ตอนที่ 152 สมาคมสาวงาม
“จริงหรอ?” หญิงสาวถามด้วยความสงสัย
เย่เฉินยิ้มอย่างเย็นชาและกระแทกเท้าขวาของเขาบนพื้น
“ปัง”
เย่เฉินพุ่งเข้าหาเจ้าฮัสกีและแทงหอกสังหารใส่มันโดยลังเล
“จริงสิ ข้าอึดอัดมาก!” เจ้าหมาฮัสก็เห็นเย่เฉินแทงหอกใส่มัน ดวงตาของมันกลายเป็นสีแดงในทันที จากนั้นมันก็คํารามด้วยความโกรธ
ในใจมันเย่เฉินกําลังทุบตีมันเหมือนหมา ถึงแม้ว่ามันจะเป็นหมาจริงๆ แต่ความรู้สึกนี้ทําให้มันรู้สึกแย่อย่างอธิบายไม่ถูก
แม้ว่าเจ้าฮัสกีจะโกรธเป็นอย่างมาก แต่มันก็ไม่สามารถต่อต้านการโจมตีของเย่เฉินได้ มันทําได้แค่เพียงรับกระโดดหลบเท่านั้น
เย่เฉินยิ้มอย่างเย็นชา ทันใดนั้นเขาก็หยุดหอก จากนั้นก็ถอยกลับและแทงออกไปอีกครั้ง
ปราณหอกสีดําปรากฏขึ้น พลังปราณได้รวมตัวอย่างสมบูรณ์
ในขณะที่เจ้าฮัสกีลอยอยู่กลางอากาศรูม่านตาของมันก็หดตัวอย่างรวดเร็วมันรู้สึกอันตรายสุดขีดก็ปรากฏขึ้นในหัวใจของมัน
“ไม่ดีแล้ว!” ทันทีที่เสียงอุทานดังขึ้น เสียง “ฟุบ” ก็ดังออกมาทันที
“เอ้ง!!…” เสียงร้องที่น่าสังเวชดังออกมาจากปากของปีศาจฮัสกีในทันที
มันพยายามอย่างมากเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้โดนจุดสําคัญ แต่มันก็ยังไม่สามารถหลบหนีหอกสังการที่ราดเร็วเหมือนสายฟ้านั้นได้
“ปัง”
ปีศาจฮัสกีกระเด็นตกลงบนพื้นอย่างรุณแรง จากนั้นขาสุนัขทั้งสี่ของมันก็รีบจับไข่สุนัขของมันทันที
“ฮัสกี ! ฮัสกี ! แกเป็นอะไรไป!” หญิงสาวตกใจทันทีเมื่อเห็นเหตุการณ์เช่นนี้เธอจึงรีบตะโกนออกมา
“เจ้า…เจ้าคนไร้ยางอาย…เจ้าโจมตีข้าโดยไม่ทันตั้งตัวมาสามครั้งแล้ว…เจ้ามาที่นี้เพื่อกําจัดข้าอย่างนั้นเหรอ…” ปีศาจฮัสกีคํารามด้วยดวงตาแดงก่ํา
“เจ้าโง่ เจ้าม่ได้ตั้งใจจะหาตัวข้าหรอกหรือ? ในเมื่อข้าอยู่ที่นี่แล้ว งั้นเจ้าก็ตายซะ!” เย่เฉินยิ้มอย่างเย็นชาและแทงหอกสังหารในมือขวาออกไปอีกครั้ง
“บรู้วววว…” เจ้ามาฮัสก็ส่งเสียงดังลั่น
ทันใดนั้นร่างกายของมันก็ขยายใหญ่ขึ้นจนสูง 30 เมตร กล้ามเนื้อโป่งพองออกมาอย่างต่อเนื่อง และแรงกดดันของมันก็พุ่งขึ้นในทันที
“เจ้ามนุษย์บัดซบ! ข้าจะฆ่าเจ้า! ข้าจะฆ่าเจ้า! อ๊ะ…” ฮัสกีคํารามเสียงดัง
หอกสังหารพุ่งเข้าใส่ท้องของฮัสกีอย่างง่ายดาย จากนั้นก็มีเสียง “ปัง” ดังขึ้น
ท้องของเจ้าหมาฮัสกีที่ถเจาะเป็นรูขนาดเท่าแท็งก์น้ําก็ระเบิดออก
เสียงคํารามอย่างบ้าคลั่งของเจ้าฮัสกี หยุดลงกะทันหัน
เย่เฉินขดปากด้วยความรังเกียจ และปราณก่อเกิดของเขาก็ไหลเข้าสู่หอกสังหารทันที
เส้นแสงสีดําปรากฏขึ้นในอากาศในวินาทีต่อมา และพุ่งตรงไปยังกระดูกสันหลังของเจ้าฮัสกี
เย่เฉินเรียกหอกสังหารกลับมาในมือเขาอีกครั้งในเวลานี้
“ทําไม…เจ้าทําร้ายข้าได้อย่างไร นี้คือสุดยอดร่างการของข้า เจ้าโจมตีทะลุการป้องกันของข้าได้อย่างไร…” ดวงตาของฮัสกีหดลงอย่างรวดเร็วและกล่าวออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“เจ้า…เจ้ากล้าฆ่าหมาของข้า!” หลังจากเห็นเจ้าฮัสกีถูกโจมตีอย่างรุณแรง ทันใดนั้นหญิงสาวก็กรีดร้องและ รีบชักดาบยาวออกมาและพุ่งเข้าหาเย่เฉิน
เย่เฉินขมวดคิ้วแล้วเหวี่ยงหอกสังหารในมือขวาของเขา หัวของหญิงสาวคนนั้นก็ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าทันที
“ฟุบ”
เลือดจํานวนมากพุ่งออกมาทันที และจากนั้นก็สาดกระจายไปทั่วบริเวณ
“เจ้าเป็นใคร?” ฮัสก็มองไปที่ยังเย่เฉิน อย่างไม่เต็มใจก่อนจะถามออกมา
“เย่เฉิน” เย่เฉินพูดจบอย่างแผ่วเบา ก่อนที่เขาจะยกหอกขึ้นและแทงออกไป
“เป็นเจ้า…” ก่อนที่คําพูดของฮัสกีจะจบลง ก็เกิดเสียง “ฟุบ”
หอกสังหารพุ่งเข้าใส่หัวของหมาฮัสกีในทันที
มือขวาของเยเฉินสั่นเล็กน้อยและมีเสียงดัง “ปุ” หัวของหมาฮัสกี ก็ระเบิดออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยในทันที
“เจ้าโง่ คิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้ามีเทคนิคลับในการช่วยชีวิตหรอ และเจ้ายังสามารถหนีไปได้หลายพันไมล์ในทันที” เย่เฉิน มองไปที่ศพของฮัสกีแล้ว ขดริมฝีปากด้วยความรังเกียจจากนั้นก็มุ่งหน้าเข้าไปในถ้ํา
ฮัสกี้ สุนัขไร้ค่าในชาติก่อน ถูกไล่ล่าโดยเผ่าพันธุ์ปีศาจและเผ่าพันธุ์มนุษย์ แต่เมื่อไหร่ที่มันตกอยู่ในอันตรายมันก็หายไปเหมือนสายลม มันมีบางอย่างเกี่ยวกับโชคของมัน เจ้าฮัสกีตัวนี้ได้รับเทคนิคลับบางอย่างมา ซึ่งสามารถช่วยชีวิตและปลุกพรสวรรค์ได้
แม้ว่ามันจะอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง มันก็ยังสามารถใช้เทคนิคลับหนีห่างออกไปหลายพันไมล์ในทันที แม้ว่าความแข็งแกร่งของมันจะไม่แข็งแกร่งมากนักในตอนนี้ แต่มันก็ยังสามารถหนีไปไกลได้แปดสิบหรือหนึ่งร้อยไมล์
โดยธรรมชาติแล้วเย่เฉินจะไม่เปิดโอกาสให้มันได้ใช้เทคนิคลับ
ภายในถ้ํา เย่เฉินขมวดคิ้ว กลิ่นที่นี่ไม่ค่อยดีนัก
เยเฉินมุมปากหระตุกโดยไม่ตั้งใจ จากนั้นเขาก็รีบกลั้นหายใจและสังเกตรอบๆถ้ําทันที
การตกแต่งที่นี่หรูหรามาก มันเต็มไปด้วยเครื่องประดับและของแบรนด์เนมทุกชนิด แต่เย่เฉินไม่สนใจในสิ่ง
ในไม่ช้า เย่เฉินก็เห็นแผ่นหินขนาดใหญ่ ดวงตาของเขาเป็นประกาย จากนั้นเขาจึงเดินไปหยิบแผ่นจารึกขึ้นมา
แผ่นจารึกอารมรวมวิญญาณ (ระดับสวรรค์,ขั้นสูง): รวบรวมพลังงานจากสวรรค์และโลกโดยอัตโนมัติเพื่อสร้างหินวิญญาณ ขอบเขตการรวบรวมคือหลายพันไมล์ สามารถสร้างหินวิญญาณคุณภาพสูงได้ 10 ก้อนในทุกวัน
บ้าเอ๊ย แผ่นจารึกอาคมรวมวิญญาณระดับสวรรค์อีกแผ่น…
มารดามันเถอะ ทําไม่สิ่งดีๆถึงไปอยู่แต่ในมือปีศาจ…
หรือบางที…
เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้ เย่เฉินก็ไม่อาจจะสงบลงได้
ในอนาคตดูเหมือนว่าข้าจะต้องมีปัญหากับเผ่าปีศาจ…
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เย่เฉินก็เก็บแผ่นอาคมรวมวิญญาณ และออกจากถ้ําไป
เมื่อเขาออกมาข้างนอกถ้ําแล้ว เย่เฉินไม่ได้หันมองศพทั้งสองแม้แต่น้อย เขาเดินทางกลับไปยังทิศทางที่ เขามาจากนั้นก็รีบมุ่งหน้าไปยังเขตเมืองปลอดภัยเมืองนี้
ดูจากแผนที่กับตันหวางไว้เขาคงคิดว่าเย่เฉินต้องล้างแค้นให้หูเสี่ยวเยวอย่างแน่นอนและนี้จะเป็นการทําเพื่อตัวเขาเองด้วย
