ตอนที่ 145 – สุสานอัศวิน
ในสถานที่ต้องห้ามหมายเลข 002
“ครูครับ ทำไมไม่ช่วยพวกหลี่อีนั่วล่ะครับ” ชิ่งเฉินอยากรู้
เขาไม่ได้รู้สึกว่าครูเลือดเย็นเลย แล้วคนกลุ่มนั้นกับเขาก็ไม่ได้มีมิตรภาพอะไรกัน
เด็กหนุ่มแค่รู้สึกไม่เข้าใจ ถึงอย่างไรหลี่ซูถงและหลี่อีนั่วเหมือนจะผูกพันใกล้ชิดมาก ใกล้เสียจนให้อีกฝ่ายรู้ได้ว่าอัศวินมีผู้สืบทอดคนใหม่
“ยายเด็กหลี่อีนั่วนี่หนักแน่นมาแต่เล็ก คนอื่น ๆ อาจจะตาย แต่เธอไม่ตายเด็ดขาด” หลี่ซูถงตอบอย่างสงบนิ่ง “ดังนั้น ไม่ต้องช่วย”
“เผื่อ ๆ ล่ะครับ” ชิ่งเฉินถาม
หลี่ซูถงพาชิ่งเฉินเดินไปในป่าไม้ เขายิ้มกล่าวว่า “ภายหลังเธอจะเข้าใจว่าสถานที่ต้องห้ามหมายเลข 002 สำหรับคนนอกเป็นที่ที่น่ากลัว แต่สำหรับอัศวินทุก ๆ คนเป็นที่ศักดิ์สิทธิ์”
“ศักดิ์สิทธิ์เหรอครับ” ชิ่งเฉินไม่เข้าใจ
“แต่ก่อนฉันเคยพูดแล้วว่าสถานที่ต้องห้ามหมายเลข 082 ไม่อนุญาตให้คนแซ่หวังเข้าไป เธอรู้ว่าเพราะอะไรไหม” หลี่ซูถงยิ้มแล้วถาม
“เพราะอะไรครับ” ชิ่งเฉินถาม
“เผอิญฉันรู้ว่าคนที่ตายในสถานที่ต้องห้ามหมายเลข 061 เป็นใคร ดังนั้นฉันก็รู้ด้วยว่าคู่แค้นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดตอนมีชีวิตของเขาแซ่หวัง” รอยยิ้มของหลี่ซูถงเข้มข้นขึ้น “ภรรยาของผู้เหนือมนุษย์คนนั้นถูกเหล่าหวังข้างบ้านตีท้ายครัว”
“ดังนั้น กฎของสถานที่ต้องห้ามทุก ๆ แห่งที่จริงแล้วล้วนเกี่ยวข้องกับผู้เหนือมนุษย์ที่ตายอยู่ในนั้น ความหมกมุ่นตอนมีชีวิตของพวกเขากลายมาเป็นกฎหลังจากที่ตาย” ชิ่งเฉินสีหน้าครุ่นคิด
“ใช่” หลี่ซูถงพยักหน้า “ยังมีสถานที่ต้องห้ามที่อัศจรรย์ อย่างเช่นสถานที่ต้องห้ามหมายเลข 071 อาณาเขตไม่ใหญ่เลย แต่คนโสดเท่านั้นที่อนุญาตให้เข้าไป คนที่มีแฟน คนที่มีสามีภรรยา เข้าไปแล้วจะต้องโดนโจมตี”
“ท่านให้ผมเดาหน่อยนะ” ชิ่งเฉินเอ่ยอย่างใบ้กิน “ผู้เหนือมนุษย์คนนี้เป็นโสดมาทั้งชีวิต?”
