ตอนที่ 5 สถานการณ์ปักธงในตำนาน
สีหน้าดีใจออกหน้าออกตาไม่มีกักเก็บทำเอาหญิงสาวอดขมวดคิ้วไม่ได้
เพียงแค่ไม่ได้มีอะไรกับหล่อน
มันหน้าดีใจมากขนาดนั้นเลยเหรอ
…‘หนูชักจะหงุดหงิดแล้วนะ’
“…”
”…รุ่นพี่”
…‘หมดเรื่องแล้วกลับบ้านได้’
“…”
ชายหนุ่มสวมแว่นเมินเฉยหมดทุกสิ่งอย่างไม่ว่าหล่อนจะร้องเรียกยังไงก็ถูกปัดทิ้งออกทั้งหมดหลังจากเตรียมกายเตรียมใจเสร็จเรียบร้อย
เจ้าตัวหันมากล่าวเบาบางด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า
“งั้นฉันกลับนะ~”
“…” ดวงตาคู่งามเบิกกว้าง
“ยะ อย่าพึ่งไปสิ”
หล่อนพยายามยื่นมือเข้าไปคว้าข้อมืออีกฝ่ายแต่ช้าเกินไปเกินกว่าจะตามทันทราเวียร์ออกจากห้องไปแล้ว
พร้อมทั้งก้าวเท้าเดินเร็วไปยังประตูหน้าบ้านทันที
“รอหนูก่อน!”
“…”
“รุ่นพี่!”
หมับ!
“…” ในที่สุดก็จับเอาไว้ได้
ข้อมือถูกจับเอาไว้แนบแน่นระยะห่างทั้งสองกับประตูบ้านหลงเหลือเพียงแค่หนึ่งฝ่ามือ
เกิดช้าอีกแม้แต่วินาทีคงไม่ทันการ
…‘ทันสินะ’
“…”
“ปล่อย”
“…ไม่ปล่อย” เอริส่ายหน้าปฏิเสธ
เกิดหล่อนปล่อยให้เขากลับบ้านไปทั้งแบบนี้รับรองได้เลยว่าโอกาสครั้งต่อไปคงยากยิ่งกว่าเดิมไปอีกหลายเท่าตัว
ทราเวียร์ขมวดคิ้วกล่าวเสียงเข้ม
“ปล่อยฉัน”
“ฉันจะกลับบ้าน”
“กลับไปตอนนี้พี่กล้ากลับเหรอ?”
“…”
“พี่ไม่กล้าหรอก”
“ยัยผู้หญิงแก่หนังเหี่ยวไม่เอาพี่ไว้แน่นอนหากรู้ว่าพี่มาเล่นสนุกที่บ้านของหนู” ลมหายใจเข้าลึกหนึ่งเฮือกเป็นทราเวียร์ที่ลอบสูดหายใจหนาวเหน็บเข้าปอด
หญิงสาวยังออกหน้าเกลี้ยกล่อมต่อ
“อยู่บ้านหนูเถอะนะ”
“เดี๋ยวหนูจะดูแลรุ่นพี่เอง”
“…ฉันจะกลับ”
“…”
“ต่อให้ไม่กล้าก็ต้องกลับอยู่ดี” ทราเวียร์ยิ้มแห้ง
เกิดเขารับปากหล่อนยอมทำตามที่หล่อนแนะนำจากที่ยุ่งยากอยู่แล้วมันจะไม่หนักหน่วงกว่าเดิมเหรอ
ยุ่งยากทั้งยังเสี่ยงตายกว่าเดิมแน่นอน
…‘ไม่เอาฉันยังไม่อยากตายก่อนวัยอันควรนะ’
“…”
“เลิกเถอะ”
“ฉันตัดสินใจไปแล้วว่าจะไป”
“…ก็ได้ค่ะ”
“หนูจะไม่ห้ามรุ่นพี่” เอริกัดปากตัวเอง
ปากบอกไม่ห้ามแต่ข้อมือเขานิจับเอาไว้แนบแน่นเหลือเกินทราเวียร์ก้มหน้าจ้องมองพร้อมกล่าวบอกกลับไป
“ไม่ห้ามก็ปล่อยฉัน”
“ไม่ห้ามก็จริงแต่…”
“แต่อะไรอีก?”
