ตอนที่ 151 ความสวยงามที่ลงตัว
ลูกน้องของกัปตันหูทั้งหมดต่างมีสีหน้าที่เปลี่ยนไป
ใบหน้าของกัปตันหูแสดงรอยยิ้มที่มีความสุขออกมา
“แค่ก…แค่ก… เจ้า… พวกเจ้าทุกคนต้องถูกฝังไปพร้อมกับข้า!”
นี่คือคําพูดสุดท้ายของกัปตันหูหลังจากเขาพูออกมาเขาก็ล้มลงและแน่นิ่งไป
ทันใดนั้น พยัคฆ์ขนสีแดงขนาดเท่ารถบรรทุกก็กระโดดออกมา โดยโดยสายตาคู่นั้นของมันจ้องไปยังคนของกัปตันหูอย่างดุเดือด
“นั่น ไม่ใช่เสื้อของเย่เฉินหรอกหรือ”
“บัดซบ! เย่เฉินกลับมาแล้วใช่ไหม?”
“ทําไมข้ารู้สึกว่าเสือตัวนี้ได้ยินและเข้าใจในสิ่งที่เราพูด”
“จะทําอย่างไรดี อาวุธที่มีคําว่า”จริง”ของพวกเรานั้นมีระดับต่ําเกินไปไม่สามารถทําร้ายเสื้อตัวนี้ได้”
“หนี!” ทันใดนั้นก็มีเสียงใครคนหนึ่งดังขึ้น และกลุ่มคนทั้งหมดต่างก็เริ่มวิ่งหนีกันอย่างบ้าคลั่ง
หยานหูเหลือบมองคนทั้งหมดด้วยความสนุกสนาน มันรีบกระโจนออกไปข้างหน้า กรงเล็บของมันฟาดลงทันที คนที่ถูกหยานหูจู่โจมตายโดยไม่ทันได้ท่าอะไร
ผ่านไปไม่นานนักลูกน้องหลายพันคนของกัปตันหูถูกหยานหูสังหารจนหมด
เมื่อมองดูศพที่กองอยู่ในที่เดียว หยานหูก็ขดริมฝีปาก จากนั้นก็เดินกลับเข้าไปในป่า
หากเย่เฉินอยู่ที่นี่ เขาจะต้องเอ่ยชมหยานหูอย่างแน่นอน สําหรับผลงานที่ยอดเยี่ยมของมัน
ตอนแรกเย่เฉินก็เชื่ออย่างนั้นจริงๆ โดยคิดว่ากัปตันหู กําลังจะช่วยหูเสียวเย่วจึงยื่นข้อตกลงแก่เขา
แต่แผนการของกัปตันหูนั้นชัดเจนเกินไป เย่เฉินจะไม่สามารถมองออกได้อย่างไร
นั่นคือพฤติกรรมของคนที่ต้องการจับหมาป่าขาวด้วยมือเปล่า
การสังหารผู้นําตระกูลหนิวนั้น สมบัติที่มีอยู่ในลีกเหยี่ยนหวงนั้นจะไม่ได้ตกเป็นของเยเฉินทั้งหมด
เย่เฉินไม่ได้เอาไปทุกชิ้น เขามีข้อตกลงคือสิบชิ้น
เย่เฉินคิดว่ามีสมบัติเพียงเจ็ดหรือแปดชิ้นเท่านั้น เขาไม่คิดว่ามันจะมีทั้งหมดถึงสิบสองชิ้น
แต่เย่เฉินก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้เช่นกัน
ตราบใดที่ผู้นําหนิวและลูกชายของมันถูกสังหาร เย่เฉินจะปลอดภัยมากขึ้น
ด้วยเหตุผลนี้เองที่เย่เฉินตัดสินใจยอมรับข้อตกลงของกัปตันหู
แต่เมื่อเขาหันหลังกลับกัปตันหูก็พยายาม พูดถึงหูเสี่ยวเย่วซ้ําแล้วซ้ําอีก มันจึงทําให้เย่เฉินเริ่มสงสัย
คนที่เผยไพ่แสดงอารมณ์เช่นนี้มักจะมีแรงจูงใจที่ซ่อนเร้น
ในตอนนั้นเองที่เย่เฉินไม่เชื่อในตัวกัปตันหูอีกต่อไป
เมื่อแมวดําตัวน้อยปรากฏตัว เย่เฉินจึงตัดสินใจไปฆ่าเจ้าฮัสกี้ก่อน แต่กัปตันหูยังตะโกนเดือนเย่เฉินเกี่ยวกับข้อตกลง
ในตอนนั้นเองที่เย่เฉินได้ยืนยันว่ากัปตันหูนั้นกําลังกางแผนที่จะได้รับผลประโยชน์เช่นกัน ดังนั้นเขาจึงชูนิ้วกลางให้เขาโดยไม่ลังเล
หยานหูที่กําลังจะกลับไปยังหมู่บ้าน มันได้ยินชื่อของเย่เฉินมันจึงหันกลับไปยังทิศทางเดิม หลังจากได้ยินว่าคนเหล่านี้กําลังมีเจตนาร้ายต่อเย่เฉิน มันจึงไล่ฆ่าคนเหล่านั้นทั้งหมดทันที
เมื่อหยานหูจัดการทุกอย่างเรียบร้อยมันจึงวิ่งเข้าไปในป่าทันที
ไม่นานแมวดําตัวน้อยก็กรีดร้องอยู่ในป่า
“อ่า…เจ้าเสือยักษ์ ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้…”
ถ้าเย่เฉินอยู่ที่นี่ เขาจะต้องตกตะลึงอย่างแน่นอน
มารดามันเถอะ หยานหูผู้นี้ช่างเป็นหัวขโมยที่ร้ายกาจจริงๆ ไม่มีใครเคยสอนมัน แต่มันฟังมาจากเรื่องราวที่แมวดําเล่าเรื่องน้องสาวของมันก่อนหน้านี้ หยานหูจึงนําสิ่งที่ได้ยินมาทั้งหมดมาใช้กับเจ้าแมวดําตัวน้อย
ทางตอนเหนือ เย่เฉินเดินทางไกลหลายร้อยไมล์ แต่ใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วโมง
เย่เฉินหยุดเมื่อเห็นภูเขาขนาดใหญ่ที่ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา
เจ้าบัดซบนั้น วางอาณาเขตไว้ใหญ่มาก จากที่เขาได้วิ่งมาตลอดทาง เขาไม่ได้พบเจอสัตว์ร้ายแม้แต่ตัวเดียว ช่างน่ากลัวจริงๆ ฉีของมันน่ากลัวจริงๆ…
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เย่เฉินมองไปรอบๆ และพบว่าไม่มีอะไรผิดปกติ จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นมองภูเขาที่อยู่ไม่ไกลไปนัก
ภูเขาสูงหลายพันเมตรและเป็นภูเขาที่พึ่งจะปรากฏขึ้นหลังจากอุกกาบาตตกลงมา
ถึงแม้จะเป็นภูเขาลูกใหม่แต่ก็เป็นภูเขาที่เขียวชอุ่มและเต็มไปด้วยต้นไม้
เย่เฉินอยู่ในขอบเขตปราณก่อเกิดแล้ว ด้วยสายตาที่พัตนาขึ้น ในไม่ช้าเขาก็สังเกตุเห็นถ้ําบนไหล่เขา
นี่น่าจะเป็นรังของเจ้าหมาฮัสกี้…
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เย่เฉินก็หรี่ตาลงก่อนจะรีบวิ่งไปยังภูเขา
ไม่นาน เย่เฉินก็มาถึงปากทางเข้าถ้ํา
ทันทีที่เขามาถึงปากถ้ํา ก็มีเสียงดังออกมาจากถ้ํา
เย่เฉินที่ได้ยินเสียงนั้นก็ตกตะลึงอยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็เลิกคิ้วและตะโกนออกไป:
“ไอ้บัดซบฮัสกี้ ออกมารับความตายซะ!”
ด้วยการตะโกนของเย่เฉิน เสียงร้องในถ้ําก็หยุดลงกะทันหัน และในวินาทีถัดมา เสียงคารามที่โกรธเกรี้ยวก็ดังออกมา
“ไอ้บ้าตัวไหน มารบกวนความสุขของนายท่านหมา นายท่านหมาจะทุบตีเจ้าให้ตาย!”
เย่เฉินยิ้มอย่างเย็นชาและขยับมือขวาทันใดนั้นหอกสังหารก็ปรากฏขึ้นในทันที
“หึ่บ” เงาสีดําพุ่งออกมาจาก
ในเวลาเดียวกัน ก็มีเสียงกรีดร้องของหญิงสาวที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจดังออกมา
“รีบจัดการซะ ข้ายังไม่มีความสุขมากพอ”
“ข้าเข้าใจแล้ว สาวน้อยเจ้าอย่างได้โมโหด วันนี้ข้าจะเล่นกับเจ้าทั้งวัน” เสียงดังมาจากปากของเงาดํา
“ปัง”
เสียงเท้าเหยียบลงบนพื้น
สุนัขฮัสกี้ขนาดใหญ่เท่ากับกระทิงปรากฏขึ้นต่อหน้าเย่เฉิน
“หึม ทําไมถึงเป็นมนุษย์ล่ะ” ฮัสกี้ตกตะลึงเมื่อเห็นเย่เฉินและกล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ
ทันทีที่เย่เฉินเห็นเจ้าฮัสกี้ เขาก็ยืนยันตัวตนของมันได้ทันที
มันคือปีศาจหมาฮัสกี้ที่มากดันหา ที่ถูกไล่ล่าโดยเผ่าพันธุ์มนุษย์และปีศาจมากมายในชีวิตก่อนหน้านี้ของเขา
“เป็นมนุษย์หรอกเหรอ? เมื่อไหร่กันที่มีมนุษย์แข็งแกร่งเช่นนี้? เขาหล่อหรือไม่?” เสียงตะโกนถามดังออกมาจากในถ้ํา
เย่เฉินสามารถเดาตัวตนของคนที่พูดในถ้ําได้แม้ว่าเขาจะไม่เห็นเธอก็ตาม ยกเว้นนายหญิงที่แปลกประหลาดของเจ้าฮัส้กี ก็ไม่มีใครอื่นอีก
“นายท่านหมาผู้นี้ต้องหล่อกว่ามันอยู่แล้ว! เมื่อนายท่านหมาตัดขาที่สามของไอ้เจ้าตัวเล็กนี้ ข้าจะรอดูว่าเจ้าจะมองว่ามันหล่ออีกไหม” เจ้าฮัสก็รู้สึกโกรธทันทีเมื่อได้ยินดังนั้นจากนั้นมันก็ค่รามออกมาเสียงดังลั่น
ในขณะที่มันกําลังคําราม เย่เฉินก็หรี่ตาลงและแทงหอกสังหารออกไปทันที
รูม่านตาปีศาจหมาฮัสกี้หดลงอย่างรวดเร็ว มันรู้สึกได้ถึงอันตรายและรีบกระโดดหลบทันทีหลีกเลี่ยงการแทงที่อันตรายของเยเฉิน
ทันในนั้น เสียงนายหญิงของเจ้าฮัสกี้ก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“เจ้าพูดจริงหรือไม่ เจ้าอย่าพึ่งกินเขา รอก่อนให้เขาทําให้นายหญิงคนนี้อารมณ์ดีก่อน เจ้าค่อยกินเขาได้”
เมื่อหญิงสาวพูดจบ นางก็มายังปากถ้ํา เมื่อเธอเห็นเย่เฉินดวงตาของเธอก็เบิกกว้าง
“หล่อมาก!”
“บัดซบ!” ปีศาจฮัสกี้คํารามออกมาด้วยความโกรธ
“ไปตายซะ เจ้าจะทําอะไร จับเขามาให้ข้า ข้าจะเล่นกับเขาซักสองสามวัน” หญิงสาวออกคําสั่งสั่งด้วยความยินดี
มารดามันเถอะนี้…
มุมปากของเย่เฉิน กระตุกโดยไม่ตั้งใจ
หญิงสาวคนนี้ไม่ได้ขี้เหร่ ตอนนี้เธอไม่ได้ใส่เสื้อผ้าอยู่เลย รูปร่างของเธอก็ธรรมดา และใบหน้าของเธอก็ค่อนข้างสวยงาม
ก่อนที่อุกกาบาตจะตกลงมา เธอจะต้องเป็นที่ชื่นชอบของใครหลายๆคน
“นายหญิง รีบกลับเข้าไปในถ้ําเถอะ คนผู้นี้ค่อนข้างอันตราย” เจ้าฮัสกี้ เหลือบมองเย่เฉินและหอกในมือขวาของเขา ทันใดนั้นใบหน้าของเจ้าฮัสกี้ก็เคร่งขรึมและกล่าวเตือนนายหญิงของมัน