ตอนที่ 12 เขตเมืองร้าง
ท่ามกลางบรรยากาศหนักหน่วงหนักแน่นมากไปด้วยอารมณ์เสียงโทรศัพท์ไม่พึ่งประสงค์ก็ดังลั่นดึงสติกลับมา
เจ้าหัวหน้าผมแดงขมวดคิ้ว
“…” ก่อนกดรับโทรศัพท์
“ทำไมถึงได้มาสาย?”
“…” สีหน้าผู้ไม่เคยเกรงกลัวสิ่งใดดูระมัดระวังมากถึงมากที่สุดเมื่อพูดคุยกับปลายสาย
เหล่าลูกน้องที่รู้งานเลือกนิ่งเงียบเฝ้าติดตามสถานการณ์
“ฉันถามว่าทำไมถึงมาสาย?”
“…คือผมมีเรื่องราวบางอย่างต้องจัดการครับ”
“เรื่องราวที่ต้องจัดการ?”
“ครับ”
“…” เสียงลมหายใจเริ่มดังมากขึ้น
บ่งบอกอารมณ์คู่สนทนา
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าแกกำลังต้องการจัดการเรื่องราวห่าเหวอะไรแต่ช่วยให้ความสำคัญกับเวลาของฉันด้วย”
“อย่าได้ทำให้ฉันรอ—”
ก่อนอีกฝ่ายจะเปิดปากด่ามากมายไปกว่านี้เจ้าหัวแดงตัดสินใจครั้งใหญ่
ตัดสินใจบอกกล่าวบางสิ่งอย่างออกไป
“เดี๋ยวก่อนพี่ใหญ่!”
“…เถียงฉัน?”
“นี่แกกล้าเถียงฉันเหรอ?!”
“มะ ไม่ครับ ไม่ใช่”
“คือเรื่องมันเป็นแบบนี้ครับ”
หัวหน้าผมแดงกล่าวหมดทุกสิ่งอย่างเล่าให้ฟังตั้งแต่ลูกน้องของตนไปพบเจอหน้าสาวงามก่อนพยายามชักชวนให้มาเล่นสนุกด้วยจนกระทั่งถูกเล่นงานกลับไปไม่เป็นท่า
ตอนแรกพี่ใหญ่ดูติดรำคาญไม่น้อยกับเรื่องเล่าไร้ราคาจากอีกฝ่ายจนกระทั่งเขาส่งรูปบางส่วนให้
เป็นเพียงรูปแอบถ่ายทั้งยังมีรายละเอียดเล็กน้อยเท่านั้น
“ผู้หญิง?”
รูปที่ส่งให้เป็นรูปถ่ายจากด้านหลังมองไม่เห็นใบหน้าแต่กับมองเห็นสัดส่วนยอดเยี่ยมชวนให้น้ำลายไหลแทน
ซึ่งครั้งนี้เหมือนจะได้ผล
“…รูปร่างค่อนข้าง”
“ครับ แถมยังเป็นสาวงามอีกด้วย”
“สวยขนาดไหน?”
“เทียบเท่าดาราแนวหน้าได้เลย”
“…จริงเหรอ?”
“ครับ” หัวหน้าผมแดงยิ้มแสยะ
เพื่อปิดเกมให้จบสมบูรณ์แบบมันส่งรูปอีกใบไปให้ครั้งนี้เป็นรูปตัวเต็มของไอรีนไม่มีปกปิดใบหน้า
เปิดเผยให้เห็นหมดสิ้น
“…” เหยื่อถูกงับเรียบร้อย
“ดีงั้นฉันจะให้โอกาสนายอีกครั้ง”
“จับเธอมา”
“ในเมื่อเธอกล้าลงมือกับคนของเรา”
“ฉันจะสั่งสอนด้วยตัวของฉันเอง”
“สั่งสอนให้หล่อนรู้ว่าการเข้ามายุ่งวุ่นวายกับคนของฉันมันจะมีจุดจบแบบไหนรอคอยอยู่” ต่อให้ไม่เห็นหน้าหัวหน้าผมแดงก็รู้ว่าอีกฝ่ายทำหน้าตาแบบไหน
ช่างเป็นคนน่ารังเกียจเสมอต้นเสมอปลายจริง
…‘ทีตอนแรกทำมาเป็นไม่สนใจ’
“…” หัวหน้าผมแดงเผยรอยยิ้มเย้ยหยัน
ก่อนกล่าวน้ำเสียงมั่นใจตอบกลับไป
“ผมจะพาตัวเธอไปหาพี่ใหญ่แน่นอน”
“ฉันจะรอ”
“…ครับ”
หลังจากวางสายเสร็จมันเหลือบหันไปมองเหล่าลูกน้องน่ารักทั้งหลายจ้องมองสายตาเสียดายทั้งยังข้องใจเป็นที่สุด
หัวหน้าผมแดงคงยิ้มถาม
“มองหน้าฉันทำไม?”
