94 ในวันสิ้นสุดงานภาคฤดูร้อน
หลังจากเสร็จสิ้นการถ่ายทำในตอนเช้า พวกเราก็ขึ้นเรือเหาะของฮิลเดโทร่าที่มีตราแผ่นดินของอาณาจักรอาร์ตัวร์
พวกเราตัดสินใจที่ทานอาหารกลางวัน* ขณะเคลื่อนที่ไปยังสถานที่ถ่ายทำถัดไป
(*คนละวันกับตอนก่อนแล้ว)
“หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ท่านจะได้รับวันหยุดตามที่วางแผนเอาไว้เพคะ”
ฮิลเดโทร่า ฉัน และเมียร์โก・ไทล์ ตัวแทนทีมถ่ายทำของเมืองหลวง นั่งลงที่โต๊ะ
เมียร์โกอยู่กับพวกเราตลอดการถ่ายทำในช่วงฤดูร้อนนี้
ฉันเดาว่าพวกเขาไม่สามารถปล่อยฮิลเดโทร่าไว้คนเดียวได้ ยังไงซะก็ยังเป็นเชื้อพระวงศ์ ในฐานะผู้จัดการ
ทันทีที่พวกเรานั่งลงที่โต๊ะ เครื่องดื่มเรียกน้ำย่อยก็รินใส่แก้ว……แน่นอนว่าเป็นน้ำไม่ใช่เหล้า และอาหารก็ถูกนำมาเสิร์ฟ
ยังเร็วเกินไปที่เด็ก ๆ จะดื่มเหล้า แม้แต่กับราชวงศ์ อนุญาตให้มีข้อยกเว้นสำหรับฉันหน่อยไม่ได้เหรอ ……ตราบใดที่ริโนกิสยังอยู่ เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน และตอนนี้เธออยู่ที่ข้างหลังฉัน
เมียร์โก อย่างที่คาดไว้ ดูเหมือนเธอจะไม่มีนิสัยชอบดื่มระหว่างทำงาน
ตามกำหนดการ การถ่ายทำในช่วงวันหยุดฤดูร้อนจะสิ้นสุดลงในอีกประมาณสองวัน
และถ้าเชื่อตามคำพูดของฮิลเดโทร่า ก็น่าจะได้ไปเที่ยวพักผ่อนตามกำหนด
“นั่นสินะเพคะ ถึงจะมีข้อผิดพลาดบ้างแต่ก็ต้องขอกล่าวเลยว่าทุกอย่างเป็นไปตามแผน วันหยุดห้าวันใช่ไหมเพคะ? คิดว่าไม่มีปัญหาค่ะ”
ถ้าเมียร์โกผู้จัดการตารางการถ่ายทำช่วงฤดูร้อนพูดเช่นนั้น ก็ปลอดภัยที่จะบอกว่าได้รับการยืนยันแล้ว
“ขอบคุณมากนะ นั่นคือทั้งหมดที่เรารอคอยในฤดูร้อนนี้”
เป็นฤดูร้อนที่เลวร้ายจริง ๆ
ไม่สิ นรกมีอยู่แค่ในดินแดนลิสตันเท่านั้น เพราะที่สถานีออกอากาศอื่น ๆ ฉันได้รับความเกรงใจพอสมควร！ ถึงจะเป็นคนดินแดนลิสตันเหมือนกันก็หันเกรงใจกันบ้างเซ้！
ตั้งแต่ที่มาถึงเมืองหลวง ฉันได้ถ่ายทำร่วมกับฮิลเดโทร่ามาตลอด
สมกับที่คาดหวังไว้ ไม่มีตารางการถ่ายทำที่ไม่สมเหตุสมผลเหมือนเบนเดริโอ้ที่เกลียดชัง แต่ฉันก็ได้ทำงานพอสมควรอยู่เหมือนกัน
การถ่ายทำของฮิลเดโทร่าดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับการเยี่ยมเยียนและการปลอบขวัญผู้คนมากมาย ราวกับว่าเป็นพระกรณียกิจของเชื้อพระวงศ์ และเมื่อฉันเข้าร่วม เนื้อหาของการถ่ายทำมักจะกลายเป็นเรื่องใกล้ตัวฉันมากขึ้น
บางทีฮิลเดโทร่าอาจมีข้อจำกัดเกี่ยวกับกิจกรรมของเธอ
แม้ในยุคปัจจุบันที่ความหมายของสังคมชนชั้นกำลังเลือนหายไปมากเพียงใด แต่การที่เป็นบุตรีขุนนาง และบุคคลสายเลือดตรงของราชวงศ์ ความคิดเห็นของคนรอบข้างก็จะแตกต่างออกไป
อาจมีความคิดเห็นหรือแม้กระทั่งแรงกดดัน
นอกจากนี้ สิ่งที่เธอตั้งเป้าไว้ก็ยังเกี่ยวข้องกับการฟื้นฟูอำนาจของชนชั้นปกครอง
ในทางตรงกันข้าม อาจมีนโยบายกิจกรรมที่ราวกับสำนวนวางเกวียนไว้ข้างหน้าม้า หากเนื้อหานั้นบั่นทอนอำนาจ
“ถึงอย่างนั้น เนียซังก็ดูใจเย็นมากเลยนะคะ”
หืม?
