บทที่ 63 หลายอย่างเกิดขึ้น!
บทที่ 63 หลายอย่างเกิดขึ้น!
คุณนายเฉินเห็นอย่างนั้น ก็ไม่คาดคิดเช่นกัน “ซีซี รินน้ำให้พี่สาวของลูกเร็ว ๆ”
เฉินซีซีรีบร้อนจ่อแก้วไวน์ไว้ที่ปากของพี่สาว
ซูโย่วอี๋ดื่มมันรวดเดียวหมด
ซึ่งทำให้ เอ่อ…หายใจไม่ออก
มันร้อนมาก
จนคอของเธอแสบร้อนไปหมด
ทั้งใบหน้าและหูของซูโย่วอี๋ก็เปลี่ยนเป็นสีแดง
ลู่เฉินที่นั่งตรงข้ามเห็นอย่างนั้นก็กลั้นหัวเราะไม่อยู่
ด้านคุณนายเฉินรู้สึกเสียใจมาก “เป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่น่าตักอาหารให้คุณโดยไม่ถามว่าคุณกินเผ็ดได้ไหม”
หลังจากดื่มน้ำไปสองอึก เธอก็พูดว่า “มันไม่ใช่ความผิดของคุณค่ะ ฉันกินเผ็ดได้ แต่ฉันเพิ่งลดน้ำหนักได้ไม่นาน เลยไม่ได้กินมันมานานแล้วน่ะค่ะ”
หลังจากดื่มไปได้สักพักก็ถึงคิวของซูโย่วอี๋ เฉินป๋อเฉียงกล่าวว่า “โย่วอี๋ ฉันเห็นคุณรินไวน์แล้ว คุณดื่มได้ไหม”
ซูโย่วอี๋พยักหน้า
“ซีซีของเราชอบคุณมาก ต้องขอโทษด้วยนะคะถ้าเธอสร้างปัญหาให้คุณ”
เฉินซีซีหยิบน้ำผลไม้ขึ้นมาและชนแก้วกับซูโย่วอี๋เบา ๆ “ขอบคุณพี่สาว ฉันชอบพี่ที่สุด”
“โย่วอี๋ เราเห็นว่าคุณห่วงใยซีซีมาก ถ้าคุณต้องการความช่วยเหลือในอนาคต บอกฉันได้เลย ฉันจะไม่ปฏิเสธเด็ดขาด”
เขาให้คำสัญญา แต่ถึงอย่างนั้นซูโย่วอี๋ก็รีบพูดว่า “คุณลุงคะ เรื่องเล็กน้อยแค่นี้อย่ากังวลเลยค่ะ”
เธออายเกินกว่าจะพูดขอบคุณ
เหล่าคนที่นั่งอยู่อดไม่ได้ที่จะอิจฉาซูโย่วอี๋ที่เธอโชคดีได้สนิทสนมกับเฉินป๋อเฉียง ผู้มีอำนาจในไต้หวันจากการช่วยเหลือเฉินซีซี
ซึ่งนี่มันหมายความว่า หากมีใครมากลั่นแกล้งซูโย่วอี๋ในอนาคต ต้องชั่งน้ำหนักก่อน
ไม่ต้องบอกว่า ซูโย่วอี๋นั้นสำคัญต่อเฉินป๋อเฉียง
แต่ที่สำคัญที่สุดคือเฉินซีซี!
อย่างที่ทราบกันดีว่าเฉินป๋อเฉียงรักลูกสาวของเขามาก หลังจากมีเฉินซีซีแล้ว เขาก็ยืนกรานที่จะทุ่มเทความรักทั้งหมดให้ลูกสาวคนนี้แทนการมีลูกอีกคน
เพราะอย่างนั้นซูโย่วอี๋จึงสำคัญกับเขามากเช่นกัน
เฉินซีซีเห็นอย่างนั้นก็แอบยกนิ้วให้พ่อของเธอ
ทำได้ดีมากพ่อ!
