บทคั่น IF STORY ชิโนะที่ยังมีชีวิตอยู่
รอบนี้เป็นเรื่องราของ IF STORY ดังนั้นอาจจะเปลี่ยนแปลงเซ็ตติ้งจากเนื้อเรื่องหลักไปบ้าง อาจจะเรียกว่าเขียนขึ้นมาแบบขำๆก็ได้
บางคนอาจจะไม่ได้สนุกกับเรื่องราวเพราะเนื้อหาที่ต่างเนื้อเรื่องหลักที่เซ็ตติ้งไว้แต่เดิม
จาก C a d e t
เรื่องราวเกิดขึ้นโนโซมุที่รู้ตัวเองว่าหนีความจริงและตอนนี้เขาอยู่ ปี 3
ขณะที่โนโซมุนั้นคิดว่าตัวเองอยากจะปกป้องลิซ่า จึงใช้มันเป็นข้ออ้างเพื่อปกป้องจิตใจอันอ่อนแอของเขา
หลังจากชิโนะมอบการฝึกแบบเอาเป็นเอาตายให้แก่โนโซมุ เขาก็ได้แต่ตั้งตารอ
เนื่องจากอาการบาดเจ็บที่ได้สู้กับอาจารย์แทบเกรดตอบจบภาคเรียนก็ไม่ได้ดีขึ้น และแม้แต่ถึงจะขึ้นปี 3 แล้วได้อยู่ห้อง 10 ตามเดิม เขาก็ไม่ย่อท้อ
โนโซมุที่จิตใจเข้มแข็งขึ้นกำลังรอให้อาจารย์อันริกลับมาทำหน้าที่ตามเดิมในห้องเรียน
「อ่า สวัสดีค่าาาาทุกโคนนนนนน~ ถ้างั้นก็มาพูดคุยเรื่องที่นั่งกันก่อนดีไหมคะ～」
อันริเข้ามาในห้องเรียน เปล่งเสียงออกมาด้วยความร่าเริง
ใบหน้าที่ควรจะยิ้มอยู่เสมอตอนนี้กำลังสับสน
เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ
นักเรียนห้อง 10 ต่างลุกขึ้นขณะเอียงคอด้วยความสงสัย
เมื่ออันริยืนยันว่าทุกคนนั่งแล้ว เธอก็แจกหนังสือที่ถือในมือทุกคน และเริ่มแจ้งเรื่องต่างๆให้ทราบ
「เอาล่ะน้าาาา~ ชีวิตปี 3 ได้เริ่มขึ้นแล้วนะค้าาา~ เนื่องจากเนื้อหาบทเรียนจะเปลี่ยนไปจากเดิมโดยสิ้นเชิงจากปี 2 อาจจะมีหลายสิ่งหลายอย่างลำบากมากมาย แต่ก็ขอให้พยายามเข้าน้า ! แน่นอน อาจารย์เองก็จะทำให้ดีที่สุดเช่นกันนะ～」
คำพูดนั่นเริ่มทำให้เกิดบรรยากาศที่อธิบายไม่ถูก
ห้อง 10 มาถึงปี 3 แล้ว นักเรียนก็ไม่ได้เปลี่ยนไป แต่จำนวนลดลงเล็กน้อย
การสอบปลายภาคซึ่งเป็นจุดชี้ชะตาในตอนปี 1 นั้น นักเรียนหลายๆคนถูกไล่ออกเพราะทำคะแนนได้ไม่ดี
นอกจากนี้เมื่อเห็นได้ว่าเพื่อนร่วมชั้นแทบไม่เปลี่ยน แต่ก็ไม่สามารถก้าวไปที่ห้องสูงกว่านี้ได้
ไม่มีการกล่าวเกินจริงที่จะบอกว่าผลสอบสิ้นปีนี้จะกำหนดอนาคตของปีหน้า
