บทที่ 446 ฟ้าดินน่าเศร้า ตี้จวินถึงกับไร้เทียมทาน!
เหลิงเจี้ยนไร้เทียมทาน พลังของตี้จวินข่มขวัญผู้คนอย่างสมบูรณ์!
ช่างน่าเศร้าอะไรเช่นนี้?
ไม่ต้องพูดถึงช่วงเวลาอันรุ่งโรจน์ที่สุดของอาณาจักรแห่งนี้ เพียงแค่สมัยโบราณ ตี้จวินผู้หนึ่งอย่างเหลิงเจี้ยนจะสามารถไร้เทียมทานเช่นนี้ได้อย่างไร?
ไม่มีทางเป็นไปได้อย่างแน่นอน!
แม้กระทั้งเทียนตี้ ก็ไม่อาจกล่าวได้ว่าไร้เทียมทานในสมัยโบราณ!
ยอดนิกายและยอดเผ่าในสมัยโบราณให้กำเนิดเทียนตี้ขึ้นมาเป็นจำนวนมาก ทุกคนต่างทรงพลังเป็นอย่างยิ่ง สามารถสู้หนึ่งต่อสองได้ เทียนตี้ระดับแนวหน้าถึงกับสามารถต่อสู้แบบสามต่อหนึ่งได้!
น่าเสียดาย ผลจากสงครามครั้งใหญ่ในสมัยโบราณนั้นน่าเวทนาเกินไป
หลังจากสงครามครั้งนั้น เทียนตี้ร่วงหล่น ตี้จวินดับสูญ แม้ว่าจะหลงเหลือตี้หวงอยู่บ้าง แต่ก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสและสิ้นชีพลงไปในเวลาไม่นาน
เนื่องจากการสู้รบในสงครามครั้งนั้น ทำให้สภาพฟ้าดินทรุดโทรมลงเป็นอย่างมาก
แม้จะเป็นยอดนิกายหรือยอดเผ่าที่มีรากฐานอันล้ำลึก สายเลือดอัศจรรย์สะท้านฟ้า ทุ่มฝึกฝนตนสุดกำลังในยุคปัจจุบัน จุดสูงสุดของพวกเขาก็จบลงเพียงแค่ขั้นเทียนตี้ ไม่อาจก้าวบรรลุขึ้นไปกว่านี้ได้อีกแล้ว
ช่างชวนให้เศร้าใจยิ่งนัก!
บรรพชนของยอดนิกายและยอดเผ่าล้วนมีชื่อเสียงกลายเป็นตำนานเล่าขาน แต่ละคนล้วนสามารถกล่าวได้ว่าบรรลุจุดสูงสุดของการฝึกฝนบนโลกอย่างแท้จริง
พวกเขาทั้งหมดต่างฝึกตนจนบรรลุขั้นเทียนตี้อย่างสมบูรณ์ สายเลือดของพวกเขาก้าวหน้าถึงขีดสุด เหนือล้ำยิ่งกว่าสายเลือดใด
ไม่ว่าจะเป็นในยุคสมัยไหน พวกเขาก็ฝึนฝนเทียนตี้ออกมา กล่าวได้ว่าไม่มียุคใดที่ไร้ซึ่งเทียนตี้
แต่ทว่าในยุคปัจจุบัน ไม่ได้ต้องกล่าวถึงเทียนตี้เลย กระทั่งตี้จวินยังไม่มีเสียด้วยซ้ำ…
นับเป็นเรื่องน่าเศร้าสลดใจครั้งใหญ่สำหรับสายเลือดของพวกเขา
“พวกเจ้าไม่ต้องการให้ข้าย้ายที่ไปไหนหรืออย่างไร?”
เหลิงเจี้ยนมองไปรอบด้านที่มีสิ่งมีชีวิตจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ แห่กันมา
เขารู้สึกขบขันอยู่บ้าง ก็รู้ว่าตัวเขาทรงพลังและน่ากลัวขนาดนี้ สิ่งมีชีวิตเหล่านี้ยังจะวิ่งมาส่งตัวเองเข้าสู่ความตายอีกหรือ?
ช่างเถอะ!
ไม่ว่าจะที่ไหนล้วนต้องสังหาร
จะฆ่าล้างที่นี่เลยก็ไม่ต่าง
เขายกเคียวสีดำในมือขึ้น เท้าย่ำลงบนแอ่งเลือด เดินตรงไปยังสิ่งมีชีวิตเหล่านั้นทีละก้าว
ลมปราณขั้นตี้จวินท่วมท้นน่าหวาดกลัวจนเกินไป ไม่ต้องกล่าวถึงเรื่องต่อสู้ เพียงแค่ยืนหยัดภายใต้ปราณของขั้นตี้จวิน พวกเขายังค่อย ๆ พากันล้มลงหอบหายใจหนักทีละคนภายใต้แรงกดดันมหาศาล
“ฆ่า!”
