107 คิดอย่างจริงจังเกี่ยวกับโครงการที่มีชื่อเสียงของเมืองหลวง ส่วนหลัง
“――เข้าใจล่ะ”
พี่ชายฟังจนจบโดยไม่พูดอะไร และพยักหน้า
“ผมไม่รู้ว่าจะช่วยได้มากน้อยแค่ไหน แต่อย่างน้อยก็ลองคิดดูกันก่อน”
สมกับเป็นพี่ชาย เขาเป็นสุภาพบุรุษแม้ว่าจะตัวเล็กก็ตาม
ริโนกิสที่ถูกส่งออกไปนั้นสามารถจับตัวพี่ชายที่กำลังจะไปโรงฝึกดาบเอาไว้ได้สำเร็จ
เธอกลับมาที่ห้องของฉันพร้อมพี่ชาย และลินเนตต์ สาวใช้ของพี่ชายซึ่งถูกทิ้งไว้ที่หอพัก
「ก่อนอื่นช่วยฟังกันก่อนนะคะ」 และเมื่อฉันเริ่มอธิบายสถานการณ์ปัจจุบันโดยย่อ เขาก็ยกเลิกการฝึกดาบที่โรงฝึกในวันนี้ และเต็มใจยอมรับคำขอร้อง ยอมอยู่ช่วยกัน
“ขอโทษด้วยนะคะ โอนี่ซามะ มีแผนอะไรบ้างไหมคะ?”
“ไม่ต้องกังวลไป”
พี่ชายยอชาที่ริโนกิสชงมาให้ขึ้นจรดปาก ถึงจะเป็นครอบครัวเดียวกันแต่เมื่อเรียกมาโดยไม่บอกก่อนก็ต้องใช้ใบชาราคาแพงเช่นกัน
“หากไม่นับความจริงที่ว่าน้องสาวเป็นผู้เรียกมา พี่เองก็คิดว่าต้องมีส่วนร่วมในการพูดคุยเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเมจิกวิชั่นในระดับหนึ่งเหมือนกัน ท้ายที่สุดยังไงพี่ก็เป็นลูกชายคนโตของตระกูลลิสตัน
อันที่จริง พี่ต้องขอโทษด้วยซ้ำที่พลักความรับผิดชอบให้น้อง ดังนั้นหากมีปัญหาก็อย่าลังเลที่เรียกพี่เลย”
อื~ม……
พี่ชาย ยังไงดี กะแล้วว่าน่ารักจัง
ไม่ต้องรีบโตก็ได้นะ ฉันรู้สึกเหมือนเขาเป็นประเภทที่ชอบผืนให้พูดอะไรเกินกำลังตัวเอง
ม๊า ถ้าจะพูดแบบนั้น ทั้งฮิลเดโทร่า ทั้งเรเลียเรด ต่างก็ค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่แล้ว ฉันคิดว่าออกจะยัดเยียดเกินไปด้วยซ้ำ
ทว่าท้ายที่สุด การเป็นลูกหลานของราชวงศ์กับขุนนางก็ไม่มีทางถูกอนุญาตให้เป็นเด็กได้นานนักหรอก
แม้ว่าลูกหลานของสามัญชนที่อยู่รอบ ๆ สามารถวิ่งเล่นอย่างไร้เดียงสาได้ทุกวัน ส่งเสียงดังแปลก ๆ ที่ฟังไม่เข้าใจ และเล่นเกมสนุก ๆ ที่ไม่รู้ว่าสนุกอะไร
ฉันรู้สึกว่านั้นเป็นตัวตนที่ถูกต้องที่เด็ก ๆ ควรจะเป็น แต่……ไม่สิ ม๊า ก็แล้วแต่คนล่ะนะ
“ขอโทษด้วยนะคะ นีล・ลิสตัน ทั้งที่เป็นเรื่องของเราแท้ ๆ “
“อย่าได้กังวลไปเลยครับ ผมเองก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีความเกี่ยวข้องกับแผนการเผยแพร่เมจิกวิชั่น
……ยังไงก็ตาม คุณหนูเรเลียเรดไม่มาเข้าร่วมด้วยหรือครับ?”
ดูเหมือนว่าภาพที่พวกเราทั้งสามคนทำงานร่วมกันจะกลายเป็นภาพติดตาไปแล้ว และพี่ชายก็นำชื่อของเรเลียเรดขึ้นมาเป็นหัวข้อสำหรับการสนทนา
ที่โต๊ะมีฉัน ฮิลเดโทร่า และพี่ชายนั่งอยู่ที่โต๊ะ มีริโนกิสและลินเนตต์ยืนอยู่ข้างหลัง
“เรเลียตอนนี้กำลังยุ่งอยู่ล่ะ”
――ไม่ได้มีแค่ว่าระยะหลังมานี้เธอดูจะมีความสุขสุด ๆ จนทิ้งฉันกับฮิลเดโทร่าไป แน่นอนว่าเธอดูมีความสุขจริง แต่
“ดูเหมือนว่าเธอกำลังพยายามขยายขอบเขตให้กว้างขึ้นไป โดยการค้นคว้าละคร หนังสือ นิทานพื้นบ้าน เทพนิยาย และหนังสือภาพที่เป็นที่นิยมภายในสถาบัน รวมถึงนักเรียนชั้นมัธยมต้นและมัธยมปลายด้วย อยู่ในระหว่างการค้นหาหัวข้อสำหรับการแสดงนิทานภาพเรื่องต่อไปอย่างจริงจังค่ะ”
พวกเราเป็นทั้งเพื่อนและคู่แข่งกัน
ฉันให้ความช่วยเหลือเมื่อจำเป็นต้องช่วย แต่เมื่อไม่จำเป็น ฉันก็ต้องให้ความสำคัญกับตัวเองก่อน
ในตอนนี้ ฉันคิดว่าปัญหาของฮิลเดโทร่าไม่ได้อยู่ที่「เมื่อจำเป็น」แต่อยู่ในลำดับก่อนหน้านั้น นั่นเป็นเหตุผลที่เรเลียเรดพยายามอย่างหนักเพื่อตัวเธอเอง
――นอกจากนั้น ยังเชื่อมโยงไปยังแผนการสำหรับเผยแพร่เมจิกวิชั่นอีกด้วย ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลให้ไปรบกวน
“งั้นเหรอ เช่นนั้นพวกเราก็มาคิดหัวข้อต่าง ๆ กันดีกว่าน่ะ”
ดีจริง ๆ ที่ขอพี่ชาย
“…………”
“…………”
“…………”
ตอนแรกพวกเราก็ลองแลกเปลี่ยนข้อเสนอกันดู แต่…… เมื่อการพูดคุยกลายเป็นไปในทิศทางที่ว่า นั่นไม่ได้ นี่ไม่ได้ คนนั้นไม่ได้ คนนี้ไม่ได้ พวกเราก็หมดคำจะพูดทันที
“……เป็นเรื่องยากจังนะ เข้าใจแล้วว่าทำไมทั้งคุณพ่อทั้งคุณแม่ถึงได้ปวดหัวกันตลอด แต่ก็เป็นปัญหาที่สมควรกังวลจริง ๆ”
อ้า มโนธรรมสินะ
ฉันไม่เคยรู้มาก่อน เพราะพวกเขาไม่แสดงท่าทางแบบนั้นต่อหน้าฉัน แต่ว่าแล้ว คนเหล่านั้นก็กังวลเกี่ยวกับการวางแผนเหมือนกันสินะ
“อย่างที่คิด เพียงแค่คิดดูจะไม่เห็นภาพที่ชัดเจนพอ? จะออกไปหาดูกันไหมครับ?”
……อุมุ
พูดตามตรงฉันรู้สึกว่าคราวนี้ก็จะจบลงด้วยการไปเล่นกันเหมือนเดิม แต่แบบนั้นก็อาจจะมีประโยชน์มากกว่าการนั่งพูดคุยอย่างเงียบ ๆ ต่อไป
อีกอย่าง รอบนี้อาจจะเจออะไรเข้าจริง ๆ ก็ได้
การวางแผนบางครั้งก็ไม่สามารถเกิดขึ้นได้เพียงแค่คิดในหัว
“นั่นสินะคะ ไปกันเถอะค่ะ”
“จะออกไปกันใช่ไหม? เช่นนั้นผม――”
ฉันรีบพูดขัดพี่ชายที่น่าจะกำลังจะบอกขอกลับไปที่โรงฝึกดาบ
“วันนี้ โอนี่ซามะจะไปด้วยกันกับพวกเราใช่ไหมคะ?”
“หืม? ไม่สิ แต่ชื่อเสียงของฮิลเดโทร่าซามะจะเสียหายได้หากมีเด็กผู้ชายอยู่ด้วยจริงไหม”
ฮิลเดโทร่าหัวเราะคิกคักกับคำกล่าวอ้างของพี่ชาย
“ไม่ใช่แค่เราสองคนสักหน่อยค่ะ ยังมีเนียอยู่ด้วย ไม่เป็นไรหรอกนะคะ”
――พี่ชายพยายามต่อต้านอย่างไร้ประโยชน์ ดูเหมือน「ถ้าไปก็จบทันที」ที่ฉันสอนไปในวันหยุดฤดูร้อนจะฝังเข้าไปในใจเขาเป็นอย่างดี
แน่นอน การต่อต้านที่ไร้ประโยชน์ก็คือการต่อต้านที่ไร้ประโยชน์ ดังนั้นฉันจึงพาเขาไปด้วย
แม้ว่าพี่ชายของฉันจะลังเลที่จะออกไปข้างนอก แต่ดูเหมือนว่ามีอะไรให้ดูมากมายเมื่อออกไปที่เมืองรอบปราสาท
ระหว่างที่เดิน เมื่อฮิลเดโทร่าถามว่าเราควรไปที่ไหนกันดี พี่ชายก็เอ่ยชื่อร้านขายของจิปาถะระดับไฮเอนด์บนถนนสายหลัก
“ใกล้จะถึงวันเกิดของคุณพ่อแล้วด้วย”
แล้วพี่ชายก็พูดข้อเท็จจริงที่กระแทกเข้ามาอย่างน่าตกใจ
“เอ๊ะ จริงเหรอคะ?”
แย่จริง ฉันไม่รู้เรื่องนั้นเลย
เมื่อฉันหันกลับไปมองที่ริโนกิสโดยไม่ตั้งใจ เธอก็ส่ายหัว ดูเหมือนจะไม่รู้เช่นกัน
“จริงด้วย เนียน่าจะไม่รู้ เพราะพวกท่านเป็นคนที่งานยุ่งมาก ๆ การให้ความสำคัญกับตัวเองเลยกลายเป็นเรื่องรองล่ะนะ พี่เดาว่าพวกท่านเองก็คงไม่กล้าบอกเนียด้วย ไหน ๆ แล้ว ของคุณแม่อยู่ช่วงปลายฤดูหนาวน่ะ”
……ม๊ ก็จริงอยู่ว่าทั้งสามีและภรรยาต่างก็เป็นคนที่ยุ่งวุ่นวายมาก
แต่พวกเขาก็ฉลองวันเกิดของเนีย・ลิสตันอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ในเวลาเดียวกัน พี่ชายก็ได้รับทั้งจดหมายและของขวัญในวันเกิดเช่นกัน
พวกเขามีความรักอย่างลึกซึ้งต่อลูก ๆ
ม๊า ก็ถ้าไม่อย่างนั้น ก็คงไม่ยอมเททรัพย์สินเงินทองเป็นสายน้ำจนตระกูลย่ำแย่เพื่อชีวิตของลูกสาวหรอก
“ถ้าอย่างนั้น ปีนี้เนียก็ลองให้ขอขวัญวันเกิดดูหน่อยดีไหม”
อืม ก็ควรจะเป็นแบบนั้น
การได้รู้ในจังหวะเหมาะแบบนี้ ฉันเดาว่ามีพลังงานบางอย่างกำลังทำงานและขอให้ฉันทำแบบนั้น
“โอนี่ซามะจะให้อะไรเหรอคะ?”
“ก็มีเลือกไว้หลายอย่างน่ะ แต่คิดว่าอาจจะเป็นเครื่องประดับที่เข้ากับชุดก็น่าจะดี แต่ว่าทั้งคุณพ่อคุณแม่ต่างก็ชอบใช้ของที่ผลิตในดินแดนลิสตัน พี่เลยกังวลอยู่เหมือนกัน”
โห๊
“ฮิลเด้ล่ะ เคยให้อะไรกับพระราชาบ้างไหม?”
ปกติเรื่องพ่อของเธอเป็นหัวข้อต้องห้าม
ทว่า ฉันคิดว่าดูผิดธรรมชาติที่จะไม่ถามถึงเรื่องนี้ในปัจจุบัน ดังนั้นฉันจึงพยายามพูดออกไป
ฉันหวังว่าจะได้คำตอบราว ๆ ว่า「ไม่มีหรอกค่ะ」ด้วยสีหน้าเย็นชา――
“――ชิ”
ห่างไกลจากสีหน้าเย็นชา ฮิลเดโทร่าขมวดคิ้วจนเป็นเกลียวแสดงให้เห็นความเกลียดชังของเธอ เป็นสีดำมืดที่หาได้ยากสำหรับเด็กผู้หญิงที่ร่าเริงและแสดงความฉลาดอยู่เสมอ
“แค่เพียงครั้งเดียวค่ะ เราถูกปฏิเสธโดยบอกว่า ข้าไม่ต้องการ จึงไม่มีอีกเลยนับแต่นั้น”
……ฉันได้รับคำตอบที่หนักหน่วงกว่าที่คาดไว้มาก
ฉันรู้สึกว่ายิ่งพูดเท่าไหร่ก็ยิ่งใช่พระราชาคนนั้น
ฉันหมายถึง เรื่องรวของพ่อที่ฮิลเดโทร่าเล่ามามีหลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่ควรฟัง
คงต้องหยุดถามถึงเรื่องพระราชาโดยไม่รอบคอบซะแล้ว
พี่ชายถึงกับมีสีหน้าเศร้าหมองเช่นกัน
บรรยากาศแย่ลงชั่วขณะ แต่เพื่อดึงความเป็นตัวของตัวเองเลยเข้าดูร้านค้าจิปาถะสองสามแห่ง
“จะว่าไปแล้ว ฉันได้ยินมาว่ามีขนมบางอย่างที่เหมือนขนมปังทอดที่กำลังเป็นที่นิยมอยู่ตอนนี้……ชื่ออะไรน๊า”
“เรารู้คะ！ โดนัทใช่ไหมคะ！？”
ฉันหิวนิดหน่อย เลยพูดเรื่องของกินบางอย่างที่อยากกินออกมา และไม่รู้ทำไม ฮิลเดโทร่าถึงรู้จักราวกับเชี่ยวชาญเรื่องของสามัญชน
ในท้ายที่สุด วันนี้ก็จบลงเพียงแค่เฝ้าดูฮิลเดโทร่าที่หัวเราะเช่นเดิม
……นั่นคือสิ่งที่ฉันคิด
“เนีย พี่อยากให้ฟังหน่อยได้ไหม ก่อนที่จะไปบอกให้ฮิลเดโทร่าซามะ แบบนี้คิดว่ายังไง?”
ระหว่างทางที่ฉันเดินดูร้านค้าจิปาถะไปเรื่อย ๆ และกินโดนัทไปด้วย พร้อมกับฮิลเดโทร่าที่ส่งเสียงมีความสุข จู่ ๆ พี่ชายก็ได้รับแรงบันดาลใจที่คาดไม่ถึง
ความคิดนี้จะกลายเป็นผลงานชิ้นเอกของสถานีออกอากาศของเมืองหลางในเวลาต่อมา แต่――
ทว่าผลลัพท์ กลับส่งผลให้มีเหตุการณ์ใหญ่อย่างไม่น่าเชื่อเกิดขึ้น และฉันถูกเนรเทศออกนอกประเทศโดยพฤตินัย
นั่นเป็นเรื่องของอนาคต