บทที่ 120 สิ่งที่ผู้หญิงคนอื่นมี เจ้าก็ต้องมี
ในคืนนั้นถังหมิงนอนไม่หลับทั้งคืน เมื่อหลับตาลงก็เห็นแต่เบ้าตาที่เป็นรูโบ๋ของลู่อวิ๋นเซียง
ทว่าตอนที่กำลังเคลิ้ม ๆ ก็มีมือคู่หนึ่งยื่นออกมา และลากถังหมิงลงจากเตียง ค่ำคืนที่มืดสนิทเช่นนี้ทำให้ถังหมิงมองเห็นไม่ชัดเจน จำได้แค่ว่าถูกซ้อมจนเกือบตาย โดยเฉพาะปากของเขาที่ถูกต่อยจนบวมเป่ง
กว่าองครักษ์จะมาพบเขาในตอนเช้า ถังหมิงก็นอนหมดสติและมีน้ำลายฟูมปากอยู่บนเตียงแล้ว
ตอนที่จางหยวนเฉียวได้ข่าวและไปหาถังหมิงที่โรงเตี๊ยม เมื่อเห็นว่าเขามีสภาพเช่นนั้นก็เอ่ยขึ้นมาด้วยความตกใจ “ใครกล้าซ้อมเจ้าจนมีสภาพเช่นนี้กัน?”
…
“เผยยวน!”
เผยยวนได้ยินจึงหันไปมอง ก่อนจะรีบใช้ไม้ค้ำเพื่อเดินไปช่วยในครัว
“เอานี่ไปตากในสวนให้ข้าที” จี้จือฮวนส่งของให้กับเผยยวน จากนั้นก็กลับไปทำงานต่อ
“อืม เจ้าเองก็อย่าหักโหมเกินไปล่ะ”
พี่สาวฮวนช่างเย็นชายิ่งนัก พี่สาวฮวนไม่แม้แต่จะตอบรับใด ๆ
เผยยวนเดินกะโผลกกะเผลกออกไปด้านนอกด้วยความหดหู่ เพิ่งวางกระจาดเสร็จ อาชิงก็กุมก้นน้อย ๆ วิ่งมาหา
“ท่านพ่อ ท่านพ่อ!”
“มีอะไรหรือ?” เผยยวนมองลูกชายตัวน้อย
อาชิงกระดกก้นน้อย ๆ ขึ้น “ข้าปวดอึแต่อึไม่ออก หนอนน้อยก็ยังไม่ยอมออกมาขอรับ”
เผยยวนเองก็ไม่มีประสบการณ์ “ดื่มน้ำผสมน้ำผึ้งดีหรือไม่ และขยับร่างกายเยอะ ๆ?”
อาชิงบิดตัวไปมาเล็กน้อย “อาชิงไม่อยากขยับตัวขอรับ”
ตอนนี้ในทุก ๆ เช้าเขาต้องตื่นมาวิ่ง ทั้งยังต้องรำไท่เก๊ก จนทำให้เขากลายเป็นเด็กที่เหนื่อยล้าไปแล้ว
พอดีกับที่จี้จือฮวนถือเคียวและแบกตะกร้าไว้บนหลังเดินออกมาจากห้องครัว ดวงตาของอาชิงจึงเป็นประกายขึ้นทันที “ท่านแม่จะขึ้นเขาหรือขอรับ อาชิงจะขึ้นเขาไปกับท่านแม่ด้วย อาชิงชอบออกกำลังกายที่สุดขอรับ”
เผยยวน “…”
จี้จือฮวนจะพาอาชิงขึ้นไปบนเขาน้อยครั้งมากจริง ๆ ดังนั้นครั้งนี้นางจึงตอบตกลง เผยยวนเองก็อยากตามไปด้วย จึงเป็นฝ่ายรับตะกร้าของจี้จือฮวนมา “ข้าช่วยเจ้าแบกเอง”
“เจ้าร่างกายอ่อนแอ ให้ข้าแบกเองดีกว่า”
“ข้าดีขึ้นมากแล้ว” เผยยวนเอ่ยถึงตรงนี้ก็รีบแก้ไขคำพูดทันที “แต่ก็ยังไม่หายดี คือ…ถ้าไม่ไหวจริง ๆ ข้าค่อยคืนให้เจ้า”
จี้จือฮวนเองก็ไม่เข้าใจว่าผู้ชายคนนี้กำลังโอ้อวดอะไรอยู่กันแน่ “ก็ได้ เช่นนั้นถ้าเจ้าหิ้วไม่ไหวก็บอกข้านะ”
“อืม” เผยยวนยิ้มจนตาหยี จี้จือฮวนจึงได้สังเกตเห็นว่าเขามีเขี้ยวเสน่ห์ด้วย ยิ่งเพิ่มความอ่อนเยาว์เข้าไปอีก
แขนเสื้อถูกพับขึ้นมาถึงข้อศอก เผยให้เห็นแขนที่มีกล้ามเนื้อพอเหมาะ ฝ่ามือที่แข็งแรงและสวยงาม มือคู่หนึ่งที่สวยได้รูป
อาจเป็นเพราะเขาสังเกตเห็นสายตาของจี้จือฮวน เผยยวนจึงยืดตัวขึ้นเล็กน้อย อยากให้นางได้ชื่นชมเขามากกว่านี้
“อึอึ อึอึ! อาชิงทนไม่ไหวแล้ว!” เจ้าตัวเล็กตะโกนขึ้นมาขัดจังหวะคนทั้งคู่ ก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที
ทั้งสองคนทำได้เพียงยืนรอเขาอยู่ที่หน้าประตู
ทางด้านพวกเหล่าเติ้งใกล้จะสร้างบ้านที่เหลือเสร็จแล้ว พรุ่งนี้ก็สามารถย้ายเข้าห้องครัวใหม่ได้
ภูเขาและป่าไม้เงียบสงบมากจริง ๆ หากเป็นในเมืองใหญ่คงหาความสบายเช่นนี้ไม่ได้
จี้จือฮวนเงยหน้าขึ้นให้แสงแดดอาบไล้ เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าเผยยวนกำลังจ้องมองนางอยู่
จี้จือฮวนเตะก้อนกรวดบนพื้นไปหนึ่งที ทันใดนั้นก็เกิดความรู้สึกอยากที่จะปรับทุกข์ขึ้นมา นางเอาผมที่ถูกลมพัดจนยุ่งเหยิงทัดไว้ด้านหลังใบหู “หลังจากอยู่ที่นี่นาน ๆ จึงได้รู้ว่า สิ่งที่ไม่ได้มีความคึกคักต่างหากคือชีวิต สิ่งที่เหลือทิ้งไว้ในใจคือความสงบหลังจากความวุ่นวาย”
เผยยวนรู้สึกว่านางมีเรื่องราวมากมายอยู่ในใจ จึงได้ลองเอ่ยถามหยั่งเชิงดู “เจ้าในเมื่อก่อนเป็นเช่นไรอย่างนั้นหรือ?”
จี้จือฮวนหรี่ตาลง เมื่อก่อน?
เผยยวนรอคำตอบจากนางนิ่ง ๆ จี้จือฮวนหันหน้ามาพิจารณาเขา “เจ้าคงไม่สามารถจินตนาการถึงชีวิตเช่นนั้นได้ หากวันหน้ามีโอกาส ข้าค่อยบอกเจ้าก็แล้วกัน”
ดวงตาสีเข้มของเผยยวนพลันกระจ่างใสขึ้นมา หากว่าเขามีหางอยู่ที่ด้านหลัง คงกระดิกไปมานานแล้ว
“ข้าชอบคำว่าวันหน้า มันทำให้มีความหวัง”
เผยยวนคิดไปคิดมา ก็ลุกขึ้นเดินไปที่ห้องอาฉือ จากนั้นก็ค่อย ๆ เดินกลับมาตรงหน้าของนาง
จี้จือฮวนจึงสังเกตเห็นว่าในมือของเขามีดอกไม้ช่อหนึ่ง ที่ไม่รู้ว่าไปเด็ดมาจากที่ใด สีแดงและสีเขียวถูกมัดเป็นช่อ ทั้งยังมีหยาดน้ำค้างเกาะอยู่ คงจะเพิ่งเด็ดมาได้ไม่นานเป็นแน่
“นี่ล้วนเป็นดอกไม้ที่ข้าเลือกเอาที่สวยที่สุดมา ข้าเห็นพวกเสี่ยวเจียนชอบเอาดอกไม้มาประดับกัน ดังนั้นสิ่งที่พวกนางมี เจ้าก็ต้องมี ที่ข้าเลือกมาสวยกว่าของพวกนางอีก” เผยยวนพูดออกมายาวเหยียด ใบหูก็พลันแดงก่ำขึ้นมา
จี้จือฮวนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
ก่อนจะทะลุมิติมา เคยมีผู้ชายเอาดอกไม้ให้นางไม่น้อย แทบจะทุกครั้งที่ออกไปทำภารกิจ ก็มักจะตกผู้ชายได้หนึ่งคน ดอกกุหลาบเอย ดอกลิลลี่เอย พร้อมของขวัญต่าง ๆ อีกมากมาย
แต่ไม่เคยมีใครให้ดอกไม้ป่าแก่นาง และไม่เคยมีใครบอกนางว่า เพราะผู้หญิงคนอื่นมีแต่เจ้าไม่มี ดังนั้นข้าต้องให้สิ่งที่ดีที่สุดแก่เจ้า
จี้จือฮวนแววตาเป็นประกาย ในใจราวกับมีขนนกลูบไล้อยู่เบา ๆ ทำให้รู้สึกคันยุบยิบขึ้นมา
“เจ้าไม่ชอบหรือ?” ศีรษะของเผยยวนแทบจะลู่ลง เหมือนสุนัขตัวใหญ่ที่เจ้านายไม่ยอมลูบหัว
จี้จือฮวนจึงยื่นมือออกไปรับและก้มลงสูดดมเล็กน้อย ขนตายาวลู่ลง ปกปิดประกายในแววตาเอาไว้ เมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง รอยยิ้มก็งดงามและสว่างไสว “ข้าชอบ เจ้าอย่าหน้าแดงสิ”
เผยยวนยกยิ้ม ก่อนจะนั่งลงที่ข้างกายของนางอย่างเงียบ ๆ พลางบ่นเบา ๆ “เป็นเพราะตากแดดกระมัง”
จี้จือฮวนคิดบางอย่างขึ้นมาได้ ใช่แล้ว ตอนนี้แดดแรง เดี๋ยวนางต้องทำครีมว่านหางจระเข้เสียหน่อย อาอินตอนนี้เริ่มคล้ำขึ้นเรื่อย ๆ จะให้ตากแดดเช่นนี้ต่อไปคงไม่ได้แล้ว
…
ภายในห้อง เผยจี้ฉือซึ่งแอบมองอยู่ได้แต่คลึงที่หว่างคิ้วไปมา เหตุใดท่านพ่อถึงทำตัวเหมือนหนุ่มน้อยเช่นนี้เล่า บิดไปบิดมาอย่างกับสตรี ต่างอะไรกับสาวน้อยในหมู่บ้านที่เอาผลไม้ไปมอบให้พี่ชายตัวโตกัน?
แต่เมื่อลองมองดูท่านแม่อีกที ท่าทางชำนาญเช่นนั้นต่างหาก ถึงจะดูเป็นหนุ่มน้อยเจ้าเสน่ห์!
เผยจี้ฉือกำลังคิดว่าพรุ่งนี้ควรจะซื้อหนังสือเพิ่มสักหน่อย ทางที่ดีต้องเป็นหนังสือที่สอนว่า ทำอย่างไรถึงจะให้ภรรยายอมอยู่ด้วยอะไรพวกนั้นมาให้ท่านพ่ออ่าน!
…
อาชิงทรมานอยู่นาน แต่ก็ยังรู้สึกว่าหนอนน้อยยังอยู่ในท้อง จึงเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมด้วยขาที่เป็นเหน็บจนชา
จากนั้นทั้งสามคนก็เดินขึ้นเขาไป อาชิงมาเพื่อกระโดดโลดเต้นเป็นหลัก อาศัยตอนที่จี้จือฮวนก็กำลังสอนเผยยวนว่าสมุนไพรชนิดใดขึ้นอยู่ตรงพื้นที่ใด เวลาทำศึกหากไม่มีเสบียงจะได้สามารถขึ้นไปบนเขา และสอนทหารให้เก็บสมุนไพรมากินได้
อาชิงหาไม้มาหนึ่งอันและแกว่งไปมาในพงหญ้า
ทันใดนั้นเขาก็พบบางอย่างที่ชูคอขึ้นมา อาชิงสบกับดวงตาของงูตัวนั้น
จากนั้นอาชิงก็พบว่า จู่ ๆ งูตัวนั้นก็เริ่มสั่นเทา
อาชิงเกาหัวไปมา มือเล็ก ๆ คว้าทีเดียวก็จับงูตัวยาวเอาไว้ได้ จากนั้นก็ตะโกนขึ้นมาด้วยความดีใจ “ท่านแม่ขอรับ!! อาชิงจับงูได้ขอรับ!”
ท่านแม่เคยบอกว่า ทั้งตัวของงูล้วนเป็นของล้ำค่า สามารถขายได้เงินไม่น้อย ที่สำคัญที่สุดก็คือ สามารถทำน้ำแกงงูได้ด้วย!
จี้จือฮวนหันกลับมาก็เห็นงูสีสันแปลกตาตัวหนึ่งที่อาชิงจับเอาไว้ รู้สึกเหมือนจะเป็นงูพิษ ทว่างูตัวนั้นกลับดูหวาดกลัวอย่างมาก จี้จือฮวนจึงรับงูมาจากมือของอาชิง
“ต่อไปห้ามจับงูด้วยมือเปล่าอีกรู้หรือไม่ ระวังจะถูกกัดเอา”
“อ่อ” แต่จับง่ายมากเลยนะขอรับ
จี้จือฮวนกดเขี้ยวงูลงบนก้อนหินเพื่อให้งูตัวนั้นคายพิษออกมา จากนั้นก็ใช้มีดเล็ก ๆ ฆ่างูตรงนั้นเลย
เยี่ยม!!
คืนนี้ตุ๋นน้ำแกงงู!
…
หลังจากที่ทั้งสามคนกลับบ้านแล้ว ก็มีคนติดตามงูตัวนั้นมาจนถึงที่นี่ “แปลกจริง กลิ่นอายมาถึงตรงนี่ก็หายไป งูราชาพิษของข้าเล่า?”