ตอนที่ 173 นี่คือการล่อลวง (2) / ตอนที่ 174 นี่คือการล่อลวง (3)
ตอนที่ 173 นี่คือการล่อลวง (2)
นิสัยของจวินอู๋เสียทั้งในอดีตและปัจจุบันล้วนเย็นชามาก และหัวใจของนางก็เย็นชาเช่นกัน คนที่ทำให้นางกังวลได้จึงมีไม่มาก แทบจะนับด้วยนิ้วมือข้างเดียวได้
คนเหล่านั้นหากไม่ใช่สหายร่วมเป็นร่วมตาย ก็เป็นญาติที่มีสายเลือดเดียวกับนางและปฏิบัติต่อนางอย่างจริงใจ
แต่จวินอู๋เย่า นางไม่รู้ว่าจะนิยามตัวตนของเขาว่าอย่างไรดี
เขาไม่ใช่สหายของนาง หรือญาติทางสายเลือดของนาง
แต่เขามักจะยื่นมือเข้ามาช่วยนางบ่อยครั้งเมื่อนางต้องการ แล้วก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยราวกับว่าหาเขาไม่พบแต่ก็เจอเขาในทุกที่
เกลียดหรือ
ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีความรู้สึกดังกล่าว
“ไม่เกลียด ก็หมายความว่าชอบใช่หรือไม่” ดวงตาของจวินอู๋เย่าฉายรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วจับมือเล็กๆ ของจวินอู๋เสียขึ้นมา ประทับจูบลงไปบนปลายนิ้วของนางทีละนิ้วๆ ด้วยรอยยิ้ม
“ข้ามีความสุขมาก ที่แท้จริงแล้ว…เสี่ยวเสียเอ๋อร์ชอบข้านี่เอง”
“ไม่ใช่” นางไม่เข้าใจว่าชอบคืออะไร แต่นางรู้ว่าจวินอู๋เย่าให้ความรู้สึกที่แตกต่างจากเพื่อนและญาติสนิท
ความชอบที่นางรู้จักมีแค่สองแบบนี้เท่านั้น หากมันแตกต่างจากสองแบบนี้ นั่นหมายความว่ามันไม่ใช่ความชอบ!
“เฮ้อ นั่นหมายความว่าเกลียดจริงๆ ใช่หรือไม่” น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เศร้าสร้อยจนทำให้คนอยากร้องไห้เมื่อฟัง
จวินอู๋เสียหมดคำพูด นางเพิ่งพูดว่านางไม่เกลียดเขามิใช่หรือ
“ไม่ใช่” นางรู้สึกปวดหัวขึ้นมาอีกครั้ง
“หากไม่ได้เกลียด นั่นก็แปลว่าชอบไม่ใช่หรือ”
“…” นางรู้สึกหมดคำพูดแล้วจริงๆ นางจึงเพิกเฉยต่อคำถามที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยของเขา
แอบเห็นสีหน้าที่เริ่มท้อแท้ใจของเจ้าคนตัวเล็กแล้ว รอยยิ้มในดวงตาของจวินอู๋เย่าก็ยิ่งเข้มขึ้น
ไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไร เขาจะค่อยๆ สอนนางเอง
“ถ้าเจ้าไม่ปฏิเสธ นั่นหมายความว่าเจ้ายอมรับแล้วนะ” จวินอู๋เย่าล่อลวงอย่างเจ้าเล่ห์ กอดร่างเล็กๆ ของจวินอู๋เสียแล้วหัวเราะออกมา
จวินอู๋เสียหมดคำพูด และในขณะที่นางกำลังคิดว่าจะหลุดจากอ้อมแขนของจวินอู๋เย่าอย่างไร นางก็รู้สึกร้อนและชื้นเล็กน้อยบนใบหน้าที่ขาวเนียนของนาง
จวินอู๋เย่าแนบริมฝีปากลงบนแก้มของนาง และภายใต้ดวงตาที่ประหลาดใจของจวินอู๋เสีย รอยยิ้มของเขากลับเบ่งบาน เขาหรี่ตาลงราวกับรอยยิ้มของคนที่เมาสุราแล้วกล่าวว่า “ดีจริงๆ ข้าก็ชอบเจ้าเช่นกัน”
ตึกตัก ตึกตัก
หัวใจของจวินอู๋เสียเต้นผิดจังหวะ
นางจ้องมองใบหน้างดงามที่อยู่ใกล้ชิดนางด้วยตาเบิกกว้าง นางรู้สึกว่าใบหน้านี้ดูเปล่งประกายและงดงามมากจนทำให้ผู้คนหลงใหล
