ็นต์ของกลิ่นไวน์ข้าวที่เธอยังพอทานได้
หลิงเล่ยิ้มแย้มรับถ้วยมาเพียงไม่กี่วิ ก็กลืนกินของในถ้วยจนหมด กิริยาท่าทีของเขาดูสง่างดงามดั่งสายน้ำลำธาร
เขาวางถ้วยลงข้างๆถ้วยที่วางก่อนหน้านี้ โดยวางติดๆกันเป็นคู่เคียงกัน และยื่นมือใหญ่ของเขากลับมา อย่างพอใจ
กลับมานั่งปกติ ซึ่งขณะนี้หนีหย่าจูนก็ทานหมดแล้ว
ทุกคนทยอยทานเสร็จหมดแล้ว
หนีหย่าจูนกำลังจะจะเอ่ยปากพูดอะไรบางอย่าง ดันมีเสียงคนกำลังเดินก้าวมาจากชั้นบน
หลิงเล่ขมวดคิ้วทำสีหน้าอย่างไม่ค่อยพอใจ
เขาไม่ชอบให้คนแปลกหน้ามาตีสนิท หนีหย่าจูนฐานะสูงส่ง เขาจะไม่ยอมให้คนไม่รู้จักมาเข้าหาเขาอยู่ใกล้เขาง่ายๆหรอก!
มู่อี้เจ๋อสองผัวเมียมองไปด้วยสายตาที่ประหลาดใจ แต่สิ่งที่พบคือ หญิงสาวที่ตัวเท่ากันกับมู่เทียนซิง กำลังยืนอย่างงดงามตรงราวบันไดสีน้ำตาลทอง
แต่เธอสวมเดรสกระโปรงยาวสีส้มสดใส และยังแต่งหน้าอีกด้วย
แต่งหน้านี้ จะอธิบายยังไงดีอ่ะ
ในสายตาของหลิงเล่กับหนีหย่าจูนคือ บนใบหน้าเธอมีครบทุกสี รู้สึกว่ามันไม่เหมือนหน้าคนเลยด้วยซ้ำ เหมือนจานสีซะมากกว่า
เธอทำหน้าเขินอายเหมือนสาวเรียบร้อยอ่อนหวานกำลังเดินลงบันไดมา แววตาเปล่งประกายระยิบระยับ เธอกวาดตามองไปที่หลิงเล่เธอทำตาใสปิ้ง พอกวาดตาไปเห็นเก้าอี้รถเข็น เธอตะลึงแป๊บรีบหลบสายตา และกวาดสายตาไปที่หนีหย่าจูนต่อ ทีนี้เธอมองตาค้างไม่มองที่อื่นเลย
เธอค่อยๆเดินมาใกล้ และแกล้งทำเป็นพูดเหมือนไม่ได้ตั้งใจกวนทุกคน:”ทางบ้านมีแขกเหรอคะ ดิฉันยังไม่รู้เลยอ่ะค่ะ นอนอยู่ในบนห้องทั้งวันเลย คุณพ่อ คุณลุงมู่ น้าซิน แล้วนี่คุณชายหนีใช่มั้ยคะ?”
แต่เวลานี้ ทุกคนเงียบไม่มีใครตอบคำถามเธอเลย!
เพราะทุกคนกำลังเห็นภาพน่าตกตะลึงเป็นที่สุด!
ติ่งหูของเมิ่งเสี่ยวหวี ใส่ประดับด้วยต่างหูมุกทองของมู่เทียนซิง!
“โอ้ สวรรค์ช่วย!” มู่เทียนซิงเอ่ยขึ้นแล้วรีบเอามือปิดปาก เธอตกใจจนทำไรไม่ถูก
หลิงเล่เห็นปฏิกิริยาสีหน้าของมู่เทียนซิงแบบนี้ เขารู้เลยว่า ต่างหูที่ผู้หญิงคนนี้กำลังใส่อยู่นั้นเธอขโมยมาแน่ๆ!
