ตอนที่ 143 ความเป็นมนุษย์ที่น่ารังเกียจ
กลิ่นอายแห่งการสังหารยังคงปกคลุมทั่วบริเวณ จํานวนศพที่อยู่นอกหมู่บ้านหลุนฮุยในโลกแห่งความเป็นจริงเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
เย่เฉินเพียงคนเดียว ตลอดเส้นทางที่เขาก้าวผ่านไม่มีใครเลยที่สามารถรอดไปได้
ศรีษะถูกตัดหน้าอกเป็นรูกลวง ที่เลวร้ายที่สุดคือบางถูกฉีกกระชากจนไม่เหลือเค้าเดิม
ฉากที่โหดร้ายและน่าสยดสยองนี้ ทําให้คนที่ต้องการจัดการเย่เฉินต้องตกตะลึง
คะแนนเครดิต แน่นอนว่าทุกคนต้องการมัน แต่ในตอนนี้ ไม่มีใครที่นี่สามารถผ่านเข้าถึงตัวเย่เฉินได้เลย มีเพียงผลลัพธ์เดียวภายใต้คมหอกของเยเฉินนั้นคือความตาย
ผู้คนต่างเริ่มถอยออกมามากขึ้นเรื่อยๆ
บรรยากาศของความตื่นตระหนกและความหวาดกลัวเริ่มรุนแรงขึ้น
นายน้อยฮวงตกตะลึงเมื่อเห็นเย่เฉินสังหารผู้คนไปหลายร้อยคนด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว
และตอนนี้ เมื่อมองไปยังเย่เฉินที่แข็งแกร่ง โหดร้าย และโหดเหี้ยม ขาของนายน้อยฮวงก็สั่นโดยไม่ตั้งใจ
มารดามันเถอะไหนบอกว่าพลังของเขาจะลดลง?
นี่พลังของเขาไม่ได้ถูกลดลงเลยเหรอ?
“ข้า…ข้าไม่อยากได้เงินแล้ว ข้าจะถอนตัวข้าไม่ทําแล้ว” ในที่สุดคนผู้หนึ่งก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาหวาดกลัวความตายอย่างมาก จนกรีดร้องและวิ่งหนีไป
“ข้ายังอยากมีชีวิตอยู่ ข้ายังไม่อยากตาย นายน้อยฮวง ข้าขอโทษ!” อีกคนไม่สนของรางวัลอะไรอีกแล้ว และวิ่งหนีไป
จากนั้นผู้คนก็เริ่มวิ่งหนีอย่างสิ้นหวังออกไปมากขึ้นเรื่อยๆ
หากไม่หนีไปคงต้องต้องตายสถานเดียว เย่เฉินนั้นโหดร้ายเกินไป
มารดามันเถอะ สู้ตัวต่อตัว ผู้คนตกตายในหนึ่งการโจมตี ใครจะไปกล้าสู้อีก
“โฮก” จู่ๆ ก็มีเสียงคํารามดังขึ้น
ทันใดนั้น พยัคฆ์ขนสีแดงเพลิงก็ปรากฏขึ้นจากด้านหลังฝูงชน ลําตัวของมันขยายใหญ่ขนาดเท่ารถบรรทุกในชั่วพริบตา จากนั้นมันตะปบอุ้งเท้าของมันใส่ฝูงชนในทันที
“ตูม”
ผู้คนที่กําลังหลบหนีถูกฉีกกระชากออกเป็นชิ้นๆ
“สัตว์อสูร! มีสัตว์อสูร!” เมื่อมีคนคนหนึ่งสังเกตุพยัคฆ์ขนสีแดงที่ปรากฏขึ้น รูม่านตาของเขาก็หดลงอย่างรวดเร็วแล้วตะโกนออกมาเสียงดังลั่น
“จะทําอย่างไร ได้โปรด ข้ายังไม่อยากตาย!” หนึ่งในนั้นร้องออกมาด้วยเสียงโหยหวน
นายน้อยฮวงก็เห็นพยัคฆ์ขนสีแดงขนาดใหญ่ตัวนี้เช่นกัน ในเวลานี้ใบหน้าของเขาน่าเกลียดยิ่งกว่าการกลืนแมลงวันเป็นๆลงท้อง
เขาต้องการมาจับตัวเย่เฉินแต่เย่เฉินนั้นกลับโหดเหี้ยมอย่างมาก ฆ่าคนง่ายๆเหมือนนั่นผักสับแตงโม
แค่อยากจะวิ่งถอยหนีออกจากที่นี้ จู่ๆ พยัคฆ์ตัวสีแดงขนาดใหญ่ก็กระโจนออกมาขวางทาง ยิ่งทําให้สถานการณ์เลวร้ายลงไปอีก
ในตอนนี้จ้าวเอ๋อเหอ ซึ่งอยู่ถัดจากนายน้อยฮวง รีบก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว แล้วคุกเข่าลงบนพื้นและตะโกนใส่ เย่เฉิน:
“เย่… บอสเย่ ข้าเองจ้าวเอ่อเหอ คนเหล่านี้บังคับให้ข้ามาที่นี่ ข้าสาบานได้ พวกมันบังคับให้ข้าพามาที่นี่ ได้โปรดให้ข้าเข้าไปซ่อนตัวในหมู่บ้านสักครู่ได้หรือไม่?”
เมื่อนายน้อยฮวงได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของเขาก็แข็งที่อในทันที และจากนั้นเขาก็ตกตะลึง
ทันใดนั้น เขานึกถึงกุญแจสําคัญที่เขาเกือบลืมไปแล้ว
“ฟุบ”
“ตูมม”
คนที่กําลังวิ่งหนี ถูกหอกในมือเย่เฉินฉีกกระชากออกเป็นชิ้นๆ เศษลําไส้ลอยกระเด็นตกลงบนหัวของจ้าวเอ๋อเหอในทันที
เย่เฉินมองไปที่จ้าวเอ๋อเหอ จากนั้นจึงค่อยๆเดินไปอย่างช้าๆ
“ตูม ตูม ตูม”
พยัคฆ์ขนสีแดงยังคงโจมตีผู้คนที่ต้องการหลบหนีจากด้านหลัง
มันเคลื่อนไหวได้เร็วมาก ไม่มีใครสามารถหลบหนีจากบริเวณนี้ได้เลย
เหล่าผู้คนต่างถูกมันทุบตีจนตายอย่างไร้ความปราณีหรือแม้กัดกร่างของคนเหล่านั้นออกเป็นชิ้นๆ
“ตึก ตึก”
เย่เฉินมองไปยังจ้าวเอ่อเหอที่กําลังหวาดกลัว และอดไม่ได้ที่จะยิ้ม
“พี่ชายเย่ ท่านจําข้าได้ไหม” จ้าวเอ๋อเหอดีใจอย่างมากเมื่อเห็นรอยยิ้มของเยู่เฉินและรีบถามออกมา
“แน่นอน ข้าจําเจ้าได้ ทําไมข้าจะจําเจ้าไม่ได้ เจ้าสบายดีหรือไม่?” เย่เฉินพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม
เมื่อจ้าวเอ๋อเหอเมื่อได้ยินดังนั้น เขาก็คุกเข่าลงและพูดว่า:
“บอสเย่ ข้า…ข้าขอโทษ ข้าไม่ควรทรยศท่าน แต่พวกเขาบังคับให้ข้ามา ถ้าข้าไม่พาพวกเขามา พวกเขาจะฆ่าข้า ข้ารู้ว่าพี่ชายเย่นั้นแข็งแกร่ง จากนี้ไปข้าจะขอเป็นลูกน้องที่ซื่อสัตย์ของพี่เย่ ข้าจะทําตามที่พี่เย่สั่งทุกอย่าง “
“ผายลม! บัดซบ ไอ้สารเลว แกประกาศขายที่อยู่ของเย่เฉินในช่องโลกและขายมันในราคา 1 พันล้าน ข้าให้เงินเจ้าแค่ 200 ล้านและเจ้าก็นําทางมาที่นี้แล้ว ไอ้สารเลวเอ้ย เจ้าจะยอมรับไหม?“นายน้อยฮวงที่อยู่ด้านหลัง ตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยว
ใบหน้าของจ้าวเอ่อเหอ เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน และเขารับหันไปหาเย่เฉินแล้วพูดว่า:
“ไม่…ไม่นะ พี่ใหญ่เย่ สิ่งที่เขาพูดนั้นไม่จริงเลย เขาต้องการใส่ร้ายข้าเพื่อให้ท่าสังหารข้า เขาเป็นคนที่น่ากลัวมาก… ข้าจะทรยศต่อพี่ใหญ่ได้อย่างไร พี่ใหญ่ช่วยชีวิตข้าไว้ตั้งแต่แรก ข้า ข้ารู้สึกขอบคุณเสมอ , พี่ใหญ่ ต้องเชื่อข้า พี่ใหญ่”
คําพูดของจ้าวเอ๋อเหอนั้น เป็นเหมือนคนที่เสียใจอย่างมากเขาพยายามอธิบายกับเย่เฉินว่าเขานั้นถูกใส่ร้าย และเขาไม่ได้รับความยุติธรรม
หากเย่เฉินไม่ได้ยินคําพูก่อนหน้านี้เขาคงจะเชื่อจริงๆ
“เจ้าเสร็จหรือยัง?” เย่เฉินถอนหายใจแล้วถาม
“ฮะ?” จ้าวเอ่อเหอตกตะลึงทันที
“รู้ไหมทําไมข้าถึงอยากคุยกับเจ้า” เย่เฉินถามอย่างแผ่วเบา และมองไปที่ จ้าวเอ่อเหอ
หลังจากที่จ้าวเอ๋อเหอได้ยินสิ่งที่เย่เฉินพูด เขาก็รู้สึกไม่ดีในทันที
“รู้ไหม ข้าทําไมข้าถึงปล่อยให้เจ้ามีชีวิตอยู่ก่อนหน้านี้ เพราะข้ายังคงอยากเห็นความน่าอดสู ความสกปรก ความไร้ยางอายของธรรมชาติของมนุษย์”
เมื่อเย่เฉินกล่าวเช่นนี้ ร่างกายของจ้าวเอ๋อเหอก็สั่นสะท้านในทันที เขากําลังจะเปิดปากเพื่อกล่าวบางอย่างทองก็แทงมายังเขาทันที
“ตุบ”
ศีรษะของจ้าวเอ่อเหอ พร้อมกับร่างกายส่วนบนของเขาถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ ในทันที