บทที่70 ปัดความรับผิดชอบ
หลังจากรับประทานอาหารแล้ว ลี่จีถองก็โยนตะเกียบออกไป และพูดว่า “เดี๋ยวฉันจะออกไปช้างนอกสักพัก แต่ฉันได้พาสุนัขของฉันมาด้วยนี่สิ ฉันคงต้องขอให้ คุณเจียงดูแลแทนฉันที”
จากนั้น ลี่จีถองก็ให้คนรับใช้นำสุนัขตัวใหญ่เข้ามา
วิธีนี้ของลี่จีถองที่ปฏิบัติต่อ เจียงหยุนเอ๋อเหมือนกำลังใช้คนรับใช้ แต่ เจียงหยุนเอ๋อไม่กล้าพูดอะไร
เมื่อมองไปที่สุนัขตัวใหญ่ที่ถูกพามา ในใจของเจียงหยุนเอ๋อก็รู้สึกกลัวเล็กน้อย แต่ในที่สุดก็รับเชือกที่ผูกคอของสุนัขมาไว้ในมือของตนเอง
สุนัขตัวใหญ่อาจไม่คุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมนี่แปลกตา ก็เลยวิ่งหมุนไปรอบๆ ทำให้ เจียงหยุนเอ๋อตกใจอย่างแรง
เมื่อเห็นท่าทางที่กำลังกลัวของเธอ ลี่จีถองก็หัวเราะเยาะ และน้ำเสียงของเธอก็แฝงการดูถูก “เป็นคนที่ไม่เคยเห็นโลกมาก่อนจริงๆ แค่นี้ก็กลัวแล้ว”
“ฉัน … ฉันไม่ได้..” เจียงหยุนเอ๋อตอบโต้ด้วยเสียงเบา
ลี่จีถอง เหลือบมองเธอ และพูดว่า “ไม่กลัวก็จะดีที่สุด สุนัขของฉันเดินทางตามฉันจากที่ห่างไกลแบบนี้ ระหว่างทางก็ลำบากไม่น้อย ฉะนั้นคุณช่วยอาบน้ำให้มันด้วยนะคะ”
เจียงหยุนเอ๋อพาสุนัขไปที่ห้องน้ำ เธอบังคับตนเองเดินเข้าหาสุนัขอย่างอดกลั้น อีกทั้งสุนัขตัวนี้มีท่าทีไม่ดีต่อ เจียงหยุนเอ๋อเลย ทันทีที่ เจียงหยุนเอ๋อเปิดฝักบัว สุนัขตัวใหญ่ก็ตะโกน”โฮงๆ”ออกมา ต้องการวิ่งผ่าน เจียงหยุนเอ๋อออกไป
“อ้ายยย ” เจียงหยุนเอ๋ออุทานด้วยความตกใจ เกือบจะล้มลงกับพื้นด้วยแรงของสุนัขตัวใหญ่
คนรับใช้ทนไม่ได้อีกต่อไป จึงอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “คุณเจียงคะ ให้ฉันช่วยคุณไหมคะ”
“ช่วยเหรอ ฉันขอให้คุณช่วยเมื่อไหร่กัน แค่เรื่องเล็กๆธรรมดาๆแค่นี้ยังทำไม่ได้ เธอจะใช้อะไรได้ข้าง ฉันพูดไว้ที่นี่แล้วกัน ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้มาแทรกแซงเรื่องนี้ เรื่องนี้ให้เธอทำคนเดียวเสร็จเรียบร้อยเท่านั้น ” ลี่จีถองกล่าวอย่างไม่ไว้หน้าเลย ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความเคร่งขรึม
ในตอนนี้ แม้ว่าคนรับใช้ก็ต้องการช่วยเจียงหยุนเอ๋อ แต่ก็ไม่กล้าขัดขืนคำสั่งของลี่จีถอง จึงทำได้เพียงแค่ถอยออกไปอย่างเงียบๆ
เจียงหยุนเอ๋อพยายามระงับความกลัวและความกังวลในใจของเธอ นั่งยองๆเพื่ออาบน้ำให้สุนัขตัวใหญ่ สุนัขตัวใหญ่ส่งเสียงดัง และไม่ยอมสงบสติอารมณ์ ทำให้ เจียงหยุนเอ๋อทำอะไรไม่ถูก
