117 นักผจญภัยของมักกาเรนสู้กับมอนสเตอร์
“มอนสเตอร์!” “ซ่อนในบ้านของเธอ!”
เมืองได้เสียงดัง
(กฎของสมาคมในผจญภัยของมักกาเรน: ในกรณีที่มอนสเตอร์รอบๆเมืองได้อาละวาด, ร่วมมือกับยามและเทมพลาร์, และปกป้องเมือง…) (มาโกโตะ)
โรเซสขาดทหาร
มักกาเรนรับเคราะห์จากปัญหานี้มากที่สุด, การอยู่ใกล้กับดันเจี้ยนขนาดยักษ์ที่โดดเด่นของทวีป, ป่าปีศาจ
เพราะสิ่งนั้น, ในกรณีของเหตุฉุกเฉิน, มีหลายครั้งเมื่อสมาชิกของสมาคมนักผจญภัย ให้ยืมพลังของพวกเขา -นั่นคือที่แมรี่-ซังสอนผมเมื่อผมยังเป็นมือใหม่
(แม้อย่างนั้น, เธอยังพูดว่าฝูงของมอนสเตอร์มาทุกๆหลายปี…) (มาโกโตะ)
นี่เป็นผลของที่มอนสเตอร์มันกระฉับกระเฉงขึ้น?
ผมวิ่งไปที่ประตูใหญ่ที่มอนสเตอร์เห็นว่าปรากฏตัวออกมา
ผมสามารถเห็นนักผจญภัยหลายคนรอบๆ
“มาโกโตะ!”
“ยีน!” (มาโกโตะ)
ผมเจอปาร์ตี้ที่ผมรู้จัก
ปาร์ตี้ 4 ที่มีเอมิลี่, ชายนักสู้, และสาวนักเวทย์
“ลูซี่อยู่ไหน, มาโกโตะ-คุง?” (เอมิลี่)
“วันนี้เราแยกกัน แต่ลูซี่บอกชั้นว่าลูซี่จะเจอกับเธอนะ” (มาโกโตะ)
“ใช่เราอยู่ด้วยกันในตอนเช้า, แต่เธอไปตอนบ่าย” (เอมิลี่)
ได้ยินจากเอมิลี่, ผมกังวลเล็กน้อย
เธอไม่ได้ไปคนเดียวที่ป่าที่ยิ่งใหญ่, ใช่มั้ย…?
ฝูงของมอนสเตอร์มาจากป่าที่ยิ่งใหญ่
ซา-ซังอยู่ด้วยกันกับนีน่า-ซัง, ใช่มั้ย?
นีน่า-ซังควรจะรู้กฎของนักผจญภัย
ผมหวังว่าเราจะรวมตัวกันที่ไหนซักแห่ง
ระหว่างที่ผมคิดอย่างนั้น, ผมมาถึงประตู้ใหญ่ทิศตะวันตก
มีนักผจญภัย, ทหารมักกาเรน, และเทมพลาร์หลายคนอยู่ที่นี่แล้ว
“โอ้! ฮีโร่อยู่ที่นี่!”
“เฮ้ย, มาโกโตะ, พวกเค้าบอกว่ามีมอนสเตอรประมาณ 500 ตัว”
“กลุ่มของก็อบลิน, ออร์ค, และโอเกอร์
“มาโกโตะ, สั่งการพวกเราเร็วเข้า”
“หวังพึ่งนายนะ”
(เอ๋?) (มาโกโตะ)
นักผจญภัยที่รวมตัวกันได้มองมาทางนี้
ไม่, ไม่ใช่แค่นักผจญภัย
ทหารและเทมพลาร์ด้วย
“ด-เดี๋ยว!” (มาโกโตะ)
ทำไมผมเป็นคนสั่งการล่ะ?!
