นักรบสปาตั้นนั้นเป็นพวกกล้าหาญและกระหายเลือดอยู่แล้ว.
ก่อนเขาจะท่องการเวลามา เย่เทียนได้ดูหนังเรื่อง “ 300 สปาตั้น” มาก่อน.
ในหนังนั่น นักรบสปาตั้นทั้ง300คนสู้กับทหารที่มารุกราน 1แสนคน พวกเขายื้อกันอยู่เป็นวันเป็นคืน. แม้ว่าจะกระอั่กกระอ่วมมาก แต่มันก็มากพอที่จะแสดงให้เห็นถึงพลังการต่อสู้อันสูงส่งของพวกสปาตั้น.
ด้วยเหตุนี้ เย่เทียนเลยรู้ว่าทหารทาสสปาตั้นนั้นคือนักรบทาสที่ดีที่สุด.
แต่ทว่า นอกจากนักรบสปาตั้นแล้ว มีอีกชนชาติหนึ่งที่กล้าหาญ และมีชื่อคล้ายๆกับพวกสปาต้า.
พวกเขาคือสปาตาคัส. พวกเธรซนั่นเอง.
(เธรซเป็นบ้านเกิดของสปาตาคัส. ถื่นที่อยู่แน่ชัดของชาวเผ่าเธรซแห่งมาเอดิและชาวสปาตาคัสนั้นอยู่ที่เขตบัลแกเรีย ตามชายแม่น้ำสไตรมอนระหว่างรูเปลพาสและเครสน่าจอร์จ]
การก่อจลาจลของเหล่าทาสที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ของโรมันที่กำลังจะปะทุในอีก20ปีภายหลังนั้นก็นำโดยพวกทาสสปาตาคัสนั่นเอง.
การก่อจลาจลของพวกทาสปาตาคัสนั้น ไม่เพียงแต่เป็นการก่อจลาจลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสต์ของโรมโบราณเท่านั้น แต่ยังเป็นการก่อกบฏที่ใหญ่ที่สุดในยุคโบราณทั้งหมดอีกด้วย. มันบีบบังคับให้รัฐสภาแห่งโรมันประกาศว่าประเทศอยู่ในสถานะวิกฤตเลยทีเดียว พร้อมนำไปสู่การเลือกตั้งสุดยอดนายทาสนามว่า คราซูตัน ให้นำกองทัพไปปราบพวกกบฏ.
แม้ว่าพวกเขาจะล้มเหลว ความกล้าหาญและการต่อสู้ของสปาตาคัสได้ทิ้งความน่าประทับใจอันยอดเยี่ยมไว้ให้ทั้งโลก.
สปาตาคัสอาจจะไม่เยี่ยมเท่าพวกสปาตั้น แต่พวกนั้นก็น่าจะเป็นทาสนักรบที่ดีได้.
“ขอบพระคุณสำหรับความเมตตาของท่าน. พวกเราจะเป็นหอกและดาบให้ท่าน. พวกเราจะไม่มีวันหันหลังให้กับหนทางที่นายของเราชี้ไป!”
นักรบสปาตั้นทั้ง10คนนั้นตื่นเต้นมากและรีบแสดงความภักดีแก่เย่เทียน. ความภักดีของพวกเขาถึง60แล้วเป็นระดับที่มีคุณภาพ.
นี่เป็นเรื่องธรรมดามาก แม้ว่าเย่เทียนจะวาดฝันเค้กก้อนโตให้พวกเขา แต่พวกเขาก็ยังไม่ได้ลิ้มรสเค้กก้อนนั้นเลย ฉะนั้น แม้ว่าพวกเขาจะตื่นเต้น พวกเขาก็ยังทำตัวหวาดระแวงต่อเย่เทียนอยู่. การที่ค่าความภักดีของพวกเขามาถึง60ก็เหนือความคาดหมายของเย่เทียนไปมาก.
แต่ถึงอย่างงั้น ถ้าพวกเขารอดกลับมาจากสนามรบได้ล่ะก็ ความภักดีของพวกเขาก็คงพุ่งพรวดอีกครั้งแน่.
“โอ้!”
“โอ้!”
…..
ได้ยินคำพูดและเห็นค่าความภักดีของพวกเขาถึงระดับมีคุณภาพแล้วนั้น มีดของเย่เทียนก็ได้ตัดเชือกที่ล่ามมือของพวกเขาออก และค่าความภักดีก็เพิ่มขึ้นเล็กน้อย.
“ต่อไป, พวกเจ้าต้องพักอยู่ในเขตบ้านของข้า! งานของพวกเจ้าคือสร้างสถานที่ฝึกฝนในเขตบ้านของข้า! ข้าจะไม่บังคับให้พวกเจ้าฝึก เพราะนั่นเป็นวิธีในการเอาตัวรอดของพวกเจ้า! แต่แน่นอนว่าข้าจะไปตรวจเยี่ยมทุกๆเดือน. ถ้าหากไม่มีอะไรคืบหน้า พวกเจ้าจะต้องไปทำงานที่ฟาร์ม. ข้าจะไม่เปลืองข้าวปลาอาหารให้กับพวกขยะแน่!”
เย่เทียนพูดอย่างเยือกเย็น. เย่เทียนไม่กังวลเรื่องที่ให้อิสระเล็กน้อยแก่พวกนั้นหรอก เพราะเขาเห็นค่าความภักดีของพวกนั้นอยู่ตลอดเวลา และถ้ามันลดลง เขาก็จะไม่ปราณีแน่ๆ.
เย่เทียนจะไม่ปล่อยหอกไว้ข้างแคร่เขาเด็ดขาด.