สำหรับผู้ได้ผลลัพธ์ดีขึ้น ก็จะได้รับการปฏิบัติตัวที่ดีขึ้น ในทางกลับกันหากเกรดไม่ดีก็อยู่ห้องเดิมต่อไป
อย่างไรก็ตาม พวกนักเรียนห้องสูงๆเองก็ไม่ยอมเสียที่นั่งเช่นกัน
นั่นเป็นสาเหตุที่ห้อง 10 เลื่อนไปห้องระดับถัดไปได้ยากเพราะมันเต็มไปด้วยการแข่งขัน คนเดียวที่มีแรงจูงใจมุ่งมั่นคือโนโซมุ ซึ่งได้เกี่ยวข้องกับความโกลาหลของการสอบปลายภาค
อันริเองก็รู้สึกถึงบรรยากาศของพวกนักเรียนเช่นกัน เธอยกกำปั้นขึ้นและพูดว่า “ทุกคน พยายามเข้าน้า โอ้ววววววว” แต่ว่านักเรียนก็ยังเงียบ
「เอโตะ……」
หมัดของอันริที่ชูขึ้นไปบนอากาศกับสภาพนักเรียนสุดหดหู่ นั้นก็ห้อยลงมา
「ตรงนั้นน่ะ~เดี๋ยวอาจารย์จะแนะนำเพื่อนใหม่ให้น้า~มีนักเรียนย้ายเข้ามาเรียนด้วย～」
อันริมุ่งหน้าไปที่ทางเข้าห้องเรียนด้วยคำพูดสั้นๆ
น้ำเสียงนั้นดูเอะอะและสายตาที่มองอยู่ในอากาศราวกับพยายามปรับเปลี่ยนบรรยากาศ แต่ว่าการเคลื่อนไหวที่ละมุนนั่นก็ทำเอาดูน่ารักหน่อยๆ
แก้มของโนโซมุเริ่มคลายออกมากับท่าทางของอันริ แต่เขาก็ได้ยินคำพูดที่ไม่สามารถลืมได้
“นักเรียนแลกเปลี่ยน”
อาศัยอยู่ในเมืองนี้มา 2 ปี อย่างน้อยโนโซมุก็ไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนั้นมาก่อน บางทีทุกคนก็เหมือนกัน
โดยได้รับว่าจะมีนักเรียนย้ายเข้ามาใหม่ก็ทำให้ทุกคนต่างตกตะลึง
เป็นคนแบบไหนกันนะ? ทำไมถึงมาช่วงนี้ล่ะ? แล้วทำไมถึงได้ข้ามชั้นปี 1และ 2 เลยล่ะ? ถ้ามาถึงระดับนี้ก็เป็นรุ่นใหญ่แล้วสิ
อันริแตะประตูห้องเรียนด้วยปฏิกิริยาของนักเรียนที่กำลังสนใจ
ปากนั้นยกขึ้นราวกับเหนื่อย นั่นคือสิ่งที่โนโซมุรู้ได้แค่นั้น และสุดท้ายโนโซมุก็ได้คำตอบ
「อืม…..ถ้างั้นจะแนะนำให้ทุกคนรู้จักน้า～」
อันริเปิดประตูห้องทันที
คนที่ปรากฏตัวเข้ามานั้นดูร่าเริงจากทางเข้าที่เปิดออกเป็นสาวสวยคนหนึ่งที่มีดาบคาดเอวและสวมเครื่องแบบสีขาว
หุ่นเล็กๆถ้าเทียบกับหญิงสาววัยเดียวกัน ความสูงเองก็ไม่สูงมาก
ขาอ่อนที่มองเห็นได้ใต้กระโปรงทำให้ดูเซ็กซี่มากๆ จากนั้นก็ทำให้ค่าความชอบแรกพบเพิ่มมากขึ้น
「อืมจะมาเป็นนักเรียนตั้งแต่วันนี้ไปสินะคะ ชิโนะ มิคางุระ～」
「อุมุ! ข้า ชิโนะ มิคางุระ ยินดีที่ได้รู้จักเน้อ」
