บทที่６ตอนที่２５
เสียงของเด็กสาวดังก้องอยู่ในเมืองที่มืดมิดขณะที่ เด็กสาวสองคนกำลังเดินออกมาจากห้องสมุด
คนหนึ่งคือ โซมิเลียน่า ฟรานซิส เด็กสาวผมดำที่มีสีผมกลมกลืนไปกับยามราตรี กำลังอ่านหนังสือจนดึกกับลันซ่าเพื่อนของเธอ
「ขอโทษที่รบกวนจนดึกเลยนะคะ」
「อืม ไว้จะซื้อของที่วิวล็อปเป้ตอบแทนให้นะ」
โซเมียมีรอยยิ้มอันขมขื่นให้กับเพื่อนสนิทของเธอที่อารมณ์ดี เมื่อเห็นน้ำลายที่ไหลออกมาจากปากของเธอ เธอน่าจะนึกถึงภาพขนมหวานที่เรียงราวบนโต๊ะ
อย่างไรก็ตามวิวล็อปเป้ก็เป็นร้านขนมที่มีชื่อเสียงในย่านการค้า
เดิมทีเป็นร้านเบเกอรี่ พวกเขาทำขนมปังชนิดใหม่โดยใช้ส่วนผสมส่วนส่วนเกินที่ได้มาจากการอบขนมปัง ซึ่งเป็นธุรกิจหลักของพวกเขา และยังทำพวกซาลาเปาไส้หวานต่างๆที่ทำจากผลไม้และน้ำตาล
เป็นร้านที่ขึ้นชื่อในเมืองโดยเฉพาะกับเหล่าสาวๆ และขนมปังยอดฮิตนั้นก็ขายหมดทุกวัน
「แต่ถึงกระนั้นช่วงนี้ก็ขยันน่าดูเลยนะคะ เห็นตั้งใจเรียนมาสักพักแล้วนะ？」
「นั่นสินะคะ？」
ทั้งสองยังคงคุยกันระหว่างกลับบ้าน แต่จู่ๆลันซ่าก็ถามโซเมียราวกับนึกขึ้นได้
คำพูดของลันซ่าทำให้โซเมียเขินอายเล็กน้อย
「นั่นสิน้าาาาา ความพยายามของโซเมียน่ะได้รับอิทธิพลจากผู้ชายคนนั้นนี่？」
「ผู้ชายคนนั้น？」
「ก็รุ่นพี่ที่ต่อสู้กับอาจารย์จิฮัดในการต่อสู้จำลองไงคะ！」
สำหรับโซเมียก็นึกใครอื่นไม่ออกนอกจากโนโซมุ เบลาตี้ผู้ช่วยชีวิตของเธอเอาไว้
โซเมียลังเลเล็กน้อยที่เห็นลันซ่าตื่นเต้น ลันซ่าเป็นเพื่อนที่ดีและห่วยใยโซเมีย แต่เธอชอบเรื่องราวรักๆใคร่ๆมาก
ด้วยเหตุผลนั้น จึงมักจะได้รับความสนใจจากครูประจำชั้น แต่ทุกครั้งที่ตอบอะไรออกไปก็ดูราบรื่นไปหมดเลย
「ก็มันชวนใจเต้นนี่ค่ะ ! เพราะว่าสามารถสู้กับอาจารย์จิฮัดได้ถึงขนาดนั้นเลยนะ！」
「อืม นั่นสินะคะ」
ภาพของโนโซมุที่สู้กับจิฮัดทำให้โซเมียนึกถึงตอนที่เขาสู้กับแวมไพร์คนนั้นขึ้นมา
เขามองไปข้างหน้าโดยไม่สนใจตัวเองและพยายามต่อสู้เพื่อปกป้องใครบางคนที่อยู่ข้างหลัง
「นี่ ช่วยแนะนำฉันให้กับเขาไม่ได้เหรอ?? ดูเหมือนทุกคนเองก็สนใจมากๆเลยน้า」
「เอ่อ……」
โซเมียเขินอายกับคำถามของลันซ่า
ตามจริงแล้วเพื่อนร่วมชั้นก็ถามโซเมียอยู่หลายครั้งเกี่ยวกับโนโซมุซึ่งได้รับความสนใจเพราะการต่อสู้อัดสุดตื่นตาตื่นใจนั่น ทำให้เหล่าเด็กๆต่างใฝ่ฝันที่จะเป็นแบบเขา
นอกจากนี้โซเมียเองก็ยังส่งเสียงเชียร์โนโซมุอย่างดังในการต่อสู้จำลอง เป็นที่ทราบกันดีว่าเธอนั้นสนิทกับโนโซมุ
「ก็ดีนะคะ ? ใช่ว่าฉันจะเสียอะไรซะหน่อย」
แม้ว่าจะไม่ได้เสียอะไรแต่โซเมียก็รู้สึกกังวลและเขินอายเล็กน้อยที่จะพาลันซ่าไปพบกับโนโซมุ ไม่รู้เลยว่าลันซ่าจะพูดเรื่องอะไรบ้าง
ลันซ่าโน้มตัวไปข้างหน้า บางทีเพราะไม่พอใจกับคำตอบของโซเมีย
「โอ๋ไม่เป็นไรหรอกนะคะ ! ฉันไม่แยกเขาไปหรอกนะ！」
「แย่งเหรอ……」
ลันซ่าพูดแบบนั้นกับโซเมียราวกับว่าเธอสังเกตเห็นถึงความสัมพันธ์อันแสนวิเศษ อันที่จริงเธอกลัวว่าเพื่อนร่วมชั้นจะรู้เรื่องความสัมพันธ์ แถมเธอคนนี้นั้นรู้ไปหมดทุกอย่าง ใครชอบใคร ใครจูบกับใคร ที่ไหน เมื่อไร พูดตามตรง น่ากลัวมาก
แม้ว่าจะไม่เต็มใจที่จะพูดให้เพื่อนฟัง แต่สถานการณ์ผิดปกติมากมายก็เกิดขึ้นกับโนโซมุ แม้ว่าจะตัดด้านเสียของเพื่อนคนนี้ไปก็ตาม
เป็นความจริงที่ว่าเขาเชี่ยวชาญวิชาดาบทางตะวันออก ซึ่งมีคนใช้ไม่กี่คนในทวีปนี้ แต่เหนือสิ่งอื่นใดเขามีพลังอย่างอื่นแฝงอยู่ด้วย
พลังของมังกรที่อาศัยอยู่ในตัวของโนโซมุ ซึ่งเธอได้เห็นเมื่อไม่กี่เดือนก่อน พลังที่เป็นอันตรายอย่างมาก
ตอนนี้ตัวโนซมุเองก็ค่อนข้างจะสงบ แต่เห็นได้ชัดเลยว่ามันไม่ง่ายที่จะคุยด้วย
「ถ้ามีโอกาสล่ะก็นะ……」
ดังนั้นโซเมียจึงตอบออกไปแบบคลุมเครือ
（คุณโนโซมุฉันควรไปปรึกษาพี่สาวดีไหมคะ？）
ขณะที่คิดว่าควรจะพูดคุยเรื่องนี้ดีกว่า ลันซ่าก็ทำให้โซเมียนึกถึงเดทแรกของเธอ
พวกเราสองคนออกไปที่เมืองด้วยกัน ได้ดูดวง ทำขนมด้วยกัน…….
