99 ประเทศที่ล่มสลายและเจ้าหญิงที่ถูกสาป
◇มุมมองออราเคิลแห่งความมืด ฟูเรีย◇
ฉันได้อยู่คนเดียวมาตลอดตั้งแต่เวลาที่ฉันรู้ตัว
ฉันไม่รู้จักหน้าของพ่อแม่ของฉัน
ฉันไม่รู้ว่าฉันมีพี่น้องมั้ย
ไม่มีเพื่อน
ฉันพึ่งได้แค่ตัวฉันเอง
ตาที่จ้องมาที่ฉันมีแค่พวกนั้นที่หลบเลี่ยงและ…ความเกลียด
ประเทศที่ล่มสลาย, ประเทศแห่งความมืด ลาโฟรเอจ
นั่นคือที่ที่ฉันเกิดและเติบโต
ออราเคิลแห่งความมืดทรยศมนุษย์และสมรู้ร่วมคิดกับปีศาจ 1,000 ปีก่อน; อีกชื่อหนึ่งของเธอ: แม่มดแห่งภัยพิบัติ
ถ้าคุณสัมผัส, ได้ยินเสียงของเธอ, หรือสบตากับเธอ, เธอสามารถควบคุมคุณได้ตามใจของเธอ
มันพูดกันว่าคนเดี่ยวที่จะไม่ถูกควบคุมคือเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ที่เก่าแก่
จากตำนาน, แม่มดแห่งภัยพิบัติเป็นคนรักของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่
เธอได้ถูกเกลียดโดยคนส่วนใหญ่ในประวัติศาสตร์…ออราเคิลแห่งความมืด 1,000 ปีก่อน
ฉันเห็นว่าเป็นการเกิดใหม่ของเธอ
ที่ซากปรักหักพังของประเทศแห่งความมืด, ฉันได้ถูกทำให้เติบโตอย่างลับๆโดยผู้คนที่ติดตามเทพธิดาแห่งความมืดไนอา, และได้รับการนับถือ
ช่างเป็นเรื่องตลก…
เพราะผู้หญิงเวรจากอดีตไกลๆ, ชีวิตฉันอยู่ในความเละเทะ
ฉันแค่อยากได้ชีวิตที่สงบสุข
ฉันนึกถึงเวลาที่ฉันถูกจับ
“นี่มันช่วยไม่ได้”
“ชั้น…รู้สึกเสียใจกับเธอ, แต่…”
ชายที่เห็นได้ชัดว่าเรียกว่าโป้ปโรมามีรอยยิ้มที่เหมือนแปะอยู่บนใบหน้าเขา, และหน้าตาที่ไม่ใส่ใจของออราเคิลแห่งแสงที่ชื่อว่าโนเอล
ข้างหลังของพวกเขา, มีฮีโร่แห่งแสงที่จับตัวฉัน
…ทำไมนายทำหน้าที่เศร้าแบบนั้น?
คนหน้าซื่อใจคด
ชีวิตที่สงบสุขที่ฉันได้เป็นผู้นำในลาโฟรเอจได้ถูกทลายลงโดยคนหลายคน ที่เรียกตัวพวกเขาว่าอัศวินแห่งแสง
ทั้งขาและแขนของฉันได้ถูกกีดกั้นโดยโซ่ตรวนเหล็กหนา
คุกใต้สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่ยิ่งใหญ่
ในนี้, เวทมนตร์ของฉันเกือบทั้งหมดถูกผนึกโดยพลังของเทพธิดาแห่งแสง
ฉันหนีไม่ได้, แต่เพราะคำสาปในตัวของฉัน, พวกเขาจะไม่ฆ่าฉัน
ฉันได้ถูกไว้ชีวิตเหมือนกับเป็นปศุสัตว์
ไม่, เพราะฉันไม่มีจุดประสงค์เลยซักนิด, ฉันจะเป็นน้อยกว่าปศุสัตว์…
“…ขอโทษ”
ด้วยเหตุผลบางอย่าง, ฮีโร่แห่งแสงจะมาทุกวันที่ห้องขังที่ฉันอยู่
“ถ้านายอยู่นี่, งั้นชั้นอยากจะให้นายพาชั้นออกไปนะ” (ฟูเรีย)
“…นั่น…ชั้นทำไม่ได้…” (ซากุไร)
ถ้านายทำไม่ได้, งั้นก็หายไปได้แล้ว
พยายามทำหน้าตาดี ทำให้ฉันอยากจะอ้วก