พี่สาวก็ต้องชอบ พี่สาวต้องยอมอยู่กับเธอตลอดแน่ 5555
เมื่อมีเฉินซีซีอยู่ บรรยากาศก็คึกคัก และทั้งมื้ออาหารก็รื่นเริงมาก ไม่เหมือนที่เธอจินตนาการไว้เลยสักนิด
เธอไม่รู้ว่าที่เฉินซีซีให้เธอดื่มไวน์นั่นมากเกินไปหรือเปล่า เพราะตอนนี้ซูโย่วอี๋รู้สึกเมาเล็กน้อย
ตามความสามารถในการดื่มของเธอ แก้วเดียวไม่ทำให้เธอเมาได้
สุนัขจิ้งจอกยิ้ม [ซู่จู่ คุณต้องการยาแก้เมาไหม]
ซูโย่วอี๋รู้ว่าเธออารมณ์เสีย
‘จัดมาเลย ต้องใช่เม็ดช็อกโกแลตกี่เม็ด’
[แค่ 12 เม็ดช็อกโกแลต ราคากันเอง คุณต้องการไหม]
ซูโย่วอี๋กลอกตาแล้วพูดว่า “งั้นไม่เอา”
เธอยังไม่เมา
สุนัขจิ้งจอกนี่พยายามหาเรื่องให้เธอใช้เม็ดช็อกโกแลต
ภายในห้อง แขกและซู่จู่ต่างสนุกสนานกัน และในพริบตาเดียว งานเลี้ยงก็ถึงเวลาเลิกลา
เฉินซีซีจะไปสนามบินเพื่อส่งพ่อแม่ของเธอ
ซูโย่วอี๋จึงเดินตามมา “ซีซีรีบกลับมาหลังส่งพ่อแม่เสร็จนะ เธอรู้ที่อยู่แล้ว ฉันปวดหัว คงไปกับเธอไม่ได้”
เฉินซีซีพยักหน้า “ไม่ต้องห่วงพี่สาว เสี่ยวหลิวจะพาฉันมาส่ง”
เสี่ยวหลิวที่เธอพูดถึงน่าจะเป็นคนขับรถประจำของครอบครัว ดังนั้นเธอจึงวางใจ
ในตอนนั้นเอง คุณนายเฉินก็เดินมาหาเธอและพูดว่า “โย่วอี๋ เป็นอะไรมากไหม รอเดี๋ยวนะ ฉันจะจัดคนขับรถไปส่งที่บ้าน”
คุณนายเฉินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมโทร
ซูโย่วอี๋โบกมือ “ไม่เป็นไรค่ะ ๆ ฉันมีสติมาก ไม่มีปัญหา”
“คุณป้าเฉินครับ ผมอาสาพาเธอกลับให้เองครับ”
เสียงทุ้มของลู่เฉินดังขึ้นจากด้านข้าง
ซูโย่วอี๋มองกลับมาที่เขาอย่างตกตะลึง “ประธานลู่?”
“คนขับรถของผมอยู่ข้างล่างครับ คุณป้าเฉินไม่ต้องห่วง”
งั้นเหรอ?
หลังจากดื่มแอลกอฮอล์เข้าไป จิตใจของซูโย่วอี๋ก็สับสนเล็กน้อย และใช้ความคิดลดลง “งั้นฉันไปก่อนนะคะ คุณลุง คุณป้า”
ตึ๊ง!
[ภารกิจเสร็จสิ้น: ขอแสดงความยินดีที่ซู่จู่เสร็จสิ้นภารกิจการรับประทานอาหารเย็นร่วมกัน และได้รางวัล ‘ค่าความใกล้ชิดกับสัตว์เลี้ยงอย่างแท้จริง’]
ความสัมพันธ์กับสัตว์เลี้ยง?
ฟังดูเหมือนจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับการร้องเพลงและการเต้น
หลังจากที่ลู่เฉินและซูโย่วอี๋จากไปแล้ว เฉินซีซีก็ถามเธอด้วยความสงสัย “แม่คะ เขาไว้ใจได้ไหมคะ”
“คุณลู่ดูเย็นชามาก หนูกลัวว่าเขาจะโยนพี่สาวไว้บนถนนคนเดียว”
“ผู้ชายกับผู้หญิงอยู่กันตามลำพังจะมีอะไรไปได้ ทำไมแม่มั่นใจขนาดนั้น”
คุณนายเฉิน “เฉินซีซี แม่ขอเตือนลูกให้ดูการ์ตูนน้อยลง ทุกวันลูกคิดแต่เรื่องไร้สาระจริง ๆ”
เฉินซีซีพึมพำด้วยความคับแค้นใจ ก็เธอเป็นห่วงความปลอดภัยของพี่สาวนี่!
รถกำลังเคลื่อนตัวอยู่บนถนน
ภายในรถเงียบกริบ
คนขับมองไปที่คนสองคนที่เบาะหลังแล้วถามว่า “ประธานลู่ บ้านของเธออยู่ที่ไหนเหรอครับ?”
