119 เที่ยวชมเมืองราเฟน
—————————————————————
【–มุมมอง เอเกอร์–】
「อออุ……หนูต้องอ่านนี่อีกแล้วเหรอ」
มีกองของกระดาษกองกันอยู่บนโต๊ะ ตรงหน้าซีเลียที่เหนื่อย ไม่ต้องพูดเลยว่า ผู้ส่งนั้นคือคลอเดีย
「แลกเปลี่ยนปรกติมันประมาน 10 ฉบับ ถ้าส่งมาเยอะขนาดนี้ บางอย่างอาจจะเปลี่ยนไป」
「หนูอยากให้พ่ออ่านมันเองอ่ะ……」
ปรกติแล้ว ซีเลียจะไม่บ่น และฟังผมอย่างศรัทธา แต่เธอซ่อนความไม่พอใจของเธอไม่ได้ ผมไม่อยากจะอ่านจดหมาย ที่มีประโยคที่ไม่จำเป็นมากมายด้วยเหมือนกัน นอกจากนี้ ผมแค่โยนมันทิ้งไปก็ไม่ได้ด้วย ถ้ามันมีประเด็นที่สำคัญๆ ผสมอยู่ในการชมและการสรรเสริญที่ไร้ค่า
「จดหมาย? มีเยอะจัง」
มีแค่ซีเลียและเลอาห์อยู่ข้างผม นนน่าและเมลก็มาด้วย แต่พวกเธอไม่อยากอ่านจดหมาย จากผู้หญิงคนนั้น ดังนั้นพวกเธอไปด้วยกัน และไปข้างนอกเพื่อที่จะหาบางอย่างทาน
「หนูไม่เข้าใจ เพราะหนูอ่านไม่ออก」
ผมจะต้องสอนวิธีอ่านกับเลอาห์ด้วย
「อะเฮ่ม…….ถ้าอย่างนั้น หนูจะสรุปมัน」
ซีเลียอ่านจดหมาย และเขียน ระหว่างที่เหงื่อไหลอย่างแปลกประหลาด เนื้อหาคือตามนี้:
「สวัสดีปีไหม่」
「หนูได้ยินมาว่าพี่จะไปที่เมืองหลวงโกลโดเนีย ฤดูใบไม้ผลินี้ หนูจะจัดกำหนดการให้ตรงกันและไปด้วย」
「ครั้งนี้มันจะไม่ใช่เรื่องงานสาธารณะ ดังนั้นหนูจะไปไหนก็ได้ หนูอยากจะไปเยี่ยมชมดินแดนพี่ด้วยเหมือนกัน」
「หนูได้ของขวัญที่น่าสนใจมา ดังนั้นรอมันได้เลยนะ」
「หัวใจหนูเหมือนจะถูกฉีก เมือนหนูคิดว่าจะได้เจอพี่ หนูจะพาคลาร่าไปด้วย มาเอากันเหมือนคนบ้าไปเลยนะ」
「ในเวลาที่หนูไม่สามารถไปเจอพี่ได้ ร่างกายหนูลามกขึ้นกว่าเดิม ได้โปรดอย่าโกรธนะ
」
—————————————————————
「ฟุมุ มันดูเหมือนมันมีเนื้อหาพอตัวอยู่ในจดหมายนี้ครั้งนี้」
สำหรับผม ผมจะพอแล้วกับการอ่านจดหมายไปครึ่งหนึ่ง และแม้แต่อดอล์ฟ ที่ตอบได้อย่างละเอียด จะจบหลังจากสองฉบับ ผมมอบบางอย่างให้ซีเลีย ที่ล้มไปกับโต๊ะ บางอย่างนั้นคือน้ำผลไม้ และขนมหวาน เพื่อชุบชีวิตเธอ
「ผู้หญิงหมูคนนั้นจริงๆเลยนะ…… เธอแม้แต่เขียนมาในจดหมายของเธอ ว่าเธอน่ะยิ่งอ้วนเอาอ้วนเอา」
อย่าเรียกเธอว่าหมูเลย เธอเป็นผู้มีคุณกับเรา ที่ให้ 5000 ทองกับผมอย่างง่ายๆ ถ้าไม่มีนั่นอยู่ การพัฒนาดินแดนของผมจะช้าลงไปอย่างมาก จนร้านที่ขายขนมที่เธอชอบ อาจจะไม่มายู่รอบๆด้วย
「มันดูเหมือนเธอจะมาในครั้งนี้ เธอทำอะไรที่ไม่จำเป็นแน่ๆ…….」
「ถ้ามันเยอะไป พ่อจะบอกเธอ พ่อไม่ได้สนใจเธอมากในสองปี มันช่วยไม่ได้ที่เธอกำลังใจสูง…….เธอพูดว่าเธอเอาของขวัญมาด้วย」
「เธอคลั่งที่จะได้โอบกอดพ่อเลย」
「พ่อเดาว่าอย่างนั้น」
ผมก็รอคอยที่จะได้โอบกอดคลาร่าที่โตแล้วด้วย และแม้ว่าคลอเดียทำให้ผมเหนื่อยด้วยเหมือนกัน ผมรู้สึกค่อนข้างที่จะเริ่มชอบเธอ เมื่อผมโอบกอดร่างกายที่ลามกนั่น เธอไม่มีกล้าม และนุ่ม และผมชอบที่ผมเสพสมกับเธอแรงแค่ไหนก็ได้ ผมก็ไม่ได้ไม่ชอบความรู้สึกเหนือกว่า เมื่อเธอโหยหาผมด้วย
「เธอขนไม่เยอะด้วย」
「เราไม่มีเงินมากด้วย ดังนั้นมันจะสมบูรณ์แบบถ้าเธอพ่นเงินออกมาเมื่อพ่อแทงเอ็นเข้าไปในเธอ」
แต่สาวๆที่อยู่ในคฤหาสน์นี้ เกลียดเธอเหมือนงูเกลียดแมงป่อง มันจะดี ถ้าของขวัญที่เธอมอบให้ ไม่ใช่ะไรทีแปลก ที่จะไปทำให้สาวๆขัดใจอีกครั้ง
「ด้วยนั่นที่พูด มันจะเป็นฤดูใบไม้ผลิ เมื่อเรากลับไปที่เมืองหลวง ดังนั้นมันยังอีกนาน ระหว่างเวลานั้น พ่อจะต้องไปเตรียมหัวใจของนนน่ากับคนอื่นๆ」
ผมพูดอย่างนั้นและยืนขึ้นจากโซฟา
「อ้าวว……แม้ว่าหนูยังไม่ได้แม้แต่จะเริ่มเลย」
ไม่สามารถจะร่วมการสนทนาได้ เลอาห์จะเปิดข้างหน้ากางเกงของผม และคืบคลานลิ้นของเธอทั้งแก่นกายของผม มันน่าเสียดาย แต่ผมต้องไปดูรอบเมืองวันี้ ถ้าผมอู้มากไป อดอล์ฟจะไม่เงียบ ผมต้องให้เธอได้ความรักให้มากมาย เมื่อผมกลับมา
「หนูจะไปกับพ่อ」
「ไม่ พ่อจะสบายด้วยตัวเอง ซีเลียควรจะสบายๆและพักร่างกาย」
ซีเลียพยายามมากไป ดังนั้นมันโอเคที่เธอจะไปขี้เกียจรอบๆบ้านบางเวลา
「……พ่อจะไม่ไปรับสาวๆมาอีก ใช่มั้ย?」
「ลูกคิดว่าพ่อไปโอบกอดผู้หญิง ทุกครั้งที่พ่อออกไปเหรอ」
「ใช่」
ตอบทันที
「เหตุผลไม่ใช่เพื่อสาวๆครั้งนี้ พ่อจะไปรอบเมือง และไปดูที่นั่นที่นี่」
ซีเลียทำหน้าไม่พอใจ แต่เข้าใจว่าเธอไปด้วยกันกับผมไม่ได้ เธอพิงหลังไปที่โซฟา และปิดตาของเธอ อย่างที่ผมคิด เธอเหนื่อยจากการย่อยเนื่อหาของจดหมายเหล่านั้นก่อนหน้า
「ซีเลียซัง มันจะโอเค หนูจับไข่เค้าเมื่อกี้ และเพราะมันเบาเมื่อเค้าปล่อยแล้ว หนูจะรู้เกี่ยวกับมัน」
(ให้หนูไปด้วยมั้ย?)
เห้อ อย่าตามพี่เลย
เคซี่เปลี่ยนตุ๊กตาและเปลี่ยนมันจากตุ๊กตาต้องสาป เป็นตุ๊กตาที่น่ารักที่อัลม่าทำเอง และถือมันลงจากคอของเธอ นี่จะทำให้คนรับใช้สามารถที่จะเห็นเธอและไม่กลัวมากขนาดนั้น มันดูเหมือนผมเธอจะยาวขึ้น จากครั้งแรกที่ผมเจอเธอ แต่บางที มันเป็นแค่จินตนาการของผม
「ไม่ว่ายังไง พ่อจะไปแล้ว ซีเลีย เป็นเด็กดีและนอนซะนะ หรือบางอย่าง」
ผมจะไปจบสิ่งต่างๆเร็วๆ แล้วกลับมา
หลังจากริต้าสั่งแม้บ้านให้ทำความสะอาด ผมจูบอย่างลึกซึ้ง และพันลิ้นกับเธอ ที่ทางเข้าก่อนผมจะมุ่งหน้าออกไป
「ฮ่าาา ฮ่าาา มะ-มองอะไร……? ฮ่าาา ฮ่าา รีบๆแล้วทำความสะอาดต่อ!」
เธอน่ารักนะ เมื่อเธอดุแม่บ้านพร้อมหน้าแดงๆของเธอ อา ชวาร์ซไม่อยู่ที่นี่ เมื่อมาคิดดูแล้ว คาร์ล่าขี่เขาอยู่ ดังนั้นผมเดาว่าผมจะต้องเดินเท้า
มันเป็นซักพักแล้ว ที่ผมเดินอย่างช้าๆทั่วเมือง เมื่อผมลงจากคฤหาสน์ ข้างบนเนินเข้าน้อยๆ มีถนนหลักสองเส้น – เส้นหนึ่งวิ่งไปเหนือและใต้ และอีกเส้นหนึ่งไปตะวันออกและตะวันตก เมือง ถูกแบ่งโดยถนนหลักเหล่านี้ และแบ่งเป็นสี่ส่วน
「กำแพงเมืองมันกว้างไป และยังไม่มีอะไรอยู่ที่นั่น……เค้าคิดถึงอนาคตมากแค่ไหนกัน?」
บนการสั่งของอดอล์ฟ กำแพง ถูกสร้างมาเพื่อล้อมบริเวณรอบเมือง ดังนั้นสี่ส่วนยังไม่ยืดไปใกล้กับกำแพงเพราะเรื่องนั้น ส่วนตะวันออกเฉียงใต้ ส่วนใหญ่เป็นดิน ดังนั้นเด็กๆวิ่งไปทั่วที่นั่น แต่มันสะดวกเมื่อเราต้องเอาทหารมาไว้ในเมือง แต่ยังไงก็เถอะ ยังมีบ้านที่ถูกสร้างอยู่ทุกที่ และจำนวนประชากรของราเฟนยังเพิ่มขึ้นไปอยู่ ผมแน่ใจว่ามันจะมากผ่าน 10 000 แต่ผมจะต้องดูหนังสือบันทึกของอดอลืฟเพื่อที่จะมั่นใจ
จากนั้น ที่ที่สมบูรณ์แบบ เมื่อถนนหลักตัดกัน ที่มันพูดได้ว่าเป็นแกนกลางของเมือง โรงละครนนน่าถูกสร้าง มันเสร็จแล้วไม่นานนี้ และมันแม้แต่มีการแสดงฟรี มันเป็นที่ที่ใกล้กับคฤหาสน์ ดังนั้นบางทีผมจะไปดูหน่อย
「โอ้ชั้น ถ้ามันไม่ใช่ลอร์ดศักดินา! เฮ้ ทุกคน รวมกัน!!」
คนที่ดูแลโลงละคร ออกมาที่ละคนตามๆกัน หลังจากที่ได้เห็นหน้าของผม
「ชั้นมาที่นี่สบายๆ ไม่ต้องถือสาแล้วกลับไปทำงาน」
ผมดูข้างในรวมๆ แต่ไม่มีแขกมากมาย มีเก้าอี้อยู่เป็นร้อย และแม้แต่มีห้องให้ยืนดู และพวกมันส่วนใหญ่ว่าง และมีการแสดงบางอย่างอยู่ และหลังจากชำเลืองมองมัน มันไม่ใช่อะไรที่ต่าง จากการแสดงโดยนักสร้างความบันเทิงที่ข้างถนน
「ยังไงซะ ชั้นเดาว่าคาดได้มากขนาดนั้น」
「ผมขออภัยมากๆครับ……」
ชายแก่ ที่ดูเหมือนผู้จัดการโรงละคร ลดหัวของเขา มันไม่เหมือนว่าเขาจะผิด
「ไม่ว่าจะยังไง คนที่ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองเพิ่งจะเริ่มใช้ชีวิตใหม่……พวกเค้ายังไมได้สนใจอะไรอย่างละครหรือโอเปร่ามาก」
มีแค่คนรวย และขุนนางที่มาดูละครแบบนี้ในเมืองหลวงด้วย ถ้าคนธรรมดามีเวลาที่จะมาดูละครแบบนี้ พวกเขาจะไปทำงานแทนดีกว่า และเมื่อพวกเขาทำเงินได้ พวกจะใช้มันไปกินอาหารอร่อยๆ แทนที่จะไปโรงละคร ชายหนุ่ม จะไปเสียเงินกับสาวๆและเหล้า
「เพิ่มเติมจากนั้น ราเฟนไม่ได้มีคณะละครประจำเมือง แต่นักแสดงเดินทางจะแสดง……」
「มันจะถูกกว่ามาก ที่จะไปดูบางอย่างแบบนั้นบนถนน หือห์」
อย่างที่คิด โรงละครที่นนน่าแนะนำจะไม่ประสบความสำเร็จ
「คณะละครและนักร้องรวมกันอยู่ในเมืองหลวง มันค่อนข้างที่จะชานเมือง……ได้โปรดขออภัยสำหรับความหยาบคายของผม แต่ราเฟนนั้นนำพาภาพที่ชนบท ไปให้ผู้คนของเมืองหลวง」
「ชั้นก็คิดเหมือนกัน」
แม้ว่าเส้นทางจากเมืองหลวงมันพัฒนาไปแล้ว มันยังเห็นได้ว่าเป็นป่าเขา มันไม่ใช่ที่ที่ผู้คนมีความสุขกับโลงระคร สิ่งที่เป็นสัญลักษณ์ของวัฒนธรรมของเมือง อยากจะมา
「ชั้นมีโอกาสที่จะไปเมืองหลวงเร็วๆนี้ ชั้นจะไปดูรอบๆ……แต่ไม่มีรับประกันนะ ถ้าจะมีกลุ่มนักบันเทิงเดินทางที่มีแน้วโน้มดี ชั้นจะพยายามเอาพวกเค้าไว้」
「ผมเข้าใจ และนี่ เกี่ยวกับมาดาม……เธอแนะนำหลายสิ่งหลายอย่าง เกี่ยวกับการจัดการ…….」
ผมเดาทุกอย่างได้ จากหน้าที่มีปัญหาของคนแก่
「ถ้าเจอปัญหา มาบอกชั้นโดยตรง อดอล์ฟคนเดียว จะไม่พอหยุดนนน่า ระหว่างที่ชั้นไม่อยู่ บอกคาร์ล่า และเธอจะทำบางอย่างเกี่ยวกับมัน」
「ขอบคุณสำหรับการพิจารณาอย่างถี่ถ้วนครับ」
มีคนเดียวที่สามารถจะหยุดนนน่าได้ คือผมและคาร์ล่า ลีโอโพลต์ก็ดูจะเชี่ยวชาญมันด้วย แต่เพราะทั้งหมดมันนอกเหนือความเชี่ยวชาญเขาด้วย
แต่นี่มันจะเพิ่มงานผมอีกแล้ว โชคดีสำหรับอดอล์ฟ เขาดันปัญหาที่เกี่ยวกับนนน่าทั้งหมดมาให้ผม
ผมออกจากโรงละคร และมุ่งหน้าไปที่ที่ร้านค้าเรียงรายการ ตามถนนหลัก มีร้านค้าและโรงแรมที่ค่อนข้างใหญ่ ระหว่างที่มีร้านที่เล็กกว่า แะร้านค้าข้างทางเมื่อคุนเข้าทางข้างๆ แต่มันดูค่อนข้างดูเป็นที่ที่น่าสงสยด้วย ถ้าผมไม่ระวัง เมื่อผมเข้าไปในร้านที่ใหญ่กว่า พวกเขาจะจำหน้าผมได้ และจะทำทั้งการทักทายและอะไรเทือกนั้น และมันจะค่อนข้างมีปัญหา ดังนั้น ผมจะเดินผ่านพวกเขาไป
แม้ว่าร้านเหล่านี้ มีคนเฝ้าร้านที่ต่างๆกันไป พวกเขาทั้หมดเป็นส่วนหนึ่งของการรวมร้านกันภายใต้แคลร์ มันทำให้อดอล์ฟบ่นเรื่องความหลากหลาย และการผูกขาด
ร้านส่วนใหญ่ขายอาหารและเสื้อผ้า มันมีอยู่ไม่กี่ร้านที่ขายของตกแต่ง พลเมืองน่าจะยังไม่รวยกันพอ ที่จะซื้อของแบบนั้น ร้านขนมหวานชั้นสูงที่ถนนหลัก ไม่ต้องสงสัยเลยว่าได้รับการสนับสนุนจากเหล่าผู้หญิงในคฤหาสน์
ลักษณะหนึ่งของราเฟน คือไม่มีขุนนางหรืออัศวิน มากกว่านั้น คนเดียวนอกจากผมที่มีสถานะอยู่คือไมล่า มันไม่มีชนชั้นสิทธิพิเศษ ที่ผลจะออกมาเป็นการผูกกันที่ไม่จำเป็น แต่นั่น มันทำให้เกิดความต้องการของหรูหราน้อยลง อย่างดีที่สุด จะมีพ่อค้าน้อยลงที่ประสบความสำเร็จ
「ขณะที่จำนวนคนเพิ่มขึ้นไป จำนวนคนที่ประสบความสำเร็จจะเพิ่มขึ้นไปด้วย ชั้นว่า」
หลังจากที่พึมพำกับตัวผมเอง ผมซื้อน่องไก่จากร้านข้างทาง ขณะที่ผมเดินระหว่างที่กัดเนื้อ ผมรู้สึกถึงบางคนจับแขนเสื้อของผม
「พี่ หนูมีมะนาวทที่จะกินคู่กับไก่อร่อยจะ-……คุณลอร์ดศักดินา!?」
สาวคนนี้ ที่รูปลักษณ์ยังมีความเยาว์วัยอยู่ ดูเหมือนจะขายผลไม้
「เดาว่าชั้นจะเอาซักลูก」
「นี่ค่ะ! ท่านไม่ต้องจ่าย มันเพราะท่านลอร์ดศักดินา ที่หนูและแม่อยู่ได้โดยไม่ต้องหิว!」
ช่างเป็นสาวน้อยที่ร่าเริง คนที่ตัดสินใจเรื่องภาษีคืออดอล์ฟ ระหว่างที่ผมแค่มอบความเห็นชอบ มันจะแย่ที่ผมจะไปมอบเงินให้เธอ เมื่อเธอมอบให้ผมด้วยมารยาท
「งั้นชั้นจะรับมัน ชั้นจะต้องขอบคุณเธอบางอย่าง」
「มันโอเค! แต่ถ้าท่านถาม จูบกับลอร์ดศักดินา~ แค่ล้อเล่นน่ะ」
สาวหัวเราะคิกคัก มันดูเหมือนมันจะได้ดีกับเราทั้งคู่
—————————————————————
「อ๊าา! อ๊าา อ๊า!! มันเสียว!!」
ผมพาสาวไปที่ซอยเปลี่ยวและลูบไล้เธอ ภายใต้กระโปรงยาวของสาว เธอใส่ผ้าคาดเอวลินินแทนกางเกงใน พูดอีกอย่าง ผมเปิดมันและไปถึงกลีบกุหลาบของเธอได้ โดยไม่ต้องถอดมัน
เธอยืนโดยมีมือพิงกำแพง และผมใส่นิ้วเข้าไปในเธอจากข้างหลัง และถูจุดเสียวและยอดอ่อนของเธอ ดูเหมือนเธอจะยังซิง ดังนั้นผมต้องระวังที่จะไม่ไปฉีกเยื่อพรหมจรรย์ของเธอด้วยนิ้ว โดยไม่ใส่นิ้วเข้าไปลึกเกินไป ผมถูบริเวณตื้นๆอย่างละเอียดอ่อนด้วยนิ้วของผม
「น่าทึ่งงงงงง! มันเทียบ……กับเมื่อทำเองไม่ได้เลย……อ๊าาาาน!!」
ผมค่อนข้างจะคุ้นเคยกับเรื่องนี้ เท่าผมคุ้นกับการต่อสู้ ผมจะทำให้เธอรู้สึกดี เพื่อตอบแทนกับมะนาว
「หนูรู้สึกถึงบางอย่างสั่น……อ๊า! มันแปลก บางอย่างแปลกๆมัน-!! อ๊า อ๊า……อ๊าาาาาาา-!!」
สาวกระตุกและสั่นไหว พ่นน้ำใส่เท้าของผม มันดูเหมือนเธอจะไปถึงจุดสุดยอดได้ด้วยนิ้วของผม
เธอเสียแรง และดูเหมือนเธอกำลังจะล้ม และผมจับเธอและหันเธอ พันลิ้นของผมกับเธอในจุมพิตที่ลึกซึ้ง เราแลกน้ำลายกันมากมาย ก่อนที่ผมจะนั่งเธอไว้กับกล่องไม้
「นั่นเป็นจูบที่หนูอยากได้ และพี่จะให้หนูขายพวกนี้กับพี่ด้วย」
ผมเอามะนาวที่สาวขายไปทั้งตระกร้า และใส่เหรีญเงินไปบ้างใส่หน้าอกของเธอ นั่นควรจะเป็นค่าตอบแทนที่เพียงพอแล้ว
「คุณลอร์ดศักดินา……เหลือเชื่อ…….เหมือนฝันเลย……」
ตอนนี้ที่ไหนนะที่ผมจะไปต่อ?