“ออราเคิลแห่งความมืด, ฟูเรีย…เธอไม่ได้นำกึ่งปีศาจ และไม่มีความเกี่ยวข้องกับโบสถ์งู, ใช่มั้ย?” (ซากุไร)
“ชั้นไม่ได้นำอะไรซักอย่าง, แล้วชั้นจริงๆแล้วได้ถูกเกลียดโดยคนของโบสถ์งู” (ฟูเรีย)
สาเหตุหลักที่กึ่งปีศาจได้ถูกเกลียดไปทั่วโลกพูดกันว่าเป็นเพราะแม่มดแห่งภัยพิบัติ
วิถีชีวิตที่น่าพึงพอใจระหว่างมนุษย์และปีศาจที่ได้ถูกผลักดันไปข้างหน้าในลาโฟรเอจ
นี่นำไปสู่มนุษย์และปีศาจผูกพันกันทางสายเลือด
ในเวลานั้น, ในหลายประเทศที่ถูกควบคุมโดยเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่, ลาโฟรเอจเป็นแค่ที่เดียวที่ได้ถูกละเว้นจากการกดขี่
เหตุผลเป็นเพราะการแต่งงานระหว่างมนุษย์และปีศาจได้ถูกผลักดัน
เพิ่มจำนวนกึ่งปีศาจอย่างช้าๆ, และกำจัดความไม่ลงรอยกันระหว่างมนุษย์และปีศาจ…เห็นได้ชัดว่าเป็นเป้าหมาย
แต่ฉันจบที่การล้มเหลวนะ
พวกเขาถูกควบคุมโดยเวทมนตร์เสน่ห์โดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้คนเอง, ดังนั้นแน่นอนว่ามันจะไม่ไปด้วยดี
คนที่วางแผนเพิ่มกึ่งปีศาจคือออราเคิลแห่งความมืด 1,000 ปีก่อน
แต่ผลคือคนเร่ร่อนหลายหมื่นคนได้เกิดขึ้นมา…
แต่ฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับสิ่งนั้น!
คนที่นำกึ่งปีศาจคือโบสถ์งูที่มีเป้าหมายที่จะทำให้กึ่งปีศาจเจริญ
ฉันไม่เกี่ยวข้องกับคนพวกนั้น
แต่ฉันได้ถูกปฏิบัติแบบเดียวกับพวกเขานะ
ในท้ายที่สุด, ฮีโร่แห่งแสงได้มาที่นี่ต่อทุกวัน
ความไม่ชอบเห็นหน้าเขาได้ลดลงไปอย่างช้าๆ
“…อย่ามาอีก” (ฟูเรีย)
“ยังไงซะ, ไม่ใช่ว่ามันโอเคเหรอ? …นี่เป็นผลไม้ประหลาดที่ชั้นเจอเร็วๆนี้” (ซากุไร)
ทำไมนายพาของมาให้ชั้นทุกครั้ง?
“ชั้นอยากได้บางอย่างหวานกว่านี้…” (ฟูเรีย)
“เข้าใจแล้ว! ครั้งหน้า, ชั้นจะนำอย่างอื่นมา!” (ซากุไร)
วันต่อมา, เขานำอย่างอื่นมา
คนนี้อะไรของเขา…
ประหลาดจัง
◇◇
“มา! ชั้นรู้ว่าเธอเกี่ยวข้องกับโบสถ์งู!”
วันหนึ่ง, คนที่เห็นได้ชัดว่าเป็นเจ้าชายคนแรกของประเทศแห่งแสง ได้มากระทันหันและพาฉันไปที่อื่น
ฉันไม่รู้จักโบสถ์งู
แม้ว่าฉันบอกพวกเขาอย่างนั้น, พวกเขาไม่เชื่อฉัน
แต่มันโชคดีที่ฉันสามารถออกมาจากคุกของโบสถ์ที่มีบาเรียที่แข็งแกร่ง
คำถามที่ไร้จุดหมายนั้นน่าปวดหัว, แต่ฉันหาจังหวะเปิด, คุยกับอัศวินใกล้ๆและควบคุมเขา
จากนั้น, ฉันซ่อนในคลองใต้ดิน, หาโอกาสที่จะหนีไปจากเมืองหลวง
คลองใต้ดินนั้นกว้าง, และฉันสร้างอันเดดเพื่อดูทางออก, และให้พวกมันสำรวจ
ฉันสำรวจหลายวัน, แต่…
(…อันเดดได้ถูกกำจัด?)