“มาโกโตะ, ในกรณีของเหตุฉุกเฉิน, มันสรุปที่คนที่จุดยืนสูงที่สุดสั่งการ ไม่มีใครที่นี่ที่จุดยืนสูงกว่านายในฐานะฮีโร่, มาโกโตะ” (ยีน)
ยีนอธิบายให้ผมระหว่างที่ผมได้สับสน
ช-ใช่!
มันเป็นกฎข้อที่ 8 ของสมาคมนักผจญภัยของมักกาเรน
ในอดีต, ผมคิดว่ามันจะไม่มีผลกับผมไม่ว่าอย่างไร, ดังนั้นผมได้ลบมันออกจากใจผม
เอ๋, จริงๆเหรอ?
ผมต้องสั่งการ?
การจ้องเป็นตันๆได้รวบรวมกันมาที่ผม
แต่ผมไม่เก่งกับเรื่องนี้เลยจริงๆนะ
“ล-แล้วลูคัส-ซังล่ะ?!” (มาโกโตะ)
ถ้ามันเป็นผู้มีประสบการณ์นั่น, เขาควรจะสามารถสั่งการได้ดี
“ลูคัส-ซังพูดว่ามังกรปรากฏตัวในเมืองข้างๆ, เค้าเลยไปเพื่อสนับสนุน” (เอมิลี่)
เอมิลี่พูด ขอโทษขอโพย
ม-ไม่มีทางน่า…
“มาโกโตะ-เซ็นไป*! แสดงใบหน้าที่เหมือนกับฮีโร่ให้เราดูอย่างดีจริงซิครับ! ผมจะฟังทุกอย่างที่พี่พูด!”
TLN* รุ่นพี่
นักสู้สหายของยีนดูเหมือนจะเป็นพวกเลือดร้อน เขาบอกผมในแรงผลักดันของจริง
(แต่ชั้นไม่มีประสบการณ์กับเรื่องนี้นะ…) (มาโกโตะ)
สั่งการผู้คนจำนวนหลายคน เป็นสิ่งที่แย่ที่สุดที่ผมทำ…
สายตาของทุกคนได้จ้องมาหนักมากขึ้นไปอีก
ผมสามารถรู้สึกแรงกดดันของพวกเขาที่เหมือนกับพูดว่า ‘ทำมันได้แล้ว’
ผ-ผมไม่อยากอยู่ตรงนี้อีกแล้ว
“โอเค โอเค, ทุกคน ทากัตซูกิ-ซามะไม่ชินกับเรื่องแบบนี้, ชั้นเลยจะสั่งการแทนที่เค้า”
บางคนได้รวบรวมความสนใจของทุกคนในเสียงที่ดัง
“นีน่า-ซัง?” (มาโกโตะ)
ผู้ใช้ศิลปะการต่อสู้ผู้หญิงที่มาพร้อมหูกระต่ายยกมือของเธอ
“คือนีน่าซัง” “เธอได้เป็นระดับทองเมื่อเร็วๆนี้” “เธอเป็นภรรยาของประธานบริษัทฟูจิวาระ, ใช่มั้ย?” “ไม่ใช่ว่าเธอเกษียณแล้วเหรอ?”
ผมได้ยินเสียงความปั่นป่วนเล็กๆที่มันสร้าง
“ทากัตซูกิ-คุง!” “ซา-ซัง!”
ซา-ซัง!
ช่างโล่งใจ ผมเจอสมาชิกปาร์ตี้
“ทากัตซูกิ-คุง, มันโอเคที่จะปล่อยให้นีน่า-ซัง, ใช่มั้ย?!” (อายะ)
“ช-ใช่…ได้โปรดทำมัน, นีน่า-ซัง” (มาโกโตะ)
“ได้, ชั้นจะทำ!” (นีน่า)
นีน่า-ซังได้ตัดสินใจหน้าที่ของทุกคนอย่างรวดเร็ว
เธอบริหารบริษัทที่มีลูกน้องมากมายเป็นปรกติ, ดังนั้นเธอเก่งในการขึ้นนำ
“ซา-ซัง, เธอช่วยชั้นไว้นั่น…” (มาโกโตะ)
“นีน่า-ซังบอกชั้นเกี่ยวกับกฎของสมาคมนักผจญภัย นายไม่เก่งกับเรื่องแบบนั้น, ใช่มั้ย?” (อายะ)
อาา, ผมดีใจที่ผมมีซา-ซัง
เธอเข้าใจผม…
“มอนสเตอร์มาแล้ว!”
จากทิศทางที่นักผจญภัยคนหนึ่งได้ชี้ไป, ฝูงของมอนสเตอร์ที่ทำควันโขมงได้ปรากฏตัวขึ้นมา
ก็อบลิน, ออร์ค, และโอเกอร์
ผมเห็นยักษ์กินคนที่นั่นที่นี่ได้
มันไม่ได้เป็นตัวตนที่ท่วมท้นมากกว่ามอนสเตอร์ 5,000 ตัวในประเทศแห่งแสง
แต่เทียบกับกำลังการต่อสู้ของไฮแลนด์, ที่อยู่ที่นี้น้อยถึงจำนวนที่อันตราย
พูดอีกอย่างคือ, มันค่อนข้างเป็นภัยคุกคามสำหรับมักกาเรน
“นักเวทย์, ยิงได้!” (นีน่า)
นักเวทย์เริ่มยิงตามคำสั่งของนีน่า-ซัง
อย่างแรกคือการโจมตีระยะไกล
กลยุทธ์เดียวกันกับอัศวินแห่งแสง, หือห์
ในเวลานั้น…
“[ฝนอุกกาบาต]!”
เสียงที่คุ้นเคยดังก้องและหินขนาดยักษ์ได้ชนกับกองทัพของมอนสเตอร์
ควันฝุ่นจำนวนมากลอยขึ้นมาและพื้นสั่นสะเทือน
มอนสเตอร์ส่งเสียงกรีดร้องที่ดังสนั่นขณะที่มันถูกส่งให้บินไป
ไม่ว่าผมจะเห็นมันกี่ครั้ง, อาณุภาพการทำลายล้างมันช่างเหลือเชื่อ…
“มาโกโตะ, อายะ, โอเคมั้ย?!” “ลูซี่-ซัง!”
ลูซี่วิ่งมาที่เราหายใจหอบ
เธอดูฝูงของมอนสเตอร์ขณะที่เธอถอนหายใจด้วยความโล่งใจ
“ยังมีเหลืออยู่เยอะ” (มาโกโตะ)
ประมาณร้อยได้ถูกกำจัดด้วยการโจมตีระยะไกลของนักเวทย์
แต่มอนสเตอร์ส่วนใหญ่ยังมีชีวิต
“โล่พร้อม, ตั้งแถว!” (นีน่า)
คนที่พร้อมโล่ของพวกเขาคือเทมพลาร์และทหาร
ประมาน 50 คนอยู่ในหน่วยโล่, 20 คนในหน่วยนักเวทย์, และประมาน 30 คนเป็นนักรบสู้ระยะใกล้
ถ้าเรารวมตัวเลขเข้าด้วยกัน, เรามีประมาณ 100
มักกาเรนไม่มีกองกำลังต่อสู้จำนวนมาก…
พวกเขาไม่มีเงินทุนสำหรับมันเหรอ?
พวกเรายังมีมอนสเตอร์มากกว่า 300 ที่ต้องเผชิญหน้า
ในเรื่องของจำนวน, พวกมันเยอะกว่าพวกเราสามเท่า
ที่น่ากลัวคือในการสู้แบบกลุ่มที่ถูกดันโดยจำนวนแล้วเสียจังหวะ
สีหน้าของทหารของมักกาเรนแข็งไป
พวกเขาต้องมีความสงสัย ว่าพวกเขาจริงๆแล้วหยุดการเดินหน้าของศัตรูได้หรือไม่
โอเค, มาทำอย่างเดียวกันกับในประเทศแห่งแสงแล้วสร้างกำแพงเพื่อซื้อเวลา
แล้วก็, มีบางอย่างเกี่ยวกับเวทมนตร์สปิริตที่ดีกว่าครั้งก่อน
(สปิริต-ซัง, สปิริต-ซัง) (มาโกโตะ)
(อะไร~?) (นายเรียกเหรอ~?) (มาเล่นกัน~)
ผมสนิทกับสปิริตของมักกาเรน
เพราะทั้งหมดพวกเราได้อยู่ด้วยกันนานที่สุด
ผมยังเรียกสปิริตผู้ยิ่งใหญ่ไม่ได้, แต่ถ้ามันแค่ใช้เวทมนตร์สปิริต, มักกาเรนเป็นที่ที่ดีที่สุด
(สปิริต-ซัง, ผมมีปัญหาแล้ว โปรดช่วยผมด้วย) (มาโกโตะ)
ผมใช้เวทมนตร์เสน่ห์ที่ผมเรียนจากฟูเรีย-ซัง แล้วถามพวกเขาด้วยทุกอย่างที่ผมมี
(((((โอเค~!)))))
การตอบประสานเสียงที่ฟังสบายหูของสปิริตได้ดังขึ้นมา
มานาของสปิริตล้อมผมอย่างเร็วมาก
“โว่ห์, มาโกโตะ…!” (ลูซี่)
“รอบข้างของทากัตซูกิ-คุงนั้นร่าเริง…” (ซา-ซัง)
ผมได้ยินเสียงพึมพำของลูซี่และซา-ซัง
ผมสามารถรู้สึกถึงการมองที่ช็อกของนักเวทย์มักกาเรน
เวทมนตร์สปิริตของวันนี้…นั้นรู้สึกดี
ผมยกมือขวาและตะโกน
“เวทมนตร์น้ำ: [โลกน้ำแข็ง]!” (มาโกโตะ)
ในทันทีนั้น, มานาขนาดยักษ์สีฟ้าได้กลายเป็นแสง, และกวาดไปที่มอนสเตอร์
ไม่ได้สร้างกำแพงน้ำแข็ง, แต่แช่แข็งมอนสเตอร์เอง เพื่อสร้างกำแพง
มันลดจำนวนของมอนสเตอ์ด้วย, ดังนั้นมันนกสองตัวด้วยหินก้อนเดียว!
…คือที่ผมคิด, แต่…อ-เอ๋?
“““““…..”””””
แถวของมอนสเตอร์ที่วิ่งเข้ามาหาเราได้กลายเป็นงานแกะสลักน้ำแข็ง
นั่นคือเจตนาผมแต่…
ตาของทุกคนจ้องมาที่ผม
ใช่, ผมรู้ว่าคุณอยากพูดอะไรกัน
“ทากัตซูกิ-ซามะ, นายแช่แข็งพวกมันทั้งหมดเลย…” (นีน่า)
นีน่า-ซังพูดด้วยสีหน้ามีปัญหา
ใช่, ผมจบที่การแช่แข็งมอนสเตอร์ทั้งหมด 300 ตัว
นักรบระยะใกล้และนักสู้ที่ไฟลุกและพูดว่า ‘นี่เป็นเวลาที่พวกเราจะเฉิดฉาย’, ได้ทำสีหน้าที่ซับซ้อน
ข-ขอโทษ
ผมจบที่การรับสปอร์ตไลท์
“ยังไงซะ, ไม่ใช่ว่ามันโอเคเหรอ? ขอบคุณเวทมนตร์ของมาโกโตะ, ทุกคนได้โอเค” (ลูซี่)
“ใช่ ใช่, เราไม่ได้ทำอะไร, แต่ที่ดีที่สุดคือเราไม่ได้รับบาดเจ็บ…เย็นจัง!” (อายะ)
ลูซี่และซา-ซังพูดช่วยผม
ดูเหมือนเวทมนตร์สปิริตนั้นแข็งแกร่งเกินไปและซา-ซังได้หนาว
“ฮ่าาห์, ลูซี่-ซัง, เธออุ่นจัง~” (อายะ)
ซา-ซังได้กอดลูซี่
“ตัวของชั้นร้อนหลังจากใช้เวทมนตร์ ผิวที่เย็นของเธอเลยทำให้ชั้นสดชื่นด้วย, อายะ” (ลูซี่)
ลูซี่ได้จับตัวของซา-ซัง
มันดูค่อนข้างยูริ*
TLN* yuri ยูริ ความรักของเพศเดียวกัน
“อะไรน่ะ, มันจบแล้วเหรอ?”