เจ้านายของเขาไม่เคยพาเพื่อนผู้หญิงกลับบ้านมาก่อน ไม่ต้องพูดถึงเพื่อนผู้หญิงคนนี้ไม่สวยเอาซะเลย
ด้านลู่เฉินที่เมาเล็กน้อย
เขาพิงเบาะอย่างเกียจคร้านและดึงเน็กไทอย่างหงุดหงิด “ถามเธอสิ”
ซูโย่วอี๋บอกที่อยู่ของเธอทันที
ที่เบาะหลังมีแค่สองที่นั่งและมีกล่องเก็บของตรงกลางแยกทั้งสองเบาะเอาไว้
ซูโย่วอี๋นั่งอย่างสุภาพ ขณะที่มองมือของลู่เฉินที่วางอยู่บนกล่องเก็บของ
นิ้วของเขาเรียวยาว มีข้อต่อกระดูกที่โดดเด่น
นาฬิกาสีเงินที่อยู่บนข้อมือของเขามีเพชรที่ส่องประกายยามถูกไฟจากถนน มันสวยจริง ๆ
เป็นนาฬิกาที่สวยมาก
มือก็ดูดี
ซูโย่วอี๋คิดไม่ออกว่าใครจะมีมือที่สวยราวกับงานศิลปะได้ขนาดนี้
ดวงตาของเธอค่อย ๆ มองขึ้นไป
สายตาของเธอผ่านเอวและหน้าท้องแน่นของลู่เฉิน ไปถึงกระดูกไหปลาร้าที่ยื่นออกมา คางคม ริมฝีปากบางเซ็กซี่ และจมูกโด่ง
ซูโย่วอี๋อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย
จากนั้นเธอก็พบกับดวงตาที่ยิ้มแย้มของลู่เฉิน
ครั้งนี้เท่านั้นที่รอยยิ้มของเขาดูตลก
มันแตกต่างจากก่อนหน้านี้
ลู่เฉินโน้มตัวเข้ามาใกล้และหยุดตรงหน้าเธอ เจ้าของนัยน์ตาคู่สวยเอ่ยขึ้น “คุณแอบมองผมเหรอ?”
ซูโย่วอี๋กะพริบตาและกลืนน้ำลายอีกครั้ง
“ประธานลู่ คุณเมาแล้ว”
ซูโย่วอี๋รีบหันไปอีกทาง
ใบหน้าหล่อที่อยู่ตรงหน้าทำให้เธอวิงเวียน
ในสถานการณ์นี้ ซูโย่วอี๋นึกถึงประโยคยอดนิยมบนอินเทอร์เน็ตได้
เธอเคยดูถูกผู้ชายที่กินหญ้าอ่อน
แต่ตอนนี้เธอกลับต้องเกลียดตัวเองที่หวั่นไหวกับผู้ชายกินหญ้าอ่อน
ลู่เฉินจับคางของซูโย่วอี๋ด้วยนิ้วเรียวของเขา และบังคับให้เธอมองมาที่เขา “คุณโกหกเหรอ?”
ซูโย่วอี๋ปัดมือของลู่เฉินออก “เปล่านะ”
คนขับรถตกใจมาก
ผู้หญิงคนนี้ปัดมือเจ้านายเหรอ?
กล้าเกินไปแล้ว!
ลู่เฉินเหล่มองเธอสักพักก่อนที่จะนั่งตามท่าปกติ
ผ่านไปไม่ถึงนาที
“ผมขอน้ำหน่อย”
ข้างขวาของเขาก็มีน้ำไม่ใช่เหรอ?
ซูโย่วอี๋แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน
ลู่เฉินพูดอีกครั้ง และจับหน้าของซูโย่วอี๋ให้หันมองที่เขา
แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ผมต้องการดื่มน้ำ”
คนขับที่เคยทำเป็นตาบอด กลับได้สติ
“คุณผู้หญิงครับ ช่วยหยิบน้ำให้ท่านประธานด้วยครับ ก่อนประธานลู่จะเมามากกว่านี้…”
คนขับพยายามคิดคำคุณศัพท์
ออดอ้อน?
อ่อนไหว?
เจ้าเล่ห์?
ลำบากใจ!
ถูกต้อง
มีหลายอย่าง!
ใช่มีหลายสิ่งหลายอย่าง
ซูโย่วอี๋มองไปที่ลู่เฉินอีกครั้ง เขาเมาจริงเหรอ?
ถึงมันจะเป็นการกระทำธรรมดา ๆ แต่มันดูไร้เดียงสาเกินไปสำหรับประธานลู่
แต่ถึงอย่างนั้น เมื่อจ้องมองเขาใกล้ ๆ
ดวงตาของเขาดูเหม่อลอยเล็กน้อย
ซูโย่วอี๋หยิบน้ำข้างตัวเธอ เปิดเกลียวฝาขวดแล้วยื่นให้ “นี่ค่ะ น้ำของคุณ”
“ป้อน”
อะไรนะ?
ลู่เฉินกลายเป็นคนปัญญาอ่อนตอนเมางั้นเหรอ?
ในขณะที่ลังเล คนขับก็พูดว่า “รบกวนด้วยครับ คุณผู้หญิง”
ซูโย่วอี๋จ่อขวดน้ำแร่ไปที่ปากของลู้เฉิน