บทที่７ตอนที่２０
ภายในห้องพยาบาลของสถาบันโซลมินาติ ในห้องนี้เต็มไปด้วยน้ำยาฆ่าเชื้อ ไอริสและคนอื่นๆต่างฟังสถานการณ์จากนอร์น
「สรุปแล้วอาจารย์นอร์นก็อยากให้โนโซมุกับลิซ่าคุยกันสองต่อสองสินะคะ？」
「อืม ถ้าฉันไม่ทำแบบนั้น มันจะลากยาวไปเรื่อยๆ บางครั้งการรอมากไปมันก็ไม่ดี แต่หลังจากเหตุการณ์นั้นก็ยังไม่แก้ไขความเข้าใจผิดอีก ฉันคิดว่ามันถึงเวลาที่ต้องเปิดอกคุยกันแล้วล่ะ？」
นอร์นตอบคำถามของไอริสแบบง่ายๆ
ถึงเวลาแล้วที่โนโซมุและลิซ่าจะต้องแก้ไขความเข้าใจผิดในอดีตของตน
ไม่มีการวินิจฉัยว่าเกิดผลกระทบอะไรขึ้นกับร่างกายของโนโซมุและจิตใจอันไม่มั่นคงของลิซ่า
「แน่นอน ก็เดาไว้อยู่แล้วแต่ว่าถ้าถึงเวลาตัดสินใจจริงเขาจะลังเลไหม」
「เจ้าหญิงผมแดงกำลังก้มศีรษะลงราวกับจะขอโทษกับทุกสิ่งแต่ปัญหาคือ……」
「โนโซมุจะตอบกลับแบบไหนล่ะ」
มาร์ที่ฟังเรื่องราวของนอร์นพยักหน้าด้วยความเข้าใจ จากนั้นฟีโอและทอมเองก็ทำนายอนาคตอย่างใจเย็น
เมื่อได้ยินคำพูดของทอม ไอริสก็มองไปนอกหน้าต่าง
ข้างหน้าเธอ สามารถมองเห็นทิวทัศน์ของอาร์คาซัมได้
「เฮ้อ……」
「ก็พอเข้าใจความรู้สึกหรอกนะ……」
ไอริสตอบเสียงกังวลของเพื่อสนิทที่ทักด้วยความเป็นห่วง
เข้าใจว่าทั้งสองคนต้องเผชิญหน้ากัน
ไอริสและคนอื่นๆไม่ใช่ผู้เกี่ยวข้องดังนั้นในท้ายที่สุดก็ไม่มีทางไปแทรกปัญหาระหว่างสองคนนั้น เป็นเรื่องจริงที่โนโซมุไม่ยอมจัดการปัญหาให้มันจบๆ
ตอนนั้นลิซ่ากำลังจะทำร้ายตัวเองและไม่ยอมให้อภัยตัวเอง แต่ตอนนี้ไอริสเองก็รู้สึกโกรธลิซ่าอยู่เหมือนกัน
อย่างไรก็ตาม มีบางอย่างผ่านดวงตาอันแสนเศร้าของเธอ
ในทางกลับกันซีน่าดูแลคันธนูอย่างใจเย็นและเฝ้าดูสถานการณ์
เช็ดคันธนูเบาๆเพื่อขจัดความชื้น จากนั้นก็ยกขึ้นเพื่อตรวจสอบว่ามันบิดเบี้ยวหรือไม่
ธนูเป็นอาวุธที่ค่อนข้างบอบบางและหากไม่ได้รับการดูแล ก็จะพังเร็ว การปล่อยให้เชือกตึงจะทำให้คันธนูเสียหาย ดังนั้นต้องถอดออกทุกครั้งเมื่อไม่ใช้
ไม่มีความเหนื่อยล้าทางจิตใจเลยดูเธอจะไม่ได้กังวลกับโนโซมุและลิซ่า
「ถึงอย่างนั้น ซีน่าดูไม่ค่อยสนใจเลยนะคะ？」
「หืมมม? ทำไมต้องสนใจด้วยล่ะไม่ว่าโนโซมุคุงจะตอบแบบไหนความสัมพันธ์ของพวกเราก็ไม่เปลี่ยนนี่？」
「เอ๊ะ！？」
ดวงตาของไอริสเบิกกว้างราวกับถูกคว้านไปที่อกด้วยคำพูดไม่แยแสของซีน่า
เมื่อมองดูแวบแรกคำพูดของซีน่าอาจจะดูไม่เข้าท่า แต่ไอริสก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกของเธอที่มีต่อคำพูดเหล่านั้นให้โนโซมุ
ไอริสเองรู้สึกว่าถ้าโนโซมุกลับไปคบกับลิซ่า ตัวตนของพวกเธออาจจะหายไปก็ได้ เพราะแบบนั้นเธอเลยกังวลมาก
อย่างไรก็ตาม ความผูกผันที่ได้ทักทอขึ้นมาจะไม่หายไป
นั่นคือสิ่งที่เอลฟ์สาวตรงหน้าพูด โดยเคารพความปรารถนาของชายหนุ่มที่เผชิญหน้าโดยตรง
「เข้าใจแล้ว เข้มแข็งจังเลยนะคะ」
ก่อนที่จะรู้ตัวฉันก็เผลอชมออกไปเสียแล้ว
ในทางกลับกันซีน่ากำลังมองดูไอริสอย่างประทับใจ และเธอก็เงยหน้าขึ้นสงสัย
「งั้นเหรอ? ฉันคิดว่าเพียงเพราะฉันเป็นคนที่ใช้เวลากับเขาสั้นที่สุดมั้ง……」
「เฮ้อ….เธอเนี่ยนะ…..」
เมื่อเห็นท่าทางของซีน่า ไอริสก็ถอนหายใจแต่ด้วยเหตุผลบางอย่างเธอก็ผ่อนคลายลง