หญิงชราวัย 80ปี สวมเครื่องแบบสีขาวบริสุทธิ์ยืนอยู่หน้านักเรียนห้อง 10
ทุกคนต่างอ้าปากค้าง
อนึงบางคนที่ก้มหน้าอยู่ ก็พูดอะไรแปลกๆที่ไม่เหมาะสมออกมา ไม่ว่ายังไงทุกคนก็พูดได้ว่ามันไม่เข้ากันอย่างแรงกับชุดนักเรียน
「ทำบ้าอะไรเนี่ยยยยยยยยยยยยーーーーーーーーー！！」
「ก็แหกตาดูสิเฟ้ย ! ถึงแม้ข้าจะแก่ก็มาสถาบันได้นะเออ！」
โนโซมุนั้นเป็นลูกศิษย์คนเดียวของเธอและเป็นผู้ที่สืบทอดวิชาดาบของเธอ
ในทางกลับกัน ชิโนะยังทำสีหน้าภาคภูมิใจ อย่างไรก็ตาม ไม่รู้ด้วยเหตุผลอะไรทำให้เธอดูมั่นใจกับเครื่องแบบนั่น
「ไม่ได้ความหมายว่าแบบนั้น ! ทำไมถึงมาที่สถาบันล่ะ！」
「ก็ตามมาดูความน่ารักของลูกศิษย์ข้าผิดด้วยงั้นรึ？」
「แล้วทำไมถึงส่งสายตาประมาณว่า “มันแปลกตรงไหนเหรอ”！」
โนโซมุกรีดร้องขณะที่ทุบโต๊ะดัง ปัง ปัง แต่ชิโนะก็ยังคงได้แต่ทำมึน
「ไม่ใช่ว่าตายไปแล้วไม่ใช่รึไงอาจารย์หาาา！？」
คนที่อยู่ข้างหน้าเพิ่งจะตายไปเมื่อปีก่อนไม่ใช่เหรอฟะ เขาเป็นคนสำคัญของโนโซมุ ดังนั้นถ้ามีชีวิตอยู่ มันแปลกไปแล้ว
อย่างไรก็ตามโนโซมุตะโกนต่อภาพตรงหน้าอย่างไม่ใส่ใจ
ในทางกลับกันชิโนะนั้นทำหน้าลึกลับ
「ก็ควรจะเป็นแบบนั้นนะ……」
「เหอะ……」
「เมื่อรู้สึกตัว ก็คลานออกมาจากหลุมศพตัวเองน่ะ! ดูเหมือนว่าความเจ็บปวดมันจะหายไปเฉยเลย โลกนี้เต็มไปด้วยแต่สิ่งที่ไม่เข้าใจ อ๊าาาา！」
「นี่เองก็ไม่เข้าโว้ยยยยーーーーーーーーーー！」
โนโซมุชี้ไปที่การปรากฏตัวของอาจารย์
พูดตามตรงตอนนี้พูดอะไรไม่ออกเลยสักนิด
ในที่สุดโนโซมุก็เปลี่ยนใจได้หลังจากคิดถึงชีวิตในวัยเรียนและอนาคต ชิโนะนั้นค่อนข้างสำคัญสำหรับเขา
ถ้าได้เห็นหน้าตาของคนที่เคารพมากๆ ก็ไม่น่าจะเป็นอะไร
「หรือมากกว่านั้น ทำไมถึงได้มาเป็น “นักเรียน” มากกว่าที่จะเป็น “อาจารย์” ล่ะ！？」
「แน่นอนก็มีเรื่องแบบนั้นตอนที่คุยกับจิฮัด แต่ว่าก็เพราะเป็นนักเรียนจะได้สังเกตลูกศิษย์ได้ตลอดเวลาไง แล้วจะได้สอนวิชาดาบสไตล์มิคางุระได้แบบถึงพริกถึงขิง เจ้าเองก็ยังไม่ประสบความสำเร็จตรงนั้น ข้าเองก็ต้องคอยดูแลขัดเกลาเสียให้ดี！」
「ถ้าอย่างนั้นมันก็น่าจะเป็นอาจารย์ดีกว่าเป็นนักเรียนไม่ใช่เหรอไง !!! ไม่เคยได้ยินหรอกนะว่ามีนักเรียนแรงค์ S อยู่ในสถาบัน？」
「อาจารย์เองก็ไม่เคยได้ยินเลยน้อ～～」
เพื่อตอบสนองต่อน้ำเสียงอันดังของโนโซมุอันริเองก็คิดเช่นเดียวกัน
เธอดูอ่อนแรงอย่างมาก มันอาจจะแย่หากไปถามว่าเกิดอะไรขึ้น
「อ้าว งั้นหรอกเหรอ ไม่มีการจำกำอายุการเป็นนักเรียนเหรอ？」
「เอ่อ ก็นั่นน่ะสิ～～」
ชิโนะตัดบทอันริที่พยายามส่งเสียงประท้วงออกมา แน่นอนว่ามันไม่มีการจำกัดอายุสำหรับผู้เป็นนักเรียน แต่ก็ไม่ใช่กรณีนั้น
ยัยฮิคิโมรินี่ทำอะไรเนี่ย
โนโซมุสูดลมหายใจเข้าลึกๆและทำใจให้สงบ แม้จะไม่อยากได้ยินก็ตามเถอะนะ
「มีหลายสิ่งที่ไม่เข้าใจเลย แต่ถึงแม้จะต้องยอมให้กับการที่ยัยแก่ได้เป็นนักเรียนก็เถอะ แต่เครื่องแบบมันก็ไม่ใช่ปะ！」
「เอ๋ ? ดูดีจะตายออก？」
เอามือแตะเอวและหยิบกระโปรงเลิกขึ้น จากนั้นเองความใจเย็นของโนโซมุก็ปลิวไปทันที
ขณะที่นักเรียนบางคนอ้าปากค้าง พวกเขารีบวิ่งออกจากห้องเรียน แต่โนโซมุเองก็ไม่สามารถตำหนิอะไรได้ บอกตามตรงเขาเองก็อยากวิ่งไปเข้าห้องน้ำ
「ตรงกันข้ามเลยโว้ยยยยยยยย ! มันไม่เหมาะเลยสักนิดเดียวววววววววววว！」
「หมายความว่าไงในทางตรงกันข้าม！」
อย่างไรก็ตาม เขาเป็นคนเดียวที่สามารถหยุดภัยพิบัตินี้ได้ โนโซมุยังคงขึ้นเสียง
「หมายความตามที่พูดนั่นแหละ ! ดูสภาพตัวเองบ้างงงงงงงงง สภาพ！」
「อะไรกันหยาบคายจริง ! เห็นแบบนี้ข้าเองก็ต้องใช้ความกล้าเหมือนกันนะ！」
「ก็พอเข้าใจว่าเป็นยัยแก่ฮิคิโคโมริในการโผล่มาที่สาธารณะแต่ว่าใช้ความกล้าในทางตรงกันข้ามชิบ！？」
「เอ่อ ~ ทั้งสองคน~ใจร่มๆนะค้า～」
ในกรณีนี้คือการที่ชิโนะดันกล้าทำตัวเป็นพวกชอบโชว์ไปได้ซะงั้น
ในทางกลับกันทางฝั่งโนโซมุ ความกล้าที่เขาคิดคือความกล้าที่อาจารย์กล้ามาเริ่มเผชิญชีวิตในเมือง
นอกจากจะมีชีวิตอยู่แล้ว ตอนแรกสำหรับโนโซมุก็มีความสุขแหละ อย่างไรก็ตามตอนนี้รู้สึกสมเพชสุดๆ
อนึ่งความรู้สึกที่มีให้กันมันผิดแปลกกันเกินไปแล้ว อย่างไรก็ตามมันไม่ได้เข้าหัวทั้งสองคนเลย
ทีละน้อย ทีละน้อย ตรงกันข้าม อันริพยายามดับไฟอย่างเต็มที่