ชายที่อายุมากกว่าเขาเต็มใจที่จะไปเที่ยวกับเธอพร้อมกับเที่ยวกันอย่างสนุกสนาน ตอนนั้นสนุกจนลืมเวลาไปเลยล่ะ
และเขาก็คอยให้คำปรึกษาและรับฟังเรื่องราวที่ไม่สามารถจะพูดคุยกับพี่สาวได้ด้วย
เขาไม่ได้คุยกับเธอหรอก แต่เป็นโซเมียที่ไปปรึกษา แต่สุดท้ายก็ทำให้รู้ว่ายังรักพี่สาวตัวเองอยู่ดี
โซเมียยิ้มอย่างมีความสุขเล็กน้อย คิดว่าถ้าเธอมีพี่ชายแบบนี้คงจะดี
สุดท้ายก็จุ๊บแก้มแทนคำขอบคุณ หลังจากนั้นก็มีเรื่องวุ่นวายมากมาย
「อะ เฮะ เฮะ เฮะ……」
โซเมียใช้นิ้วลูบริมฝีปากขณะยิ้ม เมื่อลองนึกถึงตอนนั้นก็จำความรู้สึกได้ดี
โซเมียดื่มด่ำกับความคิดนั้นก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจ
（อีกอย่างซีน่าซังที่อายุพอๆกับคุณโนโซมุก็จูบกันด้วยสินะ จูบจริงรู้สึกแบบไหนกันนะ？）
ซีน่านั้นจูบเขาก็ต่อหน้าทุกคน เพื่อช่วยโนโซมุ แต่ว่าตอนนั้นซีน่าก็โกรธมากเลยไม่ได้ยินเรื่องราวหลังจากนั้น
（แล้วพี่สาวล่ะ？）
โนโซมุกับไอริสจากมุมมองของโซเมีย พวกเขาก็ดูเข้ากันได้ดี แต่ไม่คืบหน้าเลย เพื่อเป็นการลงโทษสำหรับวันที่แอบดูเธอ เธอพยายามให้พี่สาวเข้าร่วมปาร์ตี้กับโนโซมุแต่ก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า
คงจะดีถ้าได้เพลิดเพลินไปพร้อมกับพี่สาว โนโซมุ และตัวเธอ…
ในขณะที่ผ่อนคลายแก้มของตัวเองไปด้วยความสุขเหล่านั้น โซเมียก็รู้สึกว่าใจเธอกำลังเจ็บปวดเล็กน้อย
「อึก！！」
ในเวลานั้นเมื่อลันซ่าเบิกตากว้าง เธอจ้องไปที่โซเมียด้วยรอยยิ้ม
ลันซ่าโอบรอบตัวเธอและดันไหล่ของเธอก่อนที่โซเมียจะถามว่าอะไร
「เอาล่ะ มารับแล้วนะ」
「เอ๋？」
ลันซ่าผลักเธอไปด้านข้างและเขาก็อยู่ตรงนั้น ผู้ชายที่เธอเพิ่งคิดถึงไม่นานนี้ โนโซมุที่อยู่ในชุดเครื่องแบบ
「สวัสดีโซเมียจัง」
โซเมียรีบยกมือขึ้นเมื่อเห็นโนโซมุโบกมือมาด้วยรอยยิ้ม
อย่างไรก็ตามเมื่อเธอเห็นร่างตรงหน้า ก็รู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก มือที่ยกแข็งขึ้นและไม่ได้โบกมือตอบกลับ และสุดท้ายก็ต้องวางแขนลง
「คุณ…โนโซมุจริงเหรอ？」
「โซเมียจังมีอะไรเหรอ？」
เสียงที่ออกมาจากปากของโซเมียไม่สามารถซ่อนความสับสนได้ ลันซ่าที่ผลักหลังของโซเมียก็ราวกับสังเกตเห็นอาการของเธอได้
「ก็แค่ผ่านมาน่ะ」
「…………」
โนโซมุที่อยู่ตรงหน้าเธอกำลังคุยกับโซเมียและเพื่อนของเธอ ใบหน้าและเสียงอาจจะใช่แต่โนโซมุรู้สึกว่ามันแปลกๆ
「ถึงอย่างนั้นก็พยายามอย่างยิ่งจนดึกดื่น ไอริสเองก็จมูกดีใช่เล่น」
「อา……」
ยิ่งโนโซมุพูดต่อมากเท่าไร ความรู้สึกไม่สบายใจมันก็มากขึ้น
และทันทีที่เห็นดวงตาที่จ้องมาที่เธอ โซเมียก็พูดออกมา
「อืม…ใครน่ะ คุณไม่ใช่โนโซมุสินะคะ？」
「……เอ๋！？」
「…………」
อากาศนั้นตึงเครียดราวกับเวลาได้หยุดลง
แววตาของลันซ่านั้นสับสนและจ้องมองไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า และโนโซมุที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็เบิกตากว้าง
「คุณโนโซมุเหรอ บรรยากาศต่างไปจากเดิมสิ้นเชิงเลยนะคะและคุณโนโซมุไม่เคยทำแววตาแบบนั้น คุณเป็นใครกันแน่คะ？」
พูดได้คำเดียวว่าตัวตนตรงหน้าไม่ใช่โนโซมุที่เธอรู้จักอย่างแน่นอน
แม้ว่าจะเหมือนกันทุกประการ แต่ดวงตานั้นมีความขุ่นเคืองอย่างอธิบายไม่ถูก เหมือนกับแววตาของพวกชนชั้นสูงที่เธอเคยเห็น เบื้องหลังนั่นมันคือตัวตนของมนุษย์ที่มีความโลภและอารมณ์ด้านลบไม่จบสิ้น
「…………」
ความเงียบเกิดขึ้นระหว่างทั้งสอง
ทั้งคู่เผชิญหน้ากันอย่างเงียบๆ แต่เมื่อเวลาผ่านไปโซเมียก็รู้สึกหนาวไปถึงกระดูกสันหลัง และความรู้สึกกลัวก็ค่อยๆคืบคลานเข้ามา