“ไม่ใช่ วันหลังเธอสืบประวัติตระกูลชิ่งก็จะรู้” หลี่ซูถงกล่าว “ยังมีสถานที่ต้องห้าม 093 อีกแห่งที่ค่อนข้างพิลึก ตอนแรกเริ่มว่ากันว่าคนที่มีรักแท้จึงจะสามารถเข้าไปเป็นคู่ เวลานั้นคู่รักมากมายที่อยากจะแสดงความรักแท้จริงจะวิ่งไปสักรอบหนึ่งโดยเฉพาะ คนที่สามารถมีชีวิตออกมาจะเชื่อว่าอีกฝ่ายมีรักแท้ต่อตัวเอง”
“มหัศจรรย์ขนาดนี้เลยเหรอครับ” ชิ่งเฉินอุทาน
“แน่นอนว่าไม่” หลี่ซูถงหวนรำลึกถึงเรื่องอดีตชวนหัวพวกนั้น “ภายหลังทุกคนจึงได้รู้ว่า กฎของสถานที่ต้องห้าม 093 คือสิ่งที่เศษสวะคนหนึ่งสร้างขึ้นมาหลอกเด็กสาว กฎของที่นั่นถึงตอนนี้ทุกคนยังศึกษาไม่เข้าใจเลย”
“เศษสวะนี่มันเป็นสปีชีส์ที่มหัศจรรย์จริง ๆ” ชิ่งเฉินปลง ถึงกับว่าแม้แต่กฎของสถานที่ต้องห้ามยังหยิบมาหลอกสาว
ไม่อาจไม่พูดว่ากฎของสถานที่ต้องห้ามนี่ก็คล้ายกับกฎของโลก ไม่สนรูปลักษณ์ภายนอกและการหลอกลวง เหมาะที่จะเอามาใช้พิสูจน์อะไร ๆ มากจริง ๆ
“ครูครับ เหมือนจะออกนอกเรื่องไปหน่อยแล้วนะครับ” ชิ่งเฉินกล่าว “พวกเราไม่ได้กำลังพูดว่าเหตุใดสถานที่ต้องห้ามหมายเลข 002 ถึงได้เป็นที่ศักดิ์สิทธิ์สำหรับอัศวินเหรอครับ”
“เพราะว่าที่นี่เป็นที่ฝังร่างของอัศวินจำนวนมาก” หลี่ซูถงตบไหล่ของชิ่งเฉิน “ตอนมันปรากฏขึ้นมาครั้งแรกเป็นเพราะว่ามีอัศวินหนึ่งคนฝังอยู่ที่นี่”
ดังนั้น สถานที่ต้องห้ามหมายเลข 002 เป็นสถานที่ที่ฝันแห่งอัศวินเริ่มต้น แล้วก็เป็นสถานที่ที่อัศวินจำนวนมากชีวิตสิ้นสุด
หลี่ซูถงกล่าวต่อว่า “เหล่าบรรพบุรุษหวนรำลึกถึงชีวิตของตนเองก่อนที่จะตาย ทั้งหมดอยากจะฝังร่างลงในสถานที่ที่สำคัญที่สุด มีความหมายที่สุด ต่อชีวิตของตนเอง ทุกคนคิดไปคิดมาก็เหมือนกับว่าที่นี่จะเหมาะสมที่สุดแล้ว ถึงตอนท้ายสถานที่ต้องห้ามหมายเลข 002 ก่อตัว ยิ่งมีอัศวินมากขึ้นที่คิดว่าฝังร่างที่นี่ดีมาก อย่างน้อยที่สุดจะไม่ถูกโจรขุดสุสานรบกวน สามารถทำให้โจรขุดสุสานพวกนั้นมาได้กลับไม่ได้”
ชิ่งเฉินตะลึงงัน ก่อนหน้านี้เขาเดาเกี่ยวกับเหตุการก่อตัวของสถานที่ต้องห้ามหมายเลข 002 มาบ้าง แต่คิดไม่ถึงว่าผู้ที่ฝังอยู่ในสถานที่ต้องห้ามแห่งนี้เต็มไปหมดล้วนเป็นอัศวิน
ดังนั้นมันจึงมีพื้นที่กว้างขวางขนาดนี้ กฎเยอะขนาดนี้
สำหรับคนนอกที่นี่เป็นสถานที่ที่อันตรายที่สุด แต่สำหรับอัศวินที่ยังอยู่บนโลก นี่กลับเป็นสุสานของบรรพบุรุษ
หลี่ซูถงกล่าวว่า “ชิ่งเฉิน ครูของครูก็ฝังอยู่ที่นี่นะ ดังนั้นฉันไม่อยากบอกคนนอกว่าที่นี่มีกฎอะไร เพราะว่าเขาไม่ชอบให้มีคนรบกวน สักวันหนึ่งตัวฉันเองก็อาจจะมาที่นี่ เวลานั้นเธอก็ต้องรักษาความลับให้ฉันด้วย”
ชิ่งเฉินเศร้าไปชั่วขณะ แต่กลับเห็นหลี่ซูถงขบขัน “วางใจเถอะ คนประเภทครูไม่ตายในช่วงเวลาสั้น ๆ หรอก ในนิยายเรื่องเล่าคนมากมายสั่งเสียเรื่องหลังแล้วก็จะตาย แต่ครูไม่เหมือนกัน คนที่อยากฆ่าฉันมีเยอะมาก คนที่สามารถฆ่าฉันกลับมีน้อยมาก”
เวลานี้ หลี่ซูถงจู่ ๆ นั่งยอง ๆ ลงไป
ชิ่งเฉินมองเขายื่นมือไปสัมผัสต้นไมยราบหนึ่งต้นที่อยู่ข้างเท้า กลับเห็นว่าพริบตาที่มือของครูสัมผัสถูกไมยราบ ใบของไมยราบต้นนั้นก็หุบลง
เขาฉงน “ครูทำอะไรอะครับ”
เด็กหนุ่มรู้สึกอยู่ตลอดว่าคนประเภทครูอยู่ว่างไม่มีอะไรทำก็นั่งยอง ๆ ไปเล่นไมยราบหนึ่งต้น อย่างกับว่าว่างมาก
หลี่ซูถงลุกขึ้นกล่าวกับชิ่งเฉินว่า “เธอมาแตะมันดู”
ถึงชิ่งเฉินจะไม่เข้าใจแต่ก็ยังคงนั่งยอง ๆ ลงไป เพียงแต่ยังไม่ทันที่เขาจะยื่นมือไปใกล้ ๆ ไมยราบ ใบประกอบที่แต่เดิมหุบลงนั้นถึงกับตั้งชันขึ้นมาในพริบตาดุจใบมีด
หลี่ซูถงดึงผมหนึ่งเส้นของชิ่งเฉินแล้วปาดไปบนใบไมยราบเบา ๆ กลับเห็นว่าเส้นผมขาดฉับเป็นสองท่อนเลย
“ครูครับ ทำไมท่านไม่ดึงผมตัวเองครับ” ชิ่งเฉินเบิกตากว้าง
หลี่ซูถงกล่าวอย่างหนักแน่นจริงใจว่า “ครูอายุมากแล้ว ผมงอกไม่ง่ายเลย”
“งั้นทำไมท่านแตะมันไม่เป็นไร แต่ผมแตะมันไม่ได้ครับ” ชิ่งเฉินไม่เข้าใจ
“ไม่ใช่แค่แตะมัน” หลี่ซูถงกล่าว “ร่างกายส่วนอื่น ๆ เข้าใกล้ก็ไม่ได้เหมือนกัน ถึงบอกว่าอันตรายของสถานที่ต้องห้ามส่วนหนึ่งเป็นเพราะกฎ ยังมีอีกส่วนที่สาเหตุคือพันธุ์พืชพันธุ์สัตว์ที่นี่ก็กลายพันธุ์ไปต่าง ๆ นานาด้วย”
หลี่ซูถงกล่าวต่อว่า “พาเธอมาสถานที่ต้องห้ามหนึ่งครั้งก็อยากจะสอนเธอหลาย ๆ อย่าง สถานที่ต้องห้ามมีกฎมากมาย ถ้าหากเธออยากยืนยันว่าตัวเองรู้กฎทั้งหมดของสถานที่ต้องห้ามแห่งนี้หรือไม่ก็ต้องหาไมยราบหนึ่งต้น”
ชิ่งเฉินรู้สึกประหลาดใจ “ดังนั้น รู้กฎทั้งหมด มันจะหุบลง ถ้าคุณไม่ได้ยึดกุมกฎทั้งหมด มันจะกลายเป็นมีด?”
“ใช่” หลี่ซูถงพยักหน้า
ดังนั้น หลี่ซูถงรู้กฎทั้งหมดในสถานที่ต้องห้ามหมายเลข 002
ชิ่งเฉินนึกทบทวน “ไมยราบเป็นหญ้าไม้พุ่มที่กระจายไปทั่ว สูงได้ถึง 1 เมตร แต่มันงอกเงยที่ทิศใต้ของเขตร้อนเสียเป็นส่วนใหญ่ สถานที่ต้องห้ามของทางเหนือจะหาไมยราบไม่เจอรึเปล่าครับ”
หลี่ซูถงส่ายหน้า “ไม่ ชายขอบของสถานที่ต้องห้ามทุกแห่งในตอนนี้ล้วนสามารถหาไมยราบเจอ อย่างน้อยที่สุดหนึ่งต้น หรือถึงขนาดที่อาจจะเป็นหนึ่งผืน”
สิ่งนี้เป็นเหมือนเชือกนิรภัยในสถานที่ต้องห้าม เมื่อครู่นี้หลี่ซูถงไม่ทำอย่างอื่นเอาแต่หาไมยราบอยู่ตลอดก็เพื่อดูว่าแปดปีผ่านไป ที่นี่จะมีกฎใหม่ขึ้นมาหรือไม่
หลี่ซูถงกล่าวกับชิ่งเฉินอย่างจริงจังว่า “ความลับของไมยราบ มีคนน้อยนักที่รู้”
……………………………………..
อยากรู้ว่าคนที่ห้ามคนมีคู่เข้าไปนี่มีประวัติยังไงนะ 5555
ตอนที่ 146 – กฎของสถานที่ต้องห้ามหมายเลข 002