เย่เฉินมองแผนการนี้ออก แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ
ไม่ว่าวางแผนมาดีแค่ไหนเย่เฉินก็ไม่กลัวสิ่งเหล่านี้เลยแม้แต่น้อย เพราะทักษะเก้าโคจรศักดิ์สิทธิ์ของเขาทําให้เขามั่นใจอย่างมาก
อย่างน้อยก็ในตอนนี้ ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดในโลกใบนี้ที่สามารถทําร้ายเย่เฉินได้
เว้นแต่เย่เฉินจะฆ่าตัวตายหรือกลืนพิษเข้าไป
จุดประสงค์ของเย่เฉินในการไปยังเมืองปลอดภัยนั้นง่ายมาก มันเป็นเพราะสมบัติของลีกเหยียนหวง
เย่เฉินไม่รู้ว่าสมบัติเหล่านั้นคืออะไร แต่เขาก็ต้องการพวกมัน และยังต้องตามหาพ่อลูกตระกูลหนิวและ สังหารพวกมันซะ โทษฐานที่พวกมันต้องการจะสร้างปัญหาให้แก่เขา
หากมีใครต้องโจมตีหรือจับตัวเขา เย่เฉินก็ไม่สนใจ หากใครกล้าที่จะทําเช่นนั้นเย่เฉินก็จะฆ่าพวกมันซะ
เมืองปลอดภัย บิวตี้ลึก ภายในห้องประชุม
“เสี่ยวเย่ว ทําไมเจ้าไม่ไปหาเย่เฉิน ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขา มันง่ายที่เขาจะช่วยเจ้าได้” พี่สาว ที่มีอายุยี่สิบแปดเขย่าแก้วไวน์แดงในมือเบา ๆ หลังจากนั้นเธอก็จิบไวน์ จากนั้นเธอก็ถอนหายใจและถามออกมา
หูเสี่ยวเยวที่ทุกคนคิดว่า “ตาย” ไปแล้วกลับมาปรากฏตัวที่นี่
เห็นได้ชัดว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องนัก
“พี่เหยาเหยา ข้าไม่อยากรบกวนเขา” หูเสี่ยวเย่วเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูด
“เด็กโง่” หยุจีถอนหายใจแล้วพูด
“แต่ข้าไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับเขาเลยจริงๆ เขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นของข้าและเคยพูดคุยกันแค่สองสามคําเท่านั้น” หูเสี่ยวเย่วเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่เธอพูดออกมาอีกครั้ง
“เพื่อนร่วมชั้นก็เป็นความสัมพันธ์แบบหนึ่ง เจ้าต้องใช้มันให้เป็นประโยชน์ เด็กโง่ ถ้าเจ้ายังโง่เหมือนเมื่อก่อน ก็กลับไปหาลูกชายเจ้านั้นซะ เจ้าจะได้ตายอย่างอนาถ ข้าจะไม่ช่วยเจ้าอีกเป็นครั้งที่สอง” หยูจีส่ายหัว อย่างช่วยไม่ได้แล้วพูดออกมา
“พี่สาวเหยาเหยา ขอบคุณ ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ ข้าเกรงว่า… ข้าจะ..” หูเสี่ยวเย่วตัวสั่นทันทีเมื่อเธอพูดแบบนี้ ออกมา
“ไม่จําเป็นต้องขอบคุณ พี่ชายของเจ้าและข้าเป็นเพื่อนที่ดีกันมาหลายปีแล้ว ในเมื่อข้าเห็นเจ้าทําอะไรโง่ๆ ข้าจะไม่หยุดเจ้าได้อย่างไร” หยูจียิ้มเล็กน้อยแล้วพูด
“พี่สาวช่างดีต่อข้าเหลือเกิน” หูเสี่ยวเย่วมองหยูจอย่างขอบคุณแล้วพูด
“ไม่เป็นไร เจ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ตอนนี้หัวใจของเจ้าตายไปนานแล้ว คนตระกูลหนิวเป็นศัตรูของข้า ดังนั้นข้าจึงเต็มใจที่จะปกป้องเจ้าจากภัยพิบัติ” หยูจี เงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม
ทันใดนั้น โลลิตัวน้อยก็รีบวิ่งเข้ามาในห้องประชุมของบิวตี้ลึกและตะโกนเสียงดัง
“พี่เหยาเหยา กัปตันหูถูกผู้บัญชาการหนิวส่งออกไปฆ่าเยู่เฉิน!”