มันกระทันหัน
อันเดดทุกตัวที่ฉันให้ไปสำรวจคลองใต้ดินถูกกำจัด
มันดูเหมือนเทมพลาร์ได้เริ่มค้นหา
ยังไงซะ, โอเค
ฉันได้เรียนรู้ว่าฉันไม่สามารถหนีจากคลองใต้ดินได้อย่างไรก็ตาม
มีเทมพลาร์ในทุกทางออก
ถ้าแค่หนึ่งหรือสอง, ฉันสามารถทำได้, แต่ถ้ามันเป็นทีม, มันเป็นไปไม่ได้
(ชั้นต้องสร้างนักรบใหม่…)
ฉันได้เดินผ่านสุสานชุมชนของเมืองหลวง
สุสานชุมชนเป็นสำนักงานใหญ่ของฉัน
มีศพมากมายสำหรับคาถา
…แต่ฉันจริงๆแล้วไม่อยากจะสร้างอันเดดนะ
ฉันควบคุมอันเดดตอนกลางคืน, และตอนกลางวัน, ฉันจะไปที่เขต 6 เพื่อเล่นเป็นหมอดู และรวบรวมข้อมูล
มีข้อมูลที่น่าสนใจเร็วๆนี้
ดูเหมือนว่าจะมีกบฏกึ่งสัตว์ในซิมโฟเนีย
แม้อย่างนั้น, ในเวลาที่ฮีโร่แห่งแสงมีพิธีเปิดตัว และอัศวินของอัศวินแห่งแสงรวมตัวกัน? มันเป็นคำถามที่ฉันมี, แต่เมื่อฉันสืบต่อไป, ความลึกลับได้รับการแก้ไข
คนที่ชักใยจากเงามืดคือโบสถ์งูที่น่ารำคาญนั้น
โบสถ์นอกรีตที่สร้างจากผู้คนในประเทศแห่งความมืด
เขาวางแผนที่จะก่อจลาจลที่นี่
ฉันจะวิ่งหนีไปโดยใช้ความวุ่นวายที่สร้างขึ้นที่นั่น
ฉันไม่มีแผนจะหยุดการกบฏ
ฉันไม่มีความรับผิดชอบที่จะทำ
หรือว่า, โป้ป และออราเคิลแห่งแสงที่ดูถูกฉันควรจะติดกับมันและตายไปซะ
นั่นคือที่ฉันคิด
ฉันสามารถเห็นอนาคตจากเวทมนตร์โชคชะตา
แต่มันไม่ใช่อนาคตที่แน่นอน
ถ้าฉันทำอย่างนั้นได้, ฉันจะไม่ถูกจับ
แต่กบฏกึ่งสัตว์และการทำร้ายที่ถูกตั้งโดยโบสถ์งู
ฉันเห็นเวลามันอย่างชัดเจน
แค่อีกไม่กี่วัน
ในเวลานั้น, ฉันหนีได้
ฉันจะซ่อนอยู่ในสุสานชุมชนจนถึงเวลานั้น
ฉันได้ควบคุมเทมพลาร์ทุกคนที่ดูสุสานด้วยเวทมนตร์เสน่ห์
ฉันมีอันเดดคอยดูอยู่ด้วย
มันควรจะไม่ปัญหาอะไร
แต่วันนี้ต่างไปจากปรกติ
(…บางคนได้มา)
ไม่, ฉันรู้ว่าใคร
มันคือฮีโร่แห่งแสง
เส้นแห่งชะตาที่มีแค่ผู้ใช้เวทมนตร์แห่งโชคชะตาจะเห็น
โดยการเห็นจำนวนของเส้นชะตาที่คนมี, ฉันสามารถบอกความสำคัญและอิทธิพลของคนนั้น
คนปรกติจะมี 10 และมันจะอยู่ในฝั่งที่สูง
ขุนนางจะมีประมาณ 100
ฮีโร่แห่งแสงมีพัน
ฉันเข้าใจทำไมเขาเป็นผู้กอบกู้อาเบลเกิดใหม่
ช่ายเป็นอิทธิพลที่เหลือเชื่อ
ฉันบอกได้ว่าคนแบบนั้นได้เข้าหาฉัน
“ออกมาซิ, ฮีโร่แห่งแสง, เรียวซุเกะ?” (ฟูเรีย)
ฉันเรียกชื่อของชายที่ฉันไม่ได้เห็นมาซักพัก
“เฮ้นั่น” (ซากุไร)
เสียงที่ไพเราะที่ไม่มีเหมาะกับสุสาน
เป็นหน้าเดียวกันกับที่ฉันเห็นทุกวันในคุก
…ไม่, เขาดูเหนื่อยนิดหน่อย?
เขาโอเคมั้ย?
“เธอมาที่นี่ทำไม?” (ฟูเรีย)
แต่ยังไงซะ, แต่ฉันเดาได้ว่ามันคืออะไรนะ
เขาน่าจะพูดสิ่งที่ไร้เดียงสาบางอย่างเหมือนเขาอยากจะช่วยฉัน
มันจะเป็นสิ่งหนึ่งถ้าเขามาคนเดียว, แต่เขามากับสหาย
มันน่าจะเป็นอัศวินผู้หญิงที่เจอปรกติ
…อย่ามาที่ของผู้หญิงกับผู้หญิงคนอื่นสิ
คือที่ฉันคิด, แต่พวกเขาเป็นคนที่ไม่รู้จัก
ลูกน้องของฮีโร่แห่งแสง
หนึ่งในนั้นเป็นเด็กที่ดูเยาว์วัย
อีกคน…อ่อนแออย่างเหลือเชื่อ
ช่างเป็นคู่หูที่แปลกประหลาด
ฉันจะใช้อัศวินอันเดดเพื่อซื้อเวลาและหนีไป
ฮีโร่แห่งแสงจะไม่สู้อย่างจริงจัง, ตัดสินจากนิสัยของเขา
ฉันคิดว่าจะให้นักรบทั้งสองคนที่เขาพามา รับบาดเจ็บเล็กน้อยด้วยเวทมนตร์เสน่ห์, แต่…
“เอ๋?”
เดี๋ยว, เรียวซุเกะ?!
ทำไมนายปกป้องลูกน้องของนายและได้รับบาดเจ็บ?!
“ออา, เฮ้อ!” (ฟูเรีย)
ฉันได้ลนและจบที่การวิ่งหนีจากที่นั่น
◇มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ◇
“ซากุไร-คุง!” (มาโกโตะ)
ผมใช้ [ผู้เล่นอาร์พีจี] เพื่อเปลี่ยนมุมมอง, และตาที่เหม่อ-ลอยของเจ้าชายเลนเนิร์ด โจมตีด้วยดาบของเขา และซากุไร-คุงเข้ามาตรงกลางเกิดขึ้นแทบจะในเวลาเดียวกัน
เลือดได้กระจายภายใต้แสงของพระจันทร์
ซวยแล้ว!
[สงบใจ] ที่เพิ่งเรียนมาใหม่จากเจ้าชายเลนเนิร์ดนั้นไม่พอที่จะป้องกันมัน!
“กุห์!”
ดาบของเจ้าชายตัดไปที่ไหล่ขวาของซากุไร-คุงและเขาทรุดลงไปที่พื้น
“แค่ ก-เกิดอะไรขึ้นในโลกนี้ที่ผม…” (เลนเนิร์ด)
เจ้าชายเลนเนิร์ดกลับมามีสติ
เขาได้ถูกควบคุมแค่ครู่เดียว, หือห์
“นายทำอะไร?!” (ฟูเรีย)
ออราเคิลแห่งความมืดมองมาที่นี้และมีสีหน้าที่ตกใจ
…เธอทำนั่นเอง, ใช่มั้ย?