นางควรจะเจาะเส้นเลือดของเขาด้วยเข็มเงินแล้วปล่อยให้เขาไปไกลๆ นาง
แต่เขามีพระคุณต่อนาง และนางไม่สามารถกินบนเรือนขี้รดบนหลังคาได้
ภายใต้ความสับสน จวินอู๋เสียกัดริมฝีปากตัวเองและหันหน้าหนี
จวินอู๋เย่าใช้ความเผด็จการของตัวเองล่อลวงเด็กสาวที่ยังไม่รู้จักความรักอย่างไม่เกรงใจ และวิธีการล่อลวงของเขาก็ไม่ออมมือเลย เขายกมือขึ้นจับคางของจวินอู๋เสียแล้วหันใบหน้าของนางมาทางตัวเอง รอยยิ้มในดวงตาของเขาเพิ่มมากขึ้นเมื่อมองดูคิ้วที่ขมวดเล็กน้อยของนาง
“ถึงเวลาที่ข้าต้องรับค่าตอบแทนของวันนี้แล้ว”
“อะไรนะ” จวินอู๋เสียหยุดชะงักไป ก่อนที่นางจะรู้สึกตัว จวินอู๋เย่าก็เอนตัวลงมา แขนข้างหนึ่งของเขาโอบเอวนางไว้และอีกข้างหนึ่งก็จับท้ายทอยของนางไว้แล้วปิดปากเล็กๆ ของนางด้วยรอยยิ้ม
อื้อ!
ดวงตาของจวินอู๋เสียเบิกกว้าง นางหยิบเข็มเงินสองสามเล่มออกมาจากเอวของนางและแทงเข้าที่ขมับของจวินอู๋เย่าโดยไม่รู้ตัว
โลหิตสีแดงสดค่อยๆ ไหลลงมาบนแก้มที่หล่อเหลาของเขาตามเข็มเงินและหยดลงมาบนใบหน้าที่ขาวเนียนของนาง กลิ่นเลือดฉุนลอยเข้ามาในจมูกพร้อมกับดอกไม้สีโลหิตแปลกๆ ยิ่งทำให้ลิ้นที่อยู่ในปากของจวินอู๋เสียรุนแรงมากขึ้นกว่าเดิม ปล้นชิงความหวานทุกอย่างที่เป็นของนางไปจนหมดสิ้น
ตอนที่ 174 นี่คือการล่อลวง (3)
หยดเลือดที่ตกลงมาตรงมุมปากถูกดูดเข้าไปในปากอย่างรุนแรง และกลิ่นเลือดที่หอมหวานก็ไปกระตุ้นต่อมรับรส
ดวงตาสีดำของจวินอู๋เย่าดูเหมือนจะถูกกระตุ้นด้วยโลหิตนี้จนไม่สามารถปกปิดดวงตาสีม่วงได้อีกต่อไป
กลิ่นเลือดที่เข้มข้นผสมผสานกับกลิ่นกายของจวินอู๋เย่าครอบงำต่อมรับรสและประสาทสัมผัสทั้งหมดของจวินอู๋เสีย และกลิ่นเลือดก็ปลุกความทรงจำในชาติก่อนของนางขึ้นมาด้วย นางจึงกัดลิ้นของเขาแน่น
โลหิตจำนวนมากระเบิดในปากของนาง ในที่สุดจวินอู๋เย่าก็ปล่อยริมฝีปากของนาง ข้างริมฝีปากของเขาก็เต็มไปด้วยเลือดที่น่าดึงดูดใจและมองไม่เห็นข้างในดวงตาสีม่วงเข้มของเขา
จวินอู๋เสียใช้โอกาสนี้หนีออกมาจากอ้อมแขนของเขา ยืนบนพื้นและมองจวินอู๋เย่าด้วยท่าทางหอบเหนื่อย
จวินอู๋เย่ายกมือขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปาก ความเจ็บปวดที่ปลายลิ้นของเขาบอกกับเขาว่าการกัดของเด็กน้อยของเขาคนนี้ช่างไร้ความปรานีจริงๆ หากมิใช่เพราะเขารู้สึกตัวเร็ว ลิ้นของเขาน่าจะถูกกัดจนขาดไปแล้ว
ลูกแมวที่มีกรงเล็บไม่ควรยั่วโมโหจริงๆ
“อย่าโกรธเลย มันเป็นความผิดของข้าเองที่ทำให้เลือดนี้เปื้อนริมฝีปากของเจ้า” ไม่มีวี่แววของความโกรธเลยสักนิด จวินอู๋เย่ายังคงยิ้ม เขายกมือขึ้นแล้วดึงเข็มเงินที่เสียบอยู่ตรงขมับของเขาออก แล้วเดินมายืนตรงหน้าจวินอู๋เสียก่อนจะวางมันไว้บนมือของนาง