เมื่ออาบได้ครึ่งทาง สุนัขตัวใหญ่ก็หลุดออกจากมือของเจียงหยุนเอ๋อ แต่เจียงหยุนเอ๋อไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก สุนัขตัวใหญ่จึงรีบวิ่งออกจากห้องน้ำทันที
จนกระทั่ง เจียงหยุนเอ๋อวิ่งตามออกมาถึงข้างนอก เธอก็เห็นสุนัขตัวใหญ่วิ่งออกไปจากประตูใหญ่ที่เปิดอยู่ แล้วมันหายตัวไปในทันที
ลี่จีถองที่นั่งอยู่ในห้องรับแขกเห็นฉากนี้ และโกรธอย่างมาก “ให้คุณอาบน้ำให้สุนัข คุณทำงานอย่างไรเนี่ย อย่าพูดถึงความรู้สึกของฉันที่มีต่อสุนัขตัวนี้ เพียงแค่ค่าตัวของมัน ฉันเดาว่าคุณคงไม่มีปัญญาที่จะจ่ายได้เลย ”
เจียงหยุนเอ๋อ รู้ว่าเธอผิดเอง เธอจึงได้แต่ก้มหัวลงและพูดว่า” ขอโทษค่ะ ฉันจะออกไปตามหาเดี๋ยวนี้ค่ะ”
ลี่จีถองจ้องมองเธอด้วยความโกรธ “แล้วคุณยังยืนทำอะไรที่นี่ละ คำพูดก็ฟังดูดี แต่ไม่รีบไปหามันเล่า”
” ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”เจียงหยุนเอ๋อก้มหน้าลงตลอด อดทนต่อข้อกล่าวหาทั้งหมดของลี่จีถอง
“ถ้าสุนัขไม่เจอ ก็อย่ากลับมา” พูดเสร็จ ลี่จีถองจากไปด้วยความโกรธ
ในใจของเจียงหยุนเอ๋อถอนหายใจออกมา เดินออกจากคฤหัสถ์อย่างทำใจ เดินตามหาสุนัขตัวใหญ่นั้น
เจียงหยุนเอ๋อตามหาเป็นเวลาสองสามชั่วโมงภายใต้ดวงอาทิตย์ที่แผดจ้า และถามผู้คนตลอดทาง ก็ไม่รู้ว่ามีกี่ตาที่มองเธอ แต่เธอก็ยังไม่พบสุนัขตัวใหญ่นั้น
เมื่อเห็นว่ามันสายมากแล้ว เจียงหยุนเอ๋อก็นึกขึ้นได้ว่า เสี่ยวถวนจื่อ กำลังจะเลิกเรียน เธอกังวลว่า เสี่ยวถวนจื่อ จะรออยู่ในโรงเรียนอนุบาลคนเดียว ไม่มีใครไปรับเขาก็อาจจะถูกเด็กคนอื่นรังแก ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจไปรับเสี่ยวถวนจื่อกลับมาก่อนจากนั้นค่อยออกมาหาสุนัขอีกที
เจียงหยุนเอ๋อ รีบไปที่โรงเรียนอนุบาลอย่างไม่หยุด และระหว่างทางก็เดินอย่างรีบเร่ง
เมื่อเห็น เจียงหยุนเอ๋อที่ผิดปกติ เสี่ยวถวนจื่อจึงถามด้วยความสงสัย “หยุนเอ๋อ แม่เป็นอะไรครับ ปกติแม่ไม่ได้ดูกังวลแบบนี้”
“หลังจากกลับบ้านแม่มีอะไรต้องทำ” น้ำเสียงของเจียงหยุนเอ๋อยังคงดูรีบเร่งเล็กน้อย
“อ๋อ ” เสี่ยวถวนจื่อพยักหน้าราวกับว่าเขาเข้าใจ และเดินตามเจียงหยุนเอ๋อกลับบ้านแบบนั้น
เมื่อมาถึงบ้าน ก็เห็นว่า เจียงหยุนเอ๋อไม่เพียงไม่พบสุนัขของเธอ แต่กลับไปรับลูกของเธอแทน ลี่จีถองก็อดไม่ได้ที่จะโกรธมากขึ้น เห็นได้ชัดว่า เจียงหยุนเอ๋อคนนี้ไม่ได้ใส่ใจคำพูดของเธอเลย
“เจียงหยุนเอ๋อ เป็นอะไรของคุณเนี่ย” ในตอนนี้เอง ลี่จีถองก็อดไม่ได้ที่จะเรียก เจียงหยุนเอ๋อว่า คุณเจียง อย่างสุภาพอีกต่อไป แต่เรียกเธอโดยตรง “ฉันบอกให้คุณไปหาสุนัข แต่ผลที่ได้ คือ คุณกลับไปรับลูกแทน