แม้ว่าดวงอาทิตย์จะตกแล้ว แม้ว่าจะเป็นฤดูร้อนแต่ความหนาวเย็นนั้นแพร่กระจายไปทั่วร่างของเธอราวกับถูกฝังอยู่ท่ามกลางหิมะ
ไม่นานนักโนโซมุที่อยู่ตรงหน้าก็ยักไหล่ราวกับยอมแพ้
「……ประหลาดใจมาก ไม่คิดเลยนะว่าจะดูออกเนี่ย」
ได้ยินเสียงถอนหายใจกับรอยยิ้มอันบิดเบี้ยว รูปลักษณ์ตรงกันข้ามกับโนโซมุที่สงบนิ่ง
เชื่อว่าไม่ใช่โนโซมุแน่นอน
「ถึงอย่างนั้นก็ไม่ใช่คุณโนโซมุ เป็น เคน โนทิส สินะคะ……」
เคนหรี่ตาลงเพราะโดนสังเกตเห็นถึงตัวตนของเขา
แม้ว่าจะไม่ได้เป็นไปตามแผนอย่างสมบูรณ์แต่โซเมียตรงหน้าก็เป็นเด็กสาวผู้งดงาม เธอในตอนนี้เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ไม่ใช่ใบหน้าไร้เดียงสาตอนอยู่กับโนโซมุ
ร่างกายของโซเมียเองก็สั่นสะท้าน เพราะความกดดันที่เคนปล่อยออกมา
อย่างไรก็ตาม ดวงตาของเธอกำลังจ้องมาที่เคนอย่างโกรธเคืองพยายามต้านทานแรงกดดันของเคน ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่เด็กอายุราว 11 ปี จะทำได้
「ถ้ารู้แล้วก็ช่วยไม่ได้ ตอนแรกว่าจะให้แค่เจ็บตัวเฉยๆอยู่หรอก แต่ถ้ารู้ไปถึงขั้นนั้นก็……」
ความรู้สึกขมขู่นั้นรุนแรงขึ้นและเข้าโจมตีโซเมียกับลันซ่า โซเมียจับมือที่สั่นเทาของลันซ่าขณะที่พยายามพาเพื่อนของเธอหนี
「ลันซ่าจัง หนีไป！」
เคนร่ายเวทย์ในอากาศอย่างรวดเร็ว และจากนั้นก็กลายเป็นแท่งน้ำแข็งขนาดใหญ่เท่าแขนของผู้ใหญ่ก่อตัวขึ้นในอากาศและถูกปล่อยออกมา
โวเมียพยายามวิ่งขณะที่จับมือเพื่อนสนิทที่ตัวสั่น แต่แท่งน้ำแข็งนั่นเร็วกว่าโซเมียและเพื่อนของเธอที่หนีไปได้ไม่ไกล
แท่งน้ำแข็งแทงทะลุเท้าด้วยเสียงแหลมสูงและเท้าของโซเมียก็หยุด
「ขอโทษด้วยละกันนะ แต่ไม่คิดว่าปล่อยเธอไปหรอก ยิ่งเธอรู้จักลิซ่าด้วยแล้ว มีแต่ต้องให้ตายไปอย่างเงียบๆ」
เคนจ้องมองและปลดปล่อยอารมณ์ด้านลบไปทั่วร่าง
ความอิจฉาริษยา ความเกลียดชังต่อโนโซมุหน้ากากนั่นถูกลอกออกและเปิดเผยออกมา มันรุนแรงเกินไปสำหรับเด็กสาว แม้ว่าโซเมียจะมีจิตใจที่แข็งแกร่งไม่สมวัยของเธอก็ตาม
「……เป็นเพราะลิซ่าซังงั้นเหรอคะ？」
เสียงที่สั่นเครือถึงกระนั้นโซเมียก็พยายามอย่างเต็มที่กับเขาที่สั่นเทาและพยายามจะล้มลง และเผชิญหน้ากับเคน ซึ่งแสร้างทำเป็นโนโซมุต่อหน้าเธอ เธอยื่นมือซ้ายไปทางแขนขวาอย่างเป็นธรรมชาติ
เครื่องประดับแขนพร้อมกระดิ่งที่โนโซมุมอบให้เป็นของขวัญวันเกิด ตอนที่เธอจับมัน เสียงกระดิ่งเล็กๆก็ดังก้องอยู่ในหูของเธอ
「อา……」
กริ๊ง กริ๊ง……。
ทุกครั้งที่แขนสั่นเทา เสียงนั่นก็จะดังก้องราวกับให้กำลังใจโซเมียที่กำลังหวาดกลัว และเป็นของที่ได้มาจากบุคคลสำคัญของเธอ ร่างกายของเธอที่เย็นเฉียบก็เริ่มละลายลงช้าๆ
ถ้าสังเกตดีๆ อาการสั่นของเธอจะลดลง
「อ่า ก็เพราะมีเพียงแค่ข้าที่ปกป้องลิซ่าได้ 「ไม่จริงสักนิด」……เอ๋？」
「ผิดเลย อย่างน้อยคุณก็ทำแบบนั้นไม่ได้เลยค่ะ」
เห็นได้ชัดว่าโซเมียปฏิเสธทันที
เรื่องที่เธอได้ยินจากโนโซมุ อดีตของเขาที่ต้องแยกจากคนรัก
ในที่แห่งนี้ซึ่งไม่เป็นที่นิยมอาจจะกระตุ้นอารมณ์อันแสนก้าวร้าวของเขน แต่โซเมียก็ยังไม่หยุดพูด
「คุณกล้าแสดงความรู้สึกของคุณออกไปตรงๆรึเปล่าคะ ? คุณได้ถ่ายทอดให้อีกฝ่ายได้รับรู้ถึงความรู้สึกรึยัง? คงไม่หรอก เพราะสิ่งที่คุณทำก็ทำได้เพียงแค่แยกพวกเขาสองคนออกจากกันก็แค่นั้นเองคะ คุณเคยคิดถึงความรู้สึกของลิซ่าซังบ้างไหมคะ? น้ำหน้าอย่างคุณยังกล้าเผชิญหน้ากับลิซ่าซังได้อีกงั้นเหรอคะ ความรู้สึกของตัวเองก็พูดมันออกไปตรงๆไม่ได้ ได้แต่อิจฉาริษยา และทำให้คนอื่นต้องผิดใจกัน เพราะความเห็นแก่ตัวของคุณเอง คุณคิดว่าสิ่งที่คุณทำมันถูกต้องจริงๆงั้นเหรอคะ?」
「หนอยยยยย！！」
คำพูดของโซเมียแทงทะลุอกของเคน
ใช่แล้ว เคนไม่เคยบอกความรู้สึกของเขาที่มีต่อลิซ่าเลยทั้งหมดที่เขาทำก็คือการกำจัดคู่แข่งเท่านั้น
ตั้งแต่ที่เลือกทำร้ายโนโซมุ เคนไม่เคยสนใจสิ่งที่เขาทำ และไม่เคยสนใจความรู้สึกของลิซ่าเลย
มันก็เหมือนกับการสร้างตัวต่อขึ้นมาด้วยตัวคนเดียว
ซึ่งเด็กสาวตรงหน้าก็พูดแบบนั้น
「ข้าทำให้เธอชอบข้าไม่ได้ทั้งๆที่ไม่ได้บอกด้วยซ้ำ」
เสียงกัดฟันดังก้องอยู่ในปากของเคน
「ไม่มีใครสนใจ และเห็นตัวเองสำคัญที่สุด นั่นก็คือตัวคุณยังไงล่ะคะ……」
「เป็นเด็กสาวช่างพูดเหลือเกินนะ！」
เคนที่หน้าแดงจัดเอื้อมมือไปหยิบดาบที่เอว
ลันซ่านั้นหวาดกลัวและกรีดร้องออกมา และดวงตาของโซเมียก็เบิกกว้าง
อย่างไรก็ตามมีบางสิ่งวิ่งผ่านมาด้วยความเร็งสูงพร้อมกับเสียง ฟู่ม !
「หะ！」
「เอ๋？」
เคนก้มลงไปด้านหลังขณะที่เดาะลิ้น จากนั้นก็ตู้ม ทางเท้าที่เคนเคยยืนอยู่ก็ระเบิดออก
และเงาขนาดใหญ่แบ่งระหว่างทั้งสองออก
「โอ๊ะ คุณคือ……」
「หนีไป！」
คามิลล่าเข้ามาขวางเคนและโซเมีย เผชิญหน้ากับเคนและกระตุ้นให้พวกเธอหนีไป
คามิลล่าจ้องมองไปที่เคนขณะถือคฑาในมือแสดงให้เห็นว่าตัวเธอเป็นศัตรูกับเขาเรียบร้อยแล้ว
「ทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย ที่ทำไปก็เพื่อปกป้องลิซ่านะ……」
「พูดมากน่า ! ฉันทนไม่ไหวแล้วกับการกระทำอันแสนโรคจิคของนาย !」
เคนพยายามบอกให้คามิลล่าหลบไป แต่คามิลล่าก็บอกปัด
「งั้นเหรอ ถ้างั้นก็ช่วยไม่ได้」
เคนถอนหายใจเล็กน้อย อย่างไรก็ตามเขาเงยหน้าขึ้นมาและบอกว่า “ยังไงก็ไม่สน”
「เช่นเดียวกับยัยพวกเด็กเปรตนั่น…. เช่นเดียวกับเธอ เธอที่รู้ความลับของข้าแล้วจะต้องตายไปพร้อมๆกันให้หมดเนี่ยแหละ……」
「เอ่อ ?? คือว่าใครเหรอคะ……」
แม่แต่เพื่อนที่อยู่ด้วยกันมาตลอดสองปียังเห็นเป็นศัตรูกัน ไม่มีความลังเลในการตัดสินใจ
คามิลล่าที่เห็นเคนมันเสียสติไปแล้ว ก็กำลังสั่นเทาพร้อมกับจ้องมองไปที่ “ศัตรู”ของเธอ
「ต้องขอโทษด้วนะคามิลล่า นี่ก็เพื่อลิซ่า ฮะฮะฮะฮะ……」
เคนดึงดาบยาวที่เอวออกมาพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงผิดหวัง
เหล็กที่ส่องประกายเจิดจ้าท่ามกลางแสงจันทร์ราวกับเป็นเคียวของยมฑูตที่จะมาปิดชีพคามิลล่าและโซเมีย
และเคนที่อยู่ในรูปลักษณ์ของโนโซมุก็ค่อยๆเข้าหาเหยื่อ
「อึก…」
「ไม่เป็นไรหรอกนะ ไม่เป็นไร……」
ขณะที่ต้องแบกรับชีวิตทั้งสองไว้ด้านหลัง คามิลล่าคว้าไม้เท้ที่เธอถือไว้จนแน่น พร้อมกับร่ายเวทย์ออกมาและเพิ่มพลังกายให้ตัวเอง
จากนั้นก็ร่ายเวทย์อีกครั้ง สร้างเวทย์ขึ้นมาพร้อมกับสร้างเพลิงที่มีขนาดใหญ่เท่าหัวมนุษย์
「เพื่อลิซ่างั้นเหรอ ทั้งหมดนั่นมันก็แค่ความเข้าใจผิดและคิดไปเองของนายทั้งนั้น！」
คามิลล่ากรีดร้องเสียงดังและปล่อยเปลวเพลิงในมือของเธอ มวลเปลวเพลิงที่บินราวกับรวบรวมความโกรธของเธอได้แยกเขี้ยวของเธอใส่เคนด้วยพลังมหาศาล
อย่างไรก็ตาม เมื่อเคนเทพลังเวทย์ลงในดาบอย่างรวดเร็ว เขาก็ทำให้ดาบยาวขึ้น
「อึก！」
เปลวเพลิงที่ถูกโจมตีด้วยแสงดาบที่เจิดจ้าด้วยแสงสีฟ้าอ่อนหายไป และก้อนเปลวเพลิงก็หายไปในท้องฟ้ายามค่ำคืนอันมืดมิด
นอกจากนี้เคนยังใช้เวทย์เสริมความแข็งแกร่งร่างกายของคามิลล่าจะสร้างเวทย์ต่อไป เคนก็พุ่งเข้าหาคามิลล่า
เคนบุกเข้าหาช่องว่างของคามิลล่าราวกับพายุ เหวี่ยงดาบยาวไปตรงสะโพกของคามิลล่า
อย่างไรก็ตาม คามิลล่ายังเป็นหนึ่งในนักเรียนดีเด่นของปี 3 เสริมความแข็งแกร่งให้ร่างกายของเธออย่างรวดเร็วและจับดาบยาวของเคนด้วยไม้เท้าของเธอ
