116 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ได้ถูกสอนโดยเทพธิดาเกี่ยวกับข้อตกลง
“สวัสดียามเช้า, ฮีโร่ที่เป็นที่นิยม-คุง”
ผมได้อยู่บนพื้นด้วยเหตุผลบางอย่าง, และเมื่อผมเปิดตาของผม, โนอาห์ซามะได้อยู่หน้าสายตาของผม
ผมสีเงินยาวที่วาววับของโนอาห์-ซามะได้ได้พริ้วไหวใกล้เข้ามาดุจธารน้ำตก
“สวัสดียามเช้าครับ, โนอาห์-ซามะ” (มาโกโตะ)
ผมลุกขึ้นแล้วคุกเข่า
“ฟุฟุ, ในที่สุดเธอก็ทำตัวเหมือนฮีโร่แล้ว” (โนอาห์)
“ถูกโจมตีโดยลูซี่และซา-ซังมันเหมือนฮีโร่เหรอ…?” (มาโกโตะ)
ผมรู้สึกว่านั่นมันต่างออกไป
แต่สายตาตรงๆของโนอาห์-ซามะที่สงสัย เหมือนกับดูสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาดอยู่
“ทำไมเธออดทนมาก, มาโกโตะ? มีสาวน่ารักที่รักเธอใกล้กับเธอมาก, และแม้อย่างนั้น, เธอไม่ลงมือกับพวกเขาเลยซักนิด เธอเป็นโฮโม*เหรอ?” (โนอาห์)
TLN* homosexual โฮโมเซ็กช่วล ชอบเพศเดียวกัน
“ท่านอ่านใจผมได้, ท่านควรจะรู้ว่ามันไม่ใช่อย่างนั้น” (มาโกโตะ)
เทพธิดาพูดอะไรน่ะ?
“แต่เธอเป็นเรื่องลึกลับ, มาโกโตะ เธอชอบผู้หญิง, และเธอสนใจในเรื่องลามก, และแม้อย่างนั้น, เธอไม่ลงมือทำมันเลยซักนิด เฮ้, สาวแบบไหนเป็นแบบที่เธอชอบ, มาโกโตะ?” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะแอบส่งสายตาที่มองขึ้นมาหาผม
หยุดให้ผมได้แอบมองหน้าอกของท่านได้มั้ย?
‘ฮ่าาห์’, ผมถอนหายใจ
สาวแบบที่ชอบของผม, หือห์
เมื่อผมบอกซา-ซังในอดีต, เธอได้รังเกียจโดยมัน
ระหว่างที่ผมสงสัยว่าผมจะอธิบายมันยังไงดี, โนอาห์-ซามะทำสีหน้าที่ประหลาด
“เอออ๋, เจ้าหญิงที่ถูกจับตัวโดยมังกร? เธออยู่ในจินตนาการที่ลึกขนาดไหนของเธอน่ะ?” (โนอาห์)
“ได้โปรดอย่ากระโดดข้ามบทสนทนาโดยการอ่านใจของผม!” (มาโกโตะ)
นีเป็นโลกแฟนตาซีของจริง
ไม่ใช่นั่นโอเคเหรอ?!
มันไม่ได้อยู่นอกการเอื้อมมือแล้ว!
“มาโกโตะ, ที่เธอต้องการคือสหายที่จะสู้ไปด้วยกันกับเธอ, และผู้คนที่มีอำนาจทางการเมือง รักษาลูซี่-จัง, อายะ-จัง, และโซเฟีย-จังอย่างสมบัตินะ” (โนอาห์)
“นั่น, ยังไงซะ…ผมรู้ครับ” (มาโกโตะ)
“ตั้งแต่ทีแรก, เจ้าหญิงที่ถูกจับตัวนั้นใช้งานไม่ได้ เจ้าหญิงสีชมพูนั่น ที่มีตัวละครหลักเป็นช่างประปาสีแดง* เป็นแค่ของตกแต่ง, ใช่มั้ย?”
