ตอนที่ 117 ปลดผนึก
เย่เฉินมองไปที่ชาวเมืองที่กําลังตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เขาพยักหน้าเล็กน้อยแล้วมุ่งหน้าต่อไปในหุบเขาหลุนฮุย
เมืองหลุนฮุยที่ประตูเมือง
ทันทีที่เย่เฉินมาถึงที่นี่ เขาก็เห็นชาวเมืองจํานวนมากรออยู่
ก่อนหน้านี้มีเสียงตะโกนดังก้องไปทั่วหุบเขา ชาวเมืองที่ได้ยินเสียงของคนที่กําลังแบ กราชาพยัคฆ์นอกหุบเขา ต่างก็รีบวิ่งออกมาทักทายเย่เฉินในทันที
“ยินดีต้อนรับท่านลอร์ด ที่กลับมาอย่างมีชัย!” กุยแกที่ยืนอยู่แถวหน้าโค้งคํานับแล้วกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม
“ยินดีต้อนรับท่านลอร์ด ที่กลับมาอย่างมีชัย!” เตียวเหิงโค้งคํานับด้วยความตื่นเต้น
“ยินดีต้อนรับท่านลอร์ด ที่กลับมาอย่างมีชัย!” ชาวเมืองหลุนฮุยต่างตะโกนโห่ร้องออกมาพร้อมกัน
เย่เฉินยิ้มและพยักหน้า จากนั้นมองไปยังเตียวหยูที่ยืนอยู่ข้างๆเตียวเหิง ด้วยท่าทางตื่นเต้น
ทั้งสองต่างมองหน้ากันอยู่ชั่วครู่ ทั้งเย่เฉินและเตียวหยูต่างเข้าใจซึ่งกันและกันโดยไม่ต้องพูดจาใดๆ ในเวลานี้ คําพูดนับพันไม่มีค่าเท่ากับการกอดในอ้อมแขน
เย่เฉินระบายลมหายใจอยู่เป็นเวลานาน จากนั้นก็ขี่ม้าไปข้างหน้า มาที่ด้านข้างของเตียวหยู และโน้มตัวไปดึงขึ้นม้า และกอดเธอไว้ในอ้อมแขน
“กลับบ้านกันเถอะ” เย่เฉินพูดเบา ๆ แล้วบังคับม้าเข้าไปในเมืองหลุนฮุย
เมื่อเย่เฉิน มาถึงในเมืองหลุนฮุยเสียงของระบบก็ดังขึ้น
“ติ้ง ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่นเย่เฉิน สําหรับการกลับถึงเมืองหลุนฮุยได้สําเร็จ ภา รกิจพิเศษที่เป็นของเตียวเสี้ยนได้เสร็จสิ้นลงแล้ว”
“ติ้ง ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่นเย่เฉิน ได้คะแนนคุณสมบัติโดยกําเนิด X2, ส่งคืนดอกฮั่วหยาง X2 กงล้อเสี่ยงทายX1 ปลดผนึกตราประทับเหรินหงชางและเธอจะนับถือคุณในฐานะนายท่าน”
ทันใดนั้นเหรินหงหางซึ่งนั่งอยู่ข้างหลังของเยเฉินก็ระเบิดแสงสีแดงออกมาจากนั้นกลิ่นหอมเล็กน้อยก็แพร่กระจายเข้าไปในจมูกของเย่เฉิน
เมื่อแสงสีแดงหายไป เหรินหงชางที่สวมเสื้อผ้าที่มีรอบปะและสกปรกก็หายไป
เบื้องหน้าเย่เฉิน ปรากฏผู้หญิงคนหนึ่งที่สวมกระโปรงสีขาวปักด้วยลวดลายสายน้ําและมีผ้าปักลายดอกไม้สีชมพูอ่อนอยู่บนหน้าอกของเธอ
เธออายุยี่สิบแปดปี ด้วยรูปร่างที่เพรียวบาง ทั้งยังมีกลิ่นที่หอมหวานเหมือนดอกกล้วยไม้ออกมาจากร่างกายของเธอ เธอช่างบอบบางแต่มีเสน่ห์อย่างมาก
ความรู้สึกแรกที่เธอมอบให้แก่เย่เฉินคือความงดงาม
ความรู้สึกที่สองคือความงามที่เกินกว่ามนุษย์จะมี
ความรู้สึกที่สามคือความงามที่หาใดเปรียบ
ทันใดนั้น ผู้หญิงคนนั้นลืมตาขึ้นและมองไปยังเย่เฉิน หลังจากแปลกใจอยู่ครู่หนึ่ง หญิ งสาวก็กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวลว่า “เตียวเสี้ยน คารวะท่านลอร์ด”
จากนั้นเสียงของระบบก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“ติ้ง ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่นเย่เฉิน ที่ได้รับความจงรักภักดีจากสุดยอดในประวัติศาสตร์เตียวเสี้ยน”
เมื่อเย่เฉินได้ยินสิ่งนี้ คิ้วของเขาก็เลิกขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ เตียวเสี้ยน ในที่สุดข้าก็ได้มาครอบครอง
ทันทีที่เย่เฉินคิดเรื่องนี้จบ การประกาศทั่วโลกก็ดังขึ้น
“ติ้ง ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่นเย่เฉินที่เป็นคนแรกที่ได้ครอบครองสุดยอดสาวงามในประวัติศาสตร์ และได้รับความจงรักภักดีจากเตียวเสี้ยน ผู้เล่นจะได้รับรางวัลชื่อเสียงของ 5 ล้าน และเงิน 10 ล้านเหรียญทอง”
“ติ้ง ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่นเย่เฉินที่เป็นคนแรกที่ได้ครอบครองสุดยอดสาวงามในประวัติศาสตร์ และได้รับความจงรักภักดีจากเตียวเสี้ยน ผู้เล่นจะได้รับรางวัลชื่อเสียง 5 ล้านและเงิน 10 ล้านเหรียญทอง”
ทันทีที่เสียงประกาศของโลกดังขึ้น ช่องโลกก็บ้าคลั่งทันที
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก?”
