บทที่ 443 หลี่จิ่วเต้า ‘นี่มันสุดยอดเกินไปแล้ว!’
เวรเอ๊ย!
ตาแก่ผู้นี้คุยโวเกินไปแล้ว!
ยอดเซียน หนึ่งในใต้หล้า มีข้าตงฟางเวิ่นจึงมีฟ้า!
ยังมีเซียนไร้เทียมทาน!
ไหนจะราชันไร้พ่าย!
สิ่งที่แปลกประหลาดน่าขบขันที่สุดก็คือ เอ่ยนามของข้า ฟ้าดินล้วนนอบน้อม!
ตาแก่นี่จะอวดดีเกินไปหน่อยแล้วกระมัง!
สั่งสอน!
แบบนี้ต้องสั่งสอนตาแก่ให้ดีแล้ว!
ทั้งต้นหลิวและเจ้าหินกล่าวขึ้นมาในใจ
“เก่งกาจยิ่ง ข้าสัมผัสได้ถึงรัศมีเต่า*[1]จากวาจาเหล่านี้ นี่เป็นลักษณะของยอดฝีมือไร้เทียมทานอย่างนั้นหรือ?”
เจ้าก้อนหินกล่าว
“อืม นี่คือลักษะของยอดฝีมือไร้เทียมทาน”
ตงฟางเวิ่นพูดด้วยรอยยิ้ม
ทว่าเขาก็ตอบสนองกับถ้อยคำก่อนหน้าอย่างรวดเร็ว จ้องมองไปทางเจ้าก้อนหินอย่างดุดัน “เจ้าพูดอะไรนะ? อะไรคือรัศมีเต่า?”
“อ๊ะ นี่…ข้าพูดผิดไปแล้ว รัศมีราชา ไม่ใช่รัศมีเต่า!”
เจ้าก้อนหินรีบเอ่ยออกไป
“ก็น่าจะเป็นเช่นนั้นนะ”
ตงฟางเวิ่นยืนนิ่งเอามือไพล่หลัง “มาเลย ข้ากดขอบเขตและพลังทั้งหมดลงไว้แล้ว”
“ได้!”
เจ้าก้อนหินกล่าว “ถ้าอย่างนั้นข้าจะไม่เกรงใจแล้วนะ เกิดบาดเจ็บขึ้นมาจริง ๆ เจ้าก็อย่าโกรธนะ”
“พูดอะไรกัน เจ้าจะทำข้าบาดเจ็บได้อย่างไร ลงมือได้เต็มที่เลย!”
ตงฟางเวิ่นพูดออกมาอย่างผยอง
เจ้าก้อนหินนี้พูดอะไรไม่รู้เรื่อง เขาจะได้รับบาดเจ็บได้อย่างไร?
คิดเลอะเทอะเกินไปแล้…
“ถ้าอย่างนั้นข้าจะเข้าไปแล้ว!”
เจ้าก้อนหินลอยขึ้นสูงแล้วตะโกนออกมาเสียงดัง “ลองดูนี้เสีย อุกกาบาตจากฟากฟ้า”
มันพุ่งลงมาจากท้องฟ้าเข้าใส่ตงฟางเวิ่น
ตงฟางเวิ่นหัวเราะ นี่มันอะไรกัน?
อุกกาบาตจากฟากฟ้า!
ไม่ต้องกล่าวถึงเจ้าก้อนหินธรรมดา ๆ นี้เลย กระทั่งอุกกาบาตของจริงยังไม่สามารถทำร้ายเขาได้
มาแล้ว!
เข้ามาใกล้!
มาจนถึงระยะประชิด!
ตงฟางเวิ่นคิดในใจว่าเจ้าก้อนหินไม่ได้เรื่องจริง ๆ ขนาดเข้ามาใกล้ขนาดนี้เขายังไม่สามารถสัมผัสพลังอะไรได้
เช่นนี้ยังคิดว่าจะสามารถทำร้ายเขาได้อีกหรือ?
