สามีข้า…คือพรานป่า ตอนที่ 107 จับได้แล้ว
เนื่องจากฝนตกหนักทําให้เฉินผิงอันยังคงติดอยู่ในเมือง!
ดังนั้นหลินชวนฮวาจึงพอมีเวลาที่ จะสอดแนมและสังเกตความเคลื่อนไหวของหยุนเถียนเถียน!
เมื่อเห็นว่าเด็กสาวรีบวิ่งขึ้นภูเขาด้วยความสิ้นหวังขณะที่ฝนตกหนัก หลินชวนฮวาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกและยิ้มอย่างมีชัย! เพราะบนภูเขานั้นมีสัตว์ร้าย ต่อให้หญิงผู้นี้จะมีเก้าชีวิตก็คงไม่สามารถหนีรอดได้
โดยเฉพาะเฉินเฉิน เด็กสกปรกที่หลินชวนฮวาเกลียดชังก็วิ่งหนีไปยังภูเขาเช่นเดียวกัน ซึ่งทั้งหมดทําให้นางรู้พึงพอใจเป็นอย่างมาก
แต่เมื่อเห็นว่าพรานป่าผู้นั้นขึ้นไปด้วย นางก็อดที่จะรู้สึกประหม่าไม่ได้เพราะหลินชวนฮวาไม่ต้องการให้หยุนเคอช่วยชีวิตพวกเขา
แน่นอนว่าหลินชวนฮวากังวลใจเป็นอย่างมากและไม่สามารถกลับบ้านได้อย่างสบายใจ ดังนั้นแม้ว่าฝนจะตก นางก็ยังแอบซ่อนตัวเพื่อเฝ้าดูและสังเกตการณ์การเคลื่อนไหวใต้ภูเขาอย่างระมัดระวัง!
เมื่อเห็นว่าหยุนเคอพาตัวเด็กชายไปยังบ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน หลินชวนฮวายิ่งรู้สึกหวั่นวิตกในใจ!
หลินชวนฮวาไม่รู้ว่าหยุนเคอและเฉินเฉินพูดอะไรกับหัวหน้าหมู่บ้านกันแน่? ดังนั้นนางจึงไม่กล้าไปที่บ้านของอีกฝ่าย!
อย่างไรก็ตามหลินชวนฮวายังมีโอกาสที่จะจัดการกับเด็กน้อยเฉินเฉินได้เสมอ! ไม่ต้องพูดถึงเด็กขี้ครอกที่ยังไม่ลงมาจากภูเขา นางไม่มีทางรอด! แม้หยุนเคอจะกลับขึ้นไปบนนั้นอีกครั้ง แต่ด้วยฝนที่กําลังตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ เช่นนี้ คงไม่มีทางช่วยนางทันแน่
หลินชวนฮวาปลอบใจตนเองตลอดว่า หยุนเถียนเถียนจะไม่มีชีวิตรอดกลับมาอย่างแน่นอน!
นางยืนรอจนมืด ก็ยังไม่เห็นหยุนเถียนเถียนลงจากภูเขาและพรานป่าผู้นั้นก็ยังไม่ลงมาเช่นกัน!
ทันใดนั้น หลินชวนฮวาก็เกิดความคิดชั่วร้ายขึ้น นางต้องการพาทุกคนในหมู่บ้านขึ้นไปบนภูเขา! เพราะคิดแผนจะใส่ร้ายหยุนเถียนเถียนโดยการบอกว่า นางเสียบริสุทธิ์ให้หยุนเคอแล้ว ทางที่ดีควรล้อมทั้งสองไว้เพื่อไม่ให้หนีไปได้!
“นั่นคือนังเด็กขี้ครอกผู้ปากคอเราะร้ายใช่ไหม? รอจนกว่าพรานปาจะแตะเนื้อต้องตัวนางก่อนก็แล้วกัน! ข้าอยากรู้ว่านางจะเถียงอะไรได้อีก?
“เด็กคนนี้ต้องคู่กับพรานป่าเท่านั้น! หากนางยืนการที่จะขัดขึ้น และหากพรานปาปฏิเสธ พวกเขาก็จะโดนผู้เฒ่าบังคับให้แต่งงาน!” ยิ่งหลินชวนฮวาคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งมีความสุขมากเท่านั้น ก่อนจะเริ่มยิ้มมุมปากอย่างชั่วร้าย!
เช้าวันรุ่งขึ้น เนื่องจากหญิงสาวเริ่มมีไข้สูง หยุนเคอจึงไม่สนใจว่าฝนจะยังคงตกหนักแค่ไหน เขาอุ้มรีบหยุนเถียนเถียนลงจากภูเขาทันที โดยไม่ได้มีจุดประสงค์ร้ายใด ๆ เพียงแต่…
หลินชวนฮวาใช้เวลาทั้งคืนอยู่ที่เชิงเขาเพื่อซุ่มดูและคิดวิธีทําลายหยุนเถียนเถียน!
เมื่อเห็นว่าหยุนเคออุ้มหยุนเถียนเถียนลงจากภูเขา หลินชวนฮวาก็ชี้ไปยังพวกเขาทันทีพลางตะโกนลั่น “คุณพระ? กล้าทําเช่นนี้กลางวันแสก ๆ ได้อย่างไร?”
เสียงตะโกนของหลินชวนฮวาทําให้คนในหมูบ้านต่างแตกตื่นและมารวมตัวกันอย่างรวดเร็ว! แน่นอนว่าทุกคนต่างเห็นหยุนเคออุ้มหยุนเถียนเถียนลงมา!
ก่อนหน้านี้ หลังจากเสื้อผ้าของหยุนเถียนเถียนแห้ง หยุนเคอรู้สึกประหม่าพร้อมเหงื่อไหลบนใบหน้าก่อนสวมเสื้อผ้าให้หญิงสาว
เขาประหม่ามากขณะใส่เสื้อผ้าจนถึงขั้นติดกระดุมผิดเม็ด
ขณะเดียวกัน เมื่อหยุนเคอเห็นว่าทําคนกําลังจ้องมองและชี้มาที่เขา แต่ไม่ว่าอย่างไรหยุนเคอก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพาหยุนเถียนเถียนไปที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน
หัวหน้าหมู่บ้านตกตะลึง แม้ว่าเขาจะรู้ว่าหยุนเคอกลับขึ้นไปบนภูเขาเพื่อช่วยใครอีกคน แต่เขาไม่ได้คาดคิดว่า คน ๆ นั้นจะเป็นหยุนเถียนเถียน!
“เขาตั้งใจจะช่วยหรือจะทําลายชีวิตหญิงสาวคนนี้กันแน่ นี่มันอะไรกัน?
หัวหน้าหมู่บ้านไม่รู้ว่าจะตอบโต้อย่างไรจึงทําได้เพียงจ้องมองอย่างตะลึงงั้น!
หยุนเคอถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้พร้อมนั่งลงบนเก้าอี้ เนื่องจากไม่รู้ว่าจะช่วยเหลือหญิงสาวอย่างไรจึงทําได้เพียงอุ้มนางลงมาที่นี่เท่านั้น!
“ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน เมื่อวานข้าขึ้นไปบนภูเขาเพื่อช่วยหญิงผู้นี้และตอนนี้นางมีไข้สูง ขอท่านหัวหน้าหมู่บ้านโปรดช่วยหาหมอมารักษานางด้วย!”
เนื่องจากชีวิตของหญิงสาวกําลังตกอยู่ในอันตราย หัวหน้าหมูบ้านจึงทําได้เพียงส่งคนไปจ้างหมอในเมืองมาอย่างรวดเร็ว และแม้ไข้ของเฉินเฉินจะทุเลาลงแล้วแต่เขาก็ยังไม่ฟื้น!
หลี่เสี่ยวเหอ ป้าผู้มักจะดูถูกและประสงค์ร้ายต่อหยุนเถียนเถียนจึงคิดฉวยโอกาสในครั้งนี้เพื่อทําลายและใส่ร้ายนาง!
“ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน ดูสิว่าทั้งสองคนนี้ยังแต่งตัวไม่เรียบร้อยดีนัก! หากเรื่องนี้แพร่สะพัดออกไปคงไม่ดีต่อหยุนเถียนเถียนเป็นแน่!”
หัวหน้าหมู่บ้านเงยหน้ามองอย่างเคร่งขรึม “อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องนี้เลย ตอนนี้ชีวิตของนางกําลังตกอยู่ในอันตราย ต้องรีบให้หมอมาดูเสียก่อน!”
“เหตุใดจึงห้ามพูดถึงเรื่องนี้”
ป้าหลี่ยังพูดไม่ทันจบ หลินชวนฮวาก็รีบวิ่งมาที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านทันที!
