115 ทากัตซูกิ มาโกโตะและซาซากิ อายะ
◇ซาซากิ อายะ รำลึกความหลัง◇
ปีที่ 3 ของโรงเรียนมัธยมต้น
“ทากัตซูกิ-คุง~”
“หืม?”
เมื่อฉันเรียกทากัตซูกิ-คุง, เค้าแยกสายตาออกจากหนังสืออ้างอิงแล้วมองมาที่ฉัน
ถ้าปล่อยไว้อย่านั้น, เขามีสมาธิที่ทำให้เขาอยู่กับมันหลายชั่วโมง
(ชั้นตกใจที่เค้าสามารถอยู่กับมันได้) (อายะ)
พวกเราได้เรียนสำหรับการสอบ ในร้านแฮมเบอร์เกอร์แห่งหนึ่ง
“มีอะไรเหรือ, ซา-ซัง?” (มาโกตะ)
“มาพักสั้นๆกันเถอะ~” (อายะ)
สมาธิของชั้นได้เสียไปนานแล้ว
ฉันรู้สึกแย่ที่ไปรบกวนเขา, ชั้นเลยไปด้วยกันกับเขา, แต่…
(2 ชั่วโมงที่ไม่มีการสนทนาเลย…) (อายะ)
ถ้านี่เป็นระหว่างสาวๆ, มันจะเป็นการคุยกันในไม่เกิน 10 นาที
ดูเหมือนว่าทากัตซูกิอยากกินอะไรหวานๆ, เขาไปซื้อแมคเชค
ฉันอยากกินด้วย
“เฮ้, ชั้นดื่มคำนึงได้มั้ย?” (อายะ)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
ฉันขโมยเชคของทากัคซูกิคุง และวางปากไปที่หลอด
อาา, หวาน อร่อย
ทากัตซูกิ-คุงแดงนิดหน่อย
อ้า, จูบทางอ้อม, หือห์
นั่นโอเค
พวกเราทำอย่างนี้ตลอดอยู่แล้ว
บางทีฉันควรจะซื้อบางอย่างเค็มๆทีหลัง เพื่อมอบให้เขาเป็นการคืน
ฉันได้เบื่อจากการเรียนทั้งหมดนี้, ฉันเลยเริ่มพูดกับทากัตซูกิ-คุง
พวกเราคุยไม่มีหัวข้อหลักซักพัก
“เฮ้, ทากัตซูกิ-คุง, ทำไมนายอยากไปโรงเรียนมัธยมปลายนั้นล่ะ?” (อายะ)
ฉันสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนั้นฉันเลยพยายามถาม
“เพราะเธอไปที่โรงเรียนมัธยมปลายเดียวกัน, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
“เอ๋?” (อายะ)
เขาบอกว่าเขาอยากจะไปที่โรงเรียนมัธยมปลายเดียวกับฉันเหรอ?
“…ไม่ใช่ว่ามันดีที่จะอยู่โรงเรียนเดียวกันกับเพื่อนเหรอ?” (มาโกโตะ)
ทากัตซูกิ-คุงมองไปทางอื่นและพูดสิ่งนี้อย่างเขินอาย
“อ้าา…ใช่” (อายะ)
ข-เข้าใจแล้ว
ห-เหห๋ห์, เขาชอบที่จะอยู่ด้วยกันกับฉัน, หือห์
มันทำให้ฉันดีใจเมื่อได้ยินแบบนั้น
ฉันจำไม่ได้ว่ามันเป็นตอนไหนโดยเฉพาะที่ฉันได้ตกหลุมรักกับเขา, แต่ฉันรู้สึกว่ามันเป็นเวลาที่ฉันได้เรียนสำหรับการสอบ ที่ฉันได้ถลำลึกเข้าไปในความสนใจที่โรแมนติกกับเขา
“เรียนมันน่าเบื่อจริงๆ”, คือที่ฉันจะพูดตอนที่พักคางไว้กับมือ ขณะที่มองเขาอ่านหนังสืออ้างอิง -ฉันชอบมองหน้านั้นของเขา
ทากัตซูกิ-คุงและฉันได้เข้าโรงเรียนมัธยมปลายเดียวกันได้อย่างปลอดภัย
เราได้อยู่ในชั้นเรียนเดียวกัน
จากนั้นเป็นต้นมา, ทากัตซูกิ-คุง ได้สนิกับฟูจิวาระ-คุง และฉันได้อิจฉาเล็กน้อย…แต่ฉันก็รู้สึกด้วยว่ามันดีมาก ที่เขาสามาหาเพื่อนคนอื่นที่นอกจากฉัน
