ตอนที่ 163 แผนการเรียนการสอน
บัดนี้คำพูดชุดใหญ่ของซ่งอิง ทำให้สมองของเด็กน้อยทั้งสามคนมึนงงสับสนไปหมดแล้ว
ภูตโสมพลันรู้สึกว่า ตอนนี้ตนกำลังใช้ชีวิตไปวันๆ
แท้จริงแล้วการเป็นคนยากเย็นขนาดนี้นี่เอง สอบจอหงวนไม่ผ่าน ก็ยังต้องไปทำบัญชี ต้องไปเขียนจดหมาย ถึงขั้นต้องขายตัวอักษรและภาพวาด?!
แย่แล้วๆ หากเขายังไม่มีจุดเด่น ไม่ช้าก็เร็วท่านแม่เขาจะต้องตัดรากฝอยของเขาไปขายเป็นแน่!
เพื่อหลีกเลี่ยงวันที่ว่านี้จะเกิดขึ้น…
จำเป็นต้องตั้งใจเรียนให้มากๆ เข้าไว้!
ขยันหารายได้เอามาซื้อน้ำผ่านจิต มิเช่นนั้นภายภาคหน้าคงไม่อาจสู้หน้ามารดาได้!
ในดวงตาซ่งต๋าปรากฏหยาดน้ำสีใสเออคลอ รู้สึกว่าชีวิตตนเองช่างสิ้นหวังยิ่งนัก
ดูเหมือนไม่ว่าทำอะไรก็ดีกว่าทำงานย้อมสีทั้งนั้น โดยเฉพาะหลังเล่าเรียนหนังสือ มองดูแล้วมีเกรียติมากกว่าชายหนุ่มครอบครัวชาวไร่ชาวนา ก็เหมือนท่านปู่หัวหน้าหมู่บ้าน เขาคือผู้ที่ผ่านการร่ำเรียนหนังสือ ตอนนี้มองดูเปี่ยมไปด้วยความน่าเชื่อถือและศักดิ์ศรี
อยากใช้ชีวิตที่สุขสบาย ก็จำเป็นต้องเรียนหนังสือ…
บทสรุปนี้ ทำให้ซ่งต๋าหวาดกลัวอย่างยิ่ง
ท่าทีของซ่งอู่แน่วแน่กว่ามาก “พี่รองพูดถูก ข้าโง่ขนาดนี้ จะเป็นขุนนางใหญ่โตเกรงว่าคงเป็นไปมิได้ แต่หากข้าขยันๆ หน่อย ก็อาจสอบผ่านถงเซิง ภายภาคหน้าจะได้สอนหนังสือในหมู่บ้านเช่นท่านอาจารย์ ทั้งยังได้รับความเคารพนับถือและไม่ถึงขั้นอดยากปากแห้ง ก็ถือว่าดีเยี่ยมเช่นกัน!”
“ดีมาก” ซ่งอิงพยักหน้า
“นับแต่วันนี้เป็นต้นไป จะเริ่มระบบการให้รางวัลและลงโทษต่อพวกเจ้า” ซ่งอิงนำแผนการของตนเองพูดออกมา “จากนี้ข้าจะพูดคุยกับท่านอาจารย์ของพวกเจ้าบ่อยๆ และให้อาจารย์ประเมินพวกเจ้า หากผลการประเมินมีความก้าวหน้า ก็จะได้ดอกไม้แดงหนึ่งดอก หากติดเล่นไม่สนใจเรียน เช่นนั้นก็จะหักดอกไม้แดงที่ได้ไป นอกจากนั้นข้าจะกำหนดตัวอักษรให้พวกเจ้าล่วงหน้าหนึ่งวัน วันรุ่งขึ้นจะตรวจสอบ เมื่อผ่านเกณฑ์ก็จะได้ดอกไม้แดง หากผิดมากเกินไป ก็จะหักดอกไม้แดง…นอกจากนี้ยังมีท่องหนังสือด้วย ข้าจะสุ่มตรวจ ขอเพียงทำให้ข้าพึงพอใจได้ พวกเจ้าก็จะได้รับ…”
“ดอกไม้แดง!” ภูตโสมเอ่ยเสริมขึ้นมาทันควัน
“ใช่ ดอกไม้แดงนี้เอามาใช้แลกเป็นขนมได้ ของที่ยิ่งอร่อย ก็ต้องใช้ดอกไม้แดงที่จำนวนมากยิ่งขึ้น ขอเพียงดอกไม้แดงของพวกเจ้ามีปริมาณเพียงพอ ต่อให้จะกินถังเกาหนึ่งกระบุง พี่สาวคนรองอย่างข้าก็ซื้อให้พวกเจ้าได้เช่นกัน!” ซ่งอิงกล่าวขึ้นอีกครั้ง
“จริงหรือ!” ซ่งต๋าจะกระโดดโหยงขึ้นมา
ภายภาคหน้าอะไรนั่นเอย การสอบเอย ล้วนไม่สู้พลังดึงดูดอันยิ่งใหญ่ของถังเกา!