“ฆ่า ฆ่า ฆ่า!”
ท่ามกลางหมู่พวกเขา สิ่งมีชีวิตจำนวนมากยังคงหวาดกลัวจนร่างกายสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้
ทว่าพวกเขาก็ยังคงกัดฟัน พยุงร่างกาย ใช้พลังทั้งหมดในร่างพุ่งเข้าหมายสังหารเหลิงเจี้ยน
ฉับ ฉับ ฉับ!
โลหิตสาดกระเซ็น พวกเขาไม่ใช่คู่มือของเหลิงเจี้ยน หลังจากที่เคียวสีดำถูกแกว่ง ชีวิตของพวกเขาก็ถูกเกี่ยวออกไป
เหลิงเจี้ยนโหดร้ายไร้ความปรานี เขาเหยียบย่างลงบนศพของยอดฝีมือเหล่านี้ เดินไปเบื้องหน้าตรงไปทางสิ่งมีชีวิตอีกกลุ่มหนึ่งที่มุ่งหน้ามาทางนี้
เขามาเพื่อฆ่าล้าง ไม่มีอะไรต้องพูดให้มากความ สิ่งมีชีวิตทุกสิ่งภายในสายตาของเขาล้วนต้องกลายเป็นซากศพ
“ฆ่า!”
ลมปราณของร่างที่อยู่ด้านหน้าสุดน่ากลัวเป็นพิเศษ ถึงขั้นไม่ต่างไปจากเหลิงเจี้ยนมากนัก เป็นถึงตี้จวินผู้หนึ่ง!
ในเมื่อตี้หวงคือจุดสิ้นสุด เช่นนั้นแล้วตี้จวินมาจากที่ใด?
คนผู้นั้นเปี่ยมด้วยจิตสังหารท่วมท้น ลงมือด้วยทักษะสังหารทันทีที่มาถึง เขาเป็นคนจากยอดนิกาย ทว่าไม่ได้ถูกจำกัดให้อยู่เพียงขึ้นตี้หวง เขาสามารถก้าวผ่านบรรลุกลายเป็นตี้จวิน!
ภายใต้สภาพแวดล้อมฟ้าดินที่เลวร้าย เช่นนั้นแล้วคนผู้นี้จะเป็นคนธรรมดาได้อย่างไร?
ใช่แล้ว คนผู้นี้ก็คือไป๋มู่ ประมุขแห่งตระกูลไป๋!
เขาได้กินเกี๊ยวของท่านเซียนเข้าไป ได้รับคุณประโยชน์มหาศาล ไม่เพียงแต่เขาจะสามารถทะลวงผ่านขึ้นตี้หวงกลายเป็นตี้จวินได้ เขายังก้าวหน้าไปอีกหนึ่งก้าวเหนือยิ่งกว่าตี้จวินทั่วไป!
“ในที่สุดก็มีคู่ต่อสู้ที่ดูสมน้ำสมเนื้อ ไม่อย่างนั้นข้าก็คงจะฆ่าจนเบื่อ”
เหลิงเจี้ยนส่งเสียงหัวเราะ ก่อนจะฟาดฟันเคียวสีดำ
เคียวสีดำนั้นน่ากลัว ทั้งยังมีพลังแปลกประหลาด หลังจากเฉือนผ่านก็มีชั้นหมอกดำออกมาประหนึ่งอสรพิษ ชวนขนลุกอย่างถึงที่สุด!
ไป๋มู่ขมวดคิ้ว รับรู้ได้ถึงความน่ากลัวของเคียวสีดำ ร่างของเขาขยับไหว ไม่กล้าเข้าปะทะกับเคียวสีดำง่าย ๆ
เขาใช้สองมือประทับตรา สร้างตราขนาดใหญ่บนท้องฟ้า นี่คือวิชาระดับเทียนตี้ของตระกูลไป๋!
ตู้ม!
ตราประทับบนท้องฟ้าโจมตีลงมาอย่างน่ากลัว เหลิงเจี้ยนถึงกับเสียเปรียบเป็นครั้งแรก เขาต้านรับมันด้วยพลังจนร่างกายเซถอย ลมปราณและเลือดภายในร่างกายปั่นป่วยอย่างรุนแรงจนเลือดตีขึ้นมาถึงคอ
ทว่าเขาก็อดกลั้นเอาไว้ไม่ให้กระอักเลือดออกมา
“ยอดเยี่ยม!”
เหลิงเจี้ยนเลียริมฝีปาก หลังจากนั้นดวงตาทั้งสองข้างก็เปล่งแสงออกมาอย่างน่าสยดสยอง ลมปราณของเขาเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างมาก มันพุ่งทะยานสูงน่าสะพรึงกลัวมากยิ่งขึ้น
ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!
เขาพุ่งเข้าไปด้วยพลังที่มากกว่าเดิม เคียวสีดำกวัดแกว่งทุกครั้งที่กรีดอากาศออกเป็นช่องว่างขนาดใหญ่
ตึง! ตึง! ตึง!
