หรานจิงเผยหน้าแดง “มันก็จริง”
“ได้ยินไหมล่ะ? หรานจิงอยากมาอยู่กับฉันเองตั้งแต่แรก ก็รู้ว่านายอยากปกป้องเทพธิดาของนาย แต่ช่วยเข้าใจตรงนี้ก่อน” เสี่ยวเฉิงพูดต่อ
หลี่ต้าจวงถอดเสื้อกั๊กและเผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่ใหญ่โต เขากระโดดขึ้นไปบนเวทีพร้อมสวมถุงมือ “หยุดพูดได้แล้ว ถ้าแกไม่ได้ปอดแหก ก็ขึ้นมา! ในฐานะลูกผู้ชาย เล่นกับปืนเป็นเรื่องที่ไร้สาระ มาดูกันว่าแกจะสู้เป็นไหม… แน่จริงก็ขึ้นมาสิ”
เสี่ยวเฉิงนิ่งเงียบและมองไปยังหลี่ต้าจวงกำลังยั่วยุเขาอยู่บนสังเวียน
หรานจิงรู้ดีว่าเสี่ยวเฉิงจะต้องถูกหลี่ต้าจวงอัดจนเละแน่
ทันทีที่เห็นท่าทีของเธอ หลี่ต้าจวงก็ตะโกนขึ้นมา “หรานจิง! ก็แค่นิดหน่อยเอง เธอก็รู้นี่ว่าเมืองซ่างเฉิงเต็มไปด้วยผู้คนมากมายแล้วก็มีแต่ความวุ่นวายนับไม่ถ้วน เจ้าหน้าที่หน่วยลาดตระเวนอาจจะเจอเข้ากับปัญหาอะไรก็ได้ ใครจะไปรู้ล่ะ? มันคงจะอยู่ยากถ้าเขาไม่รู้เรื่องอะไรเลยสักอย่าง ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะสู้เพื่อพิสูจน์ว่าใครเก่งกว่ากัน… ฉันแค่รู้สึกเหมือนกับว่านี่เป็นวิธีการปรับความเข้าใจกันระหว่างผู้ชายสองคน”
จากนั้น เขาก็มองไปยังเสี่ยวเฉิงและเผยยิ้ม “คิดว่างั้นไหมล่ะ?”
เสี่ยวเฉิงมองไปยังเวทีและพยักหน้า “ก็ไม่เลว”
“ก็ไม่เลวบ้าบออะไรล่ะ!” หรานจินรีบพูดแทรกขึ้นมา “อย่ารับคำท้าเลย เขาฝีมือดีมากเลยนะ ถ้าสู้กัน นายเสียเปรียบแน่ ก็เห็นนี่ว่าเขากำลังโกรธอยู่ ถ้านายขึ้นไป หมอนั่นเอานายถึงตายแน่”
เสี่ยวเฉิงแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน เขาเดินตรงไปยังสังเวียน “เรียกฉันว่า “ลูกพี่” อีกสักทีสิ ฉันจะขึ้นไปสู้กับนายแน่”
“แก!” หลี่ต้าจวงรู้สึกโกรธมาก
“ยอมรับความพ่ายแพ้ไม่ได้อีกแล้ว?” เสี่ยวเฉิงเผยยิ้ม
หลี่ต้าจวงพยายามระงับความโกรธ จากนั้น เขาก็เผยคำพูดออกมา “ลูกพี่!”
“อ่า เด็กดี… งั้นเดี๋ยวลูกพี่คนนี้จะขึ้นไปเล่นด้วยเลย” เสี่ยวเฉิงพลันหัวเราะและกระโดดขึ้นไปยังสังเวียน ลูกน้องทั้งสองของหลี่ต้าจวงพลันโยนถุงมือไปให้เสี่ยวเฉิง จากนั้น เขาก็สวมมันพร้อมยืดเส้นยืดสาย
หลี่ต้าจวงมองดูเสี่ยวเฉิงสวมถุงมือและเผยรอยยิ้มสุดชั่วร้าย
‘อีกไม่นาน ฉันจะกระทืบแกให้ลงไปนอนกับพื้น แล้วก็ทำให้แกต้องร้องขอชีวิตเลย’ หลี่ต้าจวงคิดเช่นนั้น
“อยากอุ่นเครื่องก่อนไหมล่ะ?” หลี่ต้าจวงที่เห็นว่าเสี่ยวเฉิงยังคงยืดเส้นยืดสายอยู่กล่าวเย้ยหยัน
“แค่สู้กับนาย เรื่องนั้นไม่จำเป็นเลย” เสี่ยวเฉิงเผยยิ้ม “มาเริ่มกันเลยดีกว่า”
ทันทีที่หลี่ต้าจวงเผยยิ้มสุดน่ากลัวออกมา เขาก็ยกขาเตะไปที่เสี่ยวเฉิงอย่างรวดเร็ว แต่ทว่า เสี่ยวเฉิงก็หลบได้โดยไม่เจ็บตัว หลี่ต้าจวงไม่ได้คาดคิดว่าคนอย่างเสี่ยวเฉิงจะมีปฏิกิริยาตอบสนองที่รวดเร็วเช่นนี้ ทันใดนั้นเอง เขาก็เริ่มเหวี่ยงหมัดทั้งสองเข้าหาเสี่ยวเฉิง แต่สี่ยวเฉิงก็หลบได้อีกครั้งอย่างคล่องแคล่ว
ทว่า ไม่ว่าหลี่ต้าจวงจะโจมตีไปยังเสี่ยวเฉิงกี่ครั้ง เขาก็หลบได้ทุกครั้งไป นั่นทำให้เสี่ยวเฉิงเผยรอยยิ้มอย่างดูถูก “ต่อยให้มันโดนหน่อยเป็นไหมเนี่ย?! นายยังแตะตัวฉันไม่โดนเลยนะ”
หลี่ต้าจวงเริ่มรู้สึกหมดแรง เขาเริ่มหายใจแรงขึ้น ‘ไอ้หมอนี่มันหลบเก่งขนาดนี้ได้ยังไงกันเนี่ย?’
จากนั้นไม่นาน เสี่ยวเฉิงพลันถอดถุงมือและโยนลงพื้นพร้อมกับโบกมือให้หลี่ต้าจวงบุกเข้ามา “เอาล่ะ… ฉันหลบเสร็จล่ะ มาต่อกันเลย”