ตอนที่ 150 – โซนระเบิด
เด็กหนุ่มที่อยู่ทิศเหนือของพุ่มไม้
พลทหารกองร้อยสนามกองพลที่สองที่อยู่ทิศใต้ของพุ่มไม้
ประสานสายตากัน
ใคร ๆ ก็คิดไม่ออกว่าเหตุใดพุ่มไม้และไมยราบที่อีกฝ่ายสามารถทะลุผ่านอย่างราบรื่น ตอนที่ตนเองผ่านกลับกลายเป็นเครื่องมือสังหารคร่าชีวิต
เด็กหนุ่มถอยไปข้างหลังทีละก้าว ๆ ถอยเข้าไปในป่าไม้อันมืดครึ้ม
ในชั่วขณะหนึ่ง ชิ่งไฮวรู้สึกว่าอีกฝ่ายคุ้นตามาก แต่คิดไม่ออกว่าตนเองเคยเห็นอีกฝ่ายที่ไหน
เสมือนว่าในช่วงชีวิตของตนเองได้เคยพลาดรายละเอียดที่สำคัญอะไรไป
เฉาเวยตัดสินว่า “ผู้บัญชาการครับ อีกฝ่ายยึดครองกฎเอาไว้มากเกินไปจริง ๆ”
ชิ่งไฮวคิดแล้วกล่าวว่า “ผมก็ว่าอยู่ว่าทำไมบ้านใหญ่บ้านรองคิดหาหนทางจัดแจงให้ผมมาทำภารกิจของสถานที่ต้องห้ามหมายเลข 002 ที่แท้ที่นี่มีคนที่คุ้นเคยกับกฎรอพวกเราอยู่”
เฉาเวยคิดแล้วกล่าวว่า “แต่ผมมีข้อสงสัย อีกฝ่ายไม่เหมือนกับผู้เหนือมนุษย์เลย เมื่อครู่ผมเข้าใกล้เขามากแล้ว ดูจากกำลังขาและความจุหัวใจและปอดของเขา จุดนี้ปลอมไม่ได้เด็ดขาด”
จุดนี้ การประเมินของเฉาเวยถูกต้องเป็นพิเศษจริง ๆ
แต่ทว่าก็เป็นเพราะอย่างนี้จึงทำให้เขารู้สึกงงงวยยิ่งขึ้นไปอีก : เด็กหนุ่มที่ไม่แม้แต่จะเป็นผู้เหนือมนุษย์คนหนึ่งไป ๆ มา ๆ กลับใช้กฎสังหารพวกเขาได้เจ็ดสิบกว่าคนแล้ว ความรู้สึกผิดแปลกนี้ทำให้คนรู้สึกพิลึกพิลั่น
จากนั้นในใจคนทั้งหมดล้วนจะถามประโยคหนึ่ง อาศัยอะไร
ชิ่งไฮวถามอย่างสงบนิ่งว่า “เฉาเวย เขตทุ่นระเบิดที่ให้คุณจัดเมื่อกี้ เป็นไงแล้ว”
คำเรียกขานของชิ่งไฮวเปลี่ยนไปเงียบ ๆ ตามความหมดความอดทนในใจเขา
เฉาเวยอึ้งไป “จัดเสร็จแล้วครับ ผู้บัญชาการ”
ชิ่งไฮวพยักหน้า “ทุกคนยกเลิกการสื่อสารเงียบ เปิดช่องทางการสื่อสาร เฉาเวยคุณรับหน้าที่สั่งการ ผลักดันเขาไปที่เขตทุ่นระเบิดให้ผม กฎของสถานที่ต้องห้ามหมายเลข 002 นี่ผมสัมผัสมาแล้ว ก็ให้เขารับทราบกฎของกองพลสหพันธรัฐสักหน่อย”
“รับทราบ” เฉาเวยพาคนอ้อมพุ่มไม้ไปดุจเสือชีตาห์
ในช่องสื่อสาร เสียงของเฉาเวยดังขึ้นมาว่า “แถว 1 มุ่งหน้าไปทิศสองนาฬิกา แถว 2 ผมต้องการให้พวกคุณไปถึงพื้นที่ A21 ภายใน 20 นาที แถว 7……”
ก่อนจะมา พวกเขาได้ทำเครื่องหมายบนแผนที่ยุทธวิธีไปทั่วทั้งสถานที่ต้องห้ามแล้ว ใช้ลำดับ A1-A50, B1-B50 แบ่งแผนที่ทั้งหมดเพื่อให้ง่ายต่อการสั่งการ