ไป๋มู่เรียกโล่โบราณชิ้นหนึ่งออกมาต้านทานการฟันของเคียวสีดำ โล่โบราณและเคียวสีดำปะทะกันเกิดเสียงโลหะกระทบกันดังสนั่น!
เคียวสีดำไม่รู้ว่าทำมาจากวัสดุอะไร ทว่ามันน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง โล่โบราณในมือของไป๋มู่เป็นอาวุธเทียนตี้ที่สืบทอดมาจากบรรพชน
ทว่าภายในการฟันของเคียวสีดำ โล่โบราณก็ไม่สามารถต้านทานเอาไว้ได้ ถูกสับแหลกออกเป็นชิ้น ๆ!
เสียงฉัวะดังขึ้นมา เคียวสีดำฟันเข้าไปยังไหล่ซ้ายของไป๋มู่ กวาดตัดส่วนนั้นทั้งหมดออกไปในทันทีจนเลือดพุ่งทะลัก!
ไป๋มู่ส่งเสียงร้องออกมา ก่อนนจะถอยร่างออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งระยะกับเหลิงเจี้ยน เคียวสีดำนั้นดุดันเกินไป เขาไม่อาจต้านทานมันได้ จึงไม่สามารถต่อสู้กับเหลิงเจี้ยนได้ในระยะประชิด
บาดแผลที่ไหล่ซ้ายของเขาเปล่งแสงออกมา ส่วนที่ขาดหายไปงอกขึ้นมาใหม่ในทันที
“ฆ่า!”
เขาไม่หนี ไม่มีความหวาดเกรง ลงมือใช้งานวิชาขั้นเทียนตี้อีกครั้งหมายสังหารเหลิงเจี้ยน
บนฟากฟ้าเต็มไปด้วยดวงดารามารวมตัวกัน มีทั้งเล็กใหญ่ สว่างน้อยสว่างมาก กลายเป็นฝนดาวตกพุ่งลงมาใส่เหลิงเจี้ยน
ความแข็งแกร่งของเหลิงเจี้ยนนั้นน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง เคียวสีดำในมือของเขาราวกับไร้ผู้ต่อกร เพียงฟันออกไปหนึ่งครั้ง หมู่ดวงดาราทั้งหลายก็ถูกเขากวาดล้างในทันที!
ดาวตกนับไม่ถ้วนไม่อาจหยุดยั้งเขาได้ เขาพุ่งออกมาจากท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดารา
ฉับ! ฉับ! ฉับ!
เลือดสาดกระจาย ชิ้นเนื้อลอยกระเด็ก ร่างของไป๋มู่เต็มไปด้วยบาดแผล ร่วงหล่นลงไปกระแทกพื้นอย่างแรกจนกลายเป็นหลุมขนาดใหญ่
เขาไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้ พลังแปลกประหลาดบนเคียวสีดำเข้าไปพันเกี่ยวจนยากแม้แต่จะเคลื่อนไหวร่างกาย สูญเสียความสามารถในการต่อสู้
“ปกป้องท่านประมุข!”
“ฆ่า!”
สิ่งมีชีวิตจำนวนมากพุ่งเข้าใส่ไป๋มู่ มีทั้งสมาชิกตระกูลไป๋ สมาชิกของยอดนิกายและยอดเผ่าอื่น ๆ
พวกเขาล้วนเป็นกองกำลังระดับมหาจักรพรรดิของยอดนิกายและยอดเผ่าที่ตื่นขึ้นมาจากการหลับใหล เพื่อมาต่อสู้ยังที่แห่งนี้
“รนหาที่ตาย!”
เหลิงเจียนไร้เทียมทานอย่างแท้จริง เคียวสีดำถูกวาดออกในแนวนอน ใบมีดขยายหลายหมื่นจั้ง สิ่งมีชีวิตทั้งหมดที่พุ่งเข้ามาล้วนล้มลงกับพื้น ถูกสังหารตายจนหมดสิ้น!
นี่คือความสามารถของตี้จวินระดับสูงสุด หากเทียนตี้ไม่ปรากฏกาย เขาก็นับได้ว่าไร้เทียมทาน!
เขาเหยียบย้ำซากศพทั้งหลาย ก้าวเดินทีละก้าวจนมาถึงปากหลุม
“ต่อต้านไปแล้วได้สิ่งใด? ตอนนี้เพียงแค่ข้าคนเดียวก็ช่างเถอะ แต่เมื่อกองทัพจากอาณาจักรเทียนหยวนมาถึง เจ้าก็จะเป็นได้เพียงมดปลวก ถูกกวาดล้างจนหมดสิ้น!”
เขายืนอยู่ตรงปากหลุมพร้อมชี้เคียวในมือตรงไปทางไป๋มู่ด้วยสีหน้าไม่แยแส