“นายท่านโปรดวางใจ พวกเราสปาตั้นจะรู้สึกกระวนกระวายหากวันนึงไม่ได้ฝึก พวกเราเคยชินกับการฝึกแล้ว”
ทาสสปาตั้นพูดด้วยความเคารพ.
“เยี่ยมมาก! อีกอย่างนึง, ข้าจะพยายามหาซื้อทาสปาตั้นพวกเจ้าเพิ่ม ไว้เป็นรางวัลส่วนนึงแก่พวกเจ้า…”
เย่เทียนพูดเสร็จ แล้วพาพวกเขาไปพื้นที่ที่เตรียมการไว้ในเขตบ้านซึ่งมันก็ใกล้ๆนี่เอง เพื่อปล่อยให้พวกเขาเตรียมสร้างสถานที่ฝึกต่อสู้ขนาดใหญ่.
หลังจากสร้างเสร็จแล้ว เขาจะปล่อยให้พวกนั้นและทาสนักสู้ทั้งหมดพักอยู่ด้านใน.
อิสระ?
เย่เทียนจะไม่ให้อิสระแก่พวกเขาก่อนสำเร็จความทะเยอทะยานของตัวเองแน่ และเขาจะใช้ระบบการจัดการทหารที่เข้มงวดกับพวกนั้น.
แน่นอน ที่นี่คือตัวเมืองโรม. ถ้าหากเขาสั่งสมทหารทาสไปเยอะเกินไป คนก็จะสังเกตเอาได้.
เหตุนี้ เย่เทียนเลยมีแผนสำรองไว้ในหัว. ถ้าเป็นไปได้เขาจะย้ายไปอีกเขตหนึ่งแล้วเปิดที่เพิ่ม.
แต่ตอนนี้เขายังทำแบบนั้นไม่ได้.
พอเห็นทาสสปาตั้นทำงานอย่างหนักแล้ว เย่เทียนก็เริ่มจะวางใจ. ตราบใดที่เขาไม่ทำตัวน่าขยะแขยงหรือจงใจทำร้ายทาสนักรบพวกนี้ ค่าความภักดีของพวกเขาก็จะไม่ลดลง.
“ไดอาน่า!”
พอกลับเข้ามาที่ลานในบ้าน เย่เทียนพบกับไดอาน่าเข้า.
“เจ้านาย!”
ไดอาน่าตอบอย่างนุ่มนวลด้วยความเคารพในดวงตาของเธอ.
“เจ้าอ่านออกเขียนได้ใช่ไหม?”
เย่เทียนถามนางไป. ไดอาน่าไม่เพียงแต่งดงามเท่านั้น แต่ยังชาญฉลาดมากๆด้วย ไม่เหมือนกับชาวเมืองทั่วๆไป.
“เอ่อ ข้ารู้ภาษาละติน,อิตาเลี่ยน,กอลและสเปน ข้าเข้าใจและสามารถอ่าน…”
ไดอาน่าพูดมาเรื่อยๆด้วยความภาคภูมิใจในตาของเธอจากนั้นมันก็จางหายไป.
“ข้าไม่นึกเลยว่าเจ้าจะมีความรู้มากขนาดนี้. เจ้าช่วยบริหารได้รึไม่?”
เย่เทียนตกใจมากและไม่คิดว่าไดอาน่าจะรู้จักภาษามากขนาดนี้. ดูเหมือนว่าเขาไม่เพียงแต่ซื้อหญิงงามมาได้ แต่ยังได้หญิงที่มีพรสวรรค์อีกด้วย.
ในยุคนี้ชาวเมืองที่รู้ภาษานั้นยอดเยี่ยม โดยเฉพาะหากเป็นสตรี.
“ข้าสามารถดูแลงานบ้านได้แต่บริหารอย่างอื่นไม่ได้ค่ะ”
ไดอาน่าพูด. อายเล็กน้อย.
“ถ้าอย่างงั้นบัญชีตัวเลขล่ะ? เจ้าทำได้รึป่าว?”
เย่เทียนมีความสุขกว่าเดิมอีกและตั้งความหวังอยู่.
“เอ่อ, ค่ะ! ข้าทำได้ค่ะ!”
ไดอาน่าพยักหน้า ความคาดหวังแว่บขึ้นมาในตาของนาง. นี่แหละผู้หญิงที่ชาญฉลาด.
“งั้นดีเลย เจ้าเป็นเสมียนให้ข้าแล้วกัน! ทุกๆอย่างจะอยู่ใต้การดูแลของเจ้า. แต่แน่นอนว่าแองเจล่าก็ยังเป็นคนหลักคอยคุมทุกอย่างอยู่. อะไรที่ต้องซื้อเข้าบ้าน, การจัดระเบียบมันและเรื่องอาหารของพวกทาสจะอยู่ใต้การควบคุมของพวกเจ้าทั้งคู่, ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ทำให้ข้าผิดหวังนะ. แน่นอนว่าถ้าเจ้ามีเวลาว่างก็ให้เดย์ซี่กับดินน่าเรียนรู้งานจากเจ้าซะ…”
เย่เทียนพูดช้าๆ.
“ขอบพระคุณค่ะเจ้านาย ขอบพระคุณค่ะ…”
ไดอาน่าทราบซึ้งอย่างมาก.นางไม่คิดว่าเย่เทียนจะให้ค่าเธอมากขนาดนี้ และจัดระเบียบหน้าที่ให้เธอทั้งไว้ใจเธอมากขนาดนี้. น้ำตาของเธอไหลออกมา และค่าความภักดีก็เพิ่มขึ้นอย่างสูงถึง100ในทันที.