112 ทากัตซูกิ มาโกโตะพบกับราชาก็อบลิน
“ได้โปรดช่วยชั้น! ลูกสาวชั้น! เธอได้ถูกลักพาตัวไปโดยก็อบลิน!”
ชายชราได้วิ่งมาทีผมพร้อมสีหน้าที่สยดสยอง
“อืม…บอกรายละเอียดผมมากกว่านี้ได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“โออ้…นายคือคนที่มีชื่อเสียงในการปราบก็อบลินใช่มั้ย?! ลูกสาวชั้น! ลูกสาวชั้นได้…”
ชายคนนี่ได้อยู่ในสภาพที่ตื่นเต้นมาก เขาจับผมและอธิบาย
-ผู้ชายและลูกสาวเขาเป็นพ่อค้าที่เมืองข้างๆ
-คืนที่แล้ว, ฝูงของก็อบลินได้ลักพาตัวลูกสาวเขาไป
-ก็อบลินได้เคลื่อนไหวเหมือนมีบางคนออกคำสั่ง, ดังนั้นเห็นได้ชัดว่ามีผู้นำอยู่ในกลุ่มก็อบลินพวกนั้น
-ลูกสาวเขามีไอเท็มเวทย์มนตร์ที่เรียกว่าบาเรียที่เข้มแข็ง
-เมื่อบาเรียได้ใช้งาน, ก็อบลินไม่สามารถลงมือกับเธอ
-บาเรียใช้งานอยู่ได้ครึ่งวัน
-ในประมาณ 1 ชั่วโมง, บาเรียจะหมดพลัง เมื่อสิ่งนั้นเกิดขึ้น…
“เอออ่อ…ถ้าบาเรียหมดพลัง, ลูกสาวชั้นจะเป็นเหยื่อสำหรับพวกก็อบลิน…อออ้าา!”
“โอจิ-ซัง, คุณมาจากเมืองข้างๆ, ใช่มั้ย? ทำไมคุณไม่พึ่งนักผจญภัยของเมืองคุณล่ะ?” (แมรี่)
แมรี่-ซังมาและทำให้ผู้ชายใจเย็นลงและเธอถามรายละเอียดเขา
นั่นโล่งใจ พนักงานสมาคมจริงๆ, เธอมีทักษะในเรื่องนี้
หรือเหมือนกับ, เธอได้ดื่มไปมากเมื่อวาน, แต่เธอดูโอเคเต็มที่มากกว่า
“นั่น…มันได้ดึกและไม่มีนักผจญภัยคนไหนที่ทำอะไรได้… ชั้นได้ยินว่ามีคนที่มีชื่อเสียงในการปราบก็อบลินในมักกาเรนจากพนักงานสมาคม, และมันจะปลอดภัยกว่าที่จะถามเค้า…”
“ฮ่าาห์…เข้าใจแล้ว และนั่นทำไมคุณได้มาถึงมาโกโตะ-คุง” (แมรี่)
แมรี่ซังพยักหน้าเหมือนกับเข้าใจ
“ยังไงซะงั้น, มาโกโตะ-คุงคือฮีโร่, มันจะใช้ 1,000,000จีบวกค่าเรียกขอ…” (แมรี่)
““1,000,000?!””
ผู้ชายและผมขึ้นเสียงตะโกนในเวลาเดียวกัน
“เอ๋…ชั้นได้ยินว่าเขามีชื่อเสียงในการปราบก็อบลิน, แต่…ฮ-ฮีโร่-ซามะ?”
