คืนนี้เป็นคืนที่ไม่มีดวงดาว. พอพลบค่ำมาถึง ความมืดก็เริ่มปกคลุมทั้งเมืองโรม.
พอตะเกียงน้ำมันในบ้านเรือนดับไป เมืองโรมก็เงียบสงัดลง.
เย่เทียนกับคนของเขาได้มาถึงจุดที่ไม่ไกลจากบ้านของฟิลิปเรียบร้อยแล้ว.
ภายใต้ความมืดนั้น พวกเขาจึงไม่จำเป็นต้องซ่อนตัวมากนัก.
บางทีอาจจะมีสปายไม่ก็เจ้าหน้าที่ฉลาดๆอยู่ในเมืองโรมเรียบร้อยแล้ว แต่เย่เทียนก็มั่นใจว่าพวกเขาสามารถเลี่ยงสายตาของพวกสปายได้.
คืนนี้ทั้งมืดและเงียบ, เหล่าทาสนักรบสปาตั้นก็กำลังรอคำสั่งของเย่เทียนอย่างใจจดใจจ่อ.
“แอ๊ดดด…”
เสียงดังออกมาจากประตูไม้เก่าๆ.
“ครึ่ก ครึ่ก ครึ่ก ครึ่ก ครึ่ก…”
รถม้าค่อยๆเคลื่อนออกมาจากบ้านของฟิลิป ทำเสียงครุกครั่ก ราวกับจะบอกว่าของที่อยู่ในรถมันหนักมาก.
ด้านบนของรถมีของสี่เหลี่ยมปิดด้วยผ้าสีดำอยู่.
“บ้าเอ้ย ทำไมซาตานถึงต้องให้ข้าขนมันด้วยตัวเองนะ…หนักจริงๆเว้ย!…”
จากรถม้าของก็ได้ยินเสียงพึมพำไม่พอใจของฟิลิป.
“กรรร!”
เสียงคำรามน่ากลัวดังออกมาจากรถ.
“บ้าเอ๊ย. เจ้าอยู่เงียบๆซักนาทีได้มั้ย?”
ฟิลิปแทบจะกลิ้งตกจากม้าด้วยความกลัว, เขาเลยตะโกนออกมาด้วยความตกใจ.
“ฮี่ๆๆๆๆ….”
แต่ทว่าเสียงคำรามทำให้ม้าที่ลากรถอยู่กลัว. ม้า2ตัววิ่งกระเจิงไปด้วยความตกใจ.
“ให้ตายสิ ข้าทำอะไรผิดเนี่ย? ทำไมข้าต้องมาทนอะไรแบบนี้ด้วย? ไม่แฟร์โว้ย! ขอร้องล่ะ ข้ามีทาสอยู่ตั้งเยอะ. เจ้าม้า, เจ้าม้า, ใจเย็นนะ ใจเย็นๆ โอย เวรเอ้ย..”
เสียงคำรามไม่พอใจของฟิลิปก้องไปทั่วถนน.
“เจ้านายครับ, มีคนกำลังตามเขาอยู่!”
ทาสคนหนึ่งค่อยๆเดินเบาๆมาข้างๆเย่เทียนแล้วรายงานด้วยเสียงเบาๆ.
“นักรบผู้โชคดีของข้า, พระเจ้าทรงห่วงใยเจ้าจริงๆ. นี่คือโอกาสที่เจ้าจะทำผลงานแล้ว! ไปเลย, ตามพวกมันไป!”
เย่เทียนเองก็เห็นว่ามีจำนวนเงาอยู่ไม่น้อยเลยที่กำลังตามฟิลิปไปใต้ความมืดนั่น.
อย่างที่คิดจริงๆ แครสซัสมันอยากรู้ให้ได้. พอรู้ว่าฟิลิปได้สัตว์โคตรจะพิเศษมา เขาเลยให้คนมาจับตาดูฟิลิปตอนกลางวันไว้และวางแผนปล้นตอนกลางคืน.
“กล้าดียังไงมาขโมยของของชั้น! ไอเด็กเ*ี้ย, เดี๋ยวจะไปปล้นคู่หมั้นมึงเลยคอยดู!!!”
เย่เทียนมีความคิดชั่วร้ายอยู่ในใจ.
หลังจากนี้ไม่นาน แครสซัสจะแต่งกับลูกสาวของชนชั้นสูงในสภา.
จริงๆแล้วคู่หมั้นของแครสซัสก็ไม่ได้แย่นักหรอก. ไม่งั้นในประวัติศาสตร์ซีซ่ามันคงไม่ชายตามองและวางแผนเล่นชู้บ่อยๆแน่.
แครสซัสกล้ามาขโมยของของเขา เย่เทียนจะเล่นเขาให้หนักและทำให้เขาเป็นตัวตลกไปทั้งโรมแน่.
ถ้าหากภรรยาเขาถูกลักพาตัวไป แครสซัสต้องระเบิดความโกรธแน่ๆ.
แต่มันก็เสี่ยงไปอยู่ดี, เย่เทียนต้องวางแผนดีๆ. ถ้าพลาด เย่เทียนเองก็จะโดนคนทั้งโรมตามล่าแน่!
เพราะมันบ้าระห่ำแบบนั้น บางทีมันอาจจะทำให้ทั้งโรมช้อคไปเลยก็ได้.
“ซีซาร์เอ้ย. ในฐานะอาจารย์ของเอ็ง, ให้ชั้นช่วยแบ่งปันเมียน้อยในอนาคตของเอ็งเหอะนะ!”
หน้าของเย่เทียนมีรอยยิ้มที่เยือกเย็นและแฝงไปด้วยความชั่วร้าย.
พวกเขาเคลื่อนไหวเร็วมากและตามเงาพวกนั้นไปติดๆ.
“ฮี่ๆๆๆๆๆ..”
ในความมืดนั้นเสียงกีบม้าก็หยุดลง เพราะมีบางอย่างไปขวางด้านหน้าไว้และมีกลุ่มคนถือดาบสั้นๆอยู่ในมือด้วย.
“เวรเอ้ย..พวกขโมย, ดวงตกจริงๆ. คืนนี้ข้าโดนเทพผู้ชั่วร้ายแกล้งรึไงนะ?…”
ฟิลิปแทบจะร้องไห้ออกมา และทั้งร่างของเขาก็สั่นไปหมด.
“เพื่อเห็นแก่เทพเจ้า, ทิ้งรถม้าไว้ด้านหลังซะแล้วเจ้าจะรอด..”
หนึ่งในพวกนั้นพูดขึ้นมา เสียงเขาดูแหบมาก ไม่รู้เลยว่าเสียงจริงๆเป็นยังไง.
“เวรเอ้น นี่มันโรมนะ. เจ้ากล้าดียังไงมาปล้นข้า! เจ้าไม่กลัวโดนทหารโรมันผู้กล้าจับงั้นหรอ?”
ฟิลิปบังคับตัวเองให้ใจเย็นแล้วข่มขู่พวกโจรด้วยสีหน้าดุดันและโอหัง.
“ข้าว่า, เจ้าคงไม่รู้ว่าทุกๆคืนจะมีคนตายในความมืดสินะ! แล้วก็ไม่ต้องพูดแล้ว เพราะข้าจะตัดคอเจ้าก่อนจะได้อ้าปากอีกรอบแน่!”
ชายคนนั้นพูดอย่างเยือกเย็น.
“……”
ฟิลิปอยากพูดต่อแต่เขารีบเอามือปิดปากไว้เพราะเขาเห็นแล้วว่าโดนพวกมันล้อมไว้.
ฉึ่ก ฉึ่ก! ฉึ่กก!
แต่ทว่าในความมืดนั้นก็มีเสียงดาบตัดผ่านร่างดังออกมาในเวลานั้น.
ด้วยคำสั่งของเย่เทียน นักรบสปาตั้น10คนได้เคลื่อนไหวอย่างเงียบๆไปด้านหลังเงาพวกนั้นแล้วตัดคอพวกมันทิ้ง. เลือดอุ่นๆได้กระเด็นใส่หน้าของเหล่านักรบสปาตั้น ซึ่งมันทำให้เลือดของพวกเขาร้อนขึ้นมา ราวกับว่าความรุ่งโรจน์ได้กลับมาหาพวกเขาอีกครั้ง.
“เวรเอ้ย, ศัตรู ศัตรูนี่หว่า!”
พวกคนในเงาพวกนี้เองก็ฝึกมาดีเหมือนกัน. ทันทีทันใดนั้นพวกเขาก็รู้ตัวว่าเพื่อนๆถูกฆ่า หนึ่งในนั้นจึงตะโกนออกมาอย่างเร็ว.
“ฆ่าให้หมด! ให้พวกมันไปชดใช้ในนรก!”
เสียงเบาๆของเย่เทียนดังออกมา.
“ฆ่ามัน!”
เลือดของสปาตั้นเดือดขึ้นมา พวกเขาตั้งแถวแล้วเดินหน้าใส่คนในเงาที่เหลือ.
“ฆ่ามัน!”
ตอนแรกเงาคนพวกนี้มีประมาณ20คนได้. หลังจาก10คนถูกฆ่าตายเพราะนักรบสปาตั้น, ก็ยังมีเหลืออยู่ส่วนนึงและพวกมันก็รีบตอบโต้กลับไปหาสปาตั้นทันที.
“เยอะกว่า20คนอีก! แครสซัส เจ้ารู้สินะว่าข้าจะมาหยุดเจ้า. ไม่งั้นเจ้าคงไม่ส่งคนมาเยอะแบบนี้แน่! แต่ทว่าเจ้าคำนวณพลาดว่ะรอบนี้!”
เย่เทียนพึมพำเบาๆ.
“สปาต้า!”
นักรบสปาตั้นทุกคนคำรามออกมาสุดเสียงหัวใจ ราวกับพลังของเทพสงครามได้หลั่งไหลเข้ามาในร่างกายของพวกเขา.
แต่พวกเขาก็ไม่กล้าตะโกนเสียงดังเกิน ไม่งั้นล่ะก็ตัวตนของพวกเขาก็จะถูกเผย และเจ้านายของพวกเขาเองก็คงโดนสับเป็นชิ้นแหง.
“โอ้ว!”
วิธีการต่อสู้ของนักรบสปาตั้นนั้นค่อนข้างโหดร้าย. แต่ละคนถือดาบไว้ 2 เล่ม. พอเชิญหน้าการโจมตีของศัตรู พวกเขาก็ไม่ถอยหลังกลับแต่ย่อตัวลงเล็กน้อย. ดาบเล่มหนึ่งตัดขาศัตรูออกไปและอีกเล่มก็ตัดหัวพวกมันขณะที่กำลังล้มลง. ศัตรูไม่มีโอกาสได้ร้องด้วยซ้ำ.
เหล่าสปาตั้นนั้นร่วมมือกันอย่างสมบูรณ์แบบมาก. วินาทีที่สปาตั้นทั้ง2กลุ่มกลับมารวมตัวกัน พวกเขาก็ฆ่าคนไปแล้วอย่างน้อย8คน.
“เวรชิบ, พวกมันคือสปาตั้นนี่หว่า, ถอยๆๆ…”
หัวหน้าพวกมันตะโกน. ดูเหมือนว่าพวกเขารู้จักสปาตั้นดีมาก เลยรีบสั่งให้คนถอยกลับไปด้วยความกลัวสุดขีดหลังจากจดจำวิธีการต่อสู้ของสปาตั้นได้.
เมื่อสปาตั้นมารวมตัวกัน พลังการต่อสู้ของแต่ละคนนั้นเทียบเท่ากับศัตรู10คนเลยก็ว่าได้ คนในเงาพวกที่เหลือเทียบพวกเขาไม่ติดฝุ่นเลยแม้แต่น้อย.
“นี่พระเจ้าไม่เคยบอกเจ้าเหรอว่าอย่าหันหลังให้นักรบสปาตั้นตอนวิ่งหนีน่ะ?”
ขณะมองไปที่ศัตรูที่กำลังวิ่งหนี เหล่าสปาตั้นไม่ได้ตามไปเลย แต่แค่ขว้่างดาบสั้นไปทางหัวของพวกมัน!
“ฉึ่กก!”
“ฉึ่กก!”
….
ดาบคมๆทุกเล่มเข้าเป้าหมดเลย. และพวกคนในเงาที่เหลือทุกคนก็ร่วงลงไป, ร่างของพวกนั้นยังคงคลานต่อไปไม่กี่เมตรเพราะความดื้อดึง.