“แมวของเจ้าจะสามารถกลืนกินจิตวิญญาณของราชสีห์ทองคำยักษ์ได้หรือไม่นั้นต้องดูคืนนี้ หากเกิดอะไรขึ้น เจ้าค่อยเรียกข้า ข้าจะเฝ้าอยู่ตรงนี้” จวินอู๋เย่ากล่าวด้วยรอยยิ้มโดยไม่สนใจว่าดวงตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชาของจวินอู๋เสียนั้นจะทำให้เขาเสียใจมากเพียงใด
หลังจากพูดจบ เขาก็เดินออกจากห้องของจวินอู๋เสียทันที
หลังจากปิดประตู รอยยิ้มบนใบหน้าของจวินอู๋เย่าก็ยังไม่หายไป ปลายลิ้นที่ถลอกของเขายังคงมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด และกลิ่นเลือดนั่นก็ทำให้สีดวงตาของเขาเปลี่ยนกลับไปไม่ได้ชั่วขณะหนึ่ง
เงาดำที่เฝ้าอยู่ไม่ไกลนักปรากฏตัวขึ้นข้างๆ จวินอู๋เย่าอย่างเงียบๆ เขาคุกเข่าข้างหนึ่งและยกขวดยารักษาบาดแผลในมือขึ้น
“นายท่าน” ชายชุดดำมองดูคราบเลือดบนริมฝีปากและหน้าผากของจวินอู๋เย่า ดวงตาของเขาฉายแววตกใจเล็กน้อย
มีน้อยคนนักในโลกนี้ที่สามารถทำร้ายนายท่านได้ แต่คุณหนูสกุลจวินผู้นี้กลับทำให้นายท่านเสียเลือดอยู่บ่อยครั้ง…
เมื่อเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของจวินอู๋เย่า ชายคนนั้นก็กลืนคำพูดที่เขาอยากจะเอ่ยลงท้องของเขาไปอย่างเงียบๆ
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจของนายท่าน ทำให้เขารู้สึกขนลุกจริงๆ แต่นายท่านไม่รู้จริงๆ หรือว่าวิธีการเข้าหาของเขากับคุณหนูจวินนั้นมีปัญหาที่ใหญ่มาก
การถูกแทงที่เส้นเลือดและเปื้อนเลือดกลับมาบ่อยครั้ง มันช่าง…
“ไม่ต้อง” จวินอู๋เย่าไม่เหลือบมองยารักษาบาดแผลเลย แต่รอยยิ้มในดวงตาของเขากลับเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
เด็กน้อยผู้เย็นชาค่อยๆ มีความรู้สึกขึ้นมาบ้างแล้ว ถือว่าเป็นข่าวดีสำหรับเขา
“มันเป็นแค่ของขวัญเล็กๆ น้อยๆ อย่าได้ตื่นตระหนก เจ้าเฝ้าอยู่ที่นี่” จวินอู๋เย่าดมกลิ่นโลหิตบนร่างกายของเขา และรู้ดีว่ากลิ่นนี้เป็นสิ่งที่เจ้าตัวเล็กที่อยู่ข้างในไม่ชอบ
ชายชุดดำทำได้เพียงพยักหน้าเงียบๆ มองดูแผ่นหลังที่เดินจากไปอย่างมีความสุขของจวินอู๋เย่า เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวลเล็กน้อย
นายท่าน…ถึงท่านจะสนใจคุณหนู แต่ท่านก็ไม่จำเป็นต้องใช้วิธีที่รุนแรงเช่นนี้ ไม่มีใครได้โลหิตกลับมาทุกครั้งที่เกี้ยวสาว ท่านไม่ได้ใช้วิธีที่ผิดอยู่จริงๆ แน่หรือ
หลังจากนั้นไม่นาน จวินอู๋เย่าที่ล้างตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็กลับมายืนอยู่หน้าประตูห้องของจวินอู๋เสีย เขานั่งบนราวระเบียงด้านนอกประตูของจวินอู๋เสียอย่างไม่รีบร้อน
เด็กน้อยของเขาให้ความสำคัญกับเจ้าแมวดำตัวน้อยนั้นมาก เช่นนั้นเขาจะช่วยนางเฝ้าหนึ่งคืนก็แล้วกัน
เมื่อคิดอย่างนั้น จวินอู๋เย่าก็ยกมือขึ้นเล็กน้อย และภายใต้สายตาของชายชุดดำ หมอกสีดำก็กระจายไปทั่วอากาศและพุ่งเข้าไปในห้องของจวินอู๋เสียตามรอยแยกของประตู