หนีหย่าจูนสีหน้าโกรธมาก!
มู่อี้เจ๋อสองผัวเมียก็คิดไม่ถึงมาก่อน!
มู่ลี่หลั่งที่ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น แต่จากประสบการณ์ของเขา เห็นการตอบสนองของทุกคนทำหน้าอึ้งตกใจแบบนี้ ทำให้เขาคิดบางอย่าง:ลูกสาวบ้านเขาไปก่อเรื่องอะไรขึ้นอีกเนี่ย
มู่เทียนซิงคิดได้ จึงรีบดึงตัวเมิ่งเสี่ยวหวี กล่าวว่า:”เธอหิวแล้วใช่มั้ย ในบ้านแขกเยอะ เดี๋ยวฉันพาเธอไปข้างบนกันดีว่า ไปกินบนห้องดีกว่านะ”
ความจริงมู่เทียนซิงก็ทำอะไรไม่ถูกแล้วเหมือนกัน
เมิ่งเสี่ยวหลงเกิดเรื่องขึ้นแล้ว ตอนนี้เมิ่งเสี่ยวหวียังขโมยต่างหูที่คุณหญิงเยว่หยาประทานให้เธอไปใส่แบบนี้
สวรรค์! มู่เทียนซิงปวดหัวเหมือนสมองจะแตกอยู่แล้ว
เมิ่งเสี่ยวหวีจ้องหน้าเธอและใช้เสียงที่ได้ยินเพียงสองคนกล่าวกับเธอว่า:”ทำไมขี้เหนียวใจแคบแบบนี้? ก็แค่ยืมใส่เครื่องประดับเอง! เดี๋ยวฉันก็คืนเธอน่า! ตั้งแต่เล็กจนโต มีอะไรบ้างที่เราสองคนไม่เคยใช้ร่วมกันล่ะ!”
มู่เทียนซิงอธิบายเธอไม่ไหวจริงๆ
เอาแต่ดึงเธอและบอกต้องรีบหลบก่อนเดี๋ยวนี้เลย ขืนอยู่ต่ออีก อาจจะเป็นหลิงเล่หรือหนีหย่าจูนที่จะเป็นคนจัดการลงโทษเธอ!
ผลที่ตามมาทั้งสองแบบ ไม่ว่าจะแบบไหน ล้วนเป็นสิ่งที่เมิงเสี่ยวหวีกับคนทั้งตระกูลเมิ่งไม่มาสามารถรับได้!
เจี่ยงซินเริ่มคิดได้ จึงไปช่วยดึงตัวเมิ่งเสี่ยวหวี:”เสี่ยวหวี หิวแล้วใช่มั้ย น้าซินขึ้นไปเป็นเพื่อนนะ เดี๋ยวก็มีคนส่งอาหารขึ้นไปให้เอง!”
“ทำอะไรน่ะ!”
เมิ่งเสี่ยวหวีออกแรงดิ้น เธอแค่อยากเห็นเสน่ห์ชายหนุ่มหล่อสุดของเมืองแค่นั้นเอง!
หนีหย่าจูนเหมือนบุรุษเทวดาในภาพวาดจิตรกรรมเลย
ดูแล้วเหมือนกับบัวหิมะเทียนซาน ที่มีความสง่างามมีเกียรติ เธอเห็นครั้งแรก ก็รู้สึกตกหลงรักเข้าแล้ว
ใครก็ตาม ที่จะมาสั่งเธอขึ้นห้อง ทำให้เธอเสียโอกาสได้เห็นผู้ชายไร้ที่ติ เธอจะไม่ยอมเด็ดขาด!
และตอนนี้ หนีหย่าจูนทนนั่งเฉยไม่ได้ละ：“มู่! เทียน! ซิง!”
เรียกชื่อของสาวน้อยทีละคำ หนีหย่าจูนจ้องหน้าเธอ:”เธอจะไม่อธิบายอะไรหน่อยเหรอ?
