111 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ทำเสียงกับนักผจญภัยในมักกาเรน
“มาโกโตะ-คุง”
ทันทีที่ผมเข้าสมาคนนักผจญภัย, คนสวยผมบลอนด์กระโดดใส่ผม
อุ้ฟ
นมของเธอ…โดนหน้าของผม
“ชั้นกลับมาแล้ว, แมรี่-ซัง” (มาโกโตะ)
“ยินดีต้อนรับกลับมา!” (แมรี่)
เธอกอดผมแน่นขึ้น
มันรู้สึกดีแต่ผมรู้สึกถึงการจ้องได้จิ้มผมที่หลัง
(((ชิ)))
ผมได้ยินเสียงคนคลิกลิ้นของพวกเขา
สายตาของนักผจญภัยที่ผมไม่เห็นมานานมากได้เจ็บ
“เฮ้, คนนั้นคือใครที่กอดอัศวินของชั้นอยู่?” (ฟูเรีย)
“พนักงานต้อนรับของสมาคมนักผจญภัยชื่อว่าแมรี่-ซัง, ฟู-จัง” (อายะ)
“ใครคือฟู-จังนั่น…?”
“ลูซี่, เธอกลับมาแล้ว!”
“เอมิลี่, มันซักพักแล้วนะ!” (ลูซี่)
ผมได้ยินเสียงของสาวจากด้านหลังของผม
“เฮ้ยา, มาโกโตะ! พอมาคิดว่านายเป็นฮีโร่ในเวลาสั้นๆที่นายไม่อยู่ที่นี่!”
“โอ้ย!” (มาโกโตะ)
บางคนตีผมอย่างแรงบนหลังของผม
เมื่อผมดูทิศของการตี ผมเห็นนักผจญภัยผู้มีประสบการณ์ของมักกาเรนยืนอยู่ตรงนั้น
“ลูคัส-ซัง, มันเป็นซักพักแล้วนะ” (มาโกโตะ)
“นั่นคนต่างโลกสำหรับนายล่ะ” (ลูคัส)
ลูคัส-ซังหัวเราะด้วยสีหน้าที่เศร้าเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเขาทำสีหน้าแบบนั้น
“มาโกโตะ, พอมาคิดว่านายได้เป็นฮีโร่! ยินดีด้วย ไอเวร!”
ผมหันหน้าไปทิศที่ไหล่ผมถูกตีและ…
“ยีน, มันเป็นซักพักแล้วนะ” (มาโกโตะ)
นักผจญภัยที่ผมพบในช่วงเริ่มต้นได้ยืนอยู่ที่นั่น
มีป้ายเงินอยู่บนอกของเขา
“นายเป็นระดับเงินแล้ว” (มาโกโตะ)
“ชั้นคิดว่าในที่สุดชั้นก็ไล่นายทัน” (ยีน)
ยีนตอบด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น
“ระดับนักผจญภัยของชั้นยังเป็นเงินนะ รู้มั้ย” (มาโกโตะ)
“นั่นผิดแล้ว, มาโกโตะ-คุง ฮีโร่เป็นตัวแทนของประเทศนั้นๆ รวมถึงนักผจญภัยและอัศวินที่ทำหน้าที่ให้ประเทศนั้นๆด้วย” (แมรี่)
แมรี่-ซังแก้ผมด้วยหน้าตาที่ซีเรียส
…เมื่อคุณพูดถึงมันแบบนั้น, มันค่อนข้างกดดัน
“เฮ้, มาโกโตะ, เล่าเรื่องมากมายให้ชั้นฟังซิ” (แมรี่)
แมรี่-ซังนำเราไปที่โต๊ะใหญ่
“แมรี่-ซัง, เธอไม่มีงานของสมาคมเหรอ?” (มาโกโตะ)
“มันโอเค, มันโอเค การต้อนรับฮีโร่-ซามะเป็นงานของพนักงานสมาคมด้วย” (แมรี่)
แมรี่-ซังขยิบตาให้ผมแล้วยิ้ม
ไม่ใช่เธอใช่ชื่อของผมที่เป็นฮีโร่เพื่อดื่มตอนกลางวันเหรอ?
(ยังไงซะ, โอเค) (มาโกโตะ)
ในที่สุดผมก็กลับมาที่สมาคมนักผจญภัยของมักกาเรน
ผมมีหลายอย่างที่ต้องคุย
◇◇
““““เชียส!””””
