บทที่93 คืนนี้ฝันดี
ช่วงเวลานี้คำพูดพวกนี้ บางครั้งจะได้ยินนางพูด เขาไม่เคยเข้าใจว่ามันหมายความว่าไง
เพราะฉะนั้นก็เลยลองพูด
ใครจะไปรู้……
หลานเยาเยาตอนแรกก็ตื่นเต้นเล็กน้อย แต่พอได้ฟังนางก็เม้มปากขึ้นมา แล้วก็พูดดูถูกว่า
“ภาษาอังกฤษเจ้าแย่กว่าข้าอีก!”
เย่แจ๋หยิ่งก็ไม่ได้คัดค้าน เพียงแค่จ้องมองนางอย่างเงียบๆ
จากนั้น!
เสียงของหลานเยาเยาเหมือนลืมปิดก๊อกน้ำ พูดไม่ยอมหยุด……
“ข้าเคยเป็นแพทย์ทหารจากหน่วยรบพิเศษ ปฏิบัติงานมาแล้วนับไม่ถ้วน ยอดเยี่ยมมาก!”
“ข้าขอบอกท่าน! ฝีมือยิงปืนของกูยอดเยี่ยมมาก หนึ่งนัดต่อหนึ่งคนแน่นอนอยู่แล้ว เพื่อนรบด้วยกันยังชื่นชมข้า”
“เย่แจ๋หยิ่ง ดูท่าทางสไตล์ของเจ้าตอนนี้ ก่อนจะข้ามภพมาน่าจะเป็นแบบบอสที่บ้าอำนาจ”
“ความว่างเปล่าของสมัยโบราณ เวลาและพื้นที่ห่างไกล อีกอย่างข้ามภพมาแล้วหลายพันปี บ้านเกิด……ไม่รู้ยังกลับไป
ได้หรือเปล่า?”
หลังจากนั้น หลานเยาเยายิ่งพูดยิ่งเศร้าใจ
หรืออาจเป็นเพราะตั้งแต่ข้ามภพมาจนถึงวันนี้ เรื่องเหลือเชื่อทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ไม่เคยระบายความในใจให้ใครฟัง
ตอนนี้มีคนที่สามารถระบายได้ นางไม่อยากไปแยกความแตกต่างระหว่างจริงหรือเท็จ
นางแค่ต้องการปล่อยอารมณ์เก็บกดออกมา……
ถึงแม้จะเป็นเพียงคำปลอบใจที่จอมปลอมก็ยังดี!
อย่างน้อยตอนนี้นางไม่ได้โดดเดี่ยว เขายินดีที่จะฟังนางอย่างเงียบๆ
เวลาผ่านไปอย่างไม่รู้ตัว พวกเขาได้นั่งดื่มเหล้าในศาลา
โดยหลานเยาเยาเป็นคนพูดว่าจะดื่ม!
นางรู้สึกว่า ขอเป็นคนสวยที่ทุกข์แล้วเมาเหล้า คงเป็นเรื่องง่ายที่จะทำให้คนอื่นเห็นอกเห็นใจ และเอาเหล้าเป็นตัวเร่ง
ปฏิกิริยา
ตอนนี้นางคงมีเสน่ห์มาก!
เย่แจ๋หยิ่งอาจจูบนางโดยควบคุมอารมณ์ไม่อยู่หรือเปล่า?
ถ้าเป็นอย่างนั้น ระบบการทำงานของนางก็จบสิ้นลง และยังสามารถหลีกเลี่ยงไม่ให้เย่แจ๋หยิ่งถามเรื่องนางเป็นฆาตกรหรือ
เปล่า
แต่ว่า!
ในขณะที่เมานิดๆ
หลานเยาเยาค่อยๆเอียงตัว ตั้งท่าที่มีเสน่ห์เย้ายวน แล้วยังจงใจเปิดเสื้อออกนิดหนึ่ง จากนั้นก็ฟุบลงบนโต๊ะหิน มองเขา
อย่างเงียบๆ
“ร้อนมากเลย!”นางพูดพึมพำ
“เจ้าดื่มเยอะแล้ว”เย่แจ๋หยิ่งพูดเบาๆ
ในมือถือแก้วเหล้า สายตาก็จ้องแต่แก้วเหล้า ไม่ได้สังเกตหลานเยาเยาที่มีเสน่ห์น่าหลงใหล
“ข้าไม่ได้ดื่มเยอะ ข้าแค่รู้สึกว่ามันร้อน”
คนคนนี้ไม่เข้าใจอารมณ์เขาเลย กูให้ท่าขนาดนี้ เจ้าก็จูบทีหนึ่งซิ?
“พระชายาคิดว่าใช้ความงามมาทำให้ข้าสับสน ก็สามารถรอดพ้นโทษที่ฆ่าคนตาย อย่างนั้นเจ้าก็ประเมินความสามารถ
ข้าต่ำไป”
“อ๋อ ใช่หรอ?”
กูตอนนี้มีใบหน้าที่งดงามที่สุดในเมืองนี้ หุ่นที่เย้ายวนใจ ยังหว่านเสน่ห์เจ้าไม่ได้เลยเหรอ?
เฮ้อ!
นางเตรียมใช้แผนใหญ่
จากนั้นนางก็ลุกขึ้น บุคลิกสง่างามเดินมาข้างกายเขา เอื้อมมือไปจับแก้วเหล้าเขาออก แล้วนั่งลงบนตักเขา คล้องคอเขา
ด้วยมือสองข้าง ค่อยๆซบอกเขา
มองเห็นสายตาที่เย็นชา นางจ้องมองเขา หัวใจก็สั่นสะท้าน
รู้สึกหนาวมาก!
ยังไม่มีความรู้สึกอะไรอีก?
นางไม่ยอมเชื่อจะไม่ได้ผล รีบใช้มือที่บอบบางและละเอียดจับใบหน้าเขา ทำปากหมูใส่ ค่อยๆเข้าใกล้ริมฝีปากเขา……
จากนั้น!
เมื่อริมฝีปากพวกเขาจะประกบกัน สายตาที่เย็นชาของเย่แจ๋หยิ่ง ถึงตอนนี้ก็ยังไม่เปลี่ยน
หลานเยาเยาหยุดชะงัก แล้วถอนหายใจทีหนึ่ง!
“โอ้ย ไม่สนุก!”
ถ้านางจูบเขาก่อน ระบบก็ไม่สามารถอัพเกรดได้ นางจะมาเสียเปรียบทำไม?
นึกถึงตรงนี้ หลานเยาเยารีบลุกขึ้นมา แล้วหันหลังเดินจากไป
แต่สิ่งที่คาดไม่ถึง……
แขนถูกฝ่ามือใหญ่จับไว้แน่น!
หลานเยาเยาหันกลับมามองเจ้าของมือนั้น ยิ้มที่มุมปาก
“ทำไม? เสียดายแล้วซิ? ไม่ทันแล้ว กูไม่พอใจแล้ว”
แต่ว่า เขาไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น
เย่แจ๋หยิ่งค่อยๆมองมาทางเสื้อที่เปิดออกของนาง สายตาก็เต็มไปด้วยความเย็นชา เงียบไปสักพักหนึ่ง เขาเม้มริมฝีปาก
แล้วเปิดออก
“เจ้าคิดมากไปแล้ว!”
จากนั้นก็ยื่นมือจัดเสื้อนางให้เป็นระเบียบ ต่อมา เอื้อมมือไปจับเส้นผมนาง ขยับตัวเข้าใกล้หูแล้วกระซิบ “เยาเยา หวังว่าคืน
นี้จะฝันดี!”
เสียงของเขาช่างไพเราะ ราวกับว่ามีพลังเวทย์มนต์อยู่ในหัวใจเขา
ลมหายใจอบอุ่นยังคงอยู่ข้างหูหลานเยาเยา
เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่เข้าใกล้ของเขา แล้วรีบสะบัดมือของเขาออก แล้ววิ่งหนีไปด้วยความตื่นตระหนก!
“ฮึ วิ่งทำไม”
เย่แจ๋หยิ่งได้เก็บมือที่ค้างอยู่กลางอากาศ
นึกถึงตอนที่นางยั่วเสน่ห์เขา เย่แจ๋หยิ่งก็ฝืนยิ้มทีหนึ่ง
ตอนแรกทำไมต้องรับประกันว่านางบริสุทธิ์ใจ?