คนทั้งตระกูลมู่ตระหนกกลัวจนหนังศีรษะชาไปหมด!
เมิ่งอี้หลั่งยิ่งแล้วใหญ่เลยเขาไม่กล้าขยับปากพูดอะไรทั้งนั้น เพราะเขาไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
มู่เทียนซิงค่อยๆหันไปหาแลมองเขา พูดเสียงเบาๆว่า:”พี่หย่าจูน ที่จริงแล้ว..”
เธอยังไม่ทันพูดจบ เมิ่งเสี่ยวหวีก็พุ่งมาพร้อมกับแสดงท่าทีเหมือนพี่น้องที่รักและห่วงใยกัน ทำให้ต่างหูมุกทองนั้นเห็นได้ชัดเจนสะดุดตาเลย เพราะวิ่งมาทำให้ต่างหูส่ายไปมา
“คุณชายหนี! อย่าถือโทษโกรธเทียนซิงเลยนะคะ เธอก็เป็นคนแบบนี้อยู่ค่ะไม่ค่อยรู้มารยาท ไม่เรียบร้อย ไม่อ่อนโยน ไม่เฉลียวฉลาดพอ แต่ว่าเธอเป็นคนดีไม่คิดร้ายต่อใครเลยนะคะ หากเธอทำอะไรผิดไป ดิฉันต้องขอโทษแทนเธอด้วยค่ะ คุณชายเป็นผู้ใหญ่มีเมตตา อย่าถือสาเธอเลยนะคะ”
เมิ่งเสี่ยวหวีพูดจบ ดวงตาของเธอมองหนีหย่าจูนแววตาที่ลึกซึ้งจริงใจ ราวกับว่าที่เอพูดเป็นเรื่องจริง
มู่เทียนซิงมือจับหน้าผาก อยากเอาหัวมุดลงดินเลยซะตอนนั้น
มู่อี้เจ๋อสองผัวเมียเงียบได้แต่ถอนหายใจ
สายตาของหลิงเล่ เปรียบเสมือนกรวยน้ำแข็งแหลมทิ่มไปฝั่งเมิ่งเสี่ยวหวี ดูมีความดุร้ายอ่อนๆ
หนีหย่าจูนเห็นเมิ่งเสี่ยวหวีแบบนี้ เขาโกรธถึงกับอยากขำนาง จึงยิ้มมุม
ปากและเยาะเย้ยเธอ:”ทำไม ไม่รู้ตัวว่าโง่แล้วยังแกล้งรู้ทุกเรื่อง แบบนี้หรอสไตล์การใช้ชีวิตของคนตระกูลเมิ่งอ่ะ?”
ได้ยินแบบนี้ นอกจากคนในคฤหาสน์จื่อเวยแล้ว ทุกคนต่างตกใจหมด
เมิ่งเสี่ยวหวีตกใจกลัวจนไม่กล้าพูดอะไรอีก เธอมองไปหามู่เทียนซิง และคิดได้ว่าเมื่อกี้นี้เทียนซิงต้องการบอกอะไรเธอบางอย่าง แต่เธอยังไม่ทันได้รับรู้!
มู่เทียนซิงเดินไปข้างหน้าและเอ่ยขึ้นว่า:”พี่หย่าจูน เรื่องนี้โทษหนูเองค่ะ หนูไม่ได้เก็บต่างหูไว้ดีๆ หนูกับเสี่ยวหวีเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก เราก็ชอบแลกเปลี่ยนกันใส่เครื่องประดับ เป็นเพราะเธอไม่รู้ว่านี่เป็นต่างหูที่คุณหญิงเยว่หยาประทานให้หนู ก็เลยเกิดเรื่องแบบนี้เกิดพี่หย่าจูน หนูต้องขอโทษจริงๆนะคะ”
เมิ่งอี้หลั่งสองพ่อลูกถึงรู้อย่างตื่นตระหนกตกใจ
นี่เป็นต่างหูที่คุณหญิงเยว่หยาประทานให้มู่เทียนซิง?