กองร้อยสนามทั้งหมดคลี่กางออกไปดุจตาข่ายอย่างฉับพลันภายใต้การสั่งการ
คล้ายกับฝูงสุนัขป่าที่กำลังล่ากวางเอลค์ช่วงฤดูหนาว
ฝูงสุนัขป่าจะกางตาข่ายขนาดใหญ่แล้วขับไล่กวางเอลค์ไปข้างหน้า
พวกมันไม่ได้รีบร้อนที่จะขย้ำเหยื่อ เพราะว่าการถูกกวางเอลค์ที่บ้าคลั่งชนใส่จะได้รับบาดเจ็บ
ในเวลาประเภทนี้ ผู้ล่าที่อดทนแค่ต้องรอคอยอย่างใจเย็น รอให้กวางเอลค์ตกลงในแม่น้ำที่มีน้ำแข็งจับบาง ๆ ด้วยตัวมันเอง แข็งตาย จมน้ำตาย
เมื่อน้ำแข็งละลายในฤดูใบไม้ผลิหน้า ฝูงสุนัขป่าจึงจะมาเพลิดเพลินไปกับงานเลี้ยงนี้
“แถว 7 เคลื่อนตัวไปยังพื้นที่ A37 ห้ามสัมผัสกับเป้าหมาย”
“แถว 2 เคลื่อนตัวไปยังพื้นที่ A35 ห้ามสัมผัสกับเป้าหมาย”
ในช่องสื่อสาร เสียงของเฉาเวยดังขึ้นพร้อมกับเสียงซ่า ๆ ของไฟฟ้าเล็กน้อย
เขาปล่อยคำสั่งการไปทีละข้อ แต่ไม่ได้รวบตาข่ายตั้งแต่ต้นจนจบ
ทราบชัดว่ากฎที่อีกฝ่ายรู้มากกว่า งั้นก็อย่าให้อีกฝ่ายมีเวลายืมใช้กฎ
ไม่ต้องรีบร้อน เฉาเวยรู้ว่าพอเหยื่อเข้าไปในเขตทุ่นระเบิด ทุกสิ่งก็จะยุติแล้ว
พริบตาถัดมา มีพลทหารกล่าวขึ้นอย่างปุบปับว่า “เป้าหมายเข้าเขตทุ่นระเบิดแล้วครับ!”
เพียงแต่ พวกเขาจู่ ๆ รู้สึกว่าไม่ถูกต้องอยู่บ้าง
เพราะว่าไม่มีเสียงระเบิดดังขึ้นมา
เฉาเวยถามเสียงเย็นในช่องสื่อสารว่า “เป้าหมายตอนนี้อยู่ตำแหน่งอะไร”
“เป้าหมายกำลังผ่านเขตทุ่นระเบิดอย่างรวดเร็วครับ ไม่ได้แตะโดนระเบิดใด ๆ เลย!”
“ความเร็วของเป้าหมายไม่ได้ลดลงเลยครับ ผู้บัญชาการ วิถีของแถว 2 ถูกเขตทุ่นระเบิดบล็อกอยู่ จะให้อ้อมหรือไม่ครับ”
ในขณะนี้ เฉาเวยและสบตากัน ทว่าชิ่งเฉินที่อยู่ในเขตทุ่นระเบิดกลับจิตใจไร้กังวล
ที่นี่เขาเคยผ่านมาแล้ว
หลี่ซูถงเคยพาเขาใช้เวลาสองวันทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมและภูมิประเทศของชายขอบสถานที่ต้องห้าม
จนกระทั่งสองวันให้หลัง ชิ่งไฮวและพวกเข้าสู่พื้นที่ที่เหมาะสมที่สุดที่เขาคาดการณ์เอาไว้ ชิ่งเฉินจึงเริ่มลงมือฆ่าคน
ถ้าอีกฝ่ายนึกว่าวางกับระเบิดแล้วที่นี่จะสามารถกลายเป็นสนามเหย้าของพวกเขา
นั่นก็ผิดแล้ว
สำหรับคนอื่น การทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมอาจจะเป็นการรู้ว่าที่ไหนมีภูเขา ที่ไหนมีแม่น้ำ ที่ไหนมีเนินดิน ที่ไหนมีพืชชนิดใด
แต่ทว่าสำหรับชิ่งเฉิน สภาพแวดล้อมที่เขาทำความคุ้นเคยคือ……
ต้นไม้ทุกต้น
ก้อนหินทุกก้อน