เดิมทีเจียงหยุนเอ๋อก็ทนลี่จีถองมามากพอแล้ว พอมาเจอเธอที่ยังไม่ยอมปล่อยวางแบบนี้อีก จู่ๆก็รู้สึกโกรธขึ้นมา
“ฉันรู้ ฉันตามหาให้คุณตอนนี้ไม่ได้หรือไง”
“คุณกล้าต่อปากต่อคำกับฉันเหรอ หรือคุณจะกล้าพูดว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของคุณ ทำไมละ มาถึงตอนนี้คุณยังอยากปัดความรับผิดชอบอีกเหรอ” ลี่จีถองจ้องมอง เจียงหยุนเอ๋ออย่างโกรธเคือง และพูดอย่างก้าวร้าว
เจียงหยุนเอ๋อไม่อยากยุ่งกับลี่จีถองอีกต่อไป เพียงแค่ต้องการหายไปจากเธอโดยเร็ว “ฉันพูดไปแล้ว ว่าฉันจะหาให้คูณตอนนี้ คุณยังต้องการอะไรอีก”
หลังจากพูดจบ เจียงหยุนเอ๋อ ก็ไม่สนใจลี่จีถองจะพูดอะไรอีกหรือเปล่า หันหลังแล้วเดินออกจากคฤหัสถ์ทันที
เมื่อเห็นหลังของเจียงหยุนเอ๋อเดินจากไป ลี่จีถองก็พูดออกมาอย่างโกรธเคืองว่า “ผู้หญิงคนนี้ไร้ยางอายจริงๆ จุนถิงทนเธอได้ยังไงกัน”
เจียงหยุนเอ๋อออกไปข้างนอกเป็นเวลานาน แต่ก็ยังไม่พบสุนัขตัวใหญ่นั้น ในพริบตาเดียวก็สี่ทุ่มแล้ว เจียงหยุนเอ๋อมองไปที่ท้องฟ้ามืดมิด ในใจก็ยังหงุดหงิดเล็กน้อย และก็คิดว่าจะไปแจ้งตำรวจมาจัดการดีหรือไม่
ในเวลานี้ ลี่จุนถิงเนื่องจากต้องทำงานล่วงเวลาเพิ่งกลับมาถึงบ้านตอนดึกมากแล้ว เมื่อมองไปที่ห้องรับแขกก็เจอกับความว่างเปล่า เขาจึงขมวดคิ้วและถามว่า ” หยุนเอ๋อและคุณป้าไปไหน”
คนรับใช้มองไปที่ลี่จุนถิงด้วยความวิตกกังวล จึงอธิบายให้เขาฟังอย่างตรงไปตรงมา “คุณหนูลี่กลับไปพักผ่อนที่ห้องของเธอแล้ว ส่วนคุณหนูเจียง … ถูกคุณหนูลี่ใช้ให้ออกไปหาสุนัขของเธอค่ะ”
“ตามหาสุนัขเหรอ เกิดอะไรขึ้น” ลี่จุนถิงขมวดคิ้วแน่น กลับรู้สึกว่าสิ่งต่างๆอาจไม่ง่ายอย่างนั้น
คนรับใช้ได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับเจียงหยุนเอ๋อที่ถูกใช้อาบน้ำให้สุนัขตัวใหญ่ในวันนี้อย่างละเอียด แต่ในระหว่างนั้นเจ้าสุนัขตัวใหญ่ก็วิ่งออกไปจากบ้าน ลี่จีถองจึงให้เจียงหยุนเอ๋อออกไปเพื่อตามหาค่ะ แล้วเธอก็เล่าเรื่องต่อจากนั้นที่เธอได้ทะเลาะกับเจียงหยุนเอ๋อให้ลี่จุนถิงฟังทั้งหมด
ลี่จุนถิงรู้สึกหงุดหงิดตนเองที่เขาวางใจให้เจียงหยุนเอ๋ออยู่กับลี่จีถองตามลำพัง ในขณะเดียวกันเขาก็เป็นห่วงความปลอดภัยของเจียงหยุนเอ๋อ เขาจึงรีบโทรหาเจียงหยุนเอ๋อ แต่ไม่มีใครรับสายเลย
เมื่อเห็นว่า เจียงหยุนเอ๋อไม่รับโทรศัพท์เลย ลี่จุนถิงก็ยิ่งกังวลมากขึ้น ไม่รู้ว่าตอนนี้เจียงหยุนเอ๋อจะอยู่ในสถานการณ์แบบไหน …
” เร็ว รีบจัดคนกลุ่มหนึ่ง ออกไปหาเจียงหยุนเอ๋อพร้อมผม” สีหน้าของลี่จุนถิงดูมืดมนและน่ากลัวอย่างมาก แล้วออกคำสั่ง