ผมเดินไปทางกำแพงเมืองและฝังฟันไปที่มะนาว กำแพงล้อมบริเวณ แต่งานขึ้นหอสังเกตการและขุดคูเมืองยังดำเนินไปอยู่ เมื่อรู้ว่าผมมมาถึงที่นี่ คนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าคนงานออกมา
「พอมาคิดว่าลอร์ดศักดินาจะมานี่เอง…….」
「แค่มาดูน่ะ อย่าถือชั้น เอานี่มั้ย?」
ถ้าผมกินมะนาวทั้งตระกร้า ความรู้สึกเรื่องรสชาติผมจะแปลกไป
เมื่อผมมองดูใกล้ๆ มีคนใส่ปลอกคอทำงานอยู่ นอกจากคนงานธรรดา ระหว่างที่ยามติดหอก เฝ้ามองพวกเขา
「พวกนั้นคือใคร? ชั้นจำไม่ได้ว่ารวมทาสไปนะ」
อดอล์ฟไปทำเรื่องนี้ด้วยตัวเอง เพราะขาดคนเหรอ?
「พวกเค้าคือนักโทษ พวกเค้าคือคนที่ทำอาชญากรรมภายในดินแดน…… ส่วนใหญ่เราร่วมโจรละพวกที่ทำร้ายคนอื่นมา」
「งี้มันเป็นคนงานที่บังคับมาทำ?」
「ไม่ นี่เป็นงานทั้งวัน โดยที่ไม่ได้อะไรนอกจากอาหารและน้ำ แต่เวลาในคุกจะถูกลดไปสามส่วนของเวลาขัง ถ้าพวกเค้าเลือกที่จะทำงาน คนที่เลือก จะเป็นอาชญากรเอง」
「เข้าใจแล้ว」
ถ้าพวกเขาได้อาหารและน้ำ มันจะเพียงพอที่จะไม่ให้พวกเขาตายสำหรับตอนนี้ และเพราะสองปีในคุกจะถูกลดเป็นเป็นครึ่งปี พวกเขาส่วนใหญ่เลือกที่จะทำแบบนี้ มันค่อนข้างที่จะเป็นวิธีที่ฉลาด ที่จะช่วยเรากับปัญหาที่ต้องขังพวกเขาในคุก และให้ได้ใช้พวกเขาเป็นแรงคนด้วยเหมือนกัน
「แต่จะไม่มีคนไหนวิ่งเข้าไปในเมืองแล้วไปทำอะไร ใช่มั้ย?」
「คนหนีจะถูกประหารโดยไม่มีเงื่อนไข ปลอกคอเอาออกไม่ได้โดยแรงคน ดังนั้นแม้ว่าพวกเค้าจะหนี เราสามารถจะแยกพวกเค้าได้ทันที เท่าที่ทำมายังไม่มีใครหนี」
「งั้นนั่นก็ดี……คร่าวๆ 40 คน หือห์? เอาเนื้อเพิ่มให้พวกเค้าคนละชิ้นกับอาหารเย็นคืนนี้」
ผมมอบเหรียญทองเหรียญหนึ่งให้เขา ถ้าพวกเขาไม่กินเนื้อเป็นครั้งคราว พวกเขาจะเรียกแรงขึ้นมาไม่ได้
「พวกนายได้ยินนั่นมั้ย?! ชั้นจะไม่ให้เนื้อถ้าพวกนายอู้ ทำงาน!!」
ความเร็วของงานเร็วขึ้นอย่างเห็นได้ชัดทั่วไป มันเป็นวิธีที่ง่าย แม้ผมจะพูดเอง
เมื่่อผมมองดูอีกครั้ง คูเมืองถูกขุดไปรอบๆ และกำแพงหินถูกสร้างข้างนอกกำแพงไม้ ที่ได้ล้อมราเฟนมาถึงเวลานี้ หอสังเกตการก็ได้ตั้งขึ้นมา เป็นระยะๆ ดังนั้นตราบใดที่ผมให้ยามเมืองมาที่นี่ มันจะเป็นไปไม่ได้สำหรับมอนสเตอร์ละโจรที่จะลอบเข้ามาลับๆตอนกลางคืน มันน่าสงสัยอย่างสูง ว่ามันจะหยุดกองทัพได้มั้ย แต่มันน่าจะเพียงพอ ที่จะเติมเต็มบทบาทในการปกป้องพลเมือง
การทำกำแพงเมืองสำเร็จ จะมอบความรู้สึกของความปอดภัยให้กับพลเมือง นอกเหนือจากแรงกาย และจะกระตุ้นผู้ย้านถิ่นฐาน ผมสงสัยว่าจะเกิดอะไรขึ้น หลังจากอดอล์ฟได้ทำกำแพงเมืองกว้างเกินไป แต่กำแพง จะเสร็จในไม่นาน
ผมไปที่ไหนต่อดีล่ะ? ผมยังมีมะนาวอยู่มากกว่า 10 ลูกเหลืออยู่ มันรู้สึกว่าผมรู้สึกเปรี้ยวอีกไม่ได้แล้ว
ผมเดินเตร่ไปตามทาง ผมมาถึงที่ที่ผู้ชายประมาณ 10 คน ถืออาวุธในที่ว่าง ตอนแรก ผมคิดว่าเป็นยามเมือง หรือทหาร ที่อยู่ระหว่างฝึกอยู่ แต่มันรู้สึกต่างไปอย่างไรก็ไม่รู้ มันควรจะถูกห้ามอย่างเข้มงวด ที่พลเมื่อธรรมดาจะรวมกันระหว่างที่ถืออาวุธ
「โอ้ ลอร์ดศักดินา! เฮ้พวกนาย! เราเห็นลอร์ดศักดินา ตอนนี้โชคเรื่องการรบจะเพิ่มขึ้น!!」
ชายตัวใหญ่ ที่ดูเหมือนจะเป็นนักเลง ขึ้นเสียงอย่างดัง ยังไงซะ อ่ะ กินมะนาวแล้วใจเย็น
「เราแค่กำลังจะออกไป ไม่ได้ทำอะไรมาก นอกจากไปล่า สัตว์ดำ 10 หรือ 20 ตัว」
ชายตัวไหญ่ยกหอกขึ้นพาดบ่า และขึ้นบนรถเกวียนกับชายคนอื่นๆ พวกเขาไปต่อผ่านประตูและออกจากเมือง ผมสงสัยว่านั่นมันอะไรกัน
「ชั้น สำหรับเคานต์ซามะ ที่จะอุส่าห์มาที่นี่」
เมื่อผมหันไปที่ต้นเสียง ผมเห็นแคลร์ ที่หายใจไม่ทัน มันดูเหมือนเธอจะรีบมา เมื่อเธอได้ยินว่าผมมา
「งี้ นั้นหมายถึงอะไรเมื่อกี้เป็นที่เธอทำเหรอ?」
「ใช่ หนูติดต่ออดอล์ฟซามะเพื่อขออนุญาต แต่……」
ผมไม่รู้อะไรเรื่องนั้นเลย ผมค่อนข้างจะไม่ได้อ่านเอกสารเมื่อผมประทับการเห็นชอบ ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าผมใหซีเลียทำมันให้ผมเมือนผมรู้สึกว่ามันยุ่งยาก เธอมอบบางอย่างที่คล้ายกับสัญลักษณ์ของผม
「พวกเค้าเป็นกลุ่มนักล่า」
มันดูเหมือนเธอรู้สึกว่าผมสับสน เธอจึงอธิบายมันให้กับผม มันช่วยได้เยอะจริงๆ ที่มีผู้หญิงที่ช่างสังเกตแบบนี้
「นักล่า? เธอพยายามไปรวมพวกเค้ามาในเมืองเหรอ?」
ผมสงสัยอยู่ว่าพวกเขาทำอะไรกันด้วยหอกกับปืนธนู
「ใช่ พวกเค้าจะไปล่าสัตว์ดำ……ตัวที่โผล่มาที่ภูเขาในดินแดนชาติภูเขา」
งี้มันเป็นมอนสเตอร์ตัวนั้น ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว คุณจะต้องการอุปกรณ์และคนจำนวนหนึ่งเพื่อล่าตัวนั้น
「การย่างเนื้อมมอนสเตอร์ตัวนั้น มันจะอร่อยอย่างเป็นธรรมชาติ เหมือนกันกับเนื้อแห้ง ดังนั้นมันดูเหมือนว่ามันจะขายดี」
「แน่นอนว่ามันอร่อย」
ผมกินไปบ้าง และมันอร่อยจริงๆ
「มากกว่านั้น มันปรากฏมาแค่ในดินแดนชาติภูเขา ดังนั้นจริงๆแล้วเราผูกขาดมัน หนูคิดว่ามันจะเป็นธุรกิจที่ดี หนูเลยทำสัญญากับนักล่าและทหารรับจ้าง และให้พวกเค้ามา แต่……」
「พวกเค้าไม่กลับมา」
แคลร์ล้มไปขณะที่เธองอแงและร้องไห้
「ข้อสัญญาที่จะชดเชยการตาย รวมอยู่ในสัญญาด้วยย ดังนั้นมันเป็นขาดทุนใหญ่เลย」
เธอกังวลเกี่ยวกับส่วนนั้น? ช่างเป็นผู้หญิงที่น่ากลัว
「เคานต์ซามะสังหารหมู่มันง่ายๆ แต่มันต้องใช้ความพยายามสูง เพื่อที่จะฆ่ามัน เพราะความเสี่ยงการเจ็บและตาย หนูส่งคนใต้ความคุ้มครองของหนูไม่ได้」
「แล้ว พวกเค้าล่ะอะไร?」
「เมื่อพวกเค้ากลับมาหลังจากที่พวกเค้าล่าสัตว์ดำ เราจะซื้อมันจากพวกเค้าที่ราคาสูง เรารับประกันว่าเราจะไปซื้อ เพราะพวกมันมีตัวที่ใหญ่ขนาดนั้นตั้งแต่ทีแรก พวกเค้าจะไมสามารถขนมันมาได้อย่างมีประสิทธิภาพ ถ้าพวกเค้าไม่มีรถม้าเฉพาะตัว」
「ถ้าอย่างนั้น พวกเค้าเหมือนทหารรับจ้าง ที่จะได้รางวัลขึ้นอยู่กับผลงาน」
「ใช่ แม้ว่าหลังจากพิจารณาราคาขายเนื้อ มันยังใช้ 10 คนเพื่อล่า 2 หรือ 3 สัตว์ตัวนั้น พวกเค้าได้มากกว่ารายได้รายเดือนอีก มีพวกงี่เง่าที่เสี่ยงชีวิตเพื่อท้าทายพวกมัน……มันมีผู้กล้าที่ไม่ถูกนับแบบนั้นอยู่นับไม่ถ้วน」
ผมรู้สึกเสียใจกับชายพวกนั้น แต่นี่มันช่วยไม่ได้ เพราะพวกเค้ายอมรับมันแล้ว มันจะมีความเสี่ยงจำนวนหนึ่งอยู่ตลอด เมื่อมีเป้าหมายที่กำไรสูง
「ด้วยวิธีนี้ กำไรจะเพิ่มอย่างมั่นคง ไม่ว่าจะมีผู้เสียชีวิตหรือไม่」
「ความต่างมากแค่ไหน ระหว่างราคาซื้อมอนสเตอร์และราคาขายเนื้อ?」
แคลร์หัวเราะอย่างสง่างามด้วย ‘โฮ่โฮ่’ มันดูเหมือนกำไรจะเยอะ
มันจะมีปัญหา ถ้าพลเมืองตายด้วย ดังนั้นนี่มันเป็นบางอย่างที่จำเป็น มันจะขัดขวางการก่อสร้างในบริเวณนั้น ถ้ามอนสเตอร์มันตระเวนไปทั่ว และแม้แต่เมื่อถนนเสร็จแล้ว มันจะเลี่ยงการเดินทางไปกลับที่ง่าย ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากจะให้พวกเค้า เน้นการล่าไปที่ทางหลวง และกวาดล้างพวกมันให้หมด ในระหว่างเวลานั้น รถเกวียนมาจากข้างนอก ตามมาด้วยรถม้าขนศพสัตว์ดำสองตัว
「ได้มาสองยังไงก็ไม่รู้ เกรซและมาลอร์ด้านั้น……」
「แต่ส่วนแบ่งเราจะเพิ่ม……พวกเค้าแค่โชคร้าย」
「เราจะปลอดภัยแล้วเดือนนี้ มาดื่มแล้วลืมเกี่ยวกับพวกเค้าเถอะ」
「ช่างเป็นตัวใหญ่ มันสด ดังนั้นชั้นจะจัดการเองและเอามันที่ที่บ้านลอร์ดศักดินา ได้โปรดใช้มันเป็นอาหารเย็น」
ช่างเป็นผู้หญิงที่น่ากลัว ปรกติแล้วนั่นจะเป็นหน้าที่ยามเมือง แต่มันไม่แย่สำหรับผม ถ้ามันสร้างกำไรให้ผมด้วย
เป็นเรื่องพูดเพิ่มเติม การล่านี้มันอันตราย แต่กำไรมันใหญ่ และมันดังในหมู่พลเมืองราเฟน ถ้าคุณโชคดีและมีทักษะ คุณได้เงินเดือนได้มากกว่า 20 ทอง
ผู้คนมากมายเข้าร่วมการล่า เพื่อมีเป้าหมายไปที่การได้เงินไปจ่ายหนี้ และมันดูเหมือน ‘การขี่เกวี่ยน’ เป็นคำศัพท์ทางเพศด้วยเช่นกัน
แคลร์ก็มีหน้าที่อื่นด้วยเหมือนกัน ดังนั้นเราแยกกันหลังจากที่เราจูบ แคลร์จงใจขอการจูบที่ที่คนเห็นได้ ทำให้มั่นใจว่าทุกคนเห็นว่าเรามีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับกันและกัน
พระอาทิตย์ตกดิน และการเที่ยวชมรอบเมืองกำลังจะเสร็จแล้ว ผมเชื่อว่าผมเห็นส่วนใหญ่ของเมืองแล้ว และหลังจะไปที่นั่น ผมจะเสร็จสิ้น
ผมกระดกแก้วเหล้าจากร้านข้างทางหมดแล้ว และไปเยือนบริเวณที่มีชีวิตชีวาระหว่างกลางคืน ที่ซ่องและบาร์ที่มีชีวิตขึ้นมา
「เฮ้พี่ขา ซักรอบมั้ย แค่เหรียญเงินเดียวเอง」
「ด้วยหน้าพี่ ครึ่งราคาอาจจะได้นะ」
「ช่วยไม่ได้……งั้น ถ้าแบบนี้ล่ะ?」
「อุโออ้! หน้าอกงามม! ได้ ชั้นจะซื้อเธอ」
เวลามันพอดีกับที่ทหารฝึกเสร็จ และงานแรงงานเสร็จ ถนน เอ่อล้นไปด้วยชายหนุ่ม ค้นหาที่ต่ำที่สูงเพื่อที่จะหาผู้หญิง และโสเภณีก็เรียกเหล่าผู้ชายอย่างกระตือรือร้น พวกชายจนๆไปเป็นคลื่นตามซอยที่มีโสเภณีตามถนน ระหว่างคนมีเงินเข้าซ่องที่มีไฟสว่าง
「ชั้นอยากจะเข้าที่แบบนั้นซักที่」
แต่ถ้าผมไปเข้าซ่อง หลังจากผมพูดว่าผมจะไปตรวจสอบ ผมจะไม่สามารถหลบการจ้องมองที่เย็นชาของซีเลีย เมื่อผมกลับไปคฤหาสน์ มันมีแถวของเลดี้ ที่ไม่ได้มองข้ามความจริงว่าผมมาเยือนซ่อง ดังนั้นผมต้องทน
「อ้า ไม่ใช่นั่นลอร์ดศักดินาเหรอ?」
「เอ๋? จริงอ่ะ?」
สาวที่ยืนอยู่ข้างนอกร้าน ใส่ชุดวาบหวิวเพื่อดึงดูดลูกค้า เดินเข้ามาหาผม พวกเธอมาในฐานะโสเภณี และแนะนำร้านของพวกเธอก่อนหน้านี้ ดังนั้นเรารู้จักกัน
「มาเล่นเหรอวันนี้?」
「ถ้ามันเพื่อลอร์ดศักดินา เราจะบริการมากเท่าที่ต้องการเลย~」
「ให้เราเรียกเด็กจากร้านเรามั้ย? หนูว่าทีละ 10 คนก็ยังสบายๆเลยนะ」
นั่นข้อเสนอที่ดึงดูดใจมาก แต่ถ้าผมอยู่ข้างนอกตลอดคืน และกลับไปในตอนเช้า ซีเลียจะบินมา เธอจะไม่ไปหาที่อื่น และตรงมาที่ย่านซ่อง
「เอ๋ แย่จัง」
「หนูอยากจะชิมเอ็นของพี่ลอร์ดศักดินาที่โด่งดังด้วย……」
「หนูได้ยินมาจากคนรู้จัก รู้มั้ย? ว่ามันใหญ่เท่าม้าเลยล่ะ」
สาวๆเริ่มถูหว่างขาผมข้างบนเสื้อผ้า มันไม่ผิดปรกติที่ย่านซองจะดึงดูดลูกค้าด้วยร่างกย ดันนั้นมันไม่ได้เรียกสายตาแปลกๆ
「อุว้าาา!? มีนใหญ่จริงๆด้วย!」
「มันใหญ่ขนาดนี้ แม้ว่ามันจะยังอ่อนอยู่……มันยังไม่แข็งเลย ใช่มะ?」
「เดี๋ยว มันบวมขึ้นมาแล้ว เหลือเชื่อเลย แน่นอนว่าใหญ่เท่าแขนจริง」
โดนถูไถโดยเลดี้สามคน ที่ใส่เสื้อผ้ายั่วยวนมันรู้สึกทนไม่ได้ ผมต้องถอนตัวเองมาจากสถานการณ์นี้ กอนที่ผมจะถูกดึงขึ้นเตียง แม้ว่ามันจะน่าเสียดาย……
「เมื่อชั้นมีเวลา ชั้นจะใช้เจ้านี้สร้างรักกับเธอ แล้วก็……ถ้าเธอรู้ที่ไหนที่ผลักดันคนมากเกินไป หรือให้เด็กเล็กๆนอนกับลูกค้า ให้ยามเมืองรู้ด้วยนะ และเธอจะได้รางวัลด้วย」
ข้อมูลเล็ดจากข้างใน จะแม่นยำกว่าพวกนั้นที่ได้มากจากการสืบสวนแย่ๆ
「เข้าใจแล้วจ้าาาา~」
「เราจะรอให้พี่มาเล่นน้าาาาา」
「เราจะบริการพี่เยอะๆเลย~」
สาวๆลาจากผมอย่างร่าเริง และกลับไปดึงดูดแขกต่อ พวกเธอดูสุขภาพดีและไม่เหมือนว่าสภาพแวดล้อมที่ทำงานเธอแย่ แม้ว่าพวกเธอจะเป็นโสเภณี คุณต้องปฏิบัติกับผู้หญิงดีๆ
ผมค่อนข้างที่จะเสร็จสิ้นแล้ว การกระตุ้นเมื่อกี้นี้ทำให้แท่งแข็งผมแข็งด้วย ดังนันมันได้เวลามุ่งหน้ากลับบ้านแล้ว
แค่เมื่อผมคิดจะกลับไป ผมได้พริบตาของป้ายของบาร์ตรงหน้าผม ฟุมุ มันอาจจะดีที่จะดื่มเหล้าซักแก้วสองแก้ว คุณภาพดีๆมีอยู่ที่บ้าน แต่มันก็ดีที่จะได้บรรยากาศการดื่มในบาร์เหมือนที่พวกนี้นานๆครั้ง
เมื่อผมเข้าร้าน มันปรากฏว่าเป็นบาร์ทั่วไป อย่างไรก็ตาม แสงอาจจะไปส่องที่อื่นเพราะทีนี่มันสลัว และเด็กเสิร์ฟใส่กระโปรงสั้นๆ ตรงกลางของร้านเป็นเวทีที่นัักเต้นใส่ชุดยั่วใจ และเต้นอย่างยั่วยวนเต้นอยู่
「แรงๆแก้วนึง」
「ทันที」
มันมืดข้างในร้าน ดังนั้นไม่มีใครจำผมได้ มันดีกว่าแบบนี้ เพราะผมดื่มอย่างสงบสุขได้
ผมดื่มเหล้าของผม และเคี้ยวเนื้้อแห้งถูกๆ ระหว่างที่ผมดูสาวๆเต้น ผมจะไม่สามารถมีความสุขกับเวลาของผม ถ้าผมมากับสาวอื่น มันดี ที่จะใช้เวลาไปแบบนี้ด้วย
นักเต้นค้อนข้างที่จะมีอารมณ์เมื่อผมโยนทองแดงไปเป็นกำ ที่ผมได้ทอนมาจากร้านข้างทาง หลังจากที่สาวยิ้ม เธอปลดปล่อยเชือกของกางเกงใน และเปิดขาของเธอกว้าง ลูกค้าคนอื่นโห่ร้องยินดี แลโยนเหรียญเงินกันไป ทีละคนตามๆกัน
「เติมมั้ย」
「เอา ได้โปรด」
สาวเด็กเสิร์ฟเรียก ผมให้ทิปไป ขณะที่เธอเติมเหล้า ผมคิดว่าเสียงของเธอค่อนข้างที่จะสวย และเมื่อผมแอบดูหน้าของเธอ ผมจำได้ว่าผมเห็นเธอที่ไหนมาก่อน มันเป็นพี่สาว ของสองพี่น้องที่ผมช่วยมาก่อนหน้าที่จะโดนข่มขืน และผู้ที่ตามเราขึ้นรถเกวียนมาราเฟนหลังจากนั้น
「งั้นเธอมาทำงานที่นี่เหรอ?」
「? อ้า!? ฮาร์ดเลตต์ซามะ!? มึกก-」
มันดูเหมือนเธอกำลังจะตะโกนดังๆ ดังนั้นผมปิดปากเธอ ถ้าเธอทำเอะอะ ถ้าอย่างนั้นผมจะถูกเจอ
「ท่าน ถ้าอยากจะกิน ได้โปรดทำมันหลังจากที่สาวยอม ท่านต้องจ่าย 20 หนู 20 ทองแดง」
หนึ่งในพนักงานเตือนผม เข้าใจแล้วตอนนี้: ผมโอบกอดพนักงานได้ ถ้าพวกเธอยินยอม แต่นั่นหมายถึงต้องจ่าง 20 ทองแดงให้กับร้าน นี่ไม่ใช่ซ่อง แค่บาร์ที่น่าสงสัย มันจะดีกว่านะ ที่น้องเค้าจะไม่ทำงานในที่แบบนี้
「อ๊ะ! อย่ามารุนแรงกับพี่ผมนะ!」
โอ้คนน้องมาแล้ว มันเหมือนเดิม มันดีที่เธอกระฉับกระเฉง
น้องสาวรีบมาอย่างเร็ว แต่หลังจากรู้ว่าเป็นผม หน้าแดงทันที
「ไม่เจอกันนาน มาคุยกันมั้ย สามเรา」
ผมส่งสัญญานให้พนักงาน และบอกเขาว่าพวกเธอสองคนยอมแล้ว
「40 ทองแดงใช่มั้ย?」
「ม-ไม่! ท่านไม่จำเป็นต้องจ่าย ขออภัยที่หยายคาย!」
มันดูเหมือนหนึ่งในลูกค้าจำผมได้ และบอกพวกเธอ ไม่ว่าจะแบบไหน ผมผ่อนคลายไม่ได้