TLN* มาริโอ้
“…ใช่ครับ” (มาโกโตะ)
ผมจบที่การมองเทพธิดาตรงหน้าผม ที่ถูกกักขังในวิหารทะเลลึกด้วยตาที่เย็นชา
“อ-อะไร…ของตานั่นน่ะ?” (โนอาห์)
คำพวกนั้นได้วนไปโดนท่าน
แล้วก็, ที่ท่านพูดมันอันตราย (ในทางกฎหมาย)
“ตั้งแต่เริ่ม, แม้ว่าผมเป็นฮีโร่, ผมยั้งไม่ได้สู้กับศัตรูที่เหมือนลอร์ดปีศาจเลย, รู้มั้ย? เรื่องแบบนั้นทำตอนใกล้ถึงอวสาน, ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
“…เธอเป็นเกมเมอร์ไปถึงกระดูกเลยนะ” (โนอาห์)
เธอพูด ‘ให้ตายเถอะ’ แล้วยักไหล่ของเธอ
อะไร, ท่านมีปัญหาเหรอ?
“ชั้นไม่คิดว่ามันน่าเคารพที่ให้สาวๆรอนานมากเกินไปนะ, รู้มั้ย? อย่ามาโทษชั้นนะถ้าพวกเขาจบที่การโดนขโมยไปน่ะ” (โนอาห์)
“อย่าพูดอะไรแบบนั้นสิครับ” (มาโกโตะ)
นั่นน่ากลัวอย่างแท้จริง
ผมตัดสินใจไม่ได้เกินไปเหรอ?
“ยังไงซะ, ใช่ ว่าแต่, เธอมีอะไรจะถามชั้น, ใช่มั้ย?” (โนอาห์)
หัวข้อได้เปลี่ยน
แน่นอนว่าผมมีหลายอย่างที่จะถามท่าน
อย่างแรก…
“อันไดน์ไม่ปรากฏตัวเลยซักนิด…” (มาโกโตะ)
แม้ว่าผมเรียกเธอทุกวัน, ไม่มีการตอบสนองเลยซักนิด
เกิดอะไรขึ้นที่นั่นที่ไฮแลนด์?
“ไม่ใช่ว่าชั้นบอกเธอแล้วเหรอ? ปรกติเธอจะต้องใช้ความเชี่ยวชาญ 1,000 เพื่อเรียกอันไดน์-จัง ก่อนหน้านั้นมันเป็นเพราะเธอมีปัญหา, อันไดน์-จังเลยยกเว้นแล้วช่วยเธอ” (โนอาห์)
“ท่านหมายความว่าผมโชคดีเหรอ?” (มาโกโ๖ะ)
“ถ้าพูดมันง่ายๆ, ใช่ แต่เธอได้ถูกชอบโดยสปิริต, ชั้นเลยคิดว่าพวกเค้าจะช่วยเธออีกครั้งถ้าเธอตกอยู่ในปัญหา ยังไงก็ตาม, ถ้าเธอทำเหลาะแหละแล้วคิดว่าพวกเขาจะออกมาช่วยเธอทุกครั้ง, เธอจะล้มเหลว สปิริตนั้นแปลกประหลาด” (โนอาห์)
หืมม, งั้นผมก็ใส่มันไปในแผนการของผมไม่ได้สิ, หือห์
แค่เพราะผมได้เรียนเวทมนตร์เสน่ห์ ไม่ได้หมายความว่าผมจะเรียนอันไดน์มาตอนไหนก็ได้, หือห์ ช่างน่าเสียดาย
“งั้น…ทำไมผมถึงสามารถเห็นสปิริตไฟเมื่อเร็วๆนี้?” (มาโกโตะ)
เมื่อผมพูดสิ่งนั้น, หน้าของลูซี่โผล่เข้ามาในใจของผม
“อ้าา, เธอพูดถึงเวลาที่เธอจูบลูซี่-จัง นั่นมันแย่มาก, มาโกโตะ” (โนอาห์)
“…ใช่…” (มาโกโตะ)
ผมได้ตื่นเต้นเพราะผมสามารถเห็นสปิริตไฟ
ผมได้สำนึก
“เหตุผลที่เธอเห็นสปิริตไฟได้เป็นเพราะข้อตกลง” (โนอาห์)
“ข้อตกลง?” (มาโกโตะ)
แต่ผมไม่ได้ทำข้อตกลงกับลูซี่นะ?