「อึก！」
「เปล่าประโยชน์ คิดว่าเป็นพวกกองหลังจะเอาชนะการต่อสู้ระยะประชิดได้งั้นเหรอ？」
คามิลล่าบ่นออกมาขณะที่ได้ยินเสียงแหลมสูงของไม้เท้า
ดังที่เคนกล่าว คามิลล่านั้นเป็นกองหลังและคอยสนับสนุนพรรคพวกจากแนวหลัง นั่นคือสิ่งที่เธอทำมาตลอดเพื่อช่วยเหลือลิซ่า
เนื่องจากบุคลิกที่แข็งแกร่งของเธอ เธอจึงสามารถรับมือกับการต่อสู้ระยะประชิดโดยใช้ไม้เท้าตามที่เป็นอยู่ แต่ทักษะของเธอยังห่างไกลจากเคนที่ไปถึงแรงค์ A ซึ่งมีเพียง 5 คน
「พวกเธอทำอะไรอยู่ รีบหนีไปเร็วเข้า！」
และคามิลล่าก็ตระหนักได้ถึงข้อเท็จจริงนั้นด้วย ว่าโซเมียไม่ได้หนีไป
「อาาา….แต่ว่า……」
「เร็วๆเข้า ! ปกป้องเพื่อนของเธอให้ได้！」
คามิลล่าพยายามปกป้องโซเมียและคนอื่นๆ ในขณะที่ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือด้วยความรู้สึกตึงเครียด
บางทีเธออาจจะถูกดุโซเมียและเพื่อนๆของเธอที่ตกตะลึงจริงรีบออกวิ่ง
ต้องไปบอกใครสักคน เธอขยับขาที่สั่นเทาด้วยความสิ้นหวังและพยายามออกจากที่นี่
「คิดว่าจะปล่อยไปงั้นเหรอ？」
อย่างไรก็ตามเคนไม่ได้คิดจะปล่อยให้หนีไป จากนั้นเขาก็เตะเข้าไปที่ท้องคามิลล่า
「อั่ก！」
คามิลล่าปลิวไปข้างหลังขณะที่เปล่งเสียงอันเจ็บปวดจากการเตะของเคน
เคนเปิดใช้งานเวทย์อีกครั้ง ขณะที่มองคามิลล่าที่ล้มลงกับพื้น ชำเลืองมองไปด้านข้างและแท่งน้ำแข็งขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้น
เป้าหมายคือโซเมียที่หันหลังและพยายามจะหนีจากที่แห่งนี้ ขณะที่เคนขยับนิ้วไปในอากาศและปลายแทงน้ำแข็งก็ชี้ไปที่โซเมีย
「อึก！ หยุดนะ！」
คามิลล่าทำเสียงเศร้าในขณะที่การมองเห็นเธอบิดเบี้ยวไปด้วยความเจ็บปวดจากการที่ร่างของเธอถูกกระแทกไปบนพื้น
อย่างไรก็ตาม เคนกวักนิ้วลงอย่างไร้ความปราณี ในเวลาต่อมาแท่งน้ำแข็งก็พุ่งไปหาโซเมียราวกับลูกธนู
「บ้าเอ้ยยยยย………..ไอ้เวรนี่！」
คามิลล่าพยายามร่ายเวทย์ออกมาและใช้เวทย์เสริมร่างกายในทันที
ขณะที่น้ำแข็งพุ่งเข้าหาแผ่นหลังของโซเมียที่ไร้ซึ่งการป้องกันอย่างช้าๆ คามิลล่ารีบวิ่งไปหาโซเมียทั้งๆแบบนั้นและเอาตัวเองบังแทนเด็กสาวทั้งสองคน
วินาทีต่อมา เสียงฉึกก็ดังขึ้นแล้วคามิลล่าก็ช็อคไปทั้งตัว
「อ่อก……！」
คามิลล่าล้มลงกับพื้น มองเข้าไปในอ้อมแขนของเธอ และพบใบหน้าของโซเมียกับลันซ่าที่กำลังตกตะลึง
ดูเหมือนว่าพวกเธอจะแปลกใจที่จู่ๆก็โดนกอด แต่ว่าพวกเธอก็ไม่ได้รับบาดเจ็บ
「ค่อย…..ยังชั่ว！」
ขณะที่คามิลล่าโล่งใจ เธอก็มีอาการปวดอย่างรุนแรงที่ขาขวา
เมื่อมองไปที่เข้าแท่งน้ำแข็งสีแดงก็เจาะเท้าขวาคามิลล่าลึกมาก
นอกจากนี้เคนนั้นกำลังค่อยๆเข้ามาใกล้
「ไอ้เวรเอ้ย ! ย่าาาาหหห์！」
คามิลล่านั้นมีความเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่างจากเท้าขวา และไม่สามารถสร้างเวทย์ดีๆได้ แม้ว่าจะสร้างเวทย์ขึ้นมาได้ แต่มันจะใช้งานกับศัตรูที่แกร่งกว่าได้เหรอ
อย่างไรก็ตาม ยังไม่สามารถเอามันออกได้ ตามิลล่าพยายามโจมตีใส่เคนด้วยพลังเวทย์ที่เหลืออยู่
กระแสพลังเวทย์ที่ไม่มีสูตรใดๆ พลังเวทย์ที่ถูกปล่อยออกมาทำให้เคนเคลื่อนไหวช้าลงเพียงเล็กน้อย
อย่างไรก็ตาม ในชั่วพริบตาต่อมา มีบางอย่างเกิดขึ้นกับร่างของเคนที่อยู่ในร่างของโนโซมุ ทันใดนั้นรูปลักษณ์ของเคนก็บิดเบี้ยว
จากนั้นราวกับว่าเสียการควบคุมเกิดเสียงกระดอนของน้ำ ชั้นน้ำที่ปกคลุมทั่วร่างเคนถูกลอกออกมา และเผยร่างที่แท้จริงอันแสนคุ้นตาให้เห็น
「อึก หน้ากากน้ำสะท้อนใจ……」
เคนพูดถึงหน้ากากน้ำสะท้อนใจที่หมดฤทธิ์แล้ว