ขณะที่ฉันกำลังทานอาหารเรียกน้ำย่อย เมียร์โกก็หันมาคุยกับฉัน
“แม้ดิฉันจะคิดว่าฮิลเด้ซามะสามารถทำได้ดีเกินกว่าเด็กทั่วไปแล้ว ความใจเย็นคุณมีมากยิ่งกว่านั้นอีกนะคะ”
ก็ควรที่จะเป็นอย่างนั้น
ก็ข้างในฉันไม่ใช่เด็กแล้ว
“มีทั้งความกล้าหาญ และความไม่หวั่นเกรงไม่ว่าฝ่ายตรงข้ามจะคนแบบไหนหรือในการถ่ายทำใด ๆ จนบางครั้งดิฉันก็ลืมไปเลยว่าคุณยังเป็นเด็กอยู่”
เรื่องนั้นแน่นอนอยู่แล้ว
ไม่มีเหตุผลที่จะต้องกลัวการถูกข่มขู่ เพราะในกรณีฉุกเฉิน แค่ต่อยออกไป ก็สามารถจัดการได้แล้ว
“อย่างที่คุณเห็นผมของหนู หนูเหมือนคนที่เคยตายไปแล้วครั้งหนึ่ง บางทีอาจเป็นเพราะประสบการณ์นั้น หนูเลยไม่มีความหวั่นวิตกกับหลาย ๆ เรื่องอีกต่อไป”
สีของผมยังไม่กลับมา
แม้แต่ในการวัดพลังเวทมนตร์ที่ฉันไปทดสอบในช่วงเปิดเรียนก็พบว่าวงจรรอบ ๆ ส่วนนั้นเสียหาย
“ม๊า ยังไงก็ตาม การที่ยังมีชีวิตอยู่ก็ถือว่าโชคดีแล้วค่ะ”
――อันที่จริง ฉันอยากให้เนีย・ลิสตันตัวจริงมีชีวิตอยู่ ไม่ใช่คนแก่อย่างฉัน
……ไม่สิ ไม่ต้องไปคิดอีกแล้ว
นั่นไม่ใช่สิ่งที่แค่เสียใจแล้วจะเอากลับคืนมาได้
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม นี่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นไปแล้ว ดังนั้นด้วยการใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ในร่างกายนี้ต่างหากถึงจะเป็นการรำลึกถึงเนีย
เป้าหมายในตอนนี้คือ สร้างตระกูลลิสตันขึ้นใหม่
“มีแผนการใหม่บางไหม――”
“ถ้าเป็นไปได้ ก็ขอที่สามารถทำได้ระยะยาว――”
“เมื่อพิจารณาจากข้อมูลกลุ่มผู้ซื้อแผ่นคริสตัลเวทมนตร์แล้ว ยังมีคนร่ำรวยอีกมากที่――”
ในมื้อกลางวันของวันนี้ ก็กลายเป็นการพูดคุยวางแผนไปก่อนที่จะรู้ตัว
“สุนัขประจำปราสาทเร็วมาก แต่――”
“ขนาดของสุนัขออกจะใหญ่เกินไปเล็กน้อย……เมื่อพิจารณาจากขนาดตัวของเนียซังแล้ว ความแตกต่างแย่เกินไปค่ะ――”