“เบา ๆ หน่อย อย่าทำตัวเองแหลกเป็นชิ้น ๆ เสียเล่า”
เขากล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม
เวรเอ๊ย!
ตาแก่นี่เสแสร้งเก่งจริง!
เจ้าก้อนหินกล่าวขึ้นมาในใจ วันนี้มาลองดูว่าใครจะแข็งแกร่งกว่ากัน!
เสียงตู้มดังขึ้นมา มันกระแทกเข้าใส่ร่างของตงฟางเวิ่นอย่างจัง
อะไรกัน!
ในตอนนั้นเองตงฟางเวิ่นก็ต้องตกตะลึง
บัดซบ…อ๊า!
การโจมตีครั้งนี้รุนแรงเสียยิ่งกว่าโดนค้อนยักษ์ทุบร่างเสียอีก!
เขาถูกกระแทกจนปลิวกระเด็นออกไป เลือดไหลออกมาไม่หยุด กระดูกทั้งหมดในร่างกายดูเหมือนจะแตกหัก ความเจ็บปวดทำให้เขาต้องกัดฟันแล้วร้องออกมาหลายครั้ง
“เอ๋ ยอดฝีมือไร้เทียมทานก็ไม่เห็นจะเท่าไรนี่นา ข้ายังไม่ได้ใช้พลังของข้าเลย!”
เจ้าก้อนหินกล่าว
“เจ้าก้อนหิน เจ้าไม่รู้อะไรสักนิด! ยอดฝีมือไร้เทียมทานกำลังรักษาหน้าเจ้าอยู่ เพราะกลัวว่าเจ้าจะอับอาย ไม่เช่นนั้น เจ้าคิดหรือว่าตนเองจะทำร้ายผู้แข็งแกร่งไร้เทียมทานได้!?”
ต้นหลิวที่อยู่ข้าง ๆ พูดขึ้นมา
รักษาหน้าอะไร!
กลัวอับอายอะไร!
ตงฟางเวิ่นร่ำไห้ ร่ำไห้ออกมาสุดชีวิตอย่างควบคุมไม่ได้!
นี่เขา…ถูกเจ้าก้อนหินหลอกลวงครั้งใหญ่!
หลอกหลวงจนถึงขั้นสามารถตายได้！
เขามีร่างกายระดับเทียนตี้ แต่กลับยังถูกทำลายทิ้ง เจ้าก้อนหินนี้จะเป็นเพียงก้อนหินธรรมดาได้อย่างไร?
ความแข็งแกร่งของเจ้าก้อนหินจะต้องล้ำลึกเกินหยั่งถึงแน่นอน!
“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้! ข้าเข้าใจแล้ว! ยอดฝีมือไร้เทียมทานยอดเยี่ยมยิ่งนัก! จิตใจดีงาม ไม่ต้องการให้ข้าอับอายขายหน้า!”
เจ้าก้อนหินกล่าว “ยอดฝีมือไร้เทียมทานไม่ต้องแสดงละครแล้ว ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ได้บาดเจ็บเลย กระอักเลือดออกมาก็แสร้งทำเช่นกัน! เพื่อแสดงความเคารพต่อยอดฝีมือไร้เทียมทาน ข้าตัดสินใจ…จะลงมืออย่างสุดกำลัง!”
หลังจากนั้น มันก็ทะยานขึ้นไปสูงลิ่ว ครั้งนี้มันลอยขึ้นไปสูงจนไม่อาจมองเห็นร่างของมันได้
“อย่า!!”
ตงฟางเวิ่นจนใจจนแทบจะสิ้นสติ เขารีบลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีอย่างรวดเร็ว
ทว่าเขากลับพบเรื่องน่าสลด เห็นได้ชัดว่านี่คือมิติพิเศษที่เขาเป็นผู้สร้างขึ้น ทว่าเขากลับเปิดหรือสลายมันไปไม่ได้!
อะไรกันเนี่ย!
เหตุใดเขาต้องไปยั่วยุเจ้าก้อนหินนี่ด้วย!
ต้องมาตกอยู่ในสภาพย่ำแย่เพียงนี้！
ตู้ม!
ในตอนนั้นเองก้อนหินก็พุ่งลงมาจากท้องฟ้า ไม่ว่าตงฟางเวิ่นจะพยายามหลบอย่างไรก็ไร้ผล เจ้าก้อนหินสะกัดเขาเอาไว้อย่างสมบูรณ์!
เขาถูกกระแทกอีกครั้ง ร่างกายของเขาบิดเบี้ยวไปทั้งตัว กระดูกทั้งหมดคล้ายแตกหักไปหมด เลือดทะลักออกจากปากอย่างบ้าคลั่ง
“ยอดเยี่ยมมาก! ยอดฝีมือไร้เทียมทานสมกับเป็นยอดฝีมือไร้เทียมทาน! หากเป็นผู้อื่น ข้าสามารถทุบร่างของเขาให้แหลกออกเป็นชิ้น ๆ ได้ แต่ร่างของยอดฝีมือไร้เทียมทานนั้นแข็งแกร่งเป็นอย่างยิ่ง แม้รูปร่างจะผิดรูปไปแต่ก็ไม่แหลกสักนิด ชื่นชม ชื่นชม!”
เจ้าก้อนหินกล่าวชื่นชม
ยอดเยี่ยมบ้าอะไรกัน!
ถึงร่างของเขาจะไม่แหลก แต่กระดูกภายในร่างทั้งหมดก็หักไปแล้ว!
อ๊า! เจ็บจนแทบอยากตาย!
ตงฟางเวิ่นร้องไห้ออกมาด้วยความเก็บปวด
“ยอดเยี่ยมจริง ๆ ต่อไปเป็นตาข้าบ้าง”
ต้นหลิวกล่าว
“อย่า! ข้า…”
หน้าของตงฟางเวิ่นเปลี่ยนสีทันที เขาตะโกนยอมแพ้ออกมา แต่ก่อนที่เขาจะทันได้พูดจนจบ กิ่งของต้นหลิ่วก็ฟาดลงมาแล้ว
เจ้าก้อนหินแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ แล้วต้นหลิวจะธรรมดาสามัญได้อย่างไร
ตงฟางเวิ่นไม่สนใจสิ่งที่เขาเคยพูดไปก่อนหน้านี้แล้ว เขารีบปลดปล่อยพลังทั้งหมดออกอย่างรวดเร็วเพื่อต้านทานการโจมตีจากต้นหลิว!
เขามาถึงจุดสูงสุดของขั้นตี้จวินแล้ว อยู่ห่างจากขั้นเทียนตี้เพียงหนึ่งก้าว สามารถขนานนามตนเองว่าเป็นครึ่งก้าวเทียนตี้ได้แล้ว!
แต่ถึงกระนั้น เขาไม่ก็สามารถต้านทานการโจมตีของต้นหลิวได้ เขาลอยกระเด็นออกไปทันที ร่างกายโดนฟาดจนรู้สึกประหนึ่งร่างจะขาดออกจากกัน
“ยอดเยี่ยมยิ่งนัก หากเป็นผู้อื่นคงแหลกไปนานแล้ว ยอดฝีมือไร้เทียมทานสุดยอดจริง ๆ ให้ข้าได้สู้กับยอดฝีมือไร้เทียมทานอีกครั้ง!”
ต้นหลิวกล่าวขณะใช้กิ่งอีกหลายกิ่งฟาดไปมาใส่ตงฟางเวิ่น ทำประหนึ่งอีกฝ่ายเป็นลูกบอลที่ถูกตีไปมาบนอากาศ!
ผู้ยิ่งใหญ่ หยุดเล่นกับข้าเถอะ!
ตงฟางเวิ่นร้องไห้อย่างขมขื่น เขาทำไม่ได้กระทั่งเปล่งเสียงออกมา ช่างน่าสังเวชเหลือเกิน!
ฟ้าคลั่งย่อมต้องฝน คนคลั่ง…ย่อมต้องโดนทุบตี*[2]!
เขาอยู่ในเมืองแต่แรกก็ดีแล้ว เหตุใดต้องอยากออกมาตกปลาด้วย!
ตกปลาก็แล้วไปเถอะ แต่เหตุใดเขาต้องอยากนั่งบนเจ้าก้อนหินด้วย!
นี่เรียกว่าโชคร้าย!
เมื่อคิดว่าต้นหลิวและเจ้าก้อนหินยอดเยี่ยมถึงเพียงนี้ เกรงว่าตรงนี้จะเป็นที่ตกปลาของท่านเซียน!
…
ณ เมืองชิงซาน
ในลานเล็ก ๆ ของหลี่จิ่วเต้า
“ยอดเยี่ยม สิ่งนี้มันยอดเยี่ยมจริง ๆ!”
หลี่จิ่วเต้านอนบนเก้าอี้โยก ในมือถือกระจกที่เขาเรียกมันว่า ‘แท็บแล็ต’ เล่นอย่างเพลิดเพลิน
โลกเสมือนจริงที่อยู่ภายในกว้างใหญ่ไพศาล เขาสามารถดลบันดาลทุกสิ่งได้ตามใจต้องการ สองวันที่ผ่านมานี้เขาสนุกสนานกับการเล่นเป็นอย่างมาก
โลกเสมือนจริงนี้ถูกควบคุมโดยเขา เพียงหนึ่งความคิดก็สามารถทำได้ทุกสิ่ง อยากให้สิ่งใดเกิดขึ้นมันก็จะเกิดขึ้น
ด้านในกระจก พลันปรากฏร่างที่ดูเหมือนหลี่จิ่วเต้าทุกประการขึ้น!
ไม่ผิด!
ร่างที่ปรากฏขึ้นด้านในกระจกนั้นเหมือนกับหลี่จิ่วเต้าทุกประการ!
เขาเล่นกับกระจกนี่มาหลายวันแล้ว พบว่าแม้ในกระจกจะเป็นเพียงโลกเสมือน แต่ก็ค่อนข้างดูสมจริงไม่ต่างอะไรไปจากโลกจริง มีทั้งสิ่งสร้าง มนุษย์ และเผ่าพันธุ์ต่าง ๆ อาศัยอยู่ด้านในนั้น!
เขาคิดในใจว่าคงจะดีไม่น้อยหากสามารถเข้าไปด้านในได้
ปรากฏว่าเขาทำได้จริง ๆ!
เขาพิจารณาร่างของตนเองในกระจกที่กำลังเดินอยู่ในโลกเสมือนจริง
สิ่งนี้ให้ความรู้สึกราวกับเขากำลังเล่น ‘เกม’ ที่ดาวเคราะห์สีฟ้า!
เขารำพึงออกมาในใจว่าผู้ฝึกตนช่างยอดเยี่ยมจริง ๆ จะทำสิ่งใดก็ล้วนทำได้ ยอดเยี่ยมเกินไปแล้ว!
“ได้เดิน ได้ชม ได้เล่นไปทั่วโลกเสมือนจริง ช่างดียิ่งนัก!”
หลี่จิ่วเต้ายิ้มด้วยความสุขอย่างมาก
เขาไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าสักวันจะสามารถเล่น ‘เกม’ ในต่างโลกแห่งนี้ได้
[1] รัศมีเต่า (王者霸气) หมายถึงบุคคลที่มีรัศมีอันแข็งแกร่งทำให้ผู้อื่นรู้สึกยอมจำนน 王八气概 มักถูกนำมาใช้แซะหรือถากถางนิยายที่ตัวละครมีรัศมีตัวเอก ทำให้ผู้อื่นยอมอย่างไร้เหตุผล และคำว่า เต่า (王八) เป็นคำที่ใช้บริภาษสามีของหญิงโสเภณีหรือชายที่ถูกสวมเขา
[2] ฟ้าคลั่งย่อมต้องฝน คนคลั่งย่อมต้องโดนทุบตี หมายความว่า คนที่หยิ่งผยองย่อมพบความเดือดร้อนไม่ช้าก็เร็ว