“ไดอาน่า, แองเจล่า, ตามข้าออกมา…”
หลังจากจัดการกับเกลเบอร์แล้ว, เย่เทียนอาบน้ำอุ่นสบายๆ โดยมีไดอาน่าและแองเจล่าช่วย จากนั้นก็พูดกับพวกนาง.
ในยุคนี้ เวลาอาบน้ำไม่จำเป็นต้องทำด้วยตัวเอง เพราะว่าทาสหญิงจะช่วยทำให้เอง.
แน่นอนว่า ระหว่างทางนั้น เย่เทียนที่พลังฟิตเปรี๊ยะไม่สามารถอาบน้ำแบบธรรมดาๆได้.
“ค่ะ, เจ้านาย!”
ไดอาน่าและแองเจล่าตอบด้วยความเคารพ. จากนั้นพวกเธอขอตัวไปเปลี่ยนชุดแล้วตามเย่เทียนไปพร้อมๆกัน.
“เจ้านายคะ, เราจะไปที่ใดกัน?”
หลังจากเดินอยู่บนถนนมาพักใหญ่, เท้าทั้งสองของพวกนางก็เริ่มบวม แองเจล่าจึงอดใจถามเย่เทียนไม่ได้ เพราะนางรู้สึกว่าเย่เทียนนั้นเดินไปมาอย่างไร้จุดหมายจริงๆ.
“เจอแล้ว, นี่ไงล่ะ!”
ในที่สุดเย่เทียนก็หยุดเดินแล้วตอบ. ที่ด้านหน้าเป็นที่ดินขนาดใหญ่, มีขนาดประมาณ 400 ถึง 500 เอเคอร์, มันอยู่ข้างๆ เขตของชนชั้นสูงทางตะวันตก, ตลาดบาซาร์ที่คนหนาแน่นทางตะวันออก, ทางขนส่งที่สะดวกสบายด้านเหนือและใต้. แถมทางเหนือก็มีแม่น้ำอยู่อีก แต่ตอนนี้มันแห้งผากหมดแล้ว.
“ข้าคิดว่าข้าจะซื้อที่ดินนี่!”
เย่เทียนพูด. ที่ตรงนี้ไม่ใช่พื้นที่เพาะปลูกหรือคฤหาสน์ แต่ก็มีดีมากกว่าแค่ บ้านเมืองที่วุ่นวายแถวนี้.
ที่ตรงนี้น่าจะมีค่ามหาศาลในสังคมปัจจุบัน แต่ในยุคนี้มันไม่มีค่าอะไรเลย. แต่ถ้าเย่เทียนซื้อมันมาแล้วพัฒนามันได้สำเร็จล่ะก็ มันก็จะกลายเป็นที่ที่เยี่ยมยอดได้ในเวลาไม่นาน.
“เจ้านายคะ, ท่านจะซื้อที่ดินนี่หรือคะ?”
ไดอาน่าถาม. เธอตกใจเล็กน้อยเพราะที่ตรงนี้มันไม่มีค่ามากนักในสายตาเธอ เพราะมันไม่เหมาะที่จะเพาะปลูก ไม่งั้นแล้วเจ้าของที่ดินคงจะทำไปนานแล้ว.
“ใช่, เจ้ารู้จักเจ้าของรึป่าว?”
เย่เทียนพยักหน้า แล้วถามไป.
“ มันเป็นของเศรษฐีที่เป็นที่รู้จัก, แม็กซ์ ออลเรด. ข้าได้ยินมาว่าเขามีลูกสาวและพยายามจะติดต่อกับตระกูลจูเลียส. ข้าคิดว่าเขาคงอยากจะให้ลูกสาวแต่งงานกับซีซาร์แห่งตระกูลจูเลียส…”
ไดอาน่าคิดหนักอยู่ครู่หนึ่งแล้วค่อยๆพูด.
“เศรษฐีที่อยากให้ลูกสาวแต่งกับซีซาร์หรอ? ลูกสาวของเขาชื่อคอสซูเทียรึป่าว?”
เย่เทียนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถาม.
“ใช่ค่ะ, คอสซูเทีย. ข้าเคยเห็นนางแล้ว นางเป็นคนสวยตั้งแต่เกิดจริงๆ…”
ไดอาน่าพยักหน้าแล้วตอบ.
“นั่นสินะ…”
เย่เทียนหลุดไปในภวังค์. ในประวัติศาสตร์นั้น ซีซาร์เป็นผู้ชายที่โรแมนติคมากและเขาได้ครอบครองผู้หญิงมานับไม่ถ้วน แต่ตอนที่เขายังเด็ก พ่อของเขาได้จัดงานแต่งงานให้ เจ้าสาวก็คือลูกของเศรษฐีผู้หนึ่ง, เธอมีนามว่า คอสซูเทีย.
แต่ทว่า ก่อนที่ซีซาร์จะเป็นผู้ใหญ่ พ่อของเขาก็จากไป. เพื่อที่จะคงสถานของเขาไว้ ซีซาร์ต้องทิ้งคอสซูเทีย ที่ยังไม่ได้แต่งงานกับเขาไป เพราะตระกูลของผู้หญิงคนนั้นแม้จะร่ำรวยแต่ก็ไม่มีสถานะทางการเมือง. หลังจากนั้นเขาก็แต่งงานกับคอร์เนเลีย ลูกสาวของซินน่าที่ทำงานเป็นกงศุล4ครั้ง.
“ไปที่ตลาดทาสก่อนแล้วกัน!”
พอรู้ว่าเจ้าของที่ดินคือใคร ปัญหาก็คงจะแก้ได้ง่ายๆ. ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าของที่ก็เป็นแค่เศรษฐีผู้หนึ่งเท่านั้น. ตราบเท่าที่ราคาสมเหตุสมผล เย่เทียนจะซื้อที่ดินนั้นแน่. แล้วเขาก็จะสามารถสร้างร้านอาหารสุดหรูแห่งแรกในโรมโบราณได้.
ทว่าก่อนนั้นหน้า เขาต้องซื้อทาสที่เก่งด้านทำอาหารเพิ่มอีก แล้วก็สอนพวกนั้นทำอาหาร. พอร้านอาหารสร้างเสร็จเขาจะได้เปิดร้านเลยทันที.
ในเวลานี้เป็นเวลาบ่าย แต่ตลาดทาสก็ยังครึกครื้นอยู่.
“ลอร์ดซาตาน, ขอต้อนรับครับ..”
เมื่อเย่เทียนเตร้ดเต่ไปที่ตลาดทาส พ่อค้าทาสผู้หนึ่งก็จำเขาได้. พ่อค้าทาสผู้นั้นรีบทักทายเย่เทียนด้วยรอยยิ้ม.
“ฟิลิป ข้าคิดว่าเจ้าจะหลบหน้าข้าซะอีก…”
เย่เทียนพูดด้วยรอยยิ้ม, เพราะยังไง พ่อค้าทาสคนนี้ก็พยายามหลอกเขารอบก่อน.
“จะทำงั้นได้ไงล่ะครับ? เพื่อเฉลิมฉลองให้กับลอร์ดซาตาน ข้าได้เตรียมของขวัญให้ท่านไว้แล้ว…”
ฟิลิปยิ้มกว้าง.
“เฉลิมฉลองให้ข้า? เกิดอะไรขึ้นรึ?”
เย่เทียนถามด้วยรอยยิ้ม.
“ฮ่าฮ่า… มันไม่ใช่เรื่องลึกลับอะไรเลยครับ. ท่านได้ช่วยชีวิตท่านหญิงออเรเลียและท่านซีซาร์. ท่านหญิงออเรเลียซาบซึ้งท่านมากและเตรียมจัดงานให้ท่านแต่งกับลูกสาวของนาง, ข่าวนี้แพร่ไปเร็วมาก. เมื่อตะกี้นี้มีหลายคนเห็นท่านหญิงออกมาจากสภากับคนของนาง. เดาว่านางคงจะติดต่อเส้นสายให้ท่าน….ในอนาคต, ท่านก็จะเป็นชนชั้นสูงแล้ว, ได้โปรดอย่าลืมประชาชนตาดำๆเช่นข้าด้วยเถิด, ท่านลอร์ดของข้า…”
ฟิลิปพูดเฉื่อยๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความอิจฉา.