“อืม, ชั้นเพิ่งได้เป็นฮีโร่น่ะ…” (มาโกโตะ)
“อ-อะไร…ผมได้หยาบคาย…”
“ไม่ ไม่, ที่สำคัญกว่า, ถ้าลูกสาวของนายถูกลักพาตัว, เราต้องรีบ” (มาโกโตะ)
คนมาขอช่วยได้เปลี่ยนเป็นเคารพอย่างกระทันหัน
“แต่พอมาคิดว่าคุณคือฮีโร่-ซามะ เงินแบบนั้น…ไม่มีทางที่ผมจะจ่ายได้”
คนขอ-ซังครวญด้วยหน้าที่เกือบจะร้องไห้
เขามาจนถึงเมืองข้างๆ, แต่กระนั้น, เขาได้เจอกับเรื่องนี้ นั่นต้องมากไปที่จะรับไหว
“แมรี่-ซัง, มันถูกกว่านั้นไม่ได้เหรอ?” (มาโกโตะ)
“หืมม, เมื่อนายกำหนดนักผจญภัยที่มากกว่าระดับเงิน, ราคาการเสนอชื่อได้มีผล นี่มันเพื่อที่คำขอจะไม่ถูกรวมกันอยู่กับนักผจญภัยที่มีทักษะ แล้วก็, มันเพื่อให้เรามอบของและที่อาศัย และอุปกรณ์สำหรับนักผจญภัยระดับสูงได้…” (แมรี่)
“แม่รี่-ซัง~” (มาโกโตะ)
“ชั้นเข้าใจแล้ว, มาโกโตะ-คุง, เฮ้คนขอ-ซัง นายจ่ายเป็นงวดได้” (แมรี่)
เออ๋, คุณยังต้องจ่ายนั่น?
ยังไงซะ, มันเป็นกฎของสมาคม, ดังนั้นมันมองข้ามไม่ได้, หือห์
“โปรดบอกผมว่าลูกสาวคุณถูกพาไปที่ไหน” (มาโกโตะ)
“อ-โอเค…มันเป็นถ้ำตะวันตกของที่นี่และ…”
ผมเข้าใจรายละเอียด, แต่เขาต้องได้วิ่งหนีในท่างทางที่ลนลานจากก็อบลิน, เขาไม่มีความคิดที่ชัดเจนว่าที่ไหน
“ด้วยข้อมูลที่กว้างแบบนี้…” (แมรี่)
สีหน้าของแมรี่-ซังได้มืดลง
หืมม, แต่ผมมีตำแหน่งของถ้ำทั้งหมดในบริเวณนี้ในหัวของผม
“โอจิ-ซัง, เพดานของถ้ามันต่ำมั้ย? มีสองรูเรียงติดกันมั้ย? มีต้นไม้ใหญ่ใกล้ๆมั้ย?” (มาโกโตะ)
“ถ้าชั้นจำไม่ผิด…มีแค่ทางเข้าทางเดียว, และมันเป็นถ้ำเล็กๆ”
“เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
ต้องเป็นที่นั่น
“ม-มาโกโตะ-คุง นายบอกสถานที่ได้ด้วยข้อมูลแค่นั้นเหรอ?” (แมรี่)
“ชั้นรู้ตำแหน่งทั้งหมดในบริเวณนี่ที่ก็อบลินโผล่มา” (มาโกโตะ)
แต่ไม่มีรังก็อบลินเมื่อไม่กี่เดือนที่แล้วในถ้ำนั้น
พวกมันมาจากป่าปีศาจ?
“แมรี่-ซัง, ชั้นไปนะ เธอบอกที่กับลูซี่และซา-ซังได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“เข้าใจแล้ว!” (แมรี่)
ผมเขียนที่อยู่บนแผนที่และมอบมันให้แมรี่-ซัง, และจากนั้นรีบออกไปจากสมาคม
“เฮ้, อัศวินของชั้น, นายจะไปไหน?”
บางคนเรียกผมหลังจกออกมาจากสมาคมทันที
“เจ้าหญิง?” (มาโกโตะ)
ฟูเรีย-ซังเดินมาหาผม
“ลูซี่และซา-ซังอยู่ไหน?” (มาโกโตะ)
“พวกเขาพูดว่าพวกเขาดื่มมากเกินไปแล้วพวกเขาปวดหัว” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังเอียงหัวของเธออย่างน่ารักขณะที่เธอตอบ
“ฮ่าาห์, เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
มันจะเร็วกว่าถ้าพวกเขามาด้วย
“เมื่อคืนนี้สนุก มันเป็นครั้งแรกที่พูดเรื่องความรักกับสาวอายุเท่าๆชั้น” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังอยู่ในอารมณ์ดี
“ขอโทษ, ชั้นได้รีบอยู่ตอนนี้ อยู่ในสมาคมกัยแมรี่-ซังหรือรอชั้นในโรงแรมกับลูซี่และซา-ซังได้โปรด” (มาโกโตะ)
ผมบอกเธอระหว่างวิ่ง, แต่…
“นายพูดอะไรน่ะ? นายเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของชั้น, ใช่มั้ย? ชั้นจะไปกับนาย” (ฟูเรีย)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
เธอพูดอะไรน่ะ?!