「โดยทั่วไปแล้วเหตุใดเจ้าถึงไม่เข้าใจความไร้เดียงสาของข้า! เพราะเหตุนั้นข้าเลยลำบากใจมากเลยรู้ไหม！？」
「……ก็ปฏิเสธไม่ได้ แต่เลิกทำตัวเลอะเทอะได้มะ อย่าทำตัวบ้าๆ！」
「เอ่อ ~ก็บอกให้ฟังอาจารย์ไงคะ～～！」
อย่างไรก็ตามอันริเองก็เริ่มรับแรงกระแทกไม่ไหว การทะเลาะระหว่างลูกศิษย์กับอาจารย์ยังคงเดินต่อไป
「ลูกศิษย์แสนรักของข้าเอ๋ย ! ภาพจำสุดท้ายที่เจ้ามีต่อข้ามันหายไปไหนเสียแล้ว！」
「ก็เพราะอาจารย์ในตอนนั้นดูเป็นคนเข้มแข็ง….ยิ่งกว่านั้นนะ ! แต่อาจารย์ในตอนนี้เป็นเพียงตัวซวยละเห้ย！」
「อืม ! ทั้งสองสต็อปปุ~！」
ในที่สุดอันริก็น้ำตาไหลพราก นักเรียนต่างทะเลาะกัน หรือมากกว่านั้นเธอทำอะไรไม่ได้
「โดยเฉพาะเครื่องแบบนั่น ! ถ้าให้พูดว่าเป็นอาวุธทำร้ายจิตใจก็คงจะเชื่อ！？」
「……ว่าไงนะ！」
วินาทีต่อมาก็ เคร้ง ! ดังขึ้นในห้องเรียนแล้วก็ ปัง เงาขนาดใหญ่เข้าปกคลุมโนโซมุ
「……เอ๋！？」
วัตถุขนาดใหญ่ตกลงมาเหนือหัวโนโซมุเป็นโต๊ะที่ทำจากไม้เนื้อแข็ง
ชิโนะที่โดนพูดจาว่าร้ายแบบนั้นก็ทนไม่ไหวได้เตะโต๊ะใส่โนโซมุ
「โนโซมุคุงงงงงง~ไม่เป็นไรนะ～！？」
อันริรีบวิ่งไปขยับโต๊ะและพยายามช่วยโนโซมุ
อย่างไรก็ตามเมื่อเธอพยายามดันโต๊ะอาจารย์ออก ทันใดนั้นก็ วิ้ง โต๊ะถูกผ่าครึ่ง
และโนโซมุก็คลานออกมาจากโต๊ะ
「แฮ่ก แฮ่ก มันอันตรายนะเฟ้ย……」
「ชิ！」
「อาจารย์ทำสีหน้าแบบนั้นมันหมายความว่าไง จะฆ่าผมให้ตายเลยรึไง !!! คิดจะให้ผมตายอนาจแบบนี้เนี่ยนะ！？」
「ถ้าของแค่นี้แกโดนแล้วตายล่ะก็ ! ข้าคิดว่าข้าคงเอาดาบตัดหัวแกดีกว่ามั้ง」
「นั่นแหละปัญหาโว้ยーーーーー！」
ใช่โนโซมุดึงดาบออกมาด้วยมืออีกข้าง และปล่อยคลื่นตัดออกไประหว่างตัวเขากับอาจารย์
ดังนั้นเลยทรุดตัวลงเพราะแรงของโต๊ะอาจารย์ แต่ก็สามารถหลบออกมาได้อย่างง่ายดาย
อย่างไรก็ตาม สำหรับโนโซมุแล้วนี่มันจะเหลืออดเกินไปละ แค่ทะเลาะกันรอบที่แล้วหัวร้อนแทบแย่ และอีกฝ่ายยังเป็นอาจารย์อีก
「โกรธแล้วนะโว้ย ! เดี๋ยวจะเอาคืนให้สาสม！」
「เข้าใจแล้ว จะเอางั้นเหรอ ? เห็นข้าแบบนี้แต่ฟิตสุดๆเลยนะขอบอก ในระหว่างนี้ข้าจะสอนความยิ่งใหญ่ของอาจารย์ให้เห็นเอง！」
「ถึงจะพูดแบบนั้นก็ไม่ฟังแล้วโว้ย！！」
จากนั้นเองก็เข้าห่ำหั่นกันพายุโหมกระหน่ำซัดไปทั่วห้องเรียน
โต๊ะถูกตัว เก้าอี้ปลิว เครื่องเขียนกระจายไปหมด
「ย๊าาาาาาาาาาาาาาห์！」
「ว้ากกกกกกกกก ชิหายแล้ว ชิหายแล้ววววววววว！！」
「ใครก็ได้ ช่วยด้วยーーーーー！」
ในขณะที่เพื่อนร่วมชั้นต่างตะโกนขอความช่วยเหลือ การต่อสู้ของนักดาบทั้งสองยังคงดุเดือดไปอีก
「ฮะฮะฮะฮะ ! ตอนนี้สัมผัสได้เลยล่ะเหมือนย้อนกลับไปเมื่อหกสิบปีที่แล้ว！」
「ชิ! ยังเร็วได้กว่านี้อีกเรอะ ! คิดว่าแก่แล้วน่าจะฝีมือตกแล้วเชียว！」
「เอ่อออออออออออ อย่าทำลายห้องเรียนนะค้าาาาาา～～！！」
ชิโนะปัดป้องดาบของโนโซมุอย่างง่ายดายและทันใดนั้นชิโนะก็โต้กลับ
โนโซมุเองก็หันเหดาบออกไป และอันริเองก็กรีดร้องอย่างสิ้นหวังด้วยน้ำตา แต่พวกเขาไม่สนใจ
「ฮึก！」
「ย่าห์！」
ลูกเตะของชิโนะเข้ากระแทกร่างโนโซมุจัดซัดปลิวไปกับผนังหลังห้อง ก่อนหน้านั้น โนโซมุเอาฝักมากันไว้เลยลดแรงกระแทกได้ แต่เมื่อถูกพัดปลิว ก็กระแทกกับโต๊ะหลายตัว
เมื่อโนโซมุเหล่มองด้วยความเจ็บปวดจากอาการฟกช้ำ เงานั้นก็เข้ามาหาเขา
「อึก！？」
โนโซมุถือดาบของเขา บังคับร่างกายให้ลุกขึ้น เมื่อถึงจุดนั้นชิโนะก็เข้าถึงระยะโจมตีแล้ว
「สายไปแล้ว โนโซมุ！」
โนโซมุปัดดาบขึ้นและสะบัดร่างของเขาเพื่อออกจากวงโคจรของดาบ
ชิโนะฟันผ่านหน้าโนโซมุขณะขูดพื้นดินไปด้วยและตัดผ่านผนังห้องเรียน
ในเวลาเดียวกันนั้น “ปัดฝุ่น” ก็เปิดใช้งาน ใบมีดจำนวนมากและระเบิดนับไม่ถ้วนก็ขูดผนังห้องเรียน
ตัดเข้าในผนังจากตรงนั้น จากนั้น สายตาของโนโซมุกับอาจารย์ห้องถัดไปจ้องมองกัน
「……เอ๋？」
「เอ่อ ขอโทษนะ」
โนโซมุพูดสั้นๆ ถึงอาจารย์ห้องถัดไปและกลับไปสู้ต่อ และพยายามไม่ให้คนอื่นโดนลูกหลง
อย่างไรก็ตาม การจะเอาจริงนั้นก็ไม่ใช่เรื่องแปลกกับยัยสัตว์ประหลาดตัวนี้
โนโวมุตีดาบพุ่งเข้าหาชิโนะ
คิ “ทะลวงแกนกลาง”
พลังคิทั้งหลายล้วนมีพลังในการฆ่าสูงมาก แม้กระทั่ง “คมดาบมายา” และ “ปัดฝุ่น”
อย่างไรก็ตามชิโนะยกปากขึ้นและจับฝักปากกับปลายมีดของโนโซมุที่ยื่นออกมา
ดาบของโนโซมุติดเข้ากับฝักปากของชิโนะ บางทีเพราะใส่พลังคิมากกว่าเขาเลยรับการโจมตีได้