“เราจะได้รางวัลจากสมาคมมั้ยแบบนี้?”
“ใครจะรู้ล่ะ”
ความตึงเครียดของนักผจญภัยรอบๆได้ละลายไปและพวกเขาได้เริ่มพูดคุยกัน
“มาโกโตะ, นั่นเป็นเวทมนตร์ที่เหลือเชื่อ!” (ยีน)
“มากโกโตะ-เซ็นไป, นั่นบ้าไปแล้ว-ซซุ
ยีนและนักผจญภัยหน้าใหม่ชมผม
“แต่ทำพวกมันพวกนี้จู่ๆก็ได้โผล่มาที่นี่ล่ะ?”
“มีเยอะเลยครั้งนี้”
“ดูเหมือนพวกมันได้ถูกไล่โดยอะไรบางอย่าง”
“อ้าา, นายพูดถูก”
ถูกไล่?
ทันทีได้ผมได้ยินการสนทนาที่กวนใจผม…
“《โกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก่!!》”
เสียงคำรามที่ทำให้อากาศสั่นสะเทืยนได้สะท้อนมาจากด้านบน
เมื่อผมมองขึ้นไป, มอนสเตอร์ที่มีตัวสีเขียวเข้ม และปีกขนาดยักษ์ได้มองลงมาที่เรา
“มังกรเขียว!”
มันกรระงับร่างขนาดยักษ์ของมันในอากาศได้กระพือปีก
มอนสเตอร์ที่พูดว่าเป็นผู้ปกครองของป่าที่ยิ่งใหญ่ได้ปรากฏตัวขึ้นมา
“ทุกคน, กระจายตัวออก! ถ้าพวกนายเกาะกันเป็นกลุ่ม, นายจะตกเป็นเป้าหมาย!” (นีน่า)
นักผจญภัยทั้งหมดแยกย้ายตามคำสั่งของนีน่า-ซัง
มีคนที่ร่ายเวทมนตร์ขณะที่เขาเคลื่อนไหว, แต่…
“มันไปไม่ถึง” (อายะ)
เหมือนที่ซา-ซังพูด, ที่ที่มังกรบินอยู่มันสูงเกินไปที่เวทมนตร์จะไปถึง
“แล้วอุกกาบาตล่ะ, ลูซี่?” (มาโกโตะ)
“ชั้นคิดว่ามันไปถึง, แต่ถ้าชั้นพลาด, มันจะจบที่หล่นมาโดนเราแทนนะ…” (ลูซี่)
“ไม่ดีสิอย่างงั้น” (มาโกโตะ)
ความเสี่ยงสูงเกินไป
“โกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก่!!”
บางอย่างได้ถูกยิงมาจากปีกของมังกรเขียว ขณะที่มันร้องคำราม
“มันโจมตี!” “หลบมัน!”