“ชั้นจะไปที่ลังก็อบลิน! ชั้นจะไปช่วยคนที่ถูกลักพาตัว, มันเลยอันตราย! แค่รอชั้น!” (มาโกโตะ)
“ผจญภัย? มันเป็นการผจญภัย, ใช่มั้ย?! ชั้นสนใจ!” (ฟูเรีย”
ทำไมเธอได้ตื่นเต้นล่ะ?
ออ่า, งั้น, ชั้นจะปล่อยเธอให้กินฝุ่นด้วยการวิ่ง
“เฮ้, อัศวินของชั้น, นายวิ่งเร็วกว่านี้ไม่ได้เหรอ?” (ฟูเรีย)
…เธอผ่านผมเหมือนกับไม่มีอะไร
ฟูเรีย-ซังวิ่งเร็วกว่าผม?!
ใช่, ผมได้แพ้เธอใจสุสานของประเทศแห่งแสง…
ถ้าเป็นอย่างนี้, ผมรู้สึกว่าเธอจะตามผมไม่ว่าจะเป็นที่ไหน
“อ้าา! โอเค ไปด้วยกันเถอะ” (มาโกโตะ)
“กย๊าห์!” (ฟูเรีย)
ผมจับมือของฟูเรียซังแลกระโดดไปบนทางน้ำ
เวทมนตร์นำ: เดินบนน้ำและมังกรน้ำ
“ว้าห์, นี่เป็นเวทมนตร์ที่น่าสนใจ” (ฟูเรีย)
“พวกเราจะไปเร็ว, ดังนั้นพยายามอย่ากัดลิ้นตัวเองล่ะ” (มาโกโตะ)
พวกเราเร่งความเร็วบนผิวน้ำในทันที
◇◇
พวกเราตามทางของทางน้ำที่นำเรามาสู่แม่น้ำ, และมาถึงใกล้กับป่าที่ยิ่งใหญ่
มีต้นไม้โตอย่างหนาที่นี่, และมันมืดเล็กน้อย
เราจะไปด้วยเท้าจากตรงนี้
“เจ้าหญิง, ใช้ซ่อนได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
“ไม่มีปัญหา ชั้นเป็นผู้หญิงที่ถูกต้องการตัวในประเทศแห่งแสง และได้วิ่งหนีมาตลอดเวลา, รู้มั้ย?” (ฟูเรีย)
นั่นเป็นคำตอบที่พึ่งพาได้
แต่ไม่เหมือนออราเคิลนะ
ฟูเรียซังและผมได้เดินหน้าผ่านป่าอย่างช้าๆ
การคุยของเราพูดในเสียงที่เบา
〈เห้, เราจะสู้กับก็อบลินใช่มั้ย? ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องหลบๆซ่อนๆ, ใช่มั้ย?〉
〈ชั้นเป็นผู้เล่นจำพวกระวังตัว〉 (มาโกโตะ)
〈เข้าใจแล้ว พูดถึงแล้ว, ชั้นได้ยินมาจากนักเวทย์-ซังและนักรบ-ซังเมื่อวาน, แต่…〉 (ฟูเรีย)
สาวได้รวมกันเมื่อวานต้องสนุกสำหรับฟูเรีย-ซัง, เธอไม่หยุดพูด
ไม่มีความรู้สึกถึงความตึงเครียดจากเธอ…
〈สองคนนั้นปรกติแล้วสนิทกันดี, แต่เมื่อมันเป็นเรื่องคุยเกี่ยวกับชายที่พวกเขารัก〉 (ฟูเรีย)
หืม?
〈อ้า, ชั้นไม่ควรพูดนั่น〉 (ฟูเรีย)
ผมจบที่การหันหัวไป
ฟูเรีย-ซังได้ ‘ทิ้ฮิ้’ แล้วแลบลิ้นเธอออกมา
เดี๋ยว
อย่าหยุดการสนทนาไว้แค่นั้นสิ
〈บอกรายละเอียดชั้นมากกว่านี้…〉 (มาโกโตะ)
〈มา มา, หันไป ถ้ำได้อยู่ในสายตาแล้วตอนนี้〉 (ฟูเรีย)
สาวคนนี้…
มันกวนใจผมแล้วตอนนี้!
ผมใส่โล่งจิตไป《เต็ม》และไปข้างหน้า
ผมซ่อนในเงาของต้นไม้หน้าถ้ำ, และเฝ้าดู
〈กอบลิน 5 ตัวได้คอยดูข้างหน้าถ้ำ, หือห์〉 (มาโกโตะ)
〈ถ้าว่ากำจัดมันทันที่ล่ะ?〉 (ฟูเรีย)
เธอพูดเหมือนมันง่ายๆ
〈รังนั้นอันตราย〉 (มาโกโตะ)
〈จริงเหรอ?〉 (ฟูเรีย)
ผมได้รับประสบการณ์นั้นหลายครั้งเมื่อผมลุยเดี่ยว
ผมคิดว่ากำจัดก็อบลินทั้งหมดในรังทีเดียวจะมีประสิทธิภาพ, แต่เมื่อผมเคลื่อนไหวอย่างไม่ระวัง, ผมจบที่การถูกโจมตีสวนโดยกลุ่มของพวกมัน
มันแม้แต่มีโอกาศที่จะมีก็อบลินคลาสสูงกว่าข้างในรัง
และด้งนั้น, ผมเรียนรู้ว่าการเป็นนักฆ่าแบบหลอกๆในป่าปีศาจที่มีหมอกหนาเป็นการเล่นที่ปลอดภัยที่สุด
〈แต่มันจะต่างออกไปถ้าเรามีอำนาจทำลายล้างระยะไกลของลูซี่ หรือพลังกายภาพที่ท้วมท้นของซา-ซังนะ〉 (มาโกโตะ)
ผมไม่มีทั้งสองอย่าง
ผมไม่มีทางเลือกนอกจากกำจัดมันทีละตัว
แต่ผมไม่รู้ว่าบาเรียของลูกสาวจะอยู่นานแต่ไหน
ถ้ามันเป็นไปได้, ผมไม่อยากใช้เวลา
หืมม, ทำอะไรดี
ผมมาที่นี่ด้วยตัวเองเนื่องจากการไหลของเหตุการณ์, แต่บางทีผมควรจะเจอกับลูซี่และซา-ซัง
เดี๋ยว…
〈เจ้าหญิง, เธอเป็นผู้เชี่ยวชาญในเวทมนตร์คำสาป, ใช่มั้ย?〉 (มาโกโตะ)
〈ใช่, มันมีอะไร…?〉 (ฟูเรีย)
ผมมีความคิดดีๆ
◇◇
“…นี่คือการผจญภัย?” (ฟูเรีย)
“ใช่ ชั้นจะไม่อนุญาตให้เธอพูดเป็นอย่างอื่น” (มาโกโตะ)
มีหมอกหน้ารอบๆบริเวณทั้งหมด
เวทมนตร์ความมืด: คำสาปหลับ
“นั่นเป็นเวทมนตร์ที่ค่อนข้างมีประโยชน์นะ” (มาโกโตะ)
ผมใช้เวทมนตร์น้ำเพื้อสร้างหมอก, แล้วผสมเวทมนตร์คำสาปเข้าไป
ขอบคุณเวทมนตร์คำสาปหลับ, ก็อบลินทั้งหมดที่คอยดูอยู่ได้หลับไป
“จู่ๆมันจะไม่ตื่นขึ้นนะ?” (มาโกโตะ)
“พวกมันน่าจะหลับไปทั้งวันน่ะ” (ฟูเรีย)
เจ้าหญิงฟูเรียพูดอย่างเมินเฉย
…นี่สามารถมีประโยชน์
“งั้น, ชั้นจะไปหาสาวที่ถูกจับตัวไปข้างในถ้ำ, ดังนั้นเจ้าหญิง, เธอซ่อนที่ไหนซักที่” (มาโกโตะ)
“นั่นน่าเบื่อ” (ฟูเรีย)
ดูเหมือนฟูเรีย-ซังไม่ชอบที่ผมใช้วิธีที่สร้างสรรค์
ผมเป็นนักเวทย์ฝึกหัด, รู้มั้ย?