ชั้นสองของร้าน ปรากฏว่าเป็นที่ที่ลูกค้าเล่นกับพนักงานที่ยอมกายได้ เราเดินตามทางเดินมา เราได้ยินเสียงเตียงลั่นขณะที่มันโยก
เมื่อผมนำพี่น้องไปที่ห้องที่สุดทางเดิน และเข้าห้องไป กลิ่นที่เหม็นคลุ้งอยู่ในอากาศ ที่นี่ไม่ได้สะอาดที่สุดจริงๆ เราหาที่ และนั่งลง
「ยังไงซะ คิดยังไงเกี่ยกับการอยู่ที่ราเฟน? แต่ที่นี่ค่อนข้างเป็นที่ที่แย่นะที่พวกเธออยู่กันน่ะ」
พี่น้องทำหน้าที่เสียใจ พวกเธอน่าจะไม่ได้มีเวลาดีขนาดนั้นที่นี่
「ตอนแรก หนูทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟที่บาร์ธรรมดา……」
「เธอทำอาหารหกนิดหน่อยเมื่อทำอาหาร และพวกเค้าต่อว่าเธอ」
เข้าใจแล้ว ผมคิดว่าคนโตสงบและอ่อนโยน แต่เธอเป็นอย่างที่เห็น
「หลังจากนั้น หนูไปที่บาร์ ที่เน้นลูกค้าผู้ชาย……」
「พวกเค้าจับตูดพี่ผม แล้วเมื่อผมเตะเค้า ผมโดนไล่ออก!」
อย่างเดียวกันก็เกิดขึ้นในเมืองหลวง ไม่ใช่เหรอ
「หนูถูกรับมาโดยที่นี่ยังไงก็ไม่รู้……เพราะทั้งหมดมันจะเป็นเหมือนบาร์ธรรมดา ถ้าหนูไม่ขายตัว」
「ทุกคนมันดื้อด้านที่จะถามว่าพี่ผมราคาเท่าไหร่!」
ยังไงซะ มันชัดเจนว่าเธอหุ่นยั่วยวนและดูสงบ มันกระตุ้นผู้ชาย แม้แต่ผม ก็จะจ่ายที่จะได้โอบกอดเธอ
「มันดูเหมือนพวกเธอจะลำบากกันนะ」
「มันมีพวกผู้ชายร้ายๆเยอะในราเฟน!」
「ออออุ……มันเป็นพี่สาวของผม เธอไม่ระวัง……」
เมื่อผมฟังเรื่องราวของพวกเธอ มันดูเหมือนหลังจากที่พวกเธอมาที่ราเฟน พี่สาวถูกข่มขืนไปสองครั้ง ครั้งแรกเธอถูกพาไปที่ซอยเปลี่ยว และครั้งที่สอง เธอเมาหลังจากที่ดื่มกับเพื่อนร่วมงาน ระหว่างที่ทำงานในร้านก่อนหน้านี้ มันดูเหมือนในเมืองหลวง จำนวนของเวลา ที่จริงๆแล้วเธอโดนข่มขืน ประมานเลขสองหลัก
「……เมื่อมันแย่ขนาดนั้น อาจจะมีปัญหากับเธอด้วย」
「หนูขอโทษ……บ่อยครั้ง ที่หนูถูกบอกว่าไม่ระวังตัว และพยายามจะระวัง แต่บางครั้งมันแค่……」
มันดูเหมือนเอาเปรียบเธอง่าย พื้นฐานมาจากรูปลักษณ์เธอ ‘เงียบ’ ไม่ต้องพูดถึงด้วยว่ามันงดงาม ดังนั้นมันจะอันตรายเกินไปสำหรับเธอ
「ถ้าเธอทำงานในที่แบบนี้ เธอจะโดนเอามากกว่านี้อีก」
「ใช่……แต่หนูไม่มีทางอื่นที่จะหาเงิน」
ผมถอนหายใจ นี่มันก็เป็นชะตาบางอย่างด้วย ผมจึงจะดูแลเธอนิดหน่อย
「ได้เลย ชั้นจะทำบางอย่างเกี่ยวกับมัน」
สีหน้าของพี่สาวสดใสขึ้นทันที นี่เป็นดินแดนของผม ดังนั้นถ้าผมพูดว่าจะทำบางอย่าง มันจะเกิดขึ้นแน่นอน
「ขอบคุณมากๆ」
「อย่างที่คิด ฮาร์ดเลตต์ซามะท่าทึ่ง! เค้าต่างจากชายขี้ขลาดคนอื่นเลย!」
หลังจากเวลาที่พวกเธอขอบคุณและชื่นชมผม พี่สาวยืนขึ้น และพร้อมที่จะออกจากห้องไป จริงๆแล้ว ผมหวังที่จะมีความสุข กับข้อพิสูจน์ความขอบคุณในห้องนี้นะ
「ชารอนรักท่าน น้องเค้าเตรียมตัวแล้ว แม้จะเป็นเส้นทางที่ยากลำบาก ได้โปรดสร้างความรักกับเธอด้วย」
พี่สาว……เลทิเซียพูดคำนั้นและออกไปอย่างเงียบๆ เข้าใจแล้ว ผมทำไปหลายอย่างกับน้องสาว เหมือนจูบเธอ ผมดีใจที่เธอตกหลุมรักผม มันเร็วไปเล็กน้อย แต่ผมจะเก็บผลไม้
「ฮาร์ดเลตต์ซามะ……ผมจะทำดีที่สุด ผมรอคอยที่จะได้อยู่ด้วยกันกับท่าน」
「ได้ พี่จะหลงไหลเธอ」
ก่อนอื่น เรากอดและจูบกัน ชารอนน่ารัก ขณะที่เธอพันลิ้นอย่างตั้งใจกับผมระหว่างที่แก้มแดง ผมเอื้อมือออกไปเล่นหน้าอกเธอ แต่ผมไม่รู้สึกมากมาย เธอเหมือนกันกับมาเรียในเรื่องนั้น
เราจุมพิตกันซักพักละในที่สุดก็ถอดเสื้อผ้าของเราา รู้สึกอาย ชารอนแค่จ้องผม โดยไม่ถอดเสื้อผ้าของเธอ
「มีอะไร หลังจากที่มาไกลขนาดนี้ ไม่ควรจะมีอะไรที่ต้องอาย」
ผมโยนเสื้อผ้าของผมไป และเปลือย เปิดเผยความเป็นชายของผม
「ฮย้าา!? ล้อเล่นใช้มั้ยเนี่ย……บางอย่างที่ใหญ่มาก……หลายเท่า……กว่าของผม…….」
「หืม? กลัวเหรอ?」
「ไม่ ผมเตรียมตัวเองแล้ว ผมจะ……เสนอมัน」
หลังจากที่ชารอนพูดอย่างนั้น เธอลดกางเกงทำงานของเธอครึ่งทางและหันตูดมาหาผม
「เอาเลย……ได้โปรดขุด……เข้าไปในตูดผม」
「เริ่มจากตูดตั้งแต่แรกเลยเหรอ? แต่ปรกติแล้วมันจะเป็นรูหน้านะ……」
「สุดยอดแค่ไหนที่ฮาร์ดเลตต์ซามะจะแทงผม!! ผมจะรับมันอย่างถูกต้อง!!」
ผมไม่รู้ว่าเธอพูดอะไร แต่ถ้าเธออยากให้ผมใส่มันไปในตูดเธอ ผมจะไม่ลังเลที่จะทำอย่างนั้น
「ความต่างในขนาดมันอาจจะฉีกตูดเธอ ถ้าเธอใช้มันทันที」
「ผมไม่ถือ! ผมเตรียมตัวที่จะเสนอมันให้ฮาร์ดเลตต์ซามะ แม้ว่ามันจะฉีก!!」
ถ้าเธอจะไปไกลขนาดนั้น ถ้าอย่างนั้นผมจะขุดเข้าไปในเธอ……จริงๆแล้วมี่ไม่กี่คนที่ชอบแบบนี้ เหมือนอลิซ และความหลงใหลของเธอ
「งั้น เอาล่ะนะ ผ่อนคลาย」
แชรอนขึ้นไปบนเตียงระหว่างที่หันหลัง และเลื่อนกางเกงของเธอ เปิดเผยแค่ตูดเธอเท่านั้น ผมดันใส่เธอจากข้างบน และดันแก่นกายของผมใส่รูตูดของเธอ ผมได้ใช้น้ำลาย เพื่อทำให้มันเปียก แต่มันยังค่อนข้างที่จะแน่น
「คุ-」
「โอ้ววว!! ม-มันเจ็บ!! มันจะฉีก!」
「เธอพูดว่าเธอจะใช้ตูด เอาเลย เตรียมตัว」
ผมใช่แรงขึ้นอีกเล็กน้อย ดันสะโพกของผม แต่เอ็นของผมไม่เข้าไป ผมต้องใช้น้ำหนักของผม เพื่อที่จะดันตัวเองเข้าไปข้างใน
「อะก๊าาาาา!! ผ-ผมผมไม่ไหวแล้วววววว!!!」
เมื่อผมกำลังจะแทงเธอด้วยกำลัง จู่ๆชารอนสั่น และเริ่มกระตุก
「โอ้ เธอถึงจุดสุดยอดเหรอ? แม้ว่าชั้นแม้แต่ยังไม่ได้เข้าไปเลยนะ」
「ออุ! อ๊า! ยังแตกอยู่! มันไม่หยุด!」
เธอน้ำแตกระหว่างที่ใส่กางเกง กางเกงเธอจะเปียกหมด แต่เมื่อผมตรวจดูข้างหน้ากางเกงของเธอ ฉากแปลกๆ มาคลี่คลายหน้าสายตาของผม
「…………?」
มีบางอย่างปูดข้างหน้ากางเกงของเธอ และวัตถุแข็งกระตุกเป็นจังหวะ ขนาดมันต่างออกไป แต่มันรู้สึกคุ้นเคย อย่างไรก็ไม่รู้
「…………!?」
เมื่อผมจับการปูด ผมรู้สึกถ้าบางอย่างแข็ง เม็ดถั่วของเธอ ใหญ่ขนาดนี้ไม่ได้
「อา! ออุ! อะอออุ!」
ชารอนครางต่อในความรู้สึกดีขณะที่ผมจับกางเกงของเธอ และดึงมันออกอย่างรุนแรง
「อ๊าา- มันน่าอาย!」
ผมไม่ได้เห็นรูอย่างที่ผมคาดไว้ แต่แทนที่ เป็นไม้และไข่ที่คุ้นเคย ห้อยจากบริเวณหว่างขา อสุจิพรูออกมาจากแท่ง
「……เฮ้ ทำไมเธอมีไอ้นี่ห้อยอยู่ที่ตัว?」
「ฮ่าาา……ฮ่าาา……เออ๋? มากขนาดนั้นมันชัดเจนนะ……」
หลังจากที่ฟื้นจากการเคลิ้มของการถึงจุดสุดยอด ชารอนเผชิญหน้ากับผม ด้วยตาที่มีน้ำตา
「เพราะผม…….เป็นผู้ชายเหรอ?」
「…………?!!?」
เสียงที่แปลกที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อนดังออกมา ผมจูบผู้ชายซ้ำ และแม้แต่จะแทงเอ็นของผมเข้าไปในตูดของเขา……? แท่งแข็งของผมหดในพริบตา มันเป็นครั้งแรกที่มันเล็กมากขนาดนี้
「อืม……ท่านจะชำเราตูดผมใช่มั้ย?」
「……มันดูเหมือนชั้นค่อนข้างที่จะเข้าใจผิดน่ะ ชั้นไม่ได้โกหกเรื่องประเด็นเรื่องงาน ชั้นมีธุระด่วนที่ต้องไป ชั้นเลยจะกลับแล้ว ฝากบอกพี่สาวด้วย」
ผมพูดคำนั้นไปอย่างรวดเร็วและม้วนตัวออกจากห้อ และออกจากร้านไป นั่นเกือบไป……ถ้าผมแทงเอ็นของผมเข้าไปในตูดชารอน ผมคงจะเสียบางอย่งที่สำคัญไป ถ้าผมไม่โอบกอดผู้หญิงโดยด่วน หัวใจผมจะบ้าไป
—————————————————————
เมื่อผมกลับไปที่คฤหาสน์ และเลอาห์ทักทายผม ผมเปิดเสื้อผ้าของเธอ และฝังหน้าไปที่หว่างขาของเธอ
「อะ-อ้า-อะไรกันจู่?」
「อึนอ้า เกิดอะไรขึ้นกระทันหันที่โถง……นย้าาา!!」
ผมเปิดชุดองนนน่าที่มาบ่น และเลียร่องสวาทของเธอ ผมสั่งแม่บ้านที่มองอย่างตกตะลึง
「บอกสาวๆทั้งหมด มาที่ห้องนอนเพื่อที่พี่จะเอาพวกเธอมากจนสลบ」
แม่บ้านกลัวความตั้งใจของผม แต่ยังวิ่งออกไป ในท้ายที่สุด วันนั้น ผมโอบกอดผู้หญิงจนพระอาทิตย์ขึ้นและสามารถที่จะรักษาแผลใจ อาาา นั่นอันตราย
—————————————————————
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 22 ปี ฤดูหนาว
สถานะ: เคานต์แห่งอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออกของโกลโดเนีย ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ
กองทัพที่บัญชาการ: กองทัพส่วนตัว – 1500 (ทหารม้าธนู – 1000 – กำลังจัดระเบียบ
สินทรัพย์: 7300 ทอง (แรงงาน -150) (เงินก้อนที่เรียกรวมพล -150) หนี้: 20 000 ทอง
อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกดวอร์ฟ
ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), คาร์ล่า (เดินทางทางธุรกิจ), เมล (ภรรยาน้อยที่ท้อง), เมลิสซ่า (คนรัก), มาเรีย (คนรักที่ท้อง), ริต้า (หัวหน้าแม่บ้าน), แคทเธอรีน (คนรัก), เลอาห์ (ประกาศตัวเองว่าเป็นทาสเซ็กส์), โยกุริ (ปรับปรุงนิสัย), เคซี่ (ผี), เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), มิตตี้ (คนรัก), อัลม่า, ครอลล์, ปีปี้ (ผู้ติดตาม)
ลูก: ซู, มิว, เอคาเทอริน่า (ลูกสาว), แอนโตนิโอ (ลูกชาย), คู, รู, โรส (บุญธรรม)
ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ), รูบี้ (ผู้ติดตามของลูน่าและคนรัก), ไมล่า (เจ้าหน้าที่เพื่อสันติสุข), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), กิโด้ (ผู้คุ้มกัน), แคลร์ & ลอรี่ (แม่ค้าอย่างเป็นทางการ), ชวาร์ซ (ม้า)
คู่นอน: 99, เด็กที่เกิดแล้ว: 9
—————————————————————
เป้าหมายเดือน 8/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook