ตอนที่ 128 ความโกรธเกรี้ยวของผู้บังคับบัญชาการดูหวน
“ฟุ่บ ฟุ่บ”
เสียงลูกศรเจาะทะลุร่างกาย
“อ๊ากกกก”
ร่างกายของพวกเขาล้มลงกับพื้นตามด้วยเสียงร้องโหยหวนส่งเสียง
ทหารม้าอูหวนถูกโจมตีในทันที
อย่างไรก็ตาม ขณะที่พวกเขาตกตะลึง แต่ทหารหลุนฮุยที่ถูกซุ่มโจมตีทั้ง 30,000 นายไม่ได้ตื่นตระหนกแต่อย่างใด ยังคงระดมยิงธนูใส่ทหารม้าอูหวน
มีศัตรูจำนวนมากเกินไปและพวกเขาต้องรีบยิงเพื่อลดจำนวนทหารม้าอูหวนให้ได้มากที่สุด
ยิ่งลดจำนวนได้มากเท่าไร กระแสของสงครามก็ยิ่งโอนเอียงมาทางเมืองหลุนฮุยมากขึ้นเท่านั้น
หลังจากผ่านไปไม่กี่ลมหายใจ เสียงโหยหวน เสียงกรีดร้อง และเสียงคำรามอันน่าสยดสยองดังออกมาจากปากของทหารม้าอูหวน
“อา…ข้า… ข้าถูกยิงที่ขา ช่วยข้าด้วย!”
“ข้าข้าโดนยิง ไอ้สารเลวพวกนี้ อ้ากกกก…”
“ใคร! ใครกันคือผู้โจมตีเรา!”
” หวด หวด”
“ฟุ่บ ฟุ่บ”
ร่างของทหารม้าอูหวนยังคงตกลงสู่พื้น ภายในเวลาเพียงไม่กี่ลมหายใจ ทหารม้าอุหวนก็ถูกสังหารไปแล้วกว่า 70,000 คน
“เหล่าทหารของข้า อย่าได้ตกใจ ฆ่าพวกทหารซุ่มโจมตีอยู่บนต้นไม้ ฆ่าพวกมัน แล้วเราจะปลอดภัย!” ทันใดนั้นเสียงตะโกนที่โกรธเกรี้ยวก็ดังขึ้นจากกลางกองทหารม้าอูหวน
ทหารม้าหวู่ฮั่นที่ตื่นตระหนกอยู่ เหมือนได้รับความกล้าหาญอย่างมากในทันที พวกเขาดึงคันธนูปล่อยลูกธนูออกไปที่ละคน พวกเขาพร้อมที่จะโต้กลับ
เมื่อเห็นเช่นนี้ เย่เฉินก็ลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงตะโกนเสียงดังว่า
“สมรภูมิพยัคฆ์ขาว!”
“ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!” กองทัพหลุนฮุยตะโกนออกมาพร้อมกัน
เจตนาแห่งการสังหารที่แข็งแกร่งอย่างยิ่งได้รวมตัวกันเป็นกลุ่มก้อน พยัคฆ์ขาวที่มีขนาดใหญ่และเป็นรูปเป็นร่างกว่าตอนที่อยู่ลูกเอี้ยงปรากฏขึ้นเหนือปาหลุนฮุยในทันที
“โฮก!”
เสียงคำรามสั่นสะเทือนท้องฟ้าดังก้องไปทั่วบริเวณ
เจตนาฆ่าฟันที่โหดเหี้ยมก็ปะทุขึ้น และค่อยๆแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ
เจตนาฆ่าที่ทรงอำนาจนี้ทำให้ผู้คนรู้สึกสั่นสะท้านไปทั่วร่างกายและจิตวิญญาณ
ทหารม้าอูหวนที่กำลังจะโจมตีทหารหลุนฮุยก็ตัวแข็งที่อ จากนั้นทุกคนก็เงยหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้า
วินาทีถัดมา กองทหารม้าอูหวนก็ตกตะลึง และพวกเขาทั้งหมดก็กรีดร้องด้วยความหวาดกลัว
“นั่น… อะไร!”
”เสือ..ทำไมเสือถึงบินได้”
“นี่นี่ไม่ใช่พยัคฆ์ในหุบเขา…”
“โอ้ นี่คือ… นี่คือพยัคฆ์ขาว ทำไมมันถึงบินได้ ทำไมมันถึงมีแรงกดดันที่รุนแรงขนาดนี้”
“ข้า… ข้ารู้สึก… ข้ารู้สึกถึงความตาย…”
ในเวลานี้ พยัคฆ์ขาวตัวใหญ่ที่อยู่บนท้องฟ้าก็ร่อนลง จากนั้นจึงห่อหุ้มเเฉินและทหารของกองทัพหลุนฮุยทั้ง 10,000 คน
“โฮก!”
เสียงคำรามของพยัคฆ์ขาวเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าฟันที่รุนแรงดังขึ้นอีกครั้ง
จากนั้นพยัคฆ์ขาวก็กลายเป็นลำแสงและหายไปในพริบตา
“ตูม ตูม ตูม” เกิดเสียงระเบิดดังสนั่นขึ้นในทันที
พื้นที่เปิดโล่งยาว 100 เมตรปรากฏขึ้นทันที
ทหารม้าอูหวนที่อยู่บริเวณนั่นหายไป ต้นไม้และม้าก็หายไป เหลือเพียงหมอกเลือดหนาทึบและเศษไม้เล็กๆ นับไม่ถ้วน ล่องลอยไปในสายลม
ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวของพยัคฆ์ขาว สิ่งมีชีวิตทั้งหมดจะถูกทำลายภายในรัศมี 100 เมตร
ในเวลานี้ ในขณะที่ทหารม้าอูหวนตกตะลึงทหารหลุนฮุนที่ซุ่มอยู่บนต้นไม้ได้โจมตีออกไปห้าถึงหกระลอกแล้ว
” หวด หวด”
เสียงลูกศรแหวกอากาศมุ่งตรงไปยังกองทหารม้าอู่หวนอย่างต่อเนื่อง
เสียงกรีดร้องโหยหวนดังก้องไปทั่วทั้งปาหลุนฮุย
เนื่องจากการใช้รูปแบบการต่อสู้สมรภูมิพยัคฆ์ขาว กองทัพหลุนฮุยจึงคร่าชีวิตทหารม้าอูหวน ไปมากกว่า 50,000 คน
ถ้าไม่ใช่เพราะทหารม้าอูหวนเดินทางมายังพื้นที่ป่าหลุนฮุยที่มีต้นไม้อยู่หนาแน่น จำนวนที่พวกมันจะถูกสังหารจะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าหรือมากกว่านั้นอย่างแน่นอน
ในเวลานี้ พยัคฆ์ขาวได้สลายไป และกองทัพหลุนฮุย 10000 คนที่นำโดยเย่เฉินก็ปรากฏขึ้นในทันที
แน่นอนว่ารูปแบบการต่อสู้สมรภูมิพยัคฆ์ขาวได้รับผลกระทบจากต้นไม้ พลังของมันจึงปรากฎเพียงหนึ่งในยี่สิบ
อย่างไรก็ตาม มันก็เพียงพอแล้ว สร้างเวลาในการโจมตีให้มากขึ้นสำหรับการซุ่มโจมตี และยังประหยัดเวลาในการติดต่อกับทหารม้าหวู่ฮั่น
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เย่เฉินยกหอกสังหารในมือของเขาขึ้นและชี้ไปที่กองทหารม้าอูหวนที่กำลังหวาดกลัวและสับสน จากนั้นจึงตะโกนเสียงดัง
“ฆ่า!”
“ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!”