ผมจะแพ้ในการต่อสู้ทางกายภาพกับก็อบลินหลายตัว
ผมใช้ [ตรวจจับ] เผื่อไว้ขณะที่เข้าไปในถ้ำ
หมอกคำสาปหลับดูเหมือนว่าจะใช้งานได้ในถ้ำด้วย
ผมเดินหน้าอย่างระวังด้วยซ่อนเพื่อที่จะไม่ให้ก็อบลินที่หลับอยู่ตื่น
มีก็อบลินประมาณ 10 ตัวหลับอยู่ข้างในถ้ำ
(มันน้อยกว่าที่ชั้นคิด) (มาโกโตะ)
และ…
(นั่น) (มาโกโตะ)
ลึกข้างในถ้ำ, ข้างในกรงขัง, มีสาวล้มอยู่บนพื้น
สาวได้ถูกปรกคุมได้บาเรียทรงไข่ที่ส่องแสงสลัวๆ
ดูเหมือนพวกมันแบกเธอมาที่นี่พร้อมกับบาเรียและทั้งหมด
ผมเข้าหาเธอและตรวจสภาพเธอ
หน้าของเธอเละไปด้วยน้ำตา, แต่มันดูเหมือนมันไม่มีแผลภายนอก
ผมเคาะบาเรีย
สาวไม่ตื่น
(เวร…คำสาปของฟูเรีย-ซังก็มีผลกับเธอด้วย) (มาโกโตะ)
เพราะบาเรีย, ผมหิ้วเธอไปไม่ได้คนเดียว
ผมไม่มีเวทมนตร์ทำลายบาเรีย
ผมพยายามจะตัดบาเรียด้วยมีดของเทพธิดาเผื่อไว้
มีดได้ผ่านเหมือนมันตัดเนย
(เฮ้ย เฮ้ย, นี่มันน่าประทับใจ) (มาโกโตะ)
มีดของโนอาห์-ซามะตัดบาเรียได้ด้วย
(แน่นอน บาเรียราคาถูกแบบนั้นเหมือนกับกระดาษ ทั้งหมดเพราะมันมีความคมเหมือนเทพเจ้า) (โนอาห์)
ขออภัย
อาวุธโกงที่ได้มาอย่างเร็วนั้นพึ่งพาได้จริงๆ
ผมตัดบาเรียและแบกสาวออกมา
ผมตบแก้มของสาวเบาๆเพื่อให้มันไม่มีเสียง
“เธอโอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)
“…เออะ, ชั้นได้หลับไปและ…อ้า, น-นายเป็นใคร?”
“ชั้นเป็นนักผจญภัยที่พ่อเธอขอให้ทำภารกิจช่วยเหลือ” (มาโกโตะ)
ผมยืนยันชื่อของสาวและทำให้มั่นใจว่าเธอถูกคน
โอเค, ภารกิจสำเร็จแล้ว
ผมดีใจที่เราสามารถช่วยเธอเมื่อบาเรียยังใช้การอยู่
มันจะเป็นเรื่องน่าเศร้าสำหรับเธอถ้าก็อบลินได้โจมตีเธอ…
แต่ผมแข็งตัวกับคำพูดต่อไปของสาว
“อ-อืม…ก็อบลินที่นี่ไม่ใช่พวกมันทั้งหมด ราชาก็อบลินได้เอาลูกน้องบางตัวไปและไปจากที่นี่
ทันทีที่ผมได้ยินนั้น
การเตือนของ [ตรวจจับ] ดัง
ระดับความอันตรายไม่สูงขนาดนั้น
ปัญหาคือจำนวนและสถานที่
ก็อบลินจำนวนมากได้รวมกันข้างนอกถ้ำ
(เหี้ย! ฟูเรียซังยังอยู่ข้างนอก) (มาโกโต)
ผมสามารถรู้สึกถึงการมีอยู่ของมอนสเตอร์หลายสิบตัว
นี่มันแย่ ฟูเรีย-ซังไม่มีอาวุธ
(เหี้ยเอ๊ย!) (มาโกโตะ)
ผมดึงมือของสาวแล้วรีบออกไปข้างนอกถ้ำ
ออราเคิลอาจจะมีสถานะที่แข็งแกร่ง, แต่ถ้าเธอเหมือนโซเฟีย-ซัง, เธออาจจะไม่ช่ำชองในการต่อสู้
มันมีโอกาสที่พวกมันแม้แต่จะจับเธอในความตกใจ
ได้โปรดให้ทันเวลาด้วย
ที่ผมเห็นข้างนอก…คือฝูงก็อบลินที่น้ำโดยราชาก็อบลิน
…นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นราชาใกล้ๆ
มันใหญ่กว่าก็อบลินปรกติหลายเท่า
ไม่ใช่แค่ตัวมันใหญ่, แต่ความฉลาดของมันสูงด้วย
เหมือนกับจะรับรองสิ่งนี้, มันได้ใส่เกราะเต็มตัวที่มันต้องขโมยมาจากนักผจญภัย, และมันถืออาวุธในสองมือ
ฝูงของก็อบลินนั้นใหญ่, มันถึงแม้แต่กำหนดภัยพิบัติ
มอนสเตอร์ที่อันตรายได้ล้อมฟูเรีย-ซังและ…
“สัตว์ที่สกปรก กล้าดียังไงมาแตะชั้น” (ฟูเรีย)
ตาของฟูเรีย-ซังได้ส่องสว่างสีทอง, และก็อบลินได้อยู่บนเข่าของมัน
ราชาก็อบลินได้ถูกเหยียบหัวโดยฟูเรีย-ซัง
(เอออ๋…) (มาโกโตะ)
มันเป็นจำนวนของมอนสเตอร์ที่อันตรายที่จะสู้ปรกตินะ
“เฮ้ยย, เจ้าหญิง นี่…อะไร?” (มาโกโตะ)
“แค่ดูก็บอกไม่ได้เหรอ?” (ฟูเรีย)
“เธอเสน่ห์ใส่มันหมดเลยเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ฟุฟุ, นั่นใช่แล้ว” (ฟูเรีย)
จริงอ่ะ?!
นั่นน่าประทับใจ, ออราเคิลแห่งความมืด
“ช่างน่ารัก…เจ้าหญิง-ซามะ”
สาวที่ถูกจับมีลูกตาดำเป็นรูปหัวใจ
เธอสามารถเสน่ห์ใส่ผู้หญิงและมอนสเตอร์ได้โดยไม่มีข้อจำกัด…?
“มาโกโตะ, นายโอเคมั้ย?!”
“ทากัตซูกิ-คุง, ฝูงของก็อบลิน…เอ๋?
ลูซี่และซา-ซังได้วิ่งมาที่เราอยู่
ลูซี่จัดการกับทั้งรังด้วยเวทมนตร์ของเธอ
และซา-ซังได้ให้สาวขี่หลังไป
สาวต้องได้ใจเย็นแล้วรู้สึกปลอดภัยแล้วตอนนี้, เธอได้กลับไปนอน
ผมรู้สึกว่าสิ่งต่างๆได้ถูกทำสำเร็จด้วยสมาชิกปาร์ตี้ผู้หญิงของผม?
บนทางกลับของเรา
“เฮ้, เจ้าหญิง, เธอสอนเวทมนตร์เสน่ชั้นได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
เวทมนตร์เทคนิคลับที่ควบคุมก็อบลินก่อนหน้า
ผมอยากเรียนรู้นั่น
ผมได้ถูกมอบสกิลของขวัญสำหรับการเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของออราเคิลแห่งความมืด
แต่การตอบสนองของฟูเรีย-ซังไม่ได้ไปด้านดีเลย
“อัศวินของชั้น…นายจะใช้เวทมนตร์เสน่ห์เพื่อหาผู้หญิงเหรอ?” (ฟูเรีย)
“ชั้นจะไม่!” (มาโกโตะ)
ผมคัดค้าน, แต่มันเป็นเวทมนตร์ที่ใช้ไปทางนั้นได้ด้วย
“มาโกโตะ?” “ทากัตซูกิ-คุง?”
ลูซี่และซา-ซังได้ส่งสายตาสงสัยสู่ผมในเวลาเดียวกัน
ไม่ ไม่, ผมจะไม่ทำอย่างนั้น
“มันจะดีกว่าถ้ามีไพ่มากที่สุดเท่าที่มีได้เมื่อสู้กับมอนสเตอร์, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
“ยังไงซะ, มันโอเคคกับชั้น” (ฟูเรีย)
ได้ และระหว่างที่เราทำมัน, ผมจะให้เธอสอนเวทมนตร์ความมืดผม
เมื่อเรากลับไปที่สมาคม, คนขอได้ขอบคุณผมดั่งผมเป็นพระเจ้า
…ยังไงซะ, แต่ฟูเรีย-ซังคือคนที่ทำงานส่วนใหญ่นะ
◇◇
หลังจากนั้น, ผมให้ฟูเรีย-ซัง สอนเวทมนตร์เสน่ห์ผม
ผมได้อยู่กับเวทมนตร์น้ำอย่างเดียวจนถึงตอนนี้, ดังนั้นผมจะเรียนเวทมนตร์ใหม่ตอนนี้
มันสนุก, แต่มันค่อนข้างยาก
ผลของมันค่อนข้างอ่อนแอ, และแค่เพื่อลองมัน, ผมใช้มันกับซา-ซังและลูซี่, แต่
“นายทำอะไรเหรอเมื่อกี้?” “ชั้นไม่รู้สึกอะไรเลย…”
ประสิทธิผลเป็นศูนย์
ดูเหมือนมันจะต้องซักพักก่อนที่จะมีผลกับคน
(สปิริต-ซัง, สปิริต-ซัง) (มาโกโตะ)
ผมพยายามใช้มันกับสปิริตน้ำ, และมันไม่ได้ตอบสนองดี
อันไดน์ไม่ได้โผล่มาซักนิดตั้งแต่ไฮแลนด์
มันดูเหมือนจะไดผลเล็กน้อยกับสัตว์, สุนัขและแมวของละแวกบ้านได้รวมกันรอบผม
มันน่ารักนะ, แต่…ผมจะใช้มันในการต่อสู้ได้มั้ยเนี่ย?
ผมได้ยิงกระสุนด้านอีกแล้วเหรอ?
ฟูเรียซังบอกว่าเธออยากเล่นผจญภัย, ดังนั้นพวกเราเลยไปล่ามอนสเตอร์ที่ใกล้ๆกับลูซี่และซาซัง
มอนสเตอร์ได้เพิ่มจำนวนหลังๆ, ดังนั้นงานเล็กๆนี้ก็ยังเป็นงานของนักผจญภัย
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือฟูเรีย-ซังดูเหมือนจะมีความสนุก
และในแบบนี้, หลายวันผ่านไป
ฟูจิ-ยังเห็นได้ชัดว่ายุ่งจริงๆ ที่เตรียมตัวประชุมผู้สืบทอดของลอร์ดศักดินา, ดังนั้นผมเลยไม่ได้เจอเขา
(…มันค่อนข้างเสียงดังนะวันนี้) (มาโกโตะ)
เมื่อผมตื่นขึ้น, มีผู้คนมากมายรวมตัวกันที่ทางเข้าของสมาคมนักผจญภัย
“เฮ้ย, ดู” “สวย…” “นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นเธอจากใกล้ๆ…” “เจ้าหญิงน้ำแข็งแกะสลัก” “เธอทำอะไรในชนบท?”
(หืมม, ชั้นเห็นไม่ชัดกับกลุ่มของคนแบบนี้) (มาโกโตะ)
ผมเข้าหากลุ่มของคนด้วยเก้าเท้าที่ไม่มั่นคง
“ฮีโร่-โดโนะ!”
เสียงที่ผมคุ้นเคย
ตาแก่? ไม่ใช่นั่นตาแก่อัศวินผู้คุ้มกันเหรอ?
เอ๋? นั่นหมายความว่า…
“ฮีโร่มาโกโตะ”
คนที่ยืนอยู่ที่นั้นคือเจ้าหญิงโซเฟียพร้อมรอยยิ้มที่บาง
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอนได้ทั้ง facebook และ discord