ตอนที่ 144 หัวใจที่เย็นช่าราวน้ําแข็ง
เย่เฉินมองไปที่ศพของจาวเอ่อเหอ ที่เหลือครึ่งตัวด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวของเขาดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นเย็นชา
“เย่เฉิน มาทําข้อตกลงกันดีไหม?” นายน้อยฮวงพยายามรักษาอารมณ์ของเขาในเวลานี้ จากนั้นมองไปที่เย่เฉินและถามออกมา
“ไม่สนใจ.” เย่เฉินเหลือบมองนายน้อยฮวงอย่างเย็นชาแล้วก้าวต่อไป
“เจ้า…เจ้าต้องการทําอะไร…” เขาคิดว่าเยู่เฉินจะหยุด แต่ในตอนนี้เยเฉันเดินเข้ามาใกล้เขาขึ้นเรื่อยๆ เขาตะโกนออกมาด้วยสีหน้าหวาดกลัว
เขาก้าวถอยหลังหนีเข้าไปในฝูงชนอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม เย่เฉินเพียงแค่มองเขาด้วยสายตาที่เย็นชาจากนั้นจึงแทงหอกออกไป
“ฉีก”
ลูกน้องที่คุ้มครองนายน้อยฮวงถูกแทงทะลุหัวใจและตกตายไปอย่างน่าสมเพช
เยู่เฉินไม่แม้แต่จะมองไปที่มัน ด้วยการสะบัดมือเบาๆ ศพที่ติดอยู่ปลายหอกก็ลอยออกไปทันที
“บอสเย่ บอสเย่เฉิน… ข้า.. ข้าผิดไปแล้ว… ได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วยได้โปรด…” ลูกน้องคนผู้หนึ่งคุกเข่าลงบนพื้นพร้อมกับกรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว
เขาพบว่าเย่เฉินนั้นแตกต่างจากคนธรรมดาอย่างมาก เขาโหดร้าย โหดเหี้ยมเกินไปปฏิบัติต่อชีวิตมนุษย์ราวกับสิ่งไร้ค่า
เขาตื่นตระหนก หวาดกลัว และเขายังไม่อยากตาย เขาจึงคุกเข่าอ้อนวอนร้องขอความเมตตา
อย่างไรก็ตาม ก่อนหน้านี้เขารู้อยู่แล้วว่าเย่เฉินนั้นแข็งแกร่ง แต่ละเลยไม่สนใจเพราะความโลภที่ไม่สิ้นสุดถูกล่อลวงโดยอํานาจของเงิน
เย่เฉินยังคงเพิกเฉยต่อชายคนนี้ เขาโจมตีออกไปอย่างไร้ความปราณี
“ฟบ”
ร่างของชายคนนั้นถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ ทันทีด้วยการโจมตีของหอกสังหาร
ชิ้นส่วนร่างกายแขนขาลอยกระเด็นออกไปไกล เลือด อวัยวะภายใน กระดูกที่เปื้อนเลือดกระจัดกระจายทั่วบริเวณ
“โฮก!”
เสียงคํารามดังขึ้นมาอีกครั้ง
พยัคฆ์สีแดงเพลิงที่อยู่เบื้องหลัง ไม่ปล่อยให้ใครหลบหนี ใครก็ตามที่พยายามหนี้จะถูกมันฆ่าโดยไม่มีข้อยกเว้น
ผู้คนที่นี่ต่างก็ค้นพบความจริงอันโหดร้ายนี้ พวกมันจะตายทันทีถ้าพวกมันวิ่งหนี และพวกมันก็จะตายเช่นกันหากพวกมันไม่หนี
มนุษย์ก็คือมนุษย์เพราะพวกเขาไม่เพียงแต่มีปัญญาแต่ยังมีอารมณ์และความคิดที่หลากหลาย
แต่ในตอนนี้ ผู้คนที่นี่ต่างมีความคิดเดียวกันอย่างน่าประหลาดใจ
วิญญาณของพวกเขาเริ่มสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว
พวกเขากลัวตาย พวกเขายังไม่อยากตาย พวกเขาทั้งหมดต้องการจะมีชีวิตอยู่ต่อ
“ฟุบ”
คนอีกคนล้มลงและมีรูขนาดใหญ่อยู่บนหน้างอกของเขา
“ตูมม”
อีกคนหนึ่งถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ ด้วยพละกําลังอันมหาศาล
“ตึก,ตึก”
เสียงฝีเท้าของเยเฉินยังคงเดินต่อไปไม่หยุด เขาก้าวทีละก้าวเข้าหาฝูงชนที่กําลังวิ่งไปรอบรอบๆแต่ไม่กล้าที่จะหลบหนีออกไป
เพราะพวกเขาไม่มีที่ให้หนี้ต่อให้หนีไปไหน พวกเขาก็จะถูกฝังอยู่ใต้กงเล็บของพยัคฆ์สีแดงที่ขวางทางอยู่
มีบางคนเริ่มโจมตีออกไปอย่างบ้าคลั่งพยายามที่จะฆ่าพยัคฆ์ตัวสีแดงตนนั้น เพื่อที่เขาจะได้ออกจากสถานที่บัดซบนี้โดยเร็วที่สุด
อย่างไรก็ตาม อาวุธที่มีคําว่า “จริง” ของเขาไม่สามารถทําลายแม้แต่เส้นขนของพยัคฆ์ตัวนี้ดังนั้นเขาจึงกรีดร้องออกมาอย่างสิ้นหวัง
“ฟุบ ฟุบ”
หอกสังหารคร่าชีวิตของผู้คนไปที่ละคน
กลิ่นคาวเลือดที่รุณแรงเริ่มกระจายไปบนอากาศ
กลิ่นเลือดที่เข้มข้นและอึดอัดนี้ ค่อยๆทําให้คนโดยรอบยิ่งรู้สึกตื่นตระหนก
“เย่เฉิน! เจ้าต้องฆ่าพวกเราทั้งหมดจริงๆหรือ?”ชายคนหนึ่งตะโกนใส่เย่เฉินด้วยด้วยสายตาที่เคร่งขรึม
เยเฉินไม่ได้มองชายคนนั้นแม้แต่น้อยหอกสังหารในมือเขายังคงเก็บเกี่ยววิญญาณที่สกปรกเหล่านี้ต่อไป
“บอสเยู่เฉิน ยกโทษให้ข้า ยกโทษให้ข้าด้วย ข้าไม่กล้าอีกต่อไปแล้วตราบใดที่บอสเย่ยกโทษให้ข้าจะให้ข้าทําอะไรข้าก็เต็มใจทําทุกอย่าง!”
“บอสเย่เฉิน ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่ควรเสียความเป็นมนุษย์ไปเพียงเพราะเครดิต ข้าคิดผิด ได้โปรดปล่อยข้าไปเถอะ”
“บอสเย่เฉิน ข้ายังมีพ่อแม่ มีภรรยาและลูกต้องดูแล ได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วย พวกเขาอยู่ไม่ได้หากไม่มีข้า”
“ไอ้ปีศาจ ไอ้เย่เฉิน แกมันไม่ใช่มนุษย์ แกไม่เห็นสัตว์ประหลาดตัวนั้นที่อยู่ที่นี่หรอ?”
การกระทําของผู้คนหนีไม่พ้นการร้องขอความเมตตา บางคนถึงกับรีบกล่าวเหตุผลอันน่าสงสาร บางคนก็สาปแช่งออกมาอย่างบ้าคลั่ง
อย่างไรก็ตาม การแสดงออกของเย่เฉิน ยังคงเหมือนเดิม ยังคงเย็นชาและโหดเหี้ยมไม่แยแสต่อชีวิตผู้ใด
หอกในมือของเขาเหวี่ยงแทงออกไปไม่เคยหยุดเลยแม้แต่น้อย หนึ่งครั้ง อีกครั้ง คร่าชีวิตคนไปทีละคน
หัวใจของเยเฉินเย็นชาราวกับถูกแช่แข็งมานับหมื่นปี
การที่คนเหล่านี้ร้องขอความเมตตา คร่ําครวญ สาปแช่ง พวกเขาไม่สามารถทําให้หัวใจของเยเฉินสั่นไหวเลยแม้แต่น้อย
เพราะเยู่เฉินไม่หลงเหลือความสงสารอีกต่อไป
เย่เฉินรู้ว่าคนเหล่านี้มาที่นี่เพื่ออะไร
หากเย่เฉินไม่มีกําลังหรือความแข็งแกร่ง เกรงว่าผลลัพธ์ก็มีเพียงอย่างเดียวเท่านั้น
เย่เฉินจะถูกทรมานอย่างโหดร้าย แขนขาของเขาจะถูกตัดอย่างโหดเหี้ยม และแม้ตามที่นายน้อยฮวงผู้นั้นพูดเขาอาจจะกลายเป็นขันที