กองทัพหลุนฮุยตะโกนออกมาพร้อมกัน แล้วติดตามเย่เฉินมุ่งตรงสู่กองทหารอูหวนในทันที
“กอง… กองทัพของจักรวรรดิฮัน! มันคือกองทัพของจักรวรรดิฮัน!” ทันใดนั้นก็มีเสียงอุทานออกมาจากปากของทหารม้าอูหวน
“ฟีบ” ทหารม้าหรู่หวนที่กำลังตะโกนถูกหอกสังหารของเยู่เฉินแทงทะลุแล้วเหวี่ยงโยนขึ้นไปในอากาศ
เลือดกระจัดกระจายไปทั่วท้องฟ้าทันที ย้อมต้นไม้รอบๆ กลายเป็นสีแดง
เย่เฉินไม่ได้หันกลับไปมองมันและยังคงพุ่งไปข้างหน้าต่อไป
ตราบใดที่มีทหารม้าอูหวนปรากฏขึ้นภายในระยะสองเมตรรอบตัวเขาพวกมันล้วนถูกตัดศีรษะโดยเย่เฉินด้วยโจมตีเพียงครั้งเดียว
ทหารม้าอูหวนคนอื่นๆ ก็ถูกสังหารอย่างไร้โดยกองทหารหลุนฮุยที่ติดตามเย่เฉินมาเช่นกัน
ไม่ว่าทหารม้าอูหวนจะหนีหรือสู้กลับ ก็ไม่มีใครสามารถรอดชีวิตไปได้
ความเร็วของเย่เฉินนั้นรวดเร็วมาก และความเร็วของกองทัพหลุนฮุยที่อยู่ด้านหลังก็ไม่ช้าเช่นกัน
เย่เฉินนั้นดุดันและโหดเหี้ยม
กองทหารหลุนฮุยก็เด็ดขาดและเด็ดเดี่ยวพอๆกัน
“กองทัพฮั่น! ท่านผู้บัญชาการ! พวกมันคือกองทัพของจักรวรรดิฮั่น!”
“พวกเราถูกกองทัพฮั่นซุ่มโจมตี!”
“หัวหน้า ช่วยข้าด้วย ข้ายังไม่อยากตาย!”
“สายลับ ต้องมีคนรายงานข้อมูลให้พวกมัน พวกมันถึงได้มาดีกรอเราอยู่ที่นี้”
”เร็วเข้า! โจมตีโต้กลับ! เจ้ากำลังหนีอะไรอยู่!”
กองทหารม้าอูหวนแต่เดิมกลัวการซุ่มโจมตี จากนั้นเห็นพยัคฆ์ขาวที่ออกมาจากสมรภูมิพยัคฆ์ขาวก็ยิ่งเพิ่มความหวาดกลัวให้แก่พวกเขา และตอนนี้พวกเขาถูกไล่ล่าสังหารโดยเย่เฉินและกองทัพหลุนฮุย
ทหารม้าอูหวนที่อยู่แนวหน้าทรุดตัวลงโดยทันที พวกมันไม่เหลือความกล้าพอที่จะต่อต้าน
พวกมันกรีดร้องโหยหวนและถอยหนีกลับไปทางด้านหลัง
“เจ้าพวกชาวฮั่นที่น่ารังเกียจไร้ยางอาย! เฮาเฉีย! ไปฆ่าแม่ทัพที่น่ารังเกียจนั่น! โจมตีมัน! ฆ่าไอ้พวกขยะเหล่านั้นที่ซุ่มอยู่บนต้นไม้, ใครกล้าที่ล่าถอยและฆ่าอย่างไร้ปราณี!” เสียงคำรามของความโกรธเกรี้ยวดังขึ้น
เห็นได้ชัดว่าเสียงคำรามนี้บ่งบอกว่าเขานั้นโกรธเกรี้ยวอย่างถึงที่สุด และยังแฝงไปด้วยความอ่อนล้าอยู่ในน้ำเสียงของเขา บ่งบอกว่าเขานั้นตะโกนดังแค่ไหน
เย่เฉินที่ตัดหัวทหารม้าอูหวนอย่างบ้าคลั่ง และเหยียดยิ้มออกมาอย่างเย็นชา แล้วตะโกนว่า “สมรภูมิพยัคฆ์ขาว!”
” ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!”
กองทหารหลุนฮุยตะโกนขึ้นพร้อมกันอีกครั้ง
เจตนาฆ่าฟังที่รุนแรงรวมตัวกันอีกครั้ง พยัคฆ์ขาวตัวใหญ่ก็ก่อตัวขึ้นบนท้องฟ้า
“โฮก!”
เสียงคำรามสั่นสะเทือนท้องฟ้าปรากฏขึ้นอีกครั้ง จากนั้นพยัคฆ์ขาวก็ร่อนลงมา ปกคลุมเย่เฉินและกองทัพหลุนฮุย
จิตสังหารที่โหดเหี้ยมโหมกระหน่ำอีกครั้ง และกลายเป็นเส้นแสงสีขาวสว่างวาบและหายไป
“ตูม ตูม ตูม”
เสียงระเบิดดังออกมาอย่างต่อเนื่อง