หน้าหากน้ำสะท้อนใจที่เป็นเกราะกำบังกายเปลี่ยนรูปลักษณ์ได้อย่างอิสระ ซึ่งมันก็ขึ้นอยู่กับผู้ใช้ แต่เมื่อโดนพลังเวทย์อันตรายมันจะทำปฏิกิริยากับเวทมนตร์ของน้ำที่ติดอยู่ทั่วร่างจนทำให้สูญเสียการควบคุมไป
สายตาของเคนที่จ้องมองและปล่อยจิตสังหารออกมา จ้องมองผ่านคามิลล่า คามิลล่ายิ้มออกที่มุมปากของเธอ อย่างไรก็ตามเธอวิ่งไม่ได้แล้วเพราะขาขวาเธอหัก คงจะเดินลำบากและเป็นไปไม่ได้ที่จะปกป้องโซเมียเหมือนเมื่อก่อน
เธอหยุดเคนด้วยตัวเองไม่ได้ เมื่อคิดแบบนั้น คามิลล่าก็ปล่อยแขนที่กอดพวกเธอไว้และผลักออกให้หนีไป
อย่างไรก็ตาม ตรงกันข้ามกับความรู้สึกของคามิลล่า โซเมียไม่ได้หนีไป
เธอสั่นสะท้านไปด้วยความกลัวและกลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมาอย่างสิ้นหวัง และเริ่มใช้เวทย์รักษาที่ขาของคามิลล่า
「ทำอะไรอยู่……」
「กำลังรักษาค่ะ……」
ริมฝีปากที่ถูกกัดแน่นเพื่อสยบความกลัวนั้นเจ็บปวด และเสียงกระซิบแห่งความตายก็ค่อยๆเข้ามาหาเธอทีละก้าว
「หนีเร็วเข้า……」
ขณะฟังเสียงของคามิลล่าที่กระตุ้นให้พวกเธอหนี โซเมียไม่หยุดการรักษา ในที่สุด ลันซ่าเองก็เริ่มช่วย
เคนอยู่ใกล้พวกเขาแล้ว เคนชักดาบยาวขึ้นด้วยรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม
「อึก….อะไรกัน ไม่จริงน่า」
อย่างไรก็ตาม ในเวลานั้น เสียงที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนก็ดังก้องอยู่ในหูของคามิลล่าและเคน
คามิลล่านั้นไม่นึกว่าจะได้ยินเสียงนี้ และโซเมียเองก็พูดอะไรไม่ออกต่อคนที่ปรากฏออกมา
ผมยาวสีแดงเข้มและดูดีรวบเอาไว้ที่ด้านหลัง รูปลักษณ์ที่สวยงามจนใครๆก็ต้องเหลียวมอง แต่กลับมีรอยยิ้มที่ถูกย้อมด้วยใบหน้าซีดเผือก
「ทำไมเคนถึงได้กลายเป็นโนโซมุ….แล้วทำไมเคนถึงได้ทำกับคามิลล่าแบบนั้น……」
ในหัวของลิซ่านั้นมีภาพที่เข้าใจยากปรากฏขึ้นมาและเธอก็ยืนนิ่ง
อย่างไรก็ตาม ดวงตาของเธอจับภาพของเคนได้อย่างชัดเจนตอนที่หน้ากากน้ำสะท้อนใจหมดฤทธิ์
เคนที่ปรากฏตัวราวกับถอดเสื้อคลุมที่ปกคลุมร่างกาย และเพื่อนสนิทที่บาดเจ็บพร้อมกับปกป้องเด็กสาว
ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมลิซ่าถึงมาอยู่ที่นี่ และเคนก็ตกตะลึงพร้อมกับหน้าซีด
อย่างไรก็ตาม ตัวเคนที่กลายเป็นโนโซมุก็ถูกลิซ่าเห็นแล้ว และสิ่งนั้นมันทำให้นำไปสู่จุดจบของแผนที่เคนวางมาทั้งหมดตลอดสองปีที่ผ่านมา นั่นคือสิ่งที่เธอไม่ได้สังเกตจนถึงตอนนี้และไม่ได้พยายามจะทำความเข้าใจ
“ภาพการทรยศนั่นไม่ใช่ตัวโนโซมุแต่เป็นเคนที่แสร้งทำเป็นโนโซมุ”
รูปลักษณ์ที่ขัดแย้งกันของโนโซมุ ซึ่งทำให้ลิซ่าสับสนจนถึงตอนนี้ และเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน และความตั้งใจอันแสนยุ่งเหยิงก็หายไปทันทีและเรื่องราวทุกอย่างก็เชื่อมโยงกันหมด
「ตอนนั้นเองก็ด้วยสินะ……」
ภาพของโนโซมุที่จูบกับเด็กสาวคนอื่นนั้นโดนเคนที่สวมรอยเข้ามาสร้างภาพ และความเป็นจริงที่เธอเชื่อมาตลอดนั้นก็เริ่มสั่นคลอนและพังทลายลง
「ไม่ใช่นะลิซ่า….นี่มันเอ่อ……」
อย่างไรก็ตามเคนพยายามจะแก้ตัวด้วยใบหน้าซีดเผือก แต่คำพูดและการกระทำนั่นมันได้ทำลาย “สิ่งที่หลอกลวงมาตลอดสองปี” ใส่ลิซ่าพังทลายหมดแล้ว
ทุกครั้งที่เคนพยายามจะเข้าหาลิซ่า ลิซ่าก็ถอยห่างทีละก้าว
「เอ่อ…คือทั้งหมดนั้น……」
ในเวลาเดียวกัน เธอก็เข้าใจว่าความเกลียดชังและความโกรธของเธอที่มีต่อโนโซมุที่มุ่งตรงไปยังผู้บริสุทธิ์และทุกอย่างล้วนเป็นความเข้าใจผิด ทั้งหมด ในที่สุดเธอก็เข้าใจ
“คนที่ทรยศไม่ใช่ตัวเขาแต่เป็นฉันต่างหากที่ทรยศแล้วหนีไปคบกับเพื่อนสมัยเด็กอีกคน”
แล้วสรุปอะไรคือความจริงกันแน่?
โลกที่เธอเชื่อมาตลอดจนบัดนี้มันกลับตาลปัตรไปหมด คำพูดของความโกรธและเกลียดชังที่มีต่อโนโซมุกลับตรงกันข้ามและเข้ากดทับจิตใจลิซ่าในทันใด
ร่างกายของเธอสั่นไหวด้วยความสั่นกลัวเป็นอย่างมาก
「ลิซ่าคุยกับข้าสิ……」
เคนเอื้อมมือไปหาลิซ่าเพื่อราวกับหาที่พึ่งสุดท้าย แต่น้ำตาที่ไหลออกมาจากแก้มของเธอนั้น เคนนั้นก็ไม่วันเข้าหาเธอได้อีกแล้ว
โซ่ที่ผูกมัดเธอมาตลอดสองปีนั้นขาดไปหมดแล้ว ไม่มีอะไรแล้ว เคนที่เป็นพันธนาการตัวเธอด้วยโซ่และหลอกลวงเธอมาโดยตลอด
「ไม่นะ！！」
「อึก……！」
ลิซ่าปฏิเสธเคนในทันที เสียงแหลมดังก้องไปทั่วทั้งพื้นที่ ความเจ็บปวดไหลผ่านฝ่ามือทั้งสองของเธอ
มันเป็นช่วงเวลาที่ตัวเธอแตกสลายอย่างสมบูรณ์ ตรงกันข้ามกับความเงียบที่ไหลริน ระยะห่างระหว่างทั้งสองก็ห่างไกลกันอย่างรวดเร็ว
ไม่สิ แต่เดิมทั้งสองก็ไม่ใช่หนึ่งเดียวกันอยู่แล้ว เดิมเป็นความสัมพันธ์ที่ไม่ยั่งยืน มันก็แค่ขึ้นกับเวลาว่ามันจะแตกหักเมื่อไร
อย่างไรก็ตามผลกระทบของความเครียดที่กดทับมาตลอดสองปีได้โจมตีใส่ทั้งสองคนราวกับแผ่นดินไหวอันแสนรุนแรง
เคนและลิซ่าต่างหมดคำพูดความสัมพันธ์ของทั้งสองนั้นแตกสลาย
ในเวลานั้นลิซ่าลืมตาขึ้นราวกับเห็นสิ่งที่กระโดดเข้ามาหาเธอ หัวใจของเธอนั้นเต้นแรง รัว เร็ว ลมหายใจของเธอก็หนักแน่นราวกับกำลังจมอยู่ก้นบึ้งของน้ำ
เหนือสายตาของเธอมีร่างของชายที่ผู้เคยเป็นที่รักของเธอ โนโซมุ เบลาตี้
◆◇◆
โนโซมุมองดูโศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นตรงหน้าเขา
คามิลล่าที่เสียเลือดจากขาและล้มลง และโซเมียที่พยายามรักษา และที่สำคัญที่สุดก็คือภาพของลิซ่าและเคนที่ยืนเผชิญหน้ากัดด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว
ลิซ่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ หรือว่า?
โนโซมุคิดเช่นนั้น แต่ว่าคามิลล่านั้นมีแท่งน้ำแข็งปักอยู่ที่เท้าของเธอ
เขาไม่เข้าใจสถานการณ์ดีนัก แต่เลือดสีแดงสดนั่นลามไปทั่วเหมือนกับพรมบนพื้น ดังนั้นเขาคิดว่าปล่อยคามิลล่าที่บาดเจ็บไว้ไม่ได้
โนโซมุรีบวิ่งไปหาคามิลล่าและเด็กสาว และถามคำถามออกไป
「โซเมียจัง คามิลล่า ปลอดภัยดีนะ！？」
「คุณโนโซมุ……」
โซเมียและลันซ่าร้องไห้ออกมาบางทีเพราะความกลัว
คามิลล่ามองไปที่โนโซมุด้วยใบหน้าซีดๆ ริมฝีปากเองก็ซีดเพราะมีเลือดออกเยอะมาก
「มาได้ไงเนี่ย……」
คามิลล่าพูดแบบนั้น ว่าทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่และก็เห็นเคนด้วย
คามิลล่าคิดว่าเครือข่ายสื่อสารน่าจะพังไปแล้ว และที่นี่ไม่ใช่อาคารเรียนอีคอร์สหรือหอพักนักเรียน มันจึงแปลกที่โนโซมุมาที่นี่
「ตอนแรกก็มุ่งหน้าไปยังอาคารเรียนของอีคอร์ส หลังจากได้ยินสารจากเธอ แล้วก็เห็นลูกไฟพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าระหว่างทาง」
ขณะเล่นให้คามิลล่าฟัง โนโซมุเองก็ตัดชายเสื้อของเขาออกเป็นแถบๆและค่อยๆดึงแท่งน้ำแข็งที่ติดอยู่กับขาคามิลล่าออก
「อึก！」
คามิลล่าขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวดที่แล่นเข้ามา
หลังจากดึงแท่งน้ำแข็งออกอย่างระวังโดยไม่ให้หลอดเลือดแดงและกล้ามเนื้อเสียหาย โนโซมุก็พันแผลด้วยผ้าที่ฉีกออกมาและรัดให้แน่น
โนโซมุห้ามเลือดของคามิลล่าได้แล้ว ขณะนั้นเขาก็เล่าให้ฟัง
โนโซมุพุ่งออกมาจากหอพักหลังจากได้ยินคำพูดของคามิลล่า และรีบไปที่อาคารเรียนของอีคอร์ส ที่ได้ยินจากไอริสว่าโซเมียขยันเรียนมากช่วงนี้ จึงคิดว่าอาจจะอยู่ในอาคารเรียน
ในเวลานั้นเองโนโซมุก็เห็นแสงที่ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า ใช่ มันเป็นลูกไฟของคามิลล่าที่ยิงใส่เคนแล้วปลิวไป
หากคิดตามปกติ มันก็น่าจะมีอะไรแปลกๆเพราะมีการใช้เวทย์โจมตี นั่นคือเหตุผลที่โนโซมุตรงมาที่นี่ทันที
คามิลล่านั้นยังคงเจ็บปวดจากการเสียเลือด แต่ว่าเลือดก็ค่อยๆไหลออกช้าลงแล้ว
โนโซมุโล่งใจ และในที่สุดเขาก็ลุกขึ้น
「……บารอซซ่าซัง ผมขอฝากโซเมียกับคามิลล่าด้วยนะครับ」
โนโซมุก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว ขณะที่คามิลล่าจ้องมองแผ่นหลังของเขา
บารอซซ่ายักไหล่ราวกับว่าช่วยไม่ได้ แต่ด้วยมือของเขาที่จับดาบที่เอว โซเมียและลันซ่าต่างมองที่โนโซมุด้วยความเป็นกังวล
และคามิลล่าเองก็ก้มหน้าขอโทษ
เสียใจที่ไม่สามารถหยุดเคนได้งั้นเหรอ? หรือเสียใจที่ทำให้ลิซ่าต้องเข้ามาพัวพัน?
โนโซมุนั้นไม่เข้าใจความคิดของคามิลล่า แต่เขาก็มีบางอย่างที่จะบอกเธอ
「คามิลล่า……」
「……อะไร？」
「ขอบคุณนะที่ช่วยปกป้องพวกโซเมีย……」
โนโซมุกล่าวขอบคุณจากใจจริง สำหรับเขาแล้วโซเมียจังนั้นเปรียบเสมือนคู่หูคนสำคัญของเขา เป็นเพื่อนที่ไม่มีใครมาแทนที่ได้ และเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ยอมรับตัวตนของโนโซมุอย่างที่เป็นอยู่ โนโซมุนั้นแสดงความโล่งใจและขอบคุณคามิลล่าที่ปกป้องคนสำคัญของเขา
「เคน…ได้โปรด」
ขณะที่คามิลล่าขอร้องอะไรบางอย่างกับโนโซมุ
คามิลล่าไม่สามารถพูดในสิ่งที่ต้องการได้อย่างชัดเจน แต่โนโซมุพยักหน้าเล็กน้อยกับคำพูดของเธอ
โนโซมุเข้าไปหาเพื่อนสมัยเด็กทั้งสองคนที่ยังยืนเผชิญหน้ากันอยู่
「เคน ลิซ่า……」
「อา……」
ลิซ่าที่ถูกเรียกก็แสดงสีหน้าหวาดกลัว และแววตาของเธอนั้นก็มีแต่ความเสียใจอยู่บนใบหน้า
โนโซมุตระหนักได้ทันที ตอนนี้ตัวเธอรับรู้ความจริงแล้วและความสัมพันธ์ของเราทั้งสามคนที่ถูกตัดขาดออก
「โนโซมุ……！」
เคนที่เห็นโนโซมุก็จ้องไปที่เขาด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว และประสาทสัมผัสอันแสนเฉียบแหลมของโนโซมุก็ส่งเสียงเตือนถึงศัตรูตรงหน้า
「เคน ทุกอย่างมันจบแล้ว อย่าได้ขัดขืนไปมากกว่านี้เลย」
ใช่ลิซ่ารู้แล้วรู้ทั้งหมด ลิซ่านั้นที่คอยพึ่งเคนอยู่เสมอ แต่ตอนนี้เธอกลัวเคนเข้าไส้เลย
ต่อให้เคนพยายามปิดซ่อนมันมากแค่ไหน มันก็ไม่ช่วยอะไรอีกแล้ว
เมื่อความเชื่อใจที่ครั้งหนึ่งเคยมีให้มันถูกทำลายลงมันไม่สามารถกู้คืนมาได้อีก
「U ถ้าไม่มีมึงซะอย่าง……！」
อย่างไรก็ตามเคนยังยึดติดกับอดีตแม้ว่าจะรู้ว่าไม่มีวันหวนกลับไปได้อีกแล้ว และหาทางระบายความแค้นที่มันอัดอั้นออกมา
เคนหันปลายดาบยาวไปทางโนโซมุขณะบ่นพึมพำ
คำพูดและการกระทำที่ไม่สนใจใครอีกต่อไป อย่างไรก็ตาม เขาตัดสินให้โนโซมุเป็นตัวต้นเหตุของเหตุการณ์ทั้งหมดและโยนความผิดให้เขา
ดวงตานั้นว่างเปล่าราวกับไร้วิญญาณ แต่ในขณะนั้นก็เผยเจตนาฆ่าออกมาอย่างรุนแรง เคนกระโดดเข้าหาโนโซมุ
ด้วยความรุนแรงดั่งพายุ เหวี่ยงดาบลงมาราวกับจะบดขยี้ร่างของโนโซมุ
โดยไร้ซึ่งความลังเลใจ
「……ชิ！」
โนโซมุเคลื่อนไหวขณะคิดไตร่ตรองการกระทำของเคน
เขาก้มตัวลงอย่างรวดเร็วและคว้า “ไร้นาม” ไว้ในมือเสริมพลังกายด้วยคิและทันทีที่อัดคิแน่นลงไปในดาบ
วินาทีถัดมา คมดาบทั้งสองเข้าห่ำหั่นกัน ทำให้เกิดประกายไฟกระจัดกระจายไปทั่ว
ค้างสินะ ค้างละซิ ค้างต่อไป ลิมิตมันได้แค่วันละสองตอนอะ ทำไงได้ ว่าแล้วก็ฝากเพจพึ่งสร้างด้วย fb.com/rinkanafs