“ข้าไม่จะพูดว่าข้าอิจฉาริษยา แต่ข้าก็ยังอดไม่ได้ที่จะต้องพูดออกไป,เย่เฉิน ไอ้เจ้าขยะ คืนเตียวเสี้ยนของข้ามาซะ!”
“บัดซบ! แม้ว่าข้าจะคาดไว้นานแล้ว แต่ตอนที่ข่าได้ยินการประกาศ ข้าก็ยังเจ็บปวดที่ไม่สามารถอธิบายได้ในหัวใจของข้า เตียวเสี้ยนของข้าถูกพาตัวไปแล้ว”
“บอสเย่ ข้าต้องการเป็นลูกน้องของท่าน ข้ายินดีที่จะเป็นน้องชาย ข้าไม่ขอเงิน ข้าแค่ต้องการพบเตียวเสี้ยนทุกวัน!”
“ ขอแสดงความยินดีกับแม่ทัพผิงเปย เย่เฉิน ผู้พิชิตหัวใจของสาวงามได้สําเร็จ เมืองเซิงถึงขอเชิญแม่ทัพผิงเปย เย่เฉิน จากใจจริงอีกครั้งเพื่อหารือเกี่ยวกับพันธมิตร”
“ขอแสดงความยินดีกับแม่ทัพผิงเปย เย่เฉิน ที่ประสบความสําเร็จในการยึดครองหัวใจของสาวงาม เมืองเหม่ยเหรินขอเชิญแม่ทัพผิงเป่ย เย่เฉินจากใจจริงอีกครั้งเพื่อหารือเกี่ยวกับพันธมิตร”
“ขอแสดงความยินดีกับแม่ทัพผิงเปย เย่เฉิน ในนามของลีกเหยียนหวง ข้าขอเชิญแม่ทัพผิงเป่ย เย่เฉิน ด้วยความจริงใจให้เข้าร่วมในการประชุมเหยียนหวงที่จัดขึ้นเป็นครั้งแรก!”
เย่เฉินเห็นเนื้อหาที่ปรากฏบนช่องแชทโลกอย่างต่อเนื่อง แต่เขาก็เลือกที่จะเพิกเฉยต่อพวกเขาทั้งหมด
แม้จะมีข้อดีในการสร้างพันธมิตร แต่ก็มีข้อเสียมากมายเช่นกัน มันไม่ดีเท่ากับการอยู่คนเดียว
สําหรับการประชุมเหยียนหวงมันเคยปรากฏในชีวิตที่แล้วของเขา และในไม่ช้ามันก็จะหายไป เย่เฉินจึงไม่สนใจมัน
ในตอนนี้ ข้อความที่ต่างกันอย่างเห็นได้ชัดก็ปรากฏขึ้นบนช่องแชทโลก
“หืม ข้าพลาดอะไรที่น่าตื่นเต้นไปหรือเปล่า เตียวเสี้ยนคือใคร จากที่พวกเจ้าพูดมา ดูเหมือนเธอจะสวยมาก เจ้าเย่เฉินได้รับมาได้ยังไง มารดามันเถอะนี้ช่างเสียเปล่าจริง ๆ แต่นายท่านหมาผู้นี้ก็หาได้รังเกียจไม่ ใครเกลียดเยู่เฉินบอกนายท่านหมาผู้นี้มา ว่าเจ้าเย่เฉินมันอยู่ที่ไหน!”
“เจ้าโง่ เจ้ากินอึมารีไง เจ้ารอท่านปู่คนนี้ก่อนเถอะ เจ้ากล้าที่จะโจมตีปู่หมูของเจ้า ข้าจะบอกเจ้าว่าเรื่องนี้ไม่จบง่ายๆแน่!”
“เอ้อ ไอ้สารเลว เจ้ากล้าที่จะบังคับยายแมวของเจ้า เจ้ารอหญิงชราผู้นี้ก่อน หากหญิงชราผู้นี้ไม่ได้จับเจ้าตอน ข้าสาบานว่าชาตินี้จะไม่ขอเป็นแมวอีก!”
“โง่เง่า! เจ้าขยะทั้งสอง พวกเจ้าแสร้งทําเป็นอะไร ข้าบอกเจ้าแล้วอย่าแกล้งทําเป็นข่มขู่ข้า ลุงหมาของเจ้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปง่ายๆ หรอก เจ้าแมวปาตัวน้อย เจ้าไม่ต้องกังวลไป คราวหน้านายท่านหมาผู้นี้จะดูแลเจ้าเป็นอย่างดี”
เมื่อเห็นเช่นนี้ เย่เฉินก็หรี่ตาลง
เขายังกล้าที่จะมีความคิดร้ายต่อข้า หมาราคาถูกตัวนี้คงจะหนื่อยกับการมีชีวิตแล้วจริงๆ
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ดวงตาของเย่เฉินก็เปล่งประกายด้วยความเย็นชา