……
เช้าตรู่วันที่สอง
หลานเยาเยากำลังนอนหลับใต้ผ้าห่ม นอนได้สบายมาก ไม่คาดคิดว่าจะมีเสียง “ตงตงตง” เสียงเคาะประตูปลุกให้ตื่น
“พระชายา พระชายา รีบลุกเร็ว ท่านอ๋องบอกให้ไปหาที่ห้องสมุดคุยธุระ ถ้าไปช้าจะโดนทำโทษ”
คนที่พึ่งได้ตำแหน่งสาวใช้ใหม่ที่ชื่อฮัวหยู่อัน การพูดจายังเหมือนเมื่อก่อน
“ข้ารู้แล้ว”
เสียงหลานเยาเยาที่ไม่ค่อยพอใจแว่วออกมา
สวรรค์คงรู้ว่าเมื่อคืนนางหลับกี่โมง ที่แน่ๆนางกลิ้งไปกลิ้งมาเป็นเวลานาน ยังไงก็นอนไม่หลับ
ในสมองเต็มไปด้วยใบหน้าของไอ้เจ้านั่น!
กว่าจะนอนหลับได้ ก็โดนปลุกตื่น
แต่นึกถึงเรื่องที่เย่แจ๋หยิ่งให้นางไปหาที่ห้องสมุดคุยธุระ ทันใดนั้นก็ยิ้มขึ้นมา!
โอ้โอ๋ มีโอกาสอีกแล้ว
คนใช้หลายคนได้ยินเสียงหลานเยาเยาเหมือนไม่ค่อยพอใจ ไม่กล้าเข้าห้องไปรับใช้
แต่ว่า
ฮัวหยู่อันเข้าไปในห้องคนเดียว!
จากนั้น!
ภาพมันเป็นอย่างนี้
หลานเยาเยาสวมเสื้อผ้าเองหลังฉากกั้น แล้วแปรงฟันล้างหน้าเอง โดยที่ฮัวหยู่อันไม่ต้องช่วยอะไรเลย
ทำให้ฮัวหยู่อันมีความสุขมาก นั่งอยู่ข้างโต๊ะ เอาแต่กินผลไม้บนโต๊ะ
ทันใดนั้นนางรู้สึกมีอะไรผิดปกติ!
ตั้งแต่ติดตามรับใช้หลานเยาเยา นางรู้สึกว่า เห็นของกินเมื่อไหร่ ก็อดใจไม่ได้อยากจะกิน
นี่เป็นเพราะอะไร?
เมื่อก่อนนางไม่เป็นอย่างนี้
ตอนที่หลานเยาเยาออกมา มองเห็นฮัวหยู่อันกำลังกินอยู่ รู้สึกเสียดายผลไม้พวกนั้น
ดูลักษณะการกินอย่างนี้ สักวันต้องกินจนนางหมดตัวแน่!
ไม่ได้!
ต้องรีบให้นางไปทำงานหาเงิน
จากนั้นนางจ้องมองฮัวหยู่ฮันตั้งนาน ทำให้ฮัวหยู่อันขนลุกไปหมด
ในที่สุดก็รอจนนางออกมา ฮัวหยู่อันรีบตบหน้าอกตัวเอง รีบยัดองุ่นใส่ปากอีกสองลูก
ในห้องสมุด
มีหลายคนยืนด้วยความเคารพข้างโต๊ะของเย่แจ๋หยิ่ง นอกจากคุณชายเหลียงเฉินที่ใส่ชุดขาว นอกนั้นหลานเยาเยาไม่
รู้จักใครเลย
แต่ว่า ถึงไม่รู้จัก
นางก็รู้ คนเหล่านี้ไม่ใช่คนธรรมดา
มองเห็นนางมา คุณชายเหลียงเฉินก้มหัวให้นาง แล้วพูดเบาๆว่า
“เจ้าลิงน้อย ทำไมพึ่งมา? ข้านึกว่าเจ้าสารภาพกับโจวกงเรียบร้อยแล้ว!”
ยังไม่สว่างพวกเขาก็มาแล้ว
จากนั้นก็รอจนถึงตอนนี้ ยืนจนขาชาไปหมด
ใครจะไปรู้……
หลานเยาเยากระพริบตาทีหนึ่ง แล้วค่อยๆพูด “ข้าคุ้นเคยกับเจ้าเหรอ?”