“ย-ยื้อพวกเค้าไว้!” (ฟูเรีย)
ออราเคิลกแห่งความมืดสั่งอันเดดและเธอวิ่งหนีไป
“ซากุไร-คุง, นายโอเคมั้ย?!” (มาโกโตะ)
“ซ-ซากุไร-ซัง, ผมทำอะไรลงไป…?” (เลนเนิร์ด)
“อย่ากังวล, เจ้าชายเลนเนิร์ด ขอโทษที, ทากัตซูกิ-คุง นายไล่ตามฟูเรียเพราะเสน่ห์ไม่มีผลกับนายได้มั้ย? ชั้นจะตามไป แต่อย่าแตะเธอไม่ว่ายังไง!” (ซากุไร)
พูดสิ่งนี้, ซากุไร-คุงใช้ไอเท็มเพื่อรักษาตัวเขาเอง
ดูไม่เหมือนแผลฉกรรจ์ ดี
“ถ้านายโอเค, นั่นโอเค, ซากุไร-คุง…ว่าแต่, จะเกิดอะไรขึ้นถ้าชั้นแตะเธอ?” (มาโกโตะ)
“แม้ว่าชั้นอยู่ภายใต้แสงแดด, ทันที่ที่ชั้นแตะเธอ, ชั้นต่อต้านเวทย์เสน่ห์ของเธอไม่ได้ ไม่มีใครในโลกนี้ที่จะไม่ถูกควบคุม เมื่อถูกแตะโดยออราเคิลแห่งความมืด!” (ซากุไร)
“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
ต้องไม่บาดเจ็บ
ต้องไม่ถูกแตะ
ช่างเป็นศัตรูที่มีปัญหา
แต่ผมไม่สามารถปล่อยเธอไปแบบนี้
(ซากุไร-คุงได้บาดเจ็บเพราะความผิดพลาดของชั้น…) (มาโกโตะ)
มันเป็นการโจมตีของเจ้าชายเลนเนิร์ด ที่ผมสามารถหลบได้ด้วยการเปลี่ยนมุมมองของผู้เล่นอาร์พีจี
ผมลดการป้องกันลงเพราะผมคิดว่าทุกอย่างจะไปได้ดีด้วยซากุไร-คุงที่นี่
นั่นไม่ดีเลย
ผมปล่อยอันเดดให้เจ้าชายเลนเนิร์ดและซากุไร-คุง, และไล่ตามออราเคิลแห่งความมืดที่วิ่งลึกลงไปในสุสาน
(เธอวิ่งเร็ว!) (มาโกโตะ)
ผมไล่ตามออราเคิลแห่งความมืด, แต่ผมตามไม่ทันเลยซักนิด
พวกเราได้ห่างกันเรื่อยๆ แทน
(ยังไงซะ, ทั้งหมดเพราะเธอเป็นออราเคิล) (มาโกโตะ)
ออราเคิลเป็นระดับเดียวกันกันฮีโร่ในโลกนี้
แทบไม่มีฉากไหนที่พวกเขาสู้ตรงๆกับมอนสเตอร์, แต่ค่าสถานะของออราเคิล เห็นได้ชัดว่าสูงอย่างไม่ปรกติ
ในทางกลับกัน, ผมมีค่าสถานะต่ำกว่าคนทั่วไป
ถ้าผมงัดข้อกับเจ้าหญิงโซเฟีย, ผมจะแพ้…น่าจะ
เศร้ามาก! แม้ว่าผมจะเป็นฮีโร่!
(ยังไงซะ, ถ้าคุณไม่สามารถชนะอย่างแฟร์, คุณสามารถ {ดึงขาเธอ}) (มาโกโตะ)
[พื้นน้ำแข็ง]
ผมแช่แข็งหลักของออราเคิลแห่งความมืด
“?!”
ออราเคิลแห่งความมืดเกือบจะล้ม
แต่เธอได้สามารถยืนอยู่ได้อย่างไรก็ไม่รู้
เธอนั้นดี
เธอพยายามจะเปลี่ยนทิศและหนี, แต่…
[พื้นน้ำแข็ง] [พื้นน้ำแข็ง] [พื้นน้ำแข็ง] [พื้นน้ำแข็ง]
ผมแช่แข็งทุกที่ที่ออราเคิลแห่งความมืดกำลังจะวิ่งไป
“……”
ออราเคิลแห่งความมืด-ซัง มองผมด้วยความเกลียดและหันมาทางนี้
เธอยอมแพ้แล้วเหรอ?