ผมมองขึ้นไปเพราะได้ฟังเสียงนั้น, และหลายร้อยของบางอย่างที่ดูเหมือนหอกไม้ได้ลงมาดั่งห่าฝนที่เรา
“ทากัตซูกิ-คุง, ลูซี่-ซัง, ระวัง!” (อายะ)
ซา-ซังเตะหอกจำนวนมากที่อาจจะโดนเรา
นั่นอันตราย
เมื่อผมมองไปรอบๆ, มีหลายคนได้รับบาดเจ็บ
ยัง…ไม่มีใครตาย…ตอนนี้
นี่มันแย่แล้ว การโจมตีของเราไปไม่ถึง, แต่ศัตรูยังสามารถโจมตีได้
“เจ้านั่น…มีพระอาทิตย์อยู่ที่หลังมัน” (ลูซี่)
ลูซี่ได้พูดอย่างเสียใจ
จริง, มังกรได้บินอยู่ในตำแห่งที่ดูเหมือนมันทับซ้อนกับดวงอาทิตย์
มันจงใจทำเหรอ…?
มันฉลาดด้วย
มันดูเหมือน, เพราะอย่างนั้น, นักเวทย์หลายคนนอกจากลูซี่ได้มีเวลาที่ยากที่จะเล็ง
นักรบไม่ได้ทำอะไรอีกครั้ง
นีน่า-ซังก็มีสีหน้าที่มีปัญหา
อะไรคือ…การเคลื่อนไหวต่อไป?
ผมมองไปรอบๆเพื่อที่จะดูว่ามีบางคนที่มีความรู้อยู่มั้ย
ควรจะมีผู้มีประสบการณ์จำนวนหนึ่งในมักกาเรนนอกจากลูคัส-ซัง, แต่วันนี้ของทุกวัน, พวกเขาได้อยู่ที่อื่น
ช่างโชคร้าย
(ชั้นควรจะยิงมังกรน้ำทิ้งไปเพื่อจะดูว่ามันใช้ได้ผลรึเปล่ามั้ย?) (มาโกโตะ)
เวทมนตร์น้ำมันไม่มีประสิทธิภาพกับมังกรเขียวที่เป็นธาตุไม้
ผมเรียนรู้จากวิหารแห่งน้ำนานมาแล้ว
แต่ไม่มีเวทมนตร์อื่นที่ผมใช้ได้
ทันทีที่ผมพยายามจะเรียกสปิริตเพื่อใช้เวทมนตร์สปิริต
แสงได้ปกคลุมทั้งพื้นที่และพราวตาผม
เมื่อผมพยายามจะหรี่ตาและดู, ผมสามารถของได้ว่ามันเป็นแสงทรงกางเขน
“กโยยยยยย้!!”
มังกรเขียงส่งเสียงร้องแห่งความตายและตัวมันได้สลายไปข้างในแสง
(แสงนั่นคือ…) (มาโกโตะ)
ผมเห็นมันมาก่อน
มันเป็นอย่างเดียวกับเวลาที่พวกเราปราบมังกรต้องห้ามข้างนอกลาเบรินทอส
พูดอีกอย่างคือ, ฮีโร่แห่งแสง
บางคนได้ลงพื้นอย่างส่างงาม
ชุดเดินทางสีขาวที่มันดูเหมือนทำมาด้วยการเย็บปักถักร้อยที่ฟุ่มเฟือย
ผมสีน้ำตาลอ่อนของเขาได้ส่องแสงสีส้มด้วยแสงของดวงอาทิตย์
“เฮ้ว่าไง, ทากัตซูกิคุง มันโอเคสำหรับชั้นที่จะกำจัดมันมั้ย?”
ชายหล่อเหลาที่พูดด้วยเสียงที่สดชื่น ดูเหมือนจะมีปัญหา
นักผจญภัยผู้หญิงได้กรี้ด
เราเจอกันไม่กีวันก่อนที่ประเทศแห่งแสง, ดังนั้นมันไม่รู้สึกว่ามันเป็นซักพัก
เพื่อนร่วมชั้นของผม, ซากุไร-คุง
…นายมาทำอะไรที่นี่?
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ได้ทั้ง facebook และ discord