“เรื่องนั้นหนูไม่มีปัญหาอะไรเป็นพิเศษค่ะ ตั้งแต่แรกแล้ว หนูก็ไม่ได้สนใจเกี่ยวกับเรื่องแพ้ชนะเลย คิดว่ามีช่วงเวลาที่กลายเป็นผู้แพ้บ้างก็ดีเหมือนกันนะคะ――”
“ช้าก่อน！ถ้าอย่างงั้นก็แพ้ตอนแข่งกับเราไม่มีปัญหาถูกไหมคะ――”
“ก็ฮิลเด้ช้ากว่าสุนัขนิหน่า ถ้าแพ้ให้กับระดับแค่นั้นก็ดูเหมือนจงใจนะสิ――”
“ระดับแค่นั้น！？ นะ น่าอับอายยิ่งนัก…… ――”
แม้จะมีความคิดเห็นต่าง ๆ ออกมา แต่ก็ยากที่จะหาอะไรที่โดดเด่นได้จริง ๆ
วันรุ่งขึ้นหลังจากที่พูดคุยเกี่ยวกับวันหยุดที่แน่นอน
“ขอโทษน๊า เนีย มีสถานการณ์เปลี่ยนไปเล็กน้อย”
ในที่สุดวันนี้วันสิ้นสุดการทำงานสำหรับวันหยุดฤดูร้อนก็มาถึง
ทันทีที่พวกเราพบกัน ฮิลเดโทร่าซึ่งมีสีหน้าลำบากใจ คำพูดที่เป็นดั่งลางร้ายที่สุดก็ถูกเปล่งออกมา
“เดี๋ยวก่อน ฉันไม่อยากได้ยินไปมากกว่านี้”
อะไรกัน
วันหยุดโดยยกเลิกงั้นเหรอ หยุดกลางคันเอาดื้อ ๆ แบบนี้เลยเหรอ
ไม่เอาน๊า
รู้ใหมว่าจนถึงตอนนี้ฉันต้องทำงานหนักแค่ไหนเพื่อให้ได้ใช้เวลาห้าวันสุดท้ายโดยไม่ต้องกังวลอะไรน่ะ
ฉันต้องจัดการตารางการถ่ายทำแบบไม่สมเหตุสมผล ได้ฝึกฝนทักษะแค่ระดับไม่ให้แขนลีบ แม้แต่การบ้านช่วงวันหยุดฤดูร้อนก็ยังทำอย่างขยันขันแข็งทุกวัน
ทุกอย่าง！
ทุกอย่าง เพื่อห้าวันนับจากพรุ่งนี้！
แต่ถึงอย่างงั้น！
ทั้งหมดนั้น！
……ความโกรธนี้ สำหรับตอนนี้ฉันควรจะไปซัดเบนเดริโอ้ดีไหม…… ！
“ไม่ใช่นะ เนีย ไม่ได้ถูกยกเลิก”
เพราะการแสดงออกที่เปลี่ยนไป อารมณ์ที่เปลี่ยนไป หรือรู้สึกถึงเจตนาฆ่าจากความโกรธที่เอ่อล้นของฉัน ฮิลเดโทร่ารีบพูดต่อพร้อมกับหยุดผู้คุ้มกันที่พยายามขยับตัว
“พวกเรายังมีวันหยุดตามกำหนดการ จะออกเดินทางในคืนวันนี้เลย พวกเราสามารถเล่นและพักผ่อนได้เต็มที่ตลอดห้าวันนับจากพรุ่งนี้”
พอได้ฟังทั้งหมดแบบนั้นแล้ว ความรู้สึกไม่พอใจก็หายไป
แต่ทว่า ยังมีส่วนที่ติดค้างอยู่
「แต่ว่า」คำสันธานเรอะ
“อาโน๊ว……จริง ๆ แล้ว เราได้รายงานมาเมื่อเช้านี้ว่า ท่านพ่อของเราไปที่เกาะเรียบร้อยแล้ว……”
………..
หืม?
“หรือก็คือ ท่านพ่อของฮิลเด้จะอยู่กับพวกเราในวันหยุดอย่างงั้น สินะ?”
“ม๊า ง่าย ๆ ก็ทำนองนั้น ดูเหมือนโอโต้ซามะจะไปเที่ยวพักผ่อนเหมือนกัน”
ลองคิดดูแล้ว ฉันก็ได้ยินมาว่าเกาะลอยฟ้าที่พวกเราวางแผนจะไปนั้นก็ถูกใช้เป็นการส่วนตัวโดยราชวงศ์ ถ้าเป็นแบบนั้นการที่ถูกใช้โดยเชื้อพระวงศ์คนอื่นนอกจากฮิลเดโทร่าเกิดจากตารางเวลาที่ซ้อนทับกันงั้นเหรอ
……ฟุอืม งั้นเหรอ
“โอโต้ซามะของฮิลเด้เป็นคนประเภทที่จะคลุกคลีกับเด็กหรือเปล่า?”
“ไม่ ไม่เลย ต้องบอกว่าไม่อยู่ในสายตาเลยดีกว่า อย่างน้อยก็ไม่สนใจเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะน่ะ”
“จ๊า ไม่เป็นไร”
“เอ๊ะ? จริงเหรอ?”
อุมุ ไม่เป็นไรหรอก
ก็ถ้ารบกวนกันมากเกินไปนั่นก็ค่อนข้างน่ารำคาญ แต่ถ้าไม่มีก็ไม่เป็นไร
ยังไงก็ตาม ก็ยังมีคนที่เป็นผู้ใหญ่แล้วอยู่ด้วยหลายคนที่มีสถานะเป็นผู้ดูแลสภาพแวดล้อมของพวกเราอย่างริโนกิสและคนอื่น ๆ ไม่ใช่มีแค่กลุ่มเด็ก
“แน่ใจนะคะว่าไม่เป็นไร?”
อาจมีพระราชาที่แต่งตัวบางเบาเดินไปมา พระราชานั่งในเปลญวนอ่านหนังสือใต้ร่มไม้ หรือพระราชากำลังสนุกสนานกับการทำบาร์บีคิว จะไม่เป็นไรจริง ๆ เหรอคะ? จะไม่เกร็งใช่ไหมคะ? ไม่ใช่อุปสรรคแน่นะคะ?”
ม๊า ก็คงมีอุปสรรคอย่างไม่ต้องสงสัยเลย
“เป็นวันหยุดใช่ไหมล่ะ ในที่สุดวันหยุดก็มาถึงหลังจากทำงานหนักใช่ไหมล่ะ ฉันเข้าใจความรู้สึกดี แบบนี้จะไปบอกปัดเสียงแข็งได้ยังกันล่ะ”
นอกจากนี้ ถึงฝ่ายตรงข้ามจะเป็นพระราชา
ในกรณีฉุกเฉินที่ช่วยไม่ได้ เมื่อถึงเวลาที่ต้องต่อยก็ต้องต่อยออกไป ถ้ามาขวางทางก็แค่ทำให้สลบไปซะ
ถ้าคุณมาที่นี่ในวันหยุด คุณควรพักผ่อน ช้า ๆ
“ทว่า สิ่งเดียวที่น่ากังวลคือเรเลียล่ะ”
“นั่นสินะคะ”
แต่สงสัยจังว่าเธอจะสามารถสงบสติอารมณ์ได้ไหม ถ้ามีพระราชาอยู่ฝั่งตรงข้าม เพราะแม้แต่ฮิลเดโทร่าก็ยังประหม่าเล็กน้อย
ม๊า คงเป็นไปไม่ได้หรอก
ดีดๆจนได้สองตอน แปลเสร็จเจอแดดยามเช้าเหนียวเหนอะทั้งหน้าแต่ตัวแห้ง ฮา