ออราเคิลแห่งความมืดยืดแขนของเธอไปที่พระจันทร์และ…
“{คนรับใช้ของข้าที่ดึงมาจากประตูแห่งความตาย…}” (ฟูเรีย)
เสียงของออราเคิลแห่งความมืดสะท้องเหมือนกับร้องเพลง
น้ำเสียงของเสียงเธอน่าหลงไหล
ถูกนำโดยเสียงที่สวยงาม, กองทัพของซอมบี้ที่น่าเกลียดคลานขึ้นมาจากพื้น
โฮ่ห์, งั้นนี่คือคาถา
“นายจัดการกับคนนี้!” (ฟูเรีย)
ซอมบี้ล้อมผมและป้องกันผมจากการเดินหน้า
ออราเคิลแห่งแสงพยายามจะหนีในช่องที่เปิดนั้น, แต่…
“สปิริต-ซัง, สปิริต-ซัง…” (มาโกโตะ)
เวทมนตร์น้ำ: [โลกน้ำแข็ง]
ผมแช่แข็งซอมบี้, พื้น, ต้นไม้ -ทุกอย่าง
แต่แค่ไม่รวมที่รอบๆของออราเคิลแห่งความมืด
ด้วยสิ่งนี้, จะไม่มีคำสาปสวนกลับ
“…ช่างมีทักษะ” (ฟูเรีย)
“ขอโทษเรื่องนั้น แต่ชั้นอารมณ์เสียหลังจากที่เพื่อนของชั้นบาดเจ็บ” (มาโกโตะ)
สำนึกจากการต่อสู้กับเกราลท์-ซัง, ผมตั้ง [โล่งจิต] ที่ประมาณ 50%
ดูเหมือนความโกรธผมได้ส่งผ่านไปที่สปิริตถึงระดับหนึ่ง
“รอซักพักจนกว่าซากุไร-คุงได้มา” (มาโกโตะ)
“…”
ผมไม่ได้โจมตีออราเคิลแห่งความมืดตรงๆ
ถ้าผมพยายาม, ผมสามารถทำให้พื้นลื่นด้วยน้ำแข็ง
ทั้งหมดรอบๆออราเคิลแห่งความมืดได้ถูกปกคลุมในน้ำแข็ง
“ช่างเป็นนักเวทย์ที่มีปัญหา” (ฟูเรีย)
ตาของออราเคิลแห่งความมืดที่รู้สึกเหมือนว่ามันพยายยามจะฆ่าผมด้วยการจ้องได้ส่องแสงสีทอง
เวทเสน่ห์อีกแล้ว?
แต่นั่นไม่มีผลกับผมนะ
(ไม่, นั่นไม่ใช่อย่างนั้น มันไม่ใช่แค่ตาของเธอ ทั้งตัวของออราเคิลแห่งความมืดได้ส่องแสง…) (มาโกโตะ)
*แคร็ก*
เสียงของน้ำแข็งที่เท้าของออราเคิลแห่งความมืดได้แตกได้มาถึงหูผม, ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันที่ผมสังเกตเสียงของเธอที่พุ่งมาข้างหน้า…
(เก่ะห์! เธอมาหาผม?! งั้นที่ปกคลุมตัวเธออยู่คือออร่า?!) (มาโกโตะ)
ผมตั้งท่าด้วยมีดของผมกับการพุ่งเข้าหาของเธอ
มากกว่านั้น, เธอค่อนข้างเร็ว!
(ไม่, ชั้นโจมตีไม่ได้) (มาโกโตะ)
ผมจำคำพูดของซากุไร-คุงเกี่ยวกับการโดนคำสาปสวนกลับและลดมีดผมด้วยความรีบ
ผมลังเลว่าจะทำอะไร
เวรเอ๊ย!
การลด [โล่งจิต] ได้แว้งมากัดผมที่นี่…
ในทันทีนั้น ผมไม่สามารถเลือกการตอบสนองที่ดีที่สุดได้…
{มือของออราเคิลแห่งความมืดจับแขนของผม}
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน