“เจ้านายคะ….”
เมื่อเย่เทียนเห็นซูซานอีกครั้ง, เธอยังมีสีหน้าอายๆอยู่แต่พออาบน้ำอาบท่า ใส่ผ้าดีๆ ความสวยตั้งแต่เกิดของเธอก็แสดงออกมาได้อย่างเต็มที่.
“เจ้าติดตามไดอาน่าไปแล้วกัน แล้วเรียนรู้เท่าที่จะเรียนไหว ถ้าทำได้ล่ะก็ช่วยนางทำงานเท่าที่เจ้าทำได้ก็แล้วกัน…”
เย่เทียนยิ้มอย่างอ่อนโยนและลูบผมของเธอ. ฝ่ามือของเขาไปหยุดที่คอของเธอ มันทำให้ตัวเธอสั่นเล็กน้อย.
“แกร๊ง!”
แต่ทว่าสิ่งที่เธอคิดไม่ได้เกิดขึ้น เพราะเย่เทียนพังโซ่ที่คล้องคอเธอออกด้วยมือสองข้าง.
“เจ้านายคะ….”
หลังจากที่โซ่คล้องคอเธอถูกเย่เทียนพัง, เธอก็รู้สึกสบายขึ้นมากๆ. โซ่ที่คล้องในใจเธอเองก็ดูเหมือนจะหายไปพร้อมกับโซ่ที่คอเธอเช่นกัน. จมูกเธอก็เริ่มแดงขึ้น ดวงตาก็มีเริ่มแฉะทันทีแล้วเสียงก็เริ่มสะอื้นด้วยเสียงร้อง.
“ข้าจะไม่ประทับตราเจ้าหรอกนะ. เพราะฉะนั้นเจ้าคิดซะว่าที่นี้เป็นบ้านของเจ้าแล้วกันนะ. เดย์ซี่กับดินน่า, พวกเค้าคือพี่สาวของเจ้าแล้ว…”
เสียงของเย่เทียนอ่อนโยนมาก. เขาเช็ดน้ำตาของเธอด้วยมือเขาเอง.
“เจ้านายคะ, ข้าคิดว่าที่นี่เหมือนบ้านได้จริงๆหรอ?”
เย่เทียนอ่อนโยนจริงๆ, ซูซานไม่สามารถคุมอารมณ์ตัวเองได้อีกต่อไปแล้วน้ำตาของเธอก็ไหลออกมาอย่างกับน้ำพุ.
“แน่นอนว่าถ้าเจ้าไม่ชอบ เจ้าจะไปก็ได้นะ…”
เย่เทียนค่อยๆพูด.
“ไม่! ข้าจะอยู่, เจ้านาย. ซูซานจะไม่จากท่านไป. ขอพระเจ้าเป็นพะยาน ซูซานจะไม่ทิ้งเจ้านายผู้แสนดีไปแน่ค่ะ…”
ซูซานปาดน้ำตาออกจากหน้าแล้วพูดอย่างหนักแน่น.
“โถ่ซูซานเอ้ย, ข้าหวังจริงๆว่าน่ารักอย่างเจ้าจะเบ่งรอยยิ้มสวยๆให้ข้าได้. ใช่ แบบนี้แหละๆ เหมือนขนมหวานเลย…”
เย่เทียนหยิกแก้มของเธอด้วยอารมณ์หยอกล้อ.
“ติ๊ด! ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์! ค่าความภักดีของซูซานเพิ่มขึ้นถึง80แล้ว ท่านได้รับค่าแสตท1แต้ม ติ๊ด! ขอแสดงความยินดีกับโฮสต์! ค่าความภักดีของซูซานเพิ่มขึ้นถึง100 แล้ว และท่านได้รับค่าแสตทฟรี5แต้ม!”
เสียงที่ดังขึ้นของระบบทำให้เย่เทียนแฮปปี้มาก.
แหงอยู่แล้ว ให้ความอบอุ่นและเป็นดังแสงอาทิตย์ให้เธอในยามสิ้นหวัง ค่าความภักดีของเธอก็ต้องเพิ่มขึ้นง่ายอยู่แล้ว.
โฮสต์: เย่ เทียน
สถานะ: นายทาสรุ่นเล็ก
ความแข็งแกร่ง: 97
ความคล่องแคล่ว: 97
ความเร็ว: 97
ค่าเสน่ห์: 81
จำนวนทาส: 59
ทาสหญิงคุณภาพสูง: 5
ทาสนักรบ: 30
หลังจากจัดแจงค่าแสตทฟรี6ค่าไปลง ค่าความแข็งแกร่ง, คล่องแคล่วและความเร็วแล้ว, ร่างกายของเย่เทียนก็แกร่งขึ้นด้วยระบบอีกครั้งและร่างกายของเขาก็เกือบจะถึงลิมิตของมนุษย์แล้ว. ร่างกายของเขาทำเสียงแคร๊กๆ ราวกับว่ามีพลังงานที่แข็งแกร่งหลั่งไหลอยู่ในตัว.
ตรงนั้นของเขาก็แกร่งขึ้นเหมือนกัน, อยู่ดีๆมันก็ขึ้นมาโดยที่เย่เทียนไม่ได้ตั้งใจ อย่างกับมีท่อแป๊บเหล็กซ่อนอยู่ในกางเกงของเขา.
หน้าของซูซานก็แดงขึ้นมาทันทีและน้ำตาก็เริ่มซึมออก เธอไม่กล้ามองหน้าเย่เทียนตรงๆเลย.
“โอ้ มายก๊อด….”
ซูซานรู้สึกช้อคและเริ่มจะกลัวๆหน่อย.
“โอ้ มายก็อด ซูซาน เจ้าต้องเชื่อข้านะ. ข้าไม่ได้มีความคิดอะไรแบบนั้นจริงๆ. พระเจ้าโปรดเป็นพะยานด้วย. เวรเอ๊ย….”
พอเห็นสีหน้าของนาง เย่เทียนก็กังวลว่าเธออาจจะคิดว่าเขาเป็นเจ้านายผู้ชั่วร้าย เขาเลยรีบแก้ตัวทันที, เขาไม่อยากจะทำให้หัวใจน้อยๆของเธอมัวหมอง.
“ค่ะ, ข้ารู้ดีว่าท่านเป็นเจ้านายที่ตรงไปตรงมา แต่ข้าทำ…ข้าทำแบบนั้นให้ท่านได้ค่ะ…”
หน้าของซูซานยิ่งแดงขึ้นไปอีก. นางพูดเบาๆและกล้ายื่นมือเล็กๆออกไปด้วย แต่เย่เทียนก็หยุดไว้.
“มายก้อด. นี่เจ้าจะให้ข้าก่อคดีเหรอ? ออกไปเถอะ แต่เรียกเดยซี่กับดินน่าเข้ามาด้วย…”
เย่เทียนแทบจะพูดไม่ออกเลย.
“เจ้านาย ท่านต้องไว้ใจข้านะคะ. สิ่งที่เดย์ซี่กับดินน่าทำได้, ข้าเองก็ทำให้ท่านได้เช่นกัน…”
ถึงแม้เธอจะกลัวๆ แต่เธอก็อยากฝืนตัวเอง.
ในยุคนี้, เด็กผู้หญิงหลายคนเริ่มแต่งงานตอนอายุ12ปีเลย.
“ โอยให้ตายสิ, ไว้ชีวิตข้าเถอะ. ฟังข้าหน่อย,ซูซาน, นี่คือคำสั่งของเจ้านายเจ้า!”
พอเห็นมือของซูซานยื่นออกมาอีกรอบ เย่เทียนไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี. เขาไม่ใช่คนดีเด่อะไรแต่ก็ไม่ใช่คนไร้สามัญสำนึกขนาดนั้น.
“ได้ค่ะ…”
ซูซานถอยหายใจโล่งอกแต่ก็รู้สึกเสียดายอยู่หน่อยๆ นางค่อยๆเดินออกไปห้องรับแขกอย่างช้าๆ.
“เจ้านายคะ, ท่านอยากให้เราช่วยท่านหรือ?”
ไม่นานนักฝาแฝดเดย์ซี่กับดินน่าก็เข้ามาในห้องและถามเย่เทียนด้วยความเคารพ.
“ใช่แล้ว เดย์ซี่คนสวยของข้า เจ้านายของเจ้าต้องให้เจ้าช่วยระบายความกดดันบ้านี่…”
เย่เทียนดึงเด็กสองคนเข้ามาในอ้อมแขน.
“เจ้านายคะ, ท่านแรงเกินไป ข้าทนไม่ไหว….”
ดินน่าพูดออกมาด้วยความตกใจ.
…………….
“สปาต้า!”
หลังจากมื้อเย็น เขาก็คลุกอยู่กับแฝดอยู่พักหนึ่ง. พอฟ้ามืดลงเย่เทียนรู้ตัวว่าเขาต้องเคลื่อนไหวแล้ว. ถึงยังไงเขาก็ต้องทำให้มั่นใจว่าวูฟเกิลจะมาถึงบ้านเขาอย่างปลอดภัย.
“ฮุฮ่า!”
นักรบสปาตั้น30คนคำรามออกมา.
“นักรบของข้า, บอกข้าซิ, เจ้ากินอิ่มหรือไม่?”
เย่เทียนตะโกน.
“ฆ่า!”
…………..
นักรบสปาตั้น30คนตอบ.
“ดาบของเจ้าคมพอหรือยัง?”
เย่เทียนตะโกน.
“แกร๊ง แกร๊ง แกร๊ง….”
เหล่าสปาตั้นชักดาบออกมาแล้วเคาะอาวุธของพวกเขาอย่างดุดัน.
“นักรบ10คนจงออกมา. คืนนี้, ภายใต้การคุ้มครองของพระเป็นเจ้า, พวกเจ้าจะได้กลายเป็นนักรบกลุ่มแรกของข้า. บั่นหัวศัตรูแล้วภักดีต่อข้า. ข้าจะฟื้นฟูเกียรติและความรุ่งโรจน์ของสปาต้าในนามของ ‘ซาตาน’!”
เย่เทียนตะโกน.
“ตุ่บ!”
“ตุ่บ!”
…………
ทาสนักรบกลุ่มแรกก้าวออกมาอย่างพร้อมเพรียง.
“ไปกันเถอะ! ขอพระเจ้าอวยพรให้ศัตรูของเรามันโง่พอที่จะกล้าปล้นรถของเรา!”
เย่เทียนเย้ยหยัน.
ถ้าหากแครสซัสกล้าให้คนของเขามาปล้นจริงๆ, เขาก็กล้าฆ่าพวกมันจริงๆแน่!
นักรบสปาตั้น10คน ความสามารถในการต่อสู้ของพวกเขานั้นเทียบเท่ากับนักรบโรมัน
ธรรมดา50คนเลยทีเดียว.