“จริงสิ ทว่านอกจากเล่าเรียน นับจากนี้ไปพวกเจ้ามีสิ่งที่ต้องทำมากมาย งานบ้านก็ต้องทำ และข้าจะให้พวกเจ้าออกกำลังกายด้วย โดยสรุป เงื่อนไขพิเศษบางอย่าง จะต้องปฏิบัติตามระเบียบอย่างเคร่งครัด นอกจากนั้น พวกเจ้าทั้งสามถือได้ว่าต้องแข่งขันกัน เมื่อประเมินเปรียบเทียบในทุกๆ เดือน ผู้ที่ได้รับดอกไม้แดงมากสุดก็จะมีรางวัลพิเศษให้อีกด้วย” ซ่งอิงกล่าวขึ้นอีกครั้ง
ทั้งสามคนล้วนตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง
โดยเฉพาะซ่งต๋า เขารู้สึกว่าพี่สาวคนรองเป็นคนที่ใจกว้างมาก เรื่องที่นางพูดจะทำได้อย่างที่พูดแน่นอน!
ส่วนของรางวัลขวัญพิเศษ จะต้องดีกว่าถังเกาแน่นอนกระมัง?
ตามจริงซ่งอิงไม่แยแสซ่งต๋าและซ่งอู่ก็ได้ แต่นางคิดว่าทำเช่นนั้นไม่เหมาะสม
หงส์เข้าฝูงหงส์ นางทำเช่นนี้ตามจริงก็เพื่อซ่งสวิน ซ่งสวินเป็นลูกพี่ชายของเด็กสองคนนี้ ถึงอย่างไรก็เป็นคนวงศ์ตระกูลเดียวกัน หากภายภาคหน้าซ่งสวินได้ดิบได้ดีแล้ว จะมองดูพี่น้องตกต่ำหน้าตาเฉยได้หรือ
ต้องเปลืองแรงกายใจตอนนั้น ไม่สู้เริ่มเสียตั้งแต่ตอนนี้ อบรมสั่งสอนตั้งแต่เด็กๆ จะดีกว่า
ครอบครัวละหนึ่งคน ไม่เพียงแค่ให้พวกเขาเล่าเรียนหนังสือ ยิ่งไปกว่านั้นก็เพื่อให้พวกเขารู้ความ!
จะให้แต่ละคนเหมือนอย่างซ่งเสี่ยนไม่ได้ เช่นนั้นใครจะรับมือไหว?
น้องคังของบ้านสี่ตอนนี้เพิ่งสามขวบ ซึ่งนั่นก็เอาไว้ก่อนแล้วกัน
“พวกเจ้าต่างก็ท่องจำคัมภีร์สามอักษรได้แล้ว วันนี้ฝึกแค่สิบตัวอักษรพอ เวลาหนึ่งชั่วยาม หลังเสร็จแล้วก็เลือกแผ่นที่ถูกใจที่สุดให้ข้าทวนดูอีกที” ซ่งอิงกล่าว
ตอนที่ 164 ไม่ง่ายเลย
เนื่องจากมีคำพูดก่อนหน้านี้เหล่านั้น บัดนี้เด็กน้อยทั้งสามต่างว่านอนสอนง่ายเป็นพิเศษ
ต่างตั้งหน้าตั้งตาเขียนตัวอักษร
ซ่งอิงไม่ได้ว่างงานเช่นกัน นำดอกไม้เหล่านั้นที่เด็ดมาเมื่อตอนกลางวันคัดเลือกแล้วล้างทำความสะอาดอยู่พักใหญ่
ที่บอกกับใต้เท้าท่านนั้นก่อนหน้านี้ว่านางต้องการเด็ดดอกชุ่ยจ่างฮวามาทำขี้ผึ้งทาปาก แต่ภายหลังกลับมา นางครุ่นคิดอย่างละเอียด รู้สึกว่าไม่น่าเป็นไปได้
จะดูถูกสติปัญญาของคนยุคสมัยโบราณไม่ได้เชียว โดยเฉพาะเป็นสิ่งของที่สตรีในครอบครัวใช้ ยิ่งเป็นอะไรที่ยุ่งยากซับซ้อนมาก ขี้ผึ้งทาปากทาแก้มและแป้งฝุ่นตามท้องตลาดใช้วัตถุดิบที่พิถีพิถันอย่างยิ่ง ตามร้านขี้ผึ้งทาปากทาแก้มเหล่านั้นเต็มไปด้วยขี้ผึ้งหลากสีสันไม่ตกหล่น และมีของดีมากมายที่มีสูตรลับซับซ้อน ให้กลิ่นหอมติดทนนาน ไม่เพียงแต่ราคาไม่แพง ทั้งยังได้รับความนิยมอย่างยิ่ง
ชุ่ยจ่างฮวาแม้สีสันงดงาม แต่กลิ่นของมันกลับไม่ถือว่ามีเอกลักษณ์ ต่อให้ทำขึ้นมาได้ก็เกรงว่าจะขายไม่ได้ราคาดี
แต่ในเมื่อพูดออกไปแล้ว เกิดใต้เท้าท่านนั้นส่งคนมาตรวจสอบในหมู่บ้าน ทว่านางกลับไม่ได้ทำอย่างที่พูด ก็จะหมดข้อแก้ต่างเอาได้
ดังนั้น ระยะนี้นางจึงเด็ดดอกไม้อย่างเป็นจริงเป็นจัง แต่ในความเป็นจริงกลับไม่ได้เด็ดดอกชุ่ยจ่างฮวาสักเท่าไร หลักๆ จะเป็นดอกจินเช่ว์ ถงเฮาจวี๋[1] ตลอดดอกอ่อนของจินอิ๋นฮวา[2]
ทว่าเพราะเข้าออกภูเขาบ่อยครั้ง กลับทำให้นางนึกแผนงานที่ตนเองจะทำต่อจากนี้ขึ้นมาได้
หลังมาเยือนยุคสมัยโบราณ มีเรื่องหนึ่งทำให้นางเบื่อหน่อยเกินทน
นั่นก็คือการสระผม
ตอนที่เจ้าของร่างอาศัยอยู่จวนโหว ยังพอได้ใช้สบู่ที่ทำจากจูอี๋[3] เจ้าเจีย[4] ผสมกับสมุนไพรเครื่องหอมนานาชนิดใช้สระผม แต่นางกลับไม่ได้ใช้เลย
ในหมู่บ้านนี้ ของที่ใช้ในบ้าน…ที่พบเห็นได้บ่อยที่สุดก็คือขี้เถ้าที่เหลือจากการเผาหญ้า
นอกจากขี้เถ้าที่เหลือจากการเผาหญ้า ที่ยกระดับขึ้นมาหน่อยก็คือน้ำซาวข้าว และใบมู่จิ่น[5]อะไรทำนองนี้ เอาเป็นว่า หลังใช้เสร็จแล้ว… รู้สึกเกินจะบรรยาย
แต่นางค้นพบอู๋หวนจื่อ[6]และต้นมะขามแขกจำนวนไม่น้อยบนเขา แม้ว่ายังไม่ถึงช่วงเวลาออกผล แต่เจ้าสิ่งน่าสนใจนี้… ในเมื่อมันก็เป็นยาชนิดหนึ่งเช่นกันนี่ นางทำยาสระผมออกไปขายก่อนได้ รอกระทั่งช่วงเวลาออกผล เอาไปผ่านกรรมวิธีการต้มสักหน่อย จะต้องทำเงินได้อย่างแน่นอน!
ไหนๆ ก็มียาสระผมแล้ว ด้วยทักษะความสามารถที่มาพร้อมกับตอนทะลุมิติ ก็จะขาดสบู่ไปไม่ได้ ภพชาติก่อนก็มีเพื่อนที่ชอบ DIY แม้นางไม่ได้ลงมือด้วยตนเอง แต่ก็ใช้เวลาในการคิดค้นทำขึ้นมาได้
ทว่า ระยะนี้นางค่อนข้างยุ่ง ดังนั้น… ขายดอกไม้ก่อนสักหน่อย เก็บสะสมเงิน จากนั้นค่อยทำงานใหญ่
เพื่อสิ่งนี้ ซ่งอิงเว้นที่อบอุ่นออกมาเป็นการเฉพาะ ในห้องมีเตียงเตาอยู่ด้วย ต่อให้ด้านนอกฝนตกเปียกชื้น ภายในห้องก็มีความแห้งและร้อนเพียงพอ ดูดซับความชื้นในดอกไม้ได้
นางทำงานอยู่คนเดียว จึงค่อนข้างล่าช้าไปหน่อย
แต่ดีที่ภูเขาซิ่งใหญ่โต บนภูเขามีดอกไม้ป่ากระจายอยู่จำนวนมาก การเด็ดเอามาจึงไม่ได้เปลืองแรงเลยสักนิด
แน่นอนว่า นางจะไม่จงใจทำพฤติกรรมอย่างการเด็ดดอกไม้โดยลับๆ ล่อๆ กลางดึก หากผู้อื่นเห็นเข้าแล้วเลียนแบบตามนาง นางก็ไม่ห้ามเช่นกัน อย่างไรเสียเรื่องการเด็ดดอกไม้ก็ไม่ได้อาศัยทักษะอะไร ต่อให้เป็นเด็กเล็กคนหนึ่งก็ทำได้ จะห้ามก็ห้ามไม่ได้เช่นกัน
ซ่งอิงคิดคำนวนอยู่ว่า ดอกไม้ที่นางจัดการตลอดหลายวันมานี้ก็น่าจะมีประมาณหนึ่งร้อยจินเห็นจะได้
ไม่ง่ายเลย
เด็กน้อยหัวเกรียนทั้งสามคนยังคงตั้งหน้าตั้งตาร่ำเรียนเช่นเดิม ซ่งอิงเห็นแล้วประทับใจอย่างยิ่ง
ซ่งต๋าไม่โง่เขลา เพียงแค่ขี้เกียจเท่านั้น ขณะนี้พอได้ตั้งใจ ตัวอักษรที่เขียนออกมาก็ดีกว่าก่อนหน้านี้เล็กน้อย อย่างน้อยๆ ก็ไม่เขียนตัวอักษรผิดเพราะความเลินเล่อ
ซ่งอิงก็ถือว่าเป็นการช่วยเหลือบ้านใหญ่และบ้านสามเลี้ยงดูเด็กๆ โดยเฉพาะยังเป็นการดูแลต่อเนื่องติดๆ กันหลายวันเสียด้วย
และก็ช่างบังเอิญเสียจริง วันนี้เอง พี่สะใภ้น้องสะใภ้ทั้งสองคนนั้นตัดสินใจแวะมามองดูเพื่อที่เด็กทั้งสองจะไม่ซุกซนก่อปัญหาขึ้นมา แต่ใครจะรู้ว่าทันทีที่พ้นประตูเข้ามา ก็มองเห็นเด็กทั้งสามกำลังนั่งขีดเขียนบางอย่างอย่างขะมักเขม้น จนตัวพวกนางเองเกือบคิดว่ามาผิดบ้านเสียแล้ว
“น้องสะใภ้สาม…ช่วยหยิกข้าที? นี่… ข้าไม่ได้กำลังฝันไปกระมัง ลูกต๋าบ้านข้ากำลังนั่งเขียนหนังสืออยู่ตรงนั้นหรือ!” เหยาซื่อสะใภ้ใหญ่รู้สึกเหลือเชื่อ
เจียวซื่อไม่รู้อะไรเป็นอะไร ครั้นเหยาซื่อให้นางลงมือ นางมีหรือจะยังเกรงใจ ลงมือหยิกช่วงเอวของนางทันที
———————————
[1] ถงฮวาจวี๋ (茼蒿菊) ดอกไม้ชนิดหนึ่งมีลักษณะคล้ายดอกเดซี่ มีใบกระจัดกระจายและดอกสีเหลืองอ่อนหรือสีขาว มีความสูงลำต้นตั้งแต่ 60-90 เซนติเมตร
[2] จินอิ๋นฮวา (金银花) เป็นดอกตูมแห้งของพืชซึ่งมีชื่อวิทยาศาสตร์ว่า Lonicera japonica Thunb. วงศ์ Caprifoliaceae, ไทยเรียก ‘ดอกสายน้ำผึ้ง’ มีสรรพคุณ คือ ไล่พิษร้อน มีงานวิจับพบว่าสารจากจินอิ๋นฮวาฆ่าเชื้อแบคทีเรียและไวรัสได้
[3] จูอี๋ (猪胰) ชื่อยาจีน มีฤทธิ์ในการทำให้ปอดสดชื่นและบรรเทาอาการไอ บำรุงม้ามและบรรเทาอาการบิด ให้ความชุ่มชื้น มักใช้รักษาอาการไอ ปอดบวม หายใจลำบาก ไอเป็นเลือด ม้ามพร่องและท้องร่วงเป็นต้น
[4] เจ้าเจีย (皂荚) ชื่อทางวิทยาศาตร์คือ Gleditsia sinensis Lam หรือเรียกว่าตั๊กแตนน้ำผึ้ง เป็นพืชตระกูลถั่วไม้ผลัดใบ สูงถึงสามสิบเมตร กิ่งก้านสีเทาถึงสีน้ำตาลเข้ม
[5] ใบมู่จิ่น (木槿) ใบชบา
[6] อู๋หวนจื่อ (无患子) ต้นโซปเบอร์รี่