ใบไม้เน่าบนพื้นเหมือนกับเส้นเลือดบนผิวหนังของยักษ์ ต้นไม้ที่งอกเงยประดุจเส้นขนบนร่างยักษ์ ก้อนหินใหญ่ก็คือไฝดำแต่ละเม็ด
ในชั่วขณะหนึ่ง ชิ่งเฉินถึงขนาดรู้สึกว่ายักษ์ตัวนี้กำลังมองดูตนเองอย่างอาทร
ดังนั้น รายละเอียดทุก ๆ อย่างที่นี่ล้วนอยู่ในสมองของชิ่งเฉิน
ถ้าไม่สอดคล้องกับในความทรงจำ นั่นก็ไม่ถูกต้อง
หากต้องการฝังกับดักจะต้องเปลี่ยนแปลงสภาพแวดล้อม ถึงแม้ว่ากับดักจะมีขนาดแค่ฝ่ามือ ไม่ว่าคุณจะปลอมแปลงมากเท่าไหร่ ไม่ว่าพื้นดินจะดูเป็นธรรมชาติจริง ๆ เท่าไหร่ แต่ในสมองของชิ่งเฉิน ไม่ถูกต้องก็คือไม่ถูกต้อง
เขาหลบเลี่ยงจุดวางระเบิดทุกจุดอย่างง่ายดาย ท่ามกลางสายตาอันตกตะลึงไร้ที่เปรียบของกองร้อยสนาม ทะลุผ่านเขตทุ่นระเบิดอย่างรวดเร็วราวกับได้เปิดมุมมองของพระเจ้า!
ชิ่งไฮวถามเฉาเวยว่า “เขตนั้นคุณฝังระเบิดไว้เท่าไหร่”
“41 ลูกครับ ผู้บัญชาการ พวกเราพกมาทั้งหมดหนึ่งหีบ 50 ลูก” เฉาเวยอธิบาย
ชิ่งไฮวขมวดคิ้ว บนตัวเด็กหนุ่มนั่นก็ไม่เห็นอวัยวะจักรกลอะไร เหตุใดสามารถหลบเลี่ยงระเบิดทั้งหมดล่วงหน้า?!
“ยังจะไล่ไหมครับ” เฉาเวยถาม
ชิ่งไฮวมองไปทางเขาแล้วกล่าวว่า “พี่เฉาเวย ต้องให้คุณลงมือแล้วครับ”
เฉาเวยในฐานะยอดฝีมือแรงก์ C แชมป์การแข่งขันศิลปะการต่อสู้สองสมัยของทั้งกองทัพ อยากจะไล่ตามเด็กหนุ่มธรรมดาคนหนึ่งจะยากเย็นขนาดนั้นได้อย่างไร
ชิ่งไฮวกล่าวต่อว่า “ผมรู้ว่าในใจคุณมีความไม่วางใจ กลัวว่าอีกฝ่ายจะยึดกุมกฎที่อันตรายถึงชีวิต แต่คุณต้องเข้าใจจะว่า การมีคนประเภทนี้อยู่พวกเราจะไม่อาจเข้าชั้นในต่อไป ครั้งนี้ถ้าผมพลาดโอกาสปฏิบัติภารกิจ บ้านใหญ่บ้านรองจะไม่ให้โอกาสกับผมอีก ถ้าผมได้แต่ถอนตัวจากสังเวียนแห่งเงาอย่างอับจน ถึงเวลานั้นยศที่ตกลงมาของคุณก็จะเสียเปล่าแล้ว”
เฉาเวยสูดหายใจเข้าลึก ๆ กล่าวใส่ช่องสื่อสารว่า “แถว 1 แถว 2 พวกคุณไล่โจมตีเขาด้วยความเร็วสูงสุด ผมกำลังจะไปถึง จะต้องฆ่าเขาก่อนฟ้ามืด แถว 7 ผมอยากให้พวกคุณไปถึงเขต A48 ล่วงหน้าตั้งแนวสกัด ผมจะขับไล่เขาไปที่นั่นด้วยตัวเอง!”
ชิ่งไฮวยิ้มแล้วตบไหล่ของเขา “พี่เฉาเวย ผมจะตั้งตารอดูนะ”
แต่ทว่าในขณะนั้นเอง ในช่องสื่อสารมีคนกล่าวว่า “ผู้บัญชาการครับ ที่แถว 1 นี่ตามเขาแล้วค้นพบสถานการณ์ใหม่ เด็กหนุ่มนั่นประหลาดอยู่บ้างครับ”
ประหลาด?
……………………………………………..
ตอนที่ 151 – กฎโผล่มาอีก!