ฟูเรีย-ซัง ผมเข้าใจได้เพราะผมทำข้อตกลงกับเธอ และเป็นอัศวินผู้คุ้มกันของเธอ
“มันไม่เหมือนว่ามันมีข้อตกลงแบบเดียวนะ” (โนอาห์)
พูดสิ่งนี้, โนอาห์ซามะดีดนิ้วของเธอแล้วไวท์บอร์ดได้ปรากฏขึ้นมา
โหมดคุณครูผู้หญิง, หือห์
อา, แม้แต่เสื้อผ้าก็เปลี่ยน
“อย่างแรก, เธอและชั้นได้ทำข้อตกลงเทพเจ้าและผู้ศรัทธา ชั้นได้ผู้ศรัทธา, แล้วเธอได้สมบัติสวรรค์ และสกิลผู้ใช้สปิริต” (โนอาห์)
“แน่นอน ผมจำนั่นได้, เทพมาร-ซามะ” (มาโกโตะ)
“สวรรค์ลงทัณฑ์!” (โนอาห์)
ผมโดนตี
โนอาห์-ซามะเขียนบนไวท์บอร์ด ‘ข้อตกลงพระเจ้าและผู้ศรัทธา’
“ต่อไป, เธอได้เป็นฮีโร่ที่ถูกแต่งตั้งของประเทศ นี่เป็นข้อตกลงการว่าจ้าง เธอเป็นฮีโร่ของประเทศแห่งน้ำ, โรเซส, และได้การสนับสนุนในเรื่อง เสื้อผ้า, อาหาร, และที่อยู่อาศัยของเธอ ผู้ว่าจ้างคือราชวงศ์โรเซส หรือถ้าพูด, โซเฟีย-จัง” (โนอาห์)
“…มันค่อนข้างทำให้ผมนึกถึงพนักงานเงินเดือน” (มาโกโตะ)
“เธอเป็นนักเรียน มาโกโตะ แต่เธออาจจะได้ทำงานในบริษัท เมื่อเธอได้เป็นผู้ใหญ่นะ” (โนอาห์)
ในท้ายที่สุด, ผมได้ถูกจ้างเป็นฮีโร่ (พนักงานเงินเดือน) ในโลกนี้, ดังนั้นโชคชะตาได้บรรจบกันเหรอ…?
“ชั้นจะไม่ตอบโต้การพูดแต่ละอย่างของเธอ, โอเคมั้ย? สาม, ข้อตกลงอัศวินผู้คุ้มกันที่เธอทำกับฟูเรีย-จัง เธอได้แบกภาระของการปกป้องออราเคิลแห่งความมืด, และได้รับเวทมนตร์เส่ห์” (โนอาห์)
“แต่ตอนนี้มันมีผลพอแค่เรียกแมวนะ” (มาโกโตะ)
“…ยังไงซะ, ทำงานให้หนักแล้วฝึก” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะให้การอย่างทิ้งขว้าง!
ผมจะสามารถควบคุมกริฟฟอน หรือบางอย่างได้ในท้ายที่สุดมั้ย?
ผมรู้สึกว่ามันจะเร็วกว่าที่จะถามฟูเรีย-ซังให้ทำมัน
“แล้วก็, อันที่สี ข้อตกลงแห่งความรัก กับลูซี่-จัง” (โนอาห์)
“หืมม?” (มาโกโตะ)
คำพูดแปลกได้โผล่มากระทันหัน
ข้อตกลงแห่งความรัก?
“เธอพูดอะไรน่ะ? การจูบมันเป็นข้อพิสูจน์ในความสัมพันธ์ที่โรแมนติก, ใช่มั้ย? แม้ว่าในโลกของเธอ, เมื่อเธอแต่งงาน, เธอทำคำสาบานด้วยการจูบ, ใช่มั้ย?” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะพูดมันเหมือนมันเป็นเรื่องธรรมชาติที่สุด
“ผมไม่ได้แต่งงาน” (มาโกโตะ)
“เธอเห็นนั่นได้ในละคร!” (โนอาห์)
อาา, ใช่, ผมว่าผมเห็น…หรือบางที…ผมเห็นมั้ย?
เดี๋ยว, หืม? นั่นหมายถึง…
“ท่านจะบอกว่าลูซี่และผมอยู่ในความสัมพันธ์แบบโรแมนติกแล้วตอนนี้?” (มาโกโตะ)
“ในเวลาที่เธอจูบ, นั่นเป็นที่มันได้ถูกมองเห็น, และสปิริตได้อวยพรให้เธอ” (โนอาห์)
อ-อย่างนั้นเหรอ?!
“พูดถึงแล้ว: แฟนสาว -> หมั้นหมาย -> แต่งงาน ความแข็งแกร่งของข้อตกลงเพิ่มในลำดับนั้น” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะยิ้มในท่าทางชี้นำที่เห็นได้ชัด
“ถ้าเธอแต่งงานกับลูซี่-จัง, เธอจะสามารถใช้สกิลสปิริตไฟได้ตามใจเลย!” (โนอาห์)
“นั่นเป็นการพูดถึงมันแบบที่แย่มาก!” (มาโกโตะ)
มันฟังดูเหมือนคนที่แต่งงานเพื่อเงิน! มันเป็นแบบการแต่งงานที่แย่จริงๆ
“แต่ในสภาพปัจจุบัน, เธอต้องจูบลูซี่-จังทุกครั้งเลย เพื่อที่จะเห็นสปิริตไฟ, รู้มั้ย?” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะพูดสิ่งที่ชั่วร้ายด้วยสีหน้าที่น่ารัก
ผมพยายามจะจินตนาการสถานการณ์นั้น
‘เฮ้, ลูซี่, ชั้นอยากฝึกเวทมนตร์ไฟวันนี้, ดังนั้นได้โปรดขอริมฝีปากหน่อย อย่ากังวล, แค่ครึ่งวันก็โอเคแล้ว’
“นั่นไม่ดีเลย!” (มาโกโตะ)
ผมตอบโต้อย่างเต็มกำลังกับตัวเอง
คนเหี้ยแบบนั้นมันอะไรกัน?!
ผมจะถูกเตะก้นโดยซา-ซัง!
ผมก็ยังเห็นฟูเรีย-ซังมองผมเหมือนขยะได้อย่างง่ายๆด้วย
“…ไม่ ผมควรจะยอมแพ้กับสปิริตไฟ” (มาโกโตะ)
“เธอก็ยังแต่งงานกับลูซี่-จังได้ด้วย, รู้มั้ย?” (โนอาห์)
“พวกเรายังไม่ได้เริ่มเป็นแฟนกันเลย ท่านงี่เง่าเหรอ, โนอาห์-ซามะ?” (มาโกโตะ)
“โหดร้ายจัง!” (โนอาห์)
ไม่, ผมเป็นไองี่เง่า
ไม่มีอะไรได้มาง่าย
ผมควรจะเก่งขึ้นอย่างมั่นคงเหมือนที่ผมทำมาจนถึงตอนนี้
…ความเชี่ยวชาญผมไม่ได้เพิ่มขึ้นเลยซักนิด หลังๆมานี่
โนอาห์-ซามะวางมือลงบนหัวของผม
“เธอทำได้ดีแล้ว, มาโกโตะ ทำได้ดีมาก, ทำได้ดีมาก” (โนอาห์)
“…อืม, ขอบคุณครับ” (มาโกโตะ)
ผมได้ถูกชมเรื่องอะไร?
“ต่อไปคือโซเฟีย-จัง แม้ว่าโซเฟียเข้าหาเธอ, อย่าปอดแหกซะล่ะ” (โนอาห์)
“นั่นคือที่ท่านพูดถึงเหรอ?!” (มาโกโตะ)
โดย ‘เธอทำได้ดีมาก’ ท่านหมายถึงกับความสัมพันธ์กับผู้หญิงของผม?
“เจอกัน~” (โนอาห์)
โนอาห์-ซามะหายไปด้วยรอยยิ้มที่สดใส
(…ชั้นควรทำยังไงดี?) (มาโกโตะ)
ผมรู้สึกว่าความกังวลผมเพิ่มขึ้นหลังจากที่ปรึกษากับโนอาห์-ซามะ
◇◇
“…..”
เมื่อผมตื่นขึ้น, ผมได้อยู่คนเดียว
ลูซี่และซา-ซังต้องตื่นขึ้นแล้ว
ตอนนี้เมื่อผมมาคิดดูแล้ว, พวกเราได้ถูกสาปด้วยคำสาปหลับของฟูเรีย-ซังที่โกรธเมื่อคืน, หือห์
ผมออกไปเพื่อล้างหน้า
(…ชั้นคิดว่าฟูเรีย-ซังยังโกรธอยู่) (มาโกโตะ)
มีห้องนั่งเล่นอยู่, ถ้าเธอตื่น, เธอควรจะอยู่ที่นั่น
ในห้องนั่งเลย, ไม่ได้มีแค่ฟูเรีย-ซัง, แต่ลูซี่และซา-ซังด้วย
“สวัสดียามเช้า~” (มาโกโตะ)
““?!””
เมื่อผมพูดออกมา, ลูซี่และซา-ซังตอบสนองอย่างมากเกินไป ขณะที่พวกเขามองกลับมา
“ม-ม-มาโกโตะ?! ส-ส-สวัสดียามเช้า! ช-ชั้นมีแผนที่จะไปด้วยกันกับเอมิลี่วันนี้!” (ลูซี่)
“ท-ท-ทากัตซูกิ-คุง! สวัสดียามเช้า! ว-วันนี้ชั้นจะไปที่ที่ของนีน่า-ซัง, โอเคมั้ย?!” (อายะ)
สองคนออกไปในทันที โดยไม่ให้ผมแม้ตีมีโอกาสจะตอบอะไรกลับไป
(เอออออ๋~) (มาโกโตะ)
อะไร? นั่นอะไร?
พวกเขาเกลียดผมแล้วเหรอตอนนี้?
เป็นเพราะผมตัดสินใจไม่ได้เหมือนที่โนอาห์-ซามะได้พูดไว้?
ผมได้ยืนอย่างเหม่อลอยที่นั่นและ…
“นายจะไม่กินข้าวเหรอ, อัศวินของชั้น?” (ฟูเรีย)
“เกิดอะไรขึ้นกับสองคนนั้น…?” (มาโกโตะ)
ผมได้กังวล, ผมเลยพยายามจะปรึกษากับฟูเรีย-ซังที่จิ้มสลัดอยู่ในอารมที่เสีย
“สองคนได้จับหัวของพวกเค้าแล้วคร่ำครวญว่าพวกเค้าไปไกลเกินไปเมื่อวานนี้ พวกเค้าพูดว่ามองหน้านายไม่ได้ ทั้งสองคนนั้นน่ารัก, ใช่มั้ยล่ะ?” (ฟูเรีย)
“งั้นมันก็ไม่ใช่ว่าชั้นถูกเกลียด…” (มาโกโตะ)
“นายโง่รึเปล่า? ถ้านายยังครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่, นายควรจะไปล้างหน้า” (ฟูเรีย)
เธอตอบมาในน้ำเสียงที่ทึ่งอย่างจริงจัง
ผมดีใจที่มันไม่ใช่ว่าพวกเขาเกลียดผม
“แค่เป็นแฟนกับสองคนนั้นได้แล้ว นายช่างเป็นผู้ชายที่น่าปวดหัว” (ฟูเรีย)
ผมได้ถูกแขวะซ้ายขวาอย่างแรกในตอนเช้า
“…ใช่, ชั้นกำลังคิดเกี่ยวกับมัน” (มาโกโตะ)
“นายมันทำอะไรอ้อมค้อมจัง แต่ยังไงซะ, หมั้นกับ 20 กว่าคนก็น่ารำคาญด้วยนะ” (ฟูเรีย)
“…”
เธอไม่ได้พูดว่านั่นใคร
ความรักของฟูเรีย-ซังเต็มไปด้วยปัญหา
“พูดถึงแล้ว, อัศวินของชั้น, นายใช้เวทมนตร์เสน่ห์อยู่ตลอดเหรอ?” (ฟูเรีย)
“เอ๋?” (มาโกโตะ)
เธอพูดอะไรแปลกๆ
“แต่ชั้นไม่ได้ใช้นะ” (มาโกโตะ)
“ดูในกระจกสิ” (ฟูเรีย)
ผมมองในกระจกระหว่างที่เอียงหัว
ตาของผมส่งแสงสลัวๆสีส้ม
“เอ๋? อ-อะไร?” (มาโกโตะ)
ผมไม่รู้สึกเลยซักนิด
ไม่ใช่ว่านี่แย่เหรอ?
“ยังไงซะ, แต่ด้วยเวทมนตร์เสน่ห์ในระดับนั้น, มันจะมีผลแค่กับสัตว์เล็กๆนะ” (ฟูเรีย)
มันไม่ได้แย่
“แต่สำหรับคนที่ได้รักนายอยู่แล้ว, และในกลางคืนที่เวทมนตร์แห่งความมืดนั้นแข็งแกร่ง, มันอาจจะมีผล, ดังนั้นระวังตัวด้วย” (ฟูเรีย)
“นั่นไม่ดีสิอย่างนั้น!” (มาโกโตะ)
เป็นไปได้มั้ยว่ามันมีผลกับลูซี่และซา-ซังคืนที่แล้ว?
“ช่างเป็นเรื่องที่ทำ…ชั้นต้องไปขอโทษลูซี่และซา-ซัง” (มาโกโตะ)
“ไม่ใช่ว่ามันโอเคแล้วเหรอ? พวกเค้าได้อาย, แต่พวกเค้าดูมีความสุข, นายรู้มั้ย? เพราะพวกเข้ารักนายด้วยตั้งแต่เริ่มแรก, นายเพียงแต่ผลักพวกเค้านิดหน่อย มันไม่แย่ขนาดนั้น” (ฟูเรีย)
อึก…แต่ความจริงที่มันได้ผ่านเวทมนตร์เสน่ห์มันแค่…
ไม่, ผมทีใจที่ว่ามันไม่ไปสุดทางในสภาพนั้น
“พวกนายมันตัดสินใจกันไม่ได้จริงๆ นายควรจะแค่อยู่ด้วยกันได้แล้ว” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซัง ได้ตรงๆกับมันมาก
“แต่เธอเป็นคนขวางเมื่อวานนี้” (มาโกโตะ)
“ให้มันเงียบกว่านั้นหน่อย! ชั้นได้ยินทุกอย่างเลย!” (ฟูเรีย)
อา, ใช่
ใช่, การได้ยินมันน่ารำคาญแน่นอน
“ชั้นจะไปเดินรอบๆเมือง เจอกัน, อัศวินของชั้น” (ฟูเรีย)
ฟูเรีย-ซังกินอาหารเช้าเสร็จแล้วพูดสิ่งนี้
“เอ๋? เดี๋ยว, ชั้นจะไปกับเธอ” (มาโกโตะ)
ผมพูดสิ่งนี้ในฐานะอัศวินผู้คุ้มกันของเธอ
“ชั้นโอเคคนเดียว ชั้นจะไม่ออกไปนอกเมือง” (ฟูเรีย)
“แต่ชั้นได้ยินมาว่าผู้ชายมากมายได้เล็งไปที่เธอ, เจ้าหญิง…” (มาโกโตะ)
ขุนนางสาวที่มามักกาเรนไม่นาน
มีข่าวลือว่าเธอเป็นความงดงามที่น่ากลัว ที่คว้าหัวใจของพวกผู้ชายในมักกาเรน
สาวเดินคนเดียวมันแค่…
“มันโอเค, มันโอเค ในซากปรักหักพังของลาโฟรเอจ, มีคนเป็นภูเขาที่พยายามจะทำร้ายชั้น เทียบกับนั่น, ในเมืองนี้, พวกเขาทำมากสุดก็แค่จีบ เรื่องกล้วยๆ ไม่มีใครจะลงมือกับชั้นได้ด้วยเวทมนตร์เสน่ของชั้นไม่ว่ายังไง” (ฟูเรีย)
“…อย่างนั้นเหรอ” (มาโกโตะ)
แต่ละชิ้นเกียวกับอดีตของฟูเรีย-ซังนั้นหนักอึ้ง
เธอจากไปด้วยก้าวเท้าเบาๆ
ผมได้เริ่มกินอาหารเช้าที่ส่วนใหญ่ได้ถูกเตรียมโดยซา-ซัง
ผมล้างจานด้วยเวทมนตร์น้ำ
พูดถึงแล้ว, น้ำยาล้างจากมาจากบริษัทฟูจิวาระ
ชื่อของสินค้าคือโมคยิวโตะ <คำเลียนเสียงเวลาที่จับบางอย่างที่นุ่มนิ่ม>
…ผมพูดอะไรไม่ได้กับความรู้สึกในการตั้งชื่อของเขา
ผมอยู่ในบ้านตามลำพัง, ดังนั้นผมตัดสินใจจะออกไป
(ชั้นควรจะฝึกวันนี้…? หรือบางทีไปเจอกับลูซี่และซา-ซัง?) (มาโกโตะ)
ผมเดินไปรอบๆเมืองระหว่างที่คิดอย่างนั้น, และจากนั้นผมสังเกตุ
(มีหลายคนที่ชั้นไม่เห็นมาก่อนเลย…?) (มาโกโตะ)
ผมได้อยู่ในมักกาเรนมามากกว่า 1 ปี
มันอาจจะเป็นที่ค่อนข้างใหญ่, แต่ผมอย่างน้อยก็รู้หน้าผู้คนจากบริเวณละแวกบ้าน
มักกาเรนมีนักผจญภัยมากมาย, ดังนั้นมีหน้าใหม่เยอะ
แต่ผู้คนจากที่นี่ต่างออกไป
พวกเขาไม่ใช่นักผจญภัย
(พวกเค้าดูเหมือนชาวบ้านธรรมดา, แต่พวกเค้าไม่ใช่ชาวบ้านที่อยู่ที่นี่มานาน…) (มาโกโตะ)
พวกเขาอาจจะเป็นเพียงคนที่เพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่
แม้อย่างนั้น, มีมากมาย
แล้วก็, ผมรู้สึกถึงสายตาที่จับจ้องมา
เป็นไปได้มั้ยว่าพวกเขามาจากโบสถ์งู…?
ผมควรจะปรึกษากับฟูจิ-ยัง
ระหว่างที่ผมคิดอย่างนั้น…
*กั๊ง กั๊ง กั๊ง กั๊ง*
ระคังเหมือนในเวลานั้นที่ซิมโฟเนียได้ดังขึ้น
ความตึงเครียดได้วิ่งมาสู่ในเมือง
หืม? ผมไม่คิดว่ามีบางอย่างแบบนั้นเมื่อผมได้อยู่ที่นี่
“มอนสเตอร์ได้โผล่มา”
เสียงของยามที่ดูอยู่ได้สะท้อน
ผู้คนได้ตอบสนองเสียงนั้นทันทีและซ่อนในบ้านของผมเขา
เผมเห็นจากหน้าพวกเขาเล็กน้อยได้ว่าพวกเขาคิดว่า ‘อีกแล้วเหรอ ให้ตายซิ’
เป็นอย่างนี้ไปได้อย่างไร?
มักกาเรนที่สงบสุขได้อันตราย…
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ได้ทั้ง facebook และ discord