วันต่อมาเทียนหลางได้รับสายจากหลินจินทงตั้งแต่เช้าตรู่
”ว่าไงครับ ?”
”ที่ฉันโทรมาก็เพราะจะแจ้งกำหนดการเดินทางให้กับเธอ พวกเราจะเดินทางไปโมร็อกโกในอีกสองวันและพวกเราจะไปพบกับคนของสำนักจิตมังกรที่นั่นด้วยเช่นกัน”
เมื่อเทียนหลางได้ยินก็แสดงท่าทางแปลกใจออกมาก่อนจะถาม
”ไม่ใช่ว่าคุณบอกว่าต้องรีบไปงั้นหรอกเหรอ ? แล้วทำไมถึงต้องใช้เวลาตั้งสองวันกว่าพวกเราจะออกเดินทางหล่ะ ?”
”ฉันหน่ะจะไปเมื่อไหร่ก็ได้ แต่มันติดที่เธอต่างหากถ้าจู่ ๆ เธอเกิดหายไปคนอื่นจะคิดยังไง ? ทั้งโรงเรียน ทั้งพ่อแม่เธออีกฉันให้เวลาสองวันเพื่อให้เธอนั้นไปเคลียทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนเราจะเดินทางต่างหากหล่ะ”
”เช่นนี้เอง เข้าใจแล้วผมจัดจะการปัญหาทุกอย่างในวันนี้”
”ดีมาก ฉันจะรอข่าวดีจากเธอ”
หลังจากวางสายเทียนหลางก็แต่งตัวไปโรงเรียนตามปกติ เมื่อถึงเวลาพักเที่ยงเทียนหลางก็เดินไปที่ห้องพักครูเพื่อแจ้งเรื่องขอลาหยุดยาวเมื่ออาจารย์เห็นจดหมายลาหยุดของเทียนหลางเขาก็มองเทียนหลางอยู่สักพักก่อนจะถามขึ้น
”ครูจะไม่ห้ามให้เธอลาหยุดหรอกนะ แต่ครูขอถามหน่อยว่าถ้าหากเธอลาหยุดไปแล้ว เธอมั่นใจหรือไม่ว่าเธอจะตามบทเรียนของเพื่อนทัน”
เทียนหลางที่ได้ยินก็พยักหน้า
”แน่นอนครับครู ถ้าหากไม่ทันจริง ๆ ผมก็สามารถให้หลินเสวี่ยช่วยติวให้ได้”
เมื่อครูได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้าพร้อมกับเซ็นชื่ออนุมัติให้เทียนหลางลาหยุดทันที เพราะเขาพึ่งจะรู้เรื่องที่เทียนหลางได้เจอมาตลอดที่เรียนอยู่ที่นี้หลังจากเรื่องของซันซื่อจินทำให้เขารู้สึกสงสารเทียนหลางเป็นอย่างมากที่ถูกเหล่านักเรียนกลั่นแกล้งมาโดยตลอด แล้วเขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะห้ามให้เทียนหลางลาหยุดด้วย เพราะตลอดมาเทียนหลางก็ไม่เคยทำเรื่องไม่ดี ผลการเรียนก็ไม่ได้แย่ดังนั้นเขาจึงไม่ได้กังวลอะไรมากนัก
หลังจากเคลียเรื่องทางโรงเรียนเสร็จแล้วเทียนหลางก็กลับมาที่ห้อง เมื่อหลินเสวี่ยเห็นเทียนหลางเธอก็เข้ามาคุยกับเขาทันที
”ฉันได้ยินว่านายจะเดินทางไปธุระกับปู่ของฉันงั้นเหรอ ?”
”ก็เหมือนจะเป็นอย่างนั้น”
เทียนหลางตอบกลับไปแบบไม่ปิดบังเพราะเขารู้ว่าเธอคงได้ยินมาจากปู่ของเธอ หลินเสวี่ยพยักหน้าก่อนจะพูดขึ้น
”ถ้างั้นอย่างลืมของฝากสำหรับฉันด้วยหล่ะ”
”เข้าใจแล้ว”
เทียนหลางยิ้มเล็กน้อย
……………………………………………..
ในตอนเย็นเทียนหลางกลับมาบ้านพร้อมกับคิดเรื่องข้ออ้างในการที่เขาจะหายไปจากบ้านหลายวัน เขาไม่รู้จะอธิบายกับพ่อและแม่ของเขายังไงดี แม้ว่าเขาจะไม่กังวลเกี่ยวกับพ่อมากนักแต่แม่ของเขานี่สิ
เทียนหลางเดินเข้ามาในครัวและพบว่าแม่ของเขากำลังทำข้าวเย็นอยู่ เขาก็พูดขึ้น
”แม่”
”ว่าไง”
”พอดีว่าผมมีเรื่องที่จะต้องไปทำที่ต่างประเทศ อาจจะไปหลายวันหน่อยหน่ะ”
แม่ของเทียนหลางที่ได้ยินก็พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้น
”ก็ไปสิ”
”เข้าใจแล้วครับ ห๊ะ ! อะไรนะ”
”ก็แม่บอกว่าไปเถอะไง”
เทียนหลางเห็นความสงบนิ่งของแม่แล้วก็ได้แต่งุนงงเพราะจากความทรงจำเก่า ๆ แล้วแม่ของเขาจะเป็นห่วงเขามากเรียกได้ว่าเลี้ยงดูเป็นอย่างดีเหมือนไข่ในหินตั้งแต่ยังเล็ก แล้วทำไมถึงปล่อยให้เขาไปง่าย ๆ แบบนี้ได้
เทียนหลางไม่เข้าใจถึงการเปลี่ยนไปของแม่ตัวเองจึงได้เอ่ยถามออกไป
”แม่ไม่ห้ามหน่อยเหรอ ?”
”ถึงห้ามแกก็ไปอยู่ดี ฉะนั้นฉันจะห้ามแกทำไม”
เทียนหลางพยักหน้าเห็นด้วย จากนั้นแม่ของเทียนหลางก็พูดขึ้นอีกครั้ง
”อีกไม่กี่เดือนแกก็จะ 18 แล้วและดูจากสิ่งที่แกทำในตอนนี้ก็พิสูจน์ได้ว่าแกโตขึ้นแล้ว และสามารถดูแลตัวเองได้แล้ว แค่นั้นฉันก็หมดห่วง”
”ขอบคุณครับ”
”เข้าใจก็ดีแล้ว แล้วจะเดินทางเมื่อไหร่”
”อีกสองวันครับแม่”
แม่ของเทียนหลางพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ เทียนหลางก็ยิ้มออกมาและโล่งใจไปพร้อมกันที่ได้เห็นว่าแม่ของเขานั้นเข้าใจในตัวเขามากแค่ไหนทำให้ในใจของเทียนหลางรู้สึกอบอุ่นไม่น้อย
เทียนหลางเดินออกจากห้องครัว และกลับไปห้องเพื่อบ่มเพาะข้าวของที่เทียนหลางเตรียมไปนั้นมีเพียงแค่ชุดของเขาไม่กี่ชุดและยาทิพย์เท่านั้น
……………………………………………..
สองวันต่อมาเทียนหลางขับรถไปบ้านของหลินเสวี่ยเพื่อเจอกับหลินจินทง เมื่อมาถึงพ่อบ้านเหลาก็ต้อนรับเทียนหลางเป็นอย่างดีเมื่อพ่อบ้านเหลาเห็นเทียนหลางก็กล่าวทักทายเขาทันที
”ยินดีต้อนรับครับคุณชายเทียน วันนี้คุณใส่ชุดดูดีทีเดียวเลยนะครับ”
”ขอบคุณครับพ่อบ้านเหลา”
เทียนหลางยิ้มตอบรับ วันนี้เทียนหลางไม่ได้ใส่ชุดตามปกติของเขาแต่เขาใส่ชุดคลุมสีดำม่วงที่เขาได้สั่งตัดไว้ก่อนหน้านี้ พ่อบ้านเหลานำทางเทียนหลางไปยังห้องอ่านหนังสือของหลินจินทง
เมื่อหลินจินทงเห็นชุดของเทียนหลางก็กล่าวชมทันที
”เป็นชุดที่ดีนะ”
”ขอบคุณครับ แล้วเราจะไปกันรึยังครับ”
”แน่นอน”
หลังจากกล่าวทักทายกันเล็กน้อยหลินจินทงก็พาเทียนหลางขึ้นรถและไปยังสนามบิน ไม่นานนักทั้งคู่ก็มาถึงเทียนหลางตกใจเล็กน้อยที่หลินจินทงพาเทียนหลางเดินทางไปด้วยเครื่องบินส่วนตัว
เมื่อขึ้นมาด้านบนเทียนหลางก็พบว่าด้านในนั้นหรูหราเป็นอย่างมาก ช่วยให้ผ่อนคลายเสียจริงจนทำให้เทียนหลางอดไม่ได้ที่จะอยากได้มันสักลำ
”เราต้องนั่งเครื่องไปยังสนามบินโมร็อกโกประมาณ 18 ชั่วโมงเธอก็พักผ่อนให้เต็มที่เลยก็แล้วกัน”
”เข้าใจแล้วครับ แต่ผมสงสัยทะเลทรายนั่นไม่ใช่ว่ามันอยู่ที่อียิปต์งั้นเหรอครับ ? แล้วทำไมเราถึงไปที่โมร็อกโกกันหล่ะ ?”
หลินจินทงได้ยินคำถามก็พูดขึ้นทันที
”จากที่พวกเราได้ข่าวมาดูเหมือนว่าดาวหางนั่นจะตกอยู่แถวทางตอนเหนือของทะเลทราย และโมร็อกโกเป็นสถานที่ที่ใกล้ที่สุด ดังนั้นเราจึงไปรวมตัวกันที่นั่น”
เทียนหลางพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเอนตัวและมองออกไปนอกหน้าต่าง