“น่าเสียดายมาก…”
“เราน่าจะเก็บเอาไว้กินเอง”
“พี่ก็รู้ว่าพี่ใหญ่เป็นคนแบบไหน”
เกิดปล่อยให้ถึงมือเมื่อไหร่รับรองว่ากัดกินไม่เหลือให้แม้แต่กระดูกไม่ต้องพูดถึงส่วนแบ่งแค่เปรยตามองยังทำไม่ได้ด้วยซ้ำ
กล่าวสำหรับพวกมันในตอนนี้ย่อมเกิดความรู้สึกนึกเสียดายมากถึงมากที่สุด
เสียดายที่หญิงสาวมากไปด้วยคุณภาพอย่างไอรีนต้องมาถูกช่วงชิงไปต่อหน้าต่อตาทั้งไม่อาจทำอะไรได้อีก
สีหน้าพวกมันตอนนี้เลยอดสูเป็นที่สุด
“ใช่ เกิดพี่แดงยกโอกาสครั้งนี้ให้กับพี่ใหญ่”
“รับรองได้เลยว่าไม่มีทางหลงเหลือมาถึงพวกเราแน่นอน”
“เพราะฉะนั้นคิดใหม่เถอะครับ”
“…พี่แดงทบทวนใหม่เถอะ”
“แกนี่มันไม่มีหัวคิดเอาเสียเลยนะ” แทนที่จะทบทวนใหม่หรือทำตามใจที่อีกฝ่ายต้องการ
มันเลือกหัวเราะออกมาแทน
“…” ทำเอาเหล่าลูกน้องงุนงงไปหมด
“ลองคิดในมุมกลับบ้างสิวะ”
“ถ้าเกิดเรามอบเธอให้กับพี่ใหญ่”
“คิดว่าพี่ใหญ่จะทำยังไง?”
“ก็คงเก็บเอาไว้เล่นสนุกคนเดียวน่ะสิ” ด้วยนิสัยสันดานอีกฝ่ายไม่มีทางที่ผลลัพธ์อื่นจะเกิดขึ้นแน่นอน
ไม่ใช่เพียงคนสองคนครุ่นคิด
“…” แต่ทุกคนล้วนคิดไปในทิศทางเดียวกัน
หัวหน้าผมแดงที่ได้ยินถึงกับส่ายหน้าผิดหวัง
“ไอ้โง่ถ้าเป็นเมื่อก่อนอาจจะใช่แต่ตอนนี้มันต่างออกไป”
“…หรือ”
“หรือจะเป็นนายน้อย?”
“ใช่”
“…” สิ้นเสียงบอกกล่าวหัวสมองทุกคนคล้ายมีประกายแสงไหลผ่านอาบไปทั่วทั้งร่างกาย
เหมือนพวกมันจะพอคาดเดาได้
“เหมือนพวกแกจะคิดออกแล้ว”
“ขอเพียงฉันบอกมอบให้นายน้อย”
“นายน้อยย่อมต้องมอบรางวัลให้กับพวกเรา”
“แต่แบบนี้พี่ใหญ่จะไม่โกรธเหรอ?”
โกรธแน่นอนทั้งยังต้องโกรธมากถึงมากที่สุด
ด้วยสันดานดิบเป็นคนหื่นกระหายนิยมชมชอบกินนำหน้าคนอื่นตลอดไหนจะยอมกินของเหลือจากคนอื่น
…‘แต่ใช่ว่าจะไม่มีวิธีรับมือ’
“…”
“เราจะแบ่งรางวัลความดีความชอบให้พี่ใหญ่”
“ด้วยการให้พี่ใหญ่เป็นคนนำเธอไปให้กับนายน้อย”
“แบบนี้พวกเรา—”
“ไอ้โง่อย่าโลภให้มันมากนัก”
“กินแต่พอดีอย่าได้โลภเกินกำลังหากพวกแกเกิดโลภมากเกินกำลังขึ้นมาเมื่อไหร่จากที่ควรได้รับรางวัล”
“อาจตายโดยไม่รู้ตัวก็ได้”
คำพูดของหัวหน้าผมแดงคล้ายฝ่ามือฟาดเข้าที่แก้มฟาดเข้ามาอย่างรุนแรงปลุกเตือนสติทุกคนให้กลับมา
“…” พวกมันกลับมาครุ่นคิดอีกครั้ง
หากชั่งน้ำหนักให้ดีระหว่างหญิงสาวคนหนึ่งกับรางวัลที่รับกลับมาย่อมไม่ต้องครุ่นคิดให้เสียเวลาเลยแม้แต่นิดเดียว
เหล่าลูกน้องตื่นเต้นทันที
“เยี่ยม!”