ในเวลาต่อมา คิ “ทะลวงแกนกลาง” ก็เปิดใช้งาน อย่างไรก็ตาม ก็เกิดระเบิดขึ้นที่ฝักของชิโนะและมันก็ถูกปัดออกไปด้วยคิที่อัดแน่นอยู่ในฝัก
「เอ๋！？」
เมื่อโนโซมุตกใจ ชิโนะจึงพลิกกลับและใช้ “ทะลวงแกนกลาง” บ้าง และเตะเข้าที่สีข้างโนโซมุ
「อึก！」
「เดี๋ยวเถอะ ! ทำอะไรกันอยู่เนี่ย！？」
ร่างของโนโซมุถูกเป่าปลิวไปห้องเรียนถัดไปขณะที่ชิโนะทำให้รูในห้องบานขึ้นไปอีก
อาจารย์ห้อง 9 ส่งเสียงตกใจกับโนโซมุที่ปลิวมา
ชิโนะที่ไล่ตามโนโซมุ ได้กระโดดเข้าไปยังห้อง 9 และปล่อยจิตสังหารออกมาเต็มที่ ดวงตานั้นมีประกายอย่างมีชีวิตชีวา ไม่นานมานี้ยังไม่อยากจะเชื่อเลยงว่าเป็นดวงตาของคนที่ตายแล้ว
「ฮ่าฮ่าฮ่า ! โนโซมุได้เวลายกสองแล้ว～！」
「หนอย ! ไอ้อาจารย์เฮงซวยนี่！」
「หยุดเถอะ～～～～～～～！」
ด้วยวิธีนี้การต่อสู้ก็กระจายไปยังห้องถัดไปและอาละวาดกันต่อ จนกระทั่งอินด้าและจิฮัดต้องมาหยุด
จากการมีส่วนร่วมของการต่อสู้ของอาจารย์และนักเรียนรายนี้ ห้องเรียนสามห้องนั้นพังกระจายจนใช้งานไม่ได้แล้ว อินด้าที่เห็นก็ตกใจที่ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ
พูดได้เลยว่าแค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับโนโซมุ ที่ไม่ปลดพันธนาการ
จะเกิดอะไรขึ้นถ้าโนโซมุ ปลดปล่อยมัน แค่จินตนาการก็น่ากลัวแล้ว
เนื่องจากความวุ่นวายในครั้งนี้ ชิโนะจึงถูกไล่ออกทันที โนโซมุถูกพักการเรียนเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์
อย่างไรก็ตาม ชิโนะได้รับการว่าจ้างให้เป็นอาจารย์ที่คอยสอนนอกเวลาโดยจิฮัด ซึ่งเสียดายคนมีความสามารถ
อย่างไรก็ตาม ต่อจากนี้อาจารย์และลูกศิษย์ทั้งสองก็จะทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายอีกครั้ง แต่ว่ามันก็เป็นเรื่องราวในกรณี “IF STORY” เท่านั้น
จากผู้แต่ง C a d e t อีกรอบ
เพราะแบบนั้นนี่ก็เลยเป็นเหตุผลที่อาจารย์ปรากฏตัวหลังจากหายไปนาน
ตอนแรกก็วางแผนเขียวเป็น One-shot Story ดังนั้นเลยไม่ได้วางแผนที่จะเขียนต่อจากนี้
หลังจากนี้ความโกลาหลที่ผิดปกติของอาจารย์และนักเรียนมากมายที่จะเกิดขึ้นในสถาบันโซลมินาติ
หากมีผู้คนต้องการให้เขียนเพิ่มอะนะ