“ว๊าย! เกิดอะไรขึ้นกับนาง?”
หัวหน้าหมู่บ้านเองก็ไม่ทราบถึงสิ่งที่เกิดขึ้น มีเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่รู้ทุกอย่างแต่นางกลับหมดสติ!
“ไปตามหมอกันก่อนเถิด เรื่องอื่นค่อยว่ากัน!”
แน่นอนว่าหลินชวนฮวาไม่ยอมหยุดเพียงเท่านี้ เพื่อจัดการกับเด็กหญิงราคาถูกผู้นี้นางจึงไปเชิญผู้เฒ่าสีมาทันที แม้จะถูกท่านผู้เฒ่าตําหนิแต่เขาก็ยอมรับคําเชิญ!
แม้ผู้เฒ่าสี่จะรู้สึกไม่ชอบหลินชวนฮวา แต่เมื่อเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของหมู่บ้านเขาจึงต้องจําใจรับคําเชิญ!
“ท่านผู้เฒ่า ดูสิ แม้ว่าเถียนเถียนจะไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของข้า แต่ครอบครัวเราก็เลี้ยงดูนางมาโดยตลอด! แต่ความบริสุทธิ์ของนางกลับต้องถูกทําลายเพราะพรานป่าผู้นี้! ขอท่านผู้เฒ่าโปรดพิจารณาด้วยเถิด!”
สิ่งที่หลินชวนฮวาพูดออกมานั้นค่อนข้างไร้ยางอาย แต่คนรอบข้างนางกลับไม่ได้ว่าอะไร เพราะพวกเขากลัวว่า หยุนเถียนเถียนที่กําลังนอนหมดสติอยู่อาจเกิดความเสียหายได้
ผู้เฒ่าสี่จ้องมองมายังหยุนเคออย่างดุเดือดเพราะไม่รู้ว่าเขาคือใคร และไม่รู้ว่าผู้ใดเป็นคนนําเขาเข้ามาในหมู่บ้านจนต้องทําให้เด็กหญิงผู้นี้ต้องเสื่อมเสีย!
“หยุนเคอ เจ้ามีอะไรจะพูดไหม?”
เมื่อดูจากสถานการณ์โดยรอบแล้ว ไม่ว่าอย่างไรหยุนเคอก็ไม่สามารถชําระล้างความผิดของเขาได้ แม้จะกระโดดลงในแม่น้ำก็ตาม และหากเขาไม่ยอมรับเด็กสาวในอ้อมกอดของเขาก็จะไม่มีทางรอด!
ดังนั้นหยุนเคอจึงเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ท่านผู้เฒ่าสี่… เหตุใดหญิงสาวผู้นี้จึงขึ้นไปบนภูเขาในช่วงที่มีฝนตกหนัก? ทั้งยังไปพร้อมกับน้องชายอีกคนเสียด้วย สิ่งเหล่านี้ช่างน่าสงสัยยิ่งนัก ข้าเองก็ไม่รู้เรื่อง คงทําได้เพียงแค่รอให้หญิงผู้นี้ตื่นมาเล่าให้ฟังเท่านั้น!”
หลินชวนฮวาแทรกขึ้นทันที “นางขึ้นไปด้วยเหตุอันใดเล่า?”
หยุนเคอไม่ได้ตอบกลับอะไร ก่อนจะจ้องมองหลินชวนฮวาด้วยแววตาโกรธเคืองเพราะกลัวว่านางจะมีแผนร้าย!
“แล้วเฉินเฉินเล่า? เมื่อวานเถียนเถียนขอให้ข้าไปกับนางเพื่อตามหาเด็กน้อยบนภูเขา! แต่ข้าปฏิเสธนางจึงต้องขึ้นไปด้วยตนเอง ข้าอยากจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเด็กน้อยผู้น่าสงสารเช่นเฉินเฉิน เขาขึ้นไปบนภูเขาได้อย่างไร?”
หลินชวนฮวาดวงตาแดงก่ำราวกับกําลังจะร้องไห้ นางแสร้งทําเป็นเสียใจต่อสิ่งที่เกิดขึ้น! หยุนเคอเย้ยหยันในใจ ดูเหมือนความจริงของเรื่องนี้จะชัดเจนแล้วว่าทั้งหมดคือแผนการชั่วร้ายของหลินชวนฮวา! เพียงแค่ยังไม่มีหลักฐานที่แน่ชัดในมือเท่านั้นเอง!