“พี่แดงฉลาดมาก”
“สมแล้วที่เป็นพี่แดง”
“แต่ก่อนเราจะไปถึงขั้นตอนนั้นได้”
“ก็ต้องจับหล่อนให้ได้ก่อน” ใช่ต้องจับให้ได้เสียก่อน
กล่าวให้ถูกต้องครบถ้วนกระบวบความก็คือฝันหวานทั้งหมดล้วนขึ้นอยู่กับผลลัพธ์ครั้งนี้หากทำสำเร็จก็ดีไป
แต่ถ้าล้มเหลวขึ้นมาเมื่อไหร่
รับรองได้เลยว่าหายนะ
…‘เพราะฉะนั้นห้ามล้มเหลวเด็ดขาด’
“…”
บรรยากาศผิดกันอย่างสิ้นเชิงระหว่างรถของพวกมันกับรถของไอรีนหล่อนยังคงมาดมั่นแน่นิ่ง
ทำทุกสิ่งอย่างด้วยความใจเย็นไม่มีตื่นตระหนกตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย
ไอรีนเหลือบมองทราเวียร์พร้อมกล่าวถาม
“ถ้าเป็นสถานที่ลับตาคนได้ใช่ไหมคะ?”
“ขอแค่ไม่ให้เด่นจนเกินไป”
“ทุกอย่างล้วนได้หมดแหละ”
“…” ทราเวียร์ตอบกลับไปโดยไม่ครุ่นคิดอะไรให้มากความเมื่อได้รับคำตอบจากชายหนุ่มสวมแว่น
ทิศทางรถจากเดิมก็แปรเปลี่ยนไปในทันที
“พี่แดงพวกมันเปลี่ยนทิศทางแล้ว”
“เหมือนจะออกจากถนนใหญ่ไปนะ”
“แถวนี้เป็นย่านอุตสาหกรรม?”
“นอกจากเขตอุตสาหกรรมยังมีเขตเมืองรัางติดมาด้วย”
ซึ่งสถานการณ์ตรงหน้าเข้าขั้นสวรรค์มาโปรด
ไม่รู้ว่าเป็นอีกฝ่ายต้องการล่อเปิดโอกาสให้พวกเขาตามไปหรือเป็นเพียงเหตุบังเอิญเกิดขึ้นถูกที่ถูกเวลา
แต่เมื่อมาอยู่ตรงหน้าพวกมันย่อมคว้าหมดไม่มีปล่อยผ่าน
“…ตามเธอไป”
“…”
“ล่อไปที่เขตเมืองร้างซะ”
“เราจะจัดการทุกอย่างที่นั่น”
จากที่เคยขับตามหลังตอนนี้พวกมันเลือกขับนำหน้าออกไปนำขบวนหวังพาหล่อนไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง
สถานที่เหมาะสำหรับเล่นงานเล่นการโดยเฉพาะแน่นอนว่าหญิงสาวไม่ทำให้พวกมันผิดหวังเลยแม้แต่น้อย
นอกจากไม่มีปากเสียงยังขับรถตามมาไม่ขาดสายไม่มีปล่อยผ่านหรือว่าปล่อยให้พวกมันปวดหัวปวดสมอง
เรียกได้ว่าให้ความร่วมมือเต็มเปี่ยม
จนกระทั่งมาถึงจุดหมายปลายทางรถทั้งหมดหยุดลงไม่มีขยับเคลื่อนไหวไปมากกว่านี้
นั่นเท่ากับว่าหลายสิ่งอย่างที่ประคับประคองร่วมทางกันมาตั้งแต่ทีแรกมันกำลังจะปะทุระเบิดอีกครั้ง
ไอรีนนั่งนิ่งคล้ายต้องการพูดอะไรบางสิ่งอย่าง
“…คือ—”
“ไปเถอะ”
“…” แววตาหล่อนสั่นสะท้าน
เอาเข้าจริงเธอคิดว่าทราเวียร์อาจห้ามปรามไม่ต้องการให้เรื่องราวมันใหญ่ไหนจะคิดว่าเขาจะปล่อยผ่าน
ปล่อยให้หล่อนจัดการง่ายดายขนาดนี้
“คุณแน่ใจนะ…”
“อือ”
“ไปอาละวาดให้เต็มที่”
คำสั่งถูกส่งมอบให้ต่อจากนี้จะไม่มีคำว่าเกรงอกเกรงใจอีกต่อไปมีแต่เล่นงานถึงตายเท่านั้น
เป็นคำตอบ
“ค่ะ!” หล่อนเผยรอยยิ้มงดงาม
รีบเปิดประตูออกจากรถไปทันทีทิ้งให้ชายหนุ่มสวมแว่นสวมถุงดำซ้อนทับอีกทีนั่งถอนหายใจเหนื่อยหน่าย
…‘หวังว่าจะออมมือนะ’
“…”