「นั่นสินะคะ ฉันเองก็ต้องเข้มแข็งด้วย……」
ไอริสมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง
ดวงตาของเธอในตอนนี้ค่อนข้างที่จะสงบ
「อะแหม่ ส่วนโนโซมุ คิดว่าคงต้องพักเรื่องนั้นตามที่ซีน่าจังบอก ไม่ว่าเขาจะตอบยังไงความสัมพันธ์ของพวกเราก็ไม่เปลี่ยนแปลง」
「มาร์อย่างที่คิดเลยน้าาาาา เป็นพวกสมองกล้ามใช่ไหม~！」
「หม่ยความว่ายังไงหะ……」
มาร์มองไปที่ฟีโอที่เริ่มจะล้อเลียนเขาและค่อยๆยื่นมือออกไป
ฟีโอหลบและมาร์ที่หงุดหงิดก็ไล่ตามฟีโอ
เอาอีกแล้วงั้นเหรอ? ทิม่าและทอมทำได้แต่สับสน ซีน่าและมิมูรุดูตกตะลึง
โซเมียที่กำลังจับตาดูสถานการณ์ ก็มองดูพี่สาวแล้วถามว่าให้ช่วยหยุดไหมคะ แต่ไอริสก็ยักไหล่
สุดท้ายอาจารย์นอร์นก็เดือดและฟาดไปที่ทั้งสองคน
อาจารย์ยืนอย่างภูมิใจต่อหน้าทั้งสองที่หมอบลงและโดนเทศนาไปเต็มๆ
ก่อนที่จะรู้ตัว ความตึงเครียดก่อนหน้านี้ก็หายไปและบรรยากาศอันเงียบสงบก็ปกคลุมห้องพยาบาล
「จริงๆเลย ฟังนะ พวกเธอทั้งคู่ ที่นี่มันห้องพยาบาล……」
ขณะที่นอร์นกำลังจะเทศนา ทันใดนั้นก็มีแสงผุดขึ้นมาจากมุมหนึ่งของห้องพยาบาล
ดวงตาของไอริสเบิกกว้างเมื่อเห็นสิ่งนั้น
「นั่นมันอะไรน่ะ！？」
สิ่งที่ปรากฏคือมวลแสงสีขาวบริสุทธิ์ ทรงกลมแห่งแสงซึ่งมีขนาดฝ่ามือกำลังเพิ่มขนาดขึ้นเรื่อยๆ
「ไม่รู้ ยังไงก็ตามทุกคนออกไปข้างนอกเร็วเข้า！」
ไอริสและคนอื่นๆรีบถอยห่างจากเขตแดนแห่งแสงและเตรียมตัวให้พร้อม พัฒนาพลังเวทย์พอที่จะร่ายได้ทัน
ไอริสปล่อยบอลเวทย์หลายลูกไว้ใกล้ตัวเธอ ทิม่า ทอม ฟีโอ และนอร์นก็ยืนยันเรื่องบาเรีย
ซีน่าเตรียมลูกธนูและใส่พลังเวทย์ลงไปในขณะที่มาร์ควบคุมลมไว้ที่ดาบของเขา
「นี่ พี่คะ เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ？」
「ฉันเองก็ไม่รู้ รู้สึกได้ถึงพลังเวทย์ไม่พึ่งประสงค์ได้จากมัน」
「มันดูอันตรายมากถ้าไปยุ่งกับมัน……」
โซเมียเปล่งเสียงกังวลขณะมองอยู่ด้านหลัง ไอริสเองก็พูดอะไรไม่ออก
ไอริสกลืนน้ำลายขณะจ้องไปยังวงกลมแห่งแสงที่ปรากฏขึ้นในห้อง
ในความเห็นของเธอ พลังเวทย์ที่อยู่ในทรงกลมนั่นพอจะพังโรงพยาบาลได้เลย
เหงื่อออกที่หน้าผากของนอร์นขณะที่เธอเตรียมบาเรียเอาไว้
ทรงกลมแสงที่ลอยอยู่ในอากาศก็ขยายตัวและสว่างขึ้นในคราวเดียว
ในขณะนั้นนอร์นและทั้งสี่ใช้เวทย์บาเรียพร้อมกัน เพื่อปกป้องตัวเองและคนภายนอกได้วางวงเวทย์บาเรียไว้ถึงสองชั้น
ไอริส ซีน่า และมาร์เพ่งสายตาเพื่อระบุตัวตนที่แท้จริงของเจ้าสิ่งนั้น และเตรียมพร้อมจะปลดปล่อยเวทมนตร์
จากนั้นราวกับว่ามันขยายตัวถึงขีดสุดก็ปล่อยแสงสว่างวาบออกมาราวกับระเบิด
แสงวาบที่เผาประสาทตา อย่างไรก็ตาม แม้แสงจะมากมาย แต่ก็ไม่ได้มีดาเมจอะไรมากนัก
「แฮ่ก แฮ่ก กว่าจะกลับมาได้」
「อ่าตาแก่……」
มีชายชราผมขาวปรากฏอยู่ตรงหน้าพวกเขา ซอนเน่หอบหายใจแรงไหล่ตก
จู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้นทำให้ทุกคนต่างสงสัย
ในทางกลับกันซอนเน่เมื่อเห็นไอริส ก็ยิ้มอย่างเต็มที่
「อ่าาาาาาาาา ได้พบกันในสถานที่แบบนี้พรหมลิขิตดีแท้เหลา! บางทีอาจจะเป็นโชคชะตา ! โว้ย ไม่ใช่เวลามาทำตัวงี่เง่า！」
ซอนเน่เล่นมุขเองตบเอง จากนั้นก็นั่งอยู่บนพื้นและลูบเครา
「ขอโทษๆด้วยนะสาวๆ แต่ขอยืมพลังหน่อยได้ไหม！」
จากนั้นเขาก็คุกเข่าและก้มหัวทำท่าโดเกสะขอร้องทุกคน
ไอริสและคนอื่นๆต่างงงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นได้แต่จ้องชายชราตรงหน้าด้วยความตกใจ
「……เอ่อ คุณปู่มีอะไรงั้นเหรอ ทำไมถึงได้มาขอร้องพวกเรา？」
นอร์นตอบสนองเป็นคนแรกและก้าวไปข้างหน้า น้ำเสียงของเธอราบเรียบมาก และระมัดระวังขณะมองไปที่ชายชรา
ความสามารถพิเศษของชายชราที่แสดงให้เห็นครั้งก่อน สามารถไล่การไล่ตามของ เงาแห่งดวงดาว(นักฆ่า) ได้อย่างง่ายดายเป็นเรื่องปกติที่นอร์นจะระวัง
「ถ้างั้นจะถามตรงๆ นายเป็นใคร มีวัตถุประสงค์อะไรถึงมาหาพวกเรา？」
ตัวตนและจุดประสงค์แท้จริงของซอนเน่ อย่างน้อยก็ต้องรู้
นอร์น ไอริสและคนอื่นๆต่างกลั้นหายใจเมื่อได้ยินคำตอบ
「……ข้าเป็นสมาชิกหนึ่งในตระกูลมังกรขาวและเป็นผู้คอยจับตาดู ดราก้อนสเลเยอร์เทียแมตอยู่ ซึ่งหนีจากการผนึกมายังดินแดนแห่งนี้」
ซอนเน่เงยหน้าขึ้นช้าๆ พอพูดแบบนั้นเขาก็สบตากับไอริสโดยตรง
「เหตุผลที่ข้ามาที่นี่ในครั้งนี้ก็หวังว่าจะได้รับความช่วยเหลือจากสาวๆ ซึ่งตระกูลของข้าได้ไปมีความข้องเกี่ยวกับพ่อหนุ่มนั่น ตอนนนี้โนโซมุ เบลาตี้กำลังตกอยู่ในอันตรายจากครอบครัวของข้า」
「……ตกอยู่ในอันตราย？」
「หลานสาวที่ไม่คู่ควรของข้าพยายามกำจัดเทียแมตที่รอดจากผนึกมาได้ คงกำลังเอาดาบจ่อคอเด็กหนุ่มคนนั้นอยู่」
「แกกกกกกกกกก……！」
มาร์อดไม่ได้ยื่นมือไปหาชายชรา ไอริสและคนอื่นๆก็เริ่มวิตกกังวลเมื่อได้ยินว่าโนโซมุตกอยู่ในอันตราย
「ในกรณีเลวร้ายที่สุด พ่อหนุ่มนั่นคงถูกฆ่าและเทียแมตจะถูกปลดปล่อย หากเป็นแบบนั้นก็สายเกินแก้ นั่นเป็นเหตุผลที่ข้ามาขอร้องพวกเจ้า！」
บางทีเพราะอาจจะรู้ถึงความโกรธของพวกเขา ซอนเน่ก้มหัวขอร้องอีกครั้ง
「……คิดว่าจะเชื่อใจได้งั้นเหรอ？」
「ก็รู้อยู่หรอกว่าข้ามันคนปลิ้นปล่อน แต่เรื่องนี้คือเรื่องจริง ข้าไม่เอาเรื่องความเป็นตายมาพูดเล่นหรอกนะ นี่ก็เพราะความอ่อนหัดของข้าเอง นั่นเป็นโอกาสที่ข้าอยากจะขอร้องพวกเจ้า！」
เขาร้องขอความช่วยเหลือจากพวกไอริสอย่างสิ้นหวังราวกับว่ากำลังจะฆ่าตัวตาย
ไม่มีร่องรอยของความเหย่อหยิ่งอีกต่อไป
「ตาแก่ หยุดหลานสาวตัวเองไม่ได้งั้นเหรอ？」
「ถ้าแค่อาเซลข้าไม่มีปัญหา อย่างไรก็ตาม เทียแมตมีความแค้นมากต่อมังกรขาวอย่างพวกเรา โดยเฉพาะสำหรับข้าที่จับตาดูเป็นพิเศษ หากข้าปรากฏตัวแบบไม่ระมัดระวัง เทียแมตในตัวเจ้าเด็กนั่นได้อาละวาดอย่างบ้าคลั่งแน่นอน ซึ่งมันอาจจะนำพาไปสู่สถานการณ์เลวร้ายที่สุด」
ตามที่ซอนเน่กล่าวเผ่ามังกรขาวนั้นเป็นศัตรูตามธรรมชาติกับเทียแมต
ไม่น่าแปลกใจเลยที่ความเกลียดชังทั้งหลายแหล่จะพุ่งเป้ามาที่ซอนเน่ที่เป็นผู้สังเกตการณ์
นั่นเป็นเหตุผลที่ต้องการความช่วยเหลือจากไอริสและคนอื่นๆทำให้โนโซมุกลับมามีสติอีกครั้ง
「ขอร้องล่ะ อยากให้พวกเจ้าเข้มแข็งเพื่อหลีกเลี่ยงโศกนาฏกรรมที่ไม่ควรเกิดขึ้นอีกครั้ง……」
คำวิงวอนที่ถูกบีบออกมาทำให้พวกไอริสตกลงปลงใจ
——————————————-
อาเซลมังกรขาวที่มีเกล็ดเปล่งประกายราวหิมะ และโนโซมุที่ร่างกายเปล่งพลังงานออกมาคล้ายกับดาบ
ทั้งสองต่างเผชิญหน้ากันในโลกสีเทาที่ไม่มีชีวิตใดสัมผัสได้ จ้องมองกันราวกับจะฆ่ากันอย่างชัดเจน
โนโซมุยกดาบขึ้นเปิดใช้ก้าวพริบตา เหมือนกับเสือดาวที่วิ่งผ่านทุ่งหญ้าเข้าหาอาเซล
ในทางกลับกันอาเซลก็เสกลูกศรแห่งแสงจำนวนมากเพื่อขัดขวางโนโซมุ
「อึก！」
อย่างไรก็ตามแค่นั้นหยุดโนโซมุไม่ได้
เขาใช้ก้าวพริบตา -ดาบเริงระบำ-เพื่อหลบศรแห่งแสงที่เข้ามาใกล้บางครั้งก็ปัดออกปิดช่องว่างอย่างรวดเร็ว
อย่างไรก็ตามอาเซลก็ใช้ร่างจริงของเธอเพื่อไม่ให้โนโซมุรุดหน้าเข้ามาใกล้
「หะ！？」
ทันใดนั้นพื้นใต้เท้าโนโซมุก็เปล่งแสงออกมา
ทันทีหลังจากนั้น หอกแสงจำนวนนับไม่ถ้วนก็พุ่งออกมาจากพื้นราวกับทิ่มแทงตัวเขา
โนโซมุกระโดดขึ้นในทันทีบิดร่างกลางอากาศหลบหนีจากปลายหอก
หอกที่ออกมาจากพื้นดินกินหญ้ารอบๆ ไม่สามารถแทงโดนเขาได้ โนโซมุลงจอดและเข้าหาอาเซลอีกครั้งในทันที
「ยังหรอก！」
อาเซลยังไม่ยอมให้โนโซมุเข้ามา
กระสุนแสงจำนวนนับไม่ถ้วนก่อตัวขึ้นบนท้องฟ้า ในเวลาเดียวกันที่ยิงใส่โนโซมุ ก็ยิงหอกแห่งแสงจากภาคพื้นดินด้วย
คลื่นโจมตีระหว่างท้องฟ้าและผืนดินหากกระโดดก็ต้องโดนฝั่งไหนฝั่งหนึ่ง
ฝูงกระสุนแสงปกคลุมทั่วท้องฟ้าและกองทัพหอกก็พุ่งเข้าหาโนโซมุ
มันเป็นเหมือนภัยพิบัติทางธรรมชาติที่กลืนกินมนุษย์ตัวกระจ้อยได้สบายๆ หากยังเป็นแบบนี้ต่อไปโนโซมุไม่เหลือแม้แต่ชิ้นเนื้อแน่
แต่ว่า……。
「เฉยๆวะ！」
โนโซมุปฏิเสธด้วยคำพูดสั้นๆต่อภัยพิบัติตรงหน้า
ยกแขนขวาขึ้นแล้วกระแทกลงกับพื้น ช่วงเวลาต่อมาแสงก็ปรากฏใต้ฝ่าเท้าของเขา
คิ“ระเบิดทำลายล้าง”
เทคนิค คิ ที่มีขอบเขตการโจมตีกว้างที่สุดในบรรดาทั้งหมดของโนโซมุ
กระแสแสงที่พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าทำลายหอกที่ยื่นออกมาจากพื้นโลกและกลืนกระสุนแสงที่เป็นธาตุต้นกำเนิด
อย่างไรก็ตามสำหรับโนโซมุที่ก้าวข้ามขีดจำกัดเป็นดาบสองคม
「อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก！」
มีบาดแผลไหลไปตามแขนและเลือดออกจำนวนมาก การใช้คิจำนวนมากจะสร้างความเสียหายแก่ร่างกาย
ความเจ็บปวดอันแสนรุนแรงจนอยากจะตัดแขนตัวเองทิ้ง แต่ความโกรธก็กลืนกินความเจ็บปวดอย่างรวดเร็ว และลบกระทั่งความรู้สึกเจ็บออกไป
โนโซมุพุ่งเข้าไปที่คอของอาเซล ตัดผ่านองค์ประกอบต้นกำเนิดสีขาวเหมือนดั่งหมอก
「อั่ก！」
อาเซลเดาะลิ้นและกระพือปีก
โนโซมุแสดงความโกรธผ่านดวงตาอันแดงก่ำ เร่งความเร็วขึ้นไปอีกพร้อมกับเสียงคำรามที่กระแทกหู
ถ้าหนีไปในอากาศโนโซมุก็จะโจมตีไม่ได้อีก อาเซลเข้าใจเรื่องนั้น
โนโซมุวิ่งเร็วราวกับพายุ แต่ก่อนที่ดาบของเขาจะจับอาเซลได้ เธอก็บินขึ้นไปแล้ว
「บ้าอะไรกัน！」
ทั้งสองสลับตำแหน่งกัน คนหนึ่งมองย้อนขึ้นไปบนท้องฟ้าขณะที่กระแทกลงพื้น อีกคนลอยขึ้นไปบนอากาศด้วยท่าทีสบายๆ
ทันทีหลังจากนั้นอาเซลก็สร้างศรแสงจำนวนนับไม่ถ้วนและปล่อยมันออกไป
แสงนับไม่ถ้วนกระจายออกไปและเข้าใกล้โนโซมุ ทันทีที่โนโซมุเห็นราวกับฝนดาวตก เขาก็หลบเลี่ยงโดยไม่ลังเล
「มีปัญญาแค่นี้เหรอ！」
โนโซมุเปิดใช้งานก้าวพริบตาอีกครั้งกระโดดเข้าไปในป่า
ทันทีหลังจากนั้นกระสุนแสงตกลงมา ทะลุผ่านต้นไม้และดินจำนวนมาก
เสียงระเบิดหลายครั้งทำให้บรรยากาศไร้สีสั่นสะเทือนทิ้งหลุมจำนวนมากไว้บนพื้น
จากนั้นสิ้นสุดลูกศรแสงก็เกิดความเงียบ
อาเซลเงียบและจ้องมองฝุ่นหนาทึบ
「หึ ก็ไม่เท่าไรนี่หว่า！」
ใบมีดเล่มหนึ่งตัดผ่านกลุ่มเมฆฝุ่นและเข้าไปที่คอของอาเซล
อาเซลเหวี่ยงแขนอย่างรวดเร็วกระแทกดาบที่บินออกมา
ดาบวิญญาณทำให้เกล็ดของอาเซลกระเด็นออกบางส่วน แต่พวกมันก็กระจัดกระจายราวกับหมอกควัน ทันใดนั้นโนโซมุที่ไร้บาดแผลก็ออกมาจากกลุ่มเมฆนั่น
「ชิ ! ไกลเกินไปงั้นเรอะ คิดว่าจะตัดคอให้ขาดอยู่แล้วเชียว！」
แม้ว่าจะสาปแช่งอาเซลที่กำลังเจ็บปวด แต่โนโซมุก็ไม่หยุดและเหวี่ยงดาบต่อไป ทุกครั้งที่ฟาดฟันจะเกิดคมดาบมายาตามมาเสมอ
อาเซลยังคงหลบเลี่ยงคมดาบมายาของโนโซมุด้วยการกระพือปีกไปในอากาศ แต่เนื่องจากตัวใหญ่จึงโดนอยู่หลายนัด
อย่างไรก็ตาม คมดาบผ่ามายาของโนโซมุฉีกเกล็ดเข้าไม่เยอะมากนัก และไม่สามารถสร้างความเสียหายได้ง่ายๆ
เดิมทีระยะการยิงคมดาบอยู่ที่สิบเมตร แม้ว่าพลังของโนโซมุจะเพิ่มขึ้นอย่างมาก แต่ก็เป็นเรื่องยากที่จะสร้างความเสียหายร้างแรงกับมังกร
「เห้ยๆ คิดจะหนีไปถึงเมื่อไร！」
ทุกครั้งที่เขาใช้คมดาบมายา แขนของโนโซมุก็เกิดรอยฉีกขาดขึ้นเรื่อยๆและหากทุ่มเทพลังทั้งหมดแขนเขาคงจะขาดเป็นสองท่อนเป็นแน่
เมื่อเห็นว่าไม่ค่อยได้ผลเท่าไร โนโซมุก็เบะปากด้วยความหงุดหงิด
อย่างไรก็ตาม พลังคิของเขาพิเศษมากเพราะสร้างความเสียหายให้มังกรในตำนานได้
อย่างไรก็ตาม อาเซลก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นเช่นกัน ท่าโจมตีของโนโซมุที่เต็มไปด้วยพลังนั้นไม่ใช่ภัยคุกคามใหญ่โต แต่มันทรงพลังจนเพิกเฉยไม่ได้
「โถ่วเว้ย น่ารำคาญจริงๆ ตอดอยู่ได้！」
ด้วยเสียงคำรามของอาเซล เปิดใช้งานบาเรีย และในขณะที่ปัดป้องคมดาบของโนโซมุ ก็สร้างลูกศรแสงยิงออกไปอีกครั้ง
โนโซมุหลบในทันที
ขณะที่วิ่งไปรอบๆ พร้อมกับใช้ ก้าวพริบตา -ดาบเริงระบำ- ปัดลูกศรแสงที่กำลังพุ่งเข้ามา
ทรายที่ปลิวว่อนรอยแผลเป็นจำนวนนับไม่ถ้วนฝังอยู่บนพื้นดิน ต้นไม้ที่ถูกระเบิดขาดครึ่งบินไปในอากาศ และโนโซมุยังใช้เป็นเกราะป้องกัน
เมื่ออาเซลเปิดปาก แสงก็เริ่มหดตัวลง
ฉากนั้นสะท้อนให้เห็นชัดเจนในดวงตาของโนโซมุ
เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังเตรียมการโจมตีที่เทียบไม่ได้กับครั้งก่อน
「รับไปซะ！」
ทันทีหลังจากนั้น ลมหายใจเฮือกใหญ่ก็ถูกปล่อยออกจากปากอาเซลพร้อมเสียงคำราม
ลมหายใจที่ปล่อยออกมากลืนลูกศรแสงที่มันยิงเข้าไปแล้วพุ่งตรงไปยังโนโซมุ
โนโซมุเปิดใช้งาน ก้าวพริบตา-หวนตืน- ทันที เพื่อไม่ให้เสียความเร็วในการเคลื่อนไหว กระโดดออกด้วยความเร่งที่เร็วราวกับระเบิดได้
ครู่ต่อมาอาเซลหายใจถี่เผยให้เห็นเขี้ยวของมันที่อยู่รอบๆตัว
โนโซมุฟาดดาบออกเป็นวงกลมขณะที่สนใจไปที่พายุแห่งแสงที่พุ่งเข้ามา
คิ “พัดใบบัว”
ดาบที่ควงอยู่จะดูดซับพลังงานมหาศาลได้อย่างยืดหยุ่น
ในเวลาเดียวกันโนโซมุก็จะปรับท่าทีพร้อมกับสะท้อนมันไปทางเก่า
อย่างไรก็ตาม พลังของอาเซลนั้นรุนแรงร่างกายของโฯโซมุจึงปลิวไปราวกับใบไม้หลังสวนกลับ
「เหอะ！」
โนโซมุกัดลิ้นและพยายามรักษาสมดุล
เอื้อมมือไปให้ไกลที่สุดและคว้าต้นไม้ที่ใกล้ที่สุดเอาไว้
พยายามควบคุมร่างกายอย่างจริงจัง ซึ่งกำลังเคลื่อนที่ไปตามแรงเฉื่อย โดยเขาเพิ่มความแข็งแรงให้กับกล้ามเนื้ออย่างมาก แต่แขนเขาได้รับบาดเจ็บ จึงทำให้ไม่สามารถหยุดมันได้
โนโซมุไม่มีทางเลือกลงจอดพร้อมกับบิดตัวไปในอากาศและพยายามลดความเร็วด้วยการขูดพื้น เมื่อเขาเงยหน้าก็เจออาเซลเตรียมจะปล่อยลูกถัดไป
「จบสักที！」
คำประกาศของอาเซลที่พูดออกมาด้วยความมั่นใจ
อาเซลเตรียมพร้อมสำหรับการไล่ล่าและโนโซมุก็ยังหยุดไม่ได้ ชัดเจนเลยว่าใครได้เปรียบ
ช่วงเวลาต่อมาแสงสีขาวออกมาจากปากอาเซล
ลมหายใจเฮือกใหญ่จับเหยื่อด้านล่างไว้นแ่น ขณะที่พุ่งเข้าหาโนโซมุราวกับดาวหาง
「…………」
อย่างไรก็ตามในสายตาของโนโซมุ ไม่มีร่องรอยของการกลัวตายและเปลวไฟแห่งความเกลียดชังก็กลายเป็นสีแดงส่องเจิดจ้า
ร่างกายของโนโซมุถูกแผดเผาไปด้วยความเกลียดชังและความโกรธ
สิ่งที่อยู่ในใจคือภาพของลิซ่าที่โดนอาเซลซัดจนปลิวว่อน เขารู้สึกโกรธจนอธิบายไม่ได้ และไม่ให้อภัยอาเซลที่ทำร้ายเธอ และโกรธตัวเองที่ไม่สามารถช่วยเธอได้
“แกนั่นแหละที่ทำร้ายลิซ่า！”
“แกมันคนทรยศ！”
เสียงโกรธสองเสียงซ้อนทับในอกของเขา
ความโกรธกลายเป็นไฟ กลายเป็นฟืนและเชื้อเพลิงขับเคลื่อนพลังในการต่อสู้ให้กับเขา มันค่อยๆเพิ่มพูนมากขึ้นเรื่อยๆ
ลมหายใจที่อาเซลปล่อยมาจับตัวโนโซมุได้อย่างสมบูรณ์ แม้ว่าจะแสร้งทำเป็นออกจากตรงนี้ได้แต่ก็คงหลบไม่พ้น
ยิ่งไปกว่านั้น ต้นไม้ในป่ายังเติบโตหนาแน่น โนโซมุมีอุปสรรคมากมายเกินกว่าจะหลบ
「…………」
ยากที่จะหลบ แม้ว่าจะหลบได้แต่อาเซลก็ยังอยู่ในอากาศ การโจมตีของโนโซมุก็จะขาดการปิดฉาก ดังนั้นถึงได้สิ้นหวัง
ความสูงของอาเซลสูงเกินกว่าที่จะใช้วิธีเดียวกันในการจัดการกับมังกรแห่งความตายในตอนนั้น
ขณะนี้ยังไม่มีตัวช่วยที่ช่วยบูสต์ตัวเขาขึ้นไปบนท้องฟ้า แม้ว่าจะปัดป้องการโจมตีได้ แต่ก็น่าจะหลบได้อยู่ดี
ถ้าเป็นแบบนั้น……。
「เหอะ！」
โนโซมุหายใจเข้าสั้นๆ ผ่อนคลายขา เลิกออกพลังของตัวเอง และร่างกายส่วนบนเบาอย่างน่าประหลาด ในเวลาเดียวกันพื้นสีเทาก็เข้าใกล้โนโซมุ
「ฮึบ！」
ช่วงเวลาต่อมาโนโซมุทุ่มแรงทั้งหมดไปที่ขาแล้วกระโดดหันกายไปรอบๆราวกับกงล้อและตกลงไปบนลำต้นของต้นไม้ที่พัดผ่านและทำแบบเดิมซ้ำไปซ้ำมา
「ย๊ากกกกกกกกกกกกกห์！」
ด้วยพลังงานที่ระเบิดออกมาเขาเน้นมันไปที่ขาทั้งสองข้าง
เปิดใช้งานก้าวพริบตาขณะที่ใช้ท่อนไม้เป็นแท่นเหยียบบูสต์ตัวเองขึ้นไปข้างบน
「อึก！เร็วอย่างกับลิง！」
เมื่อเห็นโนโซมุหลบการโจมตีได้ อาเซลก็หงุดหงิด คิดว่าจะปิดฉากได้แล้วเชียว
อาเซลสร้างกระสุนแสงจำนวนมากนับไม่ถ้วนรอบตัวเขา
โนโซมุเป็นมนุษย์ บินผ่านอากาศไม่ได้หรอก
รอยยิ้มปรากฏบนปากของอาเซล ราวกับมั่นใจในชัยชนะ แต่ช่วงเวลาต่อมา ก็ต้องเปลี่ยนท่าที
โนโซมุหมุนตัวตีลังกาควงสว่านอยู่ในอากาศและหมุนตัวเป็นวงกลม
โนโซมุใช้ พัดใบบัว เป็นแรงส่งทำให้เขาบินขึ้นมาหาอาเซล
การระเบิดของลมหายใจเป็นตัวส่งและพัดเศษฝุ่นกระเด็นไปหมด
คลื่นกระแทกแพร่กระจายออกไปและโนโซมุก็ใช้มันเป็นแรงส่ง
ดาบที่หมุนวนจนเหมือนใบผัดเรือ ทันทีหลังจากนั้นโนโซมุก็ยัดคิลงไปที่ขาของเขาจนถึงขีดสุดและเตะลมรอบๆเท้าเท่าที่จะทำได้
ด้วยเสียงที่แหลมจนเจาะหู แผ่นอากาศก็ระเบิดออกและร่างโนโซมุก็บินมาบนท้องฟ้าอีกครั้ง เหนือมังกรขาว
「อะไรกัน！？」
「ไง ตามมาเช็คบิลและนะไอ้เวรเอ้ย！」
หากไม่สามารถทำให้ศัตรูร่วงลงมาได้ก็แค่ขึ้นไปหามันซะก็สิ้นเรื่อง
โนโซมุพุ่งตรงเข้าหาอาเซลราวกับหอก ในดาบมีคิจำนวนมากอัดแน่น
อาเซลไม่เคยขึ้นว่ามนุษย์จะขึ้นมาได้ ก่อนที่จะรู้ตัว โนโซมุก็อยู่ตรงหน้าแล้ว
อาเซลซ้อนบาเรียเป็นชั้นๆในทันทีกลายเป็นบาเรียนับไม่ถ้วน
แสงห้าสีปรากฏตัวออกจากร่างของโนโซมุ มันไหลเข้าสู่ ดาบ “ไร้นาม”ที่เขาถือไว้ราวกับอ่างน้ำวน และดาบก็ถูกแสงย้อมไปด้วยความโกลาหล
นั่นคือพลังแห่งความโกลาหลที่เทียแมตถือครองอย่างแท้จริง
「ตายไปซะ ไอ้เวรเอ้ยยยยยยย！」
ทันทีที่โนโซมุเหวี่ยงดาบในมือ บาเรียของอาเซลก็พังทลาย
บาเรียทั้งหมดแตกออกกลายเป็นฝุ่นหายไปในท้องฟ้าสีเทา
「อย่ามาพูดบ้าๆ ! มนุษย์เนี่ยนะจะควบคุมพลังของมังกรได้……」
ในขณะที่อาเซลกำลังตกอยู่ในความงุนงง โนโซมุก็หยิบดาบเล่มที่สองของเขาออกมาอย่างรวดเร็ว ดาบพลังงานที่ระเบิดไปตามแนวดาบกลายเป็นดาบจำนวนนับไม่ถ้วนแยกเขี้ยวไปที่ปีกข้างหนึ่งของอาเซล
“ปัดฝุ่น”
ดาบมายาจำนวนมากซัดเข้าที่ปีกข้างหนึ่งของอาเซลและปีกนั่นก็ขาดโดยสิ้นเชิง
「อ๊ากกกกกกกก！ แกกกกกกกกกกก！」
ตามแรงโน้มถ่วงร่างของอาเซลเริ่มร่วงหล่น เธอพยายามฟาดฟันใส่โนโซมุด้วยแรงที่มี
อย่างไรก็๖าม โนโซมุใช้ประโยชน์จากการที่ขยับบนท้องฟ้าไม่ได้ หนีจากปลายแขนของอาเซล
「อั่ก！」
หลังจากเสียปีกไปข้างหนึ่งและพยายามโจมตีใส่โนโซมุ อาเซลก็เสียการทรงตัวไปโดยสิ้นเชิง โนโซมุฟาดฟันดาบต่อไป
「เหอะ！」
ดาบแห่งความโกลาหลแทงเข้าที่ร่างของอาเซลอย่างล้ำลึกและทำให้เลือดสีแดงสดกระจาย
ดาบของโนโซมุตัดผ่านเกราะมังกรขาวได้อย่างง่ายได้
นอกจากนี้โนโซมุยังฟาดฟันไปอีกสองสามดาบ แต่ละครั้งก็เกิดรอยฉีกขาดบนร่างอาเซล
「อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก ! อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาา！」
「อึก！？」
อย่างไรกตาม อาเซลไม่ยอมแพ้ยิงศรแสงจำนวนมากทิ้งไว้ในอากาศ
ฝนแห่งแสงร่วงหล่นจากท้องฟ้าราวกับเหยี่ยวที่พบเหยื่อแน่นอนว่ามีโนโซมุและอาเซลอยู่ตรงหน้า
เมื่อเปรียบเทียบกับอาเซลที่สวมชุดเกราะมังกร โนโซมุที่มีเนื้อหนังราวกับเยลลี่คงจะต้านการโจมตีไม่ได้แน่
「……เฮ้อ！」
อาเซลพยายามกำจัดโนโซมุ แม้ว่าจะเป็นการโจมตีฆ่าตัวตายก็ตาม อย่างไรก็ตามโนโซมุเตะร่างของอาเซลแล้วกระโดดเข้าหาศรแสง
เขาดึงฝักที่ผูกไว้กับเอวออกมาและในขณะที่หมุนตัวไปในอากาศ เขาก็สกัดกั้นการโจมตีด้วยดาบและฝักทั้งสองมือ
ในเวลาเดียวกัน เขาก็เปิดใช้เทคนิคปัดฝุ่นจากกลางอากาศเพื่อทำการหักล้างพลังที่เข้ามา
แม้ว่าเขาจะยอมจำนนต่อความโกรธแต่ก็ไม่ได้สูญเสียเหตุผล
「ฮะฮะฮะฮ่าาาาาาาาาาาา！」
อย่างไรก็ตามร่างกายของโนโซมุกำลังกรีดร้อง พลังที่ไม่สิ้นสุดเริ่มกัดกร่อนร่างกายของเขา ทุกครั้งที่ขยับกล้ามเนื้อจะฉีกขาด และเลือดก็ไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง โดยหลีกเลี่ยงผิวหนัง
อย่างไรก็ตาม โนโซมุไม่สามารถหยุดความต้องการได้ ความเกลียดชังของโนโซมุและเทียแมตหลอมรวมกัน ยังคงเติบโตไร้ที่สิ้นสุด และราวกับว่าไร้ซึ่งความเจ็บปวด
แม้จะเจ็บปวดแต่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่จะหยุด
อาเซลตกตะลึงและตัวสั่นเมื่อโนโซมุจัดการศรแสงจำนวนมากด้วยตัวคนเดียวที่เข้ามาหาเขา แม้ว่าร่างกายจะฉีกขาดและเลือดออกก็ตาม
「อึก นั่นสินะ……！」
ช่วงเวลาต่อมาร่างของเธอกระแทกลงกับพื้น ความเจ็บปวดและความตกใจไหลไปทั่วร่างทำให้หัวเธอขาวโพลน
「โอ้ววววววววววววววววววววววว！」
จากด้านบนอาเซลที่คร่ำควญ โนโซมุก็ยกดาบขึ้นพร้อมกับจะแทงใส่อาเซล ใส่พลังงานและความโกรธจำนวนมหาศาลลงไปในดาบและกำลังจะปิดฉากอาเซล
โนโซมุกระโดดขึ้นไปบนอากาศ 3 ครั้ง กำลังลงมาจากที่สูง ถ้าเขาถูกกระแทกลงพื้นก็ไม่รอด
อย่างไรก็ตาม โนโซมุถูกความโกรธเข้าครอบงำและไม่ได้คิดถึงการลงจอด
ปลายทางของมันคืออาเซลที่นอนหลาอยู่บนพื้น
「จบกันสักที ไอ้มังกรขาวเฮงซวย！」
ธาตุทั้งห้าพุ่งออกมาจากร่างของโนโซมุ
โนโซมุและเทียแมต พลังที่เอ่อล้นผสานเข้ากับความโกรธของทั้งสองและไหลเข้าสู่ดาบ “ไร้นาม” ย้อมไปด้วยสีแห่งความเกลียดชังมากยิ่งขึ้น
ดาบที่พยายามเก็บเกี่ยวชีวิตของอาเซล พร้อมปล่อยแสงแห่งความโกลาหลเพื่อจะกลืนกินทุกสิ่ง อย่างไรก็ตามก่อนที่ดาบจะถึงอาเซล แสงจำนวนมหาศาลก็ปกคลุมโนโซมุกับอาเซลเอาไว้
ทันใดนั้น เกิดอาการช็อคขึ้น และร่างกายของโนโซมุก็กระเด็นเบาๆ
「อะไรกัน！？」
เมื่อโนโซมุรักษาสมดุลได้หลังจากถูกเบี่ยงเบน ก็มีสิ่งแปลกๆปรากฏขึ้นตรงหน้า
คริสตัลสีขาวที่มีเครื่องประดับแวววาวติดอยู่ข้างใน มันลอยระหว่างโนโซมุและอาเซล ราวกับกำลังขอร้องอะไรบางอย่าง
「อย่ามาขวางทางนะ！」
โนโซมุซึ่งโกรธแค้นจนหมดสติ ยกดาบขึ้นและพยายามฟันอาเซลกับคริสตัล
อย่างไรก็ตาม ชั่วครู่ต่อมาคริสตัลก็สว่างขึ้นและมุมหนึ่งของพื้นสีเทาก็ระเบิดออก
「อั่ก！？」
วัตถุสีขาวเป็นประกายนับไม่ถ้วนโผล่ออกมาจากฝุ่นที่ตกลงมา
กระดาษสี่เหลี่ยมบางเฉียบปลิวไปรอบๆโนโซมุและตกลงไปบนพื้นรอบๆทีละแผ่น
ในเวลาเดียวกันวงเวทย์ก็ส่องแสงสว่างรอบๆโนโซมุ แสงนับไม่ถ้วนพุ่งออกมาจากวงเวทย์และรันรอบร่างของโนโซมุพร้อมกับกดเขาลง
“อ๊ากกกกกกกกกกกก……”
「อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก……」
ทันทีหลังจากนั้นโนโซมุก็รู้สึกเหนื่อยล้าอย่างรุนแรงไปทั่วร่างกาย รู้สึกอ่อนแอราวกับความร้อนถูกพรากไปจากร่างกาย
เข่าของโนโซมุอ่อนแรงลงและเขาก็กระแทกลงกับพื้นราวกับจะล้มลง อาเซลค่อยๆลุกขึ้นพร้อมกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก
「ขอบคุณค่ะ พ่อ」
อาเซลโค้งคำนับคริสตัลที่ลอยอยู่ในอากาศด้วยความเคารพ
“มิคาเอลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล！”
เทียแมตเปล่งเสียงไม่พอใจที่ฟังดูเหมือนจากส่วนลึกของนรก จิตสำนึกของเธอไม่ได้เล็งไปที่อาเซล แต่มุ่งเน้นไปที่คริสตัลเล็กๆที่ลอยอยู่ตรงหน้า
วันนี้ได้เท่านี้แหละ
สนับสนุนผู้แปลได้ที่
097-005-6950 ภารดร บุญมา พร้อมเพย์/วอลเล็ต