เย่เฉินมั่นใจมากว่าหากมีโอกาศคนเหล่านี้จะทําเช่นนั้นอย่างแน่นอน
ในชีวิตก่อนหน้านี้ของเยเฉิน เขาเห็นความโสมมของมนุษย์มามากมาย และในชีวิตนี้จ้าวเอ่อเหอได้เตือนเย่เฉินอีกครั้ง
ความเมตตากรุณาไม่ใช่ทางออกที่ดี
เป็นศัตรก็ต้องฆ่า ไม่สามารถปล่อยมันไปได้
หลังจากอุกกาบาตตกลงมา โลกก็โหดร้ายขึ้น ผู้ที่สามารถมีชีวิตอยู่ได้มักจะเป็นคนที่เด็ดเดี่ยวและหัวใจของพวกเขาจะแข็งแกร่งเหมือนเหล็ก
ขณะที่เย่เฉินก้าวต่อไป ความเร็วของเขาก็เริ่มเร็วขึ้นเรื่อยๆ หอกสังหารก็ทรงพลังขึ้น
จํานวนผู้เสียชีวิตภายใต้หอกสังหาร เริ่มเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
หลังจากที่เยู่เฉิน ฆ่าลูกน้องที่สองคนที่เคยคุ้มครองนายน้อยฮวง นายน้อยฮวงก็รีบถอยกลับกลับไปที่ใจกลางฝูงชนและตะโกนด้วยท่าทางที่บิดเบี้ยว:
“เย่เฉิน! ตราบเท่าที่เจ้าต้องการ! ข้าสามารถให้เงินทั้งหมดแก่เจ้าได้ ตราบใดที่เจ้าปล่อยข้าเจ้ายังข้าไว้ในหมู่บ้านของเจ้าก็ได้”
นายน้อยฮวง หวาดกลัวเย่เฉินอย่างสมบูรณ์ในขณะนี้ เขาไม่เคยคิดว่าคนๆ หนึ่งจะแข็งแกร่งได้ถึงเพียงนี้
แม้ว่าจะแข็งแกร่งในเกม แต่ความจริงความแข็งแกร่งจะลดลงอย่างน้อยครึ่งหนึ่งแต่กับเยู่เฉินไม่มีข้อแตก ต่างนั้นเลย
เขาเดาว่าเยู่เฉินต้องมีความลับบางอย่าง เป็นความลับเกี่ยวกับความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขา
เขาต้องการรู้ความลับนี้มาก แต่เขารู้ดีกว่า ในตอนนี้ ถ้าเขาไม่สามารถหยุดการฆ่าของเยเฉินได้
เขาจะตกตายไปอย่างหน้าอนาถเหมือนกับคนของเขา
ดังนั้นเขาจึงเสนอเงื่อนไขในการแลกเปลี่ยนเงินทั้งหมดเพื่อแลกกับชีวิตของเขา
แต่เมื่อเขาคิดว่าเครดิตหลายหมื่นล้านของเขาจะหายไป หัวใจของเขาก็เหมือนถูกมีดกรีด
เมื่อเขาตะโกนออกมาด้วยสีหน้าบิดเบี้ยว
เขาเกลียดเย่เฉินเกลียดความป่าเถื่อนของเยู่เฉิน ไม่เปิดโอกาสให้เขาแม้กระทั่งหลบหนี
เขาเกลียดเยู่เฉินที่แย่งชิงทรัพย์สมบัติทั้งหมดของเขาไป
อย่างไรก็ตาม เขาไม่กล้าแสดงความรู้สึกในใจออกมา เขากลัวว่าเยู่เฉินจะปฏิเสธ เมื่อเย่เฉินปฏิเสธเขาจะมีจุดจบเพียงอย่างเดียวคือตาย!
เขาเชื่อมั่นอย่างมากเพราะเย่เฉินโหดร้ายเกินไป ไม่มีความเมตตาใดๆเลย
หลังจากที่เย่เฉิน ได้ยินสิ่งที่นายน้อยฮวงพูด เขาก็ขดริมฝีปากของเขาด้วยความรังเกียจ
เครดิตนั้นใช้งานง่ายมากคุณสามารถใช้มันซื้อของได้มากมาย แต่น่าเสียดายที่หลังจากเข้าสู่ดินแดนที่แท้จริงแล้วเครดิตก็จะไร้ประโยชน์!
ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าที่หนักแน่นและรวดเร็วดังมาจากระยะไกล