เย่เทียนอึ้งไปเลย. เขาไม่คิดว่าออเรเลียจะจัดการเร็วขนาดนี้. นอกจากนั้น นางก็ยังปล่อยข่าวให้คนรู้ว่าเขาจะเป็นชนชั้นสูงเร็วๆนี้อีกด้วย.
ไม่ต้องสงสัยเลยว่า นางกังวลว่าปอมปีย์จะไม่ปล่อยเรื่องนั้นไปง่ายๆแน่. เพราะถึงยังไง สถานะชนชั้นสูงของเย่เทียนก็เป็นแค่ลมปากของนาง. ถ้าไม่บันทึกไว้ในสภาล่ะก็ เย่เทียนก็ยังไม่ใช่ชนชั้นสูงจริงๆ.
ออเรเลียไม่ทิ้งเขาจริงๆด้วย!
หัวใจของเย่เทียนรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย แล้วเขาก็ดีใจจริงๆ.
“ฮ่าฮ่า… ข้าไม่คิดเลยว่ามันจะแพร่ไปไวขนาดนี้! ส่วนเรื่องที่เจ้าว่า….เจ้าวางใจเถอะ, เราจะได้ร่วมมือกันแน่…”
เย่เทียนหัวเราะ, แฮปปี้มากๆ.
“ จะว่าไปแล้ว, ข้าวางแผนจะซื้อทาสเยอะหน่อยวันนี้. วางใจเถอะ ข้าไม่ชอบเอาเปรียบหรอกนะ!”
เย่เทียนยิ้ม, อธิบายว่าทำไมเขาถึงมานี่.
“ข้าไม่ทราบว่าท่านอยากได้ทาสแบบไหนรึ? ท่านลอร์ด!”
ฟิลิปถามด้วยความเคารพ, ราวกับสถานของเย่เทียนได้เปลี่ยนไปแล้ว.
“ข้าอยากจะซื้อทาสที่เก่งด้านการทำอาหาร ชาย,หญิง,แก่หรือเด็กก็ได้ทั้งนั้น. ขอแค่มีความสามารถด้านอาหารเก่งๆ ไม่ก็มีพื้นฐานด้านทำอาหารหน่อยก็ได้.”
เย่เทียนค่อยๆพูด.
“สบายมากครับ, ข้าไม่ทราบว่าท่านอยากได้กี่คน? ท่านลอร์ด”
ฟิลิปพยักหน้า มีทาสหลายคนที่ทำอาหารเป็น.
“30คน!”
เย่เทียนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูด. 30คนก็น่าจะพอ.
“30คนรึครับ? เยอะจัง? ท่านได้โปรดรอ2วันได้ไหมครับ? ท่านลอร์ด. ข้าจะพยายามหาทาสที่ดีที่สุดให้ท่านเอง!”
ฟิลิปถาม. ไม่มีพ่อค้าคนไหนสต็อคทาสที่เก่งด้านทำอาหารมากแบบนั้นได้. เพราะถึงยังไงถ้าขายไม่ออก เขาก็ต้องสต็อคไว้.
“แน่นอน. แต่ถ้าหาได้แล้ว เจ้าต้องส่งพวกนั้นไปที่คฤหาสน์ของข้านะ”
เย่เทียนพยักหน้า. ข้าก็รู้เรื่องตลาดทาสเยอะอยู่เหมือนกัน.
“ท่านลอร์ด, โปรดตามข้ามา, ข้าได้เตรียมของขวัญไว้ให้ท่านแล้ว. ข้าสัญญา, ท่านจะต้องพึงพอใจแน่!”
ฟิลิปพูดอย่างลับๆกับเย่เทียนและมันก็ไปกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของเขา.