110 ทากัตซูกิ มาโกโตะ กลับไปสู่ประเทศแห่งน้ำ
ที่ฟ้าของซิมโฟเนีย, ในเรือบิน
“ฟูเรีย…เธอจะไปที่โรเซสเหรอ?”
“มันดีกว่าที่เราจะไม่เจอกันอีก…เรียวซูเกะ” (ฟูเรีย)
“อย่าพูดอย่างนั้น…” (ซากุไร)
“ลืมชั้นซะ” (ฟูเรีย)
“ไม่” (ซากุไร)
“แต่…” (ฟูเรีย)
“ชั้นจะไปเจอเธอ” (ซากุไร)
“…เจ้างี่เง่า” (ฟูเรีย)
ซากุไร-คุงและฟูเรีย-ซังได้มีดราม่าตอนเช้าที่หัวเรือ
ลูซี่, ซา-ซัง, และผมได้ดูมันนจากที่ไกลออกมาเล็กน้อย
“เฮ้ เฮ้, เจ้าหญิง-ซามะที่นายปกป้องได้พูดบอกเลิกกับฮีโร่แห่งแสง-ซามะน่ะ?” (ลูซี่)
“ชั้นคิดว่ามันเป็นความสัมพันธ์ระยะไกลนะ” (มาโกโตะ)
“อย่างนั้นเหรอ” (ลูซี่)
“ซากุไร-คุงได้เป็นที่นิยมตลอดเลย, หึ้ห์~” (อายะ)
ลูซี่และซา-ซังได้ดูมันเหมือนกับทึ่งอยู่
พูดถึงแล้ว, เจ้าหญิงโซเฟียบอกว่าเธอยังมีเรื่องที่ต้องทำและยังคงอยู่ในเมืองหลวง
เจ้าชายเลนเนิร์ดด้วย
“ทักกิ-โดโนะ, ชั้นอยากจะเริ่มเดินทางแล้ว…” (ฟูจิ)
ฟูจิ-ยังมาด้วยสีหน้าที่มีปัญหา
ด้านข้าง, มีคู่รักงี่เง่าของฮีโร่แห่งแสงและออราเคิลแห่งความมืด
“เฮ้ย, ซากุไร-คุง! มันดูเหมือนมันได้เวลาเราออกเดินทางแล้ว” (มาโกโตะ)
““?!””
สองคนแยกกันอย่างตกใจ
หือห์? พวกเขาใช้เวลาขนาดนั้นที่จะสังเกต?
“ทากัตซูกิ-คุง! ขอโทษที่ช่วยชั้นมากเลย ชั้นหวังพึ่งนายเรื่องฟูเรียนะ” (ซากุไร)
ซากุไร-คุงมาด้วยสีหน้าเขินอาย
“มันโอเค เราจะอยู่ในมักกาเรน, นายเลยมาหาบ้างบางครั้งบางคราวสิ” (มาโกโตะ)
ผมยังเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของฟูเรีย-ซัง, ดังนั้นเราจะอยู่ด้วยกัน
ออราเคิลแห่งความมืดไม่สามารถอยู่ในไฮแลนด์, ดังนั้นมันจบที่เธอได้มาอยู่ในประเทศแห่งน้ำ
“ลาก่อน, ซากุไร-โดโนะ” (ฟูจิ)
“ลาก่อน, ฟูจิวาระ-คุง” (ซากุไร)
ซากุไรคุงยิ้มอย่างสดใส มันเป็นเขาเหมือนเคย
ในเวลานั้น ผมจำที่เจ้าหญิงโนเอลบอกผม
“ซากุไร-คุง, อย่าดันตัวเองหนักไป, โอเคมั้ย? เมื่อนายมาที่มักกาเรน ชั้นจะพานายไปร้านอาหารที่อร่อย (ฟูจิยังจะพาไป) แล้วก็, เรามีบ่อน้ำพุร้อน, นายเลยผ่อนคลายได้” (มาโกโตะ)
ทั้งหมดเพราะมันดูเหมือนเขาไม่มีโอกาสจะนอน ที่ถูกทำแบบผู้กอบกู้
มันดีที่เขาขยัน, แต่มันมีขีดจำกัดกับมันด้วย
“ได้…ขอบคุณ” (ซากุไร)
ซากุไรคุงพูดด้วยเสียงที่เหนื่อยเล็กน้อย
เขาโอเคจริงๆเหรอ…?
◇◇
ซิมโฟเนียได้ห่างออกไป
แม้ว่าเราได้ห่างออกมา, ปราสาทไฮแลนด์ขนาดยักษ์ยังแสดงตัวตนของมัน
“ปราสาทมันโคตรใหญ่อย่างจริงจัง” (มาโกโตะ)
ผมมองมันอย่างประทับใจและ…
“มันเป็นปราสาทที่น่ารำคาญจริงๆ” (ฟูเรีย)
คนที่มาข้างผมคือฟูเรีย-ซังที่ตอนนี้ออกมาจากความงุนงงของเธอ
ดูเหมือนเธอเกลียดปราสาทไฮแลนด์
หรือบางทีเธออาจจะเกลียดไฮแลนด์เอง
“ตอนนี้เธออยู่ห่างจากซากุไร-คุง เหงามั้ย?” (มาโกโตะ)
“ง-เงียบน่า ชั้นจะไม่เจอเค้าอีก! แล้วก็, มักกาเรนเป็นที่แบบไหนที่เราจะไป?” (ฟูเรีย)
“อืม, มันเป็นที่ชนบทปรกติ…” (มาโกโตะ)
ผมจะอธิบายมันอย่างไรล่ะเนี่ย, คือที่ผมคิดเมื่อ…
“มาโกโตะ!” “ทากัตซูกิ-คุง!”
ลูซี่และซา-ซังส่งเสียงที่ตื่นเต้น
ในเวลาเดียวกันที่พวกเขาพูดสิ่งนี้, เงาใหญ่ได้ผ่านบนหัวเรา
เงาที่มีปีกขนาดยักษ์
(นั่นอะไร? ไวเวิร์นเหรอ?) (มาโกโตะ)
*ชู่*
บางอย่างลงมาสู่เรือบิน
ผมสีบลอนด์ส่องสว่างและเกราะสีทอง
ตาสีน้ำเงินและสายตาที่คม
“เฮ้ย, ฮีโร่ของโรเซส, ทำไมนายรีบกลับมาก?”
ฮีโร่สายฟ้า, เกราลท์
ไวเวิร์นที่น่าชื่นชมบินไปรอบๆข้างบนเรือบิน
“เราเสร็จงานเราที่นี่แล้ว, เราเพียงแต่จะกลับบ้าน” (มาโกโตะ)
เกราลท์-ซังคิ้วขมวด
“วิ่งหนีไปกับชัยชนะ, หึห์…เฮ้ย, เราจะสู้กันใหม่ที่การแข่งขันศิลปะการต่อสู้ ชั้นจะชนะครั้งหน้า!” (เกราลท์)
“……”
เออออ๋~
คนนี้เจตนาจะสู้ใหม่แน่นอนเลย
พววก
ผมเลี่ยงมันได้ไม่ว่ายังไงมั้ย?
“ถ้าเป็น, คนที่กำจัดลอร์ดปีศาจมากที่สุดในการเดินทางทางเหนือเป็นคนที่ชนะล่ะ?” (มาโกโตะ)
“…หือห์?” (เกราลท์)
เขามองผมด้วยหน้าที่เหลือเชื่อ
แต่มันดูเหมือนว่าเขาคิดบางอย่าง, เขาดูเหมือนจะเชื่อ
“เข้าใจแล้ว นั่นโอเคกับชั้น” (เกราลท์)
พูดสิ่งนี้, เขากระโดดไปที่ไวเวิร์นและจากไป
นั่นโล่งใจ, ผมสามารถกล่อมเขา
“มาโกโตะ, มันโอเคที่จะพูดอะไรแบบนั้นเหรอ?” (ลูซี่)
“ทากัตซูกิ-คุง, นายเอาชนะลอร์ดปีศาจได้คนเดียวเหรอ?” (อายะ)
ลูซี่และซา-ซังพูด กังวล
“มันโอเค ชั้นไม่อยากสู้กับเกราลท์ ชั้นเลยพูดอะไรที่เข้ามาในหัวน่ะ” (มาโกโตะ)
ผมได้เหนื่อยกับความเจ็บปวดแล้ว
มากกว่านั้น, ผมอยากจะฝึกกับอันไดน์
แต่ผมไม่สามารถเรียกเธอได้เลยตั้งแต่ตอนนั้นมา
บางทีผมควรปรึกษากับโนอาห์-ซามะ…
“ทากัตซูกิ-ซามะ, นายสนิทกับฮีโร่สายฟ้า-ซามะเหรอ…?” (นีน่า)
“เขาได้ยอมมีปัญหากับการตามเรา?” (คริส)
นีน่า-ซังและคริส-ซังที่ดูอยู่ในความสงสัย ในทิศที่เกราลท์-ซังได้บินไป
“เขาน่าจะมาเพื่อส่ง…” (ฟูจิ)
ฟูจิ-ยังพึมพำ
“จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)
เขาเป็นซึนเดเระ*?
TLN* ตัวละครปากไม่ตรงกับใจ พูดว่าไม่ชอบจริงๆแล้วชอบ มาจากคำว่า ซึน ดุ/เย็นชา กับ เดเระ หวาน/ชอบ
เออ๋, ตัวตนของนายเปลี่ยนไปนะ, เกราลท์-ซัง
◇◇
หลังจากซักพัก, การเดินทางที่สงบสุขบนฟ้าดำเนินต่อไป
“นี่คือทิวทัศน์บนเรือบิน…” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังมองไปของนอกพร้อมกับผมที่ยาวของเธอปลิวไปกับลม
“นี่เป็นครั้งแรกที่เธอขึ้นเหรอ?” (มาโกโตะ)
ผมไปที่ข้างเธอ
“เพราะทั้งหมดชั้นได้เกิดและโตที่ซากปรักหักพังของประเทศแห่งความมืด… ครั้งเดียวที่ชั้นออกจากประเทศ คือเมื่อประเทศแห่งแสงได้บังคับชั้นออกมา” (ฟูเรีย)
ภาพลักษณ์ของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าโศก
บางทีเธออยากจะกลับไปที่ประเทศของเธอเอง?
แต่ซากปรักหักพังของประเทศแห่งความมืดมีความสงบเรียบร้อยของประชาชนที่แย่ที่สุด, ดังนั้นมันไม่ใช่ที่ที่เธอจะสามารถกลับไปได้อย่างอิสระ
ระหว่างที่ผมคิดอย่างนั้น, เธอถามผม
“เฮ้, อัศวินของชั้น, ที่แบบไหนที่นายโตขึ้นมา?” (ฟูเรีย)
“ชั้นเหรอ?” (มาโกโตะ)
อธิบายเกี่ยวกับโตเกียว?
มันยากที่จะอธิบายกับคนในโลกนี้
“มันมีสิ่งก่อสร้างที่ สูงกว่าปราสาทไฮแลนด์ 3 เท่าแทบทุกที่, มันมีเครื่องจักรเหล็กใหญ่วิ่งไปรอบๆทุกที่ แล้วก็, มีตู้โดยสารที่สามารถมี่คนหลายร้อยอยู่ข้างในนั้น, พร้อมกับผู้ใหญ่ที่ดวงตาไร้ชีวิต, มาและไปทุกวัน” (มาโกโตะ)
“…มันค่อนข้างต่างกับที่ชั้นได้ยินจากเรียวซูเกะ” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังทำสีหน้าที่ซับซ้อน
“เรียวซูเกะพูดว่ายังไง?” (มาโกโตะ)
“มันไม่มีมอนสเตอร์, มันสงบสุข, และนายไม่ถูกฆ่าจากการเลือกปฏิบัติจากเผ่าพันธุ์” (ฟูเรีย)
“……”
ยังไงซะ, นั้นจริง
ไม่มีเวทมนตร์, ไม่มีนักผจญภัย, และมันค่อนข้างน่าเบื่อ -ในความคิดเห็นของผม
“นั่นไม่จริง, ทากัตซูกิ-คุง! โตเกียวเป็นที่ที่มีของหวานอร่อยมากมาย!” (อายะ)
ซา-ซังกระโดดเข้ามาในการสนทนา
ดูเหมือน, สำหรับซา-ซัง, ความหวานของในโลกนี้นั้นไม่พอ
“เมื่อเธอมาพูดถึงแล้ว, เธอก็เป็นคนต่างโลกด้วย, ใช่มั้ย, นักรบ-ซัง?” (ฟูเรีย)
“นั่นใช่แล้ว! ยินดีที่ได้รู้จัก, เจ้าหญิง-ซามะ!” (อายะ)
ซา-ซังตอบอย่างสำราญ
“เธอไม่จำเป็นต้องเรียกชั้นว่าเจ้าหญิง เพราะทั้งหมดคนที่ชั้นทำสัญญาอัศวินผู้คุ้มกันคือกับมาโกโตะ” (ฟูเรีย)
“มันทำงานอย่างนั้นเหรอ?”, ซา-ซังเอียงหัวของเธอ
จริงเหรอ? มันมีกฎอย่างนั้น?
“งั้น, ชั้นควรจะเรียกเธอว่าอะไร? ฟูเรีย-ซัง?” (อายะ)
“ทุกคน, โปรดรอเดี๋ยว! มันจะอันตรายที่จะใช้ชื่อของฟูเรีย-โดโนะในมักกาเรน ชื่อของออราเคิลแห่งแสงนั้นดัง แค่เผื่อไว้, มันจะปลอดภัยกว่าที่จะใช้ชื่อปลอม-เดสุ โซ” (ฟูจิ)
ฟูจิ-ยังมาและเตือนเรา
เข้าใจแล้ว, เขามีเหตุผล
“ชื่อของชั้นมันเป็นที่รู้ขนาดนั้น?” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังพูด ไม่พอใจ
“ถ้าพวกเขาได้ยินชื่อของเธอด้วยหน้าตาแบบนั้น, ผู้คนจะเชื่อมต่อเธอกับออราเคิลแห่งความมืด” (นีน่า)
นีน่า-ซังเข้ามาด้วย
มันจริงที่ว่าเธอเป็นคนสวยที่จะมี 10 คนใน 10 คนหันมา
ชื่อของออราเคิลแห่งความมืดรู้อย่างดี
มันจะถูกเปิดเผยในทันที
“มีนามแฝงดีๆมั้ย?” (ฟูเรีย)
“แม้ว่าเธอถามกระทันหัน…” (มาโกโตะ)
…หลังจากคิดซักพัก
“งั้น, ชั้นจะเลือกฟูริ” (ฟูเรีย)
“เข้าใจแล้ว, ฟู-จัง” (อายะ)
ซา-ซัง ทำลายชื่อของเธอทันที่
มันมีจุดหมายในนามแฝงด้วยวิธีการเรียกเธอแบบนั้นมั้ย?
“อะไร อะไร, พวกนายพูดอะไรกัน?” (ลูซี่)
“ลูซี่, จากวันนี้ไป, เจ้าหญิงฟูเรียจะเป็นเจ้าหญิงฟูริ” (มาโกโตะ)
“? นั่นอะไรน่ะ?” (ลูซี่)
“แล้วก็, ชั้นสมควรจะปกป้องขุนนางที่สำคัญของบางประเทศ” (มาโกโตะ)
นั่นเป็นค่าที่ตั้งเห็นว่า
ถ้าผมเรียกเธอเจ้าหญิง, นั่นควรจะดี
ผมอธิบายพื้นหลังของลูซี่
“เข้าใจแล้ว! มาสนิทกันเถอะ, ฟูริ!” (ลูซี่)
“ใช่, มาสนิทกันเถอะ, นักเวทย์-ซัง” (ฟูริ)
เจาหญิง-ซังไม่เรียกสหายของเธอด้วยชื่อ
เธอสร้างกำแพงอย่างตั้งใจเหรอ?
(ยังไงซะ, เธอใกล้ชิดกับคนอื่นได้อย่างช้าๆ) (มาโกโตะ)
ผมดูทิวทัศน์ภายนอกเรือบิน
ที่ทุ่งนายืดไปอย่างไกลและกว้าง
ดินแดนที่อุดมสมบูรณ์ขนาดใหญ่
ผมบอกได้ว่าประเทศแห่งแสงเจริญรุ่งเรือง
มันต่างจากโรเซสที่มีป่าและทะเลสาบ
ยังไงซะ, ผมยังชอบประเทศแห่งน้ำ
ในที่สุดผมก็สามารถกลับไปหามัน
◇
“มีปัญหาแล้ว…” (ฟูจิ)
เสียงของฟูจิ-ยังสะท้อนระหวางเรากินอาหารเย็นในห้องอาหารของเรือบิน
มีเครื่องสื่อสารเวทมนตร์บนมือของเขา
ข้างเขา, มีคริส-ซังที่หน้าซีด
“มีอะไรเหรอ, ฟูจิ-ยัง?” (มาโกโตะ)
“ทักกิ-โดโนะ, ดูเหมือนการประชุมที่จะตัดสินลอร์ดศักดินาคนต่อไปของมักกาเรน จะจัดเร็วๆนี้” (ฟูจิ)
“นั่นกระทันหันจัง” (มาโกโตะ)
ลอร์ดศักดินาของมักกาเรนมีลูก 3 คน
พวกเขาทั้งหมดเป็นผู้หญิง
คริสเตียน่า-ซังคือลูกคนที่สอง
“พี่สาวคนโตและน้องสาวคนเล็กต้องว่างแผนเรื่องนี้แน่ พวกเค้าคิดว่าที่เป็นโอกาสเพราะดันนะ-ซามะได้จากมานาน” (คริส)
คริส-ซังพูด เสียใจ
“กลับมักกาเรนเร็วๆเถอะ” (นีน่า)
นีน่า-ซังดึงแขนเสื้อของคริส-ซัง
“ทักกิโดโนะ, ชั้นขอโทษ, แต่เราจะกลับไปที่มักกาเรนด้วยความเร็วสูงสุด, และเราต้องเตรียมสำหรับการประชุมการเลือกลอร์ดศักดินา เราอาจจะต้องขอความช่วยเหลือจากฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ, ความช่วยเหลือของนาย, ทักกิ-โดโนะ…” (ฟูจิ)
“อย่าพูดเหมือนเราเป็นคนแปลกหน้าที่นี่สิ, ฟูจิ-ยัง ชั้นจะทำทุกอย่างเพื่อนาย” (มาโกโตะ)
“ทากัตซูกิ-ซามะ…” “ฮีโร่-ซามะ”
แม้แต่นีน่า-ซังและคริส-ซังก็ได้ส่งสายตาของความขอบคุณมาที่ผม, แต่คำตอบผมมันธรรมชาติ
ผมติดค้างฟูจิยังสำหรับการเป็นพวกของผม แม้เมื่อรู้ว่าผมเป็นสาวกของเทพมาร
ผมต้องคืนหนี้อย่างเต็มที่
แต่การต่อสู้ระหว่างขุนนางเพื่อจะเป็นผู้สืบทอดฟังเหมือนมันจะมีปัญหา
ผมไม่รู้ว่าผมช่วยได้มั้ย
ผลของการที่บินไปด้วยความเร็วสูงสุด, เราสามารถกลับมาที่มักกาเรนในในครึ่งเวลา
“งั้นตอนนี้, เราจะไปแล้ว” (ฟูจิ)
ฟูจิ-ยังและคนอื่นออกทันที
“ว่าแต่ไปแสดงตัวที่สมาคมนักผจญภัยมั้ย?” (มาโกโตะ)
ผมหันกลับไปและเสนือกับ 3 คน
“ใช่ เราไม่ได้เจอแมรี่และเอมิลี่ซักพักแล้ว” (ลูซี่)
“ชั้นอยากกินไก่เสียบไม้ย่างที่แผง” (อายะ)
“ชั้นจะไปด้วยกันกับเธอ” (ฟูริ)
ดูเหมือนไม่มีข้อขัดค้าน
มันเป็นซักพักแล้วนะ, มักกาเรน!
ไปเจอผู้คนที่เราไม่ได้เจอมาซักพักแล้วกันเถอะ
◇มุมอง ฟูเรีย ไนอา ลาโฟรเอจ◇
(…ช่างเป็นเมืองที่สวยงาม)
ความประทับใจแรกที่ฉันมีกับเมืองนี้ที่เรียกว่ามักกาเรนคือเมืองที่น่าเบื่อหน่าย
เมืองที่มีการบำรุงรักษา
ทางน้ำได้ไหลที่ด้านข้าง
บ้านทำด้วยอิฐเรียงรายกันสวยงาม
ผู้คนเดินไปรอบๆมีมนุษย์, กึ่งสัตว์, และเผ่าอื่นมากมาย, ทุกคนเดินระหว่างที่สนิทสนมกัน
เด็กวิ่งไปรอบๆทั้งหมดมีรอยยิ้มบนหน้าของพวกเขา
(…นี่มันไม่แฟร์เลย มันต่างจากประเทศแห่งความมืดโดยสิ้นเชิง) (ฟูเรีย)
ซากปรักหักพังบ้านนอก, ที่ของประเทศแห่งความมืด, ลาโฟรเอจ
การระบายน้ำและขยะไม่ได้ถูกจัดการ, และผู้หญิงและเด็กไม่สามารถเดินตามลังพัง
ที่ที่ปลอดภัยที่สุดที่จะอยู่คือถนนใต้ดิน
ฉันได้ใช้ชีวิตอยู่ในที่อยู่อาศัยใต้ดินที่สกปรกตั้งแต่ชั้นจำความได้
ผู้คนที่ดูแลฉันคือผู้คนที่ติดตามเทพธิดาแห่งความมืดอย่างเร่าร้อน
ฉันไม่รู้ว่าพ่อแม่ของฉันเป็นใคร
ฉันไม่มีความสนุก, ฉันแค่ใช้ชีวิตของฉันเพียงแต่ผ่านไปแต่ละวัน
ทิวทัศของเมืองแห่งน้ำของมักกาเรนนั้นพราวตาของฉันมากไป
ฉันเดินด้วยก้าวเท้าที่ไม่มั่นคง
(ถ้าฉันอยู่ในเมืองแบบนี้, ชั้นสามารถจะ…) (ฟูเรีย)
“นั่นอันตราย”
มือฉันได้ถูกจับอย่างกระทันหัน
“เอ๋?” (ฟูเรีย)
มาโกโตะดึงฉันไป
“อ้า” (ฟูเรีย)
ดูเหมือนฉันกำลังจะตกไปในทางน้ำโดยไม่สังเกต
มาโกโตะได้ดูฉันด้วยสายตาที่ว่า ‘เธอทำอะไรน่ะ?’
“ขอบคุณ…อัศวินของชั้น” (ฟูเรีย)
“โปรดระวัง, เจ้าหญิง” (มาโกโตะ)
เขาปล่อยมือของฉันทันที
เขาเดินต่อไปด้วยหลังของเขาที่หันเข้าหาฉัน
(เขาจับฉันโดยไม่มีความลังเล…) (ฟูเรีย)
ไม่มีใครในประเทศแห่งความมืดที่จะเข้าใกล้ฉันที่ถูกเรียกว่าออราเคิลต้องสาป
พวกเขาพูดว่ามันเป็นเกียรติมากเกินไป, แต่พวกเขาจริงๆแล้วต้องได้กลัว
เช่นเดียวกันกับผู้คนในประเทศแห่งแสง
พวกเขากลัวคำสาปของฉันและไม่มีใครเข้าใกล้ฉัน
นั่นทำไมฉันควบคุมพวกเขาทั้งหมดด้วยเวทมนตร์เสน่ห์
อัศวินของฉันต่างออกไป
เขาไม่ลังเลเมื่อจับฉัน
“มาโกโตะ, มันเป็นซักพักแล้วที่เรากลับมาในมักกาเรน!” (ลูซี่)
“ทากัตซูกิ-คุง! ไปที่บ่อน้ำพุร้อนด้วยกันเถอะ!” (อายะ)
ลูซี่และอายะกอดเขาจากทั้งสองด้าน
“อะ?! มันยากที่จะเดินแบบนี้!” (มาโกโตะ)
อัศวินของฉันมีสีหน้าที่แดงเล็กน้อย ขณะที่เขาพยายามจะหนีจากมัน
แม้ว่าเวทมนตร์เสน่ห์ไม่ได้ผลกับเขา
มันดูเหมือนเขาได้ลนเมื่อมันเกี่ยวกับสหายผู้หญิงของเขา
แม้ว่าเขาเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของฉัน, เขาเดินข้างหน้าโดยไม่มองมาข้างหลัง
อ้า, เข้าหยุด
“เฮ้ยย, เจ้าหญิง, แค่ข้างหน้านี้, มีสมาคมนักผจญภัยของมักกาเรน” (มาโกโตะ)
เขาแค่หันหัวของเขาและมองตาของฉันเมื่อเขาพดสิ่งนี้
ฉันพยายามจะใช้เวทมนตร์เสน่ห์ในตาของฉันเพื่อจะดูว่าอะไรเกิดขึ้น, แต่เขาไม่แม้แต่จะสังเกตและหันหัวของเขากลับไป
เหมือนเขาไม่มีความสนใจ
(มันค่อนข้างสดใหม่…) (ฟูเรีย)
มาโกโตะและคนอื่นเข้าไปที่อาคารใหญ่
“เร็วสิ, ฟู-จัง” “ฟูริ, มาสิ”
ฉันได้ยินลูซี่และอายะเรียกฉัน
(…นี่อาจจะเป็นครั้งแรกสำหรับฉัน) (ฟูเรีย)
ฉันได้สูดหายใจลึกๆแล้วเข้าไปในสมาคมนักผจญภัยของประเทศแห่งน้ำ
ขอบคุณสำหรับเงิน 111 บาท
ขอบคุณสำหรับเงิน 100 บาท
ขอบคุณสำหรับเงิน 500 บาท จากคุณ Parinya
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอนได้ทั้ง facebook และ discord