สิ่งต่างๆเกิดขึ้นที่นี่และที่นั่น, และผู้คนของสมาคมนักผจญภัยได้รวมกันและมันเป็นปาร์ตี้ใหญ่
มีอาหารมากมายเรียงกันอยู่บนโต๊ะ
ทุกอย่างคืออาหารจากมักกาเรนที่ผมไม่ได้กินมานาน
“มาโกโตะนั่นเป็นฮีโร่แล้วตอนนี้, หึห์…” “ฮ่าาห์, ชันควรจะหาการสนับสนุนจากเขามากกว่านี้” “นายเรียกมาโกโตะว่าพึ่งพาไม่ได้หนิ” “เพราะนายรู้มั้ย, เค้าเป็นนักเวทย์ฝึกหัด, รู้มั้ย?” “ใช่”
(ชั้นได้ยินทุกอย่างนะพวกนาย) (มาโกโตะ)
ใช้ [เงี่ยหู] เหมือนกับมันเป็นเรื่องธรรมชาติเป็นนิสัยที่ไม่ดีของผม
แต่ผมสนใจในสิ่งที่คนอื่นพูดน่ะ!
“เฮ้ เฮ้, ลูซี่ และ อายะ-จัง, เธอสองคนเป็นแฟนของมาโกโตะ-คุงมั้ย? เธอไปไกลแค่ไหนแล้ว?”
“หื๊อห์?” “เอ๋?”
(เฮ้ย!) (มาโกโตะ)
ผมได้ยินหัวข้อที่อันตราย
“ย-ยังเลย! เราไม่ใช่แบบนั้น!” (ลูซี่)
“เอมิลี่-ซัง! มันแปลกที่จะมีแฟนสองคนนะ, รู้มั้ย!” (อายะ)
ลูซี่และซา-ซังได้ลนกับคำถามของเอมิลี่
“เออ๋, แต่ฮีโร่-ซามะปรกติมีปาร์ตี้ฮาเร็ม, ใช่มั้ย?” (เอมิลี่)
“เออ่อ, หืม, นั่นจริงแฮะ…” (ลูซี่)
“ซากุไร-คุงมีภรรยา 20 คน…” (อายะ)
อย่าไปทางนั้นเถอะ
“เฮ้, มาโกโตะ, นายต้องได้กินอาหารอร่อยมากมายที่เมืองหลวง, ใช่มั้ย? นายโอเคกับกระต่ายมีเขาเสียบไม้เหรอ?”
“บอส, ชั้นอยากจะกินนี่” (มาโกโตะ)
มีเนื่อต้นขาสุกอย่างดีตรงหน้าผม
ยะฮู้! มันเป็นซักพักแล้วที่ผมได้กินเนื้อเสียบไม้นี้!
ผมเคี้ยวเนื้อที่ร้อนและฉ่ำ
ออา, รสชาติอาหารขยะที่ลึก
ใช่ ใช่, ของแบบนี้ดี
เฮ้, นี่อะไร?” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังชี้เนื้อเสียบไม้ด้วยความสนใจ
“กระต่ายมีเขาเสียบไม้ ลองมันสิ” (มาโกโตะ)
“ก-กระต่าย… นี่เป็นครั้งแรกที่ชั้นกินนั่น…” (ฟูเรีย)
เธอจับอันนึงอย่างลังเล, และกัดมัน
“อ้า, อร่อย” (ฟูเรีย)
“ใช่มะ?” (มาโกโตะ)
มันดูเหมือนฟูเรีย-ซังชอบมันด้วย
“เฮ้ เฮ้, มาโกโตะ ใครคือคนสวยที่เหลือเชื่อนั่น?” (แมรี่)
“อ้า, แมรี่-ซัง, เธอคือ…” (มาโกโตะ)
“ยินดีที่ได้รู้จัก, ชั้นมาจากประเทศแห่งการค้าคาเมลอน, ชื่อของชั้นคือฟูริ เพราะมีสถานการณ์, ชั้นให้มาโกโตะคุ้มกันชั้น ชั้นมาจากตระกูลขุนนางแห่งหนึ่ง, แต่โปรดให้อภัยชั้นที่ชั้นไม่สามารถพูดชื่อของมันได้” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังยิ้มอย่างสง่างาม
“อ-โอเค ชั้นเป็นพนักงานของสมาคมนักผจญภัยที่นี่, แมรี่ โกลด์…” (แมรี่)
แมรี่-ซังตอบอย่างประหม่ากับการแกล้งทำเป็นไร้เดียงสาที่สมบูรณ์แบบของฟูเรีย-ซัง
เธอมาจากประเทศแห่งการค้าคาเมลอน นั่นไกลจากโรเซสจริงๆ เธอเป็นขุนนาง, เพราะมีสถานการณ์, เธอพูดชื่อครอบครัวของเธอไม่ได้…คือเรื่องที่เราเลือก
ถ้าเราพูดนั่น, พวกเขาอาจจะเติมช่องว่างเหมือน: ปัญหาทายาท, หรือบางทีเธออาจเป็นลูกของภรรยาลับ, หรือบางอย่างแบบนั้น
มันเป็นเรื่องโกหกโดยสมบูรณ์นะ
“โฮ่ห์, ขุนนางของคาเมลอน~…” (แมรี่)
แมรี่ที่เมาที่ง่ายมากนั้นดี
ดูเหมือนเธอไม่สงสัยอะไรซักอย่างซักนิด
“โออ้, มาโกโตะ, นายดื่มเหรอ?” (ลูคัส)
“ลูคัส-ซัง, มันผ่อนคลายจริงๆที่ได้กลับมาในมักกาเรน” (มาโกโตะ)
“ฮีโร่ปรกติแล้วใช้ชีวิตในเมืองหลวงนะ, รู้มั้ย” (ลูคัส)
ลูคัส-ซังดื่มของเขาเสร็จภายในทีเดียวแล้วสั่งเพิ่ม
ไม่ใช่ว่านายกินเยอะไปเหรอ? มากกว่าปรกติ
“ฮ่าฮ่า, ลูคัส, อย่าอิจฉาแค่เพราะมาโกโตะได้เป็นฮีโร่สิ”
“เงียบน่า! ชั้นเป็นผู้ชายที่เป็นฮีโร่ไม่ได้ไม่ว่ายังไง!” (ลูคัส)
““เอ๋?””
การคุยของบอสและลูคัส-ซังทำให้ยีนและผมมองกันด้วยความตกใจ
“ลูคัสมีเป้าจะเป็นฮีโร่นานมาแล้ว แต่ในท้ายที่สุด, ระดับที่สูงที่สุดในฐานะนักผจญภัยคือมิธริลนะ
“…มันในอดีต ตอนนี้ชั้นเป็นนักผจญภัยเกษียณที่ตกอยู่ระดับทอง” (ลูคัส)
ผมไม่รู้ว่าเขามีอดีตแบบนี้
“ยังไงซะ, มันไม่ใช่แค่ลูคัส ชั้นและนักผจญภัยสมัยชั้นทุกคนมีเป้าไปที่ฮีโร่
บอสพูดเหมือนกับลำลึกความหลัง
ผมรู้สึกแย่ที่เป็นฮีโร่ได้ง่ายดาย
“ยังไงซะ, รับความภาคภูมใจจากมัน นายเป็นฮีโร่ด้วยความสำเร็จของนาย ในการช่วยเมืองหลวงของประเทศแห่งน้ำ มันไม่ใช่บางอย่างที่ใครก็ทำได้” (ลูคัส)
ลูคัส-ซังตบไหล่ผม
“มันเพียงแต่…ไปได้ดีโดยบังเอิญ ว่าแต่ มันกาเรนเป็นยังไงหลังๆมานี่?” (มาโกโตะ)
ผมพยายามเปลี่ยนหัวข้อ
“มอนสเตอร์ในป่าปีศาจได้เพิ่มจำนวนขึ้นมาหลังๆ ถึงจุดที่ว่าไม่มีไม่วันไหน ที่ไม่มีการเรียกร้องให้ปราบมอนสเตอร์หลง” (ยีน)
ยีนพูดด้วยสีหน้าที่ซีเรียส
“ป่าปีศาจ, หือห์…” (มาโกโตะ)
ป่าใหญ่ที่ประกอบด้วยส่วนใหญ่ขของสปริงล็อก
ลึกข้างในมัน, มีดันเจี้ยนอยู่
มันเป็นระดับที่แนะนำเดียวกับลาเบรินทอส, ระดับเหล็ก
“มันดูเหมือนนักผจญภัยระดับเงินที่ไปที่ป่าปีศาจเร็วๆนี้ ไม่กลับมา” (ลูคัส)
“มันแย่ขนาดนั้น…?” (มาโกโตะ)
ผมได้ตกใจกับที่ลูคัส-ซังพูด
นักผจญภัยระดับเงินหายตัวไป
“ดันเจี้ยนป่าปีศาจอยู่ภายใต้อำนาจของสปริงล็อก นักผจญภัยจากโรเซสรบกวนมากเกินไปกับมันจะแปลก แต่มันเป็นเรื่องที่มีปัญหาสำหรับมักกาเรนที่อยู่ที่พรมแดนของประเทศนะ”
บอสอธิบาย
บ้านเก่าของผมได้ตกไปอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ในเวลาสั้นๆที่ผมไม่อยู่
“นี่คืออิทธิพลของการฟื้นคืนชีพของเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เหรอ…?” (มาโกโตะ)
“ใช่…ตรกลางของป่าปีศาจมีหลุมฝังศพของลอร์ดปีศาจ มันอาจจะเกี่ยวข้องกัน”
หลุมฝังศพของลอร์ดปีศาจ
มันเห็นว่ามีอยู่{ซักแห่งหนึ่ง}ในป่าปีศาจ
หนี่งใน 9 ของ นายพลปีศาจเก่าแก่ที่ปกครองทวีปทางตะวันตก และได้ถูกกำจัดโดยผู้กอบกู้อาเบล 1,000 ปีก่อน, ราชาอมตะ, ไบฟรอน
มันพูดว่าศพของเขาได้ถูกผนึกไว้ที่นั่น
“กายของราชาอมตะนั้นอยู่เป็นนิรันดร์, และได้ถูกผนึกโดยนักเวทย์มนตำนาน, จอห์นนี่และปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ…ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
“ชั้นพยายามจะหามันในอดีต, แต่ชั้นไม่เจอหลุมฝังศพนี้ของลอร์ดปีศาจ” (ลูคัส)
“นายเข้าไปลึกในป่าปีศาจเหรอ, ลูคัส-ซัง?” (มาโกโตะ)
“นานมาแล้ว ก่อนมอนสเตอร์จะกระฉับกระเฉง เหนือจากการที่มืดสนิทแม้ตอนกลางวันเพราะต้นไม้เวทมนตร์ได้บังแสง, มันทำอย่างเดียวกับกับป่าแห่งความหลง, มันทำให้ความรู้สึกของทิศทางนายเพี้ยน มากกว่านั้น ระดับความอันตรายของมอนสเตอร์ {ไม่ตายตัว} ผีที่อ่อนแออาจจะลอยอยู่ด้วยกัน กับกำหนดภัยพิบัติ ซอมบี้มังกร” (ลูคัส)
อุว้า, นั่นเป็นที่ที่ย่ำแย่
“พูดจากใจแล้ว,ชั้นได้มีเวลาทียากกว่าในการจัดการกับป่าปีศาจ มากกว่าชั้นล่างของลาเบรินทอส” (ลูคัส)
“…เฮ้, มาโกโตะ, นายลงไปลึกแค่ไหนในลาเบรินทอส?” (ยีน)
“ชั้นเกือบตายที่ชั้นกลาง” (มาโกโตะ)
ยีนและผมถอนหายใจด้วยกัน
ป่าปีศาจฟังไม่เหมือนบางอย่างที่เราจัดการได้
“ทำไมนายไปที่แบบนั้น?” (มาโกโตะ)
“นายไม่รู้เหรอ? มันพูดว่ามันมี สมบัติที่เป็นอุปกรณ์เวทมนตร์ที่ใช้โดยผู้กอบกู้อาเบล ที่มันอยู่ที่ไหนซักที่ในหลุมฝังศพของลอร์ดปีศาจ ยังไงซะ, แต่ถ้ามันเหมือนที่ตำนานเล่า, มันใช้ไม่ได้เพราะคำสาปของราชาอมตะนะ ชั้นได้คิดเกี่ยวกับการขายมันและรวยเละเทะ” (ลูคัส)
“หือห์, เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
อาวุธในตำนานต้องสาป, หือห์
ถ้ามันเป็นแค่คำสาป, ฟูเรีย-ซังของเราอาจจะลบมันออกได้
ผมชำเลืองมองผู้เชี่ยวชาญคำสาป
“ไม่มีนี่อีกแล้วเหรอ?” (ฟูเรีย)
“สาว, เธอมีความอยากอาหารที่ดีนะ”
ที่นั้น, ผมเห็นฟูเรีย-ซังกินเนื้อเสียบไม้ของบอสทีละอันทีละอัน
เธอต้องสังเกตการจ้องของผมและพูดว่า ‘ชั้นได้ชอบนี่แล้ว’ และเลียนิ้วของเธอที่มีซอสอยู่บนมัน
มันสากเล็กน้อย, แต่ท่าทางของลิ้นสีแดงที่เลียนิ้วที่ดุจตุ๊กตากระเบื้องดูค่อนข้างลามก
ลามกโคตะระ
(((…)))
ผมสังเกตนักผจญภัยชายได้มองมาอย่างตั้งใจที่นั่น
ฟูเรีย-ซังต้องสังเกตสายตามากมาย, เธอยิ้มและโบกมือของเธอ
“ฮ้าว!” “ช่างเป็นคนที่สง่างาม” “คนนั้นคือใครน่ะ?” “เห็นว่าเธอเรียกว่าฟูริ-ซัง” “คุยกับเธอดิ” “เห็นว่าเธอเป็นสหายของมาโกโตะ” “ไอ้เวร, ไม่พอแค่ลูซี่กับอายะ-จัง, มันแม้แต่มีคนสวยแบบนั้นตอนนี้…”
นักผจญภัยชายได้พ่ายแพ้กับการดึงดูดของฟูเรีย-ซัง
และนักผจญภัยหญิงมีตาเหมือนว่าพวกเขาไม่ชอบสิ่งนี้
(เธอเสน่ห์ใส่ผู้คนด้วยหน้าตาเธออย่างเดียว…) (มาโกโตะ)
ผมควรจะเตือนเธอภายหลัง
“มาโกโตะ, มาดื่มด้วยกันเถอะ!” (ลูซี่)
“ทากัตซูกิ-คุง, ชั้นจะเติมแก้วนาย!” (อายะ)
ลูซีและซา-ซังมา
ดูเหมือนพวกเขาวิ่งหนีจากการเทลงมาของคำถามจากเอมิลี่
“อืม, มันอึดอัดที่นี่…” (มาโกโตะ)
ลูซี่และซา-ซังได้แซนวิชผม
ผิวที่ร้อนของลูซี่และผิวที่เย็นและสดชื่นของซา-ซังได้พิงตรงๆมาที่ผม
…ผมใจเย็นไม่ได้
“โอ้ ชั้น, ดอกไม้ในสองมือเลย?” (แมรี่)
แมรี่-ซังกอดผมจากข้างหลัง
ผมยอมแพ้
มาดื่มเถอะ
วันนั้น, ผมดื่มจนดึกดื่น
◇◇
กลางคืนผ่านไป
(มันเป็นซักพักแล้วที่ชั้นได้รู้สึกแบบนี้) (มาโกโตะ)
ผมตื่อนที่พื้นที่พักผ่อนของสมาคมนักผจญภัยที่สกปรก
นักผจญภัยชายได้นอนในการเบียดเสียดที่นี่และที่นั่นพร้อมกับการกรนของเขา
ผมพับผ้าบางๆ ที่สำหรับใช้ทั่วไปที่มุมของห้อง
พูดถึงแล้ว, ซา-ซัง และ ฟูเรีย-ซังได้พักในโรงแรมเดียวกันกับลูซี่
ฟูเรีย-ซังไม่ใช่นักผจญภัย, ดังนั้นเธอไม่สามารถพักในพื้นที่พักผ่อนของสมาคม
ซา-ซังดูเหมือนจะโอเคกับอะไรก็ได้, แต่ผมให้เธออยู่ที่โรงแรมกับฟูเรีย-ซัง
มันจะดีถ้าสามคนสนิทกัน
ผมขยี้ตาที่ง่วงของผม, ล้างหน้ากับบ่อน้ำข้างหลังของสมาคม, และใช้เวทมนตร์น้ำเพื่อล้างตัวและเสื้อผ้า
ผมจับมีดในสองมือและอธิษฐานสู้โนอาห์-ซามะ
แสงยามเช้าได้สะท้อนบ่อน้ำอย่างพราวตา
(ชั้นดื่มมากไปเมื่อวาน…) (มาโกโตะ)
ระหว่างที่ผมดื่มน้ำเพื่อให้ตื่นจากการเมาค้าง…
“ช่วยชั้นด้วยได้โปรด! นักผจญภัยชื่อดังของมักกาเรนในการปราบกอบลินอยู่ที่ไหน?!”
มันเป็นเช้าตรู่, ดังนั้นสมาคมนักผจญภัยได้เงียบ, แต่ที่ทางเข้าของสมาคม, เสียงดังได้สะท้อนมา
…นักผจญภัยชื่อดังในการปราบกอบลิน?
ผมสังเกตสายตาของทุกคนในสมาคมนักผจญภัยได้รวมมาที่ผม
ก็อบลินคลีนเนอร์
ผมมีชื่อแบบนั้น…
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอนได้ทั้ง facebook และ discord