“แต่ตัองให้หนูช่วยค่ะ”
“…”
“ถ้าเกิดหนูปล่อยให้รุ่นพี่กลับบ้านไปทั้งแบบนี้รับรองได้เลยว่าคืนนี้หนูต้องนอนไม่หลับแน่นอน”
“…เพราะฉะนั้นให้หนูช่วยเถอะนะ”
“…” สองสายตาจดจ้องมองซึ่งกันและกันหนึ่งคาดหวังอีกหนึ่งไตร่ตรองข้อเสนอแม้จะผ่านระยะเวลาเพียงไม่กี่วินาที
แต่สำหรับคนรอคอยมันช่างยาวนานเหลือเกิน
“…เธอจะช่วยฉันยังไง?”
“!!!” ดวงตาคู่งามเบิกกว้าง
สีหน้าห่อเหี่ยวกลับมาเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังงานสภาพหล่อนตอนนี้ขอแค่บอกมาหล่อนก็พร้อมทำให้ได้หมดทุกอย่าง
เอริรีบพยักหน้าตอบกลับทันที
“หนูมีวิธีการของหนู”
“…”
“วิธีการยอดเยี่ยมที่จะทำให้รุ่นพี่กลับบ้านปลอดภัยหายห่วง” พอมาถึงตอนนี้สีหน้าหล่อนดูหนักแน่นมากคล้ายกำลังจะบอกกล่าวเรื่องราวสำคัญ
เอริเบี่ยงสายตาหลบ
“…” ขณะริมฝีปากกล่าวเบาเสียงลงหลายระดับ
“เพียงแต่ว่ามันต้องมีอะไรบางอย่างเป็นการแลกเปลี่ยนจะให้หนูทำงานให้อย่างเดียวมันก็คงไม่เหมาะใช่ไหมละ?!”
หลังจากฟังคำกล่าวทั้งหมดของเอริลางสังหรณ์ยอดเยี่ยมของเขากลับมาใช้งานใช้การได้ทันที
หัวคิ้วทราเวียร์กระตุกนำมาเลย
…‘ของแลกเปลี่ยนอีกแล้ว’
“…”
“ต้องการเอาอะไรมาแลกเปลี่ยน?”
“หนูไม่ต้องการอะไรมากมายเพียงแค่จูบ—”
ปัง!
ยังไม่ทันกล่าวจบหล่อนก็โดนปิดประตูกระแทกหน้าปล่อยให้ยืนยิ้มแห้งอยู่ตัวคนเดียว
เอริถอนหายใจ
“…” ก่อนกล่าวตัดพ้อเบาบาง
“ใจคอจะไม่ปล่อยให้หนูพูดจบเลยเหรอ?”
ประตูบ้านปิดลงเรียบร้อยในที่สุดเขาก็ออกมาสู่โลกภายนอกอีกครั้งหลังจากอยู่ในบ้านเอริมาหนึ่งคืนเต็ม
เจ้าตัวบิดขี้เกียจพร้อมสูดลมหายใจเข้าลึก
“อากาศสดชื่น~”
“ในที่สุดก็ออกมาได้สักที”
แม้จะเป็นช่วงระยะเวลาไม่ถึงชั่วโมงสำหรับพูดคุยยามเช้าสรุปเหตุการณ์ทั้งหมดแต่สำหรับเขาแล้วมันช่างยาวนานเหลือเกินเกินกว่าจินตนาการ
ทราเวียร์ยิ้มพลางถอนหายใจ
…‘ยังดีที่เรื่องมันจบด้วยดีละนะ’
“…”
ระหว่างกำลังเดินทางกลับบ้าน
“…” สายตาเขาจับจ้องมองโทรศัพท์ของตนเอง
หน้าจอโทรศัพท์ปรากฎข้อความหนึ่งขึ้นมามันคือข้อความบอกเตือนที่เพียงแค่ได้เห็นก็สั่นสะท้านไปทั่วทั้งร่างกาย
[ สายที่ไม่ได้รับ 50 สาย ]
…‘ชิบละไง’
“…”
“…50 สาย”
“นี่คงไม่ใช่ว่าโทรหาฉันตลอดทั้งคืนหรอกใช่ไหม…”
ถ้าเกิดโทรตามตลอดทั้งคืนจริงพระเจ้าช่วยเดาได้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากหล่อนรับรู้ว่าเขามาค้างบ้านคนอื่น
แถมยังเป็นบ้านเอริคู่อริไม่ชอบหน้ากัน
…‘ด้วยนิสัยยัยนั้น’
“…”
“กลับบ้านไปคงไม่พ้นเล่นงานฉันถึงตาย”
“สงสัยคงต้องใช้มุกเดิมละมั้ง”
ทราเวียร์ถอนหายใจเหนื่อยหน่ายก่อนใบหูจะได้ยินเสียงอันธพาลร้องโวยวายทั้งยังอยู่ใกล้มากถึงมากที่สุด
สถานการณ์แบบนีัมันค่อนข้างเกิดขึ้นบ่อยในนิยายประมาณว่าตัวเอกไปเจออันธพานกำลังล้อมกรอบปิดกั้นหญิงสาวแสนสวย
ด้วยมโนธรรมยอดเยี่ยมเจ้าตัวเลยยื่นมือเข้าช่วยเหลือหญิงสาวช่วยเหลือหล่อนให้พ้นจากมือคนชั่ว
ก่อนความสัมพันธ์ทั้งสองจะเริ่มต้นขึ้นและแปรเปลี่ยนไปตามกาลเวลาจากหนึ่งสิ่งไปอีกหนึ่งสิ่ง
จนกระทั่งไปหยุดที่ความรัก
…‘หรือจะเป็นเหตุการณ์ปักธงจีบหญิงในตำนาน?’
“…”
ทราเวียร์ตัดสินใจหันไปมองฉากภาพตรงหน้าซึ่งมันก็ไม่ได้แตกต่างไปจากที่ครุ่นคิดสักเท่าไหร่
ออกจะเหมือนด้วยซ้ำ
…‘ตรงเป๊ะ’
“…”
ผู้ชายสองคนกำลังปิดหน้าหลังกันไม่ให้หญิงสาวคนหนึ่งจากไปไหนสายตาพวกมันเข้าขั้นหยาบโลนขั้นสุด
มองในทุกส่วนที่อยากมองพูดในสิ่งที่อยากพูด
“คนสวย~”
“มาทำอะไรตรงนี้คนเดียวจ๊ะ~”
“ไปกับพี่ดีกว่าอย่าไปกับมันเลย”
“พูดแบบนี้หมายความว่าไงวะ?!”
“จะเอาเหรอ?!”
ในขณะสองหนุ่มกำลังหันหน้าเข้าหากันหวังช่วงชิงดอกไม้งามตรงหน้าหญิงสาวกับเลือกเมินเฉยทั้งยังปล่อยผ่าน
เหมือนเหตุการณ์ตรงหน้าเป็นแค่สายลมเบาบาง
“…”
เอาเข้าจริงตอนแรกทราเวียร์ไม่ได้สนใจอะไรมากนักหรอกอย่างมากก็แค่ยิ้มหัวเราะไปตามอารมณ์จนกระทั่งเขาจดจ้องมองหญิงสาวเต็มสองตา
เพียงแค่มองเท่านั้นแหละ
“!!!” แววตาก็เบิกกว้างขึ้นมาทันตาเห็นเนื่องหญิงสาวผู้งดงามที่พวกมันกำลังล้อมกรอบอยู่นั่น
คือคนที่เขารู้จักดี
…‘มาอยู่นี่ได้ไงวะ?!’
“…”