พวกเราสามคนได้เริ่มอยู่ด้วยกันค่อนข้างบ่อยครั้ง
แน่นอนว่า, พวกเราก็เล่นด้วยกันแค่เราสองคนเหมือนที่เราทำในอดีต
ในเวลานั้นฉันคิดว่า ‘มันเกือบจะคริสมาสแล้ว, ชั้นควรสารภาพรัก’…
ฉันได้ตายแล้วเกิดใหม่เป็นลาเมียในโลกคู่ขนาน
ฉันได้เกิดในดันเจี้ยนที่มืดและแฉะ
มีแมลงน่าขยะแขยงดุ๊กดิ๊กรอบๆที่พื้นที่เย็น
ที่ฉันนอน
ฉันไม่มีอะไรใส่
ฉันไม่มีอาหารมาก, และฉันต้องกินอะไรก็ได้เพื่อให้อยู่รอด
สำหรับคนอย่างฉันที่ได้โตมาในตระกูลที่สงบสุขของญี่ปุ่น, นี่เป็นสภาพแวดล้อมที่ลำบากมากเกินไป
เจ็บปวด, เหงา, น่าเวทนา…
ตอนแรก, ฉันร้องไห้, ฉันไม่สามารถหยุดน้ำตาฉันได้
(อาา, พระเจ้า, ชั้นทำอะไรไม่ดีไปเหรอ…?) (อายะ)
ไม่ว่าฉันไปที่ไหน, ฉันแค่เห็นมอนสเตอร์
ฉันเห็นมนุษย์บ้างบางครั้งบางคราว
พวกเขาเรียกว่านักผจญภัยในโลกนี้
มนุษย์เป็นศัตรูของมอนสเตอร์, และอาหารของพวกเขา
ฉันเป็นลาเมีย
มอนสเตอร์ที่กินมนุษย์
เป้าหมายสำหรับการล่า
ที่ช่วยฉันอย่างเดียวคือฉันไม่ได้อยู่คนเดียว
ฉันมีพี่สาวน้องสาวมากมาย, และแม่-ซามะ
ฉันได้เริ่มชินกับการล่าอย่างช้าๆ ที่ฉันได้กลัวตอนเริ่มแรก
ฉันได้เริ่มรักครอบครัวของฉัน
…แต่พวกเขาทั้งหมดตาย
อาา, มันแย่ที่สุด, แย่ที่สุด, แย่ที่สุด, แย่ที่สุด, แย่ที่สุด, แย่ที่สุด
ทำไมทำไมทำไมทำไมทำไมทำไมทำไมทำไมทำไม?! ทำไมฉันต้องทุกข์ทรมานแบบนี้
และในท้ายที่สุด, เอาความทรงจำจากชีวิตที่แล้วของฉันไป
ฉันไม่ต้องการความทรงจำเมื่อฉันเป็นมนุษย์
ให้ฉันใช้ชีวิตของฉันเป็นมอสเตอร์ตั้งแต่แรกสิ!
ฉันคิดถึงเรื่องนี้หลายครั้ง
มันเจ็บ
ฉันจำอดีตได้
วันที่ฉันสนุก
และเป็นเพราะมัน, ฉันจบที่เทียบมันกับชีวิตที่น่าสมเพชในดันเจี้ยนนี้
ฉันหลอกลวงตัวฉันเองในการคิดว่านี่เป็นฝันร้าย, และในเวลานั้นที่ฉันตื่น, ฉันจะกลับไปที่ญี่ปุ่น
ทุกครั้งที่ฉันตื่นและเห็นตัวฉันยังอยู่ที่นี่, ความสิ้นหวังได้ดันเข้ามาในหัวใจฉัน
ในเวลานั้น, เหตุผลเดียวที่ให้ฉันมีชีวิตอยู่โดยไม่ฆ่าตัวฉันเอง คือความเดือดดาลของฉัน ที่จะล้างแค้นให้ครอบครัวฉัน
นั่นคือทั้งหมด
ถ้าฉันยังอยู่ที่ลาเบรินทอสในสภาพนั้น, ฉันจะไม่สามารถมีสติอยู่
ฉันมันใจว่าฉันจะตกอยู่ในความบ้าคลั่ง
ถ้าฉันได้แก้แค้น, ฉันจะไม่มีพลังใจที่จะใช้ชีวิตอยู่ต่อไปตามลำพัง
ฉันคงตะตายเงียบๆด้วยตัวฉันเอง
แต่…
ฉันสามารถมาเจอกันใหม่ กับทากัตซูกิ-คุง
เขาช่วยฉันไว้
แม้ว่าฉันเป็นมอนสเตอร์, เขาไม่กลัวฉันเลย{ซักนิด}
เขาได้มีบรรยากาศที่สงบนิดหน่อยบนตัวเขา ในชีวิตนักผจญภัยของเขา…แต่มันเป็นทากัตซูกิ-คุงคนเดิม!
ชายที่ฉันรัก!
ฉันได้ถูกช่วยโดยทากัตซูกิ-คุง
เขายืดมือของเขาออกมา แล้วบอกฉันว่า: ‘กลับด้วยกันเถอะ’
เทียบกับวันที่เหงาดุจนรกในดันเจี้ยน, ชีวิตฉันตั้งแต่ที่มาถึงมักกาเรนได้เป็นประกาย
ฉันมีความสุข ตราบใดที่ฉันได้อยู่ด้วยกันกับทากัตซูกิ-คุง
ฉันโอเคแค่สิ่งนั้นอย่างเดียว
ฉันไม่ต้องการอย่างอื่นอีก
ที่ฉันต้องการคือทากัตซูกิ-คุงคนเดียว
นั่นทำไม, ได้โปรดอย่าเอาเขาไปจากฉัน…
ฉัน…
…ฉันไม่อยากอยู่คนเดียวอีกแล้ว
◇มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ◇
“ซ-ซา-ซัง…” (มาโกโตะ)
เมื่อผมมองขึ้นไป, ผมเห็นหน้าของแนวหน้าที่แข็งแกร่งที่สุดของเรา และเพื่อนผมตั้งแต่สมัยมัธยมต้น
สีหน้าของเธอดูซุกซน
และอาจเป็นเพราะห้องได้มืด…มันไม่มีแสงในตาของเธอ
“เฮ้นั่น, มีอะไร, มาที่นี่ดึกๆดื่นๆ?” (มาโกโตะ)
“ลักหลับ, ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)
ตรงที่สุดเท่าที่จะตรงไปได้
นั่นถ้าเธอมาหาผมกระทันหันแบบนี้ นั้นหมายถึง…ลูซี่ ตอบบอกอะไรเธอบางอย่าง…
“ตำแหน่งมันค่อนข้างไม่สบาย, ชั้นเลย…ลุกขึ้นได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
หัวผมตอนนี้ได้อยู่ในระหว่างสองมือของซา-ซุง, และเธอได้ขี่อยู่บนผม, ผมเลยขยับไม่ได้
“นายจูบลูซี่-ซัง, ใช่มั้ย? มากกว่านั้น, นายเป็นคนที่ทำมัน นั่นคือที่ลูซี่พูดมา” (อายะ)
ลูซี่, เธอข้ามไปหลายอย่าง
“ไม่, นั่นมัน…” (มาโกโตะ)
ผมอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างวัน
ที่ผมได้เป็นคนจูบเอง เพราะผมอยากเห็นสปิริตไป
ได้ยินสิ่งนั้น, ซา-ซังทำสีหน้าที่ซับซ้อน
“…ลูซี่-ซังพูดว่านั่นเป็นจูบแรกของเธอ” (อายะ)
“เออ่อ…” (มาโกโตะ)
มันเจ็บปวดต่อหัวใจผม
ย-ยังไงซะ, มันเป็นครั้งแรกของผมด้วย
“งั้น, นั่นหมายความว่านายกับลูซี่-ซัง ยังไม่ใช่คู่รักกัน?” (อายะ)
“เอิ่ม, เธอบอกชั้นว่าเธอจะรอคำตอบชั้น” (มาโกโตะ)
ลูซี่อธีบายกับเธอยังไงกัน?
“หืมม, งั้นนั่นเป็นอย่างนั้น” (อายะ)
ผมได้ยินคำพึมพำของซา-ซัง
ซา-ซังได้พูด ‘เฮ้, ทากัตซูกิ-คุง’ ด้วยสีหน้าที่ซีเรียส
“ชั้น…ได้ตกหลุมรักนายตั้งแต่เวลาที่เราอยู่ปี 3 ในโรงเรียนมัธยมต้น, ทากัตซูกิ-คุง…” (อายะ)
“…”
ผมได้ถูกสารภาพรัก
“แต่ยังไงซะ, นายน่าจะไม่คิดอะไรเกี่ยวกับชั้นนะ…” (อายะ)
สีหน้าของเธอได้เปลี่ยนไปเป็นบูดบึ้ง
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
เฮ้ย เฮ้ย, พูดอะไรน่ะ, ซา-ซัง?
นั่นไม่จริง
นั่นช่างเป็นความเข้าใจผิดที่เหลือเชื่อ
“ชั้นได้รักเธอตั้งแต่ฤดูใบไม้ร่วง ของ ปี 1 ของเรา ในโรงเรียนมัธยมต้น” (มาโกโตะ)
ผมได้รักเธอมานานกว่าเธอ
“……เอ๋?” (อายะ)
ซา-ซังทำสีหน้าตกตะลึงเป็นพิเศษ
“ปี 1 ในโรงเรียนมัธยมต้น, ในฤดูใบไม้ร่วง? นั่นไม่นานหลังจากที่นายและชั้นได้สนิทกัน, ใช่มั้ย?” (อายะ)
“ถ้าให้พูดเจาะจง, ครั้งแรกที่เธอมาบ้านชั้น” (มาโกโตะ)
เพื่อนผู้หญิงคนแรกของผม
และเธอมาเล่นที่บ้านผม
มันไม่มีทางที่ผมจะไม่ตระหนักกับเรื่องนั้น
หัวใจผมได้เต้นแรงในเวลานั้น
“น-นั่นคือทั้งหมดที่ใช้เหรอ? ไม่ใช่ว่านายเรียบง่ายเกินไปเหรอ, ทากัตซูกิ-คุง?” (อายะ)
นักเรียนมัธยมต้นมันเรียบง่ายน่ะ!
“เธอมาคนเดียวเพื่ออยู่ด้วยกันในบ้านของผู้ชาย ที่พ่อกับแม่ไม่อยู่, ซา-ซัง ชั้นว่าเธอก็ค่อนข้างพิเศษในเรื่องนั้นนะ” (มาโกโตะ)
มากกว่านั้น, สาวคนนี้โยนตัวเธอเองขึ้นบนเตียงของผม
ผมเห็นกางเกงในของเธออย่างง่ายๆ โดยแม้แต่ไม่ได้ตั้งใจจะดู
วั้นนั้น, ผมนอนเตียงตัวเองไม่ได้
มันมีกลิ่นของซา-ซัง
“ด-เดี๋ยวแป้ป!” (อายะ)
ซา-ซังเอาหน้าเข้ามาใกล้กับของผม, ลนลาน
ก-ใกล้
“เป็นไปได้มั้ยว่านั่น, ตั้งแต่ปี 3 ของโรงเรียนมัธยมต้น, เรามีความรู้สึกต่อกัน?” (อายะ)
“ดูเหมือนมันจะเป็นอย่างนั้น” (มาโกโตะ)
ผมไม่รู้ว่าซา-ซังมีความรู้สึกกับผม ตั้งแต่โรงเรียนมัธยมต้น
ทั้งหมดเพราะเธอได้ค่อนข้างเป็นที่นิยมกับผู้ชายในชั้นเรียน
ผมเพียงแค่ยอมแพ้
“ม-ไม่มีทางน่า…เฮ้, แล้วตอนนี้ล่ะ?” (อายะ)
“เอิ่ม…” (มาโกโตะ)
ผมมองหน้าที่กลมเล็กน้อยที่คุ้นเคยของเพื่อนผม
เธอมีหน้าที่เด็กนิดหน่อย, มันให้บรรยากาศเหมือนสัตว์ตัวน้อยๆ ที่จะทำให้คนประจบประแจงเธอ
ความคิดที่ผมพยายามจะไม่คิดถึงมันมาก เกี่ยวกับเธอในสมัยมัธยมต้นได้ย้อนเข้ามาในใจผม
ตอนนี้ผมสามารถเก็บท่าทางของผมอย่างเดียว สงบได้ด้วยโล่งจิต, แต่…
“ความรู้สึกของผมไม่เปลี่ยนไปมากตั้งแต่ตอนนั้น” (มาโกโตะ)
“…ฮ่าาห์~~” (อายะ)
ซา-ซังนอนเพละไปที่ฝั่งหนึ่งของเตียงผม, ข้างๆผม
“แค่ความตั้งใจของชั้นคืออะไรเมื่อชั้นมาที่ห้องนี่อย่างประหม่า…” (อายะ)
“เธอประหม่าเหรอ?” (มาโกโตะ)
“แน่นอนสิ!” (อายะ)
เธอได้ลุกขึ้นด้วยการเด้งแล้วส่งสีหน้าที่โกรธมาให้ผม
“ชั้นคิดว่านายกับลูซี่-ซัง ได้เป็นคู่รักกันแล้ว ชั้นคิดว่าชั้นจะไม่ได้อยู่ด้วยกันกับนายอีกต่อไปแล้ว…ว่าแต่ว่า, นายคิดกับลูซี่-ซังยังไงเหรอ?” (อายะ)
“……”
นั่นแหละส่วนที่มันซับซ้อน
พูดจากใจ, ผมรักพวกเขาทั้งสองคน
นั่นมันแม้แต่อภัยให้ได้มั้ย?
“นายรักพวกเราทั้งสองคน, หือห์ ถ้าชั้นแค่สารภาพกับนายตอนปี 1 ในโรงเรียนมัธยมต้น” (อายะ)
“แต่ชั้นยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ?” (มาโกโตะ)
ซา-ซังบ่นเหมือนกับว่าเธอไม่จำเป็นต้องได้ยินคำตอบจากผม
มันแสดงออกมาจากหน้าผมมากขนาดนั้น
“เฮ้, ทากัตซูกิ-คุง, นายฟังคำขอของชั้นได้มั้ย?” (อายะ)
“หืม? ถ้ามันเป็นอะไรที่ชั้นทำได้” (มาโกโตะ)
ด้วยการไหลของสิ่งต่างๆ, ผมเดาว่าเธอจะถามผมให้เป็นแฟนกับเธอ
ลูซี่และซา-ซัง
ผมควรจะตอบพวกเขาสองคนยังไง…?
“ทากัตซูกิ-คุง, ชั้นอยากได้ครอบครัว” (อายะ)
“ครอบครัว?” (มาโกโตะ)
ชั่วจังหวะหนึ่ง, ผมไม่เข้าใจที่ซา-ซังหมายความเรื่องนั้น
เมื่อผมถามกลับไป, ซา-ซังเลื่อนหน้าของเธอมาใกล้ของผม
เธอนำริมฝีปากของเธอไปข้างหูผม ในระยะที่ว่าลมหายใจของเธอสัมผัสกับหน้าผม
“ชั้นอยากได้ลูกของนาย, ทากัตซูกิ-คุง” (อายะ)
เธอกระซิบกับผม
(《เเเเเเเเเเเเเเเเเเเออออออออออ๋?!!!》) (มาโกโตะ)
“ซ-ซา-ซัง…ด-เดี๋ยวก่อนนั่น” (มาโกโตะ)
“ไม่, ชั้นจะไม่รอ”
มือที่เย็นแตะแก้มของผม, และหน้าของซา-ซังใกล้เขามาหาผมจนมันอยู่ในระยะศูนย์
ปากเราพบกัน…
“ซา-ซัง, ดันลิ้นออกมากระทันหัน ไม่ใช่จังหวะมันแปลกไปเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ทำไม? นายทำมันกับลูซี่ด้วย, ใช่มั้ย? แล้วก็, พวกเราจะมีเซ็กส์กันอยู่แล้ว” (อายะ)
“……”
ผมสงสัยว่าทำไม
สาวที่ผมตกหลุมรักอย่างลับๆ ตั้งแต่เมื่อสมัยมัธยมต้น, บอกเรื่องแบบนั้นกับผม, ความผิดศีลธรรมของมันนั้นเหลือเชื่อ
ไม่, แต่ระดับความตื่นเต้นมันได้อันตรายอย่างบ้าคลั่งไปแล้วนะ?!
ส่วนใหญ่ที่ช่วงล่างของผม!
“หือห์? ทากัตซูกิ-คุง, ตาของนายน่ากลัว” (อายะ)
ส่วนของหน้าเธอฝังไปที่เตียง, และเธอมองผมเหมือนกับจะยั่วยุผม
“มันเป็นความผิดของเธอ, ซา-ซัง…” (มาโกโตะ)
ผมเกือบจะให้ตัวผมตามการไหลของเรื่องนี้ไป, และ…
—{บอกคำตอบของนายทีหลังนะ, โอเคมั้ย?}
คำพูดของลูซี่ดังอยู่ในใจของผม
บางทีอาจจะเพราะโล่งจิต, ผมได้ใจเย็น
มันโอเคที่จะถูกพาไปกับการไหลของสิ่งต่างๆแบบนี้เหรอ…?
“นายคิดถึงลูซี่-ซัง, ใช่มั้ย?” (อายะ)
“อา…” (มาโกโตะ)
“ไม่จำเป็นต้องซ่อนมัน ชั้นบอกได้แค่เห็นหน้านาย” (อายะ)
ดูเหมือนมันเขียนอยู่บนหน้าของผม
ลูซี่ก็ได้ชี้ว่าผมไมมีกำลังใจ
แต่ขอบคุณโล่งจิต, ผมควรจะสามารถคงอยู่ซึ่งภาพลักษณ์ของการเป็นตัวตนที่เท่นะ
“ยังไงซะ, ถ้านายได้แสดงความลังเล, ทากัตซูกิ-คุง, ชั้นจะต้องขึ้นนำ” (อายะ)
“ซ-ซา-ซัง…” (มาโกโตะ)
เธอได้แกะกระดุมของเสื้อผมในทันทีอย่างรุนแรงเล็กน้อย
“มันโอเค ชั้นจะจัดการทุกอย่างเอง
ลิ้นที่ยาวของซา-ซังได้เดินทางมาที่ต้นคอของคอผมขณะที่เธอพูดสิ่งนี้
“ด-เดี๋ยว! อายะ! เดี๋ยวก่อนสิ!”
ลูซี่กระโดดเข้ามาในห้องโดยที่ไม่ได้เคาะประตู
“ลูซี่-ซัง, อย่ามาขวาง” (อายะ)
ซา-ซังพูด ไม่พอใจ
“ล-ลูซี่? เธอได้ยินเหรอ?” (มาโกโตะ)
“หน้าต่างของนายเป็น, แล้วไปด้วยกันกับหูของชั้น, ชั้นได้ยินทุกอย่างเลย!” (ลูซี่)
หน้าต่างของผมแน่นอนว่ามันเปิดกว้างอยู่
แต่ซา-ซังยังอยู่ในจังหวะของเธออยู่
“ทากัตซูกิ-คุง, มาต่อกัน” (อายะ)
“อ-อายะ! เธอมีแผนจะทำอะไร?!” (ลูซี่)
“ทำลูก” (อายะ)
“ลูก…ไม่ใช่ว่าเธอเพียงแต่จะสารภาพรักวันนี้เหรอ?!” (ลูซี่)
ดูเหมือนนั่นคือที่พวกเขาได้เข้าใจกัน
“งั้น, อยากจะร่วมวงกับเรามั้ย?” (อายะ)
“อ-เอออออ๋?!”
ลูซี่ได้แดงฉาน…จากนั้นเข้ามาที่เตียง?!
“ต-แต่ชั้น…ไม่รู้ว่ามันเป็นยังไงระหว่าง 3 คนนะ…” (ลูซี่)
“มันโอเค, มันโอเค เราจะทำมันได้ ไม่ว่าวิธีใดวิธีหนึ่ง” (อายะ)
เดี๋ยว, หยุด!
แล้วความเห็นผมในทั้งหมดนี้ล่ะ?!
“ซา-ซัง, ลูซี่! ใจเย็น!” (มาโกโตะ)
“เป็นไปไม่ได้” (ลูซี่)
“ไม่” (อายะ)
ซา-ซังมีสีหน้าที่ซุกซน, และผมเห็นได้แม้ในความมืดขนาดนี้ ว่าลูซี่ได้ตัวแดง
สองคนได้เขามาใกล้ผมและ…
“หุบปาก! พวกเธอได้เสียงดังดึกดื่น!”
ฟูเรีย-ซังตะโกน
ดูเหมือนเราได้ทำให้สาวที่อยู่ในความสัมพันธ์ระยะไกลรำคาญ
“หลับจนถึงเช้า! [คำสาปหลับ]!” (ฟูเรีย)
คำพูดนั้นเป็นอย่างสุดท้ายที่ผมได้ยิน ผมได้ถูกโจมตีในความง่วงที่ทนไม่ได้
ก่อนผมจะปิดตาผม, ผมเห็นซา-ซังและลูซี่อยู่ข้างผมหลับไป
(ว้าว, งั้นคำสาปก็ใช้ได้กับสองคนนี้, ด้วย…) (มาโกโตะ)
แต่ผมคิดว่าตัวตนที่แข็งแกร่งจะต่อต้านเวทย์มนตร์สถานะผิดปรกตินะ
นี่เป็นพลังของคำสาปของออราเคิลแห่งความมืด, หือห์
ระหว่างที่ผมคิดเรื่องนั้น
ผมหมดสติ
